ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Β΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

______Σήμερα η αγία Εκκλησία μας τιμά και γεραίρει την ιερά μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, γόνου αρχοντικής οικογενείας. Καθώς συνεχίζουμε τον πνευματικό αγώνα της Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς η σεβασμία μορφή του εορταζομένου Αγίου προβάλλει ενισχυτικά στην πορεία μας. Η επίμονη και επίπονη προσευχή του αγίου Γρηγορίου πρός τον Θεό ήταν: "Κύριε φώτισόν μου τό εν εμοί σκότος"! Και ο Θεός τον επροίκισε με έξοχα πνευματικά χαρίσματα.

______Ευχαριστούμε τόν αγαπητό αδελφό, συλλειτουργό και συνεργάτη μας Αρχιμ. π. Ἰωακείμ, ο οποίος επιμελήθηκε της ετοιμασίας των παρατιθεμένων κειμένων.

+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Κυριακή, 28 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

1296-14.11.1356

Ποιος, αγαπητοί, ήταν ο μέγας και θείος Γρηγόριος το πληροφορούμεθα με σαφήνεια και πληρότητα και μόνον από το απολυτίκιό του.
"Ορθοδοξίας ο φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών η καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης το καύχημα, κήρυξ της χάριτος, ικέτευε δια παντός, σωθήναι τας ψυχάς ημών."Η καταγωγή του Αγίου Γρηγορίου ήταν η Κωνσταντινούπολη. Γεννήθηκε το 1296 από γονείς εναρέτους και ενδόξους, τον Κωνσταντίνο και την Καλλονή. Ο πατέρας του ήταν συγκλητικός, και έγινε κατόπιν και μοναχός. Εμπιστεύθηκε τα παιδιά του στην δυνατή προστασία της Θεοτόκου την οποία και άφησε Επίτροπόν τους. Ήταν επτά ετών όταν εκοιμήθη ο ενάρετος πατέρας του. Εκτός από το θεϊκό χάρισμα της ευφυΐας έδειξε και σπάνια επιμέλεια, ώστε σε μικρό διάστημα να έχη συγκεντρώσει στον εαυτό του κάθε λογής επιστήμη και γνώση. Σε ηλικία 20 ετών έγινε θαυμαστός και από μεγάλους και σοφούς της εποχής του.
Για τη όλη του αξιοζήλευτη προκοπή ζητήθηκε και από τον αυτοκράτορα στα βασίλεια, αλλά ο ευλογημένος Γρηγόριος, σαν συνετός, τον νου του εγύρισε σε υψηλότερα και εζητούσε να ανέβη στον Θεό, και για αυτό τον λόγον αφιερώνει τον εαυτό του στον Θεό και ζη στο εξής βίον ασκητικόν και ισάγγελον. Τον σκοπό του φανερώνει στην μητέρα του και εκείνη η ευλογημένη εδόξασε τον Θεό και κάλεσε και τα άλλα τέσσαρα παιδιά της για να πληροφορηθούν από τον μεγαλύτερο αδελφό τα σχετικά με την αφιέρωση του στην λατρεία του Θεού. Τους κατέπεισε όλους και φάνηκαν και αυτοί πρόθυμοι στον ίδιο πόθο και την αφιέρωση τους στον Θεό. Μοίρασαν με τρόπο ευαγγελικό τα υπάρχοντά τους στους πτωχούς και αφήνοντας τις ματαιότητες του κόσμου με προθυμία ακολούθησαν τον Χριστό. Την μητέρα με τις δύο αδελφές έβαλαν σε γυναικείο μοναστήρι, τα δε δύο άλλα αδέλφια του επήρε μαζί του στο Άγιον Όρος.
Στο Άγιον Όρος μπήκε στην υποταγή του θαυμασίου Γέροντος Νικηφόρου, ο οποίος ζούσε ησυχαστική ζωή κοντά στο Μοναστήρι του Βατοπαιδίου. Από τον Γέροντα Νικηφόρο διδάχθηκε κάθε αρετή με τα έργα, με ταπείνωση ψυχής. Με την υπακοή, την ταπείνωση και την άσκηση γνώρισε έμπρακτα τις αρετές και μόρφωσε στην καρδιά του τον Χριστό. Εκεί αξιώθηκε να δεχθή, με μυστική αποκάλυψη, την αντίληψη της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Μετά την κοίμηση του Γέροντός του έρχεται στην περίφημη Μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου έμεινε λίγα χρόνια ασκούμενος με μεγάλη σπουδή στα πνευματικά αγωνίσματα. Από την Μονή επήγε σε πιο ερημικό τόπο και παρέδωσε τον εαυτό του σε κάθε κατά Χριστόν σκληραγωγία. Τις αισθήσεις του με προσοχή συμμάζεψε, την δε ζωή του άριστα παιδαγώγησε και με την βοήθεια του Θεού ενίκησε κατά κράτος τους πολέμους του διαβόλου. Με αγρυπνίες και πηγές δακρύων καθάρισε την ψυχή του και έγινε σκεύος εκλεκτό του Παναγίου Πνεύματος και αξιώθηκε πολλές θεοφανείες. Λόγω όμως των πολλών επιδρομών των Τούρκων αναγκάστηκε να αφήσει την ησυχία του και να έλθει στην Θεσσαλονίκη, χωρίς όμως να βγή από την ακρίβεια της αγίας του ζωής. Αφού καθάρισε, με την βοήθεια του Θεού και με πολλούς ασκητικούς κόπους, το σώμα και την ψυχή, δέχθηκε κατόπιν από θεϊκή πληροφορία και το μέγα της ιερωσύνης χάρισμα. Τελούσε δε την ιερά Μυσταγωγία σαν ένας άλλος άγγελος, ώστε και μόνον όσοι τον έβλεπαν έπαιρναν κατάνυξη στις ψυχές τους. Αναδείχθηκε πνευματοφόρος πατήρ και έλαβε εξουσία κατά των δαιμόνων, το χάρισμα των θαυμάτων, και προέλεγε τα μέλλοντα. Με ένα λόγο ήταν στολισμένος με τα χαρίσματα και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
Το να αγωνιζόμαστε, αγαπητοί, για την αρετή είναι στην δική μας εξουσία, το δε να πέσουμε σε πειρασμούς δεν εξαρτάται από εμάς. Γι΄αυτό και χωρίς τους πειρασμούς τέλειοι δεν μπορούμε να γίνουμε, ούτε και φανερώνεται η πίστις μας προς τον Θεόν. Γι' αυτό πολύ ορθά λένε οι σοφοί τα θεία, μόνον όταν καλώς ανταμωθούν η πράξις και το πάθος, τότε τελειούται ο κατά Θεόν άνθρωπος. Επέτρεψε η πάνσοφος του Θεού Πρόνοια και ο μέγας και άγιος Γρηγόριος να πέση σε πολλούς πειρασμούς για να φανή στ' αλήθεια με όλους τους πειρασμούς τέλειος.
Η πορεία του Αγίου προς τα άνω Βασίλεια ήταν ουρανομήκης. Με υπακοή, ταπείνωσι και άσκησι εγνώρισε έμπρακτα τις αρετές. Εμόρφωσε δηλαδή τον Χριστό στην καρδιά του. Στην έρημο όλον τον καιρό είχε ασχολία προσευχής και μέσα από την καρδιά του εκραύγαζε προς τον Χριστό «φώτισόν μου το σκότος». Δια μέσου του θεοδιδάκτου δρόμου, της νηστείας, της αγρυπνίας και της προσευχής και των ευαγγελικών αρετών έλαβε ουράνια χαρίσματα... Πολύ σωστά στο απολυτίκιο του Αγίου η Εκκλησία μας ομολογεί τον θείον Γρηγόριον «φωστήρα Ορθοδοξίας, Εκκλησίας στήριγμα και διδάσκαλον, κήρυκα της χάριτος». Για 23 ολόκληρα χρόνια δέχθηκε ο Άγιος πιστός δούλος του Θεού Γρηγόριος πολλές συκοφαντίες και την λύσσα του Σατανά...
Αφού πείστηκε περισσότερο στην θεία ψήφο, οδηγήθηκε στον αρχιερατικό θρόνο και άξιος έγινε ποιμένας της Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων. Σαν αρχιερέας πρόσθεσε περισσότερους κόπους για τον Χριστόν, το Ευαγγέλιον και την Εκκλησία Του. Οι δυτικοί, Βαρλαάμ, Ακίνδυνος και λοιποί πολέμιοι του Αγίου Γρηγορίου έλεγαν ότι η θεία Χάρις είναι κτιστή, οπότε μένει ο άνθρωπος και ο κόσμος αμέτοχος στην θεία ζωή και χάρι.
Πρέπει να αισθανώμεθα τον Άγιο Γρηγόριο μαζί με την Εκκλησία μας σαν κανόνα της Ορθοδόξου Θεολογίας και της χριστιανικής ζωής. Επί της βασιλείας Ανδρονίκου Δ' του Παλαιολόγου, που ήταν θερμός προστάτης της ευσεβείας, συγκροτήθηκε ιερά Σύνοδος στην οποία ήλθε και ο Βαρλαάμ και με κομπασμό και έπαρση ανέφερε τα κακόδοξα του δόγματα και τις κατηγορίες του εναντίον των ευσεβών. Με θείο, όμως, Πνεύμα, αφού ενισχύθηκε ο μέγας Γρηγόριος και παίρνοντας δύναμι Θεού, εταπείνωσε το βλάσφημο και υπερήφανο στόμα του Βαρλαάμ, και με λόγους και συγγράμματα πύρινα τις κακοδοξίες του εχάλασε... Επίσης και τον διάδοχο του Βαρλαάμ Ακίνδυνον τον παρουσίασε στην Σύνοδο σαν Βαρλααμίτην...
Μπροστά σε τρεις αυτοκράτορες και τρεις πατριάρχες και συνόδους ανέτρεψε, με λόγους και συγγράμματα θεόπνευστα, τις πλάνες και αιρετικές διδασκαλίες του Βαρλαάμ, Ακινδύνου και ομοφρόνων τους... Εκτός όλων αυτών ο Θεός, κατά τις ανεξιχνίαστες Του βουλές, τον έστειλε διδάσκαλο στην Ανατολή. Σαν υπέρμαχος της ευσεβείας, προσκλήθηκε στην Κων/πολι και σαν πρέσβυς για να ειρηνεύσει την Εκκλησίαν από τις συκοφαντίες του ασεβούς Βαρλαάμ...
Ενώ όμως επήγαινε πιάστηκε από τους αγαρηνούς (Τούρκους) και ωδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Ανατολή. Εκεί τον εκράτησαν ένα χρόνο, και τον έσερναν από τόπο σε τόπο και από πόλη σε πόλη, και σαν τέλειος αθλητής και διδάσκαλος του Χριστού δίδασκε το Ευαγγέλιο του Χριστού άφοβα. Όσοι στέκονταν καλά στην πίστη τους στερέωνε περισσότερο και τους παρακινούσε να μένουν ακλόνητοι στην πίστη, τους δε κλονιζομένους τους εστερέωνε κατά σοφό τρόπο. Με όσους πάλι είχαν προδώσει την πίστη και περιέπαιζαν τα χριστιανικά δόγματα διαλεγόταν με θάρρος για την ένσαρκο οικονομία, την προσκύνησι του Τιμίου Σταυρού, των σεβασμίων εικόνων και για τον Μωάμεθ και άλλων πολλών ζητημάτων. Και άλλοι από τους παρόντας, οι καλοπροαίρετοι, τον εθαύμαζαν, άλλοι εμαίνονταν εναντίον του, οι οποίοι και ήθελαν να τον σκοτώσουν, αν δεν τους εμπόδιζε η ελπίδα της εξαγοράς του, οικονομία και αυτό της θείας Προνοίας, για την μεγάλη ωφέλεια της Εκκλησίας, όπως και έγινε. Τον ελευθέρωσαν κάποιοι φιλόχριστοι και επανήλθε στην ποίμνη του μάρτυς αναίμακτος με τα στίγματα του Χριστού στολισμένος...
Μέσα μόνο στην αγία του Χριστού Ορθόδοξο Εκκλησία μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό, όχι με την διάνοια η το συναίσθημα, αλλά με αγιοπνευματική εμπειρία μπορεί ο ζωντανός χριστιανός να έχει μετοχή στο φως, την ζωή και την δόξα της Αγίας Τριάδος. Εμείς οι άνθρωποι κοινωνούμε και ενωνόμαστε με τον Θεό δια μέσου των θείων ενεργειών του Θεού που είναι άκτιστες, ενώ η θεϊκή ουσία του Θεού είναι ακοινώνητος. Στην χρυσή αλυσίδα των μεγάλων διδασκάλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας συναριθμήθηκε και ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος και αναδείχθηκε ισάξιος των Αγίων Αθανασίου, Βασιλείου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Κυρίλλων, Μαξίμου, Δαμασκηνού, Φωτίου και Θεοδώρου Στουδίτου. Σπάνια έγινε τόσος αγώνας, τόση προπαγάνδα, τόση δυσφήμηση και κατασυκοφάντηση προσώπου, όσον εναντίον του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Και μέχρι σήμερα οι Δυτικοί διατηρούν στο Παρίσι αντιπαλαμική Σχολή δυσφημούντες τον Άγιο και την διδασκαλία του. Ο αυτοκράτωρ, ο πατριάρχης και οι συνοδικοί χαρακτήρισαν στο τέλος της Συνόδου τον Άγιον Γρηγόριον «Διδάσκαλον ευσεβείας, και κανόνα δογμάτων ιερών και στύλον της ορθής δόξης και πρόμαχον Εκκλησίας και βασιλείας ευσεβούς καύχημα». Οι απόψεις του, αποτελούν σύνοψη και έκφραση της εμπειρίας και της παραδόσεως της Εκκλησίας. Το κλειδί της θεολογίας το κατείχε στ' αλήθεια ο θείος Γρηγόριος, επειδή είχαν διανοιγεί τα μάτια του από το Άγιο Πνεύμα.
Εδίδασκε ότι ο Θεός δεν είναι μόνον αμέθεκτος αλλά και μεθεκτός. Την ουσία του Θεού ουδείς και ουδέποτε ούτε στον παρόντα ούτε στον μέλλοντα αιώνα θα ιδούμε, τις άκτιστες όμως ενέργειες του Θεού μπορούμε να κοινωνήσουμε, ημών θεουμένων, κάτω από κατάλληλες πνευματικές προϋποθέσεις. Αυτές δηλαδή αποτελούν το μέσον και την γέφυρα που συνδέει τον άκτιστο Θεό με τα κτίσματα. Άλλο είναι η ουσία του Θεού και άλλο οι θείες ενέργειές του.

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία - Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ:
http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:NmeZwvdq0_iKNM:http://sites.google.com

ΑΓ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ-Λόγος εις τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή

"Αδελφοί μου,
Ποιος δεν γνωρίζει ότι ό εγκρατής βίος είναι ώφελιμώτατος σε ψυχές και σώματα μαζί; Επειδή οι περισσότεροι το γνωρίζουν καί μάλιστα καλά, αλλά ή επιθυμία και ό θυμός επικρατούν της καλής γνώσεως, γι' αυτό σας προσφέραμε την παρηγοριά του λόγου, για να σας ανυψώσουμε, ώοτε επάνω στον ορθό λογισμό, να έπιθέσωμε την πράξη του αγαθού, διότι αυτή επιφέρει το αγαθό τέλος. «Δεν είναι οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι ενώπιον του Θεού, αλλά οί ποιηταί του νόμου». "Ας επιληφθούμε λοιπόν και με έργα, αδελφοί, του καλού της νηστείας και του αγαθού της εγκράτειας, πού προσφέρει αύτη ή ευλογημένη περίοδος της Τεσσαρακοστής.
Η νηστεία και η εγκράτεια αγνίζουν το σώμα και κάνουν καθαρή καί ανεφέλη την διάνοια. Διπλό περιτείχισμα είναι η νηστεία και η εγκράτεια και η ψυχή βρίσκεται σε ασφάλεια και ειρήνη.
Όμως, ό πολέμιος της σωτηρίας μας, ό διάβολος, επιχειρεί ποικιλοτρόπως ν' άχρειώση την νηστεία και την προσευχή αυτών των σαράντα ήμερων. Διότι υπάρχει αδελφοί μου και άλλος κορεσμός και μέθη πονηρά, πού δεν προέρχεται από τα φαγητά, ούτε τα ποτά κι από την απόλαυση τούτων, αλλά από την οργή και το μίσος προς τον πλησίον και την μνησικακίαν καθώς και από τα κακά πού γεννώνται από αυτά. Γι' αυτό και ό προφήτης Ησαΐας λέγει: «αλλοίμονο σ' αυτούς πού μεθούν χωρίς κρασί» και ο ίδιος πάλι: «μη νηστεύετε για μάχες». 'Αλλά και προς αυτούς πού νηστεύουν έτσι λέγει σαν εκ μέρους του Κυρίου: «αν κάμψης τον λαιμό σου σαν κρίκο, και πάλι δεν θα είναι δεκτή μ' αυτό ή νηστεία σας και όταν εκτείνετε τα χέρια σας προς εμένα, θ' αποστρέψω τους οφθαλμούς μου από σας». Αυτή λοιπόν την από το μίσος μέθη την περισσότερο από κάθε άλλο αιτία της θείας αποστροφής, επιχειρεί ό διάβολος να εμβάλει στους προσερχόμενους και νηστεύοντας. Φέρνει στην μνήμη τα σφάλματα των άλλων, ταράσσει τους λογισμούς και οξύνει την γλώσσα εναντίον τους.
Αλλ' εμείς αδελφοί, τον καιρό της νηστείας και της προσευχής ας μη τον αφήσουμε ως λάφυρο στον εχθρό, κρατώντας για τον εαυτό μας μόνον τον κόπο και την καταδίκη. "Ας προσέξουμε κι ας φοβηθούμε τον κίνδυνο, διότι ύπουλα μας παγιδεύει και αντί αγιασμού κερδίζουμε την κακία. Από την ψυχή μας ας αφήσουμε αν αληθινά έχωμε ή νομίζωμε ότι έχομε κάτι εναντίον κάποιου και ας δοθούμε ολοκληρωτικά στην αγάπη και την ευσπλαχνία. Είναι καιρός αγαθοεργίας καί εφαρμογής της ευαγγελικής αγάπης. "Αν θέλωμε να νηστεύωμε την επαινετή καί άψογη νηστεία ας δείχνουμε βαθειά κατανόησή ό ένας προς τον άλλον, συλλογιζόμενοι και σκεπτόμενοι μέσα μας καλά ενώπιον του Θεού καί των ανθρώπων. Κατ' αυτόν τον τρόπον μόνον γίνονται και τα αιτήματα μας προς τον Θεό ευπρόσδεκτα και τότε μόνον μπορούμε να λέγομεν προς αυτόν με παρρησία «Πάτερ, άφησε μας τις όφειλες μας, όπως κι εμείς τις άφήνομε στους οφειλέτες μας».
Άλλος τρόπος του πονηρού πού καθιστά ανωφελή τον κόπο της νηστείας και της προσευχής είναι το να μας πείθει να τα πράττουμε για κενοδοξία και προς έπαινο των ανθρώπων. Γι' αυτό παραγγέλλει ο Κύριος μας «είσελθε στον προσωπικό σου, χώρο, κλείσε την θύρα σου, προσευχήσου στον Πατέρα σου κι Εκείνος πού βλέπει τα κρυπτά θα σου το αποδώσει στα φανερά. Τα λέγει δε αυτά όχι για να εγκαταλείψουμε τις Συνάξεις και τις προσευχές στον Ναό, αλλά μ' αυτό ό Κύριος μας διδάσκει ότι ή ιδιαίτερη προσευχή μας στους οίκους, και στους κοιτώνες ακόμη, ενισχύει την προσευχή στην εκκλησία, και ή εσωτερική προσευχή κατά διάνοια ενισχύει την δια των χειλέων στον Ναό. Διότι εκείνος πού προσεύχεται μόνον όταν έλθει στον Ναό του Θεού καί δεν φροντίζει για την προσευχή στον οίκο καί στους δρόμους και στις αγορές, στην πραγματικότητα δεν προσεύχεται ούτε όταν ευρίσκεται στον Ναό του Θεού. Προσευχόμενοι δε και νηστεύοντες να περιφρουρούμε τον εαυτό μας και να κρυπτώμεθα από τους οφθαλμούς των ανθρώπων, για να μη στερηθούμε του μισθού.
Λέγει δε να αλείφουμε την κεφαλή μας και να νίπτομαι το πρόσωπο, ώστε ν' αποφύγουμε τον ανθρώπινο έπαινο. Εάν δε χαρακτηρίσει κανείς αλληγορικώς τον νουν ως κεφαλή της ψυχής, τότε έχει το εξής νόημα: Είναι καλόν όταν νηστεύουμε να αλείφουμε την κεφαλή με έλαιον, δηλαδή να καθιστούμε τον νου μας ελεήμονα και να νίπτομαι το πρόσωπο μας δηλαδή να είμεθα καθαροί από θυμό, πονηρία και ακάθαρτους λογισμούς. Τέτοια νηστεία όχι μόνον φυγαδεύει τα πάθη και τους δαίμονες, αλλά καί συγκαταλέγει τους νηστεύοντας στους αγαθούς Αγγέλους, διότι τότε οι άγιοι άγγελοι μας φυλάττουν, μας βοηθούν και συμπράττουν μαζί μας. Ή δε νηστεία πού δεν είναι τέτοια και δεν εκτελείται με αυτόν τον τρόπο, έχει συγγένεια μάλλον προς τους πονηρούς δαίμονες, διότι αυτών ή ασιτία συνοδεύεται από οργή και μίσος, από υπερηφάνεια καί άντίθεση προς τον Θεό.
Αλλ' εμείς, αδελφοί, ως δούλοι γνήσιοι του αγαθού Δεσπότου, Εκείνον μόνον να δουλεύωμεν με καθαρή καρδία και γενόμενοι ευάρεστοι ενώπιον Του, ν' αποκομίσουμε την Ευλογία Του προς αγιασμό καί σωτηρία μας. 'Αμήν.
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
http://proskynitis.blogspot.com/2010/02/blog-post_13.html

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Ο ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΑΣ

_____Ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης, μια διακεκριμένη θεολογική μορφή της Εκκλησίας μας και γενικώτερα της ελληνικής Ορθοδοξίας, είχε την καλωσύνη να ασχοληθή μαζί μας και να απαντήσει σέ προηγούμενη ανάρτηση του παρόντος ιστοτόπου μας σχετικά με τον Πατριάρχη μας. Οι απόψεις του π. Γεωργίου δημοσιεύθησαν στην ηλεκτρονική εφημερίδα "amen".

_____Μέ τις απόψεις του αγαπητού μας π. Γεωργίου δέν συμφωνούμε απόλυτα. Παρά ταύτα, επειδή είναι γραμμένες μέ πολύ ευγενικό τρόπο καί επειδή μέσα από τη γραφίδα του συγγραφέως διασώζεται η αγαπητική σχέση και η αμοιβαία εκτίμηση, που έχουμε μεταξύ μας, δεν θέλησα να δώσω συνέχεια. Μπορούμε ἀλλωστε οι χριστιανοί να διατηρούμε τη διαφωνία μας σε θεσμικά ή διοικητικά ζητήματα, αλλά συγχρόνως και την αγάπη μας. Παλαιότερα, όταν ἤμασταν νέοι, εάν είχαμε κάποια περίπτωση ιδεολογικής διαφωνίας, συνηθίζαμε να λέμε μεταξύ μας "Η γνώμη σου σεβαστή μεν, αλλ΄ουχί ασπαστή!".

______Νά όμως, που οι απόψεις του π. Γεωργίου ενώχλησαν και μιά άλλη θεολογική προσωπικότητα, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιο της Σερβικής Εκκλησίας, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου και ελληνομαθή. Ο Σεβ. κ. Αθανάσιος είχε την καλωσύνη να μας αποστείλει ένα κείμενο, μέσα από το οποίο διατυπώνει μια άλλη άποψη για τον ηγεμονικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριάρχου μέσα στη μεγάλη οικογένεια των Ορθοδόξων. Κατά τη γνώμη μας τεκμηριώνει την ἀποψή του με ισχυρά θεολογικά επιχειρήματα. Την παρουσιάζουμε, λοιπόν, από το μπλόκ μέ την δήλωση, ότι οι απόψεις, που εκτίθενται, είναι θεολογικοί στοχασμοί και αναζητήσεις ενός Ορθοδόξου Μητροπολίτου καί συγχρόνως Πανεπιστημιακοῦ Διδασκάλου. Εμείς απλώς τις φιλοξενούμε, επειδή ἔτσι προάγεται ο θεολογικός διάλογος. Προκειμένου δε να προλάβουμε μεμψιμοιρίες καί άλλα παρόμοια από αυτόκλητους "Ηρακλείς" του Πατριαρχικού Θρόνου, οι οποίοι πλεονάζουν στις ημέρες μας, διαβεβαιώνουμε κάθε καλής πίστεως άνθρωπο, ότι σεβόμεθα και τον Θεσμόν του Πατριαρχείου και το σεπτό πρόσωπο του Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, αλλά το δικαίωμα να έχουμε γνώμη και να την εκφράζουμε ελευθέρως δεν το χαρίζουμε σε κανένα. Ὁσα δε δημοσίως λέγονται ή πράττονται, δημοσίως και ελέγχονται! Αλλοιώς δεν είμαστε υπηρέτες της αληθείας, αλλά της κολακείας!

+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Σάββατον, 27 Φεβρουαρίου 2010

"Τέτοια αυθάδεια
πραγματικά δεν περιμέναμε
να ακούσουν οι Ορθόδοξες Αδελφικές Εκκλησίες απο την Γενεύη,
από το Σαμπεζύ,
και μάλιστα από ένα Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο!"

Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέφτιτς




Ο 34ος Ἀποστολικός Κανών καί ο πατήρ Γεώργιος Τσέτσης

_____Ἀποστολικός Κανόνας 34: «Οι Επίσκοποι εκάστου έθνους πρέπει να γνωρίζουν τον πρώτο μεταξύ αυτών και να τον θεωρούν ως την κεφαλήν και τίποτε το περιττόν να μη κάνουν άνευ της γνώμης του, αλλά έκαστος ας κάνει μόνον ότι αφορά «τη εκείνου παροικία» (=επισκοπή) και των διαμερισμάτων αυτής. Αλλά ούτε τούτος (ο Πρώτος) να μην κάνει τίποτε άνευ της πάντων γνώμης, (δηλαδή άνευ των υπολοίπων Επισκόπων), διότι έτσι θα υπάρξει ομόνοια και θα δοξαστεί ο Θεός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, Πατήρ και Υιός καί Άγιο Πνεύμα».
_____Να υπενθυμίσουμε πως τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανών είναι παρόμοιος με τον 9ον κανόνα της Συνόδου της Αντιοχείας, (340-341 μ.Χ.), ο οποίος αφορά το ίδιον θέμα κάπως αναλυτικότερον από τον πρώτον, ενώ στηρίζεται και επικαλείται αυτόν τον 34ον Αποστολικό Κανόνα, ειδικά με τα λόγια: «Κατά τον αρχαιότερο κρατούντα εκ των Πατέρων ημών κανόνα». Άλλωστε, τούτος ο 34ος Αποστολικός Κανόνας είναι ένας από τους θεμελιώδης Κανόνες της Αρχαίας Εκκλησίας, ο οποίος συνδέει την συνοδική ζωή και την συνοδική οργάνωσι της Εκκλησίας με την μίμησιν καί την αντανάκλασιν του υπερνούν ασυγκρίτου Μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, διότι η Εκκλησία είναι δημιουργημένη και ζει και εργάζεται κατ’ εικόνα της Θείας Τριάδος ( Εφ. 2, 10-22, Κορινθ. Β΄ 13, 13, Μυσταγωγία Αγίου Μαξίμου).
______Επαναλαμβάνοντες εν περιλήψει το περιεχόμενο του 34ου Αποστολικού Κανόνος, ο Κωνσταντινοπολίτης Κανονολόγος Ιωάννης Ζωναράς υπενθυμίζει πως ο 34ος Κανόνας εντέλλεται εις τους Επισκόπους κανείς να μην ενεργεί ανεξάρτητα εν σχέσει προς «την κοινήν της Εκκλησίας κατάστασιν», δηλαδή σε θέματα δογματικά, οικονομίας, δηλαδή διευθετήσεως γενικών λαθών, χειροτονίας Αρχιερέων καί άλλα παρόμοια, αλλά γύρω από αυτά τα θέματα μαζί με τον Πρώτο να συνδυασκέπτωνται καί να συναποφασίζουν το καλύτερον δι’ όλους… Αλλά καί εις τον Πρώτον Επίσκοπον δεν επιτρέπει (ο Κανών) «τη τιμή καταχρώμενον εις δυναστείαν ταύτην αμείβειν και εναυθεντείν», δηλαδή να μην κάνει κατάχρησιν της τιμής που έχει (πρωτείο τιμής) και μη την μετατρέπη σε δυναστεία (=εξουσία) καί αυθαιρεσία, άνευ της κοινής γνώμης των Συλλειτουργών του, ενεργών κάτι από τα αναφερθέντα ή άλλα παρόμοια. Διότι (ο Κανών) επιθυμεί «ομονοείν τους αρχιερείς» και να είναι συνδεδεμένοι με «τω της αγάπης δεσμώ (Κολ. 3,14)» και να γίνονται «υπόδειγμα προς αγάπην τε και ομόνοιαν» στους κληρικούς τους και στον λαό, ώστε έτσι να δοξασθή ο Θεός κατά την ευαγγελικήν διδασκαλίαν, η οποία λέγει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών των εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 16). Και θα δοξασθή ο Θεός (ο Πατήρ) διά του Κυρίου, διότι αυτός εφανέρωσεν το Όνομά του εν τοις ανθρώποις και την αγάπην ενομοθέτησεν. Και θα δοξασθή εν Αγίω Πνεύματι, διότι δια μέσου Αυτού οι Απόστολοι έγιναν σοφοί και εδίδαξαν τα έθνη (Σύνταγμα Ράλλη -Ποτλή, 2. 45-46).
______Λοιπόν, και η απλή σύγκρισις τοῦ 34ου Αποστολικού Κανόνος, ιδιαιτέρως κατά την πιστήν ερμηνείαν του Ζωναρά, με το κείμενο του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση, που έγραψε με αφορμή την πρόσφατη Συνεδρίασι της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στο Σάμπεζι της Γενεύης, όπου ήτο παρών καί ο π. Τσέτσης (άλλωστε γνωστός ως «πανταχού παρών» της Γενεύης), δείχνει, για να πούμε απλά, δύο κόσμους ή για να πούμε με τα τελευταία δικά του λόγια, μεταξύ των λόγων του και των του Κανόνος «χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. 16, 26).
______Διότι την στιγμή ακριβώς που οι Ορθόδοξοι έτειναν καί κατώρθωσαν νά συμφωνήσουν στην Γενεύη και να λειτουργήση με σωστόν τρόπο ο 34ος Αποστολικός Κανόνας περί της Συνοδικότητος της ζωῆς, οργανώσεως καί λειτουργίας των Ορθοδόξων Εκκλησίων στο επίπεδο των διαβοηθών «Αυτοκεφαλιών» - καίτοι ζήτημα είναι εάν ο Κανόνας ούτος λειτουργεί και μέσα σ’ αυτά τα περιφρουρημένα «κάστρα», διότι και εκεί συχνά συμβαίνει ώστε «τη τιμή καταχρώμενος είς δυναστείαν ταύτην αμείβων και εναυθεντών», ο Πρώτος μεταξύ των ίσων γίνεται όλο και συχνότερα ο «Πρώτος» καί ο «Μοναδικός», και στο φανάρι, και στο Βορρά, και στο Νότο, καί στην Ανατολή καί στην Δύση, όπως παλαιά έκανε καί επί αιώνες κάνει η Παλαιά Ρώμη, και συχνά τόν μιμούνται και η Νέα καί η Τρίτη (Ρώμη), μη εμμένοντας εις αυτό πού υπαγορεύει ο Αποστολικός Κανόνας παραπέμποντάς μας όλους στό Ευαγγέλιο καί την Λειτουργία; - ξαφνικά εμφανίζεται ο π. Τσέτσης ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος, με τη δική του «νότα» ή «θρήνο», τό οποίο εκείνος μουσικά ονομάζει «ημιτελή συμφωνία», δηλαδή συγκρίνει αυτό πού συνέβη στη Γενεύη μέ τήν «ημιτελή συμφωνία» του Σούμπερτ. Εμείς όμως οι άμουσοι ή οι ημιμαθείς μουσικοί, ξέρουμε πώς οι ορθόδοξοι μιλάνε καί μαρτυρούν περί της Πεντηκοστής καί του Αγίου Πνεύματος ως «πολυφωνική συμφωνία και συμφωνική πολυφωνία», και αυτό είναι εκείνο πού αρμονικά αντηχεί ο 34ος Αποστολικός Κανόνας στα αυτιά μας, στίς καρδιές μας, στίς διάνοιες καί στίς ψυχές μας, όταν συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεύμα.
_____Όμως ο π. Τσέτσης σαν να μην ακούει τόν Κανόνα αυτόν, καί μας κάνει μάθημα περί «των λεπτών θεολογικών, εκκλησιολογικών καί κανονικών ζητημάτων». Τέτοια και παρόμοια «μαθήματα», χρόνια τώρα, ακούμε από αυτόν καί τούς ομοίους του, καί λόγω αυτής της πολυλογίας τους αυτοί οι ίδιοι δέν ακούν τήν ευαγγελική, τήν πεντηκοστιανή καί τήν αγιοκανονική ΟΜΟΝΟΙΑ της πάντων γνώμης. Εκείνην τήν ομόνοια καί εκείνην τήν γνώμη, διά τήν οποία μιλούσαν καί μαρτυρούσαν ακόμα οι παλαιοί Πατέρες: ο Άγ. Ιγνάτιος Αντιοχείας καί ο Άγ. Ειρηναίος Λυώνος. Ο πρώτος μαρτυρών περί της ισότητος, συμφώνου γνώμης καί ενότητος όλων των στην Οικομένην Επισκόπων, στην Γνώμη του Χριστού, όπως Αυτός είναι στήν ΓΝΩΜΗ του Πατρός, καί ο δεύτερος γράφων περί της συμφωνίας της ΓΝΩΜΗΣ της Εκκλησίας με την Ευχαριστία και περί της Ευχαριστίας, ως βεβαίωσΙ της ΓΝΩΜΗΣ καί Ενότητος της Εκκλησίας καί Εκκλησιών Ορθοδόξων.
______Από τότε που μερικοί τέτοιοι όπως ο π. Τσέτσης σταμάτησαν νά διαβάζουν καί νά κατανοούν τι διαβάζουν, δηλαδή ν’ ακούν τήν λειτουργικο-ευχαριστιακή γλώσσα των Αγίων Ευαγγελίων, και των Αγίων Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, της Μιάς, Καθολικής, Αποστολικής καί Ορθοδόξου, από Ανατολή έως Δύσι, και από Νότο έως Βορρά, από τότε άρχισαν να υποκινούν τέτοια ζητήματα, όπως αυτός κάνει μέ το μικρό του, αλλά πικρό άρθρο, μέ τό οποίο ουσιαστικά προκαλεῖ ζημία ακριβώς σ΄ αυτό πού θέλει να υπερασπιστή.
______Το ότι έχουμε νά κάνωμε μέ ένα πικρό κείμενο γραμμένο μετά την πανορθόδοξη συμφωνία στό Σάμπεζι, άρθρο πικρό γιά τό Ορθόδοξο Πλήρωμα από τά Ιεροσόλυμα έως τό Ιλλυρικό καί μέχρι τόν Ειρηνικό, είναι φανερό άλλωστε καί από αυτό τό ίδιο το κείμενο. Νά υπενθυμίσωμε πως ο Πατήρ Γεώργιος Τσέτσης γράφει σαν να κουνάει μπροστά μας ένα μπαϊράκι (=σημαία) περί του «ορατού σημείου της ορθοδόξου ενότητος», περί «του εκφραστού της Ορθοδόξου Εκκλησίας ανά τη οικουμένη», «εκφραστού εις το παγκόσμιο - οικουμενικό επίπεδο της αντιλήψεως ‘Πανορθοδοξίας’ κ.λ.π., γιά νά καταλήξη μέ λόγια βλάσφημα γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία γράφοντας: «Από σκοπιάς εκκλησιολογικής, σε τι διαφέρουμε, τελικά, από Λουθηρανούς, Κονγκρεγκασιοναλιστές καί Μεταρρυθμισμένους, όταν, βάσει εθνο-φυλετικών κριτηρίων καί πολιτικών υπολογισμῶν ….. διασπούμε την Μία, Αγία, Καθολική καί Αποστολική Εκκλησία και ενεργούμε πλέον ως δεκαπέντε ανεξάρτητες απ΄αλλήλων μονάδες, ως αυτοδιάθετα «καπετανάτα» ;!;
______Τέτοια αυθάδεια πραγματικά δέν περιμέναμε νά ακούσουν οι Ορθόδοξες Αδελφικές Εκκλησίες από τήν Γενεύη από τό Σαμπεζύ καί μάλιστα από ένα μέγα Πρωτοπρεσβύτερο!
______Γράφει ακόμα σε αυτό τό πικρό άρθρο του: «Δέν είναι δύσκολο πίσω από τη δυσχέρεια αυτή (γιά τήν υπογραφή του τόμου Αυτοκεφαλίας) νά δει κανείς μία υποβόσκουσα τάσι ορισμένων Ορθοδόξων Εκκλησίων των βορείων καί ανατολικών διαμερισμάτων της Ευρώπης, να περιορίσουν τό διακόνημα τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ως Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου καί νά αμφισβητήσουν τόν θεσμικό του ρόλο, ως ορατού σημείου της Ορθοδόξου ενότητος …» κ.λ.π.
______Τέτοιες ύποπτες, επικίνδυνα ύποπτες καταγγελίες, ακούμε προσφάτως, αλλά αυτές εκφράζουν περισσότερο την ταραχή καί αβεβαιότητα τέτοιων αλλοιωμένων αντιλήψεων καί ερμηνειών περί της τιμής καί υπολήψεως καί από αιώνων αιτιολογημένα καί κανονικά παραδεκτής θέσεως καί ρόλου της Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Εκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εν Συνάξει των «πάντα ευσχημόνως καί κατά τάξιν» (Α΄ Κορινθ. 14, 40) γινομένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένη, από τά πρεσβυγενή έως καί τά νεότερα καί νεώτατα Ορθόδοξα Πατριαρχεία καί Αρχιεπισκοπές, πού αποτελούν δωρεές καί θεσμούς του Ενός και του Αυτού Πνεύματος του Παρακλήτου της Εκκλησίας, της Αγίας καί Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος.
______Δέν επιθυμούμε να σχολιάσουμε άλλο τό έν λόγω καί με τοιούτον λεξιλόγιον γραμμένον κείμενον του Πρωτοπρεσβυτέρου από τη Γενεύη, καθώς καί τήν ταραχή τήν οποίαν κρύβουν τά λόγια του – ταραχή τήν οποία φέρει κάθε φιλαρχία, η οποία δέν δημιουργείται, καί δέν μπορεί νά δημιουργηθή, από μία αληθινή βίωση καί πραγματοποίησι των Ευαγγελικών λογίων του Χριστοῦ, του Πρώτου καί του Θεμελίου καί της Κεφαλής καί του Κέντρου της Εκκλησίας, της Ορατής καί Αοράτου, Επιγείου και Ουρανίου: «Ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται ημών δούλος, ώσπερ ο Υιός του Ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Ματθ. 20, 27-28).
______Ένα είναι τό βέβαιο · πως όλοι οι αληθινά Ορθόδοξοι, αληθινά Εκκλησιαστικοί (Ecclesistici, όπως ονόμαζε τους Ορθοδόξους ο Άγιος Ειρηναίος) επιθυμούμε καί προσευχόμαστε νά γίνη επιτέλους η Μεγάλη Ορθόδοξος Σύνοδος, όπως ήδη καί υπήρξαν Οικουμενικοί Σύνοδοι μετά τήν 7η Οικουμενική Σύνοδο. Αλλά θεωρούμε πως η «κατ’ επιλογήν» (λίγο - πολύ ολοΐδιοι άνθρώποι)· αντιπροσώπευσι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, όπως γίνεται στη Γενεύη, δέν αποτελεῖ πραγματική έκφρασι καί αντανάκλασι της Καθολικότητος καί Συνοδικότητος της Αποστολικής Εκκλησίας, των Ορθοδόξων Εκκλησιών ανά την Οικουμένην, ούτε ακόμη έκφρασι της πραγματικής τους χαρισματικο - λειτουργικής και κανονικής ενότητος, εκπεφρασμένης καί αδιαιρέτως μετεχομένης και μεταλαμβανομένης και κοινωνουμένης εν πληρότητι εις «την ενότητα της πίστεως καί την Κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος», όπως προσευχόμαστε εις τήν Θεία Λειτουργία.
______Δόξα καί ευχαριστία εις τον Θεόν, διότι τό έργο Του είναι η ύπαρξις αληθινής και αδιαιρέτου Ενότητος και Κοινωνίας πίστεως, χάριτος και κανονικής τάξεως των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τον Ένα Χριστό Θεάνθρωπο και εις το Ένα Σώμα Του, κι όχι σ΄εκείνη την ενότητα της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, της Ρώμης, της Γενεύης εις τήν οποίαν θά ήθελε όλοι νά αποβλέπουμε ο π. Τσέτης (του οποίου φαίνεται πως τό «μέτρο» της «παγκόσμιας ενότητος» είναι τά Ηνωμένα Έθνη ή η «Ευρωπαϊκή Ένωσις», όπως καί στους συγγραφείς της περιλαλήτου Εγκυκλίου του 1920, τήν οποία ούτε έγραψε, ούτε εξέδωσε ο Πρώτος του Φαναρίου, διότι τότε δέν υπήρχε στό θρόνο! Τό μέτρον τους, φαίνεται, ήταν ο Liga (=ομοσπονδία) των «Εθνῶν/λαών» καί η εγκύκλιος του 1920 κηρύττει αντί «Liga» (=ομοσπονδία) των «Εκκλησίων» λανθασμένα μεταφράζοντας αυτό μέ μη παραδεκτή διά τήν Ορθόδοξη Εκκλησιαστικό - ευχαριστιακή αντίληψι και έκφρασι «Κοινωνία των Εκκλησιών», εννοώντας ακριβώς της Προτεσταντικές αιρέσεις τις οποίες αναφέρει ο π. Τσέτσης, καθώς καί διά το σχίσμα της Δύσεως, το οποίον όλως παραδόξως στό άρθρο του δέν αναφέρει, αλλά φανερά όμως υπονοεί καί διαβλέπει, αφού έτσι ερμηνεύει τη θέσι του Πρώτου μεταξύ ίσων καί ομοίων στην Ορθοδοξία, δηλαδή ακριβώς τό αντίθετο από τά γράμματα καί το πνεύμα του 34ου Αποστολικού Κανόνος).
______Νά προσθέσουμε, τέλος, αυτό το οποίον είπαμε εδώ καί μερικούς μήνες στόν Σεβασμιώτατο Προεδρεύοντα στίς δύο πρόσφατες Συνάξεις στήν Γενεύη (Ιούνιο – Δεκέμβριο): «Θεωρούμε καί νομίζουμε καί επιθυμούμε, όχι μόνον προσωπικώς, αλλά επαναλαμβάνοντας την αναφορά καί τα συμπεράσματα πολύ μεγαλυτέρων από εμάς Ορθοδόξων: Ιδού ολόκληρη χιλιετία, τό πρώτο έργο της μελλοντικής Μεγάλης Συνόδους της Ορθοδοξίας, υπό τήν Προεδρίαν του Πρώτου Πατριάρχου καί Αρχιερέως της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως καί Συμπροεδρευόντων Ορθοδόξων Αρχιερέων – όπως γινόταν πάντοτε διά μέσου τῶν αιώνων άχρι καί σήμερον – θά πρέπει να είναι: κατάφασι όλων των μέχρι σήμερα Επτά Οικουμενικών Συνόδων καί ταυτοχρόνως ένταξις καί συναρίθμησις είς αυτάς τουλάχιστον δύο κατόπιν γινομένων Συνόδων οι οποίες ήταν πραγματικά Οικουμενικές Σύνοδοι: της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Φωτίου (880 μ.Χ.) καί της Μεγάλης Συνόδου του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (1341 καί 1351 μ.Χ.).

Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, ἐν έτει 2009 -2010
+ Επ. Αθανάσιος εφησυχάζων Ερζεγοβίνης

Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΣΕΤΣΗ

Η «ημιτελής συμφωνία» της Γενεύης
του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση
Δημοσιεύθηκε στο Извор:http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=1280

Η Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Επιτροπή που συνήλθε προ ημερών στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Γενεύη, (9-17 Δεκεμβρίου 2009), υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, μια άκρως ενδιαφέρουσα και αξιοπρόσεκτη σύναξη. Μια νέα γενεά Ιεραρχών και θεολόγων, μαζί με τους αρχαιότερους και πλέον πεπειραμένους περί τα Διορθόδοξα θέματα αδελφούς των, έδωσαν μια διαφορετική «νότα» στις διαβουλεύσεις, οι οποίες διεξήχθησαν μέσα σε μια ήρεμη και άκρως πολιτισμένη ατμόσφαιρα. Και τούτο διότι κατά τις συζητήσεις λεπτών θεολογικών, εκκλησιολογικών και κανονικών ζητημάτων, έστω κι αν διατυπώνονταν θέσεις εκ διαμέτρου αντίθετες προς εκείνες άλλων, τούτο γινόταν με ευπρέπεια και την δέουσα κοσμιότητα, μιας και έλειπαν «κορώνες», λογομαχίες και διαπληκτισμοί, που κάποτε ήταν σύνηθες φαινόμενο στα διορθοδόξως δρώμενα.
Ένα θετικό στοιχείο της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Ἐπιτροπής υπήρξε, ομολογουμένως, η ενιαία τοποθέτηση των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών ως προς την έννοια και το περιεχόμενο του Αυτονόμου, και η σχεδόν αβρόχοις ποσίν έγκριση του κειμένου όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο ανακηρύσσεται η Αυτονομία μέσα σ΄ένα τμήμα της κανονικής δικαιοδοσίας μιας Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.
Δυστυχώς, όμως, αυτό που επετεύχθη σε σχέση με το Αυτόνομο, δεν κατέστη δυνατόν να επιτευχθεί και με το θέμα της Αυτοκεφαλίας. Και θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι ως προς το συγκεκριμένο αυτό σημείο υπάρχει κάποια ομοιότητα μεταξύ του έργου της εν λόγῳ Επιτροπής και της πολυπαιγμένης και δημοφιλούς ογδόης Συμφωνίας του Franz Schubert, γνωστής ως «Ημιτελούς Συμφωνίας»! Διότι, όπως το υπέροχο τούτο δημιούργημα του ρωμαντικού αυτού μουσουργού αφήνει ανικανοποίητο τον μελομανή, τοιουτοτρόπως και η διορθόδοξη συμφωνία που επετεύχθη στη Γενεύη, έπειτα από ατέρμονες συζητήσεις, γύρο από το θέμα της Αυτοκεφαλίας και του τρόπου ανακηρύξεως αυτής, έδωσε μια γεύση του «ημιτελούς» και αφήκε ανικανοποίητους όσους ήλπιζαν ότι, έπειτα από χρόνια απραξίας (η προηγούμενη Προπαρασκευαστική Επιτροπή είχε συνέλθει το 1993!), η Πανορθοδοξία θα ήταν πλέον σε θέση να «κλείσει» τον φάκελλο και να τον παραπέμψει διά τα περαιτέρω στην Ε΄ Πανορθόδοξη Προσυνοδική Διάσκεψη. Πολύ περισσότερο εφ΄όσον οι Σεπτοί Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι, κατά την προ έτους περίπου Σύναξή τους στο Φανάρι (Οκτώβριος του 2008), ενστερνιζόμενοι την πρόταση του προσκαλέσαντος αυτούς Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, είχαν ομόφωνα εκφράσει την βούληση τους να επισπευσθεί η χρονίζουσα διαδικασία συγκλήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. [Για την οποία, σημειωθήτω, μιλούμε επί 75 ολόκληρα χρόνια και την προετοιμάζουμε εδώ και πέντε σχεδόν δεκαετίες. Από το 1961!]
Ο λόγος, για την δυσκολία της Διορθοδόξου Επιτροπής να ολοκληρώσει την ενιαία θέση των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, όχι όσον αφορά στην φύση και τον τρόπο ανακηρύξεως της Αυτοκεφαλίας ενός τμήματος μιας δεδομένης Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, (περί τούτου υπήρξε συμφωνία), αλλά ως προς τον τρόπο υπογραφής (!) του σχετικού Τόμου Αυτοκεφαλίας. Τουτέστι, αν θα πρέπει ο Τόμος αυτός να υπογράφεται μόνο από τον κηρύσσοντα την Αυτοκεφαλία Πρώτο Επίσκοπο της Ορθοδοξίας, ήτοι τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ή και από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας-μητρός από την οποία αποσπάται η νέα Αυτοκέφαλη Εκκλησία, ή, ακόμη, και από όλους τους Προκαθημένους των κατά τόπους Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Δεν είναι δύσκολο πίσω από τη δυσχέρεια αυτή να δεί κανείς μια υποβόσκουσα τάση ορισμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών των βορείων και ανατολικών διαμερισμάτων της Ευρώπης, να περιορίσουν το διακόνημα του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ως Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου και αμφισβητήσουν τον θεσμικό του ρόλο, ως ορατού σημείου της Ορθοδόξου ενότητος και εκφραστού άμα της ανά την οικουμένην Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Και γεννάται το ερώτημα: Είναι ή όχι εκφραστής της Ιεράς Συνόδου που τον περιβάλλει ο Προκαθήμενος εκάστης τοπικής Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας; Και εάν ούτως έχει το πράγμα, (και όντως ούτως έχει), ποιά Ορθόδοξη Ἐκκλησιολογία παρακωλύει τον Προκαθήμενο της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως να είναι ο εκφραστής, σε παγκόσμιο-οικουμενικό επίπεδο, του φρονήματος της Πανορθοδοξίας; Την στιγμή, μάλιστα, κατά την οποία διακηρύσουμε urbi et orbi, και με ουκ ολίγη υπερηφάνεια, ότι, παρά την ύπαρξη δεκαπέντε Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αποτελούμε όλοι μαζί την Μία Ορθόδοξη Εκκλησία, και χλευάζουμε τον πολυδιασπασμένο Προτεσταντισμό δίνοντάς του μαθήματα Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας!
Από σκοπιάς εκκλησιολογικής, σε τι διαφέρουμε, τελικά, από Λουθηρανούς, Κογκρεγκασιοναλιστές και Μετερρυθμισμένους όταν, βάσει εθνο-φυλετικών κριτηρίων και πολιτικών υπολογισμών, παρερμηνεύοντες την έννοια, τα όρια και το περιεχόμενο της Αυτοκεφαλίας, διασπούμε την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Ορθοδοξο Εκκλησία, και ενεργούμε πλέον ως δεκαπέντε ανεξάρτητες απ΄αλλήλων μονάδες, ως αυτοδιάθετα «καπετανάτα»;
Αν η προσεχής Προπαρασκευαστική Επιτροπή, (που εύχομαι να συνέλθει σύντομα και όχι σε μιά δεκαπενταετία όπως αυτή για την οποία έγινε λόγος στο σχόλιο αυτό), δεν καταφέρει να βρει μια λύση, και παραπέμψει πάλι το θέμα στις «ελληνικές καλένδες», τότε φοβούμαι ότι οι πιστοί μας, και γενικά ο Χριστιανικός κόσμος, θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι στην Εκκλησία μας μεταξύ λόγων και έργων «χάσμα μέγα εστήρικται».

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ........

.........«ΝΑ ΣΑΠΙΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ!»

________Ήμασταν σε μια φιλική συντροφιά και κάποιος από την παρέα έφερε τη συζήτηση στις ανόητες και πολύ υβριστικές εκφράσεις, τις οποίες εξεστόμησε ο αστέρας του κοσμικού στερεώματος Ελτον Τζόν (Elton John) κατά του προσώπου του Χριστού μας. Θέλησε να αποδώσει στον Χριστό μας τα κουσούρια με τα οποία αυτός βαρύνεται! Αυτός, που είναι ένα κατακάθι της κολάσεως. Δεν πρόκειται να τις επαναλάβω εδώ! Δεν μου επιτρέπεται άλλωστε να το πράξω. Είναι τόσο εξωφρενικά, ώστε κάποιος από την παρέα τελείως αυθόρμητα ανεφώνησε: «Να σαπίσει το στόμα του, Χριστέ μου!» Ήταν μια έκρηξη ψυχής ενός ιερωμένου, ο οποίος και αγαπάει λατρευτικά τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον υπηρετεί ενσυνείδητα.
__________Στο άκουσμα αυτό μερικοί είπαν: «Μη λες τέτοια λόγια. Αφησέ τον να τον κρίνει ο Χριστός μας. Ας προσευχηθούμε γι αυτόν τον άνθρωπο!»
__________Έτσι λοιπόν στην παρέα των σοβαρών κατά βάση ανθρώπων προέκυψε σαν θέμα συζητήσεως το αν μπορεί και αν πρέπει να καταριέται ο χριστιανός.
__________Αναμφιβόλως στον χριστιανό δεν επιτρέπεται να καταριέται, όπως επίσης γενικώτερα δεν επιτρέπεται να οργίζεται. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε» (Εφεσ. Δ. 26) είναι άλλωστε η εντολή του Ἀποστόλου Παύλου.
__________Παρά ταύτα εμείς προσωπικά διατυπώσαμε μια άλλη άποψη, την οποία δεν διστάζουμε να μεταφέρουμε εδώ. Όταν το υβριζόμενο πρόσωπο είμαστε εμείς, ασφαλώς δεν πρέπει να ανταποδώσουμε την ύβριν ή την προσβολήν. Όταν όμως βλασφημείται το όνομα του Κυρίου μας, τότε έχουμε το δικαίωμα και να οργισθούμε και να αμυνθούμε και να αντιδρά-σουμε δυναμικά. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν παραδείγματα, τα οποία φανερώνουν ότι ο Θεός συγχωρεί την οργίλη αντίδρασή μας. Τι θα εκάναμε π.χ. άν κάποιος έθιγε την τιμή και την υπόληψη του πατέρα μας ή της μάννας μας; Θα παραμέναμε σιωπηλοί, αν έλεγε τον πατέρα μας π..... ή την μητέρα μας π......., τις γνωστές αισχρές λέξεις, που δεν μου επιτρέπεται ούτε να τις γράψω; Ακόμη και εγκλήματα έχουν σημειωθή σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι τά εγκλήματα τιμής, συχνά κατά το παρελθόν στην ανθρώπινη κοινωνία, τότε που οι άνθρωποι έλεγαν, ότι «ἡ τιμή, τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει!»
_________Εγώ, λοιπόν, εἰπα, ότι θα ήμουνα πρόθυμος να αποδεχθώ χωρίς δισταγμό τον πιστό χριστιανό, ο οποίος εξοργίζεται στο άκουσμα ύβρεων, που αγγίζουν το πρόσωπο του Κυρίου μας. Δεν μπορώ να ανεχθώ και επομένως δεν μπορώ να επιτρέψω σε κάποιον να βλασφημάει πολύ δε περισσότερο να καθυβρίζει τον Θεόν μου, τον Σωτήρα μου Χριστό, ὀπως ακριβώς δεν θα δεχόμουν να το πράξει για τον φυσικό μου πατέρα..
_________Στις αντιρρήσεις κάποιων «λογικών» και «συνετῶν» παραγόντων της συντροφιάς μας αντέτεινα το παράδειγμα του Προφήτου Ηλία. Όταν οι ιερείς του Βάαλ απέτυχαν να προσφέρουν την θυσία τους στο θεό τους Βάαλ, ο Προφήτης Ηλίας επικαλέσθηκε τον αληθινό Θεό και τότε ήλθε φωτιά από τον ουρανό, άναψε τα ξύλα του βωμού και κατέκαψε τα σφάγια που ήσαν στο θυσιαστήριο του αληθινού Θεού. «Και έπεσε πύρ παρά Κυρίου εκτου ουρανού και κατέφαγε τα ολοκαυτώματα και τας σχίδακας …..και τον χούν εξέλειξε το πυρ» (Βασιλειών Γ΄, 38) Αγανακτισσμένος λοιπόν από την ασέβεια των οκτακοσίων πεντήντα (850) ιερέων του Βάαλ και της θεάς Αστάρτης, οι οποίοι οδηγούσαν τον Λαό του Θεού στα μονοπάτια της ειδωλολατρείας, ο Ηλίας είπε προς τους παριστάμενους Ισραηλίτες: «συλλάβετε τους προφήτας του Βάαλ, μηδείς σωθήτω εξ αυτών. Και συνέλαβον αυτούς, και κατάγει αυτούς Ηλιού εις τον χειμμάρουν Κισσών και έσφαξεν αυτούς εκεί»( στ. 40). Ο Προφήτης Ηλίας, από ιερή αγανάκτηση ωθούμενος, κατέσφαξε τους οκτακόσιους πενήντα ιερείς του Βάαλ και της Αστάρτης, ο δε Θεός τον εδικαίωσε, διότι μετά την σφαγή των ψευδο-ιερέων, έστειλε στο Ισραήλ την πολυπόθητη βροχή και έτσι ἐληξε μια περίοδος τριών ετών ανομβρίας και λιμοῦ, από την οποία εμαστίζετο ο Λαός του Θεού.
________Έτσι λοιπόν εμείς, χωρίς δισταγμό αποδεχθήκαμε ως δικαιολογημένη την ἐκρηξη οργής του συνομιλητού μας ο οποίος εἰπε: «Να σαπίσει το στόμα του!». Και προσθέτουμε: «Αμήν, από το στόμα σου και στου Θεού τ' αυτί!»
_________Η θεολογική αυτή περιπλάνησή μας επισφραγίσθηκε με την δήλωση του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ , την οποία παραθέτουμε στη συνέχεια.
+ Ο Κ & Αι Αμβρόσιος
Αίγιον, Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

************

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Aκτή Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ,

Τηλ. +30 210 4514833 (ἐσωτ. 19) Fax +310 210 4528332

Πειραιεύς 24 Φεβρουαρίου 2010

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

H εφιαλτική, εμετική καί εν ταυτώ χυδαία καί βάναυσα αποκρουστική δήλωσις του Βρετανού ομοφυλόφιλου πόπ συνθέτη μουσικού Elton John, ο οποίος έχει τελέσει καί σχετικό άθεσμο «γάμο» μετ’ άρρενος, στό περιοδικό Parade των Η.Π.Α. καί ὁ οποῖος κατά τήν συνήθη μέθοδο των πρωτογόνων λαών πού απέδιδαν στό Θείο τά προσωπικά των πάθη καί τίς δικές τους αισχρότητες καί διαστροφές, απεπειράθη νά προσβάλη τό θεανδρικό πρόσωπο του ενσαρκωθέντος Υιού καί Λόγου του Θεού του επί του Σταυρού θυσιασθέντος καί θανατώσαντος τόν θάνατο καί τήν φθορά της πεσμένης ανθρωπίνης φύσεως καί συναναστήσαντος όλο τό ἀνθρώπινο γένος δικαιώνει απολύτως τόν γνωστό εις τήν εγκληματολογική επιστήμη ορισμό περί τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ αρρενοθήλεος του μεγίστου Ιταλοῦ εγκληματολόγου Καίσαρος Λομπρόζο, ο οποίος καί γνωμοδότησε ότι ο αρρενοθήλης κέκτηται «τόν δυναμισμό του άρρενος καί τήν μοχθηρία του θήλεος, δέν έχει ουδεμία ἠθική αναστολή καί ουδέν μεταφυσικό ιδεώδες».

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΣΤΟ ΚΑΛΟ, ΑΓΑΠΗΤΕ ΓΕΡΟΝΤΑ! ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Στην αιωνιότητα ο Αρχιμ. Χερουβείμ Μαλισιάνος
Δευτέρα, 22 Φεβρουάριος 2010 Συντάχθηκε απο την Romfea.gr 22:03

______Οφειλή στην ιερά μνήμη του αποτελεί το παρακάτω δημοσίευμα. Εγνωρίσαμε τον π. Χερουβείμ και αγαπήσαμε τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο. Τον εγνωρίσαμε σαν ταπεινό εργάτη των γηρατειών στην εκκλησιαστική Στέγη Κατακοίτων της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Είχε αφοσιωθή στο φιλάνθρωπο ἐργο του! Ας είναι αιωνία η μνήμη του. Στο καλό, αγαπητέ Γέροντα!

+ ο Κ & Αι. Α

23 Φεβρουαρίου 2010

ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑ

Ο πάλαι Πρωτοσύγκελος του Μητροπολίτου Αυστρίας κυρού Χρυσοστόμου Τσίτερ, ο πολυτάλαντος Αρχιμανδρίτης Χερουβείμ Μαλισιάνος, αναπαύεται από το δειλινό του Σαββάτου 20 Φεβρουαρίου, πίσω από το Άγιο Βήμα του Καθολικού της Ιεράς Μονής Αγίου Αθανασίου, Αμπελοκάμπου Ηλείας.
Καταγόμενος από το Ληξούρι της Κεφαλληνίας, γεννήθηκε το 1934. Ήτο ανιψιός του από Παροναξίας Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών Χερουβείμ Άννινου, κοντά στον οποίο ως παιδί διδάχθηκε την αγάπη για την Εκκλησία. Σε ηλικία 19 ετών, εισήλθε στην Μονή Κουτλουμουσίου όπου έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος.
Αργότερα στην Αθήνα όπου σπούδασε Θεολογία, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Θήρας Γαβριήλ. Μετεκπαιδεύθηκε στην Παλαιογραφία στην Ρώμη και στην Ιστορία της Τέχνης στην Βιέννη. Υπηρέτησε ως εφημέριος στους Ναούς του Αποστόλου Λουκά Αθηνών, του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στην Βενετία, του Αγίου Γεωργίου στην Βιέννη, καθώς και στο Ναό του Αγίου Αιμιλιανού Αθηνών, στον οποίο και εψάλη η εξόδιος ακολουθία του. Διετέλεσε Διευθυντής της Στέγης κατακοίτων Γερόντων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών παρά το Λόφο Σκουζέ.
Εκοιμήθει την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου, σε νοσοκομείο των Αθηνών. Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου, από τον Μητροπολίτη Νικαίας κ. Αλέξιος, συμπαραστατούμενο από τον Μητροπολίτη Κορωνείας κ. Παντελεήμονα, ο οποίος και εκπροσώπησε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, και από Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου, τους Επισκόπους Νύσσης κ. Ελευθέριο και Ναζιανζού κ. Θεοδώρητο.
Για τον εκλιπόντα ομίλησαν ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων εκπροσωπόντας τον Αρχιεπίσκοπο, ο Επίσκοπος κ. Ελευθέριος, όπου σκιαγράφησε με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή του μακαριστού, ο Πρωτοπρεσβύτερος κ. Ηλίας Δροσινός, ως εκπροσώπου του Μητροπολίτου Αυστρίας κ. Μιχαήλ, ο πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ναού Πρωτοπρεσβύτερος κ. Νικόλαος Αργυρόπουλος και ο κ. Άγγελος Δενδρινός εκ μέρους των ενοριτών, την ομιλία του οποίου και δημοσιεύουμε.
Το πλήθος των προσελθόντων κληρικών και λαϊκών πνευματικών τέκνων του εκλιπόντος, απέδωσε τον τελευταίο ασπασμό και σωρός μεταφέρθηκε στην Μονή Αγίου Αθανασίου Αμπελοκάμπου Ηλείας όπου εκεί τελέστηκε τρισάγιο στο Καθολικό, από τον Επίσκοπο Ωλένης κ. Αθανάσιο ο οποίος έκανε την ταφή.
Λόγος επικήδειος εις Αρχιμανδρίτην
ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΜΑΛΙΣΙΑΝΟΝ
(17-1-1934 ▪ 18-2-2010)
Εκφωνηθείς κατά την εξόδιον ακολουθίαν
εις τον Ι. Ν. Αγίου Αιμιλιανού Λόφου Σκουζέ την 20 Φεβρουαρίου 2010

Ήσαν θαρρώ τέτοιες μέρες τριανταπέντε χρόνια πριν, όταν ειδοποιήθηκα, ως Αρχηγός της τοπικής Ομάδος των Προσκόπων, ότι ο Ναός μας «αναβαθμίστηκε» από την Αρχιεπισκοπή με τον διορισμό Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το εξωτερικό. Ήταν και τότε Σάββατο, το θυμάμαι χαρακτηριστικά σαν και τώρα, γιατί ενώ ετοιμαζόμασταν για διήμερη εκδρομή η ξαφνική μπόρα μας άλλαξε το πρόγραμμα. Έτσι μια μικρή αντιπροσωπεία ανεβήκαμε από την λέσχη στον Άγιο για να καλωσορίσουμε τον νέο κληρικό και να βεβαιωθούμε για την «αναβάθμιση».
Ο αείμνηστος πατήρ Αναστάσιος μας σύστησε τον νεαρό Αρχιμανδρίτη Χερουβείμ Μαλισιάνο, Πρωτοσύγκελλο της Ι. Μητροπολεως Αυστρίας και μείς ανοίξαμε την αγκαλιά μας για να τον υποδεχθούμε εκ μέρους τηςνεολαίας με ένα πλατύ χαμόγελο. Σ΄ αυτή την αγκαλιά έμεινε από τότε μέχρι σήμερα.
Ο τίτλος του Αρχιμανδρίτου, το αγέρωχο βλέμμα του, το αυστηρό παρουσιαστικό του μας καθήλωσαν μονομιάς, όπως του φιλούσαμε το χέρι και τον καλωσορίσαμε στην ενορία μας. Κανείς μας τότε δεν μπορούσε να φανταστεί και να προδιαγράψει την επίδραση που θα είχε σε όλους μας ο πατήρ Χερουβείμ και ποια θα ήταν η πραγματική «αναβάθμιση» που έφερνε η άφιξή του εδώ.
Η προσωπικότητά του άρχισε σιγά – σιγά να μας μαγεύει, οι γνώσεις του να μας κατακτούν, το γούστο του να παραδειγματίζει και η συμπεριφορά του να μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Ο άκαμπτος μπροστά στην Αγία Τράπεζα λειτουργός, μεταλλασσόταν σε ευλύγιστο έφηβο που δεν δίσταζε νααναδιπλώνει το εσώρασσο και γονατιστός να μας δείχνει πως κολλάνε μοκέτες «βενετσιάνοι μάστορες».
Η γραφή του απίστευτη, λες και έβγαινε από χιλιόχρονο βυζαντινό συναξάρι, η ψαλμωδία του αρμονική να συνδυάζει το Αγιορείτικο ύφος με το επτανησιακό ιδίωμα, τα άμφια του έλαμπαν λες και φορέθηκαν για πρώτη φορά.
Συχνά ως ιερόπαιδες στο Ιερό Βήμα ξεχνιόμασταν στα καθήκοντά μας από την μέθεξη που μας προκαλούσε ο τρόπος που λειτουργούσε. Κοντά του πλάσσαμε χαρακτήρα και «αναβαθμιστήκαμε». Οι συζητήσεις στο γραφείο μετά την Λειτουργία ή τα απογεύματα μετά τους Εσπερινούς ήσαν για μας η πηγή στην οποία ξεδιψούσε η ψυχή μας.
Θεολογούσε ανεπιτήδευτα και ταυτόχρονα πρωτότυπα, σε τέτοιο βαθμό που πήρε καιρό να συνηθίσουμε στον τρόπο σκέψης που έφερε κοντά του. Ήταν συχνά απόλυτος με την βεβαιότητα του κύρους της γνώσης του καιταυτόχρονα διαλεκτικός, σαν έμπειρος διδάσκαλος. Επιτιμούσε το γεγονός και επαινούσε το πρόσωπο με την ίδια ευκολία. Παράδειγμα για όλους πάντα ο ίδιος.
Και τα χρόνια περνούσαν. Οι λευκοί τοίχοι του Ναού γέμιζαν από αγιογραφίες. Δημιουργήθηκε σκευοφυλάκιο και εμπλουτίστηκε με ασήμια απ΄ τη Βιέννη και σμάλτα από τη Ρωσσία. Κανείς δεν του αρνήθηκε κανέναέξοδο, όταν έπειθε ότι είναι απαραίτητο για την ευπρέπεια του Οίκου και τη δόξα του Κυρίου.
Οι ακολουθίες και οι ιερές πομπές έπαιρναν άλλη διάσταση αναβιώνοντας πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα. Καθιέρωσε τυπικό για την πανήγυρη του Αγίου, το Δεύτερο Πάσχα όπως έλεγε, ενώ η κατάνυξη τηςΜεγαλοβδομάδας και του Δεκαπενταυγούστου έχει μείνει θρυλική.

Πολύτιμοι συνεργάτες του οι Επίτροποι του Ναού, τα Μέλη του Σωματείου «Αγία Τριάς» και οι κυρίες της Φιλοπτώχου Αδελφοτητας.
Η αγάπη του για τους νέους ήταν ίση μόνο με τον σεβασμό του στα γηρατειά. Απόδειξη τρανή η τριαντάχρονη δραστηριότητά του ως Επόπτου της Στέγης Κατακοίτων Γερόντων παραπλεύρως του Ναού μας.

Κατόρθωσε να εξασφαλίσει την συνεχή και απρόσκοπτη λειτουργία του ιδρύματος χάρις την ιδέα που πρότεινε στον τότε Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, της εκ περιτροπής κάλυψης των εξόδων μίας ημέρας κάθε μήνα για ένα έτος από τα φιλόπτωχα ταμεία της Αρχιεπισκοπής ανά πενταετία.
Παράλληλα πρωτοστάτησε στη δημιουργία φυσικοθεραπευτηρίου και προγράμματος αναδοχής των περιστατικών που φιλοξενούνται από εθελοντές. Με την αγάπη του προσωπικού κατόρθωσε να εξαλείψει κάθε ίχνος Iδρυματικής εικόνας και νοοτροπίας, με την πόρτα της Στέγης ανοικτή σε όλους. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες βρήκαν νέα εγγόνια και παιδιά, οι γιορτινή ατμόσφαιρα περίσσευε και ηΣτέγη ήταν πάντα στις μέρες του ένα πολύβουο μελίσσι καθιστώντας την διεθνές πρότυπο κατά την ομολογία Ελλήνων και ξένων ειδικών.
Έτσι μεγαλώναμε δίπλα του. Σπουδές, στρατιωτική θητεία, επαγγελματική αποκατάσταση, δημιουργίαοικογένειας και ο πατήρ Χερουβείμ πάντα παρών. Πρώτος στις χαρές και τις λύπες.
Πρώτος στην ενθάρρυνσή μας σε κάθε δυσκολία. Άνοιξε δρόμους, μας ενέπνεε μεγαλώνοντας και εκείνος δίπλα μας. Πατέρας και μεγάλος αδελφός ταυτόχρονα. Αναλογίζομαι τώρα αν μπορούσαμε πριν τριανταπέντε χρόνια να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της λέξης «αναβάθμιση» που τόσο αυθόρμητα χαρακτήρισε την άφιξή του.
Αναλογίζομαι πώς θα ήταν ο Ναός δίχως εκείνον. Πόσο κοινότυπα θα εκινούντο οι αγιογράφοι αν δεν είχε τόσο βαθειά θεολογική γνώση και καλλιτεχνική κατάρτιση. Τα πρωτότυπα θέματα που επέλεγε για να συμπληρώσουν τον Χριστολογικό και Θεομητορικό εικονογραφικό κύκλο είχαν ως θέμα την σπανιότητα και την επικαιρότητα.

Ο περίφημος Θεολόγος του δόκιμου αγογράφου κυρ Νικόλαου Μπρισνόβαλη Αφιερωμένος στην έναρξη του διαθρησκιακού διαλογου της Πάτμου και της Ρόδου. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ επί τη χιλιετηρίδη του εκχριστιανισμού των Ρώσσων. Ο Όσιος Χριστόδουλος ο Λατρινός για τα 800 χρόνια του Πατμιακού Μοναχισμού.
Ο αγαπημένος του Παπά Μπασιάς επί τη αγιοποιήσει του. Ο Όσιος Λουκάς επί τη επανομιδεί του λειψάνου του από Βενετίας εις Βοιωτία. Όλα αυτά δίπλα σε σκηνές πρωτοποριακές όπως του Αγίου Αυγουστίνου Ιππώνος ελαμπομένου υπό του Θαβωρίου Φωτός, των θεομητορικών σκηνών του «ύδατος της ελέγξεως» και «της προσευχής στο όρος των ελαιών» από το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου.
Η σπανιοτάτη παράσταση των τριών θαυμάτων της θείας αγάπης στην κόγχη της Ιεράς Προθέσεως με την απεικόνιση της Ενανθρωπήσεως κατά την Γεννήση, της Σταυρικής θυσίας μπροστά στο Ποτήριο της Σωτηρίας. Της αποτύπωσης των υποστατικών του Αββραάμ και της Φιλοξενίας των τριών Αγγέλων στο εσωτερικό του Τέμπλου.
Της «δημιουργίας των άστρων» και τους περίφημους «διαλόγους του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα και τον Νικόδημο» στα τοιχία των κλιτών, κορυφούμενα από την «Θεοτόκο ως πύλη στον Παράδεισο», τους προ Χριστού προφήτες, τους προπάτορες Αδάμ και Εύα, τους φιλοσόφους της αρχαιότητας και τις σοφές συβίλλες, ανάμεσα στα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου και των ψηφιδωτών της Ραβέννας, έργα του κυρ Αναστάση Δαμίγου.
Η πολύχρονη διαμονή του στο εξωτερικό – οκτώ χρόνια προϊστάμενος της ιστορικής κοινότητας του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στη Βενετία και εν συνεχεία επί τετραετία ως Πρωτοσυγκέλλου και προϊσταμένου του Ναού του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη, ήρθαν μόνο να συμπληρώσουν όσα ο Χερουβείμ Μαλισιάνος είχε μάθει μικρό παιδί δίπλα στον εκ πατρός θείο του αείμνηστο Μητροπολίτη Παροναξίας και μετέπειτα Τρίκης και Σταγών Χερουβείμ Άννινο - στον οποίο είχε όντως εκπληκτική ομοιότητα. Η ιερατική του ζωή ως ιερομονάχου και διακόνου ξεκίνησε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους.
Ο σημερινός Πανοσιολογιώτατος Ηγούμενός της πατήρ Χριστόδουλος με περηφάνια μας έδειξε μια μικρή μπάλα από αγιοκέρι με τα μαλλιά της τριχοκουράς του π. Χερουβείμ κολλημένη πίσω από την περίπιστο εικόνα της Φοβερής Προστασίας όταν επήγαμε για προσκύνημα.
Ακολούθησαν σπουδές στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μεταπτυχιακές σπουδές στη βυζαντινή παλαιογραφία, συντήρηση εικόνων και ιστορία της τέχνης με κρατική υποτροφία στην Βενετία και αργότερα στη Βιέννη, όπου συνανεστράφη με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής του μεταξύ των οποίων τον διάσημο Ρώσσο συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκυ, την κηδεία του οποίου ετέλεσε στη Βενετία συγκλονίζοντας με το κήρυγμά του τον διεθνή τύπο. Δεινός ρήτωρ, επάλετο επί του ιερού άμβωνος καθηλώνοντας το εκκλησίασμα με τις βαθυστόχαστες και συχνά ποιητικές εκφράσεις του.
Βαθύς γνώστης της βυζαντινής παλαιογραφίας κόσμησε με την πέννα του πατριαρχικά πιττάκια και εκκλησιαστικά έγγραφα με αποκορύφωση το κοινό ανακοινωθέν που υπέγραψε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα προ ετών.
Οι συγκυρίες της ζωής του τον συνέδεσαν με σημαντικά γεγονότα της εκκλησιαστικής και πολιτιστικής ιστορίας μιας και είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει στις αντιπροσωπείες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την οργάνωση της συναντήσεως του Πατριάρχου Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ στη Ρώμη.
Η βαθειά του ιστορική εμβρίθεια μας καθοδήγησε να αποκαταστήσουμε το μαρτύριο και την ακολουθία του προστάτη μας Αγίου Ενδόξου Μάρτυρος Αιμιλιανού, δημιουργώντας ειδική ομάδα επιστημονικής έρευνας, αποκατάστασης του συναξαρίου και της Ακολουθίας με επεξεργασία του πρωτοφανούς σε όγκο και σημασία υλικού πού έχει συλλεγεί.
Όλα αυτά δεν θα είχαν όμως καμία αξία αν δεν αποτελούσαν έμπρακτη απόδειξη της βαθειάς του πίστης ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Για τον λόγο αυτό διάλεξε ως εμβληματικό του ρητό την ευαγγελική φράση ΜΕΙΝΑΤΕ ΕΝ ΤΗ ΑΓΑΠΗ ΤΗ ΕΜΗ.
Αυτή ακριβώς η αγάπη ήταν το χαρακτηριστικό του. Ποτέ του δεν πρόδωσε ότι αγαπούσε και πρώτα απ΄ όλα την Παρακαταθήκη που έλαβε την ημέρα της χειροτονίας του. Μπροστά στην ανάρμοστη συμπεριφορά και τη αφιλία έδινε τόπο και προσπαθούσε να δικαιολογήσει αυτόν που τον αδικούσε.
Ποτέ όμως και - ενώ αποδεδειγμένα του δόθηκε η ευκαιρία - δεν κινήθηκε εναντίον εν Χριστώ αδελφού του, όσο και αν εκείνος τον προκαλούσε, παραμένοντας άτεγκτος υποστηρικτής αδικηθέντων και συκοφαντηθέντων.
Το μεγάλο του παράπονο ήταν όταν αδυνατούσε να εξηγήσει τα μύχια της ψυχής του άλλου, αφήνοντάς τον τελικώς στην κρίση των άλλων και του Θεού.
Περιτριγυρισμένος σήμερα – τριανταπέντε χρόνια ύστερα- από όλους εμάς, τους εν Χριστώ αδελφούς σου Σεβασμιωτάτους και Θεοφιλεστάτους Επισκόπους, τους ευλαβείς κληρικούς, την οικογένειά σου και τους πιστούς της ενορίας που ποίμανες με καρτερία και υπομονή, αναχωρείς για τόπο γαλήνης, την Άνω Ιερουσαλήμ και από αύριο θα ευρίσκεσαι προ του εν ουρανοίς θυσιαστηρίου μέλος της θριαμβευούσης Εκκλησίας ομολογώντας ενώπιον του ζώντος Θεού το σύμβολον της Πίστεως, λιτανεύοντας τις ιερές εικόνες που και εσύ συχνά ζωγράφιζες.
Η δοκιμασία της υγείας σου τέλειωσε και στην πορεία της σε εξάγνισε. Ελεύθερος τώρα κάθε βιωτικής μερίμνης οδεύεις προς τον Θεόν της Αγάπης, εκείνον που πιστά υπηρέτησες αδιαλείπτως εν πλήρει και καθαρά συνειδήσει.
Σε λίγες στιγμές θα κληθούμε να σου προσφέρουμε τον τελευταίο ασπασμό και να σε κατευοδώσουμε από του κόσμου τούτου εις την αιωνιότητα, κερδίζοντας επάξια την γαλήνη που τόσο άξιζες.
Σκύβοντας με όλη μας την αγάπη μπροστά σου αυτή την ύστατη στιγμή προσευχόμεθα με όλη μας την δύναμη για την ανάπαυση της ψυχής σου.
Εμείς τα τότε μειράκια που τώρα μεταξύ μας συγκαταλέγουμε εξαίρετους θεολόγους, ιερείς, καθηγητές πανεπιστημίου, επιστήμονες, διδασκάλους, επαγγελματίες, οικογενειάρχες και πιστούς εργάτες της Εκκλησίας ομολογούμε ότι σπάνια άνθρωπος μίλησε στη καρδιά μας όπως εσύ.
Η παρακαταθήκη που μας άφησες μας έχει δια βίου σημαδέψει, μιας και η αγάπη όλα τα συγχωρεί και όλα τα θεραπεύει.
Προσωπικότητες σαν και εσένα δύσκολα αναπληρώνονται, μέγα δε το κενό που θα αφήσεις πίσω σου σεβαστέ μας πατέρα Χερουβείμ. Μόνη παρηγοριά μας το έργο σου, μιας κι όπου και αν στρέψουμε το βλέμμα μας αντικρίζουμε τη σφραγίδα σου.
Σε ευχαριστούμε για ότι μας προσέφερες ανιδιοτελώς και απλόχερα και σε διαβεβαιούμε ότι η μνήμη σου θα μείνει μέσα μας και κοντά μας αιώνια. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και να μας συγχωρήσει για όσα σε πικράναμε.
Εκ μέρους όλων των ενοριτών.
Άγγελος Δενδρινός

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

______Και στο Αίγιο γιορτάσαμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας, παρά το γεγονός ότι η καρδιά μας είναι πληγωμένη από τα "καμώματα" τοῦ Οικουμενικοῦ Πατριαρχείου! Θα θέλαμε να έχουμε την ψυχική ηρεμία, ώστε να βιώσουμε το βαθύτερο νόημα των ημερών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Να σκύψουμε στους ηρωϊκούς αγώνες των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της αγίας Ορθοδοξίας, οι Οποίοι έδιναν μάχες όχι βέβαια για να επαυξήσουν τήν κυριαρχία τους ως άτομα ή ως θεσμός, αλλά για να κατισχύσει η Ορθοδοξία έναντι των εχθρών της. Σε καιρούς χαλεπούς ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαίος, αντί να αναλίσκεται για να στηρίξει τον Ἐλληνα Ορθόδοξο πιστό στην πίστη του, εκδαπανάται για το πώς θα επεκτείνει τα λεγόμενα εκκλησιαστικά "κυριαρχικά του δικαιώματα" εις βάρος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος. Αντί δηλ. να μας οικοδομεί καί να μας στηρίζει με την αγία βιοτή Του, με την ταπείνωσή Του, με την πατρική Του αγάπη, σκανδαλίζει τον Ελληνικό Λαό καί συγχρόνως προδίδει τον έως χθές πιστό Του φίλο Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο καί εκταράσσει την Εκκλησία της Ελλάδος. Έρχεται κοντά μας όχι ως Πατέρας, αλλ' ως κατακτητής! Η εκκλησιαστική εδαφική μας ακεραιότητα ἔχει περιορισθῆ! Αγωνίζεται για να κρίνει ένα αδελφό μας Αρχιερέα, που καταδικάσθηκε και φυλακίσθηκε για υπεξαίρεση, και ξύνει πληγές μόνο και μόνο για να μη παραθεωρηθή το δικαίωμα του "εκκλήτου"! Ας χαθούν μυριάδες ψυχές πιστών, που σκανδαλίζονται, αρκεί το Πατριαρχείο να μη απωλέσει τα δικαιώματά του! Η παραφροσύνη έφθασε σε ακραία όρια! Ένα μόνο θα μπορούσε να πράξει ο Πατριάρχης μας: Αντί να ξαναφέρνει στην επικαιρότητα το θέμα, ώφειλε να ρίξει τον πατριαρχικό του μανδύα και να καλύψει το ζήτημα, ώστε νά ξεχασθή το όλίσθημα ενος Αρχιερέως, από το οποίο κατασκανδαλίσθηκε το Πανελλήνιο! Αντ΄αυτού αναστατώνει το σύμπαν! "Γαία πυρί μειχθήτω"! αρκεί το Πατριαρχείο να επικυρώσει τα δικαιώματά του, τα οποία, σημειωτέον, ουδείς αμφισβητεί. Στο καταλυτικό αυτό έργο του, δυστυχώς, έχει εξασφαλίσει υποστήριξη εκ των έσω. Με τις κατά καιρούς θορυβώδεις εμφανίσεις του στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει πέμπτη φάλαγγα! Μία αθηναϊκή εφημερίδα χθές, Κυριακή 21 Φεβρουαρίου, παρουσίασε τις οβιδιακές μεταμορφώσεις Ελλήνων Ορθοδόξων Ιεραρχών, οι οποίοι έχουν δημιουργησει καριέρα μετακινούμενοι από το αντι- στο υπερ-πατριαρχικό στρατόπεδο....

_____Εμείς λοιπόν εδώ στο μικρό Αίγιο γιορτάσαμε μεγαλοπρεπώς την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Εκτός από τήν λαμπρή πρωϊνή θεία λειτουργία, στην οποία προεξῆρχεν ο Θεοφιλέστατος Βοηθός Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Προκόπιος, τό βράδυ γιορτάσθηκε μεγαλοπρεπώς η νίκη της Ορθοδοξίας στον Κατανυκτικό Εσπερινό. Έψαλλε κατανυκτικά καί πολύ ωραία η "Χορωδία της Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής Πατρῶν" μέ Χοράρχη τόν κ. Χαράλαμπο Θεοτοκάτο, τον δε θείο λόγο εκήρυξεν ο δόκιμος χειριστής του κηρύγματος, έμπειρος καί αγιασμένος κληρικός από τόν Πειραιά, ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δορμπαράκης μέ ένα πολύ πνευματικό θέμα. Σας προσφέρουμε το κείμενο αυτό για μια βαθύτερη θεώρηση.

______Από τη θέση αυτή εκφράζουμε τις θερμές ευχαριστίες μας στον π. Γεώργιο για την ομιλία του, στον κ. Βέργο, Πρόεδρο της Χορωδίας των Πατρών, τον κ. Θεοτοκάτο, Χοράρχη, και σε όλα τα Μέλη της Χορωδίας. Επίσης καί στον λαμπρό Συνεργάτη μας Καθηγητή κ. Τάκη Σπηλιόπουλο, υπεύθυνο του Ραδιοσταθμού μας, για την αναμετάδοση του Κατανυκτικού Εσπερινού.

______Δόξα και τιμή και προσκύνησις στον Πανάγαθο και Φιλάνθρωπο Τριαδικό Θεό καί Πατέρα μας, που μας αξίωσε να γεννηθούμε Ορθόδοξοι καί Έλληνες!

Καλή Τεσσαρακοστή

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

22 Φεβρουαρίου 2010

**************

"Σκέψεις και επισημάνσεις επί τη εορτή της Κυριακής της Ορθοδοξίας"

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν αντιμετωπίζεται από την Εκκλησία μας σαν μια απλή Κυριακή. Η όλη τελετουργία της ημέρας δείχνει την ιδιαιτερότητά της, αφού στην ουσία προβάλλει όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν περιεχόμενα της πίστεως και της ζωής της Εκκλησίας. Το υνοδικό μάλιστα της Ορθοδοξίας, που ακούσαμε το πρωί, έρχεται να επιβεβαιώσει την πεποίθηση της Εκκλησίας ότι η ίδια βρίσκεται στον κόσμο όχι σαν ένας κλώνος στο δέντρο του Χριστιανισμού, όπως πιστεύουν οι αιρετικοί Προτεστάντες, αλλά σαν το ίδιο το δέντρο, η προέκταση κατ᾽ αλήθειαν του Κυρίου, ῾"ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας", κατά τη γνωστή έκφραση του αγίου Αυγουστίνου. "Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν...ο Χριστός ως εβράβευσεν. Οὔτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών...᾽᾽. ῾῾Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν᾽᾽.

1. Η Ορθόδοξη Εκκλησία: Η μόνη Εκκλησία που διασώζει την αληθινή εικόνα του Χριστού. Η πεποίθηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι διασώζει την αληθινή εικόνατου Χριστού - πεποίθηση η οποία στηρίζεται και στην ιστορία και στην εμπειρία όλων των αγίων - σημαίνει πρῶτα από όλα ότι αν θέλει κανείς να έχει ορθή σχέση μέ τόν Χριστό, αν θέλει να Τον δει ανόθευτα και γνήσια, πρέπει να ενταχτεί στο σώμα της, να γίνει μέλος της, να βαπτιστεί ορθόδοξος χριστιανός. Διότι αὐτή είναι η μόνη Εκκλησία που συνέχισε και συνεχίζει να ζει και να βλέπει τα πράγματα σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του Χριστού και των Αποστόλων. Σ᾽ έναν κόσμο που προβάλλει πολλούς παρμορφωτικούς φακούς, που και μέσα στο Χριστιανισμό παρουσιάζονται φαινόμενα πολλαπλής απόκλισης, η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς τοποθετεί άμεσα και σε ευθεία γραμμή προς την Αποκάλυψη του Χριστού. Καλύτερα: ο ίδιος ο Χριστός κρατάει ανοιχτή την αληθινή εικόνα Του και την παρουσία Του στον κόσμο μέσα από το ζωντανό σώμα Του, την Ορθόδοξη Εκκλησία.´Ετσι ο ορθόδοξος βαπτισμένος χριστιανός δεν έχει δική του πίστη. Η πίστη του είναι η πίστη της Εκκλησίας, της οποίας ο ίδιος είναι ενσυνείδητο μέλος. Αν ενδεχομένως ο ορθόδοξος θελήσει να έχει δική του πίστη, τότε παύει αυτομάτως να ανήκει και στην Εκκλησία του Χριστού.Διότι θέτει τον εαυτό του υπεράνω του όλου, του σώματος, άρα στηνπραγματικότητα αυτοθεοποιείται. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά ακριβώς σ᾽ αυτό που συνιστά την ουσία τη αμαρτίας: τον εγωισμό του ανθρώπου. Από την άποψη αυτή το βασικό γνώρισμα του ορθοδόξου πιστού είναι η υπακοή, άρα και η ταπείνωση, δεδομένου ότι η υπακοή προϋποθέτει την ταπείνωση του ανθρώπου. Επανειλημμένως μάλιστα έχει τονιστεί ότι ορθόδοξος δεν είναι τόσο ο ενάρετος, όσο ο ταπεινός. Κι η ταπείνωση αυτή κρίνει και τη γνησιότητα της οποιασδήποτε νομιζομένης αγιότητας. Με άλλα λόγια ο θεωρούμενος άγιος είναι τόσο πιο πολύ άγιος, όσο είναι έτοιμος να υπακούσει στην Εκκλησία, με την υπάρχουσα αγιο-πνευματική συνοδική δομή της και τους κανονικούς ποιμένες της. Ποτέ κανείς πραγματικά άγιος άλλωστε δεν έθεσε τη δική του αγιότητα υπεράνω της αγιότητας της Εκλησίας. Γι᾽ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πραγματικά μεγάλοι Γέροντες, σαν τους Πορφύριο, Παΐσιο, Ιάκωβο, Σωφρόνιο, είχαν έντονο εκκλησιαστικό φρόνημα και παρέπεμπαν πάντοτε τους ανθρώπους να ενταχτούν στην κανονική ορθόδοξη Εκκλησία, μέλη τίμια της οποίας ήσαν και είναι άλλωστε και οι ίδιοι. Ας ακούσουμε για παράδειγμα αυτά που γράφει σε μια επιστολή του ο Γέροντας Σωφρόνιος: ῾῾Πιστεύω στον Χριστό. Πιστεύω τον Χριστό. Είμαι δεμένος με την αγάπη του Χριστού. Εμπιστεύομαι μόνο τόν Χριστό που γνώρισα στην Εκκλησία᾽᾽. ῾῾Ο Χριστός, τον Οποίο μου έδωσε η Εκκλησία! Δεν καταφρονώ κανένα μέσο που συντελεί στην ένωσή μου με τον Χριστό. Αλλά είναι άραγε δυνατό να βρούμε κάπου έξω από την Εκκλησία σε μεγαλύτερη αφθονία αυτά τα μέσα; Στην Εκκλησία έχω τον ενσαρκωθέντα Θεό με τρόπο, ώστε να τρώμε και να πίνουμε τον Θεό, να αναπνέουμε τον Λόγο Του. Με το όνομά Του, τον Λόγο Του, τη δύναμή Του τελούμε τα μυστήρια. Και τα μυστήρια αυτά δεν αποτελούν κάποια απλά μόνο σύμβολα, αλλά αληθινή πραγματικότητα. Και όλη η πείρα αυτό μαρτυρεί τόσο ολοφάνερα᾽᾽.

Και σε άλλο σημείο της επιστολής σημειώνει τα εξής καταπληκτικά: ῾῾Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να μην είναι εκκλησιαστικός, αν εξετάσουμε προσεκτικά την Εκκλησία ως σώμα του Χριστού ή ως ιστορικό φαινόμενο, ως κοινότητας των χριστιανών... Τι είναι λοιπόν αυτό που μου δίνει η Εκκλησία; Το βάπτισμα, τη μετάνοια,την κοινωνία, την ιερωσύνη κλπ. Μέσα από την Εκκλησία, σύμφωνα πάντα με το μέτρο των δυνατοτήτων μου, γίνομαι κληρονόμος της πιο μεγαλειώδους παραδόσεως που υπάρχει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Διά μέσου της Εκκλησίας και μέσα στην Εκκλησία ζω συνεχώς την πιο ζωντανή σχέση με τον Ιωάννη τον Θεολόγο και τον Παύλο και τους Αποστόλους, με τον Αθανάσιο, τον Βασίλειο και τους άλλους Πατέρες, με τον Αντώνιο και τον Σισώη, με τον Μακάριο και τον Ισαάκ, με τον Μάξιμο και τον Συμεών τον Νέο Θεολόγο, με τον Γρηγόριο Παλαμά, τον Σεραφείμ του Σάρωφ. Αυτοί είναι οι οικείοι μου, οι συγγενείς μου. Τους παρέλαβα όμως στην εκκλησιαστική τάξη. ´Εξω από την Εκκλησία ο σύνδεσμος μαζί τους εξασθενεί. ´Εστω και σε μικρότερο μέτρο, ζω όμως την ίδια ζωή με αυτούς. Διά μέσου της Εκκλησίας διαμορφώνω στη συνείδησή μου την εικόνα του από άπειρη αγάπη Εσταυρωμένου για τις αμαρτίες μας Χριστού. Εικόνα που πάντοτε με πράο, αλλά έντονο τρόπο, ελκύει την ψυχή μου! Και να, όλα αυτά μου δίνουν τη δύναμη να υπομένω πολλά ανόητα διεστραμμένα, που συναντάμε στο εκκλησιαστικό περιβάλλον᾽᾽.

2. Η ορθοδοξία ως ορθόδοξη πίστη και ορθόδοξη πράξη (αγάπη).

Δεν είναι μισαλλόδοξες κορώνες τα παραπάνω. Δεν έχουν να κάνουν με φανατισμούς και υπερηφάνιες αδιάκριτες. Είναι φωνή ευθύνης και συναίσθησης του βάρους αποστολής από εκείνους που τάχτηκαν να φυλάγουν Θερμοπύλες της πίστεως. Είναι η φωνή των Πατέρων μας και των Αγίων μας, που έδωσαν και το αίμα τους για να διαφυλαχτεί ανόθευτη η παράδοση του Χριστού και των Αποστόλων. Είναι το ῾῾ουκ ένι εν άλλω ουδενί η σωτηρία᾽᾽ (Πρ. Απ. 4, 12) των Αποστόλων, όταν μιλούσαν για τον Ι. Χριστό. Οι μισαλλοδοξίες και οι φανατισμοί είναι ανέξοδη υπόθεση. Εξαντλούνται σε φωνασκίες ή το ακόμη χειρότερο σε βιαιότητες που καλλιεργούν τα πάθη του ανθρώπου και στρέφονται κατά του συνανθρώπου. Ο αγώνας όμως για την ορθόδοξη πίστη αποτελεί αγώνα που προϋποθέτει το θάνατο του ίδιου του ορθοδόξου για να ζήσει ο κόσμος. Συμπεριφέρεται δηλ. ο ορθόδοξος στον αγώνα του σαν τον ίδιο τονΧριστό: όπως Εκείνος ήλθε για να φέρει τη ζωή περνώντας από τη διαδικασία του θανάτου Του, κατά τον ίδιο τρόπο και ο γνήσιος πιστός Του: πεθαίνει ο ίδιος προς χάρη του άλλου! Είναι αυτονόητο έτσι ότι ο ορθόδοξος δεν είναι ο απλά ορθοδοξολογών.´Οποιος πιστεύει ότι η ορθοδοξία είναι θέμα ορθών και μόνο λόγων είναι πλανεμένος στο έπακρο. Ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι ῾῾ου πας ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των Ουρανών, αλλ᾽ ο ποιών το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός᾽᾽(Μαθ. 7, 21῟). ´Ετσι ορθόδοξος είναι εκείνος που ζει την ορθή πίστη, που τηρεί το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα. Δηλ. εκείνος που κ α ί πιστεύει στον Χριστό, αλλά κ α ί αγαπά το συνάνθρωπό του. Διότι αυτή την εντολή μάς έδωσε ο Κύριος:᾽῾Αύτη εστίν η εντολή αυτού: ίνα πιστεύσωμεν τω ονόματι του Υιού Αυτού και αγαπώμεν αλλήλους᾽᾽ (Α´ Ιωάν. 3, 23). Δεν πρέπει να λησμονούμε άλλωστε αυτό που επανειλημμένως επισημαίνει ο λόγος του Θεού: μια ορθοδοξολογία χωρίς την εμψύχωσή της από την ίδια τη ζωή, πέρα από υποκρισία, συνιστά μνήμη προσωρινή. Σιγά-σιγά εκφυλίζεται μέχρις ότου χαθεί παντελώς! Ο άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος με εποπτικό τρόπο γράφει: ῾῾´Οποιος ακούει το λόγο του Θεού και δεντ ον εφαρμόζει, αυτός μοιάζει με άνθρωπο που βλέπει τον εαυτό του μέσα σ᾽ έναν καθρέπτη. Τον βλέπει και φεύγοντας ξεχνάει αμέσως πώς ήταν!᾽᾽(1, 23-24).´Ισως όμως θέσει κανείς εκ του αντιθέτου το λογικό ερώτημα: δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει κανείς ορθόδοξα χωρίς να είναι ορθόδοξος; Να ζήσει δηλ. την αγάπη χωρίς να πιστεύει στον Χριστό; Η απάντηση, όσο κι αν φαίνεται απόλυτη, ειναι αρνητική. Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει, να πράξει δηλ. ορθά, χωρίς την ανάλογη πίστη. Διότι η αγάπη για την οποία μιλάει ο Χριστός είναι η αγάπη πού έδειξε και έζησε Εκείνος. ´Οχι μια αγάπη που αποτελεί απλό συναίσθημα και αγκαλιάζει μόνο τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά μιά αγάπη που κινείται και στο χώρο των εχθρών και αντικειμένων μας, μια αγάπη που γίνεται μια τεράστια αγκαλιά για όλον τον κόσμο. ῾῾Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς. Μείζοντα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού᾽᾽ (Ιωάν. 15,13). Ποιος μπορεί να φτάσει στο σημείο αγάπης και προς τον εχθρό; Η ανθρώπινη φύση δεν φτάνει μέχρις εκεί. Τα καλά αποθέματά της εξαντλούνται πολύ γρήγορα. Το ανθρώπινο συναίσθημα δεν μπορεί να υπερνικήσει την αδικία και την πονηρία ενός εχθρού μας. Απαιτείται η υπέρ φύσιν ενέργεια: η χάρη του ίδιου του Χριστού, για να ικανώσει τον άνθρωπο να δει και μέσα ακόμη από την κακία του πλησίον, την εικόνα του Θεού, τον ίδιο τον Χριστό. Ποια μάτια πέρα από τα μάτια της πίστεως σ᾽ Εκείνον, μπορούν να δουν έτσι; Ποια καρδιά μπορεί νααγαπήσει με την ανιδιοτέλεια του Χριστού παρά η καρδιά που φέρει τονΧριστό και έχει τη χάρη Του ενεργούσα μέσα της λόγω του αγίουβαπτίσματος; ´Ετσι ο ισχυρισμός ότι και ο εκτός της Εκκλησίας άνθρωπος μπορεί να αγαπά σαν τόν Χριστό είναι πλάνη και ουτοπία. Το αντίθετο μάλιστα: ο τονισμός της αγάπης και προς τον εχθρό χαρακτηρίζεται από τον μη πιστό το λιγότερο ως αφέλεια και αθεράπευτος ρομαντισμός. Προσβάλλει κατ᾽αυτόν το αίσθημα της ανθρώπινης δικαιοσύνης, γι᾽ αυτό και απορρίπτεται ασυζητητί. ´Ωστε μόνον ο ορθόδοξος πιστός, που ζει και αναπνέει τον αέρα της ορθόδοξης Εκκλησίας μπορεί να αγαπά με τον τρόπο του Χριστού. Μόνον ο ορθά πιστεύων είναι και ορθά πράττων.Με τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι ο αγώνας για την αλήθεια της πίστεως τελικώς αποτελεί αγώνα για την αλήθεια του ίδιου του ανθρώπου: να διακρατηθεί το αληθινό του πρόσωπο, να μπορεί ο άνθρωπος να αγαπά. Μένω στην ορθόδοξη Εκκλησία σημαίνει μένω στον Χριστό και μένω στον Χριστό σημαίνει μπορώ να αγαπώ: απλά και αληθινά, όλον τον κόσμο, όπου γης, χωρίς όρια και φραγμούς. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι άγιοί μας. Αγάπησαν τον Χριστό και έδειξαν την αληθινή αγάπη και προς τον άνθρωπο. Γι᾽ αυτό και όταν μιλάμε για την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρέπει το μυαλό και η σκέψη μας να πηγαίνουν σε κάποιους ίσως κληρικούς ή και σε κάποιους λαϊκούς, που μπορεί να μη στέκουν σωστά στην πίστη. Η σκέψη μας πρέπει να πηγαίνει στους αγίους μας. Οι άγιοί μας είναι τα όρια της ορθοδοξίας μας, γιατί σ᾽ αυτούς φανερώνεται ο ίδιος ο Χριστός μας. Αυτοί αποτελούν την προέκτασή Του στον κόσμο, όπως το έχει διατυπώσει και ο μέγας απόστολος Παύλος, ο αγιώτερος πάντων για πολλούς: ῾῾Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός῾῾ (Γαλ.2, 20). Στην πραγματικότητα οι άγιοι δείχνουν τι σημαίνει αποκατάσταση των εικόνων - ό,τι εορτάζουμε ιστορικά την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αποκατέστησαν με τη χάρη του Θεού την εικόνα Εκείνου μέσα τους, γι᾽αυτό και τιμώντας αυτούς, τον Χριστό στην πραγματικότητα τιμούμε και δοξάζουμε. ῾῾...Τον μεν (Χριστόν) ως Θεόν και Δεσπότην προσκυνούντες και σέβοντες, τους δε (αγίους) δια τον κοινόν Δεσπότην, ως αυτού γνησίους θεράποντας τιμώντες, και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες῾῾ κατά τη διατύπωση και πάλι του Συνοδικού της Ορθοδοξίας.

3. Ορθοδοξία και ιεραποστολή.

Αυτό το αγκάλιασμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας για όλον τον κόσμο -προέκταση της αγκαλιάς του Χριστού, όπως είπαμε - δικαιολογεί και το γιατί η ορθοδοξία σχετίζεται πάντοτε και με την ιεραποστολή. Η Εκκλησία μας δηλ. τη συγκεκριμένη ημέρα θυμάται και τα εκλεκτά εκείνα μέλη της, που έλαβαν την κλήση από τον Θεό να μεταφέρουν το μήνυμα του Ευαγγελίου στα πλανεμένα ανά τον κόσμο αδέλφια τους. Κι η σχέση αυτή ορθοδοξίας και ιεραποστολής φάνηκε καθαρά στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της προωϊνής σημερινής Θείας Λειτουργίας, όταν ο απόστολος Φίλιππος, αφού ακολούθησε τον Χριστό, ένιωσε την ανάγκη να καλέσει και τον αδελφικό του φίλο Ναθαναήλ, προκειμένου να γίνει κι αυτός μέτοχος της ίδιαςεμπειρίας. Κι είναι τούτο μια αλήθει που δεν πρέπει να ξεχνάμε, αφού υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν το Χριστιανισμό ότι η αφοσίωση που κηρύσσει στον Χριστό, οδηγεί σε απομόνωση και απομάκρυνση από το συνάνθρωπο. Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη πλάνη και μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Και τούτο γιατί όσο πλησιάζει και προσεγγίζει κανείς τον Χριστό, τόσο και περισσότερο στρέφεται, όπως νομίζουμε επαρκώς δείξαμε και παραπάνω, με αγάπη προς το συνάνθρωπό του. Θα επιμείνουμε στην αλήθεια αυτή με μια πολύ όμορφη εικόνα την οποία μας δίνει ο μεγάλος ασκητικός διδάσκαλος, αββάς Δωρόθεος. ῾῾Ας υποθέσουμε, λέει, ότι ο κόσμος όλος μοιάζει με ένα κύκλο, του οποίου κέντρο είναι ο Θεός, ενώ οι ευθείες από τον κύκλο έως το μέσο οι οδοί, δηλ. οι διαγωγές των ανθρώπων. ´Οσο λοιπόν εισέρχονται οι άγιοι προς τα μέσα, ποθώντας να προσεγγίσουν τον Θεό, τόσο έρχονται κοντά σ᾽Εκείνον, αλλά και κοντά στους άλλους. Καί όσο πλησιάζουν τον Θεό, πλησιάζουν μεταξύ τους και όσο πλησιάζουν μεταξύ τους, πλησιάζουν τον Θεό. Με τον ίδιο τρόπο ας εννοήσουμε και το χωρισμό᾽᾽. Πώς όμως κάλεσε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ; Δεν ήλθε ούτε εκβιαστικά ούτε αραδιάζοντάς του διάφορα λογικά επιχειρήματα. Στην αμφισβήτηση του Ναθαναήλ περί της προελεύσεως του Μεσσία - ῾῾εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι; ᾽᾽ - απάντησε μόνο: ῾῾´Ερχου και ίδε᾽᾽( Ιωάν. 1, 47).Τον κάλεσε να έλθει ώστε μόνος να διαπιστώσει την αλήθεια της δικής του εμπειρίας. Αυτό σημαίνει ότι ἡ ιεραποστολή νοείται αφενός ως κατάθεση μιας προσωπικής εμπειρίας περί του Χριστού και αφετέρου ως κλήση για θέα του προσώπου Εκείνου. Ποτέ δηλ. η ιεραποστολή δεν καταργεί την ελευθερία του προσώπου, ενώ ακριβώς στηρίζεται από την άλλη στη δύναμη της προσωπικής μαρτυρίας. Είναι όμως επίσης σημαντική η επισήμανση ότι η άσκηση αυτή ιεραποστολής σχετίζεται με καλοπροαιρέτους ανθρώπους. Ο Ναθαναήλ, για παράδειγμα, στον οποίο απευθύνθηκε ο Φίλιππος, ήταν άνθρωπος που διψούσε γνήσια για την αλήθεια. ῾῾´Ιδε Ισραηλίτης, εν ω δόλος ουκέστι᾽᾽ (Ιωάν. 1, 48), είπε ο Κύριος. Κι αυτό σημαίνει: δεν είναι φρόνιμο να καλεί προς μετοχή στην πίστη του Χριστού ανθρώπους που είτε είναι κακοπροαίρετοι είτε ακόμη είναι ανέτοιμοι ν᾽ ακούσουν το λόγο του Θεού. Κάτι τέτοιο μάλιστα συνέβη και στην πρώτη Εκκλησία. Υπήρξαν δηλ.Χριστιανοί, που μέσα στον ενθουσιασμό τους για τον Χριστό, άκριτα πολλές φορές οδηγούνταν σε ιεραποστολική δράση. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Γι᾽ αυτό και η ίδια η Εκκλησία έφτασε στο σημείο, στις περιπτώσεις αυτές, να απαγορεύσει την άσκηση της ιεραποστολής. Είπε συγκεκριμένα ότι δεν επιτρέπεται η ιεραποστολή όταν το ακροατήριο 1)είναι εχθρικά διακείμενο, 2) είναι χλευαστικά διακείμενο ή 3) είναι ανέτοιμο για αποδοχή της πίστεως. Μια τέτοια απόφαση ήταν σύμφωνη και με τα λόγια του ίδιου του Κυρίου που είχε πει: ῾῾Μη δώτε τα άγια τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων῾῾ (Ματθ. 7 ,6). ´Ετσι η ιεραποστολή ναι μεν κατανοείται πάντοτε ως το αποτέλεσμα της γνησίας και ορθής πίστεως στον Χριστό, αλλ᾽ έχει και ως γνώρισμά της τη διάκριση: το πού και πώς θα κατατεθεί η μαρτυρία αυτή της πίστεως. Η εορτή της Ορθοδοξίας δεν είναι εορτή για θριαμβολογίες. Αν μείνουμε στις δάφνες του παρελθόντος δεν θα κάνουμε τίποτε άλλο από το να μιμούμαστε τους Ιουδαίους στην παρακμασμένη περίοδό τους, όταν καυχώνταν και υπερηφανεύονταν για τα παλαιά μεγαλεία τους. Η αποτίμησητου ίδιου του Κυρίου μας στην περίπτωση αυτή είναι δεδομένη και γιαμας: ῾῾Ουκ οίδα υμάς!῾῾ (Ματθ. 25, 12). Δεν σας γνωρίζω. Η εορτή της Ορθοδοξίας αποτελεί πάντοτε μια πρόκληση, για να προβληματιστούμε οι πιστοί πάνω στην ποιότητα της πίστεώς μας: αν έχουμε και ζούμεπράγματι την πίστη μας ή αν την έχουμε αλλοιώσει με ξένα προς αυτήνστοιχεία. Μην ξεχνάμε ότι η ορθόδοξη πίστη είναι ένας συνεχής πνευματικός αγώνας για τον πιστό άνθρωπο, όπως ήδη φάνηκε μέχρι τώρα, που θα πει ότι στο βαθμό που χαλαρώνει τον αγώνα του αυτό, δεν μένει στάσιμος, μα οπισθοχωρεί. Δυστυχώς για μας, στα πνευματικά πράγματα δεν υπάρχει στασιμότητα. Η στασιμότητα ισοδυναμεί με την οπισθοχώρηση. Ο Κύριος υπήρξε σαφέστατος στο σημείο αυτό: ῾῾ο μη ων μετ᾽ εμού κατ᾽εμού εστι και ο μη συνάγων μετ᾽ εμού σκορπίζει῾῾.´Ετσι ως ορθόδοξοι αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς προς την πίστη μας, μόνο μπροστά μπορούμε να προχωρούμε. Ακόμη και στις περιπτώσεις που φαίνεται ότι, ενώ κάνουμε αγώνα με ταπείνωση, δεν προαγόμαστε και δεν καλλιτερεύουμε, και τότε, στην πραγματικότητα, προχωρούμε. Απλώς δεν βλέπουμε, λόγω μη επαρκούς ακόμη καθαρότητάς μας, την αύξηση των δαιμονίων που μας πολεμούν, εν συγκρίσει προς το παρελθόν. ´Ελεγε ο Γέρων Παΐσιος ότι όταν κάνουμε αγώνα εναντίον ενός πάθους μας και ξαναπέφτουμε στο ίδιο, πολλές φορές δεν βλέπουμε πρόοδο, γιατί την προηγουμένη πολεμούσαμε με ένα δαιμόνιο και την άλλη με πολύ περισσότερα. Αν δεν δούμε λοιπόν την εορτή της Ορθοδοξίας ως πρόκληση για σκληρή αυτοκριτική και για απόφαση μέχρι θανάτου να ζήσουμε όπως ο Χριστός και οι άγιοι, ίσως καλύτερα να μην αναφερόμαστε σ᾽ αυτήν, γιατί τό μόνο που κάνουμε τότε είναι να σωρεύουμε περισσότερο οργή για μας εντη ημέρα της κρίσεως!

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργοσ Δορμπαράκης

Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί, Μη!.....

. . . . . . Μη επιτρέψετε την περαιτέρω ταπείνωση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας μας από το Φανάρι!

___ 1. Υπάρχει θεία Δίκη! Ήλθε η ώρα να πάρει το δίκηο του µέσα από τόν τάφο ο µακαριστός Χριστόδουλος! Τότε, το 2004, ταπεινώθηκε αφάνταστα η Εκκλησίας µας από τον Παναγιώτατο Οικουµενικό Πατριάρχη! Τώρα πρέπει να ταπεινωθή, όχι βέβαια ο θεσµόξ, τον οποίο όλοι σεβόµεθα, αλλά ο εκφραστής του, ο Πατριάρχης! Είναι και Αυτός άν- θρωπος! Δεν είναι αλάθητος! Το χθεσινό Ανακοινωθέν του Πατριαρχείου µας είναι λανθασµένο από την αρχή µέχρι το τέλος. Φανερώνει το µη αγαθό πρόσωπο του Φαναρίου, το οποίο δεν ορρωδεί πρό ουδενός και δεν υπολογίζει καµµιά φιλία, όταν νοµίση, ότι θίγονται τα «κυριαρχικά του δικαι-ώµατα»! Σταυρώνει λοιπόν τον «φίλο» του Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυµο και µαζί µε τον Αρχιεπίσκοπο την «Θυγατέρα» Εκκλησία της Ελλάδος! Τραγικό λάθος, λοιπόν, το Ανακοινωθέν του Πατριαρχείου. Θυµηθείτε, ότι «ο εξ οικείου πταίσµατος ζηµιούµενος, ου δοκεί ζηµιούσθαι!» Γι' αυτό, Μακαριώτατε και Αγιοι Συνοδικοί, µη υποχωρήσετε. Μια νέα υποχώρηση θα είναι ο τάφος της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας µας.
___ 2. Αν ακόµη δεν µε κατανοήσατε, διαβάστε, παρακαλώ, πως οι άνθρωποι µε την κοινή λογική εισέπραξαν την ταπεινωτική κίνηση του Φαναρίου: «Τώρα, γράφει σήµερα η εφηµερίδα "Το Ποντίκι", όποιος ρωτάει αν η Εκκλησία της Ελλάδος είναι πραγµατικά Αυτοκέφαλη ..... τι να σας πούµε, αδέρφια; Ρωτήστε κανέναν ........... Φαναριώτη. Αυτός θα ξέρει. Έτσι κι αλλιώς την Ελλάδα την βλέπει σαν επαρχία. Τροµάρα µας .... » (Σηµ. ο τονισµός των λέξεων είναι από την εφηµερίδα).
___ 3. Καλείσθε, λοιπόν, να υπερασπισθήτε το δικαίωµα της Εκκλησίας µας να είναι και να λογίζεται ελεύθερη, Αυτοκέφαλη και Αυτοδιοίκητη! Ο θυµόσοφος Λαός µας λέγει: «Η φιλία, φιλία και το νιτερέσο, νιτερέσο!» όπου το «νιτερέσο» σηµαίνει «συµφέρον». Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί, καλείσθε να µη υποχωρήσετε! Καλείσθε να αποδείξετε, ότι στην Ελλάδα οι Ιεράρχες είναι ηγέτες και όχι .... δουλικά! Παρακαλώ, συγχωρείστε µου την έκφραση! Δεν βρίσκω άλλη πιο εκφραστική για την περίσταση.

___ 4. Εκτιµήστε δεόντως, ότι το Φανάρι µας εµπαίζει. Την µια µέρα εκδίδει Ανακοίνωση ο Αρχιγραµµατεύς του Οικουµενικού Πατριαρχείου, ο Αρχιµανδρίτη; π. Ελπιδοφόρος Λαµπρυνιάδης, και λέγει τα εξής: «Η σηµερινή απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε καµία περίπτωση δεν πλήττει τις άριστες σχέσεις µεταξύ των δύο Εκκλησιών, εφόσον µάλιστα η απόφαση αυτή µε τόση σαφήνεια επαναβεβαιώνει τον σεβασµό των προνοµίων του Πατριαρχείου».
____ Και τη επόµενη ηµέρα ακριβώς το Φανάρι µε νεώτερη Δήλωση λέγει τα αντίθετα: «3. Το Οικουµενικόν Πατριαρχείον εκτιµά την δήλωσιν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ότι αποδέχεται εις το σύνολόν των τον Πατριαρχικόν Τόµον του 1850 και την Πατριαρχικήν και Συνοδικήν Πράξιν του 1928, εκφράζει όµως την απογοήτευσιν και λύπην του, διότι, εν αντιθέσει προς την δήλωσιν ταύτην, επικαλουµένη σχετικόν νόµον της Ελληνικής Πολιτείας, η Ιερά Σύνοδος παρακάµπτει και εν τη ουσία ακυρώνει την ως άνω απόφασιν του Οικουµενικού Πατριαρχείου. Υπενθυµίζεται ότι κατά τον ιδρυτικόν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος Τόµον του 1850 η διοίκησις αυτής οφείλει να ασκήται κατά τους ιερούς κανόνας ακωλύτως από πάσης κοσµικής επεµβάσεως»
____ Άρα αυθόρµητο έρχεται το ερώτηµα: «ποιος εµπαίζει ποιόν;». Ο Αρχιγραµµατεύς τον Πατριάρχη του; Ο Πατριάρχης τον Αρχιεπίσκοπό μας ή τον Αρχιγραµµατέα του Πατριαρχείου; Εάν ο π. Ελπιδοφόρος παραμείνη στη θέση του, τότε η Φαναριώτικη πολιτική για μια ακόμη φορά θα έχει κάμει το θαύμα της. Τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια σου και ... τελειώνουν.
____ 5. Ταύτα λοιπόν γενικά και εισαγωγικώς, Και τώρα ας προσεγγίσουµε τα γεγονότα στην ουσία τους µε το γενικό τίτλο:

_____________ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑ!ΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ!

______ α) Η άποψη του Φαναρίου «ότι κατά τον ιδρυτικόν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος Τόµον του 1850 η διοίκησις αυτής οφείλει να ασκήται κατά τους ιερούς κανόνας ακωλύτως από πάσης κοσµικής επεµβάσεως» ελέγχεται ως ηθεληµένως πεπλανηµµένη. Και ιδού το διατί: Η Εκκλησία της Ελλάδος διοικείται επί τη βάσει του Νόµου 590/1977 περί «Καταστατικού Χάρτου κλπ», ο οποίος ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων! Να σηµειωθή, ότι το Σχέδιο του Κατασταστικού Χάρτου, προ της καταθέσεώς του στη Βουλή, είχε διαβιβασθή προς το Οικουµενικό Πατριαρχείο, προκειµένου να επιφέρει και Αυτό τις εκ µέρους του ανα- γκαίες διορθώσεις. Στην Εισηγητική Έκθεση, που συνοδεύει το νοµοθέ- τηµα, αναγράφονται και τα εξής: «Το ... τελικόν κείµενον, εντασσόµενον εις τα πλαίσια των περί θρησκείας άρθρων του Συντάγµατος και της κειµένης νοµοθεσίας, δηµιουργεί ορθήν κατ' αρχήν βάσιν εναρµονίσεως νοµιµότητος και κανονικότητος .... άνευ της οποίας είναι αδύνατος η αρµονική συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας».
____ Έπειτα από τα ανωτέρω µας είναι ακατανόητο, πως σήµερα το Πατριαρχείο µας στο επίµαχο Ανακοινωθέν απαιτεί από την Εκκλησία της Ελλάδος να καταπατήσει τις συµφωνίες της µε την Πολιτεία! Τώρα µόλις θυµήθηκε το Φανάρι, ότι «η διοίκησις αυτής οφείλει να ασκήται κατά τους ιερούς κανόνας ακωλύτως από πάσης κοσµικής επεµβάσεως»; Τι άραγε επιδιώκει ο Πατριάρχης; Επιδιώκει, εµµέσως πλήν σαφώς, να Τον αναγορεύσουµε Πηγήν Δικαίου; Πηγήν Δικαίου υπεράνω των Κυβερνήσεων της Ελλάδος; Υπεράνω των Νόµων; Υπεράνω των Συµφωνιών; Η Κυβέρνησις πρέπει να λάβει θέση αµέσως! Πως και με ποιά δικαιολογία το Οικουμενικό Πατριαρχείο χθές μεν αποδεχόταν την ψήφιση του Κατα-στατικού Χάρτου ως Νόμου της Πολιτείας, σήμερα δε απαιτεί να γράψουμε την Ελληνική Πολιτεία «στα παληά μας παπούτσα»; Ποιός τα λέγει αυτά; Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο Οποίος υπόκειται και υπακούει τυφλά στους Νόμους του Νομάρχου Κωνσταντινουπόλεως; Του Νομάρχου της Ινσταμπούλ, και μάλιστα αλλοθρήσκου όντος, προς τον οποίον, επικει-μένης εκλογής νέου Πατριάρχου, ο Κατάλογος των Υποψηφίων υποβάλλεται, ώστε να διαγράψει όποιον δεν επιθυμεί η Τουρκία; Επί τέλους ας λογικευθούμε.

____ Ας μη σπεύσουν μερικοί να μας κατηγορήσουν, ότι ΔΕΝ σεβόμεθα τον Πατριάρχην. Και τον σεβόμεθα και τον αγαπάμε, αλλά ΔΕΝ εθελοτυφλούμε. Ως χριστιανοί οφείλουμε να λέμε το ναι, ναι και το όχι, όχι! Να το λέμε ασφαλώς με ευπρέπεια και με σεβασμό, αλλά και με παρρησίαν! Μη μου πήτε, ότι αγαπούν περισσότερο τον Πατριάρχην μας μερικοί εν Χριστώ Αδελφοί μας, οι οποίοι Τον υποδέχονται δουλοπρεπώς και Τον προσφωνούν με τα παρακάτω λόγια:
" ... το στήριγμά μας, και το φως και η χαρά μας, είστε εσείς, Παναγιώτατε. Είμεθα βέβαια χριστιανοί της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία απεκόπη από δυνάμεις ξένες, για πονηρούς σκοπούς. Και θα ηταν ορθό και πρέπον εμείς να παραμέναμε μέσα στην αγκαλιά της Μίας Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας για να έχει η Ορθοδοξία την δύναμή της και τη δόξα της. Όμως τα πράγματα έτσι οδηγήθηκαν και έτσι έγιναν. Εμείς όμως νοιώθουμε και βιώνουμε την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, τη Μεγάλη Εκκλησία μας, όπως την ονομάζουμε, και τον Οικουμενικό Πατριάρχη μας ως τον πατέρα μας, τον οδηγό μας και εκείνον που μας οδηγεί σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου εις πάσαν την αλήθειαν».

_______Ούτε μπορούμε να αποδεχθούμε τα παρακάτω λόγια υποτέλειας, τα οποία εξήλθον από τά χείλη Έλληνος Ιεράρχου της παλιάς Ελλάδος: «Μπορεί ιστορικές πολιτειακές συνθήκες να επέβαλαν το "αυτοκέφαλον", στην ουσία όμως είστε ο Πατέρας μας και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η απόσχισι από της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας σημαίνει πλήγμα ιστορικό, άρνησι στη συνέχεια τής πολυετούς πορείας της Εκκλησίας, σημαίνει λησμονιά σης θυσίες και στο αίμα που έχει χυθεί στους αιώνες που έχουν περάσει".
____ β) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπονομεύει την ενότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, διότι με όσα ισχυρίζεται αύριο το πρωί οι Μητροπολίτες κατ ανάγκην θα χωρισθούν σε δύο παρατάξεις, στους Πατριαρχικούς και στους Αντιπατριαρχικούς!
____ γ) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναφέρεται στη διαδικασία του «εκκλήτου». Αλλά στην περίπτωση του έως χθές Μητροπολίτου Αττικής κ. Παντελεήμονος ΔΕΝ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟΙ ασκήσεως του εκκλήτου. Το έκκλητον νοείται και ενεργείται μετά την εκδίκασιν μιάς υποθέσεως ενώπιον των εκκλησιαστικών Δικαστηρίων Α΄και Β΄ βαθμού και αφού η υπόθεση έχει κριθή τελεσιδίκως από το Δευτεροβάθμιο δι Αρχιερείς Συνοδικό Δικαστήριο. Στην προκειμένη περίπτωση δεν χωρεί έκκλητον, διότι
___________η περί υπεξαιρέσεως κατηγορία εισήχθη προς εξέτασιν στο Πρωτοβάθμιο δι Αρχιερείς Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίασε την 9ην Μαρτίου 2009 όχι ως Δικαστήριο αλλά ως Δικαστικό Συμβούλιο και αφού εμελέτησε την δικογραφίαν, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 146 του Ν.5383/1932, απεφάνθη (κακώς κατά την ταπεινήν μας γνώμην) ότι «δεν υπάρχει αφορμή προς κατηγορίαν» και ανέστειλε πάσαν περαιτέρω δίωξιν (βλ. το υπ’ αριθμ. 1/9.3.2009 Βούλευμα).
__________Επομένως κατά την εκκλησιαστικήν Δικονομίαν δεν υπάρχει δυνατότης αναψηλαφήσεως της Δίκης. Ο κατηγορηθείς Αρχιερεύς υπό της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης έχει αθωωθή τελεσιδίκως δια το αδίκημς της υπεξαιρέσεως! Δια τον απλούστατον αυτόν λόγον ΔΕΝ χωρεί άσκησις του εκκλήτου προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η επισυμβάσα καθαίρεση είναι προϊόν ειδικής δωσιδικίας κατ'εφαρμογήν του άρθρου 160 του Νόμου 5383/1932 Νόμου, το οποίον ορίζει σαφέστατα, ότι η Ιερά Σύνοδος ¨προκαλεί την υπό του αρμοδίου Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου καθαίρεσιν του καταδικασθέντος άνευ ετέρας τινός διαδικασίας"! Επομένως και στην περίπτωση αυτή το Συνοδικό Δικαστήριο συνεδριάζει ως Δικαστικό Συμβούλιο μόνο και μόνο για να επιβάλη την καθαίρεση του καταδικασθέντος. "άνευ ετέρας τινός διαδικασίας.

______Τό τραγικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ο Μητροπολίτης εδικάσθη για το ίδιο αδίκημε (της υπεξαιρέσεως και από τήν εκκλησιαστική καί από την κοσμική Δικαιοσύνη. Αλλ΄ η μέν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη τον ἀπέδωσε αθώον, ενώ αντιθέτως η κοσμική Δικαιοσύνη τόν κατεδίκασε αμετακλήτως και γι αυτό τον έστειλε δέσμιο στη φυλακή. Για το κατάντημα αυτό της Εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ως γνήσιος πνευματικός, Πατήρ ἠδύνατο και ώφειλε, θα προσέθετα, να χύνει δάκρυα πόνου μαζί μας και όχι να ξύνει την πληγή μας! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ λοιπόν ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΕΩΣ ΜΙΑΣ ΔΙΚΗΣ, η οποία ουδέποτε έλαβε χώραν ενώπιον Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου! Τα άλλα προέρχονατι εκ του πονηρού! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όταν ἐλαβε γνώσιν του Σχεδίου Καταστατικού Χάρτου, ήδύνατο να αντιταχθή στη διάταξη του άρθρου 44, δια του οποίου ωρίζετο ότι ο Νόμος 5383/1932 ισχύει μέχρι της εκδόσεως "ειδικού νόμου" περί των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων.
_________Συνεπώς, εάν το Οικουμενικό Πατριαρχείο εσέβετο τον Εαυτό του, εάν επίσης ήθελε να υπηρετήσει την αλήθεια και όχι την σκοπιμότητα καί, τέλος, εάν αγαπούσε την Εκκλησία της Ελλάδος ώφειλε να επιστρέψη τον σχετικό φάκελλο-αίτημα πρός τον προσφεύγοντα Μητροπολίτη και να του είπη ευθέως: «Σεβασμιώτατε, λυπούμεθα, αλλά αναρμοδίως απευθυνθήκατε στον Οικουμενικό Θρόνο. Η περίπτωσή σας εντάσ-σεται στις υποθέσεις, περί των οποίων ισχύει ειδικη δωσιδικία. Δεν δυνάμεθα να επιληφθούμε της υποθέσεώς σας».
_________δ) Υπάρχει λοιπόν αδιέξοδο. Ο Πατριάρχης ζητεί νά εισαχθή στο Δευτεροβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο η υπόθεση του τ. Μητροπολίτου Αττικής. Η Ιερά Σύνοδος αντιθέτως λέγει, και πολύ ορθώς, ότι «το συγκεκριμένο…θέμα είναι μια ειδική περίπτωση, διότι το άρθρο 160 του Νόμου 5383/1932 «Περί Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων και της προ αυτών διαδικασίας» δεν προβλέπει την δυνατότητα επανεξέτασης του θέματος από το Δευτερο-βάθμιο δι’ Αρχιερείς Συνοδικό Δικαστήριο».
_______Σύμφωνα με τα ανωτέρω ή ο Οικουμενικός Πατριάρχης οφείλει να αποσύρει ευ-πρεπώς την πρότασή Του, η δέ Ιερά Σύνοδος οφείλει να σεβασθή τον Νόμο και τις Αποφάσεις της. Αν όμως έκαστος των δύο τούτων κορυφαίων Παραγόντων του εκκλησιαστικού βίου εμμείνη στη θέση του τότε θα έχουμε ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΓΑΝΤΩΝ!

______Αν, αντιθέτως, η αύριον συνερχομένη Ιερά Σύνοδος αναιρέση τις Αποφάσεις της, υποχωρήση καί αποφασίση την αναβολή της προγραμματισμένης Συνόδου της Ιεραρχίας και τις εκλογές Αρχιερέων, τότε η Εκκλησία της Ελλάδος θα απωλέση διά παντός το δικαίωμα να ονομάζεται και να είναι Αυτοκέφαλη και Αυτοδιοίκητη! Θα καταστή, όπως ευστόχως έγραψε το Ποντίκι, "Επαρχία" του Οικουμενικού Θρόνου καί άρα εξάρτημα του εκάστοτε Νομάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των διαθέσεών του.

______Πλήν όμως στην περίπτωση αυτή έχει χρέος να λάβει "εδώ και τώρα" θέση η Κυβέρνησις, διότι κινδυνεύει να περιορισθή η εθνική μας κυριαρχία, αυτονομία και ανεξαρτησία.

_____Ιδού λοιπόν μέλλον λαμπρό για την Διαρκή Ιερά Σύνοδο! Οφείλει με γενναιότητα να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
______Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

______Η ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος ακουμπάει επάνω Σας! Στηρίξτε την ελευθερία της τοπικής μας Εκκλησίας! Διασφαλίσατε την αυτονομία της και το αυτοδιοίκητον! Αρθήτε στο ύψος των περιστάσεων! Τιμάμε και στηρίζουμε τον Οικουμενικόν Θρόνον, ως θεσμό, και τόν Πατριάρχη ως διακεκριμένο και σεβαστό Πρόσωπο! Αλλά πασάδες και αφεντάδες πάνω από τό κεφἀλι μας δεν αντέχουμε! Θέλουμε μιά ισότιμη σχέση καί αδελφική συνεργασία. Ποτέ όμως υποδούλωση! Κάποτε η πατρική κηδεμονία τελειώνει! Κάποτε οι θυγατέρες απογαλακτίζονται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, καθίστανται ελεύθερες προσωπικότητες και ανεξάρτητα άτομα! Η θυγατέρα Εκκλησία της Ελλάδος πότε άραγε θα καταστή ώριμη καί αυτόνομη;

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΈΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2010