Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος περί τα τέλη Ιουνίου ε.έ. βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο της δημοσιότητος! Με την πρόσφατη –τέταρτη κατά σειράν μέσα σε τρία χρόνια- επίσκεψή του στο Βατικανό δημιούργησε ένα κλίμα φόβου. Δίνει την εντύπωση, ότι βιάζεται, τρέχει, επείγεται για την Ένωση των Εκκλησιών. To επίσημο Ανακοινωθέν διαλαμβάνει τά εξής:
----------------
Εκδηλώσεις στην Αγία Έδρα
Μήνυμα ενότητας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Πάπα στη θρονική εορτή της Ρώμης29/06/08 18:12
Πόλη του Βατικανού
Με κοινή έκκληση του Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ' και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την ενότητα των Εκκλησιών κορυφώθηκαν την Κυριακή στη Ρώμη οι εορτασμοί της θρονικής εορτής της Εκκλησίας Ρώμης, στη μνήμη των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου έδωσε ιδιαίτερο χαρακτήρα στις εκδηλώσεις, που συμβολικά περιέλαβαν την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως στα ελληνικά, στην αρχική μορφή της Νίκαιας Κωνσταντινουπόλεως, από τον Πάπα Βενέδικτο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ταυτοχρόνως.Ο Πατριάρχης, που συμμετέχει για δεύτερη φορά στον εορτασμό της Θρονικής Εορτής του Αποστόλου Πέτρου, χειροκροτήθηκε με ενθουσιασμό από το πυκνό εκκλησίασμα της βασιλικής του Αγίου Πέτρου και τους πιστούς που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία έξω από τη βασιλική.
Ο Πατριάρχης απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα στα ιταλικά, τονίζοντας το μήνυμα της σημερινής εορτής, αλλά και της δικής του συμμετοχής στον εορτασμό. Περιστοιχιζόμενος από την αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εισήλθε με μεγαλοπρέπεια στην κατάμεστη βασιλική του Αγίου Πέτρου, όπου περίμενε να τον υποδεχθεί ο Πάπας Βενέδικτος. Και οι δύο προκαθήμενοι κατευθύνθηκαν στο ειδικά διασκευασμένο, για την περίσταση, ιερό βήμα στο κέντρο του μεγαλοπρεπούς ναού, από όπου συμμετείχαν στις τελετές.Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης μετακινήθηκε στο βήμα του Αγίου Ανδρέου, από όπου παρακολούθησε τον Πάπα Βενέδικτο να τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μετά το τέλος της Ευχαριστίας, ο Πατριάρχης επέστρεψε στο ιερό βήμα, από όπου τέλεσε μαζί με τον Πάπα την απόλυση της Ακολουθίας.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πάπας Βενέδικτος τόνισαν το μήνυμα της ενότητας όλων των χριστιανών και υπογράμμισαν την πρόοδο του διαλόγου που έχει ξεκινήσει πριν από περισσότερα από 60 χρόνια από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Ιωάννη'. Τα θέματα αυτά απασχόλησαν και την ιδιαίτερη συνάντηση που είχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τον Πάπα Βενέδικτο στο Βατικανό, όσο και τις συναντήσεις των δύο επισήμων αντιπροσωπειών. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών αυτών κατατέθηκαν νέες ιδέες για μελλοντικές πρωτοβουλίες που θα ενισχύσουν την πρόοδο που έχει ήδη σημειωθεί, δήλωσαν μετά τις συναντήσεις πηγές της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου., με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕhttp://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=915017
Ο Πατριάρχης απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα στα ιταλικά, τονίζοντας το μήνυμα της σημερινής εορτής, αλλά και της δικής του συμμετοχής στον εορτασμό. Περιστοιχιζόμενος από την αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εισήλθε με μεγαλοπρέπεια στην κατάμεστη βασιλική του Αγίου Πέτρου, όπου περίμενε να τον υποδεχθεί ο Πάπας Βενέδικτος. Και οι δύο προκαθήμενοι κατευθύνθηκαν στο ειδικά διασκευασμένο, για την περίσταση, ιερό βήμα στο κέντρο του μεγαλοπρεπούς ναού, από όπου συμμετείχαν στις τελετές.Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης μετακινήθηκε στο βήμα του Αγίου Ανδρέου, από όπου παρακολούθησε τον Πάπα Βενέδικτο να τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μετά το τέλος της Ευχαριστίας, ο Πατριάρχης επέστρεψε στο ιερό βήμα, από όπου τέλεσε μαζί με τον Πάπα την απόλυση της Ακολουθίας.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πάπας Βενέδικτος τόνισαν το μήνυμα της ενότητας όλων των χριστιανών και υπογράμμισαν την πρόοδο του διαλόγου που έχει ξεκινήσει πριν από περισσότερα από 60 χρόνια από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Ιωάννη'. Τα θέματα αυτά απασχόλησαν και την ιδιαίτερη συνάντηση που είχε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τον Πάπα Βενέδικτο στο Βατικανό, όσο και τις συναντήσεις των δύο επισήμων αντιπροσωπειών. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών αυτών κατατέθηκαν νέες ιδέες για μελλοντικές πρωτοβουλίες που θα ενισχύσουν την πρόοδο που έχει ήδη σημειωθεί, δήλωσαν μετά τις συναντήσεις πηγές της αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου., με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕhttp://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=915017
---------------------
Η συμμετοχή του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας στη λατρεία των Καθολικών και η συμπροσευχή Του με τον Πάπα δεν αρέσει σε πολλούς. Αλλά και από τους ιερούς Κανόνες δεν επιτρέπεται. Στη λειτουργία της Ραβέννα προ ετών κατακρίθηκε. Και τώρα επίσης κατακρίνεται. Δείχνει να υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια στην κοινωνία αγάπης μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η από κοινού εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως είναι λατρευτική πράξη! Δεν φθάνει βέβαια τα όρια της συμμετοχής στο Κοινό Ποτήριο, αλλά δεν παύει να είναι ομολογία Πίστεως. Εφ’όσον όμως με τους Ρωμαιοκαθολικούς έχουμε τόσες και τόσες διαφορές στο Δόγμα και την Πίστη μας, εφ’ όσον ο Θεολογικός Διάλογος στην τελευταία φάση του (Ραβέννα 2007) δημιούργησε τόσους κραδασμούς μεταξύ των Ορθοδόξων, τα βήματά μας πρέπει να είναι πολύ-πολύ προσεκτικά. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη επαφής των Προκαθημένων. Αντιλαμβάνομαι επίσης την ανάγκη, να ανοίγουν οι Προκαθήμενοι τον δρόμο, ώστε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες των υποδεεστέρων παραγόντων. Αλλά δεν αντιλαμβάνομαι την υπέρβαση των ορίων, τα οποία έθεσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Μπορώ να βρεθώ σε μια λειτουργία των Καθολικών και να την παρακολουθήσω ως επισκέπτης, ως τουρίστας, αλλά δεν μπορώ να δώσω την αρχιερατική μου ευλογία, λέγοντας το «ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΣΙ» και δεν μπορώ να προβώ σε από κοινού εκφώνηση του «Πιστεύω» έστω κι αν αυτό είναι το κείμενο της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό είναι συμ-μετοχή και συμ-προσευχή.
Και επί τη ευκαιρία: θαυμάζω και απορώ συγχρόνως με την εν προκειμένω σιωπή των Αγιορειτών Πατέρων!!!! Ενώ σε άλλες περιπτώσεις είναι λαλίστατοι, στην προκειμένη περίπτωση τηρούν σιγήν ιχθύος. Δύο μέτρα και δύο σταθμά από πνευματικούς πατέρες δεν είναι αξιομίμητη συμπεριφορά!
Έγραψα τα ανωτέρω σαν εισαγωγικά για να αναφερθώ σε μια άλλη πτυχή του θέματος των σχέσεων Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.
1. Καμμιά, απολύτως καμμιά, προσπάθεια προσεγγίσεως δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει, άν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν σταματήσουν τον προσηλυτισμό εις βάρος των Ορθοδόξων στη Ρωσσία, την Ουκρανία, την Λευκορωσσία, την Πολωνία, την Τσεχία, την Σλοβακία και όπου αλλού, κυρίως στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ.
2. Καμμιά προσπάθεια προσεγγίσεως δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν καταργήσουν την Ουνία και στην Ελλάδα και όπου αλλού.
3. Καμμιά, απολύτως καμμιά, προσπάθεια προσεγγίσεως, δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει επίσης, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν ξεπλύνουν τις ενοχές που έχουν φορτωθή όλα αυτά τα τελευταία χρόνια χύνοντας αθώο αίμα των Ορθοδόξων στη Βοσνία, την Κροατία χθές, στο Στέπινατς το 1944 και όπου αλλού. Και όλα αυτά στο όνομα της Πίστεως και του Χριστού μας.
4. Καμμιά, απολύτως καμμιά, προσπάθεια προσεγγίσεως δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν ξεπλύνουν από πάνω τους τις ενοχές, που έχουν επωμισθή με τη χρηματοδότηση των ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ στον πόλεμο της Βοσνίας εναντίον των Ορθοδόξων προ ολίγων μόλις ετών (1994). Έχει γραφή και έχει ακουσθή κατά κόρον, ότι το Βατικανό τότε χρηματοδοτούσε τους Μουσουλμάνους στον πόλεμο Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Είχαμε την ευκαιρία, μεταφέροντας τρόφιμα κλπ εφόδια στην Σερβία, να επισκεφθούμε αυτοπροσώπως το πεδίο της μάχης, στην πρώτη, γραμμή, όταν επολιορκείτο το Γκόραζντε και να ακούσουμε με τα αυτιά μας ότι α) τα οχήματα των Ηνωμένων Εθνών μετέφεραν πολεμοφόδια στους Μουσουλμάνους και ότι β) χρηματοδότης για την αγορά των όπλων αυτών ήταν το Βατικανό.
Ας γίνουν όσες επίσημες επισκέψεις μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Βατικανού. Ενωση των δύο Εκκλησιών δεν πρόκειται να γίνει, αν προηγουμένως δεν ξεπλυθούν οι ενοχές από αυτά τα εγκλήματα, τα οποία αφεύκτως οδηγούν τη σκέψη μας στα εγκλήματα κατά την περίοδο των Σταυροφοριών! Φαίνεται σαν τίποτε να μη άλλαξε από τότε.
Ψάχνοντας, βρήκαμε ένα σπουδαίο ντοκουμέντο, που είναι σχετικό με το θέμα μας, αναφέρεται όμως σε παληότερα γεγονότα, δηλ. στα γεγονότα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στο Στέπινατς και έχουν μεγάλη σημασία επειδή αποδεικνύουν διαχρονικά ότι η Ρώμη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμη και το θάνατο των ....απίστων Ορθοδόξων. Κύριε ελέησον!
Ο Marco Aurelio Rivelli, Ιταλός συγγραφεύς, έγραψε λοιπόν ένα βιβλίο με τίτλο: «Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας» και αναφέρεται στη συμπεριφορά του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου στην περιοχή εκείνα τα χρόνια. Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως κατέφθαναν τότε τά βαγόνια των τραίνων γεμάτα με αιχμαλώτους, απέξω δε έγραφαν την επιγραφή «Χαλασμένα φρούτα». Σ΄ένα και μόνο στρατόπεδο κατά την περίοδο εκείνη αποτεφρώθηκαν 700.000 κρατούμενοι Ορθόδοξοι!
Το βιβλίο αυτό προλογίζει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος (τον Φεβρουάριο του 2000), υπό την ιδιότητα του Μητροπολίτου Θηβών.
Σας προσφέρω τον Πρόλογο αυτό, αγαπητοί μου, φίλοι και άδελφοί, γιά να εκτιμήσετε σεις την ορθότητα των σκέψεων και των επιφυλάξεών μου.
Και επιλέγω: Ο Αρχιεπίσκοπος του Στέπινατς, με απόφαση του Βατικανού επί των ημερών του σημερινού Πάπα (άν δεν απατώμαι) ανακηρύχθηκε Άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ας γίνουν όσες επίσημες επισκέψεις των Προκαθημένων είτε στην Ρώμη είτε στην Κων- σταντινούπολη. Η Ένωση των Εκκλησιών θα παραμένει όνειρο απραγματοποίητο και άρα απατηλό!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
1η ΙΟΥΛΙΟΥ 2008
Η συμμετοχή του Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας στη λατρεία των Καθολικών και η συμπροσευχή Του με τον Πάπα δεν αρέσει σε πολλούς. Αλλά και από τους ιερούς Κανόνες δεν επιτρέπεται. Στη λειτουργία της Ραβέννα προ ετών κατακρίθηκε. Και τώρα επίσης κατακρίνεται. Δείχνει να υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια στην κοινωνία αγάπης μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η από κοινού εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως είναι λατρευτική πράξη! Δεν φθάνει βέβαια τα όρια της συμμετοχής στο Κοινό Ποτήριο, αλλά δεν παύει να είναι ομολογία Πίστεως. Εφ’όσον όμως με τους Ρωμαιοκαθολικούς έχουμε τόσες και τόσες διαφορές στο Δόγμα και την Πίστη μας, εφ’ όσον ο Θεολογικός Διάλογος στην τελευταία φάση του (Ραβέννα 2007) δημιούργησε τόσους κραδασμούς μεταξύ των Ορθοδόξων, τα βήματά μας πρέπει να είναι πολύ-πολύ προσεκτικά. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη επαφής των Προκαθημένων. Αντιλαμβάνομαι επίσης την ανάγκη, να ανοίγουν οι Προκαθήμενοι τον δρόμο, ώστε να ευδοκιμήσουν οι προσπάθειες των υποδεεστέρων παραγόντων. Αλλά δεν αντιλαμβάνομαι την υπέρβαση των ορίων, τα οποία έθεσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Μπορώ να βρεθώ σε μια λειτουργία των Καθολικών και να την παρακολουθήσω ως επισκέπτης, ως τουρίστας, αλλά δεν μπορώ να δώσω την αρχιερατική μου ευλογία, λέγοντας το «ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΣΙ» και δεν μπορώ να προβώ σε από κοινού εκφώνηση του «Πιστεύω» έστω κι αν αυτό είναι το κείμενο της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό είναι συμ-μετοχή και συμ-προσευχή.
Και επί τη ευκαιρία: θαυμάζω και απορώ συγχρόνως με την εν προκειμένω σιωπή των Αγιορειτών Πατέρων!!!! Ενώ σε άλλες περιπτώσεις είναι λαλίστατοι, στην προκειμένη περίπτωση τηρούν σιγήν ιχθύος. Δύο μέτρα και δύο σταθμά από πνευματικούς πατέρες δεν είναι αξιομίμητη συμπεριφορά!
Έγραψα τα ανωτέρω σαν εισαγωγικά για να αναφερθώ σε μια άλλη πτυχή του θέματος των σχέσεων Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.
1. Καμμιά, απολύτως καμμιά, προσπάθεια προσεγγίσεως δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει, άν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν σταματήσουν τον προσηλυτισμό εις βάρος των Ορθοδόξων στη Ρωσσία, την Ουκρανία, την Λευκορωσσία, την Πολωνία, την Τσεχία, την Σλοβακία και όπου αλλού, κυρίως στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλόκ.
2. Καμμιά προσπάθεια προσεγγίσεως δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν καταργήσουν την Ουνία και στην Ελλάδα και όπου αλλού.
3. Καμμιά, απολύτως καμμιά, προσπάθεια προσεγγίσεως, δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει επίσης, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν ξεπλύνουν τις ενοχές που έχουν φορτωθή όλα αυτά τα τελευταία χρόνια χύνοντας αθώο αίμα των Ορθοδόξων στη Βοσνία, την Κροατία χθές, στο Στέπινατς το 1944 και όπου αλλού. Και όλα αυτά στο όνομα της Πίστεως και του Χριστού μας.
4. Καμμιά, απολύτως καμμιά, προσπάθεια προσεγγίσεως δεν είναι δυνατόν να καρποφορήσει, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν ξεπλύνουν από πάνω τους τις ενοχές, που έχουν επωμισθή με τη χρηματοδότηση των ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ στον πόλεμο της Βοσνίας εναντίον των Ορθοδόξων προ ολίγων μόλις ετών (1994). Έχει γραφή και έχει ακουσθή κατά κόρον, ότι το Βατικανό τότε χρηματοδοτούσε τους Μουσουλμάνους στον πόλεμο Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Είχαμε την ευκαιρία, μεταφέροντας τρόφιμα κλπ εφόδια στην Σερβία, να επισκεφθούμε αυτοπροσώπως το πεδίο της μάχης, στην πρώτη, γραμμή, όταν επολιορκείτο το Γκόραζντε και να ακούσουμε με τα αυτιά μας ότι α) τα οχήματα των Ηνωμένων Εθνών μετέφεραν πολεμοφόδια στους Μουσουλμάνους και ότι β) χρηματοδότης για την αγορά των όπλων αυτών ήταν το Βατικανό.
Ας γίνουν όσες επίσημες επισκέψεις μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Βατικανού. Ενωση των δύο Εκκλησιών δεν πρόκειται να γίνει, αν προηγουμένως δεν ξεπλυθούν οι ενοχές από αυτά τα εγκλήματα, τα οποία αφεύκτως οδηγούν τη σκέψη μας στα εγκλήματα κατά την περίοδο των Σταυροφοριών! Φαίνεται σαν τίποτε να μη άλλαξε από τότε.
Ψάχνοντας, βρήκαμε ένα σπουδαίο ντοκουμέντο, που είναι σχετικό με το θέμα μας, αναφέρεται όμως σε παληότερα γεγονότα, δηλ. στα γεγονότα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στο Στέπινατς και έχουν μεγάλη σημασία επειδή αποδεικνύουν διαχρονικά ότι η Ρώμη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμη και το θάνατο των ....απίστων Ορθοδόξων. Κύριε ελέησον!
Ο Marco Aurelio Rivelli, Ιταλός συγγραφεύς, έγραψε λοιπόν ένα βιβλίο με τίτλο: «Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας» και αναφέρεται στη συμπεριφορά του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου στην περιοχή εκείνα τα χρόνια. Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως κατέφθαναν τότε τά βαγόνια των τραίνων γεμάτα με αιχμαλώτους, απέξω δε έγραφαν την επιγραφή «Χαλασμένα φρούτα». Σ΄ένα και μόνο στρατόπεδο κατά την περίοδο εκείνη αποτεφρώθηκαν 700.000 κρατούμενοι Ορθόδοξοι!
Το βιβλίο αυτό προλογίζει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος (τον Φεβρουάριο του 2000), υπό την ιδιότητα του Μητροπολίτου Θηβών.
Σας προσφέρω τον Πρόλογο αυτό, αγαπητοί μου, φίλοι και άδελφοί, γιά να εκτιμήσετε σεις την ορθότητα των σκέψεων και των επιφυλάξεών μου.
Και επιλέγω: Ο Αρχιεπίσκοπος του Στέπινατς, με απόφαση του Βατικανού επί των ημερών του σημερινού Πάπα (άν δεν απατώμαι) ανακηρύχθηκε Άγιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Ας γίνουν όσες επίσημες επισκέψεις των Προκαθημένων είτε στην Ρώμη είτε στην Κων- σταντινούπολη. Η Ένωση των Εκκλησιών θα παραμένει όνειρο απραγματοποίητο και άρα απατηλό!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
1η ΙΟΥΛΙΟΥ 2008
----------------------------------
ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ
Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
του Μητροπολίτη
+ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕ1ΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ
Όταν τελείωσα το διάβασμα τού βιβλίου του Μάρκου Αουρέλιο Ριβέλλι (Marco Aurelio Ρivelli) "Ό 'Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας", το οποίο μου δόθηκε για να το προλογίσω, είχα αλλοιωθεί εσωτερικά. Με πλημμύρισαν ανάμεικτα συναισθήματα ψυχικού πόνου, θλίψης, οργής, αγανάκτησης, αλλά και τραγικής απογοήτευσης από την διαστρέβλωση της χρι¬στιανικής διδασκαλίας καί συμπεριφοράς. Περιγραφές αποδείξεις, έγγραφα, μαρτυρίες και προπάντων φωτογραφίες, όλα ένα φρικιαστικό υλικό, πού δύ¬σκολα ο αναγνώστης - όπως άλλωστε και εγώ - θα αποβάλει από τήν μνήμη του.
Η τραγωδία πλέκεται γύρω από ένα στόχο -την ανεξαρτησία τού Κράτους των Κροατών - στόχο πού νομιμοποιεί δυστυχώς κάθε βίαιη μέθοδο καί πρα¬κτική. Από τα εξήμισυ εκατομμύρια κατοίκων της Κροατίας, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια ήσαν Ορθόδοξοι Σέρβοι, οι όποιοι εγκαταστάθηκαν εκεί είτε λόγω της ελεύθερης επικοινωνίας και των μετακινήσεων, είτε λόγω των εχθρικών πιέσεων στις νότιες περιοχές. Όλοι αυτοί, λοιπόν, στο όνομα της δημιουργίας της καινούργιος Κροατίας - μιας πατρίδας ενός λαού "καθαρού" στο σώμα καί το πνεύμα, χωρίς φυλετικές αναμείξεις καί χωρίς στοιχεία που δεν συμμερίζονταν τη δική τους ρωμαιοκαθολική πίστη - έπρεπε νά εξοντω¬θούν. Η αληθινή ή, όπως έλεγαν, "οριστική λύση" της δικτατορίας των Ουστάσι ήταν η εξολόθρευση των Σέρβων, του μοναδικού, κατ' αυτούς, λαού των "σχισματικών" ορθοδόξων, πού είχαν τήν ικανότητα νά "μολύνουν" την "καθαρή κροατική φυλή'.
Το ξεκίνημα της εθνικοθρησκευτικής κάθαρσης άρχισε με τις εξωτερικές διακρίσεις. Οι Σέρβοι πολίτες υποχρεώθηκαν να φορούν ένα περιβραχιόνιο χρώματος μπλε με έντυπο το γράμμα Π (=Ορθόδοξος). Οι Εβραίοι φόρεσαν το αστέρι του Δαβίδ - στήν αρχή στο μανίκια καί αργότερα στην πλάτη τους. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς υπήρχε αναρτημένη πινακίδα πού προειδο¬ποιούσε: " Απαγορεύεται η επιβίβαση σε Σέρβους, Εβραίους, Τσιγγάνους και σκυλιά".
Φρικιά κανείς μελετώντας τις μεθόδους που επινοηθήκαν, ώστε ένα μεγά¬λο τμήμα οπό τους ανθρώπους αυτούς να εξοντωθεί και οι άλλοι - "ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι Σέρβοι - νά ασπασθούν τόν ρωμαιοκαθολικισμό για να δημι¬ουργηθεί η πατρίδα των Κροατών και το «Έθνος τού Θεού».
Αποκαλυπτική είναι η ομολογία του Κροάτη πολιτικού Πρβόσλαβ Γκριζόγκονο - φανατικού ρωμαιοκαθολικού, πρώην υπουργού - σε επιστολή του. Αφού περιγράφει τις άγριες δολοφονίες και τα φοβερά βασανιστήρια, μεταξύ των άλλων γράφει:
"Η δική μας Καθολική Εκκλησία συμμετείχε με δύο τρόπους σε όλα αυτά τα βάρβαρα εγκλήματα, χωρίς προηγούμενο καί ξεπερνούν την ιεροσυλία..."
Πρώτα ένας μεγάλος αριθμός στελεχών του κλήρου, ιερείς και μοναχοί, στελέχη των οργανώσεων της κροατικής νεολαίας συμμετείχαν ενεργά σε όλα αυτά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου oι καθολικοί ιερείς έγιναν δεσμοφύλακες των στρατοπέδων και συνένοχοι των Ουστάσι, επιβραβεύοντας έτσι τους βα¬σανισμούς και τις σφαγές των Χριστιανών. Αυτοί δεν θα μπορούσαν να κά¬νουν τίποτε από όλα αυτά, χωρίς την άδεια των επισκόπων τους. Δεύτερο η Καθολική 'Εκκλησία χρησιμοποίησε όλα τα μέσα για να προσηλυτίσει όσους Σέρβους είχαν επιβιώσει. Και τότε, λοιπόν, ενώ η γη άχνιζε από το αίμα των αθώων θυμάτων, ενώ οι αναστεναγμοί έβγαιναν από τα στήθη όσων επιβίω¬σαν, οι θρησκευόμενοι Καθολικοί κρατούσαν στο ένα χέρι το μαχαίρι Ουστά¬σι και στο άλλο χέρι το Ευαγγέλιο και το κομποσχοίνι.
Η ιστορία τού Ευαγγελικού μηνύματος καί η Εκκλησιαστική πρακτική μας έχουν διδάξει ότι κάθε παρέκκλιση - σε οποιοδήποτε μέρος της γης - από την ευαγγελική αλήθεια είναι και μία αρχή καταστροφής. Κάθε- εκτροπή απ' αυτήν ή παραποίησή της εύκολα μπορεί να οδηγήσει στα αγριώτερα εγκλήματα - μά¬λιστα εν ονόματι του Χριστού - καθώς και στην χίμαιρα της δημιουργίας τού Κράτους του Θεού.
Μια επανάληψη τέτοιων σκοτεινών σταθμών της ιστορίας είναι και τα γε¬γονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας. Διαβάζου¬με:
«’Ολα τα τμήματα των δυνάμεων Ουστάσι διαθέτουν καθολικούς ιερείς. Ωρισμένοι απ' αυτούς, παρόλο που φορούν ράσα, συμμετέχουν άμεσα και προσωπικά στις έπιχειρήσεις εκκαθάρισης και εξόντωσης. Οι άλλοι περιορί¬ζονται να επικυρώνουν την εθνικοθρησκευτική σφαγή ''στο όνομα του Θεού". Συνολικά οι στρατιωτικοί Ιερείς είναι 150 καί υπόκεινται στον στρατιωτικό 'Αποστολικό επιτηρητή, δηλαδή στον αρχιεπίσκοπο της Κροατίας Παναγιώτα¬το Στέπινατς".
Τρομάζει κανείς διαβάζοντας στο περιοδικό της ρωμαιοκαθολικής 'Αρχιε¬πισκοπής του Σεράγιεβο "Katolicki Tzednik":
'"Μέχρι σήμερα ό Θεός μίλησε με τις Παπικές Εγκυκλίους, με κηρύγματα, με βιβλία διδασκαλιών, με τον χριστιανικό τύπο, με τις ιεραποστολές, με τα ηρωϊκά παραδείγματα των αγίων. "Αλλά αυτοί (οι 'Ορθόδοξοι Σέρβοι) δεν έδωσαν προσοχή. Παρέμειναν αναίσθητοι. Τώρα ο Θεός απεφάσισε να χρη¬σιμοποιήσει άλλες μεθόδους. Αυτός θα εμπνεύσει το έργο μας, τήν οικουμε¬νική μας αποστολή! Αυτή δεν θα οδηγηθεί από κληρικούς, αλλά από αυθεντι¬κούς στρατιώτες του Χίτλερ. Επιτέλους με την βοήθεια πυροβόλων, οπλοπο¬λυβόλων, τανκ και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, τα κηρύγματα θα ακου¬σθούν".
Ο μοναδικός επιζών Λιούμπο Γένινακ, τον Οκτώβρη του 1946, στη δίκη του Ζάγκρεμπ, εναντίον του 'Αρχιεπισκόπου Στέπινατς θα καταθέσει μία μα¬κρά κατηγορία. Περιορίζομαι σε μόνο τρεις γραμμές απ' αυτήν:
«Σε ένα από τα πρώτα θύματα είπαν να ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι. Ένας Ουστάσι του κόβει το λαιμό με ένα μαχαίρι καί συγχρόνως του φωνάζει: "Τραγούδα". Αυτός άρχισε να τραγουδάει και το αίμα πετα¬γόταν από το λαιμό του σε απόσταση δύο μέτρων».
Φρικιαστική η τελετή του «μαζικού ασπασμού» του ρωμαιοκοθολικισμού από τους 'Ορθοδόξους για να προμηθευτούν το «Πιστοποιητικό Αλλαγής Δόγματος». Χιλιάδες οι σφαγές ορθοδόξων ιερέων, επισκόπων και πιστού λαού!
Παράλληλα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων κατέφθαναν τά φορτωμένα με ανθρώπους βαγόνια, σφραγισμένα με μολύβι πού είχαν την επιγραφή "Χα¬λασμένα φρούτα". Σ' ένα απ' αυτά τα φοβερά στρατόπεδα, το Πασένοβοτς πού δολοφονήθηκαν καί αποτεφρώθηκαν 700.000 κρατούμενοι, διοικητής διε¬τέλεσε ο Φραγκισκανός μοναχός ΜίροσΛαβ Μαϊστρόροβιτς, που ονομάσθηκε από τους βασανιζομένους «πατήρ Σατανάς» και συμμετείχε προσωπικά στις δολοφονίες.
Δεν μπορώ εδώ παρά να θυμηθώ το κεφάλαιο για τον Μέγα ιεροεξεταστή στο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμάζωφ". Ό Μέγας ιεροεξεταστής απευθύνεται στο Χριστό που επιστρέφει στη γη μετά δεκαπέ¬ντε αιώνες και μέσα σε ένα ρεσιτάλ παραληρήματος για την εξουσία και την ελευθερία Του λέγει: "... Αυτό κάναμε. Διορθώσαμε το έργο Σου...".
Βέβαια, αν έγιναν ελάχιστες αναφορές απ’ αυτά τα πολλά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βιβλίο αυτό, δεν απέβλεψαν αλλού, παρά στο να επι¬σημάνουν σ' όλους μας, oτι οι Κυβερνήσεις των λεγομένων χριστιανικών Κρατών, οι 'Εκκλησιαστικοί 'Ηγέτες και όσοι διαχειρίσθηκαν τύχες ανθρώ¬πων στον αιώνα που τελείωσε και που τόσο πανηγυρικά γιορτάσαμε, δεν θα πρέπει να νοιώθουν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι. Τα εκτυφλωτικά φώτα, τα εντυ¬πωσιακά βεγγαλικά δεν άφησαν να φανεί ούτε ένα ίχνος αυστηρής, τουλάχι¬στον, κριτικής ή ανάληψης ευθύνης για τα τόσα εγκλήματα, τον τόσο πόνο, τα τόσα δάκρυα που πήρε μαζί του ο αιώνας που έφυγε.
Αν το διάβασμα καί ο προβληματισμός απ' αυτό το βιβλίο περιορισθούν στις εντυπώσεις που αφήνουν τα φοβερά εγκλήματα και στο αναζωπύρωμα των παθών, δεν θα έχουν νά προσφέρουν στην εποχή μας και στις προοπτι¬κές της καινούργιας χιλιετίας κάτι σημαντικό. Αντιθέτως, αν γίνουν αφορμή αυστηρής κριτικής και αυτοκριτικής και, ακόμη, επισήμανσης των τραγικών αποτελεσμάτων, που προέρχονται από την αλλοίωση του χριστιανικού μηνύ¬ματος, η συμβολή τους στο άνοιγμα της τρίτης χιλιετίας θα είναι ουσιαστική.
Τούτο το τελευταίο θα πρέπει νά προσέξουν οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί Ανατολής και Δύσης, Βορρά καί Νότου, αφού αυτοί περισσότερο από κάθε άλλον καλούνται να προσφέρουν και να καλλιεργήσουν την προς όλους αγά¬πη και κατανόηση: "εν τούτω γνώσονται πάντες ότι έμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην εχητε εν άλλήλοις" (Ιωάν 13, 35].
Πάντως τα λόγιο τού Χριστού, με τα οποία και προσδιόριζε την συμπερι¬φορά των μαθητών Του στην σχέση και αναστροφή τους με τούς άλλους ανθρώπους, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή καθίστανται σήμερα στους δύσκολους καιρούς μας περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρα: "οίδατε ότι οι άρχο¬ντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν ύμίν, αλλ'ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος" (Ματθ. 20, 25).
Και αν αυτό συμβαίνει - καί πρέπει να συμβαίνει - μέσα στον χώρο, όπου κινούνται καί δρουν oι χριστιανοί οποιουδήποτε δόγματος, τότε τι πρέπει να γίνεται με τους αλλόθρησκους και αλλόφυλους, με τους ανιμιστές ή τους άθε¬ους; Κρυστάλλινος ο λόγος του Θεού δια του στόματος του Αποστόλου των Εθνών Παύλου βεβαιώνει ξεκάθαρα: "όσοι γαρ εν Χριστώ εβαπτίσθητε, Χρι¬στόν ενεδύσασθε. Ούκ ένι Ιουδαίος, ουδέ "Ελλην, ουκ ενι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ούκ ένι αρσεν καί θήλυ' πάντες γάρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιη¬σού. (Γαλ. 3. 27)
Ταπεινά πιστεύουμε ότι πράξεις σαν εκείνη της "αγιοποιήσεως"(!) εκ μέ¬ρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 'Αρχιεπισκόπου, στον οποίον αναφέρεται το βιβλίο τούτο• η εκζήτηση συγγνώμης "γιά δήθεν συνολικές ευθύνες" γιά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη ροή των αιώνων, δεν εμποδί¬ζουν - αντιθέτως ευνοούν - τους ισχυρούς της γης να προβαίνουν σε εθνοκαθάρσεις για λόγους και για ύποπτες σκοπιμότητες πού εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, δηλαδή στην επανάληψη τραγικών γεγονότων του παρελ¬θόντος.
Μεγάλη η ευθύνη των εκκλησιαστικών λειτουργών. Εάν το μήνυμα του Ευαγγελίου αλλοιωθεί, εκτραπεί, παρεκκλίνει γίνεται το άλας που εμωράνθη και δεν "ισχύει έτι" (Ματθ. 5, 13). Η Εκκλησία είναι η δυναμική σύγκλιση των σχέσεων που στηρίζονται στην αγάπη και την ελευθερία. Κάθε χρήση του προσώπου, ακόμα και για τον πλέον άγιο σκοπό, παραμορφώνει το ανθρώπι¬νο πρόσωπο σε άτομο. Και η απόσταοη μεταξύ προσώπου και ατόμου είναι στα σίγουρα «χάσμα μέγα» (Λουκ. 16, 26).
Ευχή όλων μας πιστεύω ότι είναι, το βιβλίο αυτό, που εκδίδεται στο κλεί¬σιμο του αιώνα και της δεύτερης χιλιετίας, να μη μας γυρίσει στο παρελθόν, αλλά να μας οπλίσει στα νέα δεδομένα προς μία καινούργια πραγματικότητα που διαμορφώνεται με το αληθινό πνεύμα της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού: σεβασμό του προσώπου του άλλου χωρίς συγκρούσεις, ανεξάρτητα από την καταγωγή καί τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μέσα στα πλαίσια μιάς θρησκείας που δεν ρίχνει λάδι στην φωτιά, αλλά επουλώνει τις πληγές.
Λειβαδιά 28-2-2000
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Πηγή βλ. http://www.misha.pblogs.gr/
----------------------
Πρός επιβεβαίωση των ανωτέρω από αναγνώστριά μας Μαρίνα, η οποία είναι Ορθόδοξη και γνωρίζει πολύ καλά τα Ολλανδικά, ελάβαμε και παραθέτουμε στη συνέχεια μια σημαντική είδηση. Στήν ιστοσελίδα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, με αναάρτηση της 2οης Σεπτεμβρίου ε.έ. γίνεται αναφορά στην προσφορά του Πάπα Πίου τυου12ου πρός διάσωση των Εβραίων. Και η αγαπητή μας κα Μαρίνα σχολιάζει:
Στήν καθολική ιστοσελίδα http://www.rorate.com/nws.php?id=48993 παρουσιάζεται η προσφορά τού πάπα Πίου ΧΙΙ πρός τούς Εβραίους, καί όχι τά εγκλήματα κατά τών Σέρβων ορθοδόξων (Στέπινατς). Κλείνει τό άρθρο τους μέ τήν ανακοίνωση τής αγιοποιήσεώς του.
Σε ελεύθερη μετάφραση (από τά Ολλανδικά) μεταφέρω:
«Αναρτήθηκε από τον Ben Lange τό Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008 στίς 10.15
CASTEL GANDOLFO (RKnieuws.net) – Ο πάπας Πίος ο 12ος κατά τήν διάρκεια τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έκανε τό πάν γιά νά σώση Εβραίους. Άμεσα καί έμεσα προσπάθησε νά σώση Εβραίους από τά χέρια των Ναζί. Αυτό είπε ο πάπας Βενέδικτος χθές σέ μιά διαθρησκειακή συνάντηση η οποία οργανώθηκε από Αμερικανούς Καθολικούς καί Εβραίους, στή διάρκεια τής συναντήσεως μέ τή διεκκλησιαστική οργάνωση Pave the Way Foundation, στό παπικό εξοχικό Castel Gandolfo.
Είναι η πρώτη φορά πού ο σημερινός Πάπας εκφράζεται γιά τό θέμα. Οι κριτικοί θεωρούν ότι ο πάπας Πίος ο 12ος έκανε πολύ λίγη αντίσταση εναντίων τών Ναζί καί προσέφερε πολύ λίγα πράγματα πρός τούς Εβραίους. Αλλά σύμφωνα μέ τόν Βενέδικτο ο τότε Πάπας ενεργούσε κρυφίως γιά νά σώση περισσότερους Εβραίους.
Ο πάπας Βενέδικτος λέει ότι ο Πίος ο 12ος έχει κατακριθή καί γι αυτό θέλει νά απαλείψει τίς κατακρίσεις εναντίον του. Τό Βατικανό ξεκίνησε τήν αγιοποίησή τού Πίου τού 12ου ο οποίος κατείχε τό θρόνον από τό 1939 εως τό 1958.»
Vaticaan
683 keer bekeken
Paus verdedigt voorganger
Geplaatst door Ben Lange op zaterdag 20 september 2008 om 10:15u
CASTEL GANDOLFO (RKnieuws.net) - Paus Pius XII heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog van alles gedaan om joden te redden. Hij heeft direct en indirect geprobeerd joden te redden uit handen van de nazi’s. Dat zei paus Benedictus XVI gisteren op een interreligieuze bijeenkomst die was georganiseerd door Amerikaanse katholieken en joden tijdens een bijeenkomst met de interkerkelijke organisatie Pave The Way Foundation, in het pauselijk vakantieverblijf Castel Gandolfo.
Het is voor het eerst dat de huidige paus zich over de kwestie uitspreekt. Critici verwijten Pius XII dat hij zich te weinig heeft verweerd tegen de nazi’s en te weinig voor joden heeft gedaan. Maar volgens Benedictus heeft de toenmalige paus vaak in het geheim ingegrepen om zoveel mogelijk joden te redden.Paus Benedictus zegt de huidige vooroordelen tegenover de oude paus te willen wegnemen. Het Vaticaan heeft de procedure gestart voor de zaligverklaring van Pius XII, die paus was van 1939 tot 1958.