ΟΤΑΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΧΕ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΛΕΒΕΝΤΙΑ!

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΤΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΠΑΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ! 

ΤΩΡΑ;.............

_________Για μια ακόμη φορά ευρισκόμεθα μπροστά στη μεγάλη Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940! Μια μεγάλη ιστορική Επέτειο της νεώτερης ιστορίας μας, η οποία γεμίζει, πρέπει δηλ. να γεμίζει, με εθνική υπερηφάνεια ολόκληρη την ύπαρξή μας. 
_________Δυστυχώς όμως η κατάσταση, όπως σήμερα έχει διαμορφωθεί δεν μας αφήνει περιθώρια για να νοιώσουμε αυτό που λέγεται "εθνική υπερηφάνεια"!  Μα γιατί; θα με ερωτήσετε. 
_________Για πολλούς λόγους, απαντώ. Να μερικοί, που έτσι πρόχειρα επιλέγω: 

1. Η οικονομική δυστυχία, στην οποία μας έχουν βυθίσει οι Κυβερνήσεις απο τό 1981 και έπειτα. Πρώτα μας έμαθαν να ζούμε με δανεικά και τώρα καταντήσαμε να ζούμε ξένοι μέσα στο σπίτι μας! Διότι τώρα -με τους φόρους που μας επιβάλλουν- από ιδιοκτήτες καταντήσαμε να είμεθα μισθωτές του σπιτιού μας! Δεν το  λέμε εμείς. Το γράφει μια εφημερίδα, από τις λίγες που απέμειναν και δεν έχουν προδόσει την αποστολή τους! Γράφει, λοιπόν, "ΤΟ ΠΑΡΟΝ": "Νοικάρηδες στα σπίτια μας"!!!! (27.10.2013)
2. Η υποβάθμιση της εθνικής συνειδήσεως! Στο όνομα του "εθνικισμού" εφθάσαμε στο σημείο να μη μπορούμε πια να ομιλήσουμε για την Πατρίδα! Όποιος το τολμά, χαρακτη- ρίζεται "εθνικιστής" και απορρίπτεται! Στις ημέρες μας όλο και πιο λίγο ακούγεται ο εθνικός μας Ύμνος. Τι μας χρειάζον- ται αυτά; Στο Δημόσιο Σχολείο τα παιδιά μας σήμερα μαθαίνουν πολλά για το "Πολυτεχνείο", όχι όμως και για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940! Ας μη ομιλούμε, λοιπόν, για την Ελλάδα!   Το σύνθημα "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" της γενηάς του Πολυτεχνείου είναι πιο μοντέρνο! Χωρίς άλλο, μόνο με αυτό, παίρνεις το πιστοποιητικό του "Δημοκράτη"! Τι κι' άν αυτή η γενηά του Πολυτεχνείου είναι η αιτία της σημερινής δυστυχίας; Αυτό κανείς δεν το σκέπτεται!
3. Νοιώθουμε εθνικά ταπεινωμένοι, αφού για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2013 στη Θεσσαλονίκη, τα αεροπλάνα της πολεμικής μας αεροπορείας, καθώς επίσης  και τα άρματα μάχης του πεζικού θα κινηθούν με καύσιμα, που εξασφαλίσθηκαν από "χορηγούς"!  Δηλ. το Κρατικό Ταμείο ΔΕΝ έχει χρήματα! Έπιασε πάτο! Ευτυχώς που βρέθηκαν κάποιοι Δωρητές!....."Επιστρέφουν μετά τρία χρόνια τα μαχητικά αεροπλάνα και τα άρματα μάχης στη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Η δωρεά καυσίμων από ιδιωτική εταιρεία πετρελαιοειδών....... αποτέλεσαν τη μέση οδό στη διένεξη μεταξύ του αντιπροέδρου  της κυβέρνησης και του υπουργού Εθνικής Άμυνας για το κόστος" διαβάσαμε στην εφημερίδα " Η Καθημερινή" σήμερα  το πρωΐ (27.10.2013). (Και να σκεφθούμε ότι ο κ. Αντιπρό- εδρος της Κυβερνήσεως λίγους μήνες πρίν - όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες- δαπάνησε το αστρονομικό ποσόν των 800.000 €, προκειμένου να ανακαινίσει τό Γραφείον του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως, όταν ανέλαβε αυτό αξίωμα!! Ή ότι ο τότε Πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου μετέτρεψε σε Γυμναστήριο για προσωπική του χρήση τόν τελευταίο  όροφο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρυθμί- σεως! Οι ειδήσεις αυτές ουδέποτε διεψεύσθησαν!)
4. Πως, λοιπόν, μπορείς να νοιώσεις εθνική υπερηφάνεια στις 28 Οκτωβρίου; Φαντασθήτε να γινόταν αύριο κάποια επίθεση από την Τουρκία! Οι περισσότεροι νεο-'Ελληνες των καιρών μας θα έλεγαν: "Γιατί να χαλάμε τη ζαχαρένια μας; Θα τούς πούμε: περάστε, Κύριοι! Και θα ησυχάσουμε! Ούτε μάχες, ούτε νεκροί, ούτε ήρωες, ούτε δάφνες! Αμ πως! Τι δηλ. θα σκοτωθούμε για την Πατρίδα σαν τούς "χαζούς" του έπους του 1940, που είπαν τό ΟΧΙ και επολέμησαν στα Αλβανικά Σύνορα; Τότε, που οι ηρωΐδες Γυναίκες της Πίνδου μετέφεραν τα πυρομαχικά στην πλάτη τους! Τι χαζομάρες ήσαν αυτές; "Περάστε, Κύριοι", εμείς ΔΕΝ είμεθα εθνικιστές! Είμεθα .......πολιτισμένοι άνθρωποι!"  Τί κι' αν έπειτα από τό έπος του 1940 η διεθνής πολιτική σκηνή αποφάνθηκε: "Μέχρι τώρα ελέγαμε, ότι οι Έλληνες πολεμούν σάν Ήρωες. Από εδώ και πέρα θα πρέπει να λέμε, ότι οι Ήρωες πολεμούν σάν Έλληνες".  Για τον σημερινό νεο-Έλληνα αυτό πια δέν έχει καμμιά αξία! Εκεί μας οδήγησαν οι "διαφωτιστές" τύπου της κυρά-Δραγώναινας, της κυρά-Ρεπούσαινας και άλλων παρομοίων προσώπων, που αποτελούν, δυστυχώς, "οδηγητικά πνεύματα" στον τομέα της εθνικής διαπαιδαγωγήσεως και επιμορφώσεως των  νεωτέρων Ελλήνων! 
5. Αφ' ότου η ελληνική Παιδεία αλώθηκε από εκπαιδευτικούς της αριστερόστροφης κουλτούρας, η εθνική συνείδηση "θάφτηκε" πια στα κατάβαθα της γης. Ενθυμούμαι πώς όταν εμείς ήμασταν μαθητές, τα τραγούδια μας τότε ήσαν πατριωτικά. Νά μερικά απ' αυτά, που ακόμη ενθυμούμαι. 

"Μακεδονία ξακουστή,

του Αλεξάνδρου η Χώρα,

που έδιωξες τους Βούλγαρους

κι' ελεύθερη είσαι τώρα...." 

 ***

                          "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν,

σαν του λίβα που καίει τα σπαρτά,

με κανόνια τις πόλεις χαλάσαν,

μας ανάψαν φωτιές στα χωριά....."

 ****

"Έχω μια αδελφή, 

κουκλίτσα λυγερή,

την λένε Βόρειο Ήπειρο,

την αγαπώ πολύ....."

***

"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει,

δεν την σκιάζει φοβέρα καμμιά,

μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει,

και ξανά πρός τη  δόξα τραβά....." 

6. Μια ακόμη αιτία της μελαγχολικής διαθέσεώς μας είναι η ημέρα, που εδιάλεξε για να έλθη για μια ακόμη φορά στην Αθήνα για το εθνοκτόνο έργο τηςη λεγόμενη "Τρόϊκα", δηλ. η Γερμανική τυραννική Τριανδρία, η οποία μας καταδυναστεύει και η οποία μας χορεύει στο ταψί, δηλ. η Δευτέρα 28η Οκτωβρίου 2013. Κανείς από τους Κυβερνώντε αυτόν τον τόπο, κανείς επαναλαμβάνω, δεν βρέθηκε για να τους είπη ένα ΟΧΙ! Να είπη δηλ. στους Τροϊκανούς: "Κύριοι, μην έλθετε αυτήν την ημέρα στην Αθήνα, διότι εμείς γιορτάζουμε μια μεγάλη εθνική Επέτειο. Θα θεωρηθή πρόκληση απο τον Ελληνικό Λαό, που τώρα πιά είναι τόσο πληγωμένος!"!!! 

Η γελοιογραφία μιάς Αθηναϊκής εφημερίδος αποδίδει με γλαφυρότητα αυτήν την πραγματικότητα: Εικονίζονται οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος. Απέναντί τους είναι δυο  Γερμανοί στρατιώτες. Μπροστά τους οι δύο Μεγαλώνυμοι δικοί μας έχουν τρία χαρτοκιβώτια. Το πρώτο γράφει: ΝΑΙ, σε όλα! Το δεύτερο γράφει: ΝΑΙ, στα πάντα! Στο τρίτο γράφει: ΝΑΙ, για πάντα! 

7. Οι Εφημερίδες στην πλειονότητά τους, όπως και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ αγνοούν την μεγάλη αυτή επέτειο! Την θεωρούν ξεπερασμένη τώρα πια! Εξαίρεση αποτέλεσαν η "ΕΣΤΙΑ", η οποία αναδημοσιεύει τό κύριο άρθρο της 28ης Οκτωβρίου 1940 με τίτλο: "Με την βοήθειαν του Θεού" καί "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", η οποία αφιερώνει ολόκληρες τις σελίδες της 26 και 27 στο μεγάλο αυτό γεγονός με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. 

_________Σήμερα, λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι, ξαναγυρίζω κοντά σας. Παίρνω και πάλι στα αδύναμα χέρια μου το καρυοφύλλι μου καί αρχίζω πάλι τις άτακτες βολές μου. Πονάει η ψυχή μου για την Ελάδα μας, η οποία χάνεται! Πονάει επίσης  για την αγία Ορθοδοξία μας, η οποία βάλλεται! Και, μη μπορώντας να κάμω κάτι άλλο, ρίχνω ντουφεκιές στον αέρα, δηλ. φωνάζω, όχι για να κάμω ντόρο, αλλά για να έχω την αγαθή μαρτυρία της συνειδήσεώς μου, ότι δεν εσιώπησα! Έπραξα, ό,τι μπορούσα! Λοιπόν, ας διώξουμε την μελαγχολία από τις ψυχές μας σήμερα 28 Οκτωβρίου 2013!   Ας χαρούμε τό γεγονός! Ας προτρέψουμε και άλλους να χαρούν, να πανηγυρίσουν  μαζί μας. Και ας προσευχηθούμε στο Θεό να αναπαύη  τις ψυχές των "υπέρ Πίστεως και Πατρίδος πεσόντων"! Αιωνία η μνήμη αυτών.

   Αίγιον, Δευτέρα,  28η Οκτωβρίου 2013

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

     *****************************
ΕΝΑ ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΕΣ

________Στην περιοχή του Οικισμού Παπάγου κατοικεί ο κ. Ιάκωβος Τσούνης, ο νεώτερος Βετεράνος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι το 13ο τέκνο μιάς πολυμελούς οικογενείας από την Εγλυκάδα των Πατρών. Με την κήρυξη του Πολέμου ο ηλικίας μόλις 15 ετών τότε Ιάκωβος με δική του πρωτο-βουλία μετέβη στο Αλβανικό μέτωπο για να πολεμήσει για την Ελευθερία, για την αγαπημένη μας Πατρίδα. Αναδείχθηκε έτσι και επισήμως ο νεώτερος Βετεράνος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου!

_________Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι τα κάποιος απο τους σύγχρονους "μοντέρνους" Έλληνες με τις νεώτερες αντιλήψεις περί Πατρίδος, περί Εθνικισμού, περί Ρατσισμού και τα τπαρόμοια συναντούσε κάπου στου Παπάγου τον κ. Τσούνη. Ο  Βετεράνος του Αλβανικού Έπους, γεμάτος καλωσύνη, θα χαιρετούσε τον "μοντέρνο" Έλληνα των καιρών μας, και προσκαλώντας τον να πιούν μαζί ένα καφέ, θα τον ερωτούσε: "Καλέ μου φίλε, πές μου τη γνώμη σου. Καλά έκαμα και επήγα τότε στο Αλβανικό Μέτωπο; Τι νομίζεις; Πως κρίνουν την ενέργειά μου εκείνη οι φίλοι σου; Τι θα έκανες εσύ σήμερα σε μια ανάλογη περίπτωση;"

________Έχω την εντύπωση, ότι η απάντηση θα ήταν κάπως έτσι: " Εμείς, αγαπητέ μου Κύριε, δεν ασχολούμεθα τώρα πια με αυτά! Δεν μας νοιάζει αυτό που λέμε Πατρίδα! Ένα μας απασχολεί, το πως θα βρούμε εργασία. Θρησκεία και Πατρίδα ήσαν τα οράματα άλλων εποχών! Εμείς σήμερα ζητάμε "Ψωμί,  Παιδεία, Ελευθερία".

Τώρα ..... παιδαγωγοί μας είναι μερικοί έξυπνοι άνθρωποι, όπως π.χ. ο εικονιζόμενος κύριος.  Τώρα πια όποιος μιλάει για Πατρίδα είναι απορριπτέος! Δεν σας είπε κάποιος, ότι ακόμη και η καταστροφή της Σμύρνης αιτία της είχε τον συνωστισμό; Τώρα......

ΤΩΡΑ ........ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ! 

ΑΡΑΓΕ XΑΘΗΚΕ ΠΙΑ Η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ;

  ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/news1/17036-otan-oi-ellines

ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΝ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ...

Σάββατο, 23 Φεβρουάριος 2013 11:37 defencenet.gr

Με την είσοδο του 1943, οι Έλληνες, εκτός από την πείνα και την καταπίεση, αντιμετώπιζαν και τον κίνδυνο της πολιτικής επιστράτευσης, παρά τις διαψεύσεις από τις γερμανικές αρχές κατοχής. Το μέτρο δεν αφορούσε τους έλληνες εβραίους, οι οποίοι σταδιακά άρχισαν να στέλνονται στην Πολωνία «για να εργασθούν».

Στις 23 Φεβρουαρίου δημοσιεύεται τελικά στην εφημερίδα «Γερμανικά Νέα» η διαταγή του στρατηγού Σπάιντελ για την πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων. Οι κατοχικές δυνάμεις σκόπευαν να στείλουν κόσμο στη Γερμανία και ανά τη Μεσόγειο για να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα. Το ίδιο βράδυ ο κατοχικός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος (από τους πρωτοπόρους της γυναικολογίας - μαιευτικής στην Ελλάδα) και ο υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας (παλιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής, που εκτελέστηκε στις αρχές του 1944 από την ΟΠΛΑ), έσπευσαν να δημοσιεύσουν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως σχετικό διάταγμα με τίτλο «Περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος».

Η αντίδραση των δοκιμαζόμενων Ελλήνων υπήρξε ακαριαία. Την επόμενη μέρα (24 Φεβρουαρίου) χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της Αθήνας για να βροντοφωνάξουν «Κάτω η επιστράτευση» και να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο. Μία ομάδα διασπά τον αστυνομικό κλοιό και καταστρέφει το γραφείο του κατοχικού πρωθυπουργού Λογοθετόπουλου στη Βουλή. Μία άλλη, αφού υπερφαλαγγίζει τους ιταλούς καραμπινιέρους, πυρπολεί το Υπουργείο Εργασίας (Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα γωνία), όπου είχε γίνει ο προπαρασκευαστικός σχεδιασμός για την επιστράτευση. Κατά τις συγκρούσεις, τρεις διαδηλωτές σκοτώνονται και τριάντα τραυματίζονται σοβαρά.

Τις επόμενες μέρες το αυθόρμητο δίνει τη θέση του στο οργανωμένο. Τηλεφωνητές, δημόσιοι υπάλληλοι και μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους. Η αντίδραση κατά της επιστράτευσης φουντώνει. Η κηδεία του εθνικού ποιητή Κωστή Παλαμά στις 28 Φεβρουαρίου μετατρέπεται σε αντικατοχική διαδήλωση.

Στις 5 Μαρτίου συγκροτείται μεγάλη διαδήλωση κατά της πολιτικής επιστράτευσης. Από την παράνομη εφημερίδα «Το Ελληνικόν Αίμα» (φ. 15/3/1943) διαβάζουμε:

«…Την πρωΐαν της ημέρας εκείνης (5/3/1947) εσημειώθησαν μεγάλαι συγκεντρώσεις εις τα κεντρικώτερα σημεία της πόλεως. Αι συγκεντρώσεις μετετρέποντο εις διαδηλώσεις, αίτινες διά της συνεχούς ενώσεως των διαφόρων ομάδων απετέλουν έναν αφαντάστως ορμητικόν χείμαρρον, έτοιμον ­εν κυριολεξία να παρασύρη κάθε ίχνος των βαρβάρων… Μία των μεγαλυτέρων διαδηλώσεων διήλθε προ του Δημαρχειακού Μεγάρου, όπου ο παριστάνων τον δήμαρχον κύναιδος ετόλμησε να εξέλθη εις τον εξώστην διά να... καθησυχάση τα πλήθη. Από τα στόματα των χιλιάδων διαδηλωτών ­ διατηρούντων όλον το αθηναϊκόν χιούμορ των ηκούσθη η σύστασις: ­Μέσα αδελφή! Και η Αγγέλα έσπευσεν να εισέλθη...».

Σημειώνεται ότι διορισμένος Δήμαρχος εκείνη την περίοδο ήταν ο συνδικαλιστής βιοτέχνης Άγγελος Γεωργάτος.

Προ της ογκούμενης λαϊκής αντίδρασης, οι κατακτητές αναγκάζονται να ακυρώσουν την πολιτική επιστράτευση στις 10 Μαρτίου 1943. Πρόκειται για μεγαλειώδη στιγμή της Εθνικής Αντίστασης, ένα ανεπανάληπτο γεγονός σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης ήταν και η τελευταία πολιτική πράξη της δεύτερης κατοχικής κυβέρνησης. Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος αντικαταστάθηκε ως ανεπαρκής από τους Γερμανούς με τον Ιωάννη Ράλλη τον Απρίλιο του 1943.

... ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ, ΣΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΟΥ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΝΗΜΗ, ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ! 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ 

Η Φωτογραφία μας προέρχεται από το "αγιορίτικο βήμα" και παρουσιάζει μια οικογενειακή σκηνή απο τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας έχει φονευθή, η Μητέρα κυτάζει αγριωπά καί ο γυιός φοράει το πηλήκιο του νεκρού πατέρα και δείχνει αποφασιστικότητα. Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17013:

******

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ: 
ΘΑΥΜΑ!
 ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

Όταν μιλάνε εκείνοι που έζησαν τα γεγονότα αυτο- προσώπως, τα λόγια περιττεύουν.

Ναι, λοιπόν! Ολόζώντανη μπροστά τους, την υπεραγία Θεοτόκο έβλεπαν εκεί, στα βουνά της Πίνδου, ο Νικόλαος Γκατζάρος κι ένα σωρό άλλοι συμπολεμιστές του!
Η Παναγία μας προστάτεψε, βοήθηκε και καθοδήγησε τον ελληνικό στρατό στη νικηφόρα πορεία του 1940!

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 

Η Αγία Σεβαστιανή η Μάρτυς

Καταγόταν από την πόλη Σεβαστή της Φρυγίας και διδάχτηκε την χριστιανική πίστη από τον Απόστολο Παύλο, και πήρε τη θερμότητα και την ανδρεία του διδασκάλου της.

Η Αγία Σεβαστιανή έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και χρησιμοποιούσε την ζωή της κάθε ημέρα για την αλήθεια του Ευαγγελίου (στη Μαρκιανούπολη της Θράκης). Πήγαινε σε σπίτια ειδωλολατρών και είλκυε πολλές γυναίκες απ’ αυτούς στους κόλπους της Εκκλησίας.

Συνελήφθη γι’ αυτό επί αυτοκράτορος Δομετιανού και ηγεμόνος Σεργίου, κακοποιήθηκε και εξεδιώχθη από τον τόπο της. Έφθασε στην Ηράκλεια της Θράκης όπου πάλι συνελήφθη, από τον ηγεμόνα Πομπηϊανό, και φυλακίστηκε.

Αλλά η γυναικεία της φύση, ντρόπιασε τους βασανιστές της. Οι υποσχέσεις δεν την δελέασαν, οι απειλές δεν την έκαμψαν, και κάτω από βαριά μαρτύρια στάθηκε όρθια με όλη της την γενναιοψυχία. Οι σάρκες της Αγίας Σεβαστιανής σχίζονταν, αλλά τα χείλη, όπως και η καρδιά της, εξακολουθούσαν να υμνούν τον Χριστό.
Τελικά, η μεγάλη αυτή αθλήτρια της Εκκλησίας μας, παρέδωσε την ζωή της με τον δια αποκεφαλισμού θάνατο και ετάφη στη Ραιδεστό.

Η μνήμη της τιμάται στις  Οκτωβρίου.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.

Τοις ρήμασι του Παύλου φωτισθείσα προσέδραμες, Σεβαστιανή τω Σωτήρι και νομίμως ενήθλησας, βασάνους υπομείνασα πολλάς, δυνάμει του νυμφίου σου Χριστού, ον ικέτευε απαύστως υπέρ ημών, των ευλαβώς βοώντων σοι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.

Το φως του Χριστού, δια του Παύλου δέδεξαι, και πίστει θερμή, υπέρ αυτού ηγώνισαι, Σεβαστιανή ένδοξε, της σαρκός σου μηδόλως φροντίσασα, και την άπονον εύρες ζωήν, τω ξίφει τμηθείσα τον αυχένα σου.

Μεγαλυνάριον.
Ήθλησας ως άσαρκος εν σαρκί, και τομή της κάρας, γάλα έβλυσας θαυμαστώς· ο Χριστός γαρ Μάρτυς, ω Σεβαστιανή σε, δοξάζει ον εν άθλοις λαμπρώς εδόξασας.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΓΙΑΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

       Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

        Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πόρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…

            Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

*   *   *

           Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.

ΠΗΓΗ: (Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, Αναπλ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών. «Παραμυθητική Θεολογία», εκδ. Δομή.)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~  

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η Οσία Ματρώνα η Θαυματουργός η Χιοπολίτιδα

Ονομαζόταν Μαρία και γεννήθηκε στο χωριό Βολισσός της Χίου από γονείς ευσεβείς και πλουσίους, τον Λέοντα και την Άννα. Έξι άλλες αδελφές της Μαρίας, μεγαλύτερές της, παντρεύτηκαν η μία μετά την άλλη, περιζήτητες νύφες για την ομορφιά, την ανατροφή και για την καλή προίκα τους.

Η μικρότερη αφοσιώθηκε στη μελέτη των θείων και ασχολείτο θερμά με φιλανθρωπικά καθήκοντα. Έτσι θέλησε να ακολουθήσει άλλο δρόμο. Η τακτική επαφή της με τις καλογριές των γυναικείων μοναστηριών του νησιού, έκανε την Μαρία να ποθήσει την αγνή μοναχική ζωή. Αλλά η αγάπη προς τους γονείς της, την συγκρατούσε στο πατρικό της σπίτι.

Όταν όμως αυτοί πέθαναν η Μαρία δοκίμασε τη μοναχική ζωή κοντά σε μια ευσεβή χήρα, που ασκήτευε με τις δυό θυγατέρες της. Μετά απ’ αυτή την μοναχική εμπειρία, αποφάσισε να προσχωρήσει στις μοναχικές τάξεις. Χειροτονήθηκε λοιπόν μοναχή και μετονομάσθηκε Ματρώνα. Η διαγωγή της μέσα στην μικρή αδελφότητα ήταν άριστη. Η διάθεσή της πάντοτε αγαθή, φιλάδελφη, ταπεινή και εγκάρδια. Μάλιστα, από τα έσοδα της πώλησης της περιουσίας της, κτίστηκε στο μοναστήρι ωραιότατος ναός.

Μετά από κάποιο χρόνο, πέθανε η γυναίκα που κοντά της η Ματρώνα γυμνάστηκε στη μοναχική ζωή. Τότε όλες οι μοναχές από κοινού, εξέλεξαν ηγουμένη – παρά την θέλησή της – την Ματρώνα. Υπό τις οδηγίες της η αδελφότητα ζούσε με πολλή εγκράτεια, υπακοή και ευσέβεια.

Το 1462 η Ματρώνα πέθανε, αφού έζησε ζωή πραγματικά αγία.
Άλλες πηγές υπολογίζουν τον χρόνο κοιμήσεως της Αγίας 100 περίπου χρόνια πριν το 1462, διότι η πρώτη βιογραφία της γράφτηκε από τον Μητροπολίτη Ρόδου Νείλο (1357).

Η μνήμη της τιμάται στις 20 Οκτωβρίου.

*************

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Χριστού τοις ίχνεσιν, ακολουθήσασα, κόσμου τερπνότητα, Οσία έλιπες, και εμιμήσω εν σαρκί, Αγγέλων την πολιτείαν· όθεν ταις του Πνεύματος, δωρεαίς κατεφαίδρυνας, την ενεγκαμένην σε, νήσον Χίον πανεύφημε· διο χαρμονικώς εκβοά σοι· χαίροις Ματρώνα πανολβία.

Κοντάκιον.

Ουδαμώς το θήλύ σοι, εμποδών ώφθη Ματρώνα, προς τους υπέρ άνθρωπον, αγώνας όντως και άθλους· ήσχυνας, διο τον μέγαν νουν θεοφόρε· εύφρανας, το γυναικείον μεγάλως γένος, το εκείνου ταις σαις νίκαις, προσαφελούσα της ήττης όνειδος.

Μεγαλυνάριον.

Έβλυσας ιδρώτας ασκητικούς, εν τη Χίω Μήτερ, ως καλλίκρουνός τις πηγή, εξ ων απαντλούντες, Ματρώνα μακαρία, παθών των ψυχοφθόρων, εκκαθαιρόμεθα.

 ΠΗΓΗ: http://www.synaxarion.gr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

 ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Ξεκινήσαμε σχετικώς πρωί για τις φυλακές. Σε τρεις ώρες περίπου θα φτάναμε.

Σ’ όλη τη διαδρομή ήμουν ανήσυχος. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν κορεατικές φυλακές και δεν ήξερα τι θα συναντούσαμε. Σκεφτόμουν διάφορα. Ο κ. Κιμ, ο Κορεάτης οδηγός, δεν φαινόταν κι αυτός να ‘χε όρεξη για πολλές κουβέντες. Σιωπηλοί και σκεπτικοί διανύαμε τα χιλιόμετρα που μας έφερναν όλο και πιο κοντά στις φυλακές.

– Τι μπορεί, στ’ αλήθεια, να πάθει κανείς; Διέκοψε κάποια στιγμή την σιωπή. Να βρεθεί στα καλά καθούμενα στην φυλακή!

– Πώς έγινε; τον ρώτησα. Δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες. Ξέρω μόνον ότι ο καημένος ο Γιοχάν είναι αθώος.

– Ο Γιοχάν δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Ξέρετε, πάτερ, πόσοι άνθρωποι βρίσκονται άδικα στη φυλακή μετά την τελευταία οικονομική κρίση που έπληξε την Κορέα1; Ένας από αυτούς είναι κι ο δικός μας Κατηχούμενος. Ήταν συνέταιρος, συνέχισε να μου εξηγεί ο κ. Κιμ, με κάποιον σε μία επιχείρηση. Τελευταία οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά. Η επιχείρηση φαινόταν πως οδηγούνταν στην διάλυση. Ο Γιοχάν έδειξε εμπιστοσύνη στον συνέταιρό του και την πάτησε. Εκείνος βλέποντας την άσχημη κατάσταση μπόρεσε, πλαστογραφώντας την υπογραφή του Γιοχάν, να πάρει όσα χρήματα είχαν στις Τράπεζες και να φύγει στο εξωτερικό. Έμεινε πίσω ο Γιοχάν να χρωστάει τεράστια ποσά. Έτσι, χωρίς να το καταλάβει, από την μία μέρα στην άλλη βρέθηκε στην φυλακή!

– Η οικογένειά του;

– Έπιασε, ευτυχώς, δουλειά η γυναίκα του και τα ψευτοβγάζουν…

Βυθισμένοι και πάλι στις σκέψεις μας μέναμε σιωπηλοί. Μέχρι που φτάσαμε έξω απ’ την τεράστια σιδερένια εξώπορτα της φυλακής.

– Κύριε Κιμ, πόσοι είναι οι κρατούμενοι;

– Πολλοί, μου απάντησε απρόθυμα. Δώσαμε τα στοιχεία μας και μπήκαμε στην λίστα αναμονής.

– Βλέπετε, πάτερ, μου λέει ο κ. Κιμ και μου έδειξε το γραφείο παραλαβής και ελέγχου αντικειμένων. Οι φύλακες κι όχι οι ίδιοι οι επισκέπτες, δίνουν στους κρατούμενους αυτά που τους φέρνουν. Οι φυλακισμένοι δεν έχουν καμιά σωματική επαφή με τους επισκέπτες τους.

Άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο αυστηρά ήταν τα μέτρα ασφαλείας. Ήρθε η σειρά μας. Παραδώσαμε για έλεγχο ένα βιβλίο, λίγους ξηρούς καρπούς, ένα κομποσχοίνι και έναν μεταλλικό Σταυρό. Μας επέστρεψαν ως απαράδεκτα το κομποσχοίνι και τον Σταυρό!

– Αυτά δεν επιτρέπονται.

– Μα γιατί, διαμαρτυρήθηκα.

– Απαγορεύεται από τον Νόμο, μας εξήγησε με το γνωστό ασιατικό χαμόγελο μία ένστολη δεσποινίδα, που δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέρω συζητήσεις.

– Πάτερ, μην επιμένετε, με συμβούλευσε ο κ. Κιμ. Φοβούνται τις αυτοκτονίες, που τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί δραματικά. Απαγορεύουν κάθε τι με το οποίο μπορεί κάποιος να αφαιρέσει την ζωή του.

– Κατάλαβα, είπα και κάθισα σε έναν πάγκο αμίλητος.

Μία σκέψη μόνο κυριαρχούσε έντονα στο μυαλό μου: Οι επισκέψεις των πρώτων Χριστιανών στους κρατουμένους για την πίστη τους στον Χριστό. Με πόσες δυσκολίες τους επισκέπτονταν. Και με πόσες προφυλάξεις. Διακινδυνεύοντας την ίδια τους την ζωή, τους μετέφεραν την Θ. Κοινωνία!

Μετά από μίας ώρας αναμονή ήρθε η σειρά μας. Δρασκελίσαμε το κατώφλι της εξώπορτας με χαρά που θα βλέπαμε τον Γιοχάν, αλλά και με δυσαρέσκεια για την ολιγόλεπτη άδεια επισκέψεως.

– Τι να πρωτοπείς μέσα σε πέντε λεπτά; μουρμούρισα.

Περάσαμε από τις πόρτες ασφαλείας και φθάσαμε σ’ έναν μεγάλο διάδρομο. Ένας τοίχος χώριζε τους κρατουμένους από τον έξω κόσμο. Από τη μέσα κι έξω μεριά του τοίχου υπήρχαν σ’ όλο το μήκος του κολλημένοι θαλαμίσκοι δύο ατόμων. Στον εσωτερικό θάλαμο ο κρατούμενος με τον δεσμοφύλακα-πρακτικογράφο και στον εξωτερικό οι επισκέπτες. Στο ύψος του προσώπου μας ένα παράθυρο με χοντρές σιδεριές κι ένα παχύ τζάμι με μικρές τρύπες μόλις για να ακούγεται η συνομιλία. Καμιά άλλη δυνατότητα ανθρώπινης σωματικής επαφής.

Ο Γιοχάν ερχόμενος από μακριά, μόλις μας αντίκρυσε έκανε την γνωστή ασιατική υπόκλιση και το σημείο του Σταυρού. Συγκλονίστηκα. Η σκέψη μου έτρεξε ασυναίσθητα και πάλι τους πρώτους Χριστιανούς. Το ένιωθες πως δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική διαφορά, εκτός απ’ αυτήν του χρόνου και του τόπου.

Ήταν συγκινημένος. Μετά από τα πρώτα λόγια επικοινωνίας μας εξέφρασε το παράπονό του. Καταλάβαμε πως περνούσε δύσκολες στιγμές. Η αδικία του συνεργάτη του τον είχε τσακίσει. Η πίστη του είχε κλονιστεί.

– Γιατί, ξέσπασε, να βασανίζομαι άδικα; Γιατί το επιτρέπει αυτό ο Θεός; Αφού είμαι αθώος. Γιατί…

Άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα. Τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις την μεγάλη αξία που έχει η σωματική επαφή. Να μην μπορείς να σφίξεις το χέρι του συνανθρώπου σου για να του ζεστάνεις την καρδιά του!

Καθώς έκλαιγε σαν μικρό παιδί, ο δεσμοφύλακας-πρακτικογράφος σήκωσε τα μάτια του απ’ τα χαρτιά του και με κοίταξε κατάματα. Ένιωσα σαν να μου έλεγε:

– Ορίστε, λοιπόν. Για να δούμε τι απάντηση έχει η θρησκεία σου να δώσει στο πρόβλημα αυτού του ταλαίπωρου ανθρώπου!

Την ώρα που ο κ. Κιμ προσπαθούσε κάτι να πει για να δώσει λύση στην αμηχανία της στιγμής, μίλησα με τον Θεό. Του ζήτησα τον φωτισμό Του. Τον παρακάλεσα. Εκείνος να «μιλήσει», να «εξηγήσει»… Ύστερα πήρα το θάρρος και του είπα:

– Κάνε υπομονή. Μπορεί ο Θεός να επέτρεψε να βρεθείς στην φυλακή για να κάνεις γνωστό το όνομά Του σε κάποιες ψυχές που ψάχνουν αν Τον βρουν. Πού ξέρεις. Θυμήσου τις ιστορίες απ’ την ζωή των μαρτύρων. Θυμήσου τον Απόστολο Παύλο τι έγραφε μέσα από το κελί της φυλακής. Θυμήσου αυτά που λέγαμε πέρυσι στην κατήχηση.

– Σας ευχαριστώ, πάτερ. Χρειάζομαι βοήθεια. Είμαι αδύναμος στην πίστη. Η μοναξιά της φυλακής, ένα χρόνο τώρα, μ’ έφερε σε απελπισία. Συγγνώμη…

– Σε καταλαβαίνω. Είναι ανθρώπινο να κλονιστεί κανείς μετά από μία τέτοια αδικία, που την πληρώνει, μάλιστα, τόσο πολύ ακριβά. Στη θέση σου δεν ξέρω κι εμείς τι θα κάναμε. Σε παρακαλούμε, όμως, στο όνομα του Θεού της Αγάπης στον Οποίο πιστεύουμε, δείξε μεγαλοψυχία στον συνέταιρό σου. Συγχώρα τον, μέσα από την καρδιά σου, για ό,τι σου έκανε. Έτσι θα ηρεμήσεις. Και μην ξεχνάς να προσεύχεσαι για την σωτηρία του. Αυτό δεν μας δίδαξε ο Χριστός πάνω στον Σταυρό; Προσπάθησε με το παράδειγμά σου να μιλήσεις για τον Χριστό στους συγκρατουμένους σου.

– Ποιος να καταλάβει από τέτοια, πάτερ, εδώ μέσα. Η φυλακή αγριεύει τον άνθρωπο. Άλλωστε, όπως ξέρετε, οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι βουδδιστές ή άθρησκοι.

– Προσπάθησε εσύ και τ’ άλλα άφησέ τα στα χέρια του Θεού. Κάποιες φορές υπάρχουν άνθρωποι όχι μακριά μας, αλλά δίπλα μας, πολύ κοντά μας που αναζητούν τον αληθινό Θεό της Αγάπης και της Συγγνώμης. Διψούν για λίγη ζεστασιά και πρέπει εμείς οι Χριστιανοί να τους προσφέρουμε…

Καθώς μιλούσα, από την μία έβλεπα τον Γιοχάν να συνέρχεται, να ξαναβρίσκει την κλονισμένη πίστη κι εμπιστοσύνη του στον Θεό και απ’ την άλλη τον δεσμοφύλακα-πρακτικογράφο να γράφει και να με κοιτάζει περίεργα. Όταν συναντιόντουσαν οι ματιές μας έξυνε αμήχανα το κεφάλι του σαν να ήθελε να πει κάτι. Στο τέλος τ’ αποφάσισε και μίλησε.

– Θέλω να γίνω Χριστιανός! μας είπε.

– Τι;

– Ναι, χρόνια ψάχνω να βρω έναν Θεό που να διδάσκει την αγάπη, όπως την άκουσα από σας σήμερα…

Οι τελευταίες λέξεις του καλύφθηκαν από τον εκκωφαντικό θόρυβο της σειρήνας που ειδοποιούσε για την λήξη του πεντάλεπτου.

Καθώς φεύγαμε, αφήναμε πίσω μας τον Γιοχάν με το πρόσωπό του να λάμπει από χαρά και έναν «κρυπτοχριστιανό» -τον δεσμοφύλακα- να φωνάζει προστακτικά να περάσει ο επόμενος φυλακισμένος στον θαλαμίσκο του επισκεπτηρίου.

– Γιοχάν, πρόλαβα να πω με υπονοούμενα, τον δεσμοφύλακα και τα μάτια σου…

Τσο Σονγκ Αμ

Σεούλ Κορέας

 ΠΗΓΗ:  http://www.votegreece.gr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ο Άγιος Επίκτητος ο Θαυματουργός

Η αγία μας Εκκλησία αποτελεί, όπως ξέρουμε την Βασιλεία του Χριστού. Κι είναι η βασιλεία αυτή ακατάλυτος από τον χρόνο και αιώνιος.

Τούτη την αλήθεια διακηρύττει και ο εμπνευσμένος υμνογράφος σ’ έναν ύμνο του: «Η Βασιλεία σου, Χριστέ ο Θεός, βασιλεία πάντων των αιώνων, και η Δεσποτεία σου, εν πάση γενεά και γενεά».

Πολλοί μέχρι σήμερον πολέμησαν την Βασιλεία του Χριστού, την Εκκλησία. Από τότε που πρωτοεμφανίσθηκε πάνω στη γη, πολλοί την καταδίωξαν και την πολέμησαν. Τι πέτυχαν; Μας το λέει η ιστορία με το στόμα του χρυσορρήμονος της Αντιοχείας. «Οι πολεμήσαντες απωλόντο». Αυτοί δηλαδή που την πολέμησαν χάθηκαν! Κι η Εκκλησία; «Αυτή υπέρ τον Ουρανόν αναβέβηκε». Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Γιατί η Εκκλησία είναι φυτεμένη στη γη από τον Ουρανό.

Η Εκκλησία είναι Αυτός ο ίδιος ο Χριστός.

Και Αυτός βεβαιώνει:

«Και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής».

Το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, συγκροτεί και στερεώνει τον θεσμό της Εκκλησίας. Αυτό ανέδειξε δια μέσου των αιώνων τους εμπνευσμένους εργάτες της. Τους ζηλωτές και ατρόμητους εργάτες, που για την αγάπη του Χριστού, δεν δίστασαν και στα μαρτύρια να βαδίσουν και την ζωή τους να θυσιάσουν για χάρη Του.

Το Άγιο Πνεύμα ανέδειξε τους ταπεινούς και αγράμματους ψαράδες της Γαλιλαίας, Αποστόλους και κήρυκας του Ευαγγελίου. Αυτό και τους φωτισμένους Ιεράρχες, τους φλογερούς μάρτυρες, και ακατάβλητους ασκητές.

Το Άγιο Πνεύμα συντηρεί και στις ημέρες μας και ενισχύει τις χιλιάδες των ιεραποστόλων και συγχρόνων μαρτύρων και οσίων, που βρίσκονται στα διάφορα μέρη του αιματόβρεκτου πλανήτη μας. Μπορεί εμείς να μην τους ξέρουμε. Να μην τους βλέπουμε. Να μην τους προσέχουμε, γιατί άλλα πράγματα μας συγκινούν και μας ελκύουν. Πράγματα συνήθως ευτελή και αμαρτωλά.

Όμως αυτοί υπάρχουν. Και είναι πολλοί. Στρατιές ολόκληρες απαρτίζουν την στρατευόμενη και θριαμβεύουσα Εκκλησία του Χριστού. Ένας από αυτούς τους οσίους τους μεγάλους και θαυμαστούς, που σαν άστρο φωτεινό στολίζει περίλαμπρα το νοητό στερέωμα της Κυπριακής Εκκλησίας, είναι και ο Άγιος Επίκτητος ο Θαυματουργός. Αλαμανός ήταν και αυτός. Ένας από τους τριακόσιους Αλαμανούς αγίους, που ήρθαν και έζησαν στο νησί μας τον 12ο αιώνα. Μας ήρθαν από την Γερμανία. Ήσαν Έλληνες εργάτες που εργάζονταν εκεί. Έλαβαν όλοι μέρος στην Β’ Σταυροφορία 1147 – 1149 που δημιουργήθηκε με σκοπό να ελευθερώσει τους Αγίους Τόπους από τα χέρια των μωαμεθανών. Μετά την διάλυση της στρατιάς αυτής, προτού ακόμη φθάσει στην Παλαιστίνη, οι Έλληνες στρατιώτες συνήλθαν όλοι και αποφάσισαν να προχωρήσουν και να πάνε στα Ιεροσόλυμα να προσκυνήσουν. Τα Ιεροσόλυμα τα κρατούσαν ακόμη τότε οι Ευρωπαίοι. Αφού πραγματοποίησαν τον ιερό εκείνο πόθο τους, συνήλθαν και πάλι και αποφάσισαν να διασκορπισθούν και να ασκητεύσουν εκεί στα έρημα του Ιορδάνου. Οι Σαρακηνοί όμως και οι Λατίνοι τους καταδίωκαν. Γι’ αυτό μια μέρα μαζεύτηκαν και πήραν την απόφαση να φύγουν. Κατέβηκαν στην παραλία, μπήκαν σ’ ένα καράβι και ήλθαν στην Κύπρο. Το καράβι που τους έφερνε, προτού φτάσει σε λιμάνι, τσακίστηκε πάνω στους βράχους εξ αιτίας μιας δυνατής τρικυμίας. Ευτυχώς όμως το πλήρωμα του καραβιού σώθηκε όλο και βγήκε στην ακρογιαλιά της Πάφου. Από εκεί διασκορπίσθηκαν σε ολόκληρο το νησί και ασκήτεψαν άλλοι «εν όρεσι» και άλλοι «εν σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Ο Λεόντιος Μαχαιράς, ο χρονογράφος της Κύπρου, στο χρονικό του, να πως περιγράφει το σχετικό γεγονός. «Όνταν οι Σαρακηνοί επήραν την γην της επαγγελίας, τότε εβγήκαν οι πτωχοί οι χριστιανοί όπου εγλυτώσαν και επήγαν όπου ηύραν καταφύγιν, ήσαν αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, ιερείς και λαϊκοί και επήγαν όπου φτάσαν και ήρταν και εις την περίφημον Κύπρον μία συντροφιά, όπου ήσαν (300) ονομάτοι, και γροικώντα, ότι Έλληνες εφεντεύγαν τον τόπον, δια τον φόβον επήγαν εις το έναν μέρος και εις το άλλον και εσγάψαν την γην και εμπήκαν μέσα και επροσεύχουνταν τω θεώ και ήσαν δυό τρεις αντάμα, και είχαν τινά δουλευτήν απού τους εδούλευγεν το εχρειάζουνταν δια την ζωήν τους. Και εποθάναν εις τον αυτό νησίν, και πολλοί εξ αυτών τους εφανερώθησαν δι’ αγγέλου, άλλοι δια τα θαυμαστά θαύματα».

Ο Μαχαιράς αναφέρει μάλιστα και τα ονόματα 67 από τους τριακόσιους αυτούς οσίους. Για τον Άγιο Επίκτητο μας λέγει, πως αφού προχώρησε από τόπο σε τόπο, ήρθε στα βόρεια της Κύπρου και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Κάζα Πιφάνη, το σημερινό Καζάφανι, που απέχει κάπου τέσσερα μίλια από την πόλη της Κερύνειας. «Εις την Περιστερώναν της Μεσαορίας ευρίσκεται ο άγιος Αναστάσιος ο θαυματουργός, εις την Ορμετίαν (Ορμήδια) ο Άγιος Κωνσταντίνος στρατιώτης... και προς του Κάζα Πιφάνη ο άγιος Επίκτητος».

Στην αρχή ο Άγιος διέμενε σ’ ένα έρημο μέρος. Αργότερα προχώρησε, βρήκε μία σπηλιά και εκεί έστησε το ασκητήριό του. Ο αγώνας του πολύπλευρος, εντατικός, αδιάλειπτος. Όπλα η προσευχή, η νηστεία, η μελέτη, η άσκηση. Πόθος ένας: Να νικήσει τις αδυναμίες και τα πάθη του. Να νικήσει τον κατώτερο εαυτό του και να γίνει εκείνος που θέλει ο Κύριος. Να γίνει ο ενάρετος, ο τέλειος, ο άγιος. «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ώσπερ και ο Πατήρ υμών ο εν τοις Ουρανοίς τέλειός εστι». Αυτό δεν συνιστά και ο Αρχηγός της πίστεώς μας, ο Ιησούς Χριστός; Να γίνει ο τέλειος στην αρετή. Και το επιτυγχάνει. Με την αυστηρή νηστεία επιτυγχάνει να καταστέλλει τις σαρκικές ορμές και με την κατανυκτική και συνεχή προσευχή να υψώνει το πνεύμα του σε άλλους κόσμους. Με την τακτική μελέτη του ιερού Ευαγγελίου και την προσεκτική άσκηση κατορθώνει μέρα με τη ημέρα να ταπεινώνει και να εξουδετερώνει «τον παλαιόν άνθρωπον συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις αυτού» (Γαλ. ε’ 24) και στην θέση του να βάνει τον νέο άνθρωπο. Να ντύνεται, όπως λέγει ο απόστολος, «τον νέον, τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ' εικόνα του κτίσαντος αυτόν»(Κολασ. γ’ 10). Δηλαδή να ντύνεται το νέο, ο οποίος συνεχώς ξανακαινουργώνεται ώστε να προχωρεί σε βαθύτερη γνώση του Θεού και να γίνεται ολοένα και τελειότερη εικόνα του Χριστού, ο οποίος τον έκτισε.

Με τούτο τον τρόπο ζωής το αποτέλεσμα υπήρξε άμεσο. Η θεία χάρις«η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» πλούσια επεσκίασε τον όσιο. Οι ιερές του προσπάθειες καθαγιάζονται καθημερινά και η ζωή του γίνεται όλο και πιο ενάρετη κι αγία. Ο νους και η καρδιά φωτίζονται και ο ζηλωτής ασκητής επιτυγχάνει αυτό που ποθεί και αγωνίζεται. Επιτυγχάνει να αναδειχθεί κάποια μέρα«παρά τω Θεώ εκλεκτός, έντιμος, άγιος».

Οποία στ’ αλήθεια τιμή και χαρά για τον τακτικό εργάτη της αρετής! Αυτό το αποτέλεσμα όμως επιτυγχάνει και ο καθένας πιστός αρκεί με ζήλο και αυταπάρνηση να θέτει τον εαυτό του κάτω από τον χρηστό ζυγό του Κυρίου. Και ν’ αγωνίζεται σκληρά με υπομονή και επιμονή να ζει κάθε μέρα ζωντανά και συνειδητά την χριστιανική αλήθεια και ζωή. Ο χριστιανισμός δεν είναι μόνο μια ωραία διδασκαλία. Ο χριστιανισμός είναι προ πάντων βίωμα. Όπου και αν βρίσκεται ο άνθρωπος, μπορεί σαν θελήσει και σαν αγωνισθεί να ευαρεστήσει στον Κύριο. Η Ιστορία της Εκκλησίας μας το βεβαιώνει και η καθημερινή πείρα το μαρτυρεί.

Αυτό έκαμε και ο Όσιός μας. Κάθε μέρα αγωνιζόταν στη σπηλιά του να ζει την χριστιανική ζωή. Κι όχι μονάχα ο ίδιος φρόντιζε να είναι τύπος και υπογραμμός αληθινού πιστού, αλλά και τούτο συνεβούλευε σε όσους τον επισκέπτονταν, για να τον συμβουλευθούν. Γιατί και τούτο εγένετο.

Όπως η ευωδία των λουλουδιών τραβάει σ’ αυτά τις ευγενικές μέλισσες, έτσι και του Αγίου μας, της αρετής του η ευωδία, που ανεδίδετο απ’ την ταπεινή σπηλιά, άρχισε να ελκύει γύρω του διψασμένες ψυχές, που ποθούσαν μία καλύτερη ζωή. Σε λίγο ένας ολόκληρος συνοικισμός σχηματίστηκε γύρω απ’ την σπηλιά. Στις ευγενικές αυτές ψυχές που το βράδυ, υστέρα από την κούραση της ημέρας, τον επισκέπτοντο, ο Άγιος προσέφερε τον λόγο του Θεού με στοργή και απλότητα. Και τις παρηγορούσε και τις καθοδηγούσε και τις ενίσχυε. Μα και τους άλλους που ερχόντουσαν από μακριά ο Άγιος τους δεχόταν και τους χάριζε μαζί με την διδασκαλία και τις θαυματουργικές θεραπείες του. Κοντά του βρίσκανε οι δυστυχισμένοι την προστασία. Οι άρρωστοι την υγεία. Οι θλιμμένοι και βασανισμένοι την παρηγοριά. Και όταν γέροντας πια παρέδωκε την Αγία του ψυχή στον Κύριο, πλήθη λαού και από μακρινά μέρη μαζεύτηκαν και με δάκρυα στα μάτια κήδευσαν το άγιο σκήνωμα εκεί στη σπηλιά. Τιμώντας δε τον Άγιο βάπτισαν τον συνοικισμό με τ’ όνομά του, την δε σπηλιά την χρησιμοποίησαν για εκκλησία τους.

Η σπηλιά σώζεται ως σήμερα. Έχει την μορφή κατακόμβης η ασκητηρίου λαξευμένου πάνω στο βράχο. Στην σπηλιά κατεβαίνει κανείς, από μία μικρή κυκλική κλίμακα. Στο τέλος αυτής της κλίμακας υπήρχε μία πηγή που έβγαζε γάργαρο νερό. Από αυτό έπινε ο Άγιος. Και αυτό χρησιμοποιούσε για να ποτίζει και τα λίγα λαχανικά, που καλλιεργούσε για να τρέφεται. Μετά τον θάνατο του Οσίου το νερό χρησιμοποιόταν σαν άγιασμα μέχρι που η πηγή στέρεψε εξαιτίας της ανομβρίας.

Μέσα στην σπηλιά βλέπει κανείς και σήμερα το πέτρινο κρεβάτι του Αγίου και μία πέτρα που ομοιάζει με ανθρώπινο κεφάλι και την οποία χρησιμοποιούσε ο ασκητής για προσκέφαλο. Σε μία γωνιά βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου. Επάνω από τη σπηλιά αυτή κτίστηκε αργότερα, περί τα τέλη του ιβ’ αιώνα, η εκκλησία της κοινότητος επ’ ονόματι του Αγίου, την οποία οι κάτοικοι πολύ την σεβόντουσαν. Σ’ αυτή μεταφέρθηκε από την σπηλιά και τοποθετήθηκε κατά το έτος 1856 και η εικόνα του Αγίου.

Τα θαύματα που έκανε ο Όσιος, όσο καιρό ζούσε, συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατό του.

Αναφέρουμε για ψυχική ωφέλεια μερικά:

α) Θεραπεία ενός τυφλού

Κάποτε σ’ ένα χωριό της Πάφου ζούσε ένας τυφλός νέος, που μέρα και νύκτα παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει το φως του. Κάποια βραδιά εκεί που προσευχόταν είδε σε όραμα τον Άγιο Επίκτητο, που ήλθε και του είπε:

Παιδί μου, οι προσευχές σου εισακούσθηκαν. Ο Κύριός μας με έστειλε να σε κάμω καλά. Έλα λοιπόν στο σπίτι μου, να πλύνεις το πρόσωπό σου με το νερό μου και αυτό που ποθείς θα το αποκτήσεις.

- Να έλθω στο σπίτι σου; Ρώτησε ο νέος. Και που είναι, γέροντά μου, το σπίτι σου; Πες μου, που βρίσκεται μονάχα.

-Το σπίτι μου, ο ναός μου βρίσκεται κοντά στην Κερύνεια. Όταν έρθεις ως εκεί, απ’ έξω απ’ την πόλη θα συναντήσεις έναν ιερέα συνεπαρχιώτη σου. Ρώτησέ τον που είναι το σπίτι μου και αυτός θα στο δείξει με προθυμία. Τότε ο ιερέας του χωριού ήταν κάποιος Παπά-Κωνσταντίνος από την επαρχία της Πάφου.

Την άλλη ημέρα ο τυφλός νέος οδηγημένος από τους γονείς ξεκίνησε για τα μέρη της Κερύνειας. Όταν έφτασαν απ’ έξω απ’ την πόλη βρήκαν πραγματικά τον ιερέα, ο οποίος τους οδήγησε προς τον Άγιο Επίκτητο. Όταν έφτασαν, ο ιερέας τους κατέβασε στην σπηλιά και ο νέος ένιψε το πρόσωπο με το άγιασμα του Αγίου. Κατόπιν ανέβηκαν στην εκκλησία, όπου μόλις ο νέος στάθηκε μπροστά στην εικόνα του αγίου, το θαύμα έγινε. Τα τυφλά μάτια άνοιξαν! Και ο νέος τελείως θεραπευμένος άρχισε να κάμνει τον σταυρό του και να δοξολογεί τον Θεό λέγοντας.

-Αυτός, ο γέροντας της εικόνας μου φανερώθηκε και με κάλεσε στο σπίτι του. Αυτός τώρα μ’ έκανε καλά. Δόξα σοι ο Θεός!

β) Θεραπεία ενός δαιμονιζομένου

Εκεί στην Κακοπετριά ζούσε μία οικογένεια μ’ ένα παιδί δαιμονιζόμενο. Πολλά ξόδεψαν οι δυστυχισμένοι γονείς για το άρρωστο παιδί τους μα τίποτα. Το κακό γινόταν από μέρα σε μέρα και χειρότερο. Όπως ο δαιμονιζόμενος του Ευαγγελίου, έτσι και το δεκαπεντάχρονο εκείνο παιδί δεν ήθελε ν’ αφήνει στο κορμί του κανένα ένδυμα. Η κατάστασή του μέρα με την ημέρα είχε εξελιχθεί σ’ ένα δράμα τρομερό. Τάματα οι καημένοι οι γονείς και προσευχές και δάκρυα. Μια μέρα η πονεμένη μητέρα, ενώ γονατιστή προσευχόταν σε μία γωνιά του σπιτιού της, την ώρα που στο διπλανό δωμάτιο το άρρωστο παιδί ούρλιαζε τρομερά, κάποια στιγμή που είχε τα μάτια κλειστά και ο πόνος της σούβλιζε κυριολεκτικά την καρδιά, είδε ένα όραμα:

Μια οπτασία στάθηκε μπροστά της και μία φωνή της είπε: «Κόρη μου, το παιδί σου, μπορεί να γίνει καλά. Φτάνει μονάχα να το φέρεις στο σπίτι μου, που βρίσκεται σ’ ένα χωριό ανατολικά της Κερύνειας».

Η πονεμένη μητέρα σηκώθηκε με μιας κι έτρεξε και το είπε στον σύζυγό της, που την στιγμή εκείνη είχε γυρίσει απ’ τη δουλειά. Την επομένη, αφού σηκώθηκαν πρωί και έκαμαν την προσευχή τους ξεκίνησαν με συντροφιά το άρρωστο παιδί για το χωριό του Αγίου. Όταν έφτασαν στην πόρτα της Εκκλησίας, βρήκαν μπροστά τους τον ιερέα, που λες και τους περίμενε. Με την καθοδήγησή του κατέβηκαν πρώτα στην σπηλιά. Εκεί ο ιερέας έκαμε μία παράκληση και υστέρα αφού πήρε από κάτω την πέτρα που χρησιμοποιούσε ο Άγιος για προσκέφαλο, σταύρωσε μ’ αύτην το άρρωστο παιδί τρεις φορές. Μόλις τέλειωσε, το δυστυχισμένο παιδί έβγαλε μία σπαρακτική κραυγή και έπεσε κάτω. Κυλίστηκε μερικές φορές και ύστερα σταμάτησε. Τέντωσε τα μέλη και έμεινε σαν πεθαμένο. Στη στάση αυτή κράτησε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Μετά τινάχτηκε ολόκληρο σαν να ξυπνούσε από βαρύ ύπνο και σηκώθηκε θεραπευμένο. Ανέβηκε την κυκλική κλίμακα, μπήκε στο ναό και στάθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου. Από εκεί αφού έκαμε μερικές μετάνοιες προχώρησε και με σεβασμό ασπάστηκε πολλές φορές την εικόνα λέγοντας: «Σ’ ευχαριστώ, Άγιέ μου. Σ' ευχαριστώ. Ας είναι δοξασμένο το όνομα του Θεού!»

γ) Το παράλυτο παιδί!

Στην Περιστερώνα της επαρχίας Λευκωσίας μια ευκατάστατη οικογένεια είχε παιδί παράλυτο. Πολλά χρήματα ξόδεψε σε γιατρούς, μα τίποτα. Το παιδί το πήραν και έξω απ’ την Κύπρο. Αλλά ούτε και απ’ εκεί είδαν κανένα καλό αποτέλεσμα. Το παιδί μεγάλωνε ακίνητο στο κρεβάτι του πόνου. Και οι πονεμένοι οι γονείς με δάκρυα έβρεχαν κάθε μέρα το ψωμί τους. Στις στιγμές αυτές ο άνθρωπος μονάχα στην πίστη βρίσκει παρηγοριά. «Η παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα», λέγει και ο λόγος του Θεού. Ο πόνος βοηθάει τον άνθρωπο να στραφεί λίγο περισσότερο στον εαυτό του. Να κάμει μίαν αυτοεξέταση. Να μετανοήσει. Να συντριβεί. Αυτό έκαμαν και οι δυστυχισμένοι οι γονείς. Η αρρώστια του μονάκριβου παιδιού τους, ξύπνησε μέσα τους την πίστη. Μετανόησαν και οι δύο και εξομολογήθηκαν. Και από την ημέρα εκείνη άρχισαν να βλέπουν την δοκιμασία τους σαν τον σταυρό τους με καρτερία και υπομονή.

Κάποιο βράδυ που η μητέρα του παιδιού προσευχόταν γονατιστή και έκλαιε είδε μπροστά της έναν γέροντα που της είπε:

— Καημένη μητέρα, παύσε να κλαίγεις. Ο Άγιος Θεός είδε τα δάκρυά σου και μ’ έστειλε να σε βοηθήσω. Πάρε το παιδί σου την ερχόμενη Κυριακή και φέρε το στο σπίτι μου, που βρίσκεται στον Άγιο Επίκτητο. Φέρε το και θα πάρεις αυτό που ποθείς.

Συγκινημένη η πονεμένη μάνα σηκώθηκε και έτρεξε στον σύζυγό της. Του είπε ο,τι της συνέβη. Εκείνος την άκουσε με προσοχή. Σαν τελείωσε, έκαμαν και οι δυό τον σταυρό τους και αποφάσισαν να πάνε.

Την άλλη μέρα η πιστή γυναίκα, σηκώθηκε πρωί, πήρε αλεύρι και έκαμε μία «λειτουργία». Την επομένη πήραν το άρρωστο παιδί στην αγκαλιά –  ήταν πέντε χρόνων – και εξεκίνησαν. Το βράδυ φιλοξενήθηκαν στο χωριό. Την Κυριακή πολύ πρωί πήγαν στην εκκλησία. Με κατάνυξη παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία και κοινώνησαν όλοι, των Αχράντων Μυστηρίων. Σαν τέλειωσε η Θεία Λειτουργία με το παιδί στην αγκαλιά κατέβηκε στην σπηλιά του Αγίου με τη νεωκόρο οδηγό και τον ιερέα. Εκεί η μητέρα άλλαξε τα ενδύματα του παιδιού της και του φόρεσε άλλα. Έκαμαν παράκληση και ο ιερέας αφού πήρε την πέτρα που ο Άγιος χρησιμοποιούσε για προσκέφαλο, σταύρωσε το παράλυτο παιδί τρεις φορές στο στήθος και στη ράχη. Τα ακίνητα πόδια απ’ την αρρώστια κινήθηκαν. Το παιδί κάθισε, σηκώθηκε και άρχισε να βαδίζει. Στ’ αλήθεια! «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

Πολλά άλλα θαύματα αναφέρονται να έγιναν από τον Άγιό μας. Πολλοί ακόμη και Τούρκοι εξ αιτίας των θαυμάτων πίστεψαν και βαπτίστηκαν στον Χριστό με αναδόχους απ’ το χωριό.

Ο Άγιος Επίκτητος, το χωριό όπου έζησε ο Άγιος μας, είναι σήμερα ένα από τα χωριά που πατά με τις αρβύλες του ο βάρβαρος κατακτητής. Χρόνια τώρα η εκκλησία του χωρίου είναι κλειστή και τα καντήλια σβηστά. Γιατί άραγε; Πως γίνεται τούτο;

Ανεξιχνίαστοι, αδελφοί μου, αι βουλαί του Θεού. Όμως ας μη παραπονούμεθα. Ας έχουμε την ειλικρίνεια να ομολογήσουμε, πως τα τελευταία χρόνια κάναμε και εμείς κάτι το ανεπίτρεπτο. Εγκαταλείψαμε τον Θεό και ο Θεός μας εγκατέλειψε.

Να η αιτία των δεινών μας. Εγκαταλείψαμε ως ορθόδοξος και προνομιούχος λαός την πίστη μας, τις παραδόσεις μας, τα χριστιανικά ήθη και έθιμά μας. Το νησί μας, η Νήσος των Αγίων, έγινε σήμερα η νήσος του ευδαιμονισμού, της αποστασίας, των αιρέσεων, της αμαρτίας. Και η μεν πίστη μας δεν έχει να πάθει τίποτε απ’ την διαγωγή μας. Εμείς έχουμε να πάθουμε. Εμείς έχουμε να υποφέρουμε...

Τώρα όμως που κτυπήσαμε στο ανώφλι, ας δούμε επιτέλους το κατώφλι. Κι ας κλάψουμε για τις αμαρτίες μας κι ας ζητήσουμε το έλεος του Θεού. Τότε, η ευλογία θα ξαναγυρίσει και πάλι στον τόπο μας. Οι Άγιοί μας και πάλιν θ’ αρχίσουν να θαυματουργούν. Και οι εχθροί θα φύγουν. Και εμείς πανευτυχείς θα στραφούμε με χαρά στα σπίτια μας. Θα ξανοίξουμε τις αραχνιασμένες εκκλησιές μας. Και θα γιορτάσουμε το Πάσχα της ελευθερίας μας. Ως τότε, ας πηγαίνουμε νοερά στις σκλαβωμένες εκκλησιές μας. Νοερά, ας μεταφερόμαστε και στου Αγίου μας την σπηλιά και την εκκλησία και απ’ την καρδιά ας του ψάλλουμε κάθε φορά τούτο τον ύμνο: «Πάτερ παμμάκαρ Επίκτητε, την σε τιμώσαν φαιδρώς, νήσον Κύπρον διάσωζε, πάσης περιστάσεως, τη θερμή προστασία σου, και εξαιρέτως ταύτην την χώραν σου σεμνυνομένην τω σω ονόματι, σκέπε εκάστοτε και χορηγεί πάντοτε ταύτη, σοφέ, τα της ευλογίας σου θεία δωρήματα».

Άγιε Επίκτητε, πρέσβευε υπέρ ημών.

Η μνήμη του τιμάται στις 12 Οκτωβρίου ε.ε.

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν άσκησιν, στερρώς ανύσας, ευηρέστησας, Χριστώ οσίως, Θεοφόρε παμμάκαρ Επίκτητε. Και δοξασθείς τη του Πνεύματος χάριτι, ημάς λύτρωσε κινδύνων και θλίψεων. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΛΕΡΟ

Δέος, κατάνυξη και συγκίνηση έχει προκαλέσει στους κατοίκους της Λέρου η θέα της εικόνας της Παναγιάς του Κάστρου, που δακρύζει!

Ηδη εκατοντάδες πιστοί, αλλά και επισκέπτες του νησιού που έμαθαν για το δάκρυ της Μητέρας του Χριστού, προσέρχονται τα τελευταία 24ωρα στο Κάστρο για να προσευχηθούν και να δουν ιδίοις όμμασι το θαύμα Της. Σύμφωνα με τους κατοίκους του νησιού, όλα ξεκίνησαν την παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Το απόγευμα της 14ης Αυγούστου άνθρωποι κάθε ηλικίας προσήλθαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Φανουρίου, όπου βρισκόταν από την 1η Αυγούστου η εικόνα, προκειμένου να τη συνοδεύσουν πίσω στο σπίτι της, στο Κάστρο (Παλιόκαστρο) για τον εορτασμό της Παναγίας.

Η εικόνα, μέσα σε κλίμα βαθιάς κατάνυξης, τοποθετήθηκε στη θέση της και αμέσως οι πιστοί με ευλάβεια άρχισαν να την προσκυνούν. Ξαφνικά όμως, την ώρα που μια γυναίκα επιχείρησε να την ασπαστεί, παρατήρησε εμβρόντητη ότι από τα μάτια της Παναγιάς έτρεχαν δάκρυα. Χωρίς να χάσει χρόνο ενημέρωσε τον εφημέριο του ναού, τον πατέρα Σέργιο, ο οποίος αμέσως στάθηκε μπροστά στην εικόνα και διαπίστωσε το γεγονός. Από τα μάτια της Παναγιάς, που κρατά στα χέρια Της το Θείο Βρέφος, έτρεχε ένα διαυγές και διάφανο υγρό...

Δεκάδες άνθρωποι που αποτελούσαν το εκκλησίασμα έκαναν λόγο για θαύμα και γονάτισαν στο έδαφος για να προσευχηθούν στη χάρη της Παναγιάς που επέλεξε να εμφανιστεί μπροστά τους. Οι πιο ψύχραιμοι ωστόσο επιχείρησαν να δουν πίσω από την εικόνα, μήπως κι επρόκειτο για κάποιο φυσικό φαινόμενο.

Οπως ανέφεραν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και η γυναίκα που παρατήρησε πρώτη το φαινόμενο, η εικόνα της Παναγιάς μάλλον άρχισε να δακρύζει κατά τη διάρκεια της ανάβασης στο κάστρο, γεγονός που διήρκεσε -από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό- περίπου είκοσι με τριάντα λεπτά της ώρας.

Το νέο μεταδόθηκε μέσα σε λίγα λεπτά σε όλο το νησί, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Την επομένη το πρωί, στη Θεία Λειτουργία της Παναγιάς του Κάστρου, παρουσία του δημάρχου Λέρου Μιχάλη Κόλια και πλήθους πιστών, ο ιερέας αναφέρθηκε στο γεγονός με τη δέουσα σοβαρότητα και προσοχή. 

ΠΗΓΗ:http://www.agioritikovima.gr/ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~