ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ!

ΤΡΙΑ ΑΝΗΣΥΧΑΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ!

_______Άν, λέγω, άν στην καρδιά σας, αγαπητοί μου φίλοι, έχουν μείνει λίγες σταγόνες αγάπης για την γλυκειά μας Πατρίδα, διαβάστε τα παρακάτω. Είναι τρείς ειδήσεις, διαφορετικές μεταξύ τους, οι οποίες εκπέμπουν τό ίδιο βασικά μήνυμα: Η Ελλάδα τελειώνει! ______Από τή μιά μεριά είναι η κα Δραγώνα, η οποία συνεχίζει ανενόχλητη το καταστρεπτικό της έργο στην Εκπαίδευση.

______Από τήν άλλη βρίσκουμε την αποκάλυψη, ότι έρχονται τρία χρόνια κρίσιμα για τον τόπο μας.

______Εκ τρίτου μπορείτε να "θαυμάσετε" τι διδάσκονται οτην ιστορία τα παιδιά του Δημοτικού έδώ στην Ελλάδα για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις και τί αντίστοιχα στην Τουρκία.

_______Παρακαλώ διαβάστε τα στοχαστικά. Και αν έχετε λίγες σταγόνες αγάπης για την ένδοξη Πατρίδα μας κάμετε κάτι. Ξυπνήστε όλους εμάς: τήν Εκκλησία, τη Βουλή, την Ακαδημία Αθηνών, τους στρατιωτικούς, τούς Έλληνες γενικώς.

+ Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΜΉΝΥΜΑ 1ον

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΤΑΙ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ .......ΜΙΚΡΗ!

Σήμερα το πρωί 21 Ιουνίου 2010, στις 9:20, στο Σκάι, στην εκπομπή του Άρη Πρωτοσάλτε μίλησε η ειδική γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας κα Δραγώνα για το Νέο Δημοτικό Σχολείο που θα ξεκινήσει πιλοτικά από το σχολικό έτος 2010-2011. Είπε ότι από την Α΄ και τη Β΄ Δημοτικού τα παιδιά θα μαθαίνουν αγγλικά για να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν και άλλες γλώσσες εκτός από την ελληνική. Επίσης, είπε ότι τα ελληνικά είναι μία μικρή γλώσσα (!) σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί πολύ λίγοι άνθρωποι μιλάνε ελληνικά.
(Μήπως ξεχνάει η κυρία αυτή την εμβέλεια που είχε η ελληνική γλώσσα στην αρχαία ελλάδα, στα ελληνιστικά χρόνια, στην περίοδο του βυζαντίου; Μήπως είναι στο χέρι μας να την ξανακάνουμε μία παγκόσμια γλώσσα;)
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου για το αν θα μπορούσαν αντί των αγγλικών στην Α΄ δημοτικού να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά, εκείνη απάντησε ότι τα αρχαία ελληνικά είναι πλέον μία νεκρή γλώσσα!
(Μήπως ξεχνάει η κυρία ότι τα αρχαία ελληνικά είναι η μητέρα των γλωσσών; Να της υπενθυμίσουμε ότι έλληνες καθηγητές πανεπιστημίου δίνουν διαλέξεις σε ξένα πανεπιστήμια μιλώντας ελληνικά και γίνονται αντιληπτοί γιατί οι ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούν είναι ρίζες ξένων λέξεων; Να της υπενθυμίσουμε ότι οι περισσότερες επιστήμες χρησιμοποιούν ορολογία με ελληνικές λέξεις; Να της υπενθυμίσουμε ότι η αρχαία και η νέα ελληνική διδάσκεται σε ξένα πανεπιστήμια; Να της υπενθυμίσουμε ότι η Καινή Διαθήκη και η Αποκάλυψη γράφτηκαν σε γλώσσα ελληνική;)
Επίσης μίλησε για τη δασκάλα κα Νικοπούλου που δίδαξε στη Θράκη, ότι το πέρασμά της από τα σχολεία στα Πομακοχώρια ήταν ατυχές γιατί δίχασε την τοπική κοινωνία. (Αποσιωπά το γεγονός ότι η κα Νικοπούλου προσπάθησε να κάνει σωστά τη δουλειά της και να διδάξει την ελληνική γλώσσα στους Πομάκους που είναι Έλληνες πολίτες).
Ερωτώ: η ύπαρξη των αγγλικών από την Α΄ και Β΄ δημοτικού δεν θα προκαλέσει σύγχυση και μαθησιακές δυσκολίες στα παιδιά; Αντιθέτως, μετά από σχετικές έρευνες φαίνεται ότι τα αρχαία ελληνικά βελτιώνουν τις αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες και λειτουργίες των παιδιών, που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας. Παραθέτω σχετικό άρθρο της Καθημερινής (Aρχαία Eλληνικά κατά δυσλεξίας, Aλεξάνδρα Kασσίμη, Καθημερινή, 29-5-2004).
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_29/05/2004_105308 http://pentapostagma.blogspot.com/2010/06/blog-post_4279.html#ixzz0sGpTpXrA

*********

____ΜΗΝΥΜΑ 2ον ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ...
Πολιτική αστάθεια,αποσταθεροποίηση και έξαρση της κοινωνικής βίας προβλέπουν οι Αμερικανοί
Δευτέρα, 28 Ιούνιος 2010 15:19
Συντάχθηκε απο τον/την Greekamericannewsagency.com
Από την Δέσποινα Συριοπούλου

Απώλεια του γεωπολιτικού της ρόλου στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, σενάρια ολοκληρωτικής κατάρρευσης πολιτικού ελέγχου και κοινωνικής έξαρσης της βίας, σταδιακή αποσύνδεση από της μεγάλες (σ.σ. προστάτιδες δυνάμεις δυνάμεις βλέπε Αμερική), πολιτική αποσταθεροποίηση σε σημαντικό βαθμό, και έξοδο από την ευρωζώνη είναι μερικές από τις εκτιμήσεις -πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις για την Ελλάδα των «ειδικών» του stratfor, οι οποίοι επισημαίνουν ότι τα τρία επόμενα χρόνια θα είναι καθοριστικά για την σύγχρονη μετεπαναστατική από συστάσεως του ελληνικού κράτους ιστορία της χώρας. Σύμφωνα με την δεκασέλιδη ανάλυση, κάνοντας focus στα συμπεράσματα, σύμφωνα με τους αναλυτές του Stratfor, υποβαθμίστηκε ο ρόλος της Ελλάδας ως στρατηγικός σύμμαχος στα Βαλκάνια, με την αλλαγή της πολιτικής γεωγραφίας της περιοχής μετά τον πόλεμο στα Βαλκάνια(το 1993), μια απώλεια που όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει το Αμερικανικό ινστιτούτο ήταν ορατή σε όλους πέρα από την ίδια της Ελλάδα, με αποτέλεσμα η Αθήνα, «αρνούμενη να αποδεχτεί την πραγματικότητα, έκανε τα πάντα να διατηρήσει την θέση της, δανειζόμενη αφενός τεράστια ποσά για εκσυγχρονισμένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δίνοντας αφετέρου λανθασμένα στοιχεία για να μπει στην ευρωζώνη».
Αυτή η πολιτική εξήγηση ωστόσο – πάντα σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης- δεν καταγράφεται. Αντιθέτως, η σημερινή οικονομική κρίση περιγράφεται –κυρίως- από τα δυτικοευρωπαϊκά ΜΜΕ ως αποτέλεσμα της ελληνικής τεμπελιάς, υπερδαπανών και ανευθυνότητας με αποτέλεσμα να διογκώνεται το πάντα ελλειμματικό δημόσιο χρέος και ο εσωτερικός και κυρίως εξωτερικός δανεισμός της χώρας.
Συνεχίζοντας, οι αναλυτές εξηγούν «ότι η Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας μεταξύ άλλων και την υπαρκτή απειλή για το Αιγαίο- δεν είχε εναλλακτική παρά να χρεωθεί, ύστερα από την απώλεια του ενδιαφέροντος από τους δυτικούς προστάτες εταίρους», για να συμπληρώσουν ότι «Σήμερα η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε να ονειρεύεται ότι θα μπορέσει να επιτύχει τον 5ο γεωπολιτικό της στόχο, την κυριαρχία της δηλαδή στην ανατολική μεσόγειο. Πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής της τις δυο τελευταίες 10ετιες.
Ακόμα και ο 4ος στόχος , που είναι η ενοποίηση της εσωτερικής Ελλάδας βρίσκεται υπό αμφισβήτηση, όπως απεικονίζεται στην έκθεση λόγω της «εσωτερικής της αδυναμίας της να μαζέψει τους φόρους. Σχεδόν το 25% της ελληνικής οικονομίας εντάσσεται στην παραοικονομία, ένα ποσοστό από τα πλέον υψηλότερα ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες».
Για το Stratfor, «η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς εξωτερικό προστάτη, με το ερώτημα να τίθεται αν η Ελλάδα θα μπορέσει να αποδεχτεί την μείωση κατά πολύ του γεωπολιτικού της ρόλου», σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι δεν είναι στο χέρι μας αλλά «εξαρτάται από τις στρατηγικές που υιοθετεί η Τουρκία, η οποία είναι μια αναδυόμενη γεωπολιτική δύναμη που στοχεύει να επεκτείνει την επιρροή της στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και τον Καύκασο. Το ερώτημα είναι τώρα αν η Τουρκία θα εστιάσει τους στόχους της στο Αιγαίο ή αντί αυτού επιθυμεί να συμφωνήσει με την Ελλάδα, ώστε να επικεντρωθεί σε άλλα συμφέροντά της».
Η συμβουλή του ινστιτούτου είναι να βρει η Ελλάδα τον τρόπο να ξαναγίνει χρήσιμη σε μια ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις, σπεύδει όμως να πει ότι είναι κάτι απίθανο, «εκτός εάν μια σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων επιστρέψει στα Βαλκάνια»...
Για να καταλήξει ότι σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα τρία χρόνια θα είναι καθοριστικά για την Ελληνική ιστορία, προοιωνίζοντας μια εικόνα αποσταθεροποίησης από τα αυστηρά μέτρα που επέβαλε το ΔΝΤ και η ΕΕ, με αποτέλεσμα την περαιτέρω εξασθένιση της κεντρικής κυβέρνηση, αλλά και την χρεωκοπία προ των πυλών (κρίνοντας από το επίπεδο του χρέους, το οποίο –όπως επισημαίνουν- σύντομα θα είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ), και την στάση επιφυλακής των ευρωπαίων εταίρων για μια διαταγή εξόδου από την ευρωζώνη, μόλις διαπιστωθεί ότι αυτό δεν αποτελεί κίνδυνο για την υπόλοιπη ευρώπη.
Έτσι, το stratfor εκτιμά ότι η Ελλάδα, χωρίς πρόσβαση σε διεθνή κεφάλαια ή χρήματα στήριξης, μπορεί να αντιμετωπίσει μια ολοκληρωτική κατάρρευση του εσωτερικού πολιτικού ελέγχου με άμεσο αποτέλεσμα την έξαρση της κοινωνικής βίας, τέτοια που έχει να δει από την περίοδο της στρατιωτικής χούντας την δεκαετία του 70» για να καταλήξει ο συντάκτης της απαισιόδοξης έκθεσης ότι «Η Ελλάδα είναι πρώτη φορά από το 1820 είναι πραγματικά μόνη της!». ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ.
Και κάτι ακόμα:
Το Ινστιτούτο Stratfor, ή διαφορετικά η σκιώδης CIA, σε βιβλίο που εξέδωσε τον Ιανουάριο του 2009 με την υπογραφή του George Friedman και με τίτλο “The Next 100 Years: A Forecast for the 21st Century” (“Τα Επόμενα 100 Χρόνια: Μια Πρόβλεψη για τον 21ο Αιώνα”) εμφανίζει χάρτη της Τουρκίας για το 2008 που περιλαμβάνει στο έδαφός της νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα. Το πολύ έγκυρο History of Macedonia τον Οκτώβριο του 2009 είχε κάνει αναφορά στο βιβλίο του Friedman, δημοσιεύοντας τον χάρτη, παραγωγής stratfor που δείχνει ως τουρκικά, πολλά από τα νησιά του Αιγαίου.

ΜΗΝΥΜΑ 3ον

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ: Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ' Δημοτικού εξυμνεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπαίδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία -και ξεχνάει το κρυφό σχολειό-

το αντίστοιχο εγχειρίδιο της γείτονας διδάσκει στους Τούρκους μαθητές ότι:- Σελίδα 19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή». - Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη».

Σελίδα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».-

Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας.Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».

Αυτά και άλλα πολλά αλιεύει κάποιος από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου οκταετούς υποχρεωτικής φοίτησης. Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται «Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (EgeDenizinde TurkHaklari) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη γείτονα το 1955 με την υπογραφή του Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά. Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας, όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου-μεταξύ αυτών και ο ελληνικός- ήταν τουρκικής προέλευσης!Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο. Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του«μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!Ακόμη πιο προχωρημένη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ (Turk Yunaniliskilerivefiliki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο, ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το...2480 π.Χ. και ότι ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης, Πυθαγόρας και Όμηρος ήταν όλοι τους τουρκικής καταγωγής.Η εργασία του εγκρίθηκε απ' το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία...

(Από την Εφημερίδα ΤΟ ΘΕΜΑ - Νίκος Χειλαδάκης)

ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΑΒΕ ΤΕΛΟΣ

Ο ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΕΡΝΙΤΗΣ κ. ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

ΥΠΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ!

_____Διά του υπ' αριθμ. 42/22.06.2010 Δελτίου Τύπου "ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ" από την Ιερά Μητρόπολη ανακοινώθηκε η παραίτηση του Βοηθού Επισκόπου μας κ. Προκοπίου. Η λύσις της παραιτήσεως ήταν μια επιλογή καθαρά δική του. Βέβαια δεν ήλθε σαν "κεραυνός εν αιθρία!" Τα τοπικά ΜΜΕ από τον περασμένο Φεβρουάριο είχαν ένα σχετικό προβληματισμό. Υπήρχε όμως μια εύλογη δικαιολογία, δηλ. η παρατεταμένη ασθένεια της Μητρός του Επισκόπου καί έπειτα η πρός τον Κύριο εκδημία της.

_______Με την παραίτηση αυτή του Βοηθού μας μια πονεμένη για μένα ιστορία έφθασε στο τέρμα της! Οι οραματισμοί μου γκρεμίσθηκαν! Τα όνειρά μου αποδείχθησαν "όνειρα θερινής νυκτός"! Πολλοί τώρα θά γελάσουν εις βάρος μου! Έσφαλα! Δική μου ήταν η επιλογή του προσώπου, δικό μου βέβαια είναι και τό λάθος! Ίσως-ίσως, άθελά μου βέβαια, υπέβαλα σε ψυχική δοκιμασία και ένα σεμνό Κληρικό της Εκκλησίας μας, τον π. Προκόπιο Πετρίδη! Εστήριξα ελπίδες σε ένα κληρικό καί παληό καλό φίλο καί τελικά έπεσα έξω! Αυτή όμως είναι η ζωή! Ως άνθρωποι κάνουμε λάθη. Ομολογώ το σφάλμα μου και παρακαλώ τον φιλάνθρωπο Θεό να με συγχωρήσει.

________Κατά την προεκλογική διαδικασία ένας Αρχιερεύς και φίλτατος εις εμέ, που γενικώς δεν συμφωνούσε με την ιδάς της παραχωρήσεως Βοηθών Επισκόπων σε Μητροπολίτες, κατά τη διάρκεια της Συνεδρίας της Ιεραρχίας, απευθυνόμενος εις εμέ, ο οποίος παρακλητικώς ικέτευα τότε τους Αρχιερείς, ανέκραξε: "Για το καλό σας, Σεβασμιώτατε"! Τώρα πια έχει δικαιωθή!

_______Η παραίτηση του Βοηθού μας κ. Προκοπίου θα σηματοδοτήσει ασφαλώς εξελίξεις στην Εκκλησία. Διότι για μια ακόμη φορά κλονίζει το θεσμό των Βοηθών Επισκόπων, για τον οποίο στο χώρο της Εκκλησίας πολλές επιφυλάξεις υπήρχαν. Με αγαθή προαίρεση αγωνίσθηκα σθεναρώς, για να στηριχθή αυτός ο θεσμός. Οι Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί μου Αρχιερείς, οι συγκροτούντες την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, αποδέχθηκαν τελικά την ικεσία μου και υπερεψήφισαν το αίτημά μου.

_______ Αλλά από την πρώτη κι' όλας στιγμή διεφάνη, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά! Ο Εψηφισμένος τότε Αρχιμανδρίτης κ. Προκόπιος, στην αντιφώνηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου και Προέδρου της Ιεραρχίας, αντί άλλων λόγων ετόνισε την ιδέα "ξένος"! Ξένος ήμουνα εδώ, ξένος ήμουνα εκεί, ως ξένος μεταβαίνω τώρα και στο Αίγιο, είπε τότε ενώπιον της Ιεραρχίας. Τελικά δεν κατώρθωσε να ξεπεράσει το σύνδρομο της "ξενοφοβίας"! Η ζεστή αγκαλιά μας δεν κατώρθωσε να τον συγκινήσει! Και έτσι έφθασε στην παραίτηση. Κοντά μας έμεινε από της 21ης Νοεμβρίου 2009 έως και της 28ης Ιανουαρίου 2010! Τόσο λίγο! Ώστε όχι μόνο δέν προλάβαμε να "διαφωνήσουμε" ή να "μαλώσουμε", αλλ΄ούτε κάν να συνεργασθούμε!

________Όλα αυτά ανήκουν πια στην ιστορία. Το αληθές είναι ότι απέτυχα στην επιλογή μου! Ο Θεοφιλέστατος κ. Προκόπιος είναι ένας σεμνός, συντηρητικός και παραδοσιακός Κληρικός. Θα τιμήσει την Εκκλησία, όπου κι αν τοποθετηθή, σε οποιαδήποτε θέση. Πλήν όμως εγώ, επιλέγοντας τον εν δυνάμει Διάδοχό μου, απέτυχα στο σχεδιασμό μου! Γι αυτό καί μόνο το λόγο κανονικά θάπρεπε να παραιτηθώ από τον Μητροπολιτικό μου Θρόνο. Είναι αλήθεια ότι το σκέφθηκα πολύ σοβαρά. Αλλά το ξεπέρασα! Θα παραμείνω μάχιμος! Στις επάλξεις της Εκκλησίας με συγκρατούν όχι μόνον οι δύσκολες συνθήκες, τις οποίες διέρχεται η Πατρίδα μας, αλλά και οι χαλεποί καιροί που προμηνύονται για την Εκκλησία μας, για τους Κληρικούς μας, για τούς πιστούς. Η Ορθοδοξία στη Χώρα μας ευρίσκεται υπό διωγμόν! Η Εκκλησία βάλλεται πανταχόθεν. Η πίστη πρός τον Σωτήρα Χριστό χλευάζεται! Οι Άρχοντες του Τόπου και γενικώς οι Διοικούντες μας περιφρονούν, μας ευτελίζουν! Με αφορμή τη Μονή Βατοπεδίου ρίχνουν εναντίον μας τόνους λάσπης! Οι θεσμοί ευτελίζονται και ποδοπατούνται! Οι ηθικές αξίες απορρίπτονται! Ο Χριστός περιφρονείται! Γι αυτόν ακριβώς το λόγο η παραίτησή μου την ώρα τούτη θα μπορούσε να θεωρηθή ως λιποταξία! Παραμένω λοιπόν όρθιος στις επάλξεις! Παρά τα όποια καί όσα λάθη μου, κάτι ακόμη έχω να προσφέρω και στην Εκκλησία μας και στην Πατρίδα μας! Αν μη τι άλλο έχω τήν παρρησία μου. Διαθέτω μια έντιμη στάση ζωής, μια συνέπεια διαχρονική! Ο λόγος μου είναι Συμβόλαιο! Δεν έχω δύο πρόσωπα. Δεν υποκρίνομαι! Δεν προδίδω είτε τους φίλους μου, είτε τις ιδέες μου! Δεν άλλάζω θέσεις σαν τα πουκάμισα! Δεν αλλάζω στρατόπεδα! Διαθέτω επίσης και μια έντιμη φωνή! Δεν βλέπω τα πρόσωπα των ανθρώπων, όσο ψηλά και άν ίστανται! " Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ' όμως η αλήθεια"! Δεν χαρίζομαι στούς ισχυρούς της ημέρας. Κτυπάω τό μαχαίρι με την γροθιά μου! Μάχομαι και για την Ορθοδοξία μας και για την Ορθόδοξη Ελλάδα μας. Όλα αυτά γίνονται για τη δόξα του Χριστού μας, για την εύκλεια της Εκκλησίας μας, για την Πατρίδα μας! Γι αυτόν ακριβώς το λόγο στη ζωή μου έχω περισσότερους εχθρούς και λιγότερους φίλους! Αυτό είναι το τίμημα της παρρησίας στην εποχή μας. Κάποιος κάποτε είπε για μένα: "Ο Αμβρόσιος αγαπάει, αλλά δεν αγαπιέται"! Μπορεί και να είχε δίκηο.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιο, 22 Ιουνίου 2010

ΜΙΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΝΗΣΥΧΙΩΝ ΜΟΥ

ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΓΙΟ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
Ένας μεγάλος Ρουμάνος Γέροντας ο Π. Ιουστίνος Πάρβου το λέει ξεκάθαρα :

"΄Ηρθε η ώρα για το μαρτύριο"

Μετάφραση κειμένου π Ιουστίνου Πάρβου

"Με μεγάλο πόνο καί ανησυχία έρχομαι νά σας μιλήσω γιατί αισθάνομαι ότι τό οφείλω αυτό στό Θεό, στή συνείδησή μου καί στήν καρδιά μου καί δέ μπορώ νά προσπεράσω αυτό τό επικίνδυνο κύμα τό οποίο σηκώθηκε νά καταπιεί όλη τήν ανθρωπότητα ακόμα καί τούς εκλεκτούς, χωρίς νά μέ νοιάζει.

(Από το http://pentapostagma.blogspot.com/2010/06/blog-post_5094.html#ixzz0rbWk6jkH)Περισσότερα σε προσεχή μας ανάρτηση

***********

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Προκόπιος με τήν από 12ης Ιουνίου 2010 επιστολή του προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κκ. Αμβρόσιο υπέβαλε τήν παραίτησή του από τη θέση του Βοηθού Επισκόπου της Μητροπόλεώς μας.
Ο Σεβασμιώτατος κ. Αμβρόσιος έκαμε αποδεκτή την παραίτηση και τήν προώθησε αυθημερόν προς τήν συνεδριάζουσα Διαρκή Ιερά Σύνοδο.
Εν συνεχεία η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με τήν από 18ης Ιουνίου ε.έ. Απόφασή της αποδέχθηκε την παραίτηση του Επισκόπου, παρέπεμψε δε το ζήτημα αυτό για επικύρωση προς τήν Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, η οποία συνέρχεται από 22ας έως 23ης Ιουνίου ε.έ. Στην Ημερησία Διάταξη ανέγραψε το θέμα ως εξής: «Επικύρωσις της από 18ης Ιουνίου 2010 Αποφάσεως της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου περί αποδοχής της υποβληθείσης......παραιτήσεως του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ. Προκοπίου από της θέσεως βοηθού Επισκόπου παρά τη Ιερά Μητροπόλει Καλαβρύτων και Αιγιαλείας».
Έτσι λοιπόν έλαβε τέλος μια πονεμένη ιστορία, η οποία ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο είχε προμηνύσει την εξέλιξή της. Ο Θεοφιλέστατος κ. Προκόπιος, ζώντας στην Αθήνα και σε ένα πολύ μεγάλο ναό, δεν κατώρθωσε να εγκλιματισθή στις συνθήκες μιας μικρής Επαρχίας, την οποίαν αποτελούν μικρές και κυρίως ορεινές ενορίες.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας σε προηγούμενη αναφορά του προς τήν Ιερά Σύνοδο έγραψε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Ο Θεοφιλέστατος κατά τήν ενταύθα υποδοχή του, μεταξύ άλλων, είπε και τα εξής:
......«Θα καταβάλλω πάσαν προσπάθειαν για να αποβώ λαμπάς άσβεστος που καίγεται δια να φωτίζη τους πάντας».
Αυτή ἡ λαμπάς εφώτισεν από της 20ής Νοεμβρίου 2009 έως και της 28ης Ιανουαρίου 2010»!
Τελικά ο Σεβ. Μητροπολίτης μας επιστέγαζε αυτή την αναφορά του με τα εξής λόγια:
«Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,
Αθελήτως, εζημίωσα την Αγίαν μας Εκκλησίαν, αλλά και τον εαυτόν μου! Εκφράζω προς Υμᾶς την βαθυτάτην λύπην μου, ου μην αλλά και την μεταμέλειάν μου, δια το σφάλμα μου! Είμαι έτοιμος να δεχθώ την εκ μέρους Υμών οιανδήποτε επιτίμησιν και τιμωρίαν. Ο Θεός ας μέ ελεήση».
_______Κάποιος εκ των Αρχιερέων υπέβαλε στο Σεβ. κ. Αμβρόσιο την εξής ερώτηση:
«Σεβασμιώτατε, κατά την επίσημη υποδοχή του Θεοφιλεστάτου Βοηθού Επισκόπου σας κ. Προκοπίου στο Αίγιο είχετε δηλώσει επισήμως, ότι τον υποδέχεσθε ως τον εν δυνάμει Διάδοχό σας. Τώρα πλέον τί σκέπτεσθε; Θα παραιτηθήτε, όταν συμπληρώσετε το 75ο έτος της ηλικίας σας;»
Και ο Σεβασμιώτατος απήντησε:
«Πράγματι αυτή ήταν και η σκέψη μου και η απόφασή μου. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Με όσα συνέβησαν θεωρώ, ότι ο Κύριος μου έστειλε το μήνυμα, ότι όχι μόνο δεν πρέπει να παραιτηθώ, αλλά και ότι πρέπει να εγκαταλείψω επί του παρόντος, ίσως δέ καί οριστικά πλέον, κάθε σκέψη περί παραιτήσεώς μου. Ο Αρχιερεύς φεύγει, όταν ο Θεός τον καλέσει κοντά Του. Συνεπώς κάθε σχετική ανακοίνωση ή αναφορά μου περί παραιτήσεώς μου, που είχε γίνει έως χθες, από σήμερα ανακαλείται και υπό τα σημερινά δεδομένα παύει να ισχύει! Το μέλλον μας ανήκει στα χέρια του Θεού! Αυτό άλλωστε διαμηνύθηκε προσφάτως και από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας μας, η οποία δέν αποδέχθηκε την παραίτηση του Σεβ. Ζακύνθου κκ. Χρυσοστόμου.
Αφήνω λοιπόν τη ζωή μου στα χέρια του Κυρίου μου και θα συνεχίσω να ασκώ τα ιερά και αρχιερατικά μου καθήκοντα όσο καιρό οι δυνάμεις μου θα μου το επιτρέπουν και καθ’ ό μέτρον ο Θεός θα με φωτίζει, ότι πρέπει να μη εγκαταλείψω την Επισκοπή μου και την ἐπαλξη αυτή, την οποία, -κατ’ άκρα συγκατάβαση- εμπιστεύθηκε στην αναξιότητά μου.
Δοξάζω τον Πανάγαθο Θεό, διότι η είδηση της παραιτήσεως του Βοηθού Επισκόπου μας, καθώς προεικάζω, θα γίνει δεκτή με μεγάλη ανακούφιση τόσο από τον ιερό Κλήρο, όσο και από τον ευσεβή Λαό της Μητροπόλεώς μας.
Επί του ζητήματος αυτού, το οποίο για μένα θα συνεχίζει να αποτελεί μια πονεμένη ιστορία της ζωής μου, δεν πρόκειται να επανέλθω».
_______________________ΕΚ ΤΗΣ Ι­Ε­ΡΑΣ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΕ­ΩΣ

24 ΙΟΥΝΙΟΥ 1827- Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΑ!
Η μάχη του Μ. Σπηλαίου (24 Ιουνίου 1827)
(Από το Ημερολόγιο Τοίχου 2010 της ΙΛΕΑ-20 χρονια ΙΛΕΑ)
0 Ιμπραήμ, αφού όλο το 1826 λεηλάτησε την Αρκαδία και την Λακωνία, επέστρεψε στην Πάτρα, και την άνοιξη του 1827 Βρίσκεται στην ορεινή Αχαΐα, όπου καταστρέφει, λεηλατεί και απειλεί, αναγκάζοντας πολλούς στο "Τουρκοπροσκύνημα" (δήλωση υποταγής), ενώ τους χορηγούσε και... πιστοποιητικό, το "ράφι μπουγιουρντί" (συγχωροχάρτι)! Έτσι λιμαινόταν όλα τα χωριά, ενώ είχαν τουρκοπροσκυνήσει Πάτρα, Καλάβρυτα και Βοστίτσα. 0 δε Ντελή Αχμέτ, πασάς της Πάτρας προστάτευε τους προσκυνημένους, κατά διαταγή του Ιμπραήμ, με πρωτοπαλλήκαρό του τον προδότη Νενέκο. Ακόμα και στο Μ. Σπήλαιο μπαινόβγαιναν άνθρωποι του Νενέκου, ενώ ο Ιμπραήμ σχεδίαζε το πάρσιμό του. Έτσι με 13.000 στρατό και το Νενέκο με 2.000 στρατοπέδευσε στα Σάλμενα, κοντά στο μοναστήρι, που το προστάτευαν - κατ' εντολή του Κολοκοτρώνη - ο Ν. Πετμεζάς με 6Θ0 αγωνιστές, και ο υπασπιστής του Φωτάκος, καθώς και ο Κ. Μέλιος με 100 μαχητές, στη 9έση"Ψηλός Σταυρός". Και πάντα με την φροντίδα του Κολοκοτρώνη οχυρώθηκε καλά το μοναστήρι και εσωτερικά. 0 Ιμπραήμ, αφού ήρθε πιο κοντά, στην Επάνω Ζαχλωρού, κάλεσε τρεις φορές τους υπερασπιστές να ... συμφιλιώσουν (να προσκυνήσουν δηλαδή). Οι καλόγεροι, βλέποντας το δισταγμό των καπεταναίων, βλέποντας τον Νενέκο να έρχεται με 3.000 Τούρκους και προσκυνημένους, τραβολογώντας περί τους 300 αιχμαλώτους, βλέποντας το στρατό του Ιμπραήμ να τους έχει "κλείσει" από παντού, έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες (100 περίπου), και με μπροστάρη τον ηγούμενο τους Γεράσιμο Τορόλο, έπιασαν τη θέση "Παληάμπελο" και άρχισαν το τουφεκίδι! "...Τούτο δε ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν, από την εντροπη μας και παρευθύς εΒγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής, να υπάγομεν εις τον πόλεμον, που με την έφοδο του Τούρκικου ταχτικού, είχε πια γενικευτεί και Βάσταξε 13 ώρες...". (Φωτάκου, Απομνημονεύματα, τ. Β', σελ. 434). Μέχρι και στα έλατα ανέβηκαν οι υπερασπιστές του μοναστηριού και πυροβολούσαν τους Τούρκους και τους προσκυνημένους, με πείσμα, ώσπου τους έτρεψαν σε φυγή, και γενική υποχώρηση, προς τα Καλάβρυτα ενώ άφησαν 650 νεκρούς. Από τους Έλληνες μαχητές, τραυματίστηκαν μόνο 10, αλλά έπεσε νεκρός ο καπετάνιος Κ. Μέλιος. 0 Ιμπραήμ, μετά από αυτή την πανωλεθρία που έπαθε, δεν τόλμησε να σκεφτεί πάλι το Μ. Σπήλαιο. Η ιστορία εξύψωσε κυρίως το εθνικό φρόνημα και τη γενναιότητα των μοναχών, που έγραψαν στις σελίδες της την 24η Ιουνίου 1827, με ανεξίτηλα γράμματα.

ΜΙΑ ΣΕΜΝΗ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΓΙΟΡΤΗ

_____Σήμερα συναχθήκαμε στη σεβασμία καί ιστορική Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου για να προσευχηθούμε για τους αγωνιστές Μοναχούς καί τους λοιπούς υπερασπιστές της ελευθερίας καί να θυμηθούμε τη μεγάλη και νικηφόρα μάχη, η οποία δόθηκε σώμα με σώμα με τις πολυάριθμες ορδές του Ιμπραήμ Πασά. Ήταν η τελευταία μάχη διά της οποίας καταπαγιώθηκε η απελευθέρωση της Ελλάδος μας από την τετρακοσιόχρονη δουλείας μας στον αλλόθρησκο κατακτητήτη μας.

_____Στις εκδηλώσεις προσήλθε και ο Σεβ. Μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός, του οποίου οι ρίζες είναι από την εύανδρο Καλαβρυτική γή (Καστέλλι των Καλαβρύτων). Ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της ιστορικής Μονής π. Ιερώνυμος Κάρμας καθώς και οι λοιποί Πατέρες κατάβαλον επιτυχώς φιλότιμες προσπάθειες, ώστε οι επισκέπτες να αναχωρήσουν πλήρως ευχαριστημένοι. Προσεφέρθη καφές στο πολύ ωραίο Καφε-εστιατόριο "Grand Challe", κάτω από την Μονή, καί γεύμα στο Καλλιμανοπούλειο Εκκλησιαστικό Διακονικό Κέντρο των Καλαβρύτων.

______Η εκδήλωση αυτή επαναλαμβάνεται χρόνο, τελεί δε υπό την ευθύνη του ιστορικού Σωματείου "Παγκαλαβρυτινή 'Ενωσις", η οποία έχει βραβευθή από την Ακαδημία Αθηνών. Προσήλθε πλήθος κόσμου, του οποίου η συμμετοχή ήταν συγκινητική. 'Ετσι παρά το γεγονός ότι οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αντιμάχονται ό,τι αρχίζει από τά γράμματα "ελλ..." 'η "εθν...", δηλ. ό,τι είναι ελληνικό ή εθνικό. Βλέπετε, πως η κα Ρεπούση χθές (περίοδος Ν.Δ) και η κα Δραγώνα σήμερα (περίοδος ΠΑΣΟΚ) διαμορφώνουν ανενόχλητες την μή εθνική πολιτική της Χώρας μας! Όλα πια βγαίνουν στο σφυρί! Ακόμη και το θωρηκτό "ΑΒΕΡΩΦ" εμόλυναν με τις κοσμική επέλαση! Αλλά κανείς τώρα πλέον δεν ενοχλείται! Όλα πια ισοπεδώνονται είτε από πολιτική σκοπιμότητα, είτε από τη ροή του χρήματος! Άντε παιδιά μου να πουλήσουμε και τον Παρθενώνα! Θα πιάσουμε καλή τιμή!

______Τον πανηγυρικό λόγο της ημέρας εξεφώνησε ο Γενικός Γραμματεύς κ. Δημ. Βαρβιτσιώτης, Υποδιοικητής του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών. Ήταν μια εξαίσια ομιλία τεκμηριωμένη με αναφορές στις ιστορικές μας πηγές. Την δημοσιεύουμε αυτούσια, διότι αποτελεί ένα ανάγνωσμα εθνικού προβληματισμού. Μπορείτε να θαυμάσετε την πολύτιμη προσφορά του ιερού Κλήρου καιτου Μοναχισμού στην απελευθέρωση της Πατρίδος μας. Ευχαριστούμε τον Πρόεδρο της Π.Ε κ. Γεώργιο Κοσμά, Δικηγόρο παρ' Αρείω Πάγω, για την επιλογή του Ομιλητού. Υπήρξε μια πολύ εύστοχη επιλογή! Με την ευκαιρία θα ενθυμούνται ασφαλώς οι αγαπητοί επισκέπτες του ιστοτόπου μας, ότι είχαμε αντιταχθή στο περιεχόμενο της ομιλίας ενός άλλου Δικηγόρου, Καλαβρυτινής καταγωγής, η οποία εξεφωνήθη στις 25 Μαρτίου 2010 στον αυλόγυρο της ετέρας ιστορικής Μονής της Επαρχίας μας, της Ιεράς Μονής της Αγίας Λαύρας. Ο Ομιλητής της Αγίας Λαύρας, έντιμος κατά τά άλλα άνθρωπος καί Δικηγόρος, έκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία για να μας κάνει πολιτική διαφώτιση! Σήμερα όμως η καρδιά μας ευφράνθηκε! Σας ευχαριστούμε κύριε Βαρβιτσιώτη
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Κυριακή, 20 Ιουνίου 2010

ΣΗΜ. Σήμερα στην Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου ἐλαβε χώρα και ένα ἀλλο υπέροχο γεγονός. Τιμήθηκαν ο Δάσκαλος κ. Αθανάσιος Λερούνης, που ανηκει στην ΜΚΟ "Έλληνες Εθελοντές", ο οποίος είχε συλληφθή στο Β.Δ, Πακιστάν και ελευθερώθηκε προσφάτως, ο Πρέσβυς εκ προσωπικοτήτων κ. Δημήτριος Δόλλης καί ο Πρέσβυς της Ελλάδος στο Πακιστάν κ. Πέτρος Μαυροειδής, οι οποίοι συνετέλεσαν αποφασιστικά στην απελευθέρωση του κ. Λερούνη, ο οποίος είχε συλληφθή καί φυλακίσθηκε από τους Ταλιμπάν, Τρομοκράτες του Πακιστάν. Αλλά περί αυτού θα χρειασθή να επανέλθουμε με νεώτερη ανάρτηση.

**************

Η ΟΜΙΛΙΑ

«Η επισφράγιση του Απελευθερωτικού Αγώνα
στη μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου -24 Ιουνίου 1827»
Δημήτριος Ι. Βαρβιτσιώτης – Γενικός Γραμματέας Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως

Σεβασμιότατε και αγαπητέ σε όλους μας Μητροπολίτη μας κ.κ. Αμβρόσιε
Σεβασμιότατε Ηλείας κ.κ. Γερμανέ,
Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ, κ. Απόστολε Κατσιφάρα, εκπρόσωπε της Ελληνικής Κυβερνήσεως
Κύριοι πρώην Υπουργοί
Κύριε Βουλευτά Αχαΐας Θανάση Παπαδόπουλε,
Εξοχότατε κύριε Δόλλη, Πρέσβη εκ προσωπικοτήτων της Ελληνικής Δημοκρατίας
Εξοχότατε κύριε Μαυροειδή, Πρέσβη της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Πακιστάν
Αξιότιμε Νομάρχη Αχαΐας κ. Κατσικόπουλε και Νομαρχιακοί Σύμβουλοι
Αξιότιμε κ. εκπρόσωπε του ΓΓ Περιφέρειας
Αξιότιμοι κ.κ. Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι
Αξιότιμε Πρόεδρε του ΑΣΕΠ κ. Βέη
Αξιότιμοι κ.κ. Πρόεδροι Φορέων, Ομοσπονδιών και Συλλόγων
Αξιότιμες Κυρίες και Κύριοι,


Η ομιλία μου σήμερα δεν θα έχει παράπονα σε αναφορές σε προσπάθειες που έχουν στόχο να μειώσουν την συμμετοχή και σημασία του τόπου μας στην ιστορία. Αυτής της ιερής Καλαβρυτινής Γής που πατάμε και για το γέρεμά της έχει ανακατευτεί το καθάριο ορεινό χώμα με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών της λευτεριάς, μαρτύρων των παναθρώπινων αξιών, υπερασπιστών των ιδανικών, εκφραστών της αδούλωτης ελληνικής ψυχής, που όλα μαζί με καμάρι και ίσως λίγο εγωϊστικά, εμείς εδώ, τα ονομάζουμε Αθάνατη Καλαβρυτινή Ψυχή.
Αυτή την Ψυχή που εκτός από το αγωνιστικό φρόνημα διακατέχει και η ανθρώπινη αλληλεγγύη. Σ΄ αυτήν την πλευρά της κοινωνικής διάστασης της προσφοράς του Μεγάλου Σπηλαίου επιτρέψτε μου να επικεντρωθώ επιθυμώντας να δώσω μιαν άλλη πτυχή της διαχρονικής του αξίας.
Θα ανατρέξω ενημερωτικά για την ιδιαιτερότητα της σημερινής επετείου στην οποία η Παγκαλαβρυτινή Ενωσις και η Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου αποτίουν κάθε χρόνο φόρο τιμής και μνήμης.
Το 1824 η ελληνική επανάσταση είχε ήδη εξαπλωθεί τόσο, ώστε ο σουλτάνος Μαχμούτ αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια του πασά της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή. Αυτός εμπιστεύθηκε το δύσκολο έργο της καταστολής των εξεγερμένων Ελλήνων στο γιο του Ιμπραήμ. Ο τελευταίος, έχοντας από το 1824 ως ορμητήριο τη Σούδα της Κρήτης, εξεστράτευσε εναντίον της Πελοποννήσου το 1825.
Το Μέγα Σπήλαιο εκείνη την εποχή είχε γίνει πραγματικό καταφύγιο του λαού. Πολλοί πρόκριτοι είχαν καταλύσει στο μοναστήρι παίρνοντας μαζί τους και τις οικογένειές τους. Το ίδιο είχε γίνει και στην έκρηξη της Επανάστασης, όταν, κατά τη μαρτυρία του Φωτάκου, η οικογένεια του Κανέλλου Δεληγιάννη βρήκε εδώ στο Μέγα Σπήλαιο καταφύγιο. Το 1824, ο Λόντος με το συγγενή του Ανδρέα έστειλε την οικογένειά του στο Μέγα Σπήλαιο για ασφάλεια. Το γεγονός ότι το μοναστήρι λειτουργούσε ως καταφύγιο τα δύσκολα χρόνια του αγώνα, οφειλόταν κυρίως στη φυσική οχύρωση που του παρέχει η ορεινή πελοποννησιακή γη και ανέκαθεν το μοναστήρι αυτό θεωρούνταν απόρθητο. Άλλος λόγος ήταν η ακμαία οικονομική κατάστασή του. Πράγματι, πέρα από το σωματικό μόχθο που συνεπαγόταν η φροντίδα τόσων ανθρώπων, οι μοναχοί έπρεπε να διαθέτουν μεγάλους οικονομικούς πόρους και μόνο για τη διατροφή των εκατοντάδων φιλοξενουμένων. Είναι αλήθεια πως οι πατέρες αγόγγυστα παρείχαν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στο λαό που κατέφευγε στο μοναστήρι. Τέλος, δεν πρέπει να παραθεωρηθεί η σημαντική ψυχολογική στήριξη που αντλούσε ο λαός από την παρουσία της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου. Ο λαός ακουμπούσε τις ελπίδες και τους φόβους του υπό την σκέπη της Παναγίας, ως «Υπερμάχου Στρατηγού» και ακατανίκητης εγγυήτριας της ασφάλειάς του. Η «Θαυματουργή Εικόνα» ήταν η έκφραση της πίστης και η επακόλουθη διατήρηση και ισχυροποίηση του αγωνιστικού φρονήματος του λαού.
Στην εκστρατεία του ο Ιμπραήμ το 1825, εκτός από τους συμπατριώτες στρατηγούς του, διέθετε ένα επιτελείο ειδικών Γάλλων και Ιταλών αξιωματικών, οι οποίοι διαχειρίζονταν τα τεχνικά σώματα του στρατού, δηλαδή το πυροβολικό και το μηχανικό.
Οι Έλληνες, απορροφημένοι στις εσωτερικές διενέξεις, αντιμετώπισαν επιπόλαια τον νέο κίνδυνο αδράνησαν, όταν θα μπορούσαν να καταφέρουν ένα καθοριστικό χτύπημα στον εχθρό, δηλαδή τη στιγμή της απόβασης, και έτσι έδωσαν τη δυνατότητα στους αντιπάλους να συνταχθούν και να αρχίσουν το εφιαλτικό έργο τους, που για χρόνια έσπειρε τον τρόμο και το θάνατο σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο. Οι περισσότεροι στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες των Ελλήνων τη στιγμή της άφιξης των Αιγυπτίων ήταν φυλακισμένοι, ενώ ο λαός στο άκουσμα της είδησης για τον ερχομό των Ιμπραήμ αντιδρούσε ψυχρά. Την υποτίμηση αυτή των αντιπάλων οι Έλληνες, δυστυχώς, έμελλε να πληρώσουν ακριβά. Ο ικανότατος αιγύπτιος στρατηλάτης όργωσε σχεδόν ανενόχλητος την Πελοπόννησο επιδιδόμενος συχνά σε φρικαλεότητες και βανδαλισμούς.
Το μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου ήταν ήδη γνωστό στο αντίπαλο στρατόπεδο ως ένα ισχυρό ορμητήριο των ελληνικών δυνάμεων και τόπος ιδιαίτερης στρατιωτικής σημασίας για τους επαναστατημένους. Κι όχι μόνον αυτό το μοναστήρι παρείχε στέγη σε πολλές οικογένειες των προυχόντων της περιοχής που, από το φόβο του επιδρομέα, αναζήτησαν καταφύγιο στους κόλπους του. Όπως μας πληροφορεί ο Κ. Οικονόμος, «κατά δε το Μέγα Σπήλαιον πανταχόθεν ήσαν καταφυγόντες χιλιάδες πολλαί, μεθ' ων συνηριθμούντο και πεντακόσιαι ολόκληραι οικογένειαι». Το μοναστήρι προσέφερε μεγάλη υλική βοήθεια για τις ανάγκες του αγώνα, σε σημείο, πάντα κατά τη μαρτυρία του Οικονόμου, να εκποιήσει και αυτά τα αργυρά ιερά σκεύη. Οι μοναχοί, εξάλλου, δεν δίστασαν να λιώσουν οποιοδήποτε χάλκινο αντικείμενο του μοναστηριού, ακόμη και αυτά τα πόμολα των θυρών, για να γίνουν πυρομαχικά.
Ο Ιμπραήμ, γνωρίζοντας τη στρατηγική σημασία της μονής, που οφειλόταν κυρίως στη φυσική τοπογραφία της, επιχείρησε τρεις φορές να την κατακτήσει. Ωστόσο, η κατάληψη του Μεγάλου Σπηλαίου δεν ήταν εύκολη, κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας της οχυρής θέσης του. Οι πατέρες του Μ. Σπηλαίου, άλλωστε, αντιμετώπισαν με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και ρεαλισμό τις υποχρεώσεις που τους επέβαλε η κρίσιμη εμπόλεμη κατάσταση. Μία σειρά επιστολών από το 1825 και μετέπειτα, μας περιγράφουν τις πυρετώδεις ετοιμασίες της αμυντικής οργάνωσης του μοναστηριού, στη συνειδητοποίηση του μεγάλου κινδύνου που σήμαινε η παρουσία του αιγυπτιακού στρατού στην επαναστατημένη Ελλάδα.
Την πρώτη απόπειρα κατάληψης του Μεγάλου Σπηλαίου επιχείρησε ο Ιμπραήμ το Δεκέμβριο του 1825. Την είδηση για την επίθεση που μηχανευόταν ο αιγύπτιος στρατηλάτης γνωστοποίησε στο μοναστήρι ένας έλληνας αιχμάλωτος που κατάφερε να δραπετεύσει από το αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης με τη βοήθεια των αδελφών του Δημητρίου και Νικολάου στρατολόγησε πάνω από 1.500 άνδρες και έσπευσε στο απειλούμενο μοναστήρι. Έφτασε εκεί στις 3 Δεκεμβρίου 1825. Στο Μέγα Σπήλαιο βρίσκονταν ήδη οι Λόντος, Ζαΐμης, Σ. Χαραλάμπης και Σ. Φωτήλας «και τινες καπετανίσκοι των Πατρών» όπως γράφει ο Φωτάκος. Συνολικά οι ελληνικές δυνάμεις υπερέβαιναν τους 2.000 άνδρες. Αμέσως όλοι επιδόθηκαν στην οχύρωση και αμυντική οργάνωση για την επικείμενη επίθεση του εχθρού, προσέχοντας κυρίως τις πιο ευαίσθητες αμυντικά πλευρές της Μονής. Οργανώθηκαν δύο σκοπιές και ένα «επικουρικό σώμα» με επικεφαλής τους Νικόλαο Φραγκάκη και Γιαννάκη Καραλή.
Ο Ιμπραήμ, αφού έσπειρε την καταστροφή στον Κορινθιακό κόλπο, έστειλε από τη Βοστίτσα ένα στρατιωτικό σώμα, για να βολιδοσκοπήσει τις δυνάμεις αντίστασης της Μονής. Το σώμα αυτό αποτελούσαν 3.000 πεζοί και 500 ιππείς. Τελικά, μια εμπροσθοφυλακή από 500 πεζούς και 150 ιππείς του εχθρικού σώματος εστάλη στο μοναστήρι με σκοπό να το προσεγγίσει αθόρυβα και να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Έγινε όμως αντιληπτή από τις φρουρές των αμυνομένων και ακολούθησε συμπλοκή στην ΝΑ πλευρά. Εκεί προσέτρεξαν και άλλοι άνδρες από το μοναστήρι, με αποτέλεσμα οι εχθροί να τραπούν σε φυγή. Στη μάχη αυτή ο εχθρός είχε απώλεια 47 άνδρες, οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν από τους συμπολεμιστές τους στο πεδίο της μάχης, και εκατό τραυματίες. Ο Ιμπραήμ, βλέποντας τη μεγάλη δύναμη που προστάτευε το απόρθητο μοναστήρι, ματαίωσε την επίθεση για να «επανέλθει συστηματικότερα μετ’ ολίγων μηνών».
Η δεύτερη απόπειρα του Ιμπραήμ πραγματοποιήθηκε την άνοιξη του 1826. Ο αιγύπτιος στρατηλάτης επέστρεφε στην Πελοπόννησο από το πολύπαθο Μεσολόγγι νικητής μεν, αλλά με αποδεκατισμένες τις δυνάμεις του. Σκοπός του ήταν να κατεβεί στην Τριπολιτσά.
Μπήκε ανενόχλητος στα Καλάβρυτα και στις 4 Μαΐου έκαψε τη Μονή της Αγίας Λαύρας, που είχε εγκαταλειφθεί από τους μοναχούς στο έλεος του βάρβαρου επιδρομέα. Οι θησαυροί και τα κειμήλια της μονής είχαν μεταφερθεί σε ασφαλή μέρη. Ένα μέρος των κειμηλίων μεταφέρθηκε στο Μέγα Σπήλαιο. Ο Ιμπραήμ έκαψε και τα μετόχια της μονής, καθώς και τα άδεια χωριά της περιοχής τα οποία οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει. Μία μικρή αλλά σθεναρή αντίσταση συνάντησε στη θέση Καστράκι, όπου του επιτέθηκαν οι καπετάνιοι Νικ. Σολιώτης και Γκολφίνος Πετμεζάς. Η αντίσταση αυτή όμως λόγω της τεράστιας διαφοράς δυνάμεων έληξε σε λίγες ώρες.
Την επόμενη μέρα (5 Μαΐου) ετοιμάστηκε να επιτεθεί και εναντίον του Μ. Σπηλαίου. Για το σκοπό αυτό έστειλε στο μοναστήρι μια μικρή ανιχνευτική δύναμη. Εκτός από τη γνωστή φυσική οχύρωση, η μονή διέθετε ένα αξιόλογο στρατιωτικό σώμα για την υπεράσπισή της. Έτσι, ο Ιμπραήμ αποφάσισε να αναβάλει την προσπάθεια, να συνεχίσει για την Τριπολιτσά και να σχεδιάσει μια πιο οργανωμένη επιδρομή.
Αυτή η τρίτη επίθεση πραγματοποιήθηκε το επόμενο έτος 1827.Ο Ιμπραήμ είχε στρατοπεδεύσει από τις αρχές Ιουνίου στη θέση Σάλμενα κάτω από το χωριό Σκεπαστό, βολιδοσκοπώντας το μοναστήρι.
Οι μοναχοί βλέποντας τις ετοιμασίες ζήτησαν βοήθεια από τον Κολοκοτρώνη. Πράγματι, ο Γενικός Αρχηγός έστειλε στο μοναστήρι στρατιωτική δύναμη με επικεφαλής τους Φωτάκο, Ν. Καραχάλιο, Κ. Μέλλιο και Θεοδόσιο Παπαγιαννακόπουλο, καθώς και ένα τμήμα της σωματοφυλακής του.
Με την τρομοκρατία των «προσκυνοχαρτιών» του Ιμπραήμ, οι ανυπόταχτοι Έλληνες είχαν καταφύγει στο Μέγα Σπήλαιο. Την δραματική έκκληση του Νικολάου Πετμεζά διασώζει ο Κολοκοτρώνης με όσα διηγείται ο ίδιος και περιγράφεται σε μια φράση του Ν. Πετιμεζά: «Τρέξε να πάμε εις το Μέγα Σπήλαιο, γιατί τότε παραδίδεται το Σπήλαιον και χάνεται όλη η επαρχία». Ο Αρχηγός τότε στέλνει επιστολή προς τον Ν. Πετμεζά και γράφει μεταξύ άλλων:
«Προς τον Στρ. Ν. Πετιμεζάν.
Επειδή ο εχθρός συγκεντρωθείς ήδη εις την Μητρόπολιν των Καλαβρύτων επαπειλεί εξαιρέτως το Μέγα Σπήλαιον, και επειδή δια να οχυρωθή αυτή η θέσις, ήτις αποτελεί όχι κατωτέραν δύναμιν ενός φρουρίου, δια τε το οχυρόν αυτής και δια το πλήθος των εν αυτή καταφυγουσών φαμηλιών, έχει ανάγκην ικανής στρατιωτικής δυνάμεως, ήτις αντιπαρατάττεται εις κάθε εχθρικήν προσβολήν, και να φυλάττη πάντοτε την απαιτουμένην εις τε το Μοναστήριον και τους εν αυτώ καταφυγόντας πολίτας ευταξίαν, δια τούτο θέλων να προκαταληφθώσιν αυτά σε διατάττω ως εφεξής:
Α'. Να λάβης υπό την οδηγίαν σου εξακοσίους στρατιώτας καλούς, πραγματικούς, των οποίων θέλεις είσαι επί κεφαλής, και θέλεις καταλάβεις και οχυρώσεις με αυτούς όλας τας περί το Σπήλαιον αναγκαίας θέσεις, δια ν' αντιπαραταχθής, χρείας τυχούσης, εις κάθε εχθρικόν κίνημα.
Β'. Θέλεις έχει κατά τούτο, την δυνατήν σύμπραξιν των Πατέρων του ιερού Μοναστηριού καθώς ειδοποιούνται τούτο.
ΣΤ'. Θέλει με ειδοποιήσεις την κατάστασιν και τας χρείας αυτού του ιερού Μοναστηριού δια να τας αναφέρω όπου ανήκει, και δια να ληφθώσιν εγκαίρως μέτρα περί προμηθείας των αναγκαίων των δι' αυτό. Εύελπις, ότι θέλεις ευαρεστήσει εις τον διορισμόν τούτον, κατά την οποίαν χαίρεις αγαθήν υπόληψιν, μένω.
24 Ιουνίου 1827, ο Γεν. Αρχηγός, Θ. Κολοκοτρώνης»
Εκείνη την εποχή στην ηπειρωτική Πελοπόννησο τρεις ήταν κυρίως οι πυρήνες αντιστάσεως των επαναστατημένων: η Μάνη, το Παλαμήδι και το Μέγα Σπήλαιο.
Η οχύρωση της Μονής είχε αρχίσει ήδη από το προηγούμενο έτος (1826), κατά τη δεύτερη απόπειρα του Ιμπραήμ εναντίον του Μεγάλου Σπηλαίου. Αρχικά κατασκευάστηκε ένας πύργος προς τη βορεινή πλευρά του μοναστηριού. Το μοναστήρι υπερασπίζονταν περίπου 600 εμπειροπόλεμοι αγωνιστές υπό το γενικό πρόσταγμα του Ν. Πετμεζά. Μαζί τους συντάχθηκαν και πολλοί μοναχοί με επικεφαλής τον γενναίο μοναχό Γεράσιμο Τορολό. Μάλιστα όταν στο άκουσμα των πολλών χιλιάδων πολεμιστών του Ιμπραήμ το αγωνιστικό φρόνημα κάποιων άρχισε να κάμπτεται, με πρωτοστάτη τον μοναχό Τορολό και άλλοι μοναχοί έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες και μπήκαν στην πρώτη γραμμή εμψυχώνοντας όλους τους αγωνιστές – υπερασπιστές του μοναστηριού, όπως μας μεταφέρει η παράδοση.
Ο Ιμπραήμ πριν επιτεθεί εναντίον της Μονής, και γνωρίζοντας πόσο δύσκολο θα ήταν να την καταλάβει με πόλεμο παρά τη μεγάλη υπεροχή του σε στρατό, επιχείρησε να δελεάσει τους μοναχούς, προτείνοντάς τους να υποταχθούν οικειοθελώς, ώστε να αποφευχθεί η επίθεση. Για το σκοπό αυτό έστειλε στις 19 Ιουνίου 1827στο μοναστήρι τον αρχιγραμματέα του Σάμη του Σιέχ Νεντσίπ με γράμμα να προσκυνήσουν.
Η απάντηση των μοναχών αποτελεί μνημείο αποτύπωσης της Ελληνικής Ψυχής :
« Ὑψηλότατε ἀρχηγὲ τῶν Ὀθωμανικῶν ἁρμάτων, χαῖρε.
Ἐλάβαμεν τὸ γράμμα σου καὶ εἴδομεν τὰ ὅσα γράφεις, ἠξεύρομεν πὼς εἶσαι εἰς τὸν κάμπον τῶν Καλαβρύτων πολλὰς ἡμέρας καὶ ὅτι ἔχεις ὅλα τὰ μέσα τοῦ πολέμου. Ἡμεῖς διὰ νὰ προσκυνήσωμεν εἶναι ἀδύνατον, διότι εἴμεθα ὁρκισμένοι εἰς τὴν πίστιν μας, ἢ νὰ ἐλευθερωθῶμεν ἢ νὰ ἀποθάνωμεν πολεμοῦντες καὶ κατὰ τὸ χαΐνι μας δὲν γίνεται νὰ χαλάση ὁ ἱερὸς ὅρκος τῆς πατρίδος μας. Σὲ συμβουλεύουμε ὅμως νὰ ὑπάγης νὰ πολεμήσῃς σὲ ἄλλα μέρη, διότι, ἂν ἔλθης ἐδῶ νὰ μᾶς πολεμήσῃς καὶ μᾶς νικήσῃς, δὲν εἶναι μεγάλον κακόν, διότι θὰ νικήσης παπάδες, ἂν ὅμως νικηθῆς, τὸ ὁποῖον ἐλπίζομεν ἄφευκτα, μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, διότι ἔχομεν καὶ θέσιν δυνατὴν καὶ θὰ εἶναι ἐντροπή σας καὶ τότε οἱ Ἕλληνες θὰ ἐγκαρδιωθοῦν καὶ θὰ σὲ κυνηγοῦν πανταχοῦ. Ταῦτα σὲ συμβουλεύομεν καὶ ἡμεῖς, κᾶμε ὡς γνωστικὸς τὸ συμφέρον σου, ἔχομεν καὶ γράμματα ἀπὸ τὴν βουλὴν καὶ ἀπὸ τὸν ἀρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ὅτι εἰς πάσαν περίπτωσιν πολλὴν βοήθειαν θὰ μᾶς στείλη, παλληκάρια καὶ τροφὰς καὶ ὅτι ἢ θὰ ἐλευθερωθῶμεν τάχιστα ἢ θὰ ἀποθάνωμεν κατὰ τὸν ἱερὸν ὅρκον τῆς Πατρίδος μας.
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣὉ Ἡγούμενος καὶ σὺν ἐμοὶ παπάδες καὶ καλόγεροι τῇ 22ᾳ Ἰουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον»
Μετά απ' αυτή την αποφασιστική απάντηση των πατέρων όλα ήταν έτοιμα για την κρίσιμη αναμέτρηση. Ο Ιμπραήμ είχε 15.000 άνδρες και με το στρατό του Δελή Αχμέτ ο αριθμός των επιτιθεμένων έφθανε τους 20.000 μαχητές. Πρέπει να σημειωθεί ότι στο πλευρό του Ιμπραήμ πολεμούσαν περίπου δυό χιλιάδες ένοπλοι προσκυνημένοι Έλληνες με επικεφαλής τον Νενέκο. Η βοήθειά τους στο τουρκικό στρατόπεδο ήταν καθοριστική, γιατί γνώριζαν καλά την τοπογραφία και τα ευπαθή σημεία της περιοχής.
Την παραμονή της επίθεσης ο Ιμπραήμ εμφανίστηκε πάνω από το χωριό Ζαχλωρού, συνοδευόμενος από πολλούς έφιππους και πεζούς. Από κει πάνω από το βράχο που υπάρχει και σήμερα απέναντί μας, ο φοβερός στρατάρχης ατένιζε σχεδόν όλη την ημέρα το μοναστήρι. Ζήτησε από τους ειδικούς τεχνικούς του, Ιταλούς και Γάλλους, να σχεδιάσουν την τοπογραφία του στόχου. Όσοι ήταν στο μοναστήρι βγήκαν έξω και αγνάντευαν τον εχθρό να μηχανεύεται την επικείμενη πολιορκία όπως υπολόγιζαν. Ο Φωτάκος μάλιστα, χρησιμοποιώντας τηλεσκόπιο, κατάφερε να διακρίνει και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Ιμπραήμ.
Οι πολυπληθείς τουρκοαιγυπτιακές δυνάμεις ξεκίνησαν εναντίον του Μεγάλου Σπηλαίου τα ξημερώματα της 24ης Ιουνίου. Τότε αρχίζει η μάχη και ο Ιμπραήμ επιτίθεται από παντού με όλες του τις δυνάμεις, για να αιφνιδιάσει τους αμυνομένους. Σκοπός του ήταν να προκαλέσει σύγχυση στο αντίπαλο στρατόπεδο και να εφορμήσει από τη νοτιοανατολική πλευρά της Μονής, με έδρα επίθεσης τη θέση Ψηλό Σταυρό που κατέλαβε στην αρχή της επίθεσης του, έχοντας εξασφαλίσει τον αποκλεισμό της Μονής από ενδεχόμενη έλευση συμμαχικών δυνάμεων. Τοποθετώντας στο Μεγάλο Σταυρό προς της περιοχή της Βρόσθενας το αρχηγείο του συνεχίζει να επιτίθεται λυσσαλέα από την Κισσωτή, το Τρύπιο Λιθάρι και την Πανηγυρίτσα. Σφοδρή μάχη μαίνεται στο Τρύπιο Λιθάρι πάνω από τη Μονή. Οι Έλληνες επωφελούμενοι από το πυκνό δάσος καθηλώνουν τους αντιπάλους, εμποδίζοντάς τους να προσεγγίσουν τα δύο φρούρια. Η αποτυχία τους οφείλεται τόσο στο κανόνι της Μονής, όσο και στη σθεναρή αντίσταση των οχυρωμένων Ελλήνων που υπεράσπιζαν το μοναστήρι. Όταν ο Πετμεζάς συνειδητοποιεί την υπερίσχυση των ελληνικών δυνάμεων στο Τρύπιο Λιθάρι, αποφασίζει αντεπίθεση εναντίον του εχθρού με σκοπό την κατάληψη του Ψηλού Σταυρού. Το δύσκολο εγχείρημα αποτολμά με τους Φωτάκο, Μέλλιο και Σαρδελιανό. Στη σφοδρή αντίσταση που συναντούν λαβώνεται θανάσιμα ο Σαρδελιανός. Η απώλεια του Ανδρέα Σαρδελιανού δεν κάμπτει τους Έλληνες αντιθέτως, η λυσσαλέα επέλασή τους δεν είναι δυνατόν να αναχαιτισθεί. Οι απώλειες των αντιπάλων είναι μεγάλες, πράγμα που «…. ηνάγκασεν τον αιγύπτιον Σατράπην αργά της απογευματινής να αναλάβει την αποτυχίαν του και να διατάξει υποχώρησιν» όπως περιγράφει ο Σπηλιάδης. Η μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου διήρκεσε από τα χαράματα ως το βράδυ της 24ης Ιουνίου. Οι Έλληνες ενωμένοι, με πάθος και στρατηγική επέτυχαν αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο. Οι απώλειες του Τούρκων ήταν μεγάλες. Κατά τον Σπηλιάδη, «από τους εχθρούς εφονεύθησαν και επληγώθησαν πλέον ή τριακόσιοι». Αντίθετα, από το στρατόπεδο των Ελλήνων μοναδικό θύμα ήταν ο Ανδρέας Σαρδελιανός (όπως τον αναφέρει ο Δ. Παναγόπουλος -Σαρδελιάνος όπως γνωρίζουμε το επώνυμο των απογόνων του σήμερα) από την Κερπινή, καθώς και κάποιοι ελαφρά πληγωμένοι. Ταλαιπωρημένος από τη μάχη ασθένησε και εξέπνευσε στο Μέγα Σπήλαιομετά από λίγες ημέρες και ο στρατηγός Κ. Μέλλιος από την Τρυφυλλία.
Για τις ανδραγαθίες των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου μας διηγείται ο Φωτάκος: «Οι καλόγεροι εσκότωσαν περισσότερους Τούρκους από ημάς. Εκείνην την ημέραν οι Τούρκοι ησθάνθησαν καλογερικόν πόλεμον».
Οι έλληνες πολεμιστές, γύρισαν θριαμβευτές στη Μονή, έγιναν δεκτοί με κωδωνοκρουσίες και εψάλη ευχαριστήριος δοξολογία προς τιμήν της Θεοτόκου. Κατά την παράδοση, ο στρατηγός Νικόλαος Πετμεζάς παρακολούθησε γονυκλινής τη δοξολογία ενώπιον της εικόνας της Παναγίας, στο ιερό χώρο που είμαστε σήμερα και όταν τελείωσε η δοξολογία, ανεφώνησε: «Παναγιά μου, εφ' όσον έχουμε εσένα, δεν χρειάζονται τ' άρματα».
Η νίκη των ελληνικών δυνάμεων του Μεγάλου Σπηλαίου, με επιφανείς τους Ν. Πετμεζά, Φωτάκο, Φραγκάκη, Μέλλιο, Σαρδελιανό (Σαρδελιάνο) και τον μοναχό Γεράσιμο Τορολό, επί του φοβερού στρατεύματος του Ιμπραήμ είχε σαν αποτέλεσμα την αναπτέρωση του αγωνιστικού φρονήματος όλων των μαχομένων Ελλήνων.
Το 1827 η Επανάσταση βρίσκεται σε οριακό σημείο, καθώς ο στρατός του Ιμπραήμ θριαμβεύει σε ξηρά και θάλασσα. Μια σειρά πολεμικών αποτυχιών οδήγησαν στην παράδοση της Ακρόπολης στον Κιουταχή στις 27 Μαΐου και στο θάνατο του Καραϊσκάκη. Σ’ αυτή την δύσκολη στιγμή, οι υπερασπιστές του Μεγάλου Σπηλαίου απέκρουσαν τους στρατιώτες του Ιμπραήμ και τους υποχρέωσαν να υποχωρήσουν καταρρίπτοντας το μύθο του αήττητου. Η Μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου απετέλεσε ορόσημο αφού κατέδειξε ότι το αγωνιστικό φρόνημα των επαναστατημένων Ελλήνων όχι μόνο δεν είχε καμφθεί αλλά έπαιρνε επικές διαστάσεις και δείχνει τον πολιτικό μονόδρομο της δημιουργίας ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους. Το ηθικό των Ελλήνων απ’ άκρου σε άκρο της Επαναστατημένης Ελλάδας αναπτερώνεται.
Οι ξένοι αποφασίζουν να παρέμβουν καθοριστικά «για το κλείσιμο του ελληνικού ζητήματος επιτέλους» και μετά από συνεννοήσεις των τριών Μεγάλων Δυνάμεων υπογράφεται το πρωτόκολλο του Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827), το οποίο αναγνωρίζει την αυτονομία της Ελλάδας, ενώ οι μοίρες του συμμαχικού στόλου καταπλέουν στις ελληνικές θάλασσες. Η ναυμαχία του Ναυαρίνου στις 8 Οκτωβρίου έκρινε οριστικά την τύχη του Αγώνα, καθώς ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υφίσταται πανωλεθρία από τον στόλο των Κόδριγκτον, Δεριγνύ και Χέυδεν.
Το 1829 ο νέος Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, συνοδευόμενος από τον ήρωα της Επανάστασης Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, γιόρτασε το Πάσχα στο Μέγα Σπήλαιο, το μεγάλο μοναστικό προπύργιο του Αγώνα και επισκέφθηκε τα Καλάβρυτα για να τιμήσει τη μεγίστη συνεισφορά τους στον αγώνα.
Τούτος ο Καλαβρυτινός τόπος του Αγώνα έδωσε στην Επανάσταση του 1821 δυό καθοριστικές στιγμές.
Και τις δυο από τα μοναστήρια του.
Το πρώτο και το τελευταίο ελληνικό τουφέκι.
Τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να υψώνει το Λάβαρο στην Αγία Λαύρα και τους Αγωνιστές και Μοναχούς με τον Ηγούμενο Δαμασκηνό στο Μέγα Σπήλαιο να ξαναφωνάζουν «μολών λαβέ» στον Ιμπραήμ και να επισφραγίζουν τη νικητήρια έκβαση της Επανάστασης.
Αυτές οι στιγμές, οι ακμές ψυχικής ανάταξης της Ιστορικής διαδρομής του λαού μας, αυτό που μας ξεχωρίζει μας εμψυχώνει και μας κρατάει στα «δύσκολα» είναι που τιμούμε σήμερα, αποτίοντας το φόρο της τιμής στους ήρωες του παρελθόντος αλλά και καταγράφοντας την ιστορική μας συνέχεια βραβεύοντας τους άξιους συνεχιστές τους στο σήμερα με την εκδήλωση βράβευσης των Αθανασίου Λερούνη, Δημητρίου Δόλλη και Πέτρου Μαυροειδή που ακολουθεί στη συνέχεια της εκδήλωσης.
Σας ευχαριστώ.

ΑΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ

ΑΣ ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ AΝΘΡΩΠΙΝΑ,

ΤΑ ΓΗΪΝΑ, ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΔΙΚΑ!

________Το κείμενο που ακολουθεί είναι για δυνατά στομάχια! 'Οσοι δεν έχουν δυνατή πίστη, παρακαλώ να μη το διαβάσουν. Ομιλεί για τη ζωή και το θάνατο ή ακριβέστερα για το μυστ'ηριο της ζωής και για το μυστήριο του θανάτου. Όσα διαλαμβάνει αυτή η διήγηση ΔΕΝ εξηγούνται με τη λογική! Αλλά η πίστη μας είναι επέκεινα της λογικής! Είναι δηλ. π(ιό πέρα και πιό πάνω από τα όρια της λογικής! Διά της πίστεως προσεγγίζω ό,τι δεν δύναμαι να κατανοήσω! Η πίστις είναι "πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων" κατά τον ορισμό που μας δίδει ο Απόστολος Παύλος (Εβρ. 11,1) Δηλ. "πίστις σημαίνει σιγουριά γι' αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι' αυτά που δεν βλέπουμε" (μετάφραση από τη Βιβλική Εταιρεία).

_______Επομένως, αγαπητέ αναγνώστα, λύσε τα κορδόνια της λογικής, βγάλε τα υποδήματα της γνώσεως, νέκρωσε προσωρινά το μυαλό σου και γυμνός από λογικές προσεγγίσεις, κάμε το σημείο του Σταυρού και προχώρησε στην ανάγνωση του παρακάτω κειμένου. Είναι επιλογή του Συνεργάτου μας Αρχιμ. π. Ιωακείμ Βενιανάκη, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πέμπτη, 17 Ιουνίου 2010

Επιστροφή απο την άλλη ζωή - Μαρτυρία
Ήμουν άθεη και έβριζα πολύ και φοβερά το Θεό. Ζούσα μέσα στη ντροπή και την πορνεία και ήμουν νεκρή στη γη. Όμως ο ελεήμων Θεός δεν άφησε να χαθώ, αλλά με οδήγησε στη μετάνοια. Στα1961 αρρώστησα από καρκίνο και ήμουν άρρωστη τρία χρόνια. Δεν έμενα ξαπλωμένη, παρά εργαζόμουνα και έκανα θεραπεία σε γιατρούς, ελπίζοντας να βρω θεραπεία. Τους τελευταίους έξη μήνες είχα τελείως αδυνατίσει, τόσο που ούτε νερό δεν μπορούσα να πιω. Μόλις το έπινα, αμέσως το έκανα εμετό. Τότε με πήγαν στο νοσοκομείο και επειδή ήμουν πολύ ενεργητική κάλεσαν ένα καθηγητή από τη Μόσχα και αποφάσισαν να με χειρουργήσουν.
Μόλις μου άνοιξαν την κοιλιά, αμέσως πέθανα. Η ψυχή μου βγήκε από το σώμα και στέκονταν ανάμεσα σε δύο γιατρούς και εγώ με μεγάλο φόβο και τρόμο κοίταζα την αρρώστια μου. Ολόκληρο το στομάχι μου και τα έντερα μου ήταν προσβεβλημένα από καρκίνο.Στεκόμουνα και σκεπτόμουνα γιατί είμαστε δύο; Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει ψυχή.
Οι κομμουνιστές μας φούσκωναν και μας δίδασκαν ότι η ψυχή και ο Θεός δεν υπάρχουν, ότι αυτό είναι μόνο επινόηση των παπάδων για να ξεγελάσουν το λαό και να τον κρατούν σε φόβο για κάτι που δεν υπάρχει. Βλέπω τον εαυτό μου που στέκεται και τον βλέπω πάλι πάνω στο χειρουργείο. Μου έβγαλαν έξω όλα τα εντόσθια και αναζητούσαν τον δωδεκαδάκτυλο. Αλλά εκεί υπήρχε μόνον πύον, τα πάντα ήταν κατεστραμμένα και χαλασμένα, τίποτε δεν ήταν υγιές. Οι γιατροί τότε είπαν: «αυτή δεν έχει με τι να ζήσει».
Όλα τα έβλεπα με μεγάλο φόβο και τρόμο και πάλι σκεπτόμουνα: «Πώς και από πού είμαστε δύο;. Στέκομαι και ταυτόχρονα είμαι ξαπλωμένη; "Οι γιατροί τότε επέστρεψαν τα εντόσθιά μου όπως-όπως και είπαν ότι το σώμα μου πρέπει να δοθεί στους νέους ειδικευόμενους γιατρούς για διδασκαλία και το μετέφεραν στο νεκροστάσιο και εγώ πήγαινα κοντά τους και όλο και παραξενευόμουνα και σκεφτόμουνα πως και από πού είμαστε δύο. Εκεί με άφησαν ξαπλωμένη γυμνή, καλυμμένη ως το ύψος του στήθους με ένα σεντόνι.
Μετά απ αυτό βλέπω ότι ήλθε ο αδελφός μου και έφερε το μικρό μου γιο. Ήταν έξι χρονών και ονομάζονταν Αντρούσκα (Αντρέι). Ο γιός μου πλησίασε το σώμα μου και με φίλησε στο κεφάλι . Άρχισε να κλαίει και να λέει: «Μαμά, μαμά, γιατί πέθανες; Είμαι ακόμη μικρός, πως θα ζήσω χωρίς εσένα; Πατέρα δεν έχω και συ πέθανες! Εγώ τότε τον αγκάλιασα και τον φίλησα, αλλά αυτό δεν το αισθάνθηκε ούτε το είδε ούτε με πρόσεξε, αλλά κοίταγε το νεκρό μου σώμα. Έβλεπα επίσης πως έκλεγε ο αδελφός μου.
Μετά απ αυτό, εγώ με μιας βρέθηκα στο σπίτι μου. Ήλθε η πεθερά μου από τον πρώτο μου γάμο, η μητέρα μου και η αδελφή μου. Τον πρώτο μου σύζυγο τον εγκατέλειψα γιατί πίστευε στο Θεό. Τότε άρχισε η διανομή των πραγμάτων μου. Εγώ ζούσα πλούσια και με πολυτέλεια και όλα αυτά τα απόκτησα με αδικία και με πορνεία. Η αδελφή μου άρχισε να αφαιρεί τα πιο ωραία από τα πράγματά μου, ενώ η πεθερά ζητούσε να αφήσει και κάτι στο γιό μου. Η αδελφή μου δεν άφηνε τίποτε, αλλά επιπλέον άρχισε να εμπαίζει την πεθερά λέγοντας: «αυτό το παιδί δεν είναι από τον γιό σου και συ δεν του είσαι τίποτε». Μετά απ αυτό αυτές βγήκαν και έκλεισαν το σπίτι. Η αδελφή μου πήρε μαζί της και ένα μεγάλο μπόγο με πράγματα. Ενώ αυτές μάλωναν για τα πράγματά μου είδα γύρω μας να χορεύουν και να χαίρονται διάβολοι.
Ξαφνικά βρέθηκα στον αέρα και βλέπω σαν να πετώ με αεροπλάνο. Αισθάνομαι ότι κάποιος με συγκρατεί και ότι υψώνομαι όλο και πιο πολύ. Βρέθηκα πάνω από την πόλη ΜΠΑΡΝΑΟΥΛ. Μετά βλέπω ότι η πόλη χάθηκε . Έγινε σκοτάδι. Μετά απ αυτό άρχισε πάλι να έρχεται φως και στο τέλος φώτισε τελείως και το φως ήταν πάρα πολύ ισχυρό που δεν μπορούσα να το κοιτάξω. Με τοποθέτησαν σε μαύρη πλάκα ενάμιση μέτρου. Έβλεπα δένδρα με πολύ χοντρούς κορμούς και πανέμορφο ποικιλόχρωμο φύλλωμα. Ανάμεσα στα δένδρα υπήρχαν σπίτια και μάλιστα όλα καινούργια, αλλά δεν είδα ποιοι ζούσαν σ αυτά. Στην κοιλάδα αυτή είδα πλούσιο πράσινο χορτάρι και σκέφτηκα: που βρίσκομαι εγώ τώρα; Αν βρίσκομαι στη γη τότε γιατί δεν υπάρχουν εδώ επιχειρήσεις, εργοστάσια ούτε άλλα κτίρια, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι ούτε συγκοινωνία; Τι μέρος είναι ετούτο εδώ χωρίς ανθρώπους και ποιος τέλος πάντων ζει εδώ;
Λίγο πιο πέρα είδα να περπατάει μια ωραία υψηλή γυναίκα με βασιλικά φορέματα κάτω από τα οποία φαίνονταν τα δάκτυλα των ποδιών. Περπατούσε τόσο ανάλαφρα που από τα πόδια δεν λύγιζε ούτε το χορτάρι. Κοντά της πήγαινε ένας νεαρός που είχε ύψος ως τους ώμους της. Είχε κρυμμένο το πρόσωπο του με τα χέρια του και για κάτι έκλεγε πολύ και πικρά και παρακαλούσε, αλλά για ποιο λόγο δεν μπορούσα να ακούσω. Σκέφτηκα ότι είναι ο γιος της και μέσα μου διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν τον λυπάται και δεν του εκπληρώνει το αίτημα. Αυτός έκλεγε και θρηνούσε και εκείνη δεν του εκπλήρωνε την αίτηση.
(Σημείωση: Από όλα φαίνεται ότι αυτός ο νεαρός ήταν άγγελος φύλακας αυτής της νεκρής γυναίκας. Φαίνεται επίσης πόσο ενδιαφέρονται οι άγιοι άγγελοι για μας και τις ψυχές μας, αλλά εμείς δεν το βλέπουμε. Παραπέρα φαίνεται και αυτών το αίτημα είναι ανεκπλήρωτο, αν ο θάνατος μας βρει αμαρτωλούς και αμετανόητους).
Όταν αυτοί με πλησίασαν, ο νεαρός έπεσε μπροστά στα πόδια της και άρχισε να την παρακαλεί εντονότερα και να οδύρεται και να της ζητεί κάτι. Εκείνη κάτι του απάντησε, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι.
(Σημείωση: Είχα την ευκαιρία και από άλλες πηγές να γνωρίσω πως και πόσο πικρά κλαίει ο άγ. Άγγελος φύλακας όταν αυτός που του δόθηκε για φύλαξη δεν υπακούει στην αγία Εκκλησία και στην αγία πίστη, χάνοντας την ψυχή του για πάντα).
Όταν αυτοί με πλησίασαν ήθελα να τη ρωτήσω: «που βρίσκομαι;» Τη στιγμή εκείνη η γυναίκα αυτή σταύρωσε τα χέρια στο στήθος, ύψωσε τα μάτια προς τον ουρανό και είπε : «Κύριε, που θα πάει αυτή έτσι;». Εγώ τότε έτρεμα και μόλις τώρα κατάλαβα ότι είχα πεθάνει, ότι η ψυχή μου βρίσκονταν στον ουρανό και το σώμα έμεινε στη γη. Τότε άρχισα να κλαίω και να οδύρομαι και ακούω φωνή που λέει: «επιστρέψτε την στη γη για τις αγαθοεργίες του πατέρα της». Άλλη φωνή απάντησε: «βαρέθηκα την αμαρτωλή και διεφθαρμένη ζωή της. Εγώ ήθελα να την εξαφανίσω από προσώπου γης χωρίς μετάνοια, αλλά με παρακάλεσε γι αυτήν ο πατέρας της. Δείξε της το μέρος για το οποίο άξιζε».
Αμέσως βρέθηκα στον Άδη. Τότε άρχισαν να έρπουν μέχρις εμένα φοβερά πυρακτωμένα φίδια με μακριές γλώσσες που ξερνούσαν φωτιά και άλλες αποκρουστικές βρωμιές. Η βρώμα ήταν αβάσταχτη. Αυτά τα φίδια τυλίχθηκαν γύρω μου και ταυτόχρονα από κάπου παρουσιάστηκαν σκουλήκια χοντρά ίσαμε το δάκτυλο με ουρές που κατέληγαν σε βελόνες και άγκιστρα. Αυτά έμπαιναν σε όλα τα ανοικτά μου μέρη, στα αυτιά, στα μάτια, στη μύτη, κ.λ.π. και έτσι με βασάνιζαν και εγώ κραύγαζα όχι με την φωνή μου. Αλλά εκεί δεν υπήρχε από πουθενά ούτε βοήθεια ούτε έλεος από κανένα. Εκεί είδα πως παρουσιάστηκε η γυναίκα που πέθανε από άμβλωση και άρχισε να παρακαλεί τον Κύριο για έλεος. ΑΥΤΟΣ της απάντησε: «εσύ στην γη δεν με αναγνώριζες, σκότωνες τα παιδιά στην κοιλιά σου και επί πλέον έλεγες στους ανθρώπους: δεν πρέπει να γεννάτε παιδιά, τα παιδιά είναι περιττά». Σε μένα δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν περιττά. Σε μένα υπάρχουν τα πάντα και για όλους αρκετά.
Σε μένα ο Κύριος είπε: «Εγώ σου έδωσα την αρρώστια για να μετανοήσεις, αλλά εσύ με έβριζες ως το τέλος της ζωής και δεν Με αναγνώριζες και για τον λόγο αυτό και εγώ δεν σε αναγνωρίζω! Πως στη γη έζησες χωρίς τον Κύριο Θεό, έτσι και εδώ θα ζήσεις!».
Ξαφνικά όλα μεταστράφηκαν και εγώ κάπου πέταξα. Η βρώμα χάθηκε, χάθηκε και ο δυνατός οδυρμός και εγώ ξαφνικά είδα την εκκλησία μου που ενέπαιζα. Άνοιξε η πύλη και από αυτή βγήκε ιερέας ντυμένος στα άσπρα. Αυτός στέκονταν με σκυμμένο το κεφάλι και κάποια φωνή με ρωτάει: «ποιος είναι αυτός;». Εγώ απάντησα: «ο ιερέας μας». «Εσύ έλεγες ότι είναι χαραμοφάης, αυτός δεν είναι χαραμοφάης, αλλά πραγματικός ποιμένας, δεν είναι μισθοφόρος. Γνώριζε πως αν και είναι κατά το βαθμό μικρός, συνηθισμένος ιερέας, υπηρετεί Εμένα, μάθε ακόμη και τούτο: αν δεν σου διαβάσει αυτός την ευχή της εξομολόγησης, εγώ δεν θα σε συγχωρήσω»! Τότε άρχισα να παρακαλώ: «Κύριε, γύρισέ με στη γη, έχω ένα μικρό γιο». Ο Κύριος είπε: «ξέρω ότι έχεις μικρό γιο, είναι κρίμα γι αυτόν». «Κρίμα», απάντησα εγώ. Τότε Εκείνος αποκρίθηκε: «Εγώ σας λυπούμαι όλους και τρεις φορές σας λυπούμαι. Όλους σας περιμένω πότε θα ξυπνήσετε από το αμαρτωλό όνειρο, να μετανοήσετε και να έλθετε στον εαυτό σας;».
Εδώ τώρα εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού, που νωρίτερα την αποκαλούσα γυναίκα και πήρα το θάρρος να τη ρωτήσω: «Υπάρχει εδώ σε σας παράδεισος;». Αντί για απάντηση μετά απ αυτές τις λέξεις, ξαναβρέθηκα στην κόλαση στον Άδη. Τώρα ήταν χειρότερα από ότι την προηγούμενη φορά. Έτρεξαν ολόγυρά μου οι δαίμονες με καταλόγους και μου έδειχναν τα αμαρτήματά μου και φώναζαν: «εσύ μας υπηρέτησες όταν ήσουν στη γη»! Άρχισα να διαβάζω τα αμαρτήματά μου, όλα μου τα έργα μου που ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα και ένοιωσα φοβερό φόβο. Από τα στόματά τους έβγαινε φωτιά. Οι δαίμονες με κτυπούσαν στο κεφάλι. Πάνω μου έπεφταν και κολλούσαν πυρακτωμένες σπίθες από φωτιά και με έκαιγαν. Γύρω μου ακούονταν φοβερός θρήνος και κοπετός πολλών ανθρώπων.
Όταν το πυρ δυνάμωνε έβλεπα τα πάντα γύρω μου. Οι ψυχές είχαν φοβερή όψη, ήταν σακατεμένες με τεντωμένους λαιμούς και πρησμένα μάτια. Μου έλεγαν ότι είσαι συντρόφισσα (φαίνεται ότι ήταν κομουνίστριες) και είσαι υποχρεωμένη να ζήσεις μαζί μας. Όπως εσύ έτσι και εμείς όταν είμαστε στη γη δεν αναγνωρίζαμε το Θεό, τον βρίζαμε και κάναμε κάθε κακό, την πορνεία, την υπερηφάνεια και άλλα και ποτέ δεν μετανοήσαμε. Όσοι αμάρτησαν, αλλά μετάνιωσαν, πήγαιναν στη εκκλησία, προσεύχονταν στο Θεό, ελεούσαν τους φτωχούς και βοηθούσαν όσους βρίσκονταν σε ανάγκη και κακοτυχία, αυτοί είναι εκεί πάνω. (Σημείωση: δηλαδή στο παράδεισο, τον οποίο αυτοί εδώ δεν ήθελαν ούτε να μνημονεύσουν).
Εγώ φοβήθηκα φοβερά από αυτά τα λόγια, μου φαίνονταν ότι ήδη βρισκόμουνα εδώ στον Άδη ολόκληρη ζωή και αυτοί μου λένε ότι θα ζήσω μαζί τους αιώνια.
Μετά από αυτό εμφανίστηκε εκ νέου η Μητέρα του Θεού και έγινε φως, οι δαίμονες τράπηκαν σε φυγή και οι ψυχές που βασανίζονται στην κόλαση άρχισαν να φωνάζουν και να την ικετεύουν για έλεος: «Ουράνια βασίλισσα, μη μας αφήνεις εδώ» φώναζαν. «Καιγόμαστε Μητέρα του Θεού και δεν υπάρχει ούτε σταγόνα νερό»! Εκείνη έκλαιγε και μέσα από το κλάμα έλεγε: «Όσο ζούσατε στη γη δε με αναγνωρίζατε και δε μετανοούσατε για τις αμαρτίες σας στον Γιο Μου και Θεό σας και Εγώ τώρα δεν μπορώ να σας βοηθήσω, δεν μπορώ να παραβώ την επιθυμία του Γιου μου και Εκείνος δεν μπορεί την επιθυμία του Πατέρα του! Βοηθώ μόνο αυτούς για τους οποίους παρακαλούν οι συγγενείς και για τους οποίους προσεύχεται η αγία εκκλησία». Μετά απ αυτό εμείς αρχίσαμε να υψωνόμαστε και από κάτω αναδίδονταν δυνατή κραυγή φωνών: «Μητέρα του Θεού μη μας αφήνεις».
Ξανά υπήρχε σκοτάδι και εγώ βρέθηκα στην ίδια πλάκα. Σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος η Μητέρα του Θεού ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και άρχισε να προσεύχεται λέγοντας: «τι να κάνω μ αυτήν, που να την βάλω; Μια φωνή απάντησε : «αφήστε την από τα μαλλιά στη γη». «Μα αυτή είναι κουρεμένη;». Η φωνή είπε πάλι: «Πιάστε την από τα μαλλιά». Τότε η Μητέρα του Θεού έφυγε ήσυχα, η πόρτα της μισάνοιξε έτσι που πίσω απ' αυτήν δεν έβλεπα τίποτε. Κατόπιν επέστρεψε κρατώντας τα μαλλιά μου στα χέρια της και από κάπου εμφανίστηκαν 12 άμαξες χωρίς τροχούς, κινούνταν σιγά και εγώ τις ακολουθούσα. Η Μητέρα του Θεού μου έδωσε τα μαλλιά, αλλά εγώ δεν αντιλήφθηκα ότι με άγγιξε. Άκουσα μόνο όταν είπε ότι η δωδέκατη άμαξα δεν έχει πάτο. Φοβόμουν να καθίσω σ' αυτήν, αλλά η Μητέρα του Θεού με έσπρωξε στη γη απ' αυτή.
Μετά απ αυτό εγώ συνήλθα και ενσυνείδητα στεκόμουν και κοίταζα. Ήταν μιάμιση η ώρα το απόγευμα. Μετά από κείνο το φως που είδα εκεί όλα στη γη μου φαίνονταν άσχημα και δεν μου άρεσε που ήμουν στη γη, αλλά τι να κάνω. Τώρα είπα μόνη μου στην ψυχή μου: «πήγαινε στο σώμα»! Τότε βρέθηκα πάλι στο νοσοκομείο και πήγαμε στο ψυγείο που φύλαγαν τα πτώματα. Αυτό ήταν κλειστό, αλλά εγώ μπήκα μέσα χωρίς κώλυμα και είδα το νεκρό μου σώμα: Το κεφάλι μου ήταν γυρισμένο λίγο προς τα πλάγια, ενώ η μέση μου πιέζονταν από νεκρούς. Μόλις η ψυχή μου μπήκε στο σώμα, αμέσως αισθάνθηκα ισχυρό ψύχος. Κάπως απελευθέρωσα την πιεσμένη μέση μου, διπλώθηκα και έσφιξα τα γόνατα με τα χέρια. Τη στιγμή εκείνη έβαλαν μέσα το νεκρό σώμα κάποιου ανθρώπου και όταν άναψαν το φως με είδαν σκυμμένη, ενώ εκείνοι συνήθως βάζουν όλους τους νεκρούς με το πρόσωπο προς τα πάνω. Βλέποντάς με έτσι οι νοσοκόμοι φοβήθηκαν και από το φόβο διασκορπίστηκαν. Επέστρεψαν με δύο γιατρούς, που αμέσως διέταξαν να ζεσταθεί το μυαλό μου με λάμπες. Στο σώμα μου υπήρχαν οκτώ τομές (μάθαιναν πάνω σ αυτό): τρεις στο στήθος και οι υπόλοιπες στην κοιλιά. Δύο ώρες μετά το ζέσταμα του κεφαλιού άνοιξα τα μάτια και μόλις μετά από 12 μέρες μίλησα.
Το πρωί μου έφεραν πρωινό τηγανίτες με βούτυρο και καφέ (ήταν μέρα νηστείας), αλλά δεν ήθελα να φάω και τους είπα ότι δε θα φάω. Οι νοσοκόμοι έφυγαν πάλι και όλοι στο νοσοκομείο άρχισαν να με προσέχουν. Ήλθαν οι γιατροί και με ρώτησαν γιατί δεν θέλω να φάω. Τους απάντησα: «καθίστε και θα σας διηγηθώ τι είδε η ψυχή μου. Όποιος δεν νηστεύει τις μέρες της νηστείας, αυτός θα φάει βρωμερά και σιχαμερά πράγματα. Γι αυτό σήμερα δε θα φάω όπως και σ όλες τις νηστείες δε θα αρτυθώ». Οι γιατροί από την έκπληξη, τη μια κοκκίνιζαν την άλλη κιτρίνιζαν και οι ασθενείς με άκουγαν προσεκτικά. Κατόπιν συγκεντρώθηκαν πολλοί γιατροί και εγώ τους είπα ότι τίποτε πλέον δεν με πονάει. Τότε άρχισε να έρχεται σε μένα κόσμος και μάλιστα πολύς και εγώ σε όλους διηγιόμουνα και έδειχνα τις πληγές. Η αστυνομία άρχισε να διώχνει τον κόσμο και μένα με μετέφεραν σε άλλο νοσοκομείο. Εκεί ανάρρωσα τελείως και παρακάλεσα τους γιατρούς να με γιατρέψουν όσο το δυνατό νωρίτερα τις τομές που μου έκαναν μαθαίνοντας πάνω μου. Τότε με έβαλαν πάλι στο χειρουργικό τραπέζι και όταν οι γιατροί άνοιξαν την κοιλιά μου είπαν : «Γιατί χειρουργήσανε τελείως υγιή άνθρωπο;». Εγώ τότε τους ρώτησα: «Ποια είναι η αρρώστια μου;» Αυτοί μου απάντησαν : «Τα εντόσθιά σας είναι υγιή και καθαρά όπως του παιδιού». Τους είπα ότι τα μάτια μου ήταν δεμένα κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, αλλ ότι, παρ όλα αυτά, είδα το εσωτερικό μου στον καθρέπτη του ταβανιού. Ήλθαν και οι γιατροί που έκαναν την εγχείρηση και όταν πλησίασαν είπαν: «Που είναι η αρρώστια της; τα εντόσθιά της ήταν όλα διαλυμένα και προσβεβλημένα από τον καρκίνο και τώρα είναι τελείως υγιή». Τους απάντησα: ο ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ φανέρωσε το έλεός του πάνω σε μένα την αμαρτωλή, για να ζήσω ακόμη και μαρτυρήσω στους άλλους ό,τι είδα και ό,τι μου συνέβη. ΕΚΕΙΝΟΣ, ο ΚΥΡΙΟΣ ο ΘΕΟΣ πήρε ότι κατεστραμμένο ήταν μέσα μου και μου έδωσε υγιή, σε όλους θα το διηγούμαι, ώσπου να πεθάνω. Κατόπιν είπα στο γιατρό: «Βλέπεις πως γελαστήκατε;» και εκείνος απάντησε ότι «τίποτε δεν ήταν υγιές μέσα σου». «Τι νομίζετε τώρα;» τον ρώτησα εγώ. Απάντησε: «σε αναγέννησε ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ!» Τότε του απάντησα: «Αν πιστεύετε σ' αυτόν κάντο τον σταυρό σας και παντρευτείτε στην εκκλησία». Ο γιατρός κοκκίνισε γιατί ήταν Εβραίος. Πρόσθεσα ακόμη: γίνου αρεστός στον Κύριο το ΘΕΟ.
Κατόπιν άφησα το νοσοκομείο, κάλεσα τον ιερέα που νωρίτερα ενέπαιζα και του έκανα επιθέσεις, αποκαλώντας τον χαραμοφάη. Του διηγήθηκα όλα όσα μου συνέβησαν, εξομολογήθηκα και μετάλαβα των αγίων του Χριστού μυστηρίων. Τον κάλεσα και ευλόγησε το σπίτι μου, γιατί ως τώρα σ αυτό βασίλευε η αμαρτία, η μικρότητα, το μεθύσι, ο εμπαιγμός και η μάχη.
Τώρα εγώ η αμαρτωλή ΚΛΑΥΔΙΑ που είμαι 40 χρονών με την βοήθεια του Θεού και της Ουράνιας Βασίλισσας, ζω χριστιανικά. Πηγαίνω τακτικά στη εκκλησία, στο ναό του Θεού και ο Κύριος με βοηθάει. Από όλες τις μεριές του κόσμου με επισκέπτονται άνθρωποι και εγώ διηγούμαι σε όλους όσα μου συνέβησαν, είδα και άκουσα. Με τη βοήθεια του Θεού τους δέχομαι όλους, διηγούμαι σε όλους τι ήμουν πριν, τι μου συνέβη τώρα και για ποιο λόγο είμαι τώρα πιστή.
Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος ο Θεός! Όλους τους συμβουλεύω να προσέχουν πως ζουν, γιατί πράγματι υπάρχει άλλος κόσμος και άλλη ζωή και ότι ο καθένας θα δώσει λόγο για τα γήινα έργα του και ότι ανάλογα μ' αυτά θα έχει πλήρως δίκαια ανταμοιβή ή τιμωρία και μάλιστα αιώνια. Να ζήτε όλοι χριστιανικά και κατά ΘΕΟΝ. ΑΜΗΝ.Ουστγιούζινα Κλαύδιγια Νικίτισνα. ΕΚΔΟΣΕΙΣ " ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
Πηγή: impantokratoros.gr

Read more: http://pentapostagma.blogspot.com/2010/04/blog-post_7671.html#ixzz0qjl8Pu9s

ΛΟΥΚΑΣ, Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, Ο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, Ο ΙΑΤΡΟΣ , Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ!

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟΦΑΝΗ ΑΓΙΟ ΛΟΥΚΑ,

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΥΚΑΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ!

__________Δοξάζω τον φιλάνθρωπο Θεό, διότι μια μικρή ομάδα πέντε προσώπων μας αξίωσε να μεταβούμε ως προσκυνητές στην Συμφερούπολη, πόλη της Κριμαίας στην Ουκρανία, για να προσκυνήσουμε το ιερό σκήνωμα του Αγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, ιατρού οφθαλμιάτρου, Ερευνητού και Καθηγητού του Πανεπιστημίου της Τασκένδης, του Οποίου η ιερά μνήμη τελείται μεγαλοπρεπώς την 11ην Ιουνίου κάθε χρόνο στη πόλη αυτή. Είμεθα ευγνώμονες πρός τον Πανοσ. Αρχιμ. π. Νεκτάριο Αντωνόπουλο, Ηγούμενο της Μονής Σαγματά της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, του οποίου οι ρίζες είναι από το Μάνεσι Καλαβρύτων, διότι με τις ομιλίες του και με το συγγραφικό του έργο έκανε γνωστό στην Ελληνική Κοινωνία τον νεοφανή αυτό Άγιο. Ο Άγιος Λουκάς εκοιμήθη εν Κυρίω κατά το έτος 1961. Λίγα χρόνια αργότερα, στις 17 Μαρτίου 1996, έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, τα οποία εξέπεμπαν μια άρρητη ευωδία! Τέθηκαν τότε σε λαϊκό προσκύνημα πολλοί δε ασθενείς εθεραπεύθησαν θαυματουργικά! Τον Νοέμβριο του 1995 η Ρωσική Εκκλησία κατέταξε τον Λουκά στη χορεία των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
_________΄Ημασταν εκεί οι Σεβ. Μητροπολίτες Σάμου κ. Ευσέβιος, Κοζάνης κ. Παύλος, ο Πανοσιολ. Αρχιμ. π. Καλίνικος Πουλής, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας, ο Στρατηγός ε.α. κ. Κωνστ. Αργυρός και ο υποσημειούμενος.
__________Φθάνοντας στη Συμφερούπολη, συναντηθήκαμε με δύο πολυάριθμες Ομάδες Προσκυνητών, οι οποίοι είχαν φθάσει την προηγούμενη ημέρα με ειδική πτήση από την Αθήνα υπό την αιγίδα των παραγόντων του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Πειραϊκή Εκκλησία», ιδιαιτέρως δε υπό την πατρική μέριμνα και φροντίδα του Πανοσιολ. Αρχιμ, π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου και του Αιδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Γεωργακοπούλου. Στην Συμφερούπολη συναντήσαμε επίσης τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο και πολλούς εισέτι Κληρικούς από την Ελλάδα. Μεταξύ των προσκυνητών είχαν φθάσει στη Συμφερούπολη και ένας σεβαστός αριθμός ιατρών εξ Ελλάδος, οι οποίοι τιμούν ιδιαιτέρως τον Αρχιεπίσκοπο και Ιατρό Λουκά! Με αγάπη μας δέχθηκε ο οικείος Μητροπολίτης, ο Σεβ. Συμφερουπόλεως κ. Λάζαρος, και με προθυμία μετέφραζε ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος.
__________Αυτό που μας εντυπωσίασε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο ήταν η άρρητη ευωδία, η οποία ανεδύετο εντόνως από το ιερό Λείψανο του Αγίου. Αξιοθαύμαστα επίσης ήταν όχι μόνο το πλήθος, αλλά και η υπομονή των προσκυνητών! Τέσσερες και μισή (4.30) ώρες κράτησε η θεία λειτουργία κατά την ημέρα της εορτής! Και ήμασταν όλοι όρθιοι όλες αυτές τις ώρες! Όρθιοι και στιβαγμένοι –κατά το «πατείς με πατώ σε»- όλοι μας κληρικοί και λαϊκοί ήμασταν εκεί επί τέσσερες και πλέον ώρες, λουσμένοι στον ιδρώτα μας, λόγω και της υψηλής θερμοκρασίας της ημέρας εκείνης.

ΣΧΟΛΙΑ ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ:

__________Ο Άγιος Λουκάς εβίωσε στο πετσί του όλην την σκληρότητα του αθεϊστικού καθεστώτος, που είχε επιβληθή από την Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων. Συνελήφθη τέσσερες φορές και άλλες τόσες φορές τον έστειλαν εξόριστο στη Σιβηρία! Το κομμουνιστικό και αθεϊστικό καθεστώς είχε εξαντλήσει επάνω στον ιατρό και κληρικό Λουκά όλη την σκληρότητάτου!
________Στη Ρωσία και σε όλοκληρο το φάσμα της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως το κύμα της αθεΐας πέρασε πιά! Τώρα οι άνθρωποι μπορούν να λατρεύουν τον Σωτήρα Χριστό ελεύθερα. Οι επιθέσεις των Αθέων σταμάτησαν! Η Αθεΐα νικήθηκε κατά κράτος! Οι άθεοι έχασαν όχι απλώς την μάχη, έχασαν τον πόλεμο! Νικήθηκαν κατά κράτος από τους άοπλους πιστούς! Χαρακτηρικά είναι τα γεγονότα στη Ρουμανία: ο Τύραννος Τσαουσέσκου έπεσε όχι βέβαια από τα πυρά των αντεπαναστατών, αλλά από τά κεράκια των πιστών χριστιανών! Τα χιλιάδες εκείνα κεράκια, που άναβαν οι χριστιανοί στις πλατείες του Βουκουρεστίου!
_________Στη Χώρα μας, αντιθέτως, τώρα μόλις αρχίζει η μάχη κατά της χριστιανικής μας πίστεως, κατά της Εκκλησίας, κατά της Θρησκείας γενικώτερα! Και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς κάποια λαϊκή εξέγερση, όπως τότε στη Ρωσία με τους Μπολσεβίκους. Στη Χώρα μας η μάχη κατά της πίστεως γίνεται με κοινοβουλευτικό μανδύα. Τα πολιτικά κόμματα αρχίζουν μεθοδικά και πολύ ύπουλα το «ξήλωμα» της θρησκείας. Τους ενοχλούν τα ιερά Σύμβολα. Τους ενοχλεί ο Σταυρός στο στήθος μιάς γυναικός-Δικαστού, όπως είδαμε τελευταία κατά τη διάρκεια μιάς δίκης στη Βόρειο Ελλάδα. Τους ενοχλεί η Εικόνα του Χριστού στις σχολικές Αίθουσες! Τους ενοχλεί η πρωϊνή προσευχή στα Σχολεία. Ένας δάσκαλος στο σχολείο του αντικατέστησε την καθιερωμένη πρωϊνή προσευχή «άγιος ο Θεός... Πάτερ ημών» με ένα ποίημα του Ρίτσου! Κανείς δεν τον επιτίμησε! Η Υπουργός Παιδείας (προσοχή: όχι εθνικής Παιδείας) κα Διαμαντοπούλου μένει κουφή και τυφλή στο γεγονός αυτό. Εκ παραλλήλου η κα Δραγώνα δουλεύει καλά (!) στο Υπουργείο Παιδείας: ξηλώνει ανενόχλητη την ηρωϊκή Δασκάλα Χαρά Νικοπούλου από το Δημοτικό σχολείο της Θράκης (Μεγάλο Δέρειο) μόνο και μόνο επειδή ασκούσε το έργο της κατά τις επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος! Οι Μοντέρνοι της Αθεΐας εραστές ζητούν την αποκαθήλωση των εικόνων από τις Αίθουσες των Δικαστηρίων! Οι Άρχοντές μας έγιναν αυτοί πρώτοι θρησκευτικά αδιάφοροι και τώρα προσπαθούν να οδηγήσουν και το Λαό μας στην θρησκευτική αδιαφορία! Έτσι λοιπόν ο Ελληνικός Λαός με σταθερά βήματα απομακρύνεται από το δρόμο του Θεού! Επομένως τα δύσκολα έρχονται! Οι ευσεβείς άνθρωποι θα δοκιμάσουν περιφρόνηση, κακουχίες και διωγμούς! Το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι οικονομικό! Προεχόντως είναι ζήτημα ηθικό! Πολλοί από τούς νεώτερους Έλληνες, κυρίως όσοι κατέλαβαν αξιώματα στη Διοίκηση, πρώτα παρεβίασαν το Νόμο του Ευαγγελίου, ό Νόμο της συνειδήσεώς των, και τότε αυτομάτως έγιναν κλέφτες και λωποδύτες! Έφαγαν τον ιδρώτα του Λαού! Πούλησαν τη συνείδησή τους στο Διάβολο και έπειτα δέχθηκαν τις μίζες! Τότε το μαύρο χρήμα μπήκε στη ζωή μας!
__________Μια αθηναϊκή εφημερίδα σήμερα στην πρώτη σελίδα της γράφει: «Γιατί Άκη, γιατί;» Και συνεχίζει: «Απογοήτευσε, πρόδωσε έναν ολόκληρο λαό, που πίστεψε σε καλύτερες ημέρες και σήμερα ντρέπεται να πεί ότι είναι ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να μπεί στο καφενείο….» (Το ΠΑΡΟΝ, 13.06.2010). Αλλά ο συντάκτης του άρθρου δεν εγγίζει το πρόβλημα στην ουσία του. Ο συγκεκριμένος πολιτικός, και για την εποχή του μεγαλώνυμος, ή αν θέλετε πρωτοκλασάτο στέλεχος της παρατάξεώς του, άρχισε τα παραστρατήματά του από την παραβίαση τοιυ ηθικού Νόμου και έπειτα έγινε μιζαδόρος! Δηλ. άρχισε να βλέπει με πονηρό μάτι μια νεαρή ύπαρξη, την προσωπική του Γραμματέα, όπως τότε ακούσθηκε, στη συνέχεια υπέκυψε στα θέλγητρά της, δημιούργησε εξωσυζυγικές σχέσεις, καταπάτησε δηλ. τη συζυγική του πίστη, απάτησε τη γυναίκα του, διέπραξε δηλ. το αδίκημα της μοιχείας, και αφού άφησε τη γυναίκα του και τα παιδιά του, «ξελογιάστηκε» όπως λέμε, διέλυσε την οικογένειά του και οδηγήθηκε στον αυτοεξευτελισμό! 'Επαυσε να είναι κύριος του εαυτού του, έγινε υποχείριο μιάς γυναίκας και δούλος στο πάθος του, δηλ. στην αμαρτία! Με όλα αυτά ασέβησε προς το Θεό, καταπάτησε τον ευαγγελικό Νόμο και επρόδωσε την χριστιανική του ιδιότητα! Από εκεί και πέρα όλα είναι εύκολα. Όταν χάσουμε τη ευλάβειά μας προς τον Θεό, τότε καθιστάμεθα έρμαια του Διαβόλου! Η δαιμονική συμπεριφρορά οδηγεί όχι μόνο στην κοινωνική απαξίωση και ανυποληψία, αλλά και στην προδοσία των Αρχών μας. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος αφού πρόδωσε την τιμή του και ενέκρωσε την συνείδησή του, έφθασε και στην προδοσία! Στο τέλος-τέλος επρόδωσε και το κόμμα του! Από λαϊκιστής, από αγωνιστής για μια κοινωνική δικαιοσύνη, από αντι-κομφορμιστής και κοινωνικός επαναστάτης, από «παιδί του Λαού», μεταμορφώθηκε ξαφνικά και έγινε ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΗΣ! Για να το απολαύσει λοιπόν ετέλεσε το γάμο του στο Παρίσι. Καί όχι μόνο, αλλά και έδωσε τη γαμήλια Δεξίωση στο πιο ακριβό ξενοδοχείο της πόλεως, το αριστοκρατικό ξενοδοχείο των Παρισίων το «Four Seasons Hotel»!!!!! Ο άνθρωπος βγήκε από τα όρια της λογικής, εκτροχιάσθηκε! Τώρα πιά εισπράττει τά επίχειρα της αποστασίας του από τον ηθικό Νόμο. Ας μη ξεχνάμε, ότι για τον χριστιανό το νόμιμο δεν είναι κατ ανάγκην και ηθικό! Αυτό είναι εφεύρημα ενός άλλου πολιτικού προσώπου, από τον χώρο της Ν.Δ., για να δικαιολογήσει τις δικές του πομπές, αλλά και πολλών άλλων πολιτικών, για να καταδεικνύεται περίτρανα ότι το μέλι της Εξουσίας είναι όχι μόνον ιδιαίτερα ελκυστικό αλλά καί πολύ αποδοτικό! Μπαίνεις φτωχός, παιδί του Λαού, και βγαίνεις αριστοκράτης! Φεύγεις από τίς λαϊκές συνοικίες, π.χ. τα Λιόσα, το Περιστέρι κλπ και γίνεσαι κάτοικος της οδού Διονυσίου του Αρεοπαγίτου! Αμέ! Η πολιτική σήμερα είναι κερδοφόρο επάγγελμα!
___________ Το δρόμο της αποστασίας από τον ηθικό Νόμο, δηλ. από το Νόμου του Σωτήρος Χριστού, εβάδισαν όχι μόνο ο Άκις και ο οποιοσδήποτε άλλος ….άκης, αλλά και πολλοί Έλληνες στα νεώτερα ετούτα χρόνια! Η μοιχεία και η πορνεία γνωρίζουν τώρα πια μεγάλη άνθηση στη Χώρα μας! Θα παραμένει αλησμόνητο εκείνο το νεύμα και το «έλα» στη σκάλα του αεροπλάνου, διά του οποίου ένας Πρωθυπουργός κάλεσε την «παλλακίδα» του, την μετρέσα του, να εξέλθει του αεροπλάνου και να εμφανισθή ενώπιον του Ελληνικού Λαού! Τότε καταλύθηκε κάθε ηθική αρχή! Τότε γκρεμίσθηκε η χριστιανική Ηθική! Τότε έγινε η ριζική ανατροπή στο "κοινωνικό γίγνεσθαι"! Τότε άρχισε η "αλλαγή" στις παραδόσεις της ελληνικής κοινωνίας! Τότε οι παράνομες συζυγικές σχέσεις και κάθε άλλη μορφή παρανομίας άρχισαν να καλύπτωνται με το μανδύα των προσωπικών δεδομένων. Τότε η ηθική και η ανηθικότης μπήκαν στο ίδιο καλάθι! Έκτοτε φυσικό θεωρείται το ανήθικο! Η αγνότητα και η σεμνότητα θεωρούνται πιά αρρωστημένες καταστάσεις! Οι ομοφυλόφιλοι σήκωσαν κεφάλι! Ζήτησαν να έχουν το δικαίωμα τελέσεως γάμου! Σε λίγο όλοι αυτοί οι σεξουαλικά ανώμαλοι, οι ομοφυλοφυλόφιλοι, μάλιστα δε ο επηρμένος Πρόεδρός τους, θα ζητήσουν και βραβείο για την «ανώτερη» συμπεριφορά τους! Ας θυμηθούμε, ότι η Τζούλια, ένα λαμπερό αστέρι του κοσμικού κύκλου, μέσα σε λίγες ημέρες προσφάτως επούλησε κάποιες χιλιάδες αντίτυπα ενός DVD με άσεμνο περιεχόμενο. Είπαν, πως τρία εκατομμύρια ευρώ ήταν ο τζίρος! Σημασία πιά δεν έχει το ποιός ή τι πουλάει, αλλά το ποιοί και πόσοι το αγοράζουν!
_________Ας το επαναλάβω: Το δρόμο της αποστασίας από τον ηθικό Νόμο, δηλ. από το Νόμο του Σωτήρος Χριστού, εβάδισαν όχι μόνο ο Άκις και ο οποιοσδήποτε άλλος ….άκης, αλλά και πολλοί Έλληνες στα νεώτερα ετούτα χρόνια! Εμείς δε, οι της Εκκλησίας ταγοί, όχι μόνο δεν τους ελέγξαμε για την αποστασία τους από το δρόμο της ηθικής ζωής, όπως είχαμε χρέος, αλλά τους λατρέψαμε, τους ψηφίσαμε, τους ζητωκραυγάσαμε, τους δοξάσαμε, τους προσκυνήσαμε, τους υπηρετήσαμε και τους θεοποιήσαμε! Πώς να ξεχάσω ένα μακαρίτη τώρα Μητροπολίτη μιάς αιγαιοπελαγίτικης Μητροπόλεως, ο οποίος την εποχή εκείνη φορούσε επιδεικτικά πράσινα άμφια και ο οποίος με καύχηση έλεγε δυνατά: «εγώ είμαι Πασοκατζής Δεσπότης!», ξεχνώντας ότι ο Μητροπολίτης από το ποιμαντικό αξίωμα, που κατέχει, δεν μπορεί να είναι ούτε Νεοδημοκράτης, ούτε Πασοκ-ατζής, ούτε ΚΚΕ-τζής, ούτε Συριζα-τζής, ούτε Λαο-κτζής, ούτε άλλο τι παρά μόνον δούλος του Ιησού Χριστού και υπηρέτης όλων των άνθρώπων όλων των πολιτικών παρατάξεων και σχηματισμών, κατ εφαρμογήν του λόγου του Κυρίου μας, ότι «η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου»!
_________Όλα αυτά τα θυμήθηκα, αγαπητοί μου φίλοι, καθώς προσκυνούσα το ιερό Λείψανο του Αγίου Αρχιεπισκόπου της Κριμαίας Λουκά, Πανεπιστημιακού Καθηγητού της Ιατρικής, Πρωτοπόρου στις μεταμοσχεύσεις, Ερευνητού καί φημισμένου για την εποχή του οφθαλμιάτρου! Σας μεταφέρω τις σκέψεις μου για περισσότερο στοχασμό. Απομακρυνθήκαμε από το δρόμο του Θεού και τώρα θα δοκιμασθούμε! Ο δρόμος της σωτηρίας είναι ένας και μοναδικός. Η μετάνοια, η επιστροφή στο δρόμο του Θεού και η υποταγή μας στο πανάγιο θέλημά Του! Η μετάνοια είναι και παραμένει η μοναδική οδός της σωτηρίας μας και της εξόδου μας από το σημερινό αδιέξοδο! Κανένα ΔΝΤ δεν μπορεί να μας σώσει, αν εμείς δεν αλλάξουμε συμπεριφορά! Μόνον όταν ξαναγίνουμε τίμιοι στις σχέσεις μας με το Θεό, με τον συνάνθρωπό μας και με τον εαυτό μας, μόνον τότε θα διορθωθή καί το οικονομικό ζήτημα. Ας λέμε λοιπόν συνεχώς μέσα από την καρδιά μας τα λόγια του Τριωδίου:«Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν Σου, ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν καθώς ενετείλω ημίν, αλλά μη παραδώης ημάς εις τέλος ο των Πατέρων Θεός».
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
**********ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
(Μεταφορά από την ιιιστοσελίδα «http://www.agiosloukas.org»)

Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ο Ιατρός, κατά κόσμον Βαλεντιν του Φέλιξ Βόϊνο-Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στις 14/27 Απριλίου 1877 στο Κερτς της χερσονήσου της Κριμαίας.

Ο Βίος και οι Ομιλίες του Αγίου Λουκά απευθύνονται σε θνητά όντα που αναζητούν την χαμένη, αθάνατη θεική τους ταυτότητα.
Ο Αγιος Αρχιεπίσκοπος Λουκάς ( Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι ) , έζησε στήν χειρότερη περίοδο της νεώτερης Ευρωπαϊκής ιστορίας, μέσα σε ένα καθεστώς εχθρικό προς κάθε θρησκεία αλλά και ελευθερία. Έζησε και πάλεψε σαν Ιατρός και απλός πολίτης σε 2 παγκόσμιους πολέμους και δεκάδες κινήματα η επαναστάσεις.
Τα βάσανα, οι φυλακές της Υπέρ Σιβηρίας και το πολικό κρύο θα έπρεπε να τον είχαν σκοτώσει δεκάδες φορές. Και μόνο το γεγονός της επιβίωσης του σε τόσο ακραίες συνθήκες επί μήνες, θα πρέπει να αποδοθεί σε σωρεία θαυματουργικών παρεμβάσεων.
Η εξουσία με τις δολοπλοκίες της, θα έπρεπε με την σειρά της να τον είχε εκτελέσει, και τελικά ο β' παγκόσμιος πόλεμος και ο Στάλιν θα περίμενε κανείς ότι θα έσβηναν ότι πιθανόν είχε απομείνει από αυτόν τον άνθρωπο.
Ο Αγιος Λουκάς αποτελεί ένα παγκόσμιο φαινόμενο, απόλυτα καταγεγραμμένο. Ελάχιστες φορές στην Νεώτερη Χριστιανική Ιστορία, θείες δυνάμεις κάνουν τόσο εμφανή την παρουσία τους σε ανθρώπινο ον και παραμένουν μαζί του προστατεύοντας το μέχρι τον φυσικό θάνατο. Στην περίπτωση του Αγίου Λουκά η επιβίωση του και μόνο αποτελεί κορυφαία απόδειξη της άμεσης σχέσης του με το Θείο.
Η Θειική παρουσία συνεχώς παρεμβαίνει και ενεργεί στην ζωή του Αρχιεπισκόπου. Το συνεχώς... αφορά πενήντα και πλέον χρόνια ! Μισό αιώνα ο Αγγελος του Θεού περιβάλλει με αόρατο πέπλο προστασίας εναν Ιατρό που χωρίς καν να το γνωρίζει έμελλε να σώσει χιλιάδες ζωές και να Αγιάσει σε εποχές σκότους.
Για δεκαετίες ολόκληρες το θείο τον φωτίζει και τον ενδυναμώνει ψυχικά και πνευματικά .Του χαρίζει πνευματικές δυνάμεις και ιατρικές ικανότητες πολύ πέρα από τα όρια του φυσιολογικού και ταυτόχρονα τον προστατεύει απ τις καθημερινές προκλήσεις του χειρότερου καθεστώτος που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.
Ο Κύριος στο πρόσωπο του Αγίου Λουκά ευλόγησε και ανύψωσε την επιστήμη και την έρευνα των ανθρώπων, αρκεί αυτή να μένει πάντα συνδεδεμένη με την Πίστη και την Γνώση.
Στα χρόνια του το κόμμα εκτελούσε χωρίς δίκη όποιον τολμούσε να κάνει ακόμα και το σημείο του Σταυρού. Χιλιάδες μοναχοί εκτελέστηκαν χωρίς δίκη. Χιλιάδες άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς λόγο, απλά διότι ο γείτονας ( μέλος του κόμματος ) τους κατέδιδε στην Επιτροπή Εκτέλεσης.
Ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι, ,μετέπειτα επίσκοπος Λουκάς , αντιμετώπισε με τρόπο μοναδικό δεκάδες κορυφαία κομματικά στελέχη του καθεστώτος και τις ποικίλες πιέσεις τους. Διώχθηκε , συκοφαντήθηκε , φυλακίστηκε και εξορίστηκε .
Σε εποχές απόλυτης θρησκευτικής απαγόρευσης δεν κατέβασε ποτέ την εικόνα Της Παναγίας από το Χειρουργικό θάλαμο . Οταν τον ανάγκασαν να το κάνει, απλά σταμάτησε να χειρουργούσε . Χειρούργησε μόνο όταν ανέβηκε στον τοίχο η εικόνα Της πάλι.
Ο Στάλιν που τόλμησε και έστειλε στην Σιβηρία για να πεθάνουν ,τους ήρωες στρατιώτες του που μόλις είχαν νικήσει τις δυνάμεις του Αξονα, ο ίδιος Στάλιν αποδέχθηκε το ράπισμα πίστης και αξιοπρέπειας του επισκόπου Λουκά ο οποίος απείχε από την απονομή ( αντίδραση αδιανόητη εκείνη την εποχή ) χαρίζοντας το χρηματικό ποσόν από το βραβείο Στάλιν στους πτωχούς.
Για 55 ολόκληρα χρόνια προκαλούσε με την ζωή, την πίστη και τα λόγια του, τις δυνάμεις του κακού και τις νικούσε καθημερινά, αποδεικνύοντας το μεγαλείο της Θείας προστασίας.
Ο Αγιος Λουκάς αποδεικνύει περίτρανα πως όποιον ο Θεός αποφάσισε να διατηρήσει, ούτε δεινά πόλεμων, ούτε εξορίες σε πολικές θερμοκρασίες αλλά ούτε καν οι φυλακές της Υπέρ-Σιβηρίας μπορούν να λυγίσουν.
Στις 11 Ιουνίου εορτάζεται η μνήμη του αρχιεπισκόπου Κριμαίας Λουκά. Μετά την κοίμηση του, πλήθος θαυμάτων και θαυμαστών θεραπειών καταγράφονται σε όλον τον κόσμο.
Πιστοί που επικαλούνται το όνομα Του και προσεύχονται σε Αυτόν, βρίσκουν θεραπεία. Η Εκκλησία Τον ανακηρύσσει Αγιο, αφού ήδη εν ζωή είχε αναγνωριστεί ως Τέτοιος από τον πιστό λαό.
Ο Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι και μετέπειτα Αγιος Λουκάς, για 50 ολόκληρα χρόνια χάρισε ελπίδα και πνευματική δύναμη σε ένα ταλαιπωρημένο λαό που στερήθηκε την ελευθερία του, την ιστορία του και την θρησκεία του. Τώρα σαν Αγιος ολόκληρης της Ορθοδοξίας χαρίζει ελπίδα και δύναμη, σε οποιονδήποτε διαβάσει την ζωή Του και τις ομιλίες Του.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
«Ιατρόν και ποιμένα, Λουκάν τιμήσωμεν, Συμφερουπόλεως ποίμνης, Αρχιερέα λαμπρόν, τον βαστάσαντα Χριστού τα θεία στίγματα, τας εξορίας, τα δεινά, εγκλεισμούς εν φυλακαίς, τας θλίψεις και τα ονείδη, τον επ’ εσχάτων φανέντα εν τη Ρωσία νέον Άγιον».

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

ΚΤΙΣΜΑΤΑ-ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ

______Παραδίδουμε στην ευρύτερη δημοσιότητα ένα διάβημα, το οποίο αναφέρεται σε ένα ζωτικής σημασίας ζήτημα της πόλεως. Πρόκειται για μερικά "αυθαίρετα" προσκτίσματα, τα οποία πρό πολλών ετών ανηγέρθησαν στην παραλία του Αιγίου, εκεί όπου ἀλλοτε υπήρχαν εργοστάσια επεξεργασίας και αποθήκες σταφίδας, και τα οποία με ενέργειες του αειμνήστου Δημάρχου Γεωργίου Παναγοπούλου κατεδαφίσθηκαν (1978) και με τον τρόπο αυτό απελευθερώθηκε η παραλιακή ζώνη της πόλεως. Ο χώρος αυτός ιδιοκτησιακά ανήκει στο Δήμο Αιγίου.
______Εκεί οι καταστηματάρχες, που διατηρούν επιχειρήσεις εστιάσεως, κυρίως δε αναψυκτήρια, δημιούργησαν προέκταση του καταστήματός των στην παραλιακή ζώνη με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε η περιοχή αναδείχθηκε! Έκτοτε αποτελεί τό "στέκι"της Αιγιώτικης Κοινωνίας, συγχρόνως δε και το κόσμημα της πόλεως.
_____Τώρα τελευταία δημιουργήθηκε θόρυβος, ότι τά κτίσματα αυτά, που δεν αποτελούν μόνιμες κατασκευές, χαρακτηρίσθηκαν "αυθαίρετα" και γι΄αυτό κατεδαφιστέα. Μάλιστα τα συνεργεία κατεδαφίσεων έχουν ανακοινώσει, ότι την 15ην Ιουνίου θα αρχίσουν το έργο τους.
_______Ταπεινά φρονούμε, ότι η απόφαση αυτή είναι μεν νόμιμη, αλλά καί πέρα για πέρα λανθασμένη! Είναι καταστροφική για τό Αίγιο. Γι αυτό και απευθύνουμε έκκληση, ώστε να ματαιωθή η κατεδάφιση. Πολλώ μάλλον διότι ως πληροφορούμεθα, ότι τό Δημοτικό Συμβούλιο έχει ήδη ἐκπονήσει Μελέτη για την νομιμοποίηση των κατασκευών, η Μελέτη έχει εγκριθή από τό Δημοτικό Συμβούλιο Αιγίου, τώρα δε ευρίσκεται στη διαδικασία επικυρώσεώς της από τα αρμόδια Διοικητικά Όργανα.
______Επειδή ο Επίσκοπος, ως γνήσιος Πατέρας και Ποιμήν πνευματικός, δεν μπορεί να παραμένει αδιάφορος για τα βιοτικά προβλήματα των χριστιανών του, ελάβαμε την πρωτοβουλία να απευθύνουμε την παρακάτω έκκληση, με την ευχή η παράκλησή μας να μη πέσει στο κενό. Και όλα αυτά το καλό του Αιγίου!
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος
Τρίτη, 08 Ιουνίου 2010
********

__________________________α.ἀ 39/2010 Ἐν Αἰγίῳ τῇ 8 Ιουνίου 2010

ΠΑΤΡΙΚΗ και ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΗ _

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Αμβρόσιος προέβη σήμερα στην ακόλουθη δήλωση:
« Έχει ανακοινωθεί ήδη ότι στις 15 Ιουνίου ε.έ. ειδικά συνεργεία της Πολεοδομίας, έπειτα από την υπ’αριθμ. πρωτ. 456/20.04.2010 Απόφαση του κ. Νομάρχου Αχαΐας, πρόκειται να προβούν στην κατεδάφιση των γνωστών στεγάστρων κλπ λυομένων κατασκευών, οι οποίες έχουν κατασκευασθεί επί της οδού Ζωοδόχου Πηγής από τους καταστηματάρχες των αναψυκτηρίων που υπάρχουν και λειτουργούν στον παραλιακό χώρο του Αιγίου.
Το ζήτημα αυτό εκφεύγει της αρμοδιότητός μας. Παρά ταύτα επειδή είναι ένα ζήτημα, που ενδιαφέρει προεχόντως τους Αιγιώτες, την πόλη, και όχι τόσο τους καταστηματάρχες, επιθυμώ να απευθύνω δημοσίως μια θερμή παράκληση, μια έκκληση, στα αρμόδια διοικητικά όργανα, δηλ. στο κ. Νομάρχη Αχαΐας, στο κ. Δήμαρχο Αιγίου και στο κ. Προϊστά-μενο της Πολεοδομίας Αιγίου να αναθεωρήσουν την απόφασή τους και να μη προβούν στην κατεδάφιση των αυθαιρέτων κατασκευών.
Διότι:
· Με τις κατασκευές αυτές έχει διαμορφωθεί τέλεια ο παραλιακός χώρος με αποτέλεσμα η παραλία του Αιγίου στο κομμάτι αυτό να αποτελεί το πιο όμορφο κομμάτι του Αιγίου.
· Μετά την κατεδάφιση ο παραλιακός χώρος είναι βέβαιο, ότι θα καταστεί «όνειδος» για την πόλη, χώρος ερειπίων και σκουπιδιών! Ένα μικρό δείγμα περί του τι πρόκειται να ακολουθήσει έχουμε από την πρώτη ήδη κατεδάφιση. Δείτε τι συμβαίνει στη συμβολή των οδών Ζωοδόχου Πηγής και Μιχαλοπούλου. Εάν η πόλη έχει ανάγκη από ένα σκουπιδότοπο σε κεντρικό σημείο, τότε ασφαλώς η κατεδάφιση θα συμβάλει αποφασιστικά στη δημιουργία του!
· Στον παραλιακό χώρο καταφεύγει σχεδόν όλο το Αίγιο για να απολαύσει το καφεδάκι του σε ένα χώρο πολιτισμένο και προ πάντων ελκυστικό! Επομένως αυτοί που θα ζημιωθούν δεν είναι τόσο οι επαγγελματίες, που έχουν τα καταστήματα, όσο ο Αιγιώτικος Λαός.
· Το αξιοθαύμαστο είναι ότι στην παραλία του Αιγίου, εκεί στο κομμάτι της οδού Ζωοδόχου Πηγής, όπως μας πληροφορούν, έρχονται επισκέπτες από την Πάτρα, ακόμη και από το Μεσολόγγι, οι οποίοι με την παρουσία τους ενισχύουν οικονομικώς την πόλη μας. Δεν είναι λοιπόν κρίμα μια πόλη, που δεν διακρίνεται για την προσέλκυση τουριστών, να διώχνει και τούς λιγοστούς που την επισκέπτονται εκεί στην παραλία;
· Η Χώρα μας διέρχεται περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσεως. Με την κατεδάφιση των αυθαιρέτων κατασκευών της παραλίας θα προστεθούν μερικές ακόμη δεκάδες ανέργων στις χιλιάδες που υπάρχουν ήδη. Ποιός μπορεί να αναλάβει αυτή την ευθύνη; Θα εισπράξει την αγανάκτηση τόσων οικογενειών!
· Οι Νόμοι ψηφίζονται για να διευκολύνουν την ζωή των πολιτών. Όταν όμως ο Νόμος εφαρμόζεται στα ακραία όριά του, τότε δημιουργεί κοινωνικές αδικίες. Γι αυτό και οι Ρωμαίοι έλεγαν το γνωστό “maximum jus, maxima injuria”, δηλ. το μέγιστο δίκαιο είναι μεγίστη αδικία! Ώστε λοιπόν η ακραία εφαρμογή του δικαίου στην περίπτωση της παραλιακής ζώνης συνιστά αδικία!
· Σκεφθείτε για λίγο τα παραλιακά νυκτερινά κέντρα της παραλίας του Φαληρικού Δέλτα στην Αττική, τα οποία όλο κατεδαφίζονται και παρά ταύτα παραμένουν ακλόνητα στη θέση τους! Τα παραλιακά του Αιγίου θα μας μαράνουν:
· Γι’ αυτό λοιπόν ως Ποιμενάρχης αυτού του ιστορικού τόπου, ο οποίος μαστίζεται από την ανεργία απευθύνω δημοσίως έκκληση προς κάθε αρμόδιο παράγοντα: Μη προβείτε στην κατεδάφιση των κτισμάτων. Σε μια ώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει να κηρυχθεί σε κατάσταση πτωχεύσεως, μη προσθέτετε προβλήματα. Αφήστε κάποιους κυρίως νέους ανθρώπους να κερδίζουν το ψωμί τους τίμια με τον τίμιο ιδρώτα τους. Μη τους σπρώχνετε στην ατιμία ή στο ακόμη και στο έγκλημα. Μόλις χθες δυο αδελφές, κορίτσια 16 και 12 ετών, αποπειράθηκαν να ληστέψουν ένα αδύναμο γέροντα 80 ετών, συνταξιούχο του ΟΓΑ και τελικά, επειδή εκείνος αντιστάθηκε, τον κατακρεούργησαν με μαχαίρι!
· Λυπηθείτε τα νιάτα του Αιγίου! Βιώνουν την απόγνωση από την εγκατάλειψη του Κράτους, από τον εμπαιγμό της Κρατικής Μηχανής. Έχουν κάνει σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου, ακόμη και μεταπτυχιακές, και όμως παραμένουν άνεργοι! Δουλεύουν ως σερβιτόροι για να κερδίσουν κάτι. Έχουν δοκιμασθεί σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ και όμως ΔΕΝ διορίζονται! Όλα αυτά τα παιδιά μας, τα δικά μας παιδιά, οι νέοι μας και οι νέες μας, συναντώνται λοιπόν εκεί στα Bar της παραλίας για να παρηγορηθούν και να πάρουν μια αναπνοή! Μη προσθέτετε απελπισία στην απελπισία τους!
· Μια τελική παράκληση: Αν τελικά εν σας έπεισα· αν πρέπει να κατεδαφισθούν οπωσδήποτε οι κατασκευές αυτές, σας ικετεύω: αφήστε να περάσει το καλοκαίρι και κάμετε την κατεδάφιση τον Νοέμβριο. Είναι το ελάχιστο, που θα μπορούσατε να κάμετε.
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος»

ΕΚ ΤΗΣ Ι­Ε­ΡΑΣ ΜΗ­ΤΡΟ­ΠΟ­ΛΕ­ΩΣ