Το Άγιο Φως
και οι...μπαλαούρες
Μπαλαούρας:
τι ενδιαφέρον όνομα!! Και επειδή είμαστε λαός που μας αρέσει να παίζουμε -"αεί
παίδες εισί οι Έλληνες"- ενίοτε με τα ονόματά μας και τα ετυμολογικά
τους... γενέθλια, θα αναζητήσουμε τα λεκτικά..."γενοτόπια" του "μπαλαούρα". Εκ πρώτης όψεως
συνίσταται, εκ των κάτωθι δύο συνθετικών: μπάλα + ούρα, γενική μπαλαούρας. Η
μπάλα, ίσως παράγεται από το ρήμα πάλλω, που σημαίνει σείομαι, αναπηδώ, σκιρτώ
- αλλά μάλλον είναι παρετυμολογία - ή από το ρήμα άλλομαι που σημαίνει πηδώ,
εξού και άλμα. Τέλος πάντων το πρώτο συνθετικό δεν μας ενδιαφέρει και τόσο. Το
δεύτερο επιφυλάσσει εκπλήξεις, απρόσμενες...
Το δεύτερο, λοιπόν, συνθετικό "-ούρας" επιδέχεται πολλές
ερμηνείες. Να είναι από την ουρά, το οπίσθιον άκρον του κορμού των ζώων, όπως
γράφουν τα παλιά, καλά λεξικά; Τότε ο τόνος θα ήταν στη λήγουσα οπότε θα
λεγόταν ο... λεγάμενος "μπαλαουράς". Το κρατάμε...
Μήπως είναι
λεκτικό λείψανο από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και μας παραπέμπει στα
"ουρί", τις ογδόντα και τόσες ωραίες παρθένες που αναμένουν τους καλούς
μωαμεθανούς στον παράδεισο; Να ήταν, λοιπόν, "μπαλαουρίς" ή
"μπαλαούρις", δηλαδή ο σκιρτών από χαρά, αναλογιζόμενος το τι τον
περιμένει μετά τον θάνατον; Πολύ πιθανόν!!
Προχωρούμε στις ετυμολογικές περιηγήσεις. Είπαμε, το
όνομα προσφέρεται...
Υπάρχει ένα επιφώνημα το οποίο κυριαρχούσε τις
παλαιότερες εποχές. Το "ούρρα", που ταυτίζεται με το τωρινό
"ζήτω".
Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, οι ενθουσιώδεις όχλοι, οι
ζητωκραυγαστές το επαναλάμβαναν εν χορώ, τρεις φορές: ούρρα, ούρρα, ούρρα!!
Βεβαίως με την πάροδο του χρόνου λησμονήθηκε, διότι, προφανώς, πολλάκις οι λόγοι των αγορητών-πολιτκών
παρέπεμπαν στο εκκρινόμενον εκ των
νεφρών και συναθροιζόμενον εις την γνωστήν κύστιν, υγρόν. Μας προβληματίζουν
και τα δύο "ρο" στην λέξη, αλλά αυτό δεν μας ενοχλεί. Η τάση απλοποιήσεως
της ζωής μας, δεν άφησε στο απυρόβλητο και την ταλαίπωρη γλώσσα μας. Θυμάμαι,
κάποιος ευφυής μαθητής μου, που με αφόπλισε, όταν εγώ επέμενα ότι η λέξη
"Αττική" γράφεται με δύο "ταυ", λέγοντας μου ότι και με ένα
"ταυ" πάλι Αττική είναι. Αν δεχτούμε την προαναφερόμενη ετυμολογική
εξήγηση, τότε η λέξη σημαίνει κυριολεκτικώς "ζήτω ο αναπηδών, ο ασπαίρων, ο
φρικιών". ( Ο λεξικογράφος, Δημητράκος μας δίδει και αυτές τις ερμηνείες
για το ρήμα πάλλω). Επιλέγω, εκ των τριών, το σπάνιο ρήμα ασπαίρω, που σημαίνει
σπαρταρώ, τινάσσομαι σπασμωδικώς επειδή ταιριάζει με την αντίδραση του κ. Μπαλαούρα.
Ασπαίρει, ενώπιον του Εσπερινού Φωτός του Κυρίου, φρίττει.
Συνεχίζουμε...
Έχουμε την αρχαία λέξη "ούρος", αρσενικού
γένους, με τρεις σημασίες:
Πρώτη: ούρος, που επέζησε στην φράση "ούριος
άνεμος", δηλαδή ο ευνοϊκός, ο επιτυχής.
Δεύτερη: ούρος, που σημαίνει φύλακας,
φρουρός, επόπτης. Αυτή παράγεται από την λέξη ώρα, με "ψιλή" που
σημαίνει φροντίδα, πρόνοια, εξού και θυρωρός. Από αυτό το "-ουρός"
έχουμε λέξεις όπως ο κηπουρός, οικουρός (= o
φυλάττων τον οίκο).
Τρίτη: ούρος, που σημαίνει άγριος βους,
άγριο βόδι.
Προσωπικά θα επέλεγα την τρίτη σημασία
για το όνομα "μπαλαούρας". Οπότε μας βγαίνει μια πολύ παραστατική
φράση. "Ο αναπηδών σαν άγριο βόδι". Πολύ καλό!!
Μας έμειναν και άλλα δυο συνθετικά, ουδετέρου
γένους αυτή την φορά, τα οποία εντόπισα στα λεξικά μας.
Το ούρον.
Το βρίσκουμε, εν πρώτοις, με την σημασία
του ορίου, του συνόρου, του τέρματος.
Και η συχνόχρηστη δεύτερη, η οποία
απαντάται συνήθως στον πληθυντικό αριθμό:
τα ούρα, το χύδην λεγόμενο κάτουρο.
(Θυμήθηκα κάτι. Η λέξη "κάτουρο"
είναι κακόηχη. Όταν όμως την διαβάζεις σε κείμενα ανθρώπων που το σώμα τους
ήταν γεμάτο πληγές για την ελευθερία της πατρίδας, που έγραφαν με το γιαταγάνι τους και όχι με την πένα, δακρύζεις. "Σταυρούς
έχω κολλημένους εις το σώμα μου, όπου μου τους έδωσαν τα ντουφέκια των Τούρκων",
έλεγε για τα τραύματά του. Είναι του "τοκογλύφου" Μακρυγιάννη, όπως
τον χαρακτήρισε κάποιος Αθανασιάδης, σύμβουλος του υπουργείου... απαιδείας. Τι να
πει κανείς; "O καθείς την μύξα
του για βούτυρο την έχει"). Κάποτε η Διοίκηση διορίζει τον Μακρυγιάννη
"αρχηγό των Αθηναίων". Τον πλησιάζει ο Γρόπιος (Gropius), πρόξενος της Αούστριας, και του λέει
να δεχτεί τον "Γκόρδον", τον Άγγλο, ως αρχηγό, διότι θα βάλει τα
χρήματα. Απαντά ο πατριδοφύλακας στρατηγός: "Σύρε πες του, όποιος είναι
αυτός οπού θα βαλει τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (= δέχομαι να
γίνει), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνει να
πίνω εγώ το κάτουρο. Το κάνω αυτό και του το δίνω εγγράφως". (Απομνημονεύματα,
εκδ. Ζαχαρόπουλος, σελ. 483). Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω "οπού
έγιναν καμπόσοι κόντηδες (και βουλευτές) οπού ήταν καντιποτένιοι", πίνουν
το αίμα της πατρίδας μας και λοιδορούν τα ιερά και τα όσιά της. Ο κάθε κρανιοκενής
ιστοριογράφος του εθνομηδενισμού, ο κάθε μπαλαούρας αμολάει τις τιποτολογίες,
τις...ουρολογίες του, γιατί ζει στην χώρα της ατιμωρησίας.
Ερώτηση: Γιατί δεν λένε τις παλαβομάρες
τους και για το Ισλάμ; Όταν οι μωαμεθανοί αυτομαστιγώνονται και ρέει το αίμα
στους δρόμους, δυστυχώς και της πατρίδας μας, γιατί δεν βγαίνουν οι όρνιθες της
προόδου να καταδικάσουν το βάρβαρο έθιμο;
Τις ψευτοπαλληκαριές τους, οι
σαπιοκοιλιές, που θα έλεγε και ο Καραισκάκης, τις περιορίζουν στα δικαιώματα
των κίναιδων, στην προσβολή της Ορθοδοξίας, στο μάθημα των θρησκευτικών, στις
παρελάσεις των εθνικών εορτών, στους ήρωες, στο Κρυφό Σχολειό, στο Άγιο Φως.
Ο κ. Μπαλαούρας και όλοι αυτοί που
επιδίδονται σε γελοίους λεονταρισμούς ας βγάλει το σκασμό και ας πάει να ψηφίσει,
με χέρια και ποδάρια, τα μνημόνια της ντροπής και της υποταγής, που κόβουν
"σύρριζα" τις συντάξεις των γερόντων γονιών μας που έχυσαν ιδρώτα και
αίμα για να στήσουν τούτη την πατρίδα.
Όταν προσβάλλουν την πίστη μας, την αγία
Ορθοδοξία, προσβάλλονται "άπαντες σχεδόν οι Έλληνες, οι πραγματικοί
αγωνισταί, οι κτίσαντες το ελληνικόν αυτό έθνος με λάσπη ζυμωμένην από τα
αίματα των και με λίθους κτιρίου από τα κόκκαλά των, οι στρώσαντες το
αιμοσταγές αυτό τραπέζι διά να το τρώγουν οι κηφήνες". (Από σημείωση στα
απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, η οποία προέρχεται από το "φυλλάδιο της
ιστορίας Ν. Κριεζώτου").
Να κλείσω με κάτι όμορφο που διάβασα στα
"Άπαντα" του Δ. Σολωμού. (εκδ. "Μέρμηγκας" σελ.131)
"Ως γνωστόν ο Σολωμός εθέλγετο από
τα αυτοσχέδια ποιήματα του τυφλού Ζακύνθιου επαίτου Νικ. Κοκονδρή. Μίαν
εσπέραν, ενώ ο ποιητής διήρχετο από ένα οινοπωλείον, βλέπει εκεί άπειρον κόσμον προσεκτικόν. Σταματά. Ήτο μέσα
ο επαίτης ραψωδός και διηγείτο την πυρκαϊάν που είχε συμβεί εις τα Ιεροσόλυμα.
Ήτο η πρώτη φορά που ο Σολωμός την ήκουε. Μένει σιωπηλός και προσεκτικός. Αφού
ο επαίτης ετελείωσεν, ο Σολωμός προχωρεί σοβαρός και παρακαλεί τον αυτοσχέδιον
ποιητήν να επαναλάβη το ωραίον ποίημα, του οποίου εσώθη μόνο το ωραίο δίστιχο:
Ο
άγιος τάφος του Χριστού, εκείνος δεν εκάει .
Εκεί
που βγαίνει τ΄ Άγιο Φως, άλλη φωτιά δεν πάει.
Μόλις ετελείωσεν, ο Σολωμός συγκινημένος
και με σοβαρότητα είπεν εις τον οινοπώλην: Κέρασε όλους, όσο κρασί πιούνε απόψε,
είναι όλο δικό μου, έλα αύριο σπίτι να σε πληρώσω. Και έφυγε
ενθουσιασμένος".
Εκείνοι ήταν "αληθείς Ορθόδοξοι
Έλληνες" όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης στην "Εξοχική Λαμπρή" του...
Καλή Ανάσταση, αδελφοί!
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
**********************
9 Απρ 2017
Υποδεχόμενοι
το Αγιο Φως
Κάθε
χρόνο, όταν
πλησιάζουν οι
ημέρες της
Αναστάσεως, οι
μισόχριστοι
ακολουθούν τα
πάγια τυπικά
της ζοφερής λατρείας
τους:
Αμφισβητούν
την παρουσία
του Χριστού
στη Γη, την
Ανάστασή Του,
τα θαύματά Του,
την ποιότητα
των διδαχών
Του, την
ιστορικότητα
του προσώπου
Του, μερικοί εξ
αυτών
υπόσχονται να
πραγματοποιήσουν
σε δημόσια θέα,
εν είδει
φιέστας, κρεοφαγικά
τσιμπούσια τη
Μεγάλη
Παρασκευή και
άπαντες
εκδηλώνουν
ποικιλοτρόπως
την οργή και
την αγανάκτησή
τους για την
υποδοχή του
Αγίου Φωτός με
τιμές αρχηγού
κράτους.
Οι
ίδιοι, έχοντας
συνηθίσει να
κινούνται και
να επιβιώνουν
σε συνθήκες
ημίφωτος και
να καλύπτουν
τις ανομίες
τους με τη
βοήθεια του
σκότους,
εξανίστανται για
την εμπλοκή
του κράτους
στην υποδοχή του
Αγίου Φωτός
από τα
Ιεροσόλυμα,
κάτι που
δηλώνουν ότι
τους φαντάζει
σαν
«θρησκοληψία,
πρόληψη, παγανιστικό
κατάλοιπο».
Φυσικά,
ουδείς μπορεί
να αρνηθεί το
δικαίωμα των
προαναφερθέντων
να δυσφορούν
με τα ήθη, τα
έθιμα, τις θρησκευτικές
πεποιθήσεις
και τα κρατικά
τυπικά, τα
οποία φέρουν
τη σφραγίδα
της λαϊκής
αποδοχής και
το κύρος των
αιώνων, που
διατηρούν την
παράδοση
ζωντανή και
ακμαία. Ακόμα
και οι πιο
ακραίες των
μειοψηφιών
έχουν κάθε
δικαίωμα να
εκφράζονται -
αρκεί να μην
παραβαίνουν
τους νόμους
του κράτους.
Ομως, τους πρέπει
μια απάντηση.
Κι αυτή δεν
είναι άλλη παρά
η ίδια η φύση, η
ταυτότητα και
ο
προσανατολισμός
της κοινωνίας,
του έθνους και
του κράτους. Η
συλλογικότητα
που είναι και
λέγεται Ελλάς
προέκυψε από
την εδραία
πεποίθηση της
πλειονότητας των
μελών που την
απαρτίζουν ότι
φέρουν το
βάρος, την
ευθύνη και την
ιστορική
κληρονομιά, τα
οποία μας
κατέλιπαν οι
πρόγονοί μας,
από τον
Δευκαλίωνα και
την Πύρρα
μέχρι την Αννα
Κομνηνή και
τον Κωνσταντίνο
Παλαιολόγο,
και από τον
Καραϊσκάκη και
την Μπουμπουλίνα
μέχρι την κυρά
της Ρω και τον
Σολωμό Σολωμού.
Το
ελληνικό κράτος
προέκυψε
έπειτα από
έναν σκληρό
και άνισο αγώνα
των
επαναστατημένων
ορθόδοξων
χριστιανών
Ελλήνων, που
ήθελαν να
αποτινάξουν
τον ζυγό του μουσουλμάνου
Τούρκου
δυνάστη. Η
σύνδεση της
Ορθοδοξίας με
την κοινωνία
και τους
θεσμούς της
δεν στηρίζεται
πάνω σε μια
κόλλα χαρτί με
νεκρές νομικίστικες
λέξεις, αλλά
είναι μια
σχέση ζωντανή,
κραταιά,
ακατάλυτη, που
πέρασε μέσα
από τη φωτιά
αγώνων και
πολέμων, πόνων,
θανάτων και
ελπίδων.
Οι
Ελληνες θέλουν το
κράτος να
εμπλέκεται
στην υποδοχή
του Αγίου
Φωτός στην
πατρίδα -
διαδικασία που
δεν κοστίζει
ούτε σεντ, μια
και η μεταφορά
του είναι
χορηγία αεροπορικής
εταιρίας. Αυτό
που απεύχονται
οι πολλοί σ’
αυτή τη χώρα
είναι να
επηρεάζουν τα
κοινά πράγματα
σκοτισμένοι
νόες, που
άγονται και
φέρονται από
ιδεολογήματα
για τα οποία
έχουν χυθεί
αδίκως ποταμοί
ελληνικού
αίματος.
Προσφέρεται μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη!Ας το ακούσουν:
- οι εκκλησιαστικοί Παράγοντες της .......Μεγάλης (;;;;) Συνόδου της Κρήτης
και
- Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι -ως Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας μας- υπέγραψαν την Απόφαση, ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες είναι και αυτοί Εκκλησία !!!!!!
************
-
«Λατίνος (Ρωμαιοκαθολικός) αυτόπτης
μάρτυρας του Αγίου Φωτός»
Εισαγωγή
Η αλήθεια περί του Αγίου Φωτός για κάθε πιστό Ορθόδοξο είναι κάτι τόσο
φυσιολογικό και αυτονόητο όσο και η αναπνοή του. Δεν χρειάζεται ούτε να του το
αποδείξουν, ούτε να του το δικαιολογήσουν, ούτε καν να το δει- αφού πρόκειται
για γεγονός καταφανέστατο. Όμως επειδή κάποιοι κλονίζονται ή δεν έχουν πιστέψει
με τόση θέρμη- πειραζόμενοι και από τον διάβολο και από τους «διαβόλους»- τους
προσφέρουμε μια ιστορική μαρτυρία για το Άγιο Φως. Επίσης είναι σημαντικά
τα κείμενα αυτά διότι αποδεικνύουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας ως μόνης
Εκκλησίας του Χριστού, αφού μόνον στους Ορθοδόξους δίδεται άνωθεν το Άγιο Φως.
Ας μην λησμονούμε πως το ότι δέχονται οι αιρετικοί να προσκυνήσουν και να
λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του Ορθοδόξου Πατριάρχη δεν είναι απλό πράγμα.
Υπογραμμίζουμε πως πιστοποίηση της αξιοπιστίας της μαρτυρίας είναι το ότι
προέρχεται από Λατίνο (Ρωμαιοκαθολικό) κληρικό και αυτόπτη μάρτυρα. Τέλος
τονίζουμε πως αυτά τα δημοσιεύουμε προς δόξαν Θεού και αναζωπύρωση της φλόγας
της Πίστεως, όχι ως απόδειξη σε απίστους. Αυτοί με εκπομπές, βιβλία και αστεία
πειράματα υπογράφουν πως «ερευνούν» εντός λαγουμιών και μάλιστα φορώντας
κουκούλες και ωτοασπίδες...
***
J.
Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τομ.1, σελ. 291. Το γεγονός
διηγείται ως εξής ο αρχιεπίσκοπος καθηγητής Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, όπως
παραπάνω, σελ. 426-427:
«Διηγείται
ένας αυτόπτης Λατίνος μάρτυρας, ο Πουλχέριος, αυτός που μετά από αυτά έγινε
Πατριάρχης, ότι κατά το έτος εκείνο καθόλου δεν εμφανίζονταν το άγιο Φως, παρά
όλες τις λιτανείες που τελέσθηκαν, κατά τις οποίες ψάλλονταν το «Κύριε ελέησον»
από όλους που συμμετείχαν στις λιτανείες. «Καταληφθήκαμε από μεγάλη λύπη και
θλίψη. Πόσες ανακραυγές προς τον Κύριο! Πόσοι στεναγμοί, πόσοι οδυρμοί! Γιατί
στους οδυρμούς όλοι ψάλλαμε «Κύριε ελέησον», για να ζητήσουμε με τις ψαλμωδίες
το έλεος του Κυρίου, όμως, αν και τον ικετεύαμε, καθόλου δε λαμβάναμε το
ζητούμενο. Και ήδη ήρθε η εσπέρα και η μέρα έληξε και επειδή σκεφτήκαμε ότι
εξαιτίας των αμαρτιών μας συνέβη ό,τι δεν συνέβη τα άλλα χρόνια, ο καθένας μας
αποφάσισε ενδόμυχα να διορθωθεί σε όσα αμάρτησε προς τον Θεό. Το άγιο Φως δεν
φάνηκε ούτε κατά το πρωί του Πάσχα, ο Βασιλιάς Βαλδουίνος απελπισμένος
προσευχόταν μπροστά στον άγιο Τάφο, ο λατινικός κλήρος βρέθηκε σε πολύ
δυσάρεστη θέση, αγνοώντας αν έπρεπε να τελέσει ή όχι την εορτή του Πάσχα, χωρίς
το άγιο Φως. Καθώς οι Λατίνοι βρίσκονταν σε τέτοια αγωνιώδη κατάσταση,
αποφάσισαν να βγουν από το Ναό της Αναστάσεως. Οι Έλληνες όμως που απέμειναν
μέσα έκαναν θερμότερες προσευχές, ακολουθούμενοι από τους Ιακωβίτες και τους
Αρμενίους, λιτάνευσαν, ικέτευσαν τον Θεό και το άγιο Φως εμφανίστηκε,
πλημμυρίζοντας όλον τον Ναό. Με αλαλαγμούς έτρεξαν οι Λατίνοι να πάρουν το Φως
από τους Έλληνες. Και επαναλαμβάνουμε ότι το επεισόδιο αυτό το διηγείται αυτόπτης
Λατίνος, και όπως κι αν θελήσει κανείς να το εξηγήσει, είναι αναντίρρητο ότι οι
Έλληνες που ταπεινώθηκαν και περιφρονήθηκαν από τους σταυροφόρους εξυψώθηκαν με
αυτό. Και από τότε η τελετή του αγίου Φωτός παρέμεινε ως καθαρή ελληνική
τελετή, ακόμα και κατά την περίοδο των σταυροφόρων».
Η μαρτυρία είναι από την Ιστορία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων του Αρχιεπισκόπου
Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.
Απόδοση
στην Νεοελληνική για την Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Τέζας Γεώργιος - Φιλόλογος
«Ξαφνικά η κολώνα σχίστηκε και βγήκε το
Άγιο Φως»! - Συγκλονίζει η μαρτυρία του Αγαρηνού Εμίρη
Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το
προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει
απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε
αδύνατον.
Για παράδειγμα το 1549 μ.Χ. σύμφωνα πάντα
με ιστορικές καταγραφές, οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ για να
τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να
βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως. Πράγματι, ο σουλτάνος τους
έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον Ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος
απελπισία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα
στον Πανάγιο Τάφο, γονάτισε έξω στην είσοδο του Ναού κοντά σε μία από τις
κολόνες. Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες
του Πατριάρχη. Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε τα γεγονότα από τον μιναρέ του
τζαμιού που βρίσκονταν απέναντι από τον Ναό.
Η κολώνα αυτή, ραϊσμένη μέχρι σήμερα,
δείχνει την αλήθεια τής Ορθοδοξίας!
Μόλις είδε τα γεγονότα φώναξε "Μεγάλη
η πίστη των Χριστιανών! 'Ενας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών.
Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστόν. Τον προσκυνώ ως Θεό μου".
Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ, ή κατά μια άλλη πιο
πιθανή εκδοχή, μαινόμενο πλήθος μουσουλμάνων ανέβηκαν και τον γκρέμισαν από τον
μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον
έπιασαν και τον αποκεφάλισαν. Το άγιο λείψανό του φυλάσσεται μέχρι και σήμερα
στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων, όπως αναφέρει το
orthodox-world.
Το
Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση
του Χριστού. Είναι ένα Θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του
κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο.
http://www.kontranews.gr
«Άγιο Φως»
Στον πάνσεπτο ναό της Αναστάσεως, εδώ και
πάνω από 2000 χρόνια, ένα θαύμα συγκλονιστικό μας βεβαιώνει: «Ζῇ Κύριος ὁ
Θεός». Είναι ζωντανός ο Θεός. Όποιος κι αν είσαι θα το διαπιστώσεις, αν πας την
περίοδο του Πάσχα στα Ιεροσόλυμα και καθίσεις ως το Μέγα Σάββατο, στην τελετή
του Αγίου Φωτός.
Θα δεις με τα μάτια σου ουράνιο, θεϊκό
φως. Θ’ αγγίξεις το θείο μεγαλείο.
Φρόντισε να είσαι εκεί από πολύ πρωί,
διαφορετικά δεν θα μπορέσεις να μπεις στο Ναό.
Όσοι θέλουν να εξασφαλίσουν μια γωνίτσα,
ώστε να βλέπουν τον Πανάγιο Τάφο, μπαίνουν απ’ το πρωί της Μ. Παρασκευής στο
Ναό, διημερεύουν και διανυκτερεύουν άσιτοι, άποτοι και ακίνητοι. Τόση είναι η
λαχτάρα της προσμονής και της θέας του Αγίου Φωτός.
Έλεγχος
του Παναγίου Τάφου
Πρώτα θα γίνει έλεγχος σχολαστικός για μία
ώρα σ’ όλο το Άγιο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Μήπως έχει ξεμείνει κάτι, ένα
σπίρτο, ένα κερί, ένα καντήλι αναμμένο, που μπορεί να μεταδώσει φλόγα. Οι
αιρετικοί ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον έλεγχο αυτό. Ελπίζουν πάντα μήπως
κάτι παράτυπο συμβεί, μήπως δεν βγάλει το Άγιο Φως ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, για
να αναλάβουν το προβάδισμα εκείνοι. Τον έλεγχο τον κάνουν ειδικοί και είναι
παρόντες πάντα εκπρόσωποι των Ορθοδόξων, των Αρμενίων, των Κοπτών, των Συριανών
και άλλοι. Γίνεται δεύτερος και τρίτος έλεγχος.
Ακολουθεί το σφράγισμα του Παγίου Τάφου.
Κλείνεται η θύρα της εξωτερικής εισόδου του Αγίου Κουβουκλίου. Δυο μεγάλες
λευκές κορδέλες θα κολληθούν εξωτερικά σε σχήμα χιαστό, με καθαρό κερί, που
λειτουργήθηκε στην εκκλησία για 40 μέρες.
Κατόπιν σφραγίζεται με την επίσημη
σφραγίδα του Πατριαρχείου. Ο Πανάγιος Τάφος είναι έτοιμος για την Τελετή του
Αγίου Φωτός.
Η
Ιερή Λιτανεία
Η ώρα είναι 12 το πρωί. Οι καμπάνες
χτυπούν πένθιμα. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων έρχεται στο ναό της Αναστάσεως με τη
συνοδεία όλων των εκεί επισκόπων, των ιερέων και άλλων επισήμων. Θα μπει στο
Καθολικό του Ναού. Εκεί, στον Πατριαρχικό του θρόνο, θα προσέλθουν εκπρόσωποι
των Αρμενίων, Αράβων, Συριανών, Κοπτών, για να λάβουν το Άγιο Φως απ’ τα χέρια
του. Οι Παπικοί δεν καταδέχονται! Αρνούνται να πάρουν το Άγιο Φως απ’ τα χέρια
του Ορθοδόξου Πατριάρχη! Ακολουθεί η ιερή λιτανεία γύρω απ’ το ιερό κουβούκλιο
του Παναγίου Τάφου. Ειδικοί για την τάξη, με ράβδους που τις χτυπούν ρυθμικά
στο έδαφος, ανοίγουν δίοδο για να περάσει η μεγαλοπρεπής πομπή. Προπορεύονται
οι λαμπάδες, ο Τίμιος Σταυρός, τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα. Ακολουθούν ο
Πατριάρχης, οι επίσκοποι και οι ιερείς λαμπροφορεμένοι.
Οι χοροί των ψαλτών, Ελληνόφωνος και
Αραβόφωνος, ψάλλουν κατανυκτικά με αργό Αγιοταφίτικο μέλος «Τήν Ἀνάστασίν σου,
Χριστέ Σωτήρ, ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς καί ἡμᾶς τους ἐπί γῆς καταξίωσον ἐν
καθαρᾷ καρδίᾳ σέ δοξάζειν». Οι ψυχές μεταρσιώνονται. Ιερή συγκίνηση κατακλύζει
τα απειράριθμα πλήθη των προσκυνητών. Τα πρόσωπα ακτινοβολούν χαρά ανείπωτη,
λαχτάρα ασίγαστη, προσμονή απροσμέτρητη. Με την τρίτη περιφορά ο Πατριάρχης
σταματά μπρος στον Πανάγιο Τάφο. Λαός και ψάλτες ψάλλουν κατανυκτικά το «Φῶς
Ἱλαρόν», προμήνυμα του Αγίου Φωτός.
Έλεγχος
του Πατριάρχη
Ο Πανάγιος Τάφος αποσφραγίζεται. Ο
Ορθόδοξος Πατριάρχης απεκδύεται την ιερατική του στολή. Μένει μόνο με το
στιχάριο, λευκό ποδήρη χιτώνα, τα επιμάνικα και τη ζώνη. Ελέγχεται εξονυχιστικά
από τον διοικητή της πόλεως των Ιεροσολύμων και από τον αστυνομικό διευθυντή
για να διαπιστωθεί ότι δεν φέρνει μαζί του κανένα αντικείμενο, με το οποίο
μπορεί να ανάψει φως. Ο έλεγχος του Πατριάρχη συνεχίζεται και μέσα στον Πανάγιο
Τάφο. Αρμένιος εκπρόσωπος τον παρακολουθεί από το χώρο του Αγίου Λίθου, και
ανιχνεύει όλες τις κινήσεις του, καθώς προσεύχεται μπροστά στον Ζωοδόχο Τάφο.
Η μεγάλη
ώρα
Έφτασε
η μεγάλη ώρα.
Ο Πατριάρχης εισέρχεται στον Πανάγιο Τάφο.
Κανένα καντήλι, κανένα φως, κανένα κερί αναμμένο. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα του
Τάφου υπάρχει ένα καντήλι σβηστό, έτοιμο για άναμμα. Υπάρχει ακόμη ειδική ιερή
φυλλάδα, λίγο ανοιγμένη με σβησμένο χοντρό κερί, στη σελίδα των ευχών του Αγίου
Φωτός. Ο Πατριάρχης φέρει μαζί του 4 δεσμίδες σβησμένων κεριών, από 33 κεριά η
δεσμίδα, όσα τα χρόνια του Χριστού. Με τα κεριά αυτά, που θ’ ανάψουν μόνα τους,
θα δώσει στους πιστούς το Άγιο Φως.
Η
ώρα έγινε στιγμή.
Γονατιστός
μπρος στο ζωηφόρο μνήμα του Κυρίου, διαβάζει ειδικές ευχές. Παρακαλεί τον Κύριο
«ὅπως ἀναδείξῃ τό διδόμενον τοῖς πιστοῖς φῶς, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων
λυτήριον καί νοσημάτων ἀλεξιτήριον»…
Ένας Πατριάρχης Ιεροσολύμων απεκάλυψε τα
εξής: «Όταν τίποτε δεν επισκιάζει τη γαλήνη και την αφοσίωσή μου στο Θεό, με
καταλαμβάνει μια ανεξήγητη χαρά. Μόλις εισέλθω στο Πανάγιο μνήμα και ακουμπήσω
και ανοίξω την αγία φυλλάδα, αναγνώσω λίγες γραμμές από τις ευχές και ανυψώσω
τις δεσμίδες των κεριών, τότε ανάβουν μόνα τους η αγία κανδήλα του Παναγίου
Τάφου και τα κεριά που κρατώ στα χέρια μου. Εάν η ηρεμία της ψυχής μου δεν με
συνοδεύει και δεν έχω την απαιτούμενη προετοιμασία και αφοσίωση στο Θεό, δεν
αισθάνομαι την ανεξήγητη εκείνη χαρά, αλλά η αγία κανδήλα και τα κεριά ανάβουν
μόνα τους».
Ιερή σιγή. Ο Πατριάρχης μέσα στον Πανάγιο
Τάφο προσεύχεται. Έξω άκρα σιωπή, η σιωπή του Τάφου πριν την Ανάσταση.
Οι
καρδιές συντονίζονται στον ίδιο ρυθμό. Αγωνία – προσμονή. Ο κόπος της αναμονής
από την προηγούμενη ημέρα, η ταλαιπωρία από το μεγάλο συνωστισμό, δεν
υπολογίζονται καθόλου την ώρα αυτή. Όλοι περιμένουν με μια ψυχή, κρατώντας τα
κεριά στο χέρι.
Φως!
– Φως!
Ξαφνικά τη νεκρική σιγή διακόπτουν
αλαλαγμοί χαράς, ουρανομήκεις κραυγές. Φως! Φως! Ζήτω! Κι αλήθεια. Ω! του
θαύματος! Φως φαίνεται. Φως με χρώμα γαλάζιο ή λευκό ή χρυσό, που κυκλοφορεί
αστραπιαία στο μεγάλο χώρο του Ναού. Κινείται πάνω στο θόλο, κάτω, δεξιά,
αριστερά, σ’ όλα τα σημεία.
Κατεβαίνει στα πλήθη των προσκυνητών,
περιλούει τα πρόσωπα, συγκλονίζει ψυχές από ιερή συγκίνηση, άγιο θαυμασμό, θεία
αλλοίωση και χαρά, ενώ ο Πατριάρχης δεν έχει βγει ακόμη για να το δώσει. Όταν
βγει από τον Ζωοδόχο Τάφο στο χώρο του Αγίου Λίθου, δίνει το άγιο Φως στον
Αρμένιο αντιπρόσωπο και στον Άραβα Ορθόδοξο ιερέα. Με τις άλλες δύο δεσμίδες
των κεριών φέρνει το Άγιο Φως στο λαό, ενώ πολλοί το έχουν ήδη πάρει από κεριά
που άναψε μόνο του.
Φωτοπλημμύρα μέσα κι έξω από το Ναό της
Αναστάσεως. Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, οι πιστοί αναπέμπουν στον Αναστάντα
Κύριο δοξολογίες, έξω στην πόλη Ιερουσαλήμ αρχίζουν εκδηλώσεις χαράς και
θριάμβου. Κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, κρατώντας στα χέρια τους
φαναράκια, μεταφέρουν το Άγιο Φως στα σπίτια τους, θα το μεταφέρουν στις
πατρίδες τους.
Χριστός
Ανέστη!
Τι
σκέφτεσαι, πώς νοιώθεις;
Προτού
βιώσεις αυτό το θαύμα , έψαχνες, ρωτούσες, απορούσες.
Τώρα
που είδες και άγγιξες, τώρα που έζησες αυτό το παραλήρημα χαράς και θείας
αγάπης στην Ιερουσαλήμ, τι έχεις, τι μπορείς να πεις;
Χριστός
Ανέστη!
Αυτό
και μόνο.
Δόξα
Σοι, ο Θεός ημών, δόξα Σοι!
xfd.gr
