Η
ΑΣΥΛΙΑ ΤΗΣ ΑΚΟΛΑΣΙΑΣ
ΩΣ
ΥΨΙΣΤΟ ΔΟΓΜΑ
ΤΗΣ
ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Δρος Κωνσταντίνου Σιαμάκη, φιλολόγου
Στὰ χρόνια μας μπροστὰ στὴ θρησκεία
τοῦ Βατικανοῦ δοκιμάσαμε ἐκπλήξεις πολὺ σοκαριστικὲς ἀλλὰ καὶ πολὺ ἀποκαλυπτικὲς
γιὰ τὴ διάγνωσι τοῦ ὑψίστου καὶ διαχρονικοῦ δόγματος τοῦ θρησκεύματος αὐτοῦ.
1. Ὁ Πολωνὸς ἠθοποιὸς τοῦ θεάτρου Κάρολος Βοϊτύλα κι ἔπειτα
πάπας Ῥώμης Ἰωάννης Παῦλος ξαμόλησε «ἀλαθήτως ἀπὸ τὴν ἕδρα του (ex cathedra)» ὅτι ἡ ἔκτρωσι στοὺς παπικοὺς ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς ὡς
βαρύτατο ἁμάρτημα, ἀλλὰ στὶς μοναχὲς ἐπιτρέπεται ὡς μὴ ἁμάρτημα καὶ μάλιστα ὡς
συνέχισι τῆς αὐτοθυσίας των∙ «διότι, λέει, πῶς ἀλλιῶς θὰ μπορέσουν νὰ
συνεχίσουν ἀπερίσπαστες τὸ ἱεραποστολικό
τους ἔργο;».
2. Ὁ Γερμανὸς καθηγητὴς τῆς δογματικῆς Ἰωσὴφ Ῥάτσινγκερ κι
ἔπειτα πάπας Ῥώμης Βενέδικτος στὴν Κωνσταντινούπολι ἀπήγγειλε τὸ Πιστεύω δυὸ φορὲς τὴν ἴδια στιγμή, μία
στὰ λατινικὰ μὲ τὸ Filioque καὶ μία στὰ ἑλληνικὰ χωρὶς τὸ Filioque, ἐννοώντας∙ «Κολοκύθια Filioque καὶ μὴ Filioque∙ μὲ
τὰ δόγματα θ᾽ ἀσχολούμαστε τώρα; κι αὐτὰ θὰ μᾶς χωρίζουν; ἕνα εἶναι τὸ σπουδαῖο∙ νὰ εἶστε ὑπήκοοί μου (καὶ
φορολογούμενοί μου)». καὶ γιὰ τοὺς Γερμανοὺς προτεστάντες συμπατριῶτες του ἔγραψε
ὡς ἀλάθητος πάπας Ῥώμης τὸ βγαλμένο ἀπὸ
τὴν ἕδρα του (ex cathedra) ἐξ ὁλοκλήρου προτεσταντικὸ βιβλίο του «Ἰησοῦς ὁ ἀπὸ
Ναζαρέτ» (Jesus von Nazareth), ἐννοώντας∙ «Τί καθολικὴ καὶ τί προτεσταντικὴ ἀντίληψι
περὶ Χριστοῦ; μ᾽ αὐτὸν θ᾽ ἀσχολούμαστε τώρα; γι᾽ αὐτὸν θὰ διαιρούμαστε; ἕνα εἶναι τὸ σπουδαῖο∙ νὰ εἶστε ὑπήκοοί μου
(καὶ φορολογούμενοί μου)».
3. Ὁ Ἰταλὸς καρδινάλιος Ταρσίζιος Μπερτόνε, ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν
τοῦ Βατικανοῦ καὶ πιθανώτερος ἑπόμενος πάπας Ῥώμης, ἀπαντώντας κατὰ τὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου
(8 - 4 - 2010) στὴν παγκόσμια ἀγανάκτησι καὶ κατακραυγὴ γιὰ τὶς παιδεραστικὲς
σοδομιτικὲς δραστηριότητες πλήθους παπικῶν ἐπισκόπων καὶ λοιπῶν κληρικῶν σὲ
χιλιάδες ἀνηλίκων ἀγοριῶν, διακήρυξε ἀδιάντροπα∙ «Ἡ παιδεραστία δὲν εἶναι ἁμάρτημα,
διότι εἶναι ἁπλῶς μιὰ παραλλαγὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας»!
Ἕνα ἢ δύο σημεῖα δὲν ὁρίζουν ἕνα ἐπίπεδο∙ τρία σημεῖα ὅμως
ὁρίζουν. χωρὶς αὐτὴ τὴν τρίτη δήλωσι τοῦ
Μπερτόνε δὲν θὰ ἑρμηνεύαμε σ᾽ ὅλο τὸ βάθος τους τὶς δυὸ προηγούμενες∙ μ᾽
αὐτὴ τὴν τρίτη ὅμως ἑρμηνεύουμε καὶ τὶς
τρεῖς∙ ὅτι ὕψιστο καὶ διαχρονικὸ δόγμα τῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ
εἶναι∙ «Οἱ ἄγαμοι κληρικοὶ ‒ καὶ οἱ παπικοὶ εἶναι ὅλοι ἄγαμοι ‒ ἔχουν
ἀπὸ τὸν ἀλάθητο
πάπα Ῥώμης ἀσυλία σεξουαλικῆς ἀκολασίας καὶ διαστροφῆς, διότι ἐργάζονται
γιὰ τὴ δόξα τῆς ἐκκλησίας»∙ τῆς αὐτοκρατορίας του
δηλαδή. αὐτὸ ἐκτὸς ἀπὸ δογματικὴ ὁμολογία εἶναι κι ἕνα στρατολογικὸ
σάλπισμα πρὸς
τοὺς ἡγέτες τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν∙ ὅτι «Ἐλᾶτε σ᾽ ἐμᾶς∙ θὰ ἔχετε ἀσυλία
ἀκολασίας».
αὐτὸ τὸ σάλπισμα ξεσήκωσε πολλὰ φιλοπαπικὰ βαρβᾶτα ἄλογα τοῦ πολέμου
καὶ πολλὲς φοράδες. οἱ ἐπιφανεῖς παπικοὶ ἔνοχοι τὴν ἐναντίον τους
παγκόσμια κατακραυγὴ τὴ χρησιμοποιοῦν ὡς στρατολογικὸ σάλπισμα γιὰ τὴ
στρατολόγησι ὅλων ὅσοι ποθοῦν διακαῶς ἀσυλία ἀκολασίας, τὴν ὁποία δὲν
βρίσκουν
στὴν «ξεροκέφαλη» ὀρθοδοξία, ποὺ ἐπιμένει στὴ χριστιανικὴ ἁγνότητα καὶ
σωφροσύνη, τὴν ὁποία διδάσκουν ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοί του. ἐννοοῦν
δὲ κι αὐτοὶ
βέβαια νὰ πάρουν μαζί τους καὶ τὰ ποίμνιά τους ὡς φορολογουμένους τοῦ
χαλίφη τῆς
Ῥώμης, γιὰ νἄχουν κι οἱ ἴδιοι τὰ ποσοστά τους. διότι ὅλοι γιὰ τοὺς
φορολογουμένους ἀγωνίζονται βέβαια. χωρὶς αὐτοὺς ἡ ἀσυλία τῆς ἀκολασίας
δὲν θὰ
τοὺς εἶναι καὶ πολὺ χρήσιμη. κάποιοι πρέπει νὰ τὴν πληρώνουν αὐτὴ τὴν
ἀσυλία, ὅταν θὰ τὴν
προστιμάρουν ἄγρια τὰ κοσμικὰ δικαστήρια.
Ἐπιβεβαίωσι τοῦ ἐν λόγῳ παπικοῦ ὑψίστου δόγματος ἀπὸ τὴν
πίσω πόρτα ἔχουμε ἀπὸ τὸ Ἡμερολόγιο τῆς
Τερέζας, ἤ, ὅπως τὴ λένε, «μητέρας Τερέζας», τῆς πιὸ προβεβλημένης
καλόγριας τοῦ παπισμοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πάπα Ῥώμης βραβεύτηκε καὶ μὲ
βραβεῖο Νόμπελ κι ἁγιοποιήθηκε κιόλας∙ γιὰ νὰ ξεσηκωθοῦν κι ὅλα τὰ θηλυκὰ τῆς Γῆς
νὰ ὑπηρετήσουν ὡς παλλακίδες τοὺς ἀγάμους λεγεωναρίους τοῦ πάπα Ῥώμης στὸ ἱεραποστολικό
τους ἔργο∙ ἄλλο στρατολογικὸ σάλπισμα κι αὐτό. στὸ Ἡμερολόγιό της λοιπὸν ἡ
«μαντὰμ Βρομοτερέζα» ὁμολογεῖ κατ᾽ ἐπανάληψιν ὅτι ἦταν ἄθεη, δὲν πίστευε
τίποτε, κι ὅτι χρημάτισε διαδοχικὴ παλλακίδα διαφόρων ἐπιφανῶν τοῦ Βατικανοῦ.
θέλει νὰ πῇ πικάντικα ὅτι τοὺς εἶδε ξεβράκωτους. δὲν ἐγκατέλειψε ὅμως ποτὲ τὴν ἱεραποστολή
της. διότι αὐτὸ στὴ θεολογικὴ γλῶσσα τῆς νικολαϊτικῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ λέγεται
«ἱεραποστολή».
Δὲν νομίζω ὅτι ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι μιὰ
παπικὴ ἐκτροπὴ τῶν τελευταίων χρόνων τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ. ἡ
ἐκτροπὴ ξεκινάει στοὺς παπικοὺς ἀπὸ τὸ
Β΄αἰῶνα, τότε ποὺ ἤκμαζε ὁ νικολαϊτισμός, καὶ ἀνατολικῶς τοῦ Ἀδριατικοῦ
πελάγους πατασσόταν. ἡ παπικὴ ἐκτροπὴ ἀπὸ τότε, καὶ χωρὶς καμμιὰ διακοπὴ σὲ
καμμιὰ ἐνδιάμεση ἐποχή, φτάνει στὰ χρόνια μας ἀτσαλάκωτη. ἡ ἀσυλία τῆς ἀκολασίας εἶναι στὴ θρησκεία τοῦ Βατικανοῦ traditio catholica καὶ aeterna. καὶ γι᾽ αὐτὴ τὴν ἱστορικὴ
ἀλήθεια θὰ δώσω μερικὲς ἱστορικὲς μαρτυρίες∙ μαρτυρίες γεγονότων καὶ ὁμολογιῶν ἐπισήμων
καὶ κοινῶς παραδεδεγμένων στοὺς παπικούς. θὰ σᾶς δείξω τὰ γενεσιουργὰ αἴτια τῆς
σημερινῆς ποιότητος τῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ. διότι σὲ αὐτοτελῆ θρησκεία
κατάντησε ἡ ἀρχικὴ αἵρεσι τῶν παπικῶν. ὡς σχίσμα δὲ ἁπλῶς φαινόταν μόνο μέχρι τὸ
306. καὶ αἵρεσι ἦταν μόνο μέχρι τὸ 400 περίπου. ἀπὸ κεῖ κι ἐδῶθε εἶναι
θρησκεία∙ τόσο ἀπόμακρη ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ πίστι ὅσο καὶ τὸ ἰσλὰμ ποὺ εἶναι μετεξέλιξι τοῦ ἀρειανισμοῦ. ἡ
ἀγάπη τῆς ἐκκλησίας ποὺ ἦταν ἀκόμη μόνο
στὸ δακτύλιο τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, ἡ ἀγάπη
ἥτις πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει,
πάντα ὑπομένει, μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, οὐ ζηλοῖ, οὐ παροξύνεται, οὐκ ἀσχημονεῖ
(Α΄Κο 13,4-7), αὐτὴ ἡ ἀγάπη τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας τοὺς ἔκανε νὰ μὴ
φαίνωνται τί ἀκριβῶς εἶναι, καὶ δὲν θέλησε νὰ τοὺς ἀναθεματίσῃ ἀπὸ τὸ 306 ποὺ ἔπρεπε.
Τὸ 155 ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης Ἀνίκητος (ἡ
λατινικὴ μορφὴ τοῦ ὀνόματος Invictus
ἔμεινε στὴ λαϊκὴ μνήμη ὡς ὄνομα ἀντιχρίστου
ποὺ συμπληρώνει τὸν ἀριθμὸ 666) ἀπείλησε ὅτι θ᾽ἀφορίσῃ τὶς ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας,
ἐπειδὴ ἑώρταζαν τὸ πάσχα μὲ διαφορετικὸ
τρόπο∙ δηλαδὴ γιὰ ψύλλου πήδημα καὶ γιὰ κάτι τὸ μὴ βιβλικό. ὅταν ἀπειλῇ ἐκκλησίες,
τῶν ὁποίων δὲν εἶναι ἐπίσκοπος, τόσο μακρινὲς μάλιστα, θέλει νὰ δείξῃ ὅτι εἶναι
ὑπερεπίσκοπος καὶ ἰδιοκτήτης τῆς ἐκκλησίας. ἦταν ἕνας πειραματικὸς καὶ
προπαγανδιστικὸς λεονταρισμὸς τοῦ Ῥώμης, τοῦ ἐπισκόπου τῆς πρωτευούσης ντὲ τῆς
αὐτοκρατορίας, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἡ αὐτοκρατορία ἦταν εἰδωλολατρικὴ καὶ δίωκε καὶ
κατέσφαζε τότε τὴν ἐκκλησία. εἶχε συνείδησι καὶ ἦθος Χριστιανοῦ ὁ δεινόσαυρος ἐκεῖνος;
τὸ δὲ ὅτι τὸ ζήτημα ἦταν ψύλλου πήδημα δείχνει ὅτι ἦταν καὶ παράφρων, ἕνα εἶδος
Δομιτιανοῦ ἢ Καντάφι ἢ Ἀμὶν Νταντά, γιὰ ν᾽ ἀπειλῇ γι᾽ αὐτὸ ἀφορισμὸ τῆς μισῆς
Χριστιανωσύνης. πῆγε τότε στὴ Ῥώμη ὁ ὑπέργηρος
Πολύκαρπος Σμύρνης, ἕνα μόνο χρόνο πρὶν μαρτυρήσῃ, καὶ τὸν ἔπεισε νὰ μὴν ξεσχίσῃ
τὴν ἐκκλησία (Εὐσέβιος, Ἐκ. ἱστ. 5,24,14-17). ἐκεῖνος ὅμως, ὅπως καὶ κάθε
διάδοχος ἐπίσκοπος Ῥώμης, στὴν κίνησι τοῦ Πολυκάρπου δὲν εἶδε οὔτε ἀγάπη οὔτε τὸν
ἐνώπιον τοῦ Κυρίου φόβο τοῦ σχισθῆναι τὴν ἐκκλησίαν, ἀλλὰ τὴ θεώρησε ἀδυναμία. πίστεψε ὅτι τὸν φοβοῦνται
καὶ ὑποκύπτουν στὸ καπρίτσι του, ὅπως κάνουν ὅλα τ᾽ ἀνάγωγα καὶ κακοήθη παιδιά.
Γύρω στὸ 170 ὁ λεονταρισμὸς τοῦ Ῥώμης
ἐπαναλήφθηκε μὲ καρμπὸν καὶ γιὰ τὸ ἴδιο
θέμα τοῦ πάσχα ἀπὸ τὸν Βίκτωρα. καὶ αὐτουνοῦ
τὸ ὄνομα ἔμεινε στὴ λαϊκὴ μνήμη τόσο στὴ λατινική του μορφὴ Victor
ὅσο καὶ στὴν ἑλληνική του Νικητὴς ὡς ὄνομα τοῦ ἀντιχρίστου ποὺ συμπληρώνει τὸν ἀριθμὸ 666 (Ἀρέθας, Ἑρμ. εἰς Ἀποκ. 13,18 PG
106, 681b ὁ Νικητής∙ Λατεῖνος).
καί, νομίζω, ὄχι ἄδικα καὶ σφαλερά∙ διότι ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν (Α’ Ἰω
2,18). ἂν τέτοια ὑποκείμενα δὲν εἶναι ἀντίχριστοι, τότε ποιοί εἶναι; ὁ τότε
προεδρεύων ὅμως λόγῳ ἡλικίας μεταξὺ τῶν ἐπισκόπων τῆς Μ. Ἀσίας Πολυκράτης Ἐφέσου,
προφανῶς ἐπειδὴ ἦταν πλέον ὀλίσθημα καθ᾽ ὑποτροπήν, τοῦ ἀπάντησε πολὺ αὐστηρά,
σὰ νὰ τοῦ εἶπε ὅτι, «ἀφοῦ ἐπιμένει, νὰ πάῃ νὰ πνιγῇ». κι ὁ Βίκτωρ μουλάρωσε κι ἀφώρισε
ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, μόνο γιὰ νὰ δείξῃ ὅτι εἶχε τέτοια δικαιοδοσία.
ἀλλ᾽ ὁ Πολυκράτης ἀδιαφόρησε. φοβήθηκε ὅμως ὁ Μικρασιάτης ἐπίσκοπος τῆς Λυὼν
(Λουγδούνου) τῆς Γαλλίας Εἰρηναῖος,
προφανῶς ἐπειδὴ βρισκόταν στὴ λατινόγλωσση Δύσι, καὶ πῆγε καὶ κάλμαρε τὸν Ῥώμης Βίκτωρα (Εὐσέβιος, Ἐκ. Ἱστ. 5,24,1-13). κι ὁ
Βίκτωρ ποὺ βρισκόταν σὲ ἀμηχανία ἀπὸ τὴν ἀταραξία τοῦ Πολυκράτους, ἀλλὰ κέρδησε
τοὐλάχιστο τὸ φόβο τοῦ Εἰρηναίου, «ἔδωσε
τόπο στὴν ὀργή του» καὶ ἀνακάλεσε τὸν ἀφορισμό, «τὴν ἀνάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος».
Μέχρι ἐδῶ ἡ ἐγωπάθεια ἔπαρσι καὶ ὑπεροψία
τῶν ἐπισκόπων Ῥώμης τοὺς δείχνει μόνον ὡς σχισματικούς. καὶ θὰ ἔπρεπε ἡ ἐκκλησία
νὰ τοὺς ἀφορίσῃ. ὅμως ἡ ἀγάπη πάντα
στέγει ἐλπίζει καὶ μακροθυμεῖ. κι αὐτὴ
τὴ μακροθυμία εἶναι ποὺ οἱ ἀθεόφοβοι
δυτικοὶ παρερμήνευαν ὡς ἀδυναμία τῶν Χριστιανῶν καὶ δύναμι δική τους. γι᾽ αὐτὸ
κι ὁ θεὸς τοὺς σιχάθηκε καὶ ἀκριβῶς παρέδωκεν
αὐτοὺς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν, τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν
ἐν αὐτοῖς. … καὶ οἱ ἄρσενες, ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας, ἐξεκαύθησαν
ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες
ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν
ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες (Ῥω 1,26-27). στοὺς Ῥωμαίους τὰ ἔγραψε αὐτὰ ὁ Παῦλος,
σὰν ἕνα μάθημα ποὺ θὰ τοὺς ἦταν ἐν καιρῷ χρήσιμο. ἀλλ᾽ αὐτοὶ οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι. καὶ κανεὶς δὲν
μπορεῖ ν᾽ ἀγνοήσῃ τὴ Βίβλο ἀκίνδυνα. τοὺς ἐγκατέλειψε λοιπὸν ὁ θεὸς στὰ πάθη
τους, καὶ τὴν τρίτη φορὰ τοὺς ἄφησε νὰ ἐκτραποῦν σὲ τέτοια νικολαϊτικὴ αἵρεσι σὰ
«σκύλοι ποὺ τρῶν τὸ εἰδωλολατρικὸ ξερατό τους» (Β’ Πε 2,22), ὅπως διδάσκει κι ὁ
ἀπόστολος Πέτρος, τὸν ὁποῖο θέλουν καὶ πρῶτο πάπα Ῥώμης.
Τὸ 306 λοιπόν, τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ
Χριστιανωσύνη σφάδαζε χύνοντας τὸ αἷμα της στοὺς συστηματικὰ ἐξοντωτικοὺς
διωγμοὺς τῶν Διοκλητιανοῦ Μαξιμιανοῦ καὶ Γαλερίου, οἱ ἐπίσκοποι Ῥώμης διάλεξαν
τὸν καιρὸ στὴ σύνοδο τῆς Ἐλβίρας νὰ κάνουν τὸ καπρίτσι τους ἐπιβάλλοντας τὴν ὑποχρεωτικὴ
ἀγαμία σ᾽ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους πρεσβυτέρους καὶ διακόνους τῆς λατινογλώσσου
Δύσεως, χωρίζοντας ἀκόμη καὶ τοὺς παντρεμένους ἀπὸ τὶς γυναῖκες των καὶ
πετώντας στοὺς δρόμους καὶ στὴν ἀλητεία τὰ παιδιά τους. (ἡ Ἐλβίρα εἶναι πόλι τῆς
Προβηγκίας, περιοχῆς τῆς Μασσαλίας, πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴ Ῥώμη).
Ἐλβίρας κανών 33∙ Placuit in totum prohibere episcopis presbyteris et diaconibus, vel
omnibus clericis positis in ministerio, abstinere se a coniugibus suis et non
genere filios: quicumque vero fecerit, ab honore clericatus exterminetur.
Μεταφράζω: Ἔδοξεν ὅλως ἀπαγορεύειν ἐπισκόποις πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις, τουτέστι πᾶσι τοῖς κληρικοῖς τοῖς ἀφιερωμένοις τῇ διακονίᾳ, ἀπέχεσθαι ἀπὸ τῶν συζύγων αὑτῶν καὶ μὴ γεννᾶν υἱούς. εἰ δέ τις ποιήσει τοῦτο, τοῦτον ἀποβάλλεσθαι τοῦ τῆς ἱερωσύνης ἀξιώματος.
Τὰ ἴδια ἐπανέλαβαν καὶ πολλὲς ἄλλες μεταγενέστερες σύνοδοι κατ᾽ ἐντολὴν
τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες καὶ ἡ σύνοδος τῆς Ἀρελάτης τοῦ
314 (κανὼν 6), καὶ ἡ μεταξὺ τῶν ἐτῶν 355 καὶ 419 σύνοδος τῆς Καρθαγένης
(κανόνες 4∙ 25∙ 33). ἡ ἐπανάληψι γινόταν, ἐπειδὴ δυσκολεύτηκαν 120
χρόνια νὰ τοὺς χωρίσουν ὅλους ἀπὸ τὶς γυναῖκες των ἢ νὰ τοὺς πείσουν νὰ
μείνουν ἄγαμοι. ὁ ἔγγαμος λ.χ. ἐπίσκοπος Ἱλάριος Πικταβίου (Πουατιὲ) τῆς
Γαλλίας (315-368), ὁ καλὸς φίλος τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος τὸν
φιλοξενοῦσε πάντα ὡς ἐξόριστο καὶ φυγάδα, δὲν χώρισε τὴ γυναῖκα του
ποτὲ μέχρι τὸ θάνατό του σὲ βαθὺ γῆρας, καὶ δὲν λογάριαζε τὸν ἐπίσκοπο
Ῥώμης καὶ τὸ ὀλέθριο νικολαϊτικὸ αὐτὸ δόγμα του. γι᾽ αὐτὸ προφανῶς κι ὁ
Ἀθανάσιος σ᾽ αὐτὸν διάλεξε νὰ φιλοξενῆται. (τὰ
συγγράμματα τοῦ Ἱλαρίου στὴν PL 9-10).
Ἀπὸ τὸ 306 καὶ πέρα ὅμως ὁ κάθε ἐπίσκοπος Ῥώμης εἶναι πλέον
αἱρεσιάρχης, μιᾶς πολὺ βρόμικης νικολαϊτικῆς αἱρέσεως μάλιστα, καὶ ὅσοι
πειθαρχοῦν σ᾽ἐκεῖνον ὅπως οἱ δαίμονες στὸ διάβολο, εἶναι αἱρετικοί. κι
ἀπὸ τότε ἔχουν ἐπάνω τους τὴν κατάρα τοῦ θεοῦ, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα
εἶναι σήμερα τὰ διεστραμμένα σοδομιτικὰ καὶ παιδεραστικὰ χάλια αὐτῶν τῶν
κιναίδων καὶ ἀρσενοκοιτῶν καὶ σκύλων (κυνῶν) (Λε 20,13∙ Δε 23,19∙ Α΄Κο 6,9∙ Α’Τι 1,10∙ Ἀπ 22,15), οἱ ὁποῖοι ἐπορεύθησαν ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας (ἀλλιότικης) ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα (Γε
19,4-11∙ Ἰδ,7), ὅπως λέει γιὰ τοὺς τέτοιους κι ὁ ἀπόστολος Ἰούδας. σ᾽
αὐτὰ τὰ
χάλια τους κυλίονται ἀνελλιπῶς ἀπὸ τὸ 306 τὸ βραδύτερο μέχρι σήμερα καὶ
τὰ προβάλλουν κι ὡς ἄποψί τους, ὅπως ὁ καρδινάλιος Ταρσίζιος Μπερτόνε,
ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι, ἀφοῦ ἡ παιδεραστία εἶναι ἁπλῶς παραλλαγὴ τῆς
ὁμοφυλοφιλίας, δὲν εἶναι παράπτωμα! δηλαδὴ τὸ ἔκαναν καὶ ὁμολογία τους
καὶ δόγμα τους τὸ διεστραμμένο βίτσιο τους καὶ καύχημά τους.
Προφήτευσε δὲ γι᾽ αὐτοὺς στὸ μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντάς του∙ Τὸ πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμεῖν.
μεταφράζω∙ «Τὸ πνεῦμα λέει ῥητῶς ὅτι σὲ καιροὺς ὑστέρους θ᾽
ἀποστατήσουν κάποιοι ἀπὸ τὴν πίστι καὶ θὰ προσηλωθοῦν σὲ πνεύματα πλάνα
καὶ διδασκαλίες δαιμονίων∙ θὰ εἶναι ὑποκριταὶ καὶ ψεῦτες, πωρωμένοι στὴ
συνείδησί τους, θ᾽ ἀπαγορεύουν τὸ
γαμεῖν» (Α’Τι 4,1-3). φρικτὴ κατάρα τοῦ θεοῦ ποὺ τοὺς μαστίζει, ὥστε νὰ
εἶναι πιὰ γνωστοὶ σὲ ὅλες τὶς ἠπείρους ὅτι εἶναι χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς
μουσουλμάνους κι ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι στὴν ἀκολασία τους
εἶναι πιὸ μετρημένοι. σήμερα τὸ
Βατικανὸ εἶναι ἡ μεγαλείτερη καὶ βρομερώτερη κιναιδικὴ ‐ σοδομιτικὴ
μαφία τῆς ὑδρογείου. κι ἀπὸ προπέρυσι ἔγινε γνωστὸ σὲ ὅλους ὅτι ἔχουν
μετεξελιχθῆ πρὸ πολλοῦ σὲ
θρησκεία νικολαϊτικοῦ καὶ ὀργιαστικοῦ χαρακτῆρος.
Ἡ πορνόβιος ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τῶν παπικῶν δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν
παρθενικὴ ἐθελούσια ἀγαμία τοῦ Χριστοῦ ἢ τοῦ Παύλου. ἡ παπικὴ ἀγαμία
εἶναι, θὰ ἔλεγα, συνέχεια τῆς ἀγαμίας τῶν ἑστιάδων τῆς εἰδωλολατρικῆς Ῥώμης, οἱ ὁποῖες ἦταν ἱερόδουλοι, δηλαδὴ πόρνες. ἀπὸ τὸν
εἰδωλολατρικὸ ἐκεῖνο θεσμὸ ἔφτασε μέχρι τὰ χρόνια μας νὰ λέγωνται οἱ πόρνες ἱερόδουλοι καὶ ἱέρειαι.
ἡ ἀγαμία τῶν παπικῶν κληρικῶν θεσμικῶς εἶναι καὶ σὰν τὴν
πορνόβιο ἐπίσης ἀγαμία τῶν ὑποχρεωτικῶς ἀγάμων γενιτσάρων τοῦ
Τούρκου σουλτάνου καὶ τῶν λεγεωναρίων τῆς γαλλικῆς «λεγεῶνος τῶν
ξένων».
ὁ πάπας Ῥώμης τοὺς κληρικούς του λεγεωναρίους
- γενιτσάρους τοὺς θέλει ὄχι
ἁγνοὺς καὶ παρθένους, ἀλλ᾽ ἀπαλλαγμένους ἀπὸ οἰκογενειακὰ βάρη. τῶν
δὲ καλογραιῶν
ἡ ἀγαμία εἶναι ἱεροδουλική∙ γιὰ τὶς εὐνόητες ἀνάγκες τῶν
λεγεωναρίων τοῦ πάπα. κι ἐνῷ ὁ πάπας Ῥώμης ἀπαγορεύει τὸ διαζύγιο τῶν
λαϊκῶν ἀκόμη κι ἐκεῖ ποὺ τὸ
ἐπιτρέπει ὁ Χριστός, στοὺς λεγεωναρίους του ἐπιτρέπει ν᾿ ἀλλάζουν τὶς
καλόγριες ‐ παλλακίδες των
ὅσες φορὲς θέλουν. ἀνεκχριστιάνιστα κτήνη∙ καὶ χειρότεροι, διότι τὰ
κτήνη ἀφύσικα πράγματα δὲν κάνουν. παρ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ οἱ λεγεωνάριοι
ἱκανοποιοῦν τὶς
σχετικὲς ἀνάγκες των καὶ μὲ τυχάρπαστα ἀνήλικα ἀγόρια ποὺ ἀποπλανοῦν ἢ
βιάζουν. πρὶν ἀπὸ 20 χρόνια οἱ παπικοὶ ἐξομολόγοι στὴν Αὐστραλία
κατέστρεφαν σεξουαλικῶς τ᾽ ἀνήλικα ἀγόρια, ποὺ ἐξωμολογοῦσαν, τόσο
συχνά, ὥστε οἱ παπικὲς ἀρχές, γιὰ νὰ μειώσουν κάπως τὰ
κολομπαριάτικα ποὺ πλήρωναν καταδικαζόμενοι στὰ «κοσμικὰ» δικαστήρια,
ἀναγκάστηκαν νὰ κλειδώνουν τὸ
κουβούκλιο τῶν ἐξομολόγων, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτίθενται ἐκεῖνοι στ᾽ ἀνήλικα
ἀγόρια. κι αὐτὸ τὸ κλείδωμα βέβαια εἶναι μιὰ ἐπίσημη ὁμολογία τῆς
ποιότητός των. καὶ φυσικὰ τ᾿ ἀγόρια ἔτσι γλύτωναν τὸ βιασμὸ μόνο κατὰ
τὴν ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως. τελείως ἀδιάντροποι ἀνώμαλοι. οὐδέποτε
παπικὸς κληρικὸς δικάστηκε ἐκκλησιαστικῶς ἢ τιμωρήθηκε γιὰ σεξουαλικὰ
παραπτώματα εἴτε πορνικὰ εἴτε ἀνώμαλα. ἡ ἀσυλία τους αὐτὴ εἶναι
ἐξασφαλισμένη ἀπὸ τὸ 306 τὸ βραδύτερο.
Μόνο 19 χρόνια μετὰ τὴν ἀπαγόρευσι τοῦ γάμου στοὺς κληρικούς, τὸ 325
στὴν Α’ οἰκουμενικὴ σύνοδο, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης Ὅσιος
Κορδούης (=Κόρδοβας), ἕνας ποὺ λίγο ἀργότερα ὑπέγραψε καὶ ἀρειανικὴ
ὁμολογία, ὥστε ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης προσεταιριζόμενος τοὺς ἀρειανοὺς νὰ
κατάσχῃ μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸ μισὸ λαὸ τῆς Ἀνατολῆς, ἔπεισε τοὺς 318
πατέρες τῆς συνόδου ν᾿ ἀπαγορεύσουν τὸ γάμο στοὺς κληρικούς. ὁ Ἱσπανὸς
αὐτὸς πράκτορας τοῦ Ῥώμης, ποὺ ἄλλοτε ὡμολογοῦσε ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος κι
ἄλλοτε ὅτι εἶναι ἀρειανός, σὰν τὸν Ῥάτσινγκερ ποὺ λέει τὸ Πιστεύω σὲ δυὸ
παραλλαγές, μοναδικὸ σκοπὸ στὴ ζωή του εἶχε νὰ περιέρχεται τὶς
ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς καὶ νὰ προπαγανδίζῃ τὴν ἐξουσία τοῦ ἀφεντικοῦ
του, τοῦ Ῥώμης, καὶ κυρίως τὴν ἐπιβολὴ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐπαγγελματικῆς
ἀγαμίας τῶν λεγεωναρίων. τοὺς πατέρες τῆς συνόδου, ποὺ ἐνθουσιάστηκαν
γι᾿ αὐτό – καὶ ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ μὴν ἐνθουσιαστῇ καὶ νὰ δείξη ἔτσι
στοὺς ἄλλους ὅτι «εἶναι σαρκικός»;
– καὶ ἤθελαν νὰ τὸ θεσπίσουν ἀμέσως παμψηφεί, τοὺς ἐπέπληξε ὁ γηραιὸς
ὁμολογητὴς τοῦ καιροῦ τῶν διωγμῶν καὶ παρθένος ἄγαμος καὶ ἅγιος καὶ
σεβάσμιος ἐπίσκοπος τῆς Ἄνω Θηβαΐδος Παφνούτιος. τοὺς ὑπενθύμισε τὴ
θεόπνευστη διδασκαλία τοῦ Παύλου, ὅτι τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσι καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος (Ἑβ 13,4). καὶ τοὺς εἶπε ὅτι ἂν κάνουν κάτι τέτοιο, αὐτὸ θὰ παραβλάψῃ τὴν
ἐκκλησίαν, καὶ θὰ δρομολογήσουν πολὺ μεγάλα
κακὰ στὴ Χριστιανωσύνη, ὅτι γιὰ τοὺς ἐγγάμους σωφροσύνη εἶναι νὰ
γίνωνται τὰ τοῦ γάμου, κι ὅτι μόνο μὲ τὴ
χρῆσι τῶν τοῦ γάμου μπορεῖ νὰ φυλαχθῇ καὶ ἡ σωφροσύνη τῶν
γυναικῶν τῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖες μὲ τὸ χωρισμὸ θὰ κινδυνεύσουν πολὺ νὰ
χάσουν τὴ σωτηρία τους. τὰ ἱστοροῦν αὐτὰ οἱ ἀρχαῖοι ἱστορικοὶ Σωκράτης
καὶ Σῳζομενός (Σωκράτης, Ἐκ. ἱστ. 1,11 PG 67,101c-104b. Σῳζομενός, Ἐκ.
ἱστ. 1,23 PG 67,925bc). κι ὅλοι μετανόησαν γιὰ τὸν ἀνόητο ἐνθουσιασμό
τους καὶ σωφρόνησαν. ἡ ἐκκλησία δηλαδὴ στὴν Α΄
οἰκουμενικὴ σύνοδο ἀντιμετώπισε δυὸ ἀντιχρίστους∙ τὸν πονηρὸ Ἄρειο καὶ
τὸν παμπόνηρο ἐπίσκοπο Ῥώμης. ἔτσι ὁ Ῥώμης ἀπέτυχε νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴν
Α΄οἰκουμενικὴ σύνοδο, γιὰ νὰ περάσῃ στὴν ἐκκλησία τὸ νικολαϊτικὸ δόγμα
τῆς μέχρι σήμερα ὀργιαζούσης παπικῆς θρησκείας. ἀπὸ τότε δίπλα στὴν
ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐνεδρεύει καὶ παραφυλάει συνεχῶς ὁ ἀντίχριστος
πάπας Ῥώμης καὶ συνεχῶς ἀποπειρᾶται νὰ τὴν κάνῃ ποταμοφόρητον καὶ
νὰ τὴν πνίξῃ (Ἀπ 12,15). κι ἀφοῦ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει δίπλα της
τὸ διάβολο,
πρέπει νὰ προσέχῃ. γιατὶ ὁ διάβολος ξέρει νὰ ξεσηκώνῃ καὶ νὰ στρατολογῇ
πολλοὺς ἄφρονες καὶ νοσταλγοὺς τῆς ἀσυλίας τῆς ἀκολασίας, ποὺ
λειτουργοῦν ὡς πεμπτοφαλαγγῖτες καὶ πράκτορες τοῦ ἀντιχρίστου Ῥώμης.
Στὴν Ἀλεξάνδρεια οἱ Χριστιανοὶ ἔλεγαν
τὸν ἐπίσκοπό τους πάππα∙ (οἱ τυπογράφοι τὸ ἁπλούστευσαν μὲ ἕνα π). εἶναι λέξι ἑλληνική,
ἔκφρασι τρυφερότητος, ποὺ θὰ πῇ «πατερούλη», μπαμπάκα. ἔτσι προσφωνεῖ στὸν Ὅμηρο, στὴ χώρα τῶν Φαιάκων, ἡ βασιλοπούλα Ναυσικάα
τὸν πατέρα της∙ Πάππα φίλε (= ἀγαπημένε
μου μπαμπάκα) (Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, ζ 57). ἔπειτα ἡ χρῆσι τῆς προσφωνήσεως αὐτῆς ἐπεκτάθηκε
καὶ σ᾽ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Κύπρου. πολὺ πρὶν
ἀπὸ τὸν Ῥώμης πάππας λέγεται κι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου. τὸ 404 ὁ Λατῖνος Ἱερώνυμος
στὴ Βηθλεὲμ προσφωνεῖ πάππα τὸν Ἐπιφάνιο Κύπρου, πεθαμένον ἤδη πρὶν ἀπὸ ἕνα ἔτος.
γράφει∙ Ego clam
beatum papam
Epiphanium rogarem, ut eam moneret (Hieronymus, Epist.108,21,1 PL 22,898).
μεταφράζω∙ «Ἐγὼ παρακάλεσα κρυφὰ τὸν
μακάριο πάπα Ἐπιφάνιο, νὰ τὴ συμβουλεύσῃ». ὁ Ἀλεξανδρείας προσφωνεῖται πάπας
μέχρι σήμερα. κι ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀπὸ ἄλλους ἐπισκόπους ἢ πρεσβυτέρους ἢ λαϊκοὺς
προσφωνοῦνταν πάππας (PG
25,364c∙ 372b∙ 26,180c).
ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Α’ οἰκουμενικὴ σύνοδος εἶχε ἀναθέσει στὸν ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας ἕνα
ὑψηλὸ καθῆκον, τὸ ὁποῖο σὲ τρία χρόνια περιῆλθε στὸ Μ. Ἀθανάσιο∙ νὰ γράφῃ κάθε
χρόνο καὶ ν᾽ ἀπευθύνῃ σ᾽ ὅλες
τὶς ἐπισκοπὲς τῆς οἰκουμένης μιὰ ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ δογματικοῦ κανονικοῦ καὶ
πνευματικοῦ περιεχομένου, τὴ λεγόμενη Ἑορταστικὴ
Ἐπιστολή, μὲ τὴν ὁποία ν᾽ ἀνακοινώνῃ τὴν ἡμερομηνία τοῦ πάσχα
τοῦ ἑπομένου ἔτους καὶ νὰ σχολιάζῃ καὶ γνωμοδοτῇ γιὰ τὰ δογματικὰ κανονικὰ καὶ πνευματικὰ ζητήματα τοῦ
προηγουμένου ἔτους. καὶ ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ ἦταν ἡ γνώμη τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. ὁ
Ἀθανάσιος ἔγραψε 45 Ἑορταστικὲς Ἐπιστολές, ὅσα καὶ τὰ χρόνια τῆς ἐπισκοπείας
του (328-373). τὴν κάθε μιὰ τὴν ἔγραφε καὶ τὴν ἐξέπεμπε στὴν οἰκουμένη ἀκόμη καὶ
κατὰ τὰ χρόνια τῆς ἐξορίας του ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν βρισκόταν. ἦταν τὸ στόμα τῆς ἐκκλησίας.
περίφημη εἶναι ἡ 39η Ἑορταστικὴ Ἐπιστολή του, ὅπου ὁ στῦλος τῆς ὀρθοδοξίας διδάσκει στὴν
ἐκκλησία ποιά εἶναι κατὰ τὶς ἔρευνές του στοὺς πατέρες (ἐννοεῖ τὸν
Μελίτωνα Σάρδεων καὶ ἄλλους) τὰ κανονικὰ καὶ θεόπνευστα βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ
τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Κανών. ἔχω ἐκδώσει δυὸ φορὲς ἀπὸ 24 χειρόγραφα τὴν Ἐπιστολὴ
αὐτὴ (Μελέτες 1,20 κ.ἑ.). αὐτὰ ὁ πάπας Ἀθανάσιος.
καὶ οἱ ἐπίσκοποι Ῥώμης ἔτριζαν τὰ δόντια
τους. τὸν τίτλο πάππας καὶ τὴν ἐνιαύσια ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ πρὸς ὅλη τὴν οἰκουμένη τὰ φθόνησε σὰ φαρμακερὴ
ὀχιὰ κυρίως ὁ σύγχρονός του ἀλλὰ πολὺ νεώτερός του ἐπίσκοπος Ῥώμης, ὁ φθονερὸς
καὶ κομπλεξικὸς Δάμασος (366-384). καὶ μόλις ὁ Ἀθανάσιος πέθανε τὸ 373, ἄρχισε
αὐτὸς πρῶτον νὰ προσφωνῆται πάππας καὶ πολὺ γρήγορα νὰ προσπαθῇ ν᾽ ἀπαγορεύσῃ
τὸν τίτλο αὐτὸ σ᾽ ὁποιονδήποτε ἄλλον ἐπίσκοπο τῆς οἰκουμένης, καὶ δεύτερον, μηδενὸς ἀνωτέρου
του ἀναθέσαντος, νὰ γράφῃ αὐτοχειροτόνητος ὁ ἴδιος τὰ
λεγόμενα Δέκρετά του (Decreta), γιὰ νὰ ὑποκαταστήσῃ
ἐκτοπίσῃ καὶ καταργήσῃ τὶς πατροπαράδοτες Ἑορταστικὲς Ἐπιστολὲς τοῦ πάππα Ἀλεξανδρείας,
ὑπογράφοντας καὶ ὡς πάππας (τὸ ἐννοοῦσε
ὅπως ἐννοοῦσε ὁ Στάλιν τὸ «Πατερούλης»),
γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ στὴν οἰκουμενικὴ ἐκκλησία ὡς ὁ ἀρχηγός της. ἀρχηγὸς τῆς ἐκκλησίας
τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀντίχριστος! ὁ αἱρεσιάρχης τῶν νικολαϊτῶν! κι ἀπὸ τότε λέγεται πάππας (ἢ πάπας) κι ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης. ἡ μπογιά του ὅμως ἔπιασε μόνο στὴ
λατινόγλωσση Δύσι, τὴν ὁποία φρόντισε ν᾽ ἀπομονώσῃ, γιὰ νὰ τὴ βιάσῃ.
Αὐτὸς ὁ πρῶτος «πάπας Ῥώμης» Δάμασος πέταξε καὶ τὴν ἀρχαία λατινικὴ μετάφρασι τῆς
Κ. Διαθήκης, ποὺ εἶχαν κάνει τὸ Β’ αἰῶνα ἑλληνόγλωσσοι καὶ λατινομαθεῖς Ἕλληνες
κάτοικοι τῆς Ἰταλίας, τὴ λεγόμενη Ἰταλικὴ
(Itala), κι ἔβαλε τὸν Ἱερώνυμο, τὸν καὶ πρὶν καὶ μετὰ τὸ βάπτισμά του ὡμολογημένο πόρνο, νὰ κάνῃ μιὰ ἄλλη
λατινικὴ μετάφρασι∙ κι ἐκεῖνος ἔκανε αὐτὴ ποὺ ἔμεινε ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα στὸ
παπικὸ θρήσκευμα τοῦ Βατικανοῦ, τὴ
λεγομένη Λαϊκὴ (Vulgata), ἡ ὁποία,
ὅπως διαπίστωσα σὲ εἰδικὴ ἔρευνά μου, εἶναι ἕνα μεταφραστικὸ ἐξάμβλωμα. ὁ Ἱερώνυμος
δὲν ἤξερε καλὰ ἑλληνικά. κι ἐξαφάνισαν οἱ παπικοὶ τὴν Ἰτάλα, καταστρέφοντας ὅλα
τὰ χειρόγραφά της. λίγα ἀποσπάσματά της διασῴζονται σήμερα.
Αὐτὸς ὁ πάπας Ῥώμης Δάμασος, ὅταν ἦταν
τὸ 366 ὑποψήφιος ἐπίσκοπος, ὅπως ἱστορεῖ ὁ λατινόγλωσσος ἱστορικὸς Μαρκελλῖνος
(27,3,13), κατὰ τὸν προεκλογικό του ἀγῶνα, ποὺ διήρκεσε ἕνα μῆνα, διενήργησε
μέσα στὴ Ῥώμη μὲ τοὺς ἀγάμους λεγεωναρίους ‐
μπράβους του τέτοιες σφαγὲς ἀντιπάλων, ποὺ ὁ εἰδωλολάτρης στρατηγὸς Βιβέντιος, ὁ
ὁποῖος εἶχε σταλῆ ἀπὸ τὸ κράτος γιὰ νὰ ἐπιβάλῃ τάξι, μὴ μπορώντας ν᾽ ἀναχαιτίσῃ
τοὺς «ἀγάμους» σφαγεῖς, ὑποχώρησε μὲ τὶς λεγεῶνες του φοβισμένος ἔξω ἀπὸ τὴ Ῥώμη. καὶ μόνο σὲ μία ἡμέρα καὶ μόνο σ᾽ ἕνα
ναό, τὸν τοῦ μάρτυρος Σικινίνου, μετρήθηκαν 137 πτώματα σφαγμένων, ἱστορεῖ ὁ αὐτόπτης
Μαρκελλῖνος. τὰ ἴδια ἱστορεῖ κι ὁ σύγχρονος ἀλλὰ μὴ αὐτόπτης Ῥουφῖνος στὴν ἐκκλησιαστικὴ
ἱστορία του (2,10 PL 21,52lab).
καταλαβαίνει κανεὶς πόσο ἄγριος δεινόσαυρος κι ἑπτακέφαλος δράκων εἶναι ὁ πάπας
(=μπαμπάκας) Ῥώμης κι ἀπὸ πόσο παλιὰ καὶ πόσο μεγάλος σφαγέας καὶ ἀρχηγὸς
σφαγέων. γιὰ νὰ μὴ νομίζετε ὅτι μόνον ὡς
σύμμαχος τοῦ παπικοῦ Χίτλερ καὶ μόνο στὴ Σερβία καὶ μόνο στὸν
τριακονταετῆ του πόλεμο στὴν Εὑρώπη τοῦ 17ου αἰῶνος ἔσφαξε κόσμο ὁ πάπας Ῥώμης.
κάνει καὶ τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ τρία; νικολαϊτεύει, φορολογεῖ, καὶ σφάζει.
βρήκατε ποτὲ νὰ ἔχῃ κάνει κάτι ἄλλο; ποιά
χριστιανικὴ ἁγνότητα μποροῦν νὰ ἔχουν τὰ τέτοια ὑποκείμενα;
Τὸν Ε’ αἰῶνα ἡ παπικὴ θρησκεία, ἐκτὸς
ἀπὸ τὶς ἄλλες κακοδοξίες της καὶ τὴν ἀκάθαρτη
πρακτική της, ὡς θεωρία τῆς πρακτικῆς της ἀνέπτυξε μιὰ εἰδικὴ καὶ βρόμικη
θεολογία ‐ μυθολογία, τὴν
περίφημη μαγδαληνολογία. ἡ γερόντισσα σὲ ἡλικία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔγινε
κοριτσόπουλο, τέως δραστήρια πόρνη, ποὺ ἀφωσιώθηκε στὸ Χριστὸ μ᾽ ἐρωτικὸ
πάθος, καὶ ἦταν ἐρωμένη του. αὐτὸ ἠρεμοῦσε τὶς ταραγμένες συνειδήσεις τῶν
πορνοβίων ἀγάμων παπικῶν κληρικῶν ‐ λεγεωναρίων καὶ ἐνθάρρυνε στὴ σεξουαλικὴ «ἀποστολή» τους
τὶς πολυάριθμες μοναχὲς παλλακίδες των. τότε ὁ πάπας Ῥώμης ἀπαγόρευσε τελείως
στοὺς λαϊκοὺς τὸ διαζύγιο, γιὰ νὰ δώσῃ στρατολογικὸ κίνητρο σὲ χιλιάδες ἀντρῶν,
ποὺ τοὺς ἄρεσε ἡ ἀσωτία, νὰ γίνουν ἄγαμοι
λεγεωνάριοι τοῦ πάπα τους, ὥστε νὰ
μποροῦν ν᾽ ἀλλάζουν τὶς
μοναχὲς παλλακίδες των, φρεσκάροντας τακτικὰ τὸ χαρέμι τους. πολὺ σατανικὸ καὶ
ταιριαστὸ σὲ ἀντιχρίστους. ὁ κυριώτερος πάπας Ῥώμης αὐτῶν τῶν μεθόδων ἦταν ὁ αὐταρχικὸς Λέων
Α΄(440-461).
Στὰ τέλη τοῦ F’
αἰῶνος ἡ παπικὴ θρησκεία υἱοθέτησε ἐπισήμως τὴν κακοδοξία τοῦ Αὐγουστίνου γιὰ τὸ καθαρτήριο πῦρ. εἶναι μιὰ δοξασία τοῦ
Πλάτωνος (Φαίδων, 113 - 4), τὴν ὁποία υἱοθέτησε μεταξὺ τῶν ἄλλων κακοδοξιῶν του
δεύτερος ὁ Ὠριγένης, τρίτος ἀπὸ τὸν Ὠριγένη ὁ Γρηγόριος Νύσσης, καὶ τέταρτος ἀπὸ
λατινικὲς μεταφράσεις τοῦ Γρηγορίου ὁ Αὐγουστῖνος. ὅτι ὑπάρχει προσωρινὴ κόλασι
μόνο γιὰ κάθαρσι - ἐξιλέωσι τῶν κολασμένων, μετὰ τὴν ὁποία αὐτοὶ πηγαίνουν
καθαρισμένοι πιὰ στὸν παράδεισο∙ μετὰ μερικὲς χιλιάδες χρόνια. ὁ πάπας Ῥώμης ὅμως
μπορεῖ νὰ διακόψῃ τώρα αὐτὴ τὴν κόλασι γιὰ κάποιον καὶ νὰ τὸν μεταθέσῃ ἀμέσως
στὸν παράδεισο∙ ἐπειδὴ εἶναι κύριος καὶ τῶν
ἐπιγείων καὶ τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν καταχθονίων (Φι 2,10-11∙ ὁ
Παῦλος τὴ
φράσι αὐτὴ τὴ λέει γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ
Χριστό). ὁ πάπας ὅμως αὐτὸ τὸ πουλάει∙ ἐπειδὴ εἶναι ἰδιοκτήτης τῶν
περίσσιων ἀρετῶν
καὶ καλῶν ἔργων τῶν ἁγίων, ἐκείνων «ποὺ δὲν τοὺς χρειάζονταν» γιὰ τὴ
σωτηρία
τους∙ κι ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ τὰ
διαχειρίζεται ὅπως θέλει∙ γι᾽ αὐτὸ πουλάει μερικὰ σ᾽ἐκείνους ποὺ
βρίσκονται στὸ
καθαρτήριο, γιὰ νὰ ἐξοφλοῦν ἀμέσως καὶ νὰ μετατίθενται στὸν παράδεισο.
ἂν θέλῃ ὅμως
ὁ πάπας δίνει σὲ μερικοὺς ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ ἀτέλειωτο
ἐξιλωτικὸ ἀπόθεμα καὶ δωρεάν. παρ᾽ ὅλο ποὺ αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερα ἀνόητο
καὶ φρενοβλαβικό, ἐν τούτοις στὸν παπικὸ κόσμο ἀπὸ τὸν F’
μέχρι τὰ μέσα τοῦ Κ’ αἰῶνος εἶχε ζήτησι μεγαλείτερη ἀπ᾽ ὅση ἔχουν
σήμερα τὰ ναρκωτικά. τὴν παραφροσύνη αὐτὴ ἐπισημοποίησαν ὡς ὑψηλὸ
δόγμα τῆς παπικῆς θρησκείας οἱ παπικοὶ πάπες Ῥώμης Βενέδικτος Α’,
Πελάγιος Α’,
καὶ Γρηγόριος Α’ (574-604). ὁ τρίτος μετέθεσε δωρεὰν στὸν παράδεισο τὸ
Ῥωμαῖο
διώκτη τῶν Χριστιανῶν αὐτοκράτορα Τραϊανό. ἔτσι ὁ πάπας Ῥώμης
θησαυρίζει, ὁ λαὸς πληρώνει, καὶ ἰδίως
οἱ πλούσιοι, κι ἡ Δ. Εὐρώπη κυλίστηκε στὴν ἐξαγοράσιμη ἀκολασία. ὁ
Γρηγόριος Ῥώμης κάποτε ἔνιωσε τόσο ἰσχυρός,
ποὺ ζήτησε ἀπὸ τοὺς πατριάρχες Εὐλόγιο Ἀλεξανδρείας κι Ἀναστάσιο Α΄
Ἀντιοχείας
νὰ τὸν ὑπακούσουν καὶ μαζί του νὰ καθαιρέσουν τὸν Κωνσταντινουπόλεως.
τοὺς ὑποσχέθηκε
μάλιστα σὰ μπόνους γιὰ τὴν πειθαρχία τους νὰ τοὺς στείλῃ γιὰ λίγο «τὰ
κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν», τὰ ὁποῖα
εἶχε δώσει ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο (Μθ 16,19) καὶ τὰ ὁποῖα «εἶναι πολὺ
θαυματουργὰ
καὶ θεραπεύουν κάθε νόσο, μόλις τ᾽ ἀκουμπήσῃ κανεὶς στὸν ἀσθενῆ»!
(Gregorius I Romae, Epistolae
I,26 PL 77,480a∙
Beati Petri apostoli vobis claves transmisi, quae super aegros positae multis solent miraculis coruscare). αὐτὰ τὰ κλειδιὰ ὁ ἀπόστολος Πέτρος τὰ εἶχε πάντα μαζί
του στὸ μπρελόκ του, κι ὡς … πρῶτος πάπας Ῥώμης τὰ ἄφησε στοὺς ἑπομένους πάπες
αὐτῆς τῆς πόλεως. γι᾽
αὐτὸ ἔχουν τὴν ἐξουσία νὰ βάζουν στὸν παράδεισο ὅποιον κολασμένο τοῦ
καθαρτηρίου τοὺς πληρώνει, ὡς κλειδοκράτορες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. κι ὁ
Γρηγόριος Α’ εἰδικὰ εἶχε καὶ τὴν καλοσύνη νὰ τὰ
δώσῃ γιὰ λίγο στοὺς πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, ἂν δέχονταν νὰ ὑποταχτοῦν σ᾽ αὐτὸν καὶ μαζί του νὰ καθαιρέσουν τὸν
Κωνσταντινουπόλεως! τελείως ἀθεόφοβοι οἱ χαλίφες τῆς Ῥώμης οἱ αἱρεσιάρχες τῆς
νικολαϊτικῆς θρησκείας των, δὲν διστάζουν νὰ λὲν τὰ πιὸ ἀπατεωνικὰ ψέμματα (Gregorius I Romae, Epistolae
1,26∙ 5,43∙ 6,40∙ 7,27∙ 28∙ 40∙ 8,2). στὴ λαϊκὴ μνήμη τῆς χριστιανικῆς Ἀνατολῆς
ἔμεινε τὸ ὄνομα τοῦ πρώτου εἰσηγητοῦ τοῦ καθαρτηρίου πυρὸς πάπα Ῥώμης
Βενεδίκτου Α’ ὡς ὄνομα ἀντιχρίστου ποὺ συμπληρώνει τὸν ἀριθμὸ 666 (Ἀνδρέας
Καισαρείας, Ἑρμ. εἰς Ἀποκ. 13,18 PG 106,340d).
Tὸ
ἔτος 858 κάθισαν στοὺς θρόνους Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ῥώμης νέος
πατριάρχης ὁ
Φώτιος καὶ νέος πάπας ὁ Νικόλαος Α’, ὁ ὁποῖος στὴν ἐνθρόνισι προηγήθηκε
λίγους
μῆνες. καὶ μόλις κάθισε στὸ θρόνο ἵδρυσε τὸ χαλιφᾶτο τῆς Χριστιανωσύνης.
ὁ
Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι βέβαια δὲν ἵδρυσαν χαλιφᾶτο ( = ἐγκόσμια
πολιτικοστρατιωτικὴ
ἱεροκρατικὴ αὐτοκρατορία) καὶ δὲν ἔχρισαν χαλίφη ( = ἱεροβασιλέα,
ἀγιατολάχ, ἱερωμένο
παγκόσμιο αὐτοκράτορα, παποκαίσαρα). ἐκεῖνα τὰ χρόνια ὅμως οἱ Ἄραβες
μουσουλμάνοι κατεῖχαν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα ἤδη τὴν Κρήτη, τὴ Σικελία, τὴ Ν.
Ἰταλία,
καὶ τὴ Ν. Ἱσπανία∙ καὶ ἦταν ὅμοροι γείτονες τοῦ ἐγκοσμίου παπικοῦ
κράτους τῆς Ῥώμης.
κι ἐπιδροῦσαν στὸ παπικὸ κράτος ὡς ὑπόδειγμα ζηλευτοῦ χαλιφάτου πάρα
πολύ. ὁ
χαλίφης, ἐφεύρεσι 100% μωαμεθανική, ἔγινε ὄνειρο τῶν παπῶν τῆς Ῥώμης.
στὸν πάπα
Νικόλαο ἡ ἰδέα - θεσμὸς τοῦ χαλίφη καὶ τοῦ χαλιφάτου ἦταν ὄνειρο
ἀβάσταχτα
λαχταριστό, κι ὁ ἄνθρωπος ὑποστήριξε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ χαλίφης τῆς
Χριστιανωσύνης. κι ἀπὸ τότε ὁ κάθε πάπας τῆς Ῥώμης φρονεῖ ὅτι εἶναι σ᾽
ὅλη τὴ γῆ
ὁ χαλίφης τῆς Χριστιανωσύνης, ὅσοι δὲ Χριστιανοὶ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὸ
χαλιφᾶτο του, εἶναι λιποτάκτες, ποὺ πρέπει μὲ
κάθε μέθοδο, ἔνοπλη βία ἢ διπλωματικὸ τουμπάρισμα, νὰ ἐπαναφερθοῦν στὴν
παπικὴ
νομιμότητα καὶ ὑποταγή. ἀντὶ τῆς ἀραβικῆς
λέξεως χαλίφης ὁ Νικόλαος χρησιμοποίησε τὶς «λατινικὲς λέξεις» πάπας καὶ
καῖσαρ∙
αὐτὸ εἶναι ὁ «παποκαῖσαρ», ὁ ἱεροβασιλεύς, ὁ χαλίφης. κι ὡς χαλίφης δὲν
ἐνέκρινε
τὴ χειροτονία τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου. ὁ Φώτιος βέβαια
τὸν ἀγνόησε. κι ὅταν ὁ Νικόλαος ἀποθρασύνθηκε, ὁ
Φώτιος τὸν καθῄρεσε συνοδικῶς καὶ τὸν ἀφώρισε, καὶ κοινοποίησε τὴν
καθαίρεσι καὶ
τὸν ἀφορισμό του τόσο στοὺς Εὐρωπαίους βασιλεῖς ὅσο καὶ στὸν ἴδιο. ὁ
Νικόλαος,
μόλις διάβασε τὴν κοινοποίησι, πέθανε ἀπὸ τὸ
φόβο του (ἐγκεφαλικὸ ἢ καρδιακὸ ἐπεισόδιο). μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς γενικῆς
ἐξετάσεως
τῶν παπικῶν πραγμάτων ὁ Φώτιος στὴ σχετικὴ ἀλληλογραφία του ἀποκαλύπτει
γιὰ
πρώτη φορὰ τὴν παπικὴ κακοδοξία τοῦ Filioque, ποὺ
ξεκινάει ἀπὸ τὸν ἐπινοητή της Αὐγουστῖνο, καὶ τὸ φρικτὸ γεγονὸς ὅτι οἱ
παπικοὶ
κληρικοὶ εἶναι ἀνήθικοι καὶ πορνόβιοι ἄγαμοι, οἱ ὁποῖοι γέμισαν τὴ Δ.
Εὐρώπη μὲ
νόθα παιδιά (Φώτιος, Δογμ. Ἐπιστ. 4, §7 Δοσιθέου Τόμος Χαρᾶς, ἔκδ. Κ.
Σιαμάκη (1985), σ. 228). γιὰ τὴν κιναιδικὴ χρῆσι ἀγοριῶν δὲν φαίνεται νὰ
γνωρίζῃ, παρ᾽ ὅλο ποὺ τότε ἦταν κι αὐτὴ στοὺς παπικοὺς τελείως
ἀνεξέλεγκτη, ὅπως θὰ δείξω παρακάτω. ἁπλῶς δὲν ὑπῆρξε κανεὶς στὴ Δύσι
ποὺ θὰ τολμοῦσε νὰ διαμαρτυρηθῇ γι᾽ αὐτήν. ὁ Γερμανὸς αὐτοκράτορας
Ἐρρῖκος Δ’ ποὺ μόνο τόλμησε ν᾽ ἀμφισβητήσῃ τὴν πολιτικοστρατιωτικὴ
ἐξουσία τοῦ πάπα Ῥώμης, ὑπέστη, ὅπως ξέρουν ὅλοι, το 1076 στὴν Κανόσα
τὴν ταπείνωσι ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τὸν πανίσχυρο πάπα, ὅταν ἐξαναγκάστηκε νὰ
πέσῃ μπροστά του πρηνὴς στὸ ἔδαφος καὶ νὰ τοῦ φιλήσῃ τὸ πέλμα.
Τὸ 1054 οἱ Ἀνατολικοὶ ἀφώρισαν ἐπὶ τέλους τοὺς θρασεῖς παπικοὺς
ἀρσενοκοῖτες, κάτι πού, ὅπως εἶπα, ἔπρεπε νὰ γίνῃ τὸ 306 τὸ βραδύτερο.
ἐπρόκειτο ὄχι γιὰ χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ μιὰ νικολαϊτικὴ καὶ
ἰδιαζόντως βρόμικη κι ὀργιαστικὴ αἵρεσι - θρησκεία.
Τὸ 1180 οἱ πάπες Ῥώμης ἵδρυσαν τὴ διαβόητη Ἱερὰ Ἐξέτασι∙ ὅλα τὰ
ἐγκλήματά τους εἶναι ἱερά. γι᾽ αὐτὴν δὲν χρειάζεται νὰ πῶ τίποτε, ἀφοῦ
κι αὐτὴ καὶ τὰ ἔργα της καὶ οἱ μέθοδοί της στὴν ἐξόντωσι διαφωνοῦντος ἢ
ἀντρὸς ποὺ ἔχει ὄμορφη γυναῖκα κι ὄμορφα ἀγόρια (παιδιά του) εἶναι
γνωστὰ σὲ ὅλους. ἀκόμη κι ὅποιος ἔλεγε ὅτι ἡ Γῆ εἶναι σφαιρικὴ καὶ
περιστρέφεται, ἔπρεπε νὰ ἐκτελεστῇ ὡς διαφωνῶν μὲ τὸν πάπα Ῥώμης. διότι
ἤξερε κι ἀπ᾽ αὐτὰ τὸ ἀλάθητο τσόκαρο. προσθέτω μόνον ὅτι ἡ Ἱερὰ Ἐξέτασι
διήρκεσε μέχρι τὸ 1821 ποὺ καταργήθηκε, εἶχε δὲ πρὸς τὸ τέλος της καὶ
μιὰ ἑξαετῆ διακοπή, τὸ 1809-14 ὅταν τὴ διέλυσε ὁ Ναπολέων Βοναπάρτης, ὁ
ὁποῖος διέλυσε καὶ τὴν πανευρωπαϊκὴ παπικὴ αὐτοκρατορία τῶν 16 αἰώνων
καὶ συνέλαβε τὸν πάπα. θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ὁ περίφημος αὐτὸς στατηλάτης
δὲν κατώρθωσε ἐν τέλει στὴ ζωή του τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ διαλύσῃ τὴ
μακραίωνα καὶ φοβερὴ αὐτοκρατορία τοῦ πάπα Ῥώμης. ὁ Λούθηρος τὴν εἶχε
μειώσει, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ τὴ διαλύσῃ. κατέλυσε δὲ ὁ Ναπολέων τὴν ἴδια
χρονιὰ (1809) καὶ τὴ θαλασσοκράτειρα αὐτοκρατορία τῶν Βενετῶν. ὁ
Ναπολέων ἦταν ἁπλῶς τὸ μὴ ἐνσυνείδητο δρεπάνι ποὺ ἔρριξε ὁ θεὸς στὴ Γῆ,
γιὰ νὰ
θερίσῃ τὴν καταραμένη παπικὴ αὐτοκρατορία τῆς πορνείας καὶ τῆς
σεξουαλικῆς διαστροφῆς. τὸ παπικὸ κράτος - κρατίδιο τοῦ ἑνὸς
τετραγωνικοῦ χιλιομέτρου ἐπανιδρύθηκε - σηκώθηκε σὰ βρυκόλακας τὸ 1929
ἐπὶ Μουσολίνι. ὁ πάπας Ῥώμης ἦταν σύμμαχος τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ
Μουσολίνι κι ἀργότερα τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ Χίτλερ, ἐλπίζοντας νὰ τοὺς
χρησιμοποιήσῃ ἡ ἀλεποῦ γιὰ τὴν ἐπανίδρυσι τῆς δικῆς του αὐτοκρατορίας.
(ὑπενθυμίζω ὅτι ὁ Χίτλερ δὲν ἦταν προτεστάντης, ἀλλὰ παπικός. καὶ κάποτε
εἶπε μπροστὰ σὲ πολλοὺς στρατάρχες του∙ «Εἶμαι καθολικὸς μέχρι τὸ
κόκκαλο»). οἱ πόρνοι κι ἀρσενοκοῖτες ἤθελαν δικά τους ὅλα τῶν ἀνθρώπων
τὰ χρήματα καὶ τ᾽ ἀγαθά, ὅλες τὶς ὄμορφες γυναῖκες, κι ὅλα τ᾽ ἀγόρια
τους, δηλαδὴ τὰ παιδιά τους, ποὺ βάζουν στὸ μάτι. πῦρ καὶ θάλασσα κι
ἀρσενοκοίτης δὲν χορταίνουν ποτέ, δὲν θὰ ποῦν «Φτάνει».
Τὸ 1492 ἔγινε πάπας Ῥώμης ὁ Ἱσπανὸς Ῥοντρίγκο Βοργίας ἢ Ἀλέξανδρος F’
(1492-1503). ἦταν ὁ πιὸ εἰλικρινής. γιὰ
εἰλικρίνεια τῆς ἀδιαντροπιᾶς πρόκειται βέβαια. ὁ θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἔχῃ
τέτοια εἰλικρίνεια, γιὰ νὰ βλέπουμε σὰν ἀπὸ φινιστρίνι τί ἦταν ὅλοι οἱ
πάπες Ῥώμης καὶ οἱ πορνόβιοι ἄγαμοι λεγεωνάριοί τους. ὁ ἄγαμος
ἐπιβήτορας τοῦ προκατόχου του Ῥοντρίγκο, ὅταν ἔγινε πάπας Ἀλέξανδρος,
φανέρωσε ὅλες τὶς καλόγριες παλλακίδες του, ὅλο τὸ
χαρέμι του, ποὺ τὸ στέγασε στὸ Βατικανό, κι ὅλα τὰ παιδιά του τὰ ὁποῖα
καὶ νομιμοποίησε κι ἀναγνώρισε καὶ φυσικὰ τοὺς ἔδωσε καὶ τὸ ἐπίθετό του,
καὶ τὰ προωθοῦσε στὰ μεγάλα ἱερατικὰ καὶ πολιτικοστρατιωτικὰ ἀξιώματα
τῆς αὐτοκρατορίας του. «διάσημα» παιδιά του ὑπῆρξαν ὁ Πιὲρ Λουΐτζι, ὁ
Τζιοβάνι, ὁ Καῖσαρ, καὶ ἡ Λουκρητία. μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέτασί του ὁ Ῥοντρίγκο
σκότωνε τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ διαφωνοῦντες γιὰ τὸ παραμικρὸ ἁμάρτημα καὶ
τὴν
παραμικρὴ διαφωνία καὶ «θεολογικὴ ἀπόκλισι».
Ὁ γιὸς τοῦ ἀγάμου πάπα Ῥοντρίγκο Καῖσαρ Βοργίας ἢ Δούκας Βαλεντῖνος,
μόλις ὁ πατέρας του ἔγινε πάπας τὸ 1492, αὐτὸς ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος στὴ
Βαλένθια τῆς Ἱσπανίας, καὶ τὸ 1495 καρδινάλιος ἀρχιεπίσκοπος. οἱ
καρδινάλιοι ( = αὐλικοὶ τοῦ πάπα) ἦταν τότε ἀρχιεπίσκοποι ἐπίσκοποι
πρεσβύτεροι καὶ διάκονοι. σήμερα καρδινάλιοι διάκονοι δὲν ὑπάρχουν. ὡς
ἀρχιεπίσκοπος ὁ Καῖσαρ παντρεύτηκε ἐπίσημα τὴν ἐξαδέρφη τοῦ βασιλέως τῆς
Γαλλίας Καρλότα κι ἔγινε καὶ δούκας τοῦ Βαλαντινουά. ἦταν παντρεμένος
ἄγαμος. ἦταν καὶ ἀρχιστράτηγος τοῦ πάπα πατέρα του, κι ὡς ἀρχιστράτηγος
ἦταν πολὺ ἱκανός. ἔκανε πολλοὺς πολέμους, στὶς φονικώτατες μάχες τῶν
ὁποίων συνέτριψε ὅλους τοὺς ἀντιπάλους του. γιὰ νὰ εἶναι σίγουρος ὅτι θὰ
διαδεχθῇ
τὸν πατέρα του ὡς πάπας, μετὰ τὸ μυστηριώδη θάνατο τοῦ ἀδερφοῦ του Πιὲρ
Λουΐτζι δολοφόνησε φανερὰ τὸν ἀδερφό του Τζιοβάνι καὶ τὸ γαμπρό του, ἕνα
σύζυγο τῆς ἀδερφῆς του Λουκρητίας, τὴν ὁποία ἔπειτα ὑποχρέωσε νὰ
παντρευτῇ ἕναν πλούσιο βλᾶκα. ὁ σύγχρονός του Μακιαβέλλι, θαυμαστὴς τοῦ
Καίσαρος Βοργία, τὸν ἔχει ὡς πρότυπο ἱκανοῦ ἡγεμόνος. πάπας Ῥώμης ὅμως
ἐν τέλει δὲν κατώρθωσε νὰ γίνῃ.
Τὴν κόρη του Λουκρητία ὁ πάπας Ῥοντρίγκο γιὰ πολιτικὴ σκοπιμότητα τὴν
πάντρεψε 13 ἐτῶν, κι ἀργότερα τὴν ξαναπάντρεψε ἄλλες πέντε φορὲς μὲ
διαφόρους. πατέρας καὶ γιὸς πάντρευαν καὶ ξαναπάντρευαν τὴν κόρη κι
ἀδερφή τους Λουκρητία, ἄλλοτε ἁπλῶς χωρίζοντάς την κι ἄλλοτε σφάζοντας
τοὺς ἄντρες της. τὴ χώριζαν δὲ ὄχι μὲ διαζύγιο, διότι τὸ διαζύγιο, ἀκόμη
κι ἐκεῖνο ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Χριστός, ὁ αὐστηρῶν ἀρχῶν παναγιώτατος πάπας
Ῥώμης τὸ ἀπαγορεύει, ἀλλὰ μὲ ἀκύρωσι τῶν γάμων της. ἡ ἀκύρωσι εἶναι τὸ
παπικὸ διαζύγιο, ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λέγεται διαζύγιο. ἡ Λουκρητία
παντρευόταν πάντοτε ὡς πρωτόγαμη, περίπου σὰν τὶς οὐρὶ τοῦ μωαμεθανικοῦ
παραδείσου μὲ τὴν ἐπαναληπτικὴ παρθενία τους. καὶ ὁ κάθε ἄγαμος παπικὸς
κληρικός, ὅταν ἀλλάζῃ μιὰ μοναχὴ παλλακίδα του, δὲν τὸ λέει αὐτὸ
διαζύγιο∙ δὲν ἐπιτρέπεται. ἡ Λουκρητία ἦταν καὶ «καλλιεργημένη»
κουλτουριάρα, καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴ καλλιέργεια κάποτε γέννησε ἕναν
αἱμομικτικὸ γιό. οἱ ἱστορικοὶ διαφωνοῦν γιὰ τὸ ἂν τὸν εἶχε ἀπὸ τὸν
ἀρχιεπίσκοπο ἀδερφό της ἢ ἀπὸ τὸν πάπα πατέρα της Ῥοντρίγκο - Ἀλέξανδρο
F’, ἀλλὰ συμφωνοῦν ὅλοι ὅτι τὸν εἶχε ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὸν ἕναν ἀπὸ τοὺς
δυό. πάπας ὅμως δὲν ἔγινε οὔτε τὸ παιδὶ ἐκεῖνο οὔτε ἡ μητέρα του
Λουκρητία, διότι τὸ Βατικανὸ εἶναι πολὺ συντηρητικῶν ἀρχῶν. κανεὶς ἀπὸ
τοὺς ἀρσενοκοῖτες παπικοὺς κληρικοὺς δὲν εἶναι ποτὲ γιὸς πόρνης, ἀκόμη
κι ἂν ἡ μάννα του εἶναι κόρη τοῦ πάπα Ῥώμης κι ἐρωμένη του μαζί.
Ὁ Φλωρεντινὸς πάπας Λέων Ι’ ὁ Μέδικος, ἕνα παχύσαρκο ὠρυόμενο λεοντάρι ἢ
μᾶλλον μουλάρι τεραστίων διαστάσεων ἢ ἀκριβέστερα ἱπποπόταμος, ποὺ τὴν
παχυσαρκία του δὲν κατορθώνουν νὰ τὴν καμουφλάρουν οὔτε οἱ κόλακες ‐
προσωπογράφοι του, ἔγινε μοναχὸς στὰ 8 χρόνια του καὶ καρδινάλιος στὰ 13
του∙ πάπας ἔγινε τὸ 1513 (μέχρι τὸ 1521). εἶναι ὁ ἐπὶ Λουθήρου πάπας, ὁ
κτίτωρ τοῦ Παποστασίου (ναοῦ δῆθεν τοῦ ἁγίου Πέτρου στὸ Βατικανό). ὁ
Λέων ἦταν ὁ κυριώτερος παγανιστὴς τῆς λεγομένης «ἀναγεννήσεως» καὶ στὶς
σεξουαλικὲς ἐπιδόσεις του προτιμοῦσε τ᾽ ἀγόρια. διασημότερο κιναιδικὸ
ἀγόρι του ἦταν ὁ ζωγράφος καὶ γλύπτης καὶ κυριώτερος διακοσμητὴς τοῦ
Παποστασίου καὶ ὅλου τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς Γεφύρας τῶν ἀγγέλων τοῦ
Τιβέρεως Μιχαὴλ Ἄγγελος Μπουοναρρότι. ὁ Λέων κι ὁ Μπουοναρρότι ἐφεῦραν
καὶ τ᾽ «ἀγγελούδια», ποὺ παριστάνονται γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Παποστάσιο
πάντα σὰν ὁλόγυμνα ἀγοράκια 8 -12 ἐτῶν, τὰ ὁποῖα δείχνουν στὸ θεατὴ
συνήθως τὰ ὀπίσθιά τους κι ἔχουν φτεροῦγες πολὺ μικρές, ἴσα μὲ γεῖσο
καπέλλου, γιὰ νὰ μὴ σκεπάζωνται καὶ ἀδικοῦνται στὴ θωριά τους τὰ
ὁλοτσίτσιδα κορμιά τους. ὁ πάπας Λέων ὁ ἀρσενοκοίτης ἦταν καὶ πολὺ
εὐαισθητοποιημένος καὶ καλλιεργημένος οὑμανιστὴς ἀλλὰ κι ἐφευρέτης καὶ
κυριώτερος πωλητὴς τῶν συγχωροχαρτίων, τὰ ὁποῖα ἦταν ἀποδείξεις πληρωμῆς
τῆς μεταθέσεως ἀπὸ τὸ καθαρτήριο στὸν παράδεισο, κι ἐργοδότης τοῦ
πλασιὲ τῶν συγχωροχαρτίων στὴ Γερμανία Τέτζελ, ὁ ὁποῖος ἐρέθισε τὸ
Λούθηρο. ἔγραψα στὸ Παποστάσιο γιὰ τὰ παπικὰ ὄργια ποὺ ἐξεικονίζονται
γλυπτῶς καὶ ζωγραφικῶς μὲ κοινὴ ἔμπνευσι τοῦ ζεύγους τῶν ἀρσενοκοιτῶν
Λέοντος καὶ Μπουοναρρότι. τ᾽ ἀγγελούδια (= ἀνήλικοι ἄγγελοι, ἀγγελικὰ
ἀγοράκια) εἶναι ἀνεύρετα στὴν πρὸ αὐτῶν τῶν δύο χριστιανικὴ γραμματεία
καὶ τέχνη.
Ὁ Λούθηρος ἦταν ἄγαμος παπικὸς κληρικὸς ποὺ στάλθηκε στὸ Βατικανὸ ὡς
κομιστὴς τῶν γερμανικῶν φόρων γιὰ τὸν πάπα Ῥώμης, τὸν Λέοντα Ι΄. στὸ
Βατικανὸ τὶς λίγες ἡμέρες, ποὺ ἔμεινε, εἶδε τὴ χλιδὴ καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα
ἀκολασία καὶ διαστροφή. ὁ Λούθηρος πρὶν γίνῃ καλόγερος, ἦταν ζιγκολὸ
τῆς σπιτονοικοκυρᾶς του κι ἀργότερα «τὰ πέταξε» καὶ παντρεύτηκε τὴν
καλόγρια Κατερίνα. ἦταν
ὅμως φυσιολογικὸς καὶ δὲν ἀνεχόταν τὴ διαστροφὴ τῆς ἀρσενοκοιτίας. ὅταν
στὸ Βατικανὸ εἶδε, ὅσα εἶδε, ἐπέστρεψε στὴ Γερμανία ὡρκισμένος νὰ
ἐπαναστατήσῃ. κι ἀφῄρεσε ἀπὸ τὸν ἀρσενοκοίτη χαλίφη τοῦ Βατικανοῦ τὰ
μισὰ ἐδάφη του. μετὰ ἕναν αἰῶνα κι ἕναν αἱματηρότατο πανευρωπαϊκὸ
πόλεμο
30 ἐτῶν, ὁ χαλίφης τῆς Ῥώμης τὸ χώνεψε ἐπὶ τέλους ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ
ἐπανακτήσῃ τὰ χαμένα ἐδάφη του. καὶ μετὰ 300 χρόνια ἀποτελείωσε τὴν
αὐτοκρατορία του ὁ Ναπολέων. καὶ μετὰ ἄλλα 120 χρόνια ἀνέστησε τὸ
βρυκολακιασμένο Βατικανὸ ὁ Μουσολίνι.
Γιὰ τὸν Ἰωάννη Καζανόβα (1725 -
1798) ἔχουν ἀκούσει ἀσφαλῶς ὅλοι. τὸ σύμβολο τῆς ἀκολασίας. τὸ ὄνομά του εἶναι
συνώνυμο τῆς ἀκολασίας, σχεδὸν «ἄσχημα λόγια». ἦταν ἄγαμος παπικὸς κληρικὸς καὶ
καρδινάλιος, διπλωμάτης τοῦ Βατικανοῦ σὲ πρεσβεῖες του σὲ ξένα κράτη. ὁ
Ταλεϋράνδος κι ὁ Φουκέ, ὑπουργοὶ τοῦ Ναπολέοντος, ἦταν ἄγαμοι κληρικοὶ τοῦ πάπα
Ῥώμης κι ἐπίσκοποι, ποὺ «τὰ πέταξαν», κι ἀφοῦ πρῶτα πρόδωσαν τὸν πάπα στὴ γαλλικὴ
ἐπανάστασι, ἔπειτα πρόδωσαν τὴ γαλλικὴ ἐπανάστασι στὸ Ναπολέοντα, κι ἔπειτα τὸ
Ναπολέοντα στὸν πάπα καὶ στὴ λεγόμενη Ἱερὰ Συμμαχία. σχολεῖο ἀκολασίας
φιλοτομαρισμοῦ διαστροφῆς καὶ προδοσίας τὸ Βατικανό.
Γύρω στὸ τέλος τοῦ Β’παγκοσμίου
πολέμου ἡ Ἀτλαντικὴ Δύσι εἶχε στὴν Πολωνία πράκτορα ἕναν ἠθοποιὸ τοῦ θεάτρου,
γιὰ νὰ κατασκοπεύῃ ὅλο τὸν καλλιτεχνικὸ κόσμο, τὸν Κάρολο Βοϊτύλα, μὲ βοηθό του
τὴν ἠθοποιὸ - πόρνη μὲ τὴν ὁποία αὐτὸς συζοῦσε. κάποτε τοῦ ἔδωσαν ἐντολὴ νὰ μπῇ
στὸν ἄγαμο παπικὸ κλῆρο, γιὰ νὰ κατασκοπεύῃ ἀποτελεσματικώτερα μὲ τὴν ἐξομολόγησι.
τοὺς δούλεψε καλὰ καὶ γι᾽ ἀμοιβή του τὸν ἔκαναν ἀρχιεπίσκοπο
Πολωνίας. διότι στὸ μεταξὺ τοὺς εἶχε στήσει κι ἕνα θαυμάσιο κατασκοπευτικὸ
δίκτυο ἐξομολόγων. τοὺς δούλεψε ἀκόμη καλλίτερα, καὶ γιὰ μπόνους δολοφόνησαν ἕναν
εἰκοσαήμερο πάπα Ῥώμης κι ἔκαναν πάπα αὐτόν, τὸν λεγόμενο πιὰ Ἰωάννη Παῦλο
(1978-2005). τὸ ΝΑΤΟ τοῦ χρεωστοῦσε πολλά. κι αὐτὸς σὲ τρίτη δόσι ἐκδουλεύσεως
τοὺς χάρισε τὸ πρῶτο ῥῆγμα στὴ Σοβιετία μὲ τὸ πνευματικό του τέκνο Λὲχ Βαλέσα. ἡ
Σοβιετία ποὺ τὰ κατάλαβε, τοῦ ἔστειλε τὸ 1981 ὡς δολοφόνο του τὸν Τοῦρκο
κομμουνιστὴ Μεχμὲτ Ἀλῆ Ἀγκτσά, ποὺ τὸν πυροβόλησε χωρὶς νὰ πετύχῃ νὰ τὸν σκοτώσῃ.
ἑφτάψυχη γάτα ὁ Βοϊτύλα. ὁ δολοφόνος τοῦ κατέστρεψε μόνο τὸ πάγκρεας. ὁ χαλίφης
λόγῳ τῆς ἀπωλείας τοῦ παγκρέατος καὶ λόγῳ γήρατος τὸ 2005 πέθανε κι ἁγιοποιήθηκε
ὅπως ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ πάπες Ῥώμης. ἀφοῦ ἤδη ἐδῶ εἶναι παναγιώτατοι, γιατί στὴν
ἄλλη ζωὴ νὰ μὴν εἶναι τοὐλάχιστο ἅγιοι; τὸ ΝΑΤΟ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ κάθε ὑποχρέωσι.
στὸ διάδοχο πάπα Ῥάτσινγκερ δὲν ἔχει καμμιὰ ὑποχρέωσι, κι αὐτὴ ἡ τσαπερδόνα εἶναι
ἔξω ἀπὸ τὴν προστασία καὶ τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Καὶ τώρα ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα τῆς Βαβυλῶνος τῆς μητρός ( = μαντὰμ) τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων (
= κιναίδων) τῆς γῆς, ὅπως λέγονται στὴν
Ἀποκάλυψι (κεφ. 17). καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ποὺ μέχρι τώρα ὑποστήριζαν καὶ
λάτρευαν τὴ μαντὰμ Βαβυλῶνα, τώρα ποὺ τὴ βλέπουν στὸ πρόσωπο τοῦ Ῥάτσινγκερ, αὐτῆς
τῆς σουσουράδας, τὴν ἐγκατέλειψαν∙ οἱ ἴδιοι οὗτοι
ἐμίσησαν τὴν πόρνην, καὶ ἠρημωμένην ἐποίησαν αὐτὴν καὶ γυμνὴν (ἀπὸ ἐραστὰς
καὶ λάτρεις), καὶ τὰς σάρκας αὐτῆς
φάγονται, καὶ αὐτὴν κατακαύσουσιν ἐν πυρί (Ἀπ 17,16). διότι τοὺς σιχάθηκαν
καὶ βαρέθηκαν νὰ τοὺς βλέπουν ἀποθρασυμμένους ἐπὶ τοῦ εὐνοημένου Βοϊτύλα, νὰ τοὺς
βλέπουν μὲ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες των ν᾽ ἀσχημονοῦν
σὲ χιλιάδες ἀνήλικα ἀγόρια καὶ νὰ τοὺς ἀνέχωνται. καὶ τώρα τοὺς ξεσκεπάζουν καὶ
τοὺς ξηλώνουν. καὶ μὲ καταιγισμὸ ἀγωγῶν τοὺς γδέρνουν μὲ ἄγρια πρόστιμα. κι ἐκεῖνοι
γιὰ νὰ πληρώσουν τὰ κολομπαριάτικα τῶν ἀγάμων λεγεωναρίων τους, σύμφωνα μὲ τὸ ὕψιστο
δόγμα τους τῆς ἀσυλίας τῆς ἀκολασίας, πωλοῦν στὶς Η.Π.Α. ἀκόμη καὶ τοὺς ναούς
των στοὺς προτεστάντες. καὶ οἱ
φορολογούμενοί τους τοὺς φεύγουν δηλώνοντας ἄθεοι, γιὰ νὰ διασώσουν καὶ τ᾽ ἀνήλικα παιδιά τους. κι ἐκεῖνοι
πανικόβλητοι ἀναζητοῦν φορολογουμένους μεταξὺ τῶν Εὐρωπαίων ὀρθοδόξων καὶ
προτεσταντῶν. κι ἀπαγγέλλουν καὶ τὸ Πιστεύω σὲ δυὸ παραλλαγές, μὲ τὴν προσθήκη
τοῦ Filioque γιὰ τοὺς παλιούς των φορολογουμένους καὶ χωρὶς τὴν
προσθήκη γιὰ τοὺς καινούργιους φορολογουμένους ποὺ θέλουν ν᾽ ἀποκτήσουν,
καὶ διαδίδουν τὸ προτεσταντικὸ σύγγραμμα τοῦ πάπα Ῥάτσινγκερ, καὶ ξεσηκώνουν στὶς
χῶρες ὅλους τοὺς ἀνωμάλους ποὺ νοσταλγοῦν τὴν παπικὴ ἀσυλία τῆς ἀκολασίας γιὰ
κληρικοὺς καὶ θέλουν νὰ συμπαρασύρουν στὴν πρὸς τὸν πάπα Ῥώμης αὐτομόλησί τους
καὶ τοὺς φορολογουμένους. ἀλλιῶς δὲν τοὺς θέλει σκέτους ὁ πάπας. τί νὰ τοὺς κάνῃ;
ἔχει τόσους. πανικὸς κιναίδων καὶ ἀρσενοκοιτῶν, ἀγάμων ὁμοφυλοφίλων. ὁ Ῥάτσινγκερ
εἶναι τὸ μοιραῖο πρόσωπο. ἡ ἀρσενικὴ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυρῶν ἀρσενοκοιτῶν, ποὺ
καταστρέφουν ἀγόρια.
Ὁ πάπας Ῥώμης, ποὺ φορολογεῖ τοὺς ἀνὰ
τὴν ὑφήλιο παπικοὺς πολὺ ἄγρια, προπουλάει κάθε χρόνο τοὺς φόρους, ποὺ ἔχει νὰ
λάβῃ, σὲ μεγάλες εἰσπρακτικὲς ἑταιρίες, κι ἐκεῖνες ἔπειτα εἰσπράττουν τοὺς
προαγορασμένους φόρους γιὰ τὸν ἑαυτό τους, χρησιμοποιώντας ἀστυνομίες,
δικαστήρια, φυλακές, τοκογλύφους, καὶ ὄργανα κατασχέσεων. ἔτσι οἱ ἱερωμένοι
κολομπαρᾶδες τοῦ Βατικανοῦ δὲν λερώνονται ἠθικὰ μὲ εἰσπρακτικὲς τριβές. αὐτοὶ ἔχουν
τριβὲς μόνο μὲ ἀνήλικα ἀγόρια καὶ κορίτσια∙ αὐτὴ εἶναι ἡ ἱερὰ ἀποστολή τους.
Ὁ Κύριος δὲν θ᾽ ἄφηνε τοὺς ἀθῴους
Χριστιανοὺς νὰ λερώσουν τὰ χέρια τους μὲ τὴν ἐκτέλεσί τους. ἔχει κατὰ καιροὺς
πολλοὺς Ναβουχοδονόσορ καὶ Λουθήρους καὶ Ναπολέοντες, γιὰ νὰ τοὺς βάλῃ νὰ
μισήσουν τὴν πόρνην Βαβυλῶνα, νὰ φᾶνε
τὶς σάρκες της, καὶ νὰ τὴν κάψουν στὴ
φωτιά. κι ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλασι δὲν θὰ μπορέσῃ ποτὲ κανεὶς νὰ τὴ βγάλῃ οὔτε μὲ
συγχωροχάρτια οὔτε μὲ «περίσσιες ἀξιομισθίες ἁγίων». ἡ ἀκολασία καὶ ἡ διαστροφὴ
ὡς κρούσματα μποροῦν βέβαια νὰ ἐμφανιστοῦν ὁπουδήποτε κι ὁποτεδήποτε. ἄλλο ὅμως
εἶναι αὐτό, κι ἄλλο νὰ γίνουν θεσμοί, καὶ ἡ ἀσυλία τους νὰ γίνῃ ὕψιστο δόγμα καὶ
ὁμολογία πίστεως. τὸ δεύτερο εἶναι ἡ χειρότερη βλασφημία κατὰ τοῦ θεοῦ. κι ὅσοι «δικοί μας» λατρεύουν αὐτὴ τὴν πόρνην Βαβυλῶνα, ἐπειδὴ νοσταλγοῦν τὴν ἀσυλία
τῆς ἀκολασίας τὴν ὁποία τοὺς «ἐξασφαλίζει», καὶ κάνουν κάθε ἑνωτικὴ προσπάθεια,
δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο, παρὰ πέφτουν στὴν ἴδια παγίδα κι αὐτοκτονοῦν. τοὺς
πρέπει βέβαια. γιὰ ν᾽ ἀπαλλαγῇ
ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀντιχρίστους. καιρὸς ν᾽ ἀνασάνῃ λίγο.
Αὐτὰ ὡς μία συνοπτικὴ ἐπισκόπησι τῶν
γενεσιουργῶν αἰτίων τῆς σημερινῆς ποιότητος τῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ
μὲ τὴν ἀσυλία τῆς ἀκολασίας ποὺ προσφέρει, ἔχοντάς την κάνει ὕψιστο
δόγμα
της.
=============
Στάλθηκε
ὡς ἀνακοίνωσι - εἰσήγησί μου στὴν ἀντιπαπικὴ ἡμερίδα, ποὺ ἔγινε στὶς 22 Μαΐου
2010 στὴν Πάφο τῆς Κύπρου, καὶ διαβάστηκε ἐξ ὀνόματός μου ἀπὸ ἄλλον, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος,
λόγῳ κάποιου κωλύματος, δὲν μπόρεσα νὰ πάω στὴν Κύπρο.
Τὸ κείμενο ἀναδημοσιεύεται ἀπὸ τὶς «ΜΕΛΕΤΕΣ», περιοδικὴ ἔκδοσι τοῦ
φιλολόγου Δρος Κωνσταντίνου Σιαμάκη, τεῦχος
11 - Ἰανουάριος 2013, ἐκδόσεις
«ΔΟΝΑΞ», Θεσσαλονίκη.
