ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟΝ
και ΕΚΦΡΑΣΗ
ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Καθώς σε λίγο συμπληρώνω το εβδομηκοστό ένατο (79)
έτος της ηλικίας μου και εισέρχομαι πλέον στο ογδοηκοστό (80) και καθώς επίσης
ετοιμάζομαι για την έξοδο εκ της ενεργού ποιμαντικής μου Διακονίας, η οποία -
εάν θέλει ο Φιλάνθρωπος Κύριός μας- θα
πραγματοποιηθεί κατά το επόμενο έτος
2018, σκέφθηκα, ότι καλό θα ήτο να αποχαιρετίσω τόπους, όπου κατά καιρούς
υπηρέτησα ή εν πάση περιπτώσει κατά κάποιο τρόπο συνδέθηκα, όπως πχ. είναι οι
Ενορίες Αγίων Αναργύρων Αμαρουσίου, Αγίου Γεωργίου Νέου Ψυχικού, Αγίου Γεωργίου
στο Ξινό Νερό Φλωρίνης ή και του Ιερού Ναού Παντικράτορος των Πατρών, όπου
μεγάλωσα. Επίσης περαστικός για κάποιο φεγγάρι βρέθηκα και στις Ενορίες Πύλης, Αγίου
Αχιλλείου και Αγίου Γερμανού, εκεί ψηλά στις Πρέσπες της Φλωρίνης.
Εξ
άλλου σκέφθηκα, ότι καλόν θα ήτο επίσης να εκφράσω δημοσίως την ευγνωμοσύνη μου
σε όσα κατά καιρούς σεβάσμια Πρόσωπα Κληρικών ή Λαϊκών με βοήθησαν ηθικώς τε
και υλικώς, είτε κατά την περίοδο των Γυμνασιακών μου χρόνων και της εφηβείας,
είτε κατά την περίοδο των σπουδών μου στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στα πλαίσια, λοιπόν,
της δεύτερης αυτής σκέψεως η Χάρις του Κυρίου με ελέησε να επισκεφθώ:
·
Στις 14 Μαΐου ε.έ την Αδελφότητα Θεολόγων
«Ο ΣΩΤΗΡ» και να τελέσω την θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσιο του Μεγάλου
Βασιλείου, επί της οδού Μαυρομιχάλη, αριθμ. 32.
·
Στις 11 Ιουνίου ε.έ. την Αδελφότητα Θεολόγων «Η ΖΩΗ» και να τελέσω
επίσης την θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσιο της Αδελφότητος, επί της οδού Αγίου
Ιωάννου, Αγία Παρασκευή Αττικής.
Εκεί είχα την ευκαιρία να τελέσω και Τρισάγιον
υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων και αειμνήστων Πατέρων και Αδελφών
εκάστης Αδελφότητος, εξαιρέτως δε του αειμνήστου Αρχιμ. π. Χριστοδούλου Παπαγιάννη,
πνευματικού μου πατρός (δηλ. εξομολόγου, κατηχητού και πνευματικού μου καθοδηγητού) κατά την περίοδο
των μαθητικών μου χρόνων και της εφηβείας μου (1950-1956) στην Πάτρα, ως και του
επίσης αειμνήστου Αρχιμ. π. Βασιλείου Παπαγιάννη (ήσαν αδελφοί κατά σάρκα)
πνευματικού μου πατρός κατά την περίοδο των φοιτητικών μου χρόνων ( 1956-1960)
στην Αθήνα.
ΜΕΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ
 |
| Το πατρικό μας σπίτι |
Είμαι πρωτότοκος υιός
μιάς αστικής -και βέβαια όχι πλούσιας- οικογενείας στην Πάτρα. Μετά ταύτα
ακολούθησε η γέννηση της αδελφής μου Αγγελικής. Ήμουνα ήδη τριών ετών. Εμένα με
είχαν κλείσει στο διπλανό δωμάτιο και έπαιζα με τα παιγνίδια μου. Το διπλανό δωμάτιο ήταν η κρεββατοκάμαρα των
γονιών μας. Ενθυμούμαι, ότι η γέννηση της αδελφής μου έλαβε χώρα στο σπίτι μας
και όχι σε κάποιο Μαιευτήριο. Κατά την προετοιμασία του υπνοδωματίου για την
γέννα, έντυσαν τους τοίχους του δωματίου με λευκά και καθαρά σεντόνια, τα δε
παράθυρα με χαρτί. Την εποχή εκείνη Μαιευτήρ Γιατρός ήταν
πάντοτε μια …….γυναίκα της γειτονιάς, η
«Μαμή!» Η μαμή την εποχή εκείνη ξεγεννούσε κάθε έγκυο γυναίκα!
Στην οικογένεια μας είχαμε
τα προς το ζην, είχαμε δηλ. να φάμε και να ντυθούμε, αλλ’ όχι όμως και την δυνατότητα
για περαιτέρω έξοδα, όπως η πραγματοποίηση Πανεπιστημιακών Σπουδών και μάλιστα στην
Αθήνα!
 |
| ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΝΗΣ (+22.09.1985) |
Ο αείμνηστος, και συγχρόνως φίλτατος, πατέρας μου ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ήταν ένας βιοπαλαιστής (=όρος της εποχής, σχεδόν άγνωστος σήμερα), δηλ. ένας ταπεινός
υποδηματοποιός, ένας τσαγκάρης κατά την καθιερωμένη έκφραση, ο οποίος συγχρόνως
είχε και στιλβωτήριο, επάγγελμα συμβατό μεν και πολύ συνηθισμένο για την εποχή
εκείνη, άγνωστο δε πλέον στην εποχή μας!
Η αείμνηστη, και συγχρόνως πολυσέβαστη, Μητέρα μου ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ
ασκούσε το επάγγελμα της μοδίστρας στο σπίτι μας (όπισθεν του Ιερού Ναού
Παντοκράτορος, αριθμ. 2) και μάλιστα είχε πολύ καλό όνομα για την εποχή της. Κοντά της πάντοτε ήσαν τρείς τέσσερες
κοπέλλες, μαθήτριες της τέχνης της μοδιστρικής. Ήταν, βλέπετε, η εποχή της
πρακτικής ζωής! Ο ένας δίδασκε την τέχνη, που γνώριζε, σε κάποιον άλλο!
Τότε, λοιπόν, παιδιά
και άνδρες φορούσαμε «μπαλωμένα» και παπούτσια και ρούχα! Τα παπούτσια μας τα «μπαλώναμε»
στον τσαγκάρη και τα «γυαλίζαμε» στο στιλβωτήριο! Επίσης τα παντελόνια μας και
τα σακάκια μας και αυτά τα «μπαλώναμε» στον ράφτη. Ακόμη και τα κοστούμια μας
τα «γυρίζαμε« επίσης στον ράφτη της γειτονιάς! Βλέπετε τότε ήταν αδιανόητο,
παρά την φτώχεια της εποχής, να γυρίζεις με τρύπιο παντελόνι κλπ. πράγμα το
οποίον είναι πολύ σύνηθες σήμερα! Το ξεσχισμένο ρούχο, το τρύπιο παντελόνι κλπ.
έγιναν πλέον της …..μόδας! Τότε υπήρχε φτώχεια μεν, αλλά και
αξιοπρέπεια! Σήμερα υπάρχει πλέον οικονομική άνεση, αλλά και …ξετσιπωσιά!
Για τις γυναίκες τότε
(1950-1960) δεν υπήρχαν τα έτοιμα φορέματα!
 |
| ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΓΕΩΡΓ. ΛΕΝΗ (+25.02.2006) |
Ή μάλλον αυτά ήσαν σπάνιο είδος!
Αντιθέτως μεγάλη πέραση είχε η
μοδιστρική! Οι μοδίστρες, γυναίκες πάντοτε, ήσαν
αυτές που σχεδίαζαν το φόρεμα, έκοβαν το ύφασμα με τα χέρια τους και στη
συνέχεια έραβαν τα γυναικεία φορέματα, ταγέρ, παλτά κλπ! Το επάγγελμα της μοδίστρας τότε είχε μεγάλη
πέραση, ήταν δε ένα οικιακό επάγγελμα! Ασκώντας, λοιπόν, οι άνθρωποι της τότε
εποχής τα επαγγέλματα αυτά εξασφάλιζαν μεν τίμια και με τον ιδρώτα τους τον
«επιούσιο άρτο», αλλά δεν είχαν περιθώρια για μεγάλα κέρδη, για αποταμιεύσεις,
για καταθέσεις κλπ.
Και εγώ, λοιπόν, σαν
μαθητής του οκταταξίου Γυμνασίου (τότε
βλέπετε δεν υπήρχε η διάκριση
Γυμνάσιο-Λύκειο), τα απογεύματα του Σαββάτου, στις διακοπές των Χριστουγέννων
και του Πάσχα, καθώς επίσης και όλο το καλοκαίρι εργαζόμουνα πλησίον του αειμνήστου
Πατρός μου κυρίως στο στιλβωτήριο, δηλ. ως «λούστρος»! Γυάλιζα τα παπούτσια των
πελατών μας εκεί κάπου στην οδό
Αυτοκράτορος Αυγούστου, αριθμ. 87, στην Πάτρα (σήμερα η οδός ονομάζεται Αγίας
Τριάδος), κοντά στον 4ο Προσφυγικό Συνοικισμό. Στο στιλβωτήριο
υπήρχε απαραιτήτως ένας μεγάλος καναπές, τοποθετη-μένος πάνω σε μία βάση με
υποστηρίγματα για τα πόδια, όπου ανέβαιναν οι πελάτες για να βάψουν τα συνήθως
λασπωμένα παπούτσια τους, αφού η άσφαλτος ήταν όχι και τόσο πολύ συνηθισμένος
δρόμος!
Καθώς, λοιπόν, γυάλιζα
τα λασπωμένα παπούτσια των πελατών μας μέσα από την καρδιά μου, στην οποία
παιδιόθεν έκαιγε ο πόθος της ιερωσύνης, αυθόρμητα έβγαινε μια προσευχή: «Κύριε, αξίωσέ με όπως σήμερα καθαρίζω τα λασπωμένα υποδήματα των
αδελφών μου και τα κάνω να λάμπουν, έτσι και αύριο - σαν ιερεύς του θυσιαστηρίου
Σου- να μπορώ να καθαρίζω τις ψυχές των
ανθρώπων και να Σου τις προσφέρω καθαρισμένες από τα πάθη της αμαρτίας!»
 |
Αναμνηστική φωτογραφία με τους συμμαθητές μας-Γ' Γυμνάσιο
(βλ. ΓΝΩΜΗ των Πατρών, 20.05.2017) |
Με τα δεδομένα αυτά,
αν και ήμουν μαθητής μεταξύ των πρώτων της τάξεως, μάλιστα δε με το βαθμο του είκοσι (20) στα Μαθηματικά, παρά ταύτα ήθελα να σπουδάσω Θεολογία,
ώστε έπειτα να γίνω Κληρικός! Κληρικός, όχι Δεσπότης! Ιεραπόστολος, εργάτης
του Ευαγγελίου!
Πως όμως; Οικονομικές δυνατότητες στην οικογένειά μας δεν
υπήρχαν! Άλλωστε τότε στο Πανεπιστήμιο έπρεπε:
·
να
πληρώνεις την εγγραφή σου κάθε χρόνο,
·
να
αγοράζεις τα Βιβλία των Καθηγητών,
·
να
πληρώνεις «εξέταστρα»,επικειμένων των εξετά- σεων,
·
να
πληρώνεις εισιτήριο τόσο στις αστικές, όσο και τις υπεραστικές συγκοινωνίες,
·
ακόμη
και το κούρεμα των μαλλιών μας ήταν
μια τακτική μηνιαία και υπολογίσιμη
δαπάνη!
·
Και
βέβαια πρώτα και πάνω από όλα έπρεπε να εξασφαλίσεις στέγη και τροφή με δικά σου
έξοδα.
*******
Να, όμως, που ο
φιλάνθρωπος Θεός δεν μας αφήνει! Όταν επικαλούμεθα τη βοήθειά Του μας λύνει όλα
τα προβλήματα! Έτσι, λοιπόν, η
φιλανθρωπία Του με αγκάλιασε και μου
άνοιξε το δρόμο! Ο πνευματικός μου πατήρ, ο Αρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος Παπαγιάννης,
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, αδελφός δε της τότε αδιαιρέτου Αδελφότητος
Θεολόγων «Η ΖΩΗ», μου υποσχέθηκε, ότι, εάν και εφ’ όσον επιτύχω στις
Εισαγωγικές Εξετάσεις της Θεολο-γικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα με
βοηθούσε, εξασφαλίζοντας εις εμέ στέγη και εργασία! Εργασία στο Περιοδικό «Η
ΖΩΗ» και στέγη στο Φοιτητικό Οικοτροφείο «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ (στην οδό
Βουρνάζου αριθμ. 4, στους Αμπελοκήπους).
Να, λοιπόν, το θαύμα!
Το φτωχόπαιδο των Πατρών, ο Αθανάσιος Λενής, με τη Χάρη του Θεού αξιώνεται να
πραγματοποιήσει Πανεπιστημιακές σπουδές εργαζόμενος στη Γραμματεία του
Περιοδικού «Η ΖΩΗ» και στεγαζόμενος στο Φοιτητικό Οικοτροφείο του
Αποστόλου Παύλου. Ώστε η περίοδος 1956-1960
ήσαν μεν χρόνια σκληρής δουλειάς, αλλά συγχρόνως πολύ δημιουργικά και
πανευφρόσυνα! Δόξα τω Θεώ!
 |
| ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΠΙΛΑΛΗΣ |
Οι πνευματικοί δεσμοί, τους οποίους αναπτύξαμε τότε, μένουν αναλοίωτοι! Απόδειξη; Ο παμφίλτατος συμφοιτητής στη Θεολογική Σχολή και συναγωνιστής μας από τα φοιτητικά χρόνια εκείνα κ. Αθανάσιος Μπιλάλης, κάτοικος από τις Μηλιές της Ηλείας, κάτοικος δε των Πατρών σήμερα, από τήν στιγμή που συνταξιοδοτήθηκε από τη θέση του Λυκειάρχου (εδώ και είκοσι (20)χρόνια) αφιερώθηκε στο έργο της Μητροπόλεώς μας! Από την Δευτέρα έως την Παρασκευή κάθε εβδομάδα έρχεται εδώ στο Επισκοπεία και ως άμισθος Συνεργάτης μας προσφέρει τον εαυτό του, τις γνώσεις του, τις δυνάμεις του, την εμπειρία του, ολόκληρη την ύπαρξή του για τη δόξα του Θεού! Τέτοιους χαρακτήρες, τέτοιους ανθρώπους έφτιαχναν τότε οι πνευματικοί μας Πατέρες! Σύνθημα μας ηταν και παραμένει το «ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» μέχρι και την τελευταία μας πνοή! Ολοκαύτωμα στην αγάπη του Σωτήρος Χριστού!
ΑΣ
ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
 |
ΑΡΧΙΜ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ
(ΝΥΝ Ο πρ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ) |
Μετά την ολοκλήρωση
των σπουδών μου συνδέθηκα με τον άλλο εξαίρετο Κληρικό της Εκκλησίας μας, τον Αρχιμανδρίτη
π. Καλλίνικο Καρούσο, μετά δε ταύτα Σεβασμιώ-τατο Μητροπολίτη Πειραιώς, τον
Οποίον άλλωστε για κάποια περίοδο είχα και Κατηχητή στην Πάτρα.
Ήταν το έτος 1960,
όταν ετελείωνα τη Θεολογική Σχολή, οπότε μου εμπιστεύθηκε το όνειρο της ζωής
του, δηλ. να συστήσει μια Μοναστική Ιεραποστολική Αδελφότητα προς δόξαν Κυρίου.
Στην ιδέα αυτή πρώτος είχε δώσει το «παρών» ο αείμνηστος Χρήστος Παρασκευΐδης,
φοιτητής τότε της Νομικής Σχολής του Π. Α., δηλ. ο μετά ταύτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών
Χριστόδουλος.
Πολύ πρώϊμα, λοιπόν,
ήτοι κατά την Διακαινήσιμο Εβδομάδα (Παρασκευή του Πάσχα 14 Απριλίου του έτους 1961) ο Γέροντάς μας π. Καλλίνικος,
ο Χρήστος Παρασκευαΐδης και η ασημότης μου αφήσαμε κατά μέρος τα πανεπιστημιακά
Πτυχία και την Αθήνα και αναχωρήσαμε για τα Μετέωρα. Εκεί, με την ευλογία του
αειμνήστου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου, εγκατασταθήκαμε
στην ιστορική Ιερά Μονή Βαρλαάμ, η οποία τότε, ας σημειωθεί, βρισκόταν σε
παρακμή! Εμείς ήμασταν υα πρώτα χειδόνια, που έφεραν τήν άνοιξη στα Μετέωρα, ένα νέο φυτώριο! Ένα φυτώριο, μία νέα μικρή Μοναστική
Αδελφότης, διά της οποίας όμως άλλαξε ή ροή της ιστορίας των Μοναστηριών των Μετεώρων! Με τη Χάρι του Θεού φέραμε τότε την άνοιξη! Τα
Μοναστήρια ξανάνθισαν!
Στις 25 Απριλίου του
1961, δηλ. στην ηλικία των 23 ετών, εκεί στην Μονή Βαρλαάμ έδωσα την Μοναχική
μου υπόσχεση και ομολογία. Έγινε η κουρά μου. Έγινα Μοναχός και έλαβα το όνομα
Αμβρόσιος. Στη συνέχεια, στις 31 Μαΐου 1961 καταξιώθηκα από τον Πανάγαθο Θεό να
εισέλθω στο Άγιο Θυσιαστήριο. Χειροτονήθηκα Διάκονος του Θεού του Υψίστου. Με
τη Χάρη του Κυρίου μας σήμερα έχουν συμπληρωθεί ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΞΗ (56) χρόνια μιάς
ταπεινής ζωής μέσα στο Ράσο και στο φρικτό Θυσιαστήριο. Δόξα τω Θεώ!
Μετά τα Μετέωρα, στην
Αθήνα τώρα πλέον, ιδρύσαμε την Συνοδική και Σταυροπηγιακή Ιερά Μονή «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ», οπότε αρχίζει ένα άλλο
κεφάλαιο στη ζωή μου).
ΑΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ
ΣΤΑ ΝΕΑΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
Εδώ πλέον κλείνουμε την παρένθεση, για να γυρίσουμε και πάλι στα χρόνια της
εφηβείας και της φοιτήσεως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
 |
| ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ (1956) |
Από το έτος 1950 έως
και το έτος 1960, δηλ. από την ηλικία των δώδεκα (12) έως και την ηλικία των είκοσι
δύο (22) ετών εξ επόψεως πνευματικής ζωής και τροφοδοσίας είχα παραδώσει τον
εαυτό μου στα χέρια των πνευματικών παραγόντων της Αδελφότητος «Η ΖΩΗ»! Τότε, βέπετε, δεν υπήρχε ιεραποστολική εργασία και προσφορά από την Ενορία! Πνευματικός Τροδότης κατά την εποχή εκείνη ήταν η Αδελφότης των Θεολόγων «Η ΖΩΗ», ιδρυτής της οποίας υπήρσξε ο πανσέβαστος και αείμνηστος Αρχιμανδρίτης π. Ευσέβιος Ματθόπουλος.
Ο αείμνηστος αυτός εκκλησιαστικός άνδρας, στην ηλικία των δέκα τεσσάρων (14) ετών, προσήχθη στην ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, (03.10.1863), όπου και άρχισε την πνευματική του συγκρότηση και πορεία! Πολύ αργότερα (1907) ο π. Ευσέβιος ίδρυσε την Μοναστική και ιεραποστολική Αδελφότητα των Θεολόγων «Η ΖΩΗ», τα Μέλη της οποίας αναλίσκονται στη διδαχή του Ευαγγελίου. (Αργότερα, εκ των σπλάγχνων της Αδελφότητος «Η ΖΩΗ», εξεπήηδησε και εξεπορεύθη η νέα, Αδελφή δε, Αδελφότης Θεολόγων ΅Ο ΣΩΤΗΡ») μέ τούς ίδιους ιεραποστολικούς σκοπούς).
Έκτοτε η διδαχή του Ευαγγελίου και η ασκηση της πνευματικής ζωής αποτέλεσαν και εισέτι αποτελούν τον σκοπό της Ιεραποστολικής αυτής Αδελφότητος. Το έργο της διδαχής του Ευαγγελίου άρχιζε από το Δημοτικό Σχολείο με το Κατώτερο Κατηχητικό καί τα «Κυκλάμινα». Στη συνέχεια ήταν το Μέσο Κατηχητικό (για τις τρείς πρώτες τάξεις του Γυμνασίου) και το Ανώτερο Κατηχητικό Σχολείο για τίς τρείς μεγαλύτερες τάξεις, την 6η, την 7η και την 8η (δηλ. το σημερινό Λύκειο), οι «Χριστιανικές Μαθητικές ¨Ομάδες», οι Κατασκηνώσεις καί τέλος η Χριστιανική Φοιτητική Ένωσις (Χ.Φ.Ε.) για τους φοιτητές.
Με βαθειά συγκίνηση ενθυμούμαι, ότι κατά τα έτη 1953-1956 παρακολουθούσα το Ανώτερο Κατηχητικό Σχολείο, το οποίο γινόταν το απόγευμα μιάς εργάσιμης ημέρας στονν ιερό Ναό της Παντανάσσης, στην Πάτρα, το οποίο παρακολουθούσαν τριακόσιοι περίπου μαθητές του σημερινού Λυκείου από όλην την πόλη! Κατηχητής ο αείμνηστος και πολυσέβαστος π. Χριστόδουλος Παπαγιάννης, Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών. Στο Κατηχητικό υπήρχε πάντοτε ένας Βοηθός, ο οποίος ως εθελοντής βοηθούσε τον Κατηχητή για την αντιμετώπιση τυχόν προβλημάτων (π.χ. έλλειψη καθισμάτων, φωτισμός, κλπ), του οποίου όμως πρώτιστο έργο ήταν να παίρνει τις παρουσίες, να σημειώνει τους απόντες και να τηρεί τον Κατάλογο του Κατηχητικού! Εκεί, δηλ. στην παντάνασσα Βοηθός ήταν ο αλησμόνητος Βασίλειος Μελισσαρόπουλος. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Με δεδομένα, λοιπόν, τα παραπάνω άρχισα
την μαθητεία μου ως μαθητής του Κατωτέρου Κατηχητικού καί ως Κυκλάμινο, στη συνέχεια διετέλεσα Μαθητής του Μέσου (1950-1953), έπειτα δε και του Ανωτέρου (1953-1956)
Κατηχητικού Σχολείου, ενώ συγχρόνως υπήρξα Μέλος των Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων
(Χ.Μ.Ο.), δηλ. μιάς παρέας παιδιών και εφήβων της εποχής, τα οποία ζητούσαν μια
πιο βαθειά γνώση των μυστικών της πνευματικής ζωής! Το παράγγελμα «γεύσασθε καί ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλμ, 33, στ. 9) ήταν το ζητούμενο αυτής της σπουδής, κατά το ψαλμικό, επιπροσθέτως δε και για να εφαρμόζουμε τα λόγια του Αποστόλου Πέτρου «Αποθέμενοι ουν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, ως αρτιγέννητα βρέφη το λογικόν γάλα επιποθήσατε, ίνα ενα αυτώ αυξηθήτε ει ςσωτηρίαν, είπερ εγεύσασθε ότι χρηστός ο Κύριος» (Α΄ Πέτρου, β΄, 1-3). Δηλ. «πετάξτε, λοιπόν, από πάνω σας κάθε είδους κακία, κάθε λογής δολιότητα, υποκρισία, φθόνο και κάθε είδους κατάκριση. Σαν τα νεογέννητα βρέφη, να λαχταράτε το πνευτματικό και άδολο γάλα, για να αυξηθήτε και να φθάσετε στη σωτηρία, μια και γευθήκατε την καλωσύνη του Κυρίου».
Συγχρόνως καί παράλληλα με την γεύση της γλυκύτητος του αγώνος μας εναντίον των παθών, δηλ. της γλυκύτητος της εν Χριστώ πνευματικής ζωής, ασκούμεθα και στην ιεραποστολή!
Τι είναι αυτή η ιεραποστολή; Να διδάσκεις και άλλους τον Χριστό! Να τούς μυήσεις στις εμπειρίες της εν Χριστώ ζωής! Να τους σπρώξεις, λέγοντάς τους το του Δαβίδ «γεύσασθε καί ίδετε, ότι χρηστός ο Κύριος».
 |
| ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1954 |
Πώς μπορώ να ξεχάσω τις επισκέψεις μας στους αρρώστους, οι νοσηλεύονταν στο Γενικό Νοσοκομείο των Πατρών ή
στο Σανατόριο της πόλεως, σε μια εποχή, κατά την οποία η Φυματίωση εθέριζε; Και όμως εμείς ανεβαίναμε με τα πόδια τότε μέχρι την Μονή Γηροκομείου, πλησίον της οποίας ήταν το Σανατόριο! Πως να λησμονήσω τις εξορμήσεις
μας σε χωριά για την διάδοση του χριστιανικού βιβλίου, και του περιοδικού «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ»κλπ. Πως να μη ενθυμούμαι τον αγλωνα μου μεταξύ των συμμαθητών μου της ογδόης τάξεως για την διάδοση, επί πληρωμή, και του
επιστημονικού χριστιανικού περιοδικού «ΑΚΤΙΝΕΣ»; Πως να ξεχάσω τις εκδρομές,
τις χριστιανικές Κατασκη νώνεις κλπ. Να και μια περίπτωση χαρακτηριστική του χαρακτήρος μου. Ήμασταν στην ενδόμη τάξη (σήμερα λέγεται 2α Λυκείου) και ο Κατηχητης μας απεφάσισς και μας επρότεινε ένα απόγευμα -με το λεωφορείο της γραμμής- να πάμε από την Πάτρα στην περιοχή του Ρίου, στο Κτήμα Ζαΐμη, για να παίξουμε και να εκτονωθούμε!
Τρείς - τέσσαρες από εμάς, τους μαθητές δηλ. του Κατηχητικού, σκεφθήκαμε να μήν πάμε μέ τους πολλούς, μέ το Λεωφορείο, αλλά μόνοι μας με ποδήλατο, που θα είχαμε νοικιάσει! 'Ετσι, λοιπόν, καί έγινε! Από την Πάτρα στο Ρίο με ποδήλατο, και τούτο νοικιαμσμένο! Θάρρος, θα το χαρακτηρίσετε, τόλμη, αγάπη στην περιπέτεια; Ήταν από τις χαρές της εποχής!
Παράλληλα με όλα αυτά ήμουνα
και παιδί της Εκκλησίας, ένα παιδάκι του ιερού! Ήμουνα «ο ιερόπαις», δηλ. το «παπαδάκι», στο ιερό βήμα του Παντοκράτορος. Με λίγα λόγια
μεγάλωνα μέσα στους κόλπους της Μητρός Εκκλησίας, ενώ εκ παραλλήλου εργαζόμενα
και ως «λούστρος» στο μαγαζί του μακαρίτη του Πατέρα μου. Συγχρόνως δενπαρέλειπα τα Γράμματα. Ήμουνα ένας πολύ επιμελής Μαθητής. Το μαρτυρεί και το
επιβεβαιώνει και ο ΕΠΑΙΝΟΣ, τον οποίο έλαβα στην ογδόη τάξη, τελειώνοντας το Γ΄
Γυμνάσιο των Πατρών. Την ίδια εποχή, ως ιδιαίτερο – δηλ. εξωσχολικό μάθημα- με
πληρωμή, μάθαινα Αγγλικά.
Θα διερωτηθεί κάποιος:
γιατί τα απαριθμώ όλα αυτά; Πρώτον: Για να αποδειχθεί, ότι στην Ιερωσύνη ΔΕΝ
ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ όσοι στη ζωή τους δεν
μπορούν να κάμουν κάτι άλλο! Αντιθέτως πρέπει να εισέρχωνται οι άξιοι, οι δυνατοί
και οι ικανοί! Διότι στο Θεό πρέπει να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο έχουμε, π.χ.
τα καλύτερα λουλούδια! Δεύτερον: Για να θυμούνται οι παληοί καί να μαθαίνουν οι νεώτεροι!
Έπειτα από τα
παραπάνω, πως, λοιπόν, θα μπορούσα να ξεχάσω τους Ευεργέτες μου; Δεν θα έπρεπε
να έλεγα ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εκείνους, οι οποίοι υπήρξαν όργανα της Θείας Χάριτος
και με τους κόπους των, με τη διδαχή τους, προ πάντων δε με την αγάπη τους και
με το φωτεινό τους παράδειγμα συνέβαλαν στη θεμελίωση της ζωής μου πάνω στο
θεμέλιο, που λέγεται Χριστός Ιησούς.
Καθώς, λοιπόν, τώρα ευρίσκομαι στη δύση, στο
«γέρμα» της επίγειας πορείας και ζωής μου, ένοιωσα την ανάγκη να είπω ένα
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» σε όσους κοπίασαν δι’ εμέ. Κάποιος αληθινά Μεγάλος είπε: «στους γονείς μου οφείλω το ζην, στους δε διδασκάλους
μου το ευ ζην»!
‘Η ακριβέστερα:
«Στους γονείς οφείλομεν το ζην,
στους δε διδασκάλους το ευ ζην».
Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ.
Εάν δεν υπήρχε η προς
με ενεργός συμπαράσταση και βοήθεια της Αδελφότητος Θεολόγων «Η ΖΩΗ», δεν θα
μπορούσα να πραγματοποιήσω τις πανεπιστημιακές μου σπουδές! Έτσι όμως στην Εκκλησία μας ΔΕΝ θα μπορούσα να
δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Για την αναξιότητά μου δεν έχει σημασία το
γεγονός, ότι η Αδελφότης της ΖΩΗΣ τότε ήταν ενιαία και αδιαίρετη, καθ΄όσον μεταγενέστερα το πλήθος των Θεολόγων Αδελφών-Μελών γέννησε και μια δεύτερη οικο-γένεια,
την Αδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ»! Στην καρδιά μου ήσαν και
παραμένουν ενιαία και αδιαίρετα τα πρόσωπα των Κατηχητών μου, των Πνευματικών
μου Πατέρων και των Ομαδαρχών, αργότερα δε και των Προϊσταμένων μου στο χώρο
της εργασίας μου, την Γραμματεία του Περιοδικού «Η ΖΩΗ»!
Με δεδομένα όλα τα
παραπάνω αναφερθέντα αποφάσισα να μεταβώ στην έδρα μιάς εκάστης των δύο
Αδελφοτήτων, της «ΖΩΗΣ» και του «ΣΩΤΗΡΟΣ», ώστε να αποδώσω τον οφειλόμενο
σεβασμό και να εκφράσω την βαθειά
ευγνωμο- σύνη της καρδίας μου. Ανακοίνωσα, λοιπόν, αρμοδίως την επιθυμία μου,
ακολούθως δε κάθε μία δε από τις Αδελφότητες προσδιόρισαν την ημερομηνία της
επαφής μας.
Έτσι, λοιπόν, στις 14
Μαΐου ε.έ. μετέβην στην οδό Μαυρομιχάλη, αριθμ. 32, των Αθηνών, όπου το
παρεκκλήσιο της Αδελφότητος «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ», ενώ στις 11 Ιουνίου ε.έ. μετέβην
στην Αγία Παρασκευή Αττικής, όπου η έδρα της Αδελφότητος «Η ΖΩΗ» και το
παρεκκλήσιο «Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ» μας. Και στην πρώτη περίπτωση και στη
δεύτερη προσευχηθήκαμε με τους Παράγοντες εκάστης Αδελφότητος.
Στην Αδελφότητα
Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» συλλειτουργοί μας ήσαν:
·
ο
Πανοσ. Αρχιμ. π. Αστέριος Χατζηνικολάου,
Προϊστάμενος της Αδελφότητος,
·
ο
Πανοσ. Αρχιμ. π. Κωνσταντίνος Κλαμπώνης,
·
ο
Πανοσ. Αρχιμ. π. Απόστολος Τσολάκης.
Στην Αδελφότητα Θεολόγων «Η ΖΩΗ» συλλειτουργοί
μας ήσαν:
·
ο
Πανοσ. Αρχιμ. π. Βασίλειος Μπλάνας,
Προϊστάμενος της Αδελφότητος,
·
ο
Πανοσ. Αρχιμ. π. Κυριακός Τσολάκης, και
·
ο
Πανοσ. Αρχιμ. π. Πολύκαρπος Ανδρώνης.
Εκεί με την συμπαράσταση και την
ευγενική υποδοχή των Υπευθύνων προσεφέραμε στον Πανοικτίρμονα Κύριό μας την αναίμακτη
λατρεία «υπέρ των ιδίων αμαρτημάτων και των του Λαού αγνοημάτων»,
εξαιρέτως δε υπέρ υγείας των Μελών εκάστης Αδελφότητος, καθώς επίσης και «υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων Πατέρων
και Αδελφών των», μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι αείμνηστοι Αρχιμανδρίτες 1)
π. Δημήτριος Φωτίου, ο οποίος διετέλσεν
Ιεροκήρυξ της Ιεράς ημών Μητροπόλεως και 2) π. Ιωάννης Αλεξίου, καταγόμενος εκ
της Ροδοδάφνης Αιγίου.
Οι
σεβάσμιοι Πατέρες αμφοτέρων των Αδελφοτήτων μας υποδέχθηκαν με περισσή στοργή και
αδελφική αγάπη.
Από της πλευράς μου σε
κάθε μία από τις Αδελφότητες προσέφερα ένα ταπεινό αναμνηστικό δώρο, ήτοι μιά
εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, αντίγραφο από την Ιερά Μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων, δηλ. της Μονής της
μετανοίας μου, όπου σε κάθε μία ετέθη η εξής επιγραφή:
«Πρός τήν Άδελφότητα
Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΕΥΓΝΩΜΟΣΎΝΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Διά τήν πνευματικήν τε
στήριξιν καί τροφοδοσίαν
τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς
κατά τήν περίοδον τῆς
νεότητός μου ἐν Πάτραις,
ὡς καί διά τή παροχήν
ἐργασίας καί στέγης
κατά τήν περίοδον τῶν
φοιτητικῶν μου χρόνων
(1956-1960)
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ
ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Ἀθῆναι, 14.05.
2017
«Πρός τήν Άδελφότητα
Θεολόγων «Η ΖΩΗ»
ΕΥΓΝΩΜΟΣΎΝΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Διά τήν πνευματικήν τε
στήριξιν καί τροφοδοσίαν
τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς
κατά τήν περίοδον τῆς
νεότητός μου ἐν Πάτραις,
ὡς καί διά τή παροχήν
ἐργασίας καί στέγης
κατά τήν περίοδον τῶν
φοιτητικῶν μου χρόνων
(1956-1960)
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ
ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Ἀθῆναι, 11. 06. 2017
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ Η
ΜΝΗΜΗ
α) των μακαρίων δούλων
του Θεού και Ιερομονάχων:
Ευσεβίου (Μαθιοπούλου),
Χριστοδούλου (Παπαγιάννη),
Βασιλείου (Παπαγιάννη),
Γεωργίου (Δημοπούλου)
Λεωνίδου (Διαμαντοπούλου),
Σωτηρίου (Δημητρακοπούλου),
Ιωάννου (Αλεξίου),
Δημητρίου (Φωτίου),
β) Και των αειμνήστων
των δούλων του Θεού:
Ευσταθίου Μπάστα
(Διευθυντού του Οικοτροφείου),
Αντωνίου (υπευθύνου
των προμηθειών),
και Αλέκου (υπευθύνου του
Μαγειρίου).
β) Έτι δε και των αειμνήστων γονέων μου
Γεωργίου και Νικολίτσας
Δόξα των Θεώ πάντων
ένεκεν!
Κύριε ημών Ιησού
Χριστέ ελεήσόν με τον αμαρτωλόν!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ
ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 12 Ιουνίου
2017
