TI KATANTHMA EINAI KI’ AYTO;
Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε το κεντρικό δελτίο Ειδήσεων της ΝΕΤ σήμερα 18 Νοεμβρίου 2008.
Έπειτα από τα πολιτικά νέα η εκφωνήτρια αναφέρθηκε στο δημοσιογράφο-πολεμικό ανταποκριτή Γεώργιο Κοίλαρη, ο οποίος κηδεύθηκε σήμερα. Και καλά έκαμε η ΝΕΤ που αναφέρθηκε στο αείμνηστο δημοσιογράφο, ο οποίος είχε τραυματισθή, ευρισκόμενος στο μακρινό Αφγανιστάν για την εκπλήρωση της αποστολής του. Ας είναι η αιωνία η μνήμη του.
Σήμερα όμως κηδεύθηκαν και δύο άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες! Θα ήταν δίκαιο να λεχθεί κάτι και για τα πρόσωπα αυτά, μάλιστα από το Κρατικό κανάλι ενημερώσεως. Δεν φανταζόμουνα ότι ένας δημοσιογράφος θα ήταν πιο σημαντικό πρόσωπο από ένα ποληό Μητροπολίτη, που υπηρέτησε το Λαό μας και από ένα διακεκριμένο Αρεοπαγίτη, που τίμησε τη Ελληνική Δικαιοσύνη και έπειτα έγινε κληρικός και ιεραπόστολος, υπηρετώντας το φρικτό θυσιαστήριο, το Θεό και τον άνθρωπο. Εκφράζω τη βαθειά λύπη μου στους αρμόδιους για την ενημέρωση κυρίως στους κρατικούς και στους ιδιωτικούς παράγοντες και φορείς της ενημερώσεως.
Πρόκειται λοιπόν 1) για τον μακαριστό Μητροπολίτη πρ. Πατρών κυρό Νικόδημο Βαλληνδρά, που κηδεύθηκε σήμερα από το Ναό Αγίου Ανδρέου Πατρών και 2) τον επίσης μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο π. Δημήτριο Τζούμα, ο οποίος κηδεύθηκε από το Ναό Αγ. Νικολάου Χαλανδρίου.
1) Ο μακαριστός Μητροπολίτης υπηρέτησε την Εκκλησία με ένθεο ζήλο επί εβδομήντα περίπου χρόνια. Ήταν μια πολυταλαντούχος προσωπικότης, σαγήνευε δε τους ιστούς με την γλυκιά αγγελική φωνή του.
Κηδεύθηκε σήμερα στην Πάτρα. Πλήθη κόσμου τίμησαν τη μνήμη του. Τίμησαν το πρόσωπο και όχι το αξίωμα. Διότι ο Νικόδημος δεν ήταν πλέον αξιωματούχος της Ελληνικής Πολιτείας! Δεν ήταν πια εν ενεργεία Μητροπολίτης! Επομένως όσοι τίμησαν τη μνήμη του, τίμησαν το πρόσωπό του και την προσφορά του, όχι το αξίωμα εν ενεργεία Μητροπολίτη. Στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο αξίζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια, διότι ετίμησε πρεπόντως τον αείμνηστο προκάτοχό του.
Τιμώντας κι εμείς τη μνήμη του παραθέτουμε στη συνέχεια τον ωραίο επικήδειο Λόγο, τον οποίο εξεφώνησεν εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Προκόπιος Πετρίδης, Γραμματεύς της Επιτροπής Διορθοδόξων Σχέσεων.
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Νικόδημο Σιδέρη, ο οποίος, μετά την παραίτηση του Νικοδήμου, τον ακολούθησε στην Αθήνα, έμεινε μαζί του και τον διακόνησε με πιστότητα και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας του πνοής.
http://www.i-m-patron.gr/news1/news_2008/21-11-08_kideiavideo.html
2) Ο μακαριστός π. Δημήτριος Τζούμας διετέλεσε Αρεοπαγίτης και διέπρεψε ως λειτουργός της Δικαιοσύνης. Όπου κι αν υπηρέτησε, διακρίθηκε για την ακεραιότητα του χαρακτήρος του. Υπόδειγμα δίκαιου Δικαστού, σεμνού ανθρώπου, εντίμου οικογενειάρχη και εντίμου πολίτη. Με την αξία του έφθασε στον ύψιστο βαθμό στη δικαστική ιεραρχία. Εξελέγη Αρεοπαγίτης. Φαίνεται όμως ότι η καρδιά του φλεγόταν από μία πιο μεγάλη αγάπη! Ήθελε να γίνει υπηρέτης του Θεού και λειτουργός του αγίου Θυσιαστηρίου. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος τον χειροτόνησε Διάκονο και Πρεσβύτερο και έτσι τον εισήγαγε στις τάξεις του ιερού Κλήρου. Έκτοτε ήταν ένας σεμνός ιεραπόστολος. Μια Κυριακή κάθε μήνα τελούσε τη θεία λειτουργία στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Πεντέλης, όπου προσήρχοντο πολλοί ανώτεροι και ανώτατοι Δικαστικοί, εκ των εν ενεργεία και των συνταξιούχων. Είχε οργανώσει συνεργείο για την επίσκεψη των φυλακισμένων, είχε πάθος για την διάδοση της Αγίας Γραφής, δούλευε με σεμνότητα για τη δόξα του Θεού. Επί τέλους διαχρονικά τρεις Αρεοπαγἰτες έγιναν κληρικοί. Ιερόθεος ο Αρεοπαγίτης, πρώτος Επίσκοπος των Αθηνῶν, Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο οποίος άκουσε τον Απόστολο Παύλο στον Άρειο Πάγο καί επίστευσε στο Χριστό μας. Στο όνομά του έχει αφιερωθή ο ομώνυμος ναός στο Κολονάκι και είναι πολιούχος των Αθηνών! Τρίτος δε ο π. Δημήτριος Τζούμας, επί τιμή Αρεοπαγίτης και ταπεινός πρεσβύτερος της Εκκλησίας μας! Τι να υποθέσουμε άραγε για τους παράγοντες της Ενημερώσεως: Είναι τόσο μικρόψυχοι ή τόσο αγράμματοι;
Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε το κεντρικό δελτίο Ειδήσεων της ΝΕΤ σήμερα 18 Νοεμβρίου 2008.
Έπειτα από τα πολιτικά νέα η εκφωνήτρια αναφέρθηκε στο δημοσιογράφο-πολεμικό ανταποκριτή Γεώργιο Κοίλαρη, ο οποίος κηδεύθηκε σήμερα. Και καλά έκαμε η ΝΕΤ που αναφέρθηκε στο αείμνηστο δημοσιογράφο, ο οποίος είχε τραυματισθή, ευρισκόμενος στο μακρινό Αφγανιστάν για την εκπλήρωση της αποστολής του. Ας είναι η αιωνία η μνήμη του.
Σήμερα όμως κηδεύθηκαν και δύο άλλες μεγάλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες! Θα ήταν δίκαιο να λεχθεί κάτι και για τα πρόσωπα αυτά, μάλιστα από το Κρατικό κανάλι ενημερώσεως. Δεν φανταζόμουνα ότι ένας δημοσιογράφος θα ήταν πιο σημαντικό πρόσωπο από ένα ποληό Μητροπολίτη, που υπηρέτησε το Λαό μας και από ένα διακεκριμένο Αρεοπαγίτη, που τίμησε τη Ελληνική Δικαιοσύνη και έπειτα έγινε κληρικός και ιεραπόστολος, υπηρετώντας το φρικτό θυσιαστήριο, το Θεό και τον άνθρωπο. Εκφράζω τη βαθειά λύπη μου στους αρμόδιους για την ενημέρωση κυρίως στους κρατικούς και στους ιδιωτικούς παράγοντες και φορείς της ενημερώσεως.
Πρόκειται λοιπόν 1) για τον μακαριστό Μητροπολίτη πρ. Πατρών κυρό Νικόδημο Βαλληνδρά, που κηδεύθηκε σήμερα από το Ναό Αγίου Ανδρέου Πατρών και 2) τον επίσης μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο π. Δημήτριο Τζούμα, ο οποίος κηδεύθηκε από το Ναό Αγ. Νικολάου Χαλανδρίου.
1) Ο μακαριστός Μητροπολίτης υπηρέτησε την Εκκλησία με ένθεο ζήλο επί εβδομήντα περίπου χρόνια. Ήταν μια πολυταλαντούχος προσωπικότης, σαγήνευε δε τους ιστούς με την γλυκιά αγγελική φωνή του.
Κηδεύθηκε σήμερα στην Πάτρα. Πλήθη κόσμου τίμησαν τη μνήμη του. Τίμησαν το πρόσωπο και όχι το αξίωμα. Διότι ο Νικόδημος δεν ήταν πλέον αξιωματούχος της Ελληνικής Πολιτείας! Δεν ήταν πια εν ενεργεία Μητροπολίτης! Επομένως όσοι τίμησαν τη μνήμη του, τίμησαν το πρόσωπό του και την προσφορά του, όχι το αξίωμα εν ενεργεία Μητροπολίτη. Στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο αξίζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια, διότι ετίμησε πρεπόντως τον αείμνηστο προκάτοχό του.
Τιμώντας κι εμείς τη μνήμη του παραθέτουμε στη συνέχεια τον ωραίο επικήδειο Λόγο, τον οποίο εξεφώνησεν εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Προκόπιος Πετρίδης, Γραμματεύς της Επιτροπής Διορθοδόξων Σχέσεων.
Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Νικόδημο Σιδέρη, ο οποίος, μετά την παραίτηση του Νικοδήμου, τον ακολούθησε στην Αθήνα, έμεινε μαζί του και τον διακόνησε με πιστότητα και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας του πνοής.http://www.i-m-patron.gr/news1/news_2008/21-11-08_kideiavideo.html
2) Ο μακαριστός π. Δημήτριος Τζούμας διετέλεσε Αρεοπαγίτης και διέπρεψε ως λειτουργός της Δικαιοσύνης. Όπου κι αν υπηρέτησε, διακρίθηκε για την ακεραιότητα του χαρακτήρος του. Υπόδειγμα δίκαιου Δικαστού, σεμνού ανθρώπου, εντίμου οικογενειάρχη και εντίμου πολίτη. Με την αξία του έφθασε στον ύψιστο βαθμό στη δικαστική ιεραρχία. Εξελέγη Αρεοπαγίτης. Φαίνεται όμως ότι η καρδιά του φλεγόταν από μία πιο μεγάλη αγάπη! Ήθελε να γίνει υπηρέτης του Θεού και λειτουργός του αγίου Θυσιαστηρίου. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιος τον χειροτόνησε Διάκονο και Πρεσβύτερο και έτσι τον εισήγαγε στις τάξεις του ιερού Κλήρου. Έκτοτε ήταν ένας σεμνός ιεραπόστολος. Μια Κυριακή κάθε μήνα τελούσε τη θεία λειτουργία στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Πεντέλης, όπου προσήρχοντο πολλοί ανώτεροι και ανώτατοι Δικαστικοί, εκ των εν ενεργεία και των συνταξιούχων. Είχε οργανώσει συνεργείο για την επίσκεψη των φυλακισμένων, είχε πάθος για την διάδοση της Αγίας Γραφής, δούλευε με σεμνότητα για τη δόξα του Θεού. Επί τέλους διαχρονικά τρεις Αρεοπαγἰτες έγιναν κληρικοί. Ιερόθεος ο Αρεοπαγίτης, πρώτος Επίσκοπος των Αθηνῶν, Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο οποίος άκουσε τον Απόστολο Παύλο στον Άρειο Πάγο καί επίστευσε στο Χριστό μας. Στο όνομά του έχει αφιερωθή ο ομώνυμος ναός στο Κολονάκι και είναι πολιούχος των Αθηνών! Τρίτος δε ο π. Δημήτριος Τζούμας, επί τιμή Αρεοπαγίτης και ταπεινός πρεσβύτερος της Εκκλησίας μας! Τι να υποθέσουμε άραγε για τους παράγοντες της Ενημερώσεως: Είναι τόσο μικρόψυχοι ή τόσο αγράμματοι;
Αγαπητοί μου και αείμνηστοι Νικόδημε και Δημήτριε,
Υπηρετήσατε το Θεό και τον άνθρωπο, την Εκκλησία και την Δικαιοσύνη! Παρά ταύτα η Ελληνική Τηλεόραση, μάλιστα δε η Κρατική, την οποία όλοι μας πληρώνουμε για να εκπέμπει, αγνόησε και την προσφορά σας και την εξοδό σας! Είχατε την «ατυχία» να υπηρετήσετε την Εκκλησία! Και γι αυτό σας αγνόησαν! Αν όμως ήσασταν δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές, ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες ή κάτι τέτοιο τότε θα ήσασταν σε κεντρική θέση του Δελτίου Ειδήσεων. Αλήθεια, τι κατάντημα είναι αυτό; Πως καταντήσαμε την Ελλάδα μας;
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
18 Νοεμβρίου 2008
Ο ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ
πρ. ΠΑΤΡΩΝ ΚΥΡΟΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΝ
ΠΑΤΡΑ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008
Μετ' αισθημάτων θλίψεως, σεβασμού, αφοσιώσεως αλλά και ευγνωμοσύνης πολλής κηδεύεται σήμερον πλήρης ημερών, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, ευλαβέστατοι Πρεσβύτεροι, Οσιώτατοι Μοναχοί και Μοναχαί, Εντιμότατοι Άρχοντες του Λαού, Εκπρόσωποι των Αρχών και ευσεβείς Χριστιανοί, ο φιλόστοργος Ιεράρχης της Εκκλησίας του Χριστού και αείμνηστος Μητροπολίτης πρώην Πατρών κυρός Νικόδημος.
Εκτελών σεπτήν εντολήν της Αυτού Μακαριότητος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πασης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου και της περί Αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου ανέλαβον, όπως επιτελέσω θλιβερόν άμα και επιβεβλημένον καθήκον να αναφερθώ εις την μνήμην του εκλιπόντος Εκκλησιαστικού Ανδρός αλλά και να μεταφέρω την προσευχήν της διοικούσης Εκκλησίας, ήτις αναβήσεται ως θυμίαμα ευωδίας εις τον επουράνιον θρόνον του Θεού, ως παράκλησις της στρατευομένης Εκκλησίας υπέρ αιωνίου αναπαύσεως και κατατάξεως μετά των Αγίων της μακαρίας ψυχής του αειμνήστου Ιεράρχου.
"Ως ήλιος εκλάμπων επί Ναόν Υψίστου... εν αναβάσει θυσιαστηρίου αγίου εδόξασε περιβολήν αγιάσματος" (Σοφ. Σειράχ ν' 7- 11).
Τούς λόγους τούτους του Σοφού Σειράχ θεωρούμεν πλήρως εφαρμοζομένους εις τον προκείμενον Σεβάσμιον νεκρόν, καθότι η διακονία αυτού εν τη Εκκλησία υπήρξε λαμπρά και αγλαόκαρπος.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πατρών κυρός Νικόδημος, κατά κόσμον Νικόλαος Βαλληνδράς, υιός του Λεωνίδου και της Καλυψούς, εγεννήθη εν Αθήναις την 2αν Φεβρουαρίου 1915. " Παιδιόθεν προσφοιτών εις τον Ναόν του Κυρίου", λίαν ενωρίς ησθάνθη την πρώτην παρόρμησιν της κλήσεως προς την ιερωσύνην. Δια τούτο, μετά το πέρας των γυμνασιακών αυτού σπουδών, εισήλθεν εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατέστη πτυχιούχος της Θεολογίας την 27ην Μαρτίου 1937.
Εξεπλήρωσε τας στρατιωτικάς αυτού υποχρεώσεις υπηρετήσας επί πέντε μήνας την στρατιωτικήν αυτού θητείαν ως υιός πολυτέκνου οικογενείας και βραδύτερον και πάλιν εστρατεύθη, ως κληρικός, με τον βαθμόν του Λοχαγού και υπηρέτησεν επί 22 μήνας (1948-1950) αρχικώς ως ιεροκήρυξ των Μονάδων Μακρονήσου και εν συνεχεία εις την πρώτην γραμμήν εν Γράμμω.
"Ζηλών τα χαρίσματα τα κρείττονα"( Α Κορ. 12,13) και διαφλεγόμενος υπό πόθου ιερού, εκάρη μοναχός την 14ην Ιανουαρίου 1939, μετονομασθείς κατά την μοναχικήν τάξιν Νικόδημος, ενώ την 15ην Ιανουαρίου εχειροτονήθη διάκονος υπό του Μακαριστού Μητροπολίτου Σαμου Ειρηναίου, επιλεγείς δια την επιτελικήν θέσιν του αρχιδιακόνου του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου του από Τραπεζούντος, παραμείνας εις την θέσιν ταύτην μέχρι της λήξεως της Αρχιεπισκοπικής Διακονίας του ως είρηται Αρχιεπισκόπου, παρά τω οποίω κατηρτίσθη ως εκκλησιαστικόν στέλεχος.
Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης εχειροτονήθη υπό του διαδεχθέντος τον Χρύσανθον Αρχιεπισκόπου και Αντιβασιλέως Δαμασκηνού, την 6ην Ιανουαρίου 1944, και διετέλεσε γραμματεύς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών επί της αρχιερατείας πέντε Αρχιεπισκόπων -Χρυσάνθου, Δαμασκηνού, Σπυρίδωνος, Δωροθέου και Θεοκλήτου του από Πατρών-(1939-1957). Υπό του τελευταίου διωρίσθη Ηγούμενος της εν Αθήναις Ιεράς Μονής Πετράκη, παραμείνας εις την θέσιν ταύτην επί τετραετίαν(1957-1961), οπότε παραιτηθείς επεδόθη έτι μάλλον εις το έργον του εφημερεύοντος ιεροκήρυκος, αναπτύξας ευρύτατον κηρυκτικόν και ποιμαντικόν έργον προς την νεότητα και τον λαόν, από των επάλξεων του άμβωνος, της κατηχήσεως και της ιεράς εξομολογήσεως των σημαντικωτέρων Ιερών Ναών και Ενοριών της Πρωτευούσης.
Εις ηλικίαν μόλις τριάκοντα έτών και κατόπιν επανειλημμένων προτάσεων του αειμνήστου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γενναδίου, προεκρίθη υπό της Ιεράς Συνόδου δια την προαγωγήν του εις τον βαθμόν του Επισκόπου, προκειμένου ίνα τοποθετηθή ως βοηθός Επίσκοπος του ως είρηται Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης. Όμως, παρά την υπερψήφισίν του υπό της πλειονοψηφίας της Ιεράς Συνόδου, η πρότασις εκείνη δεν ετελεσφόρησεν εκ νομικού κωλύματος μη επιτρέποντος την εκλογήν Επισκόπου προ της συμπληρώσεως του 35ου έτους της ηλικίας αυτού. Παρέμεινεν όμως το εύσημον της αναγνωρίσεως συνοδικώς, ότι ο προταθείς και υπερψηφισθείς εκέκτητο τόσον πρωίμως τα απαιτούμενα προσόντα και τας ικανότητας δια το Επισκοπιόν Αξίωμα.
Ενδιαμέσως και προ της εκλογής του ως Μητροπολίτου, εκλήθη υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου εις Βοστώνην, ένθα και ανέλαβε την διεύθυνσιν της αυτόθι Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού. Η σχολαρχία του εις την Θεολογικήν Σχολήν Βοστώνης, αν και σύντομος, απεδείχθη κατά πάντα επιτυχής, καθ' α μαρτυρεί εις επιστολήν του ο Μακαριστός πλέον Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιακωβος: " ενθυμούμαι την αγάπην του προς τον φοιτητήν, κάθε φοιτητήν, τον οποίον έβλεπεν ουχί ως μονάδα, αλλ' ως πνευματικόν υιόν και προς τον οποίον εφέρετο ως πνευματικός πατήρ, προσπαθών να εμφυσήση εις αυτόν την έφεσιν προς την γνώσιν και την χαρισματικήν βίωσίν της, μελετών μαζί του και προσευχόμενος μαζί του..."
Επιστρέψας εξ Αμερικής το έτος 1962 κατά σύστασιν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου του Β' του από Φιλίππων, φρονούντος ότι ήσαν χρησιμώτεραι αι υπηρεσίαι του εν Ελλάδι, ετοποθετήθη " προσωρινώς" ως ιερατικώς προϊστάμενος της Ενορίας Αγίας Ζωνης Κυψέλης Αθηνών.
Τον Νοέμβριον του έτους 1965 εξελέγη Μητροπολίτης της ακριτικής Μητροπόλεως Ζιχνών και Νευροκοπίου, παραμείνας εις αυτήν επί εννέα έτη, ίνα μετά ταύτα εκλεγή παμψηφεί υπό της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και μεταφυτευθή ως δένδρον ευσκιόφυλλον και αγλαόκαρπον, Μητροπολίτης Πατρών το έτος 1974, ένθα παρέμεινεν επί τριακονταετίαν ως Ποιμενάρχης, παραιτηθείς οικειοθελώς τον Ιανουάριον του έτους 2005, εκ λόγων υγείας και γήρατος.
Από της παραιτήσεως αυτού εγκατεστάθη εν Αθήναις και κατά τας πρωινάς ώρας της Κυριακής 16ης Νοεμβρίου 2008 πλήρης ημερών εις ηλικίαν εννενήκοντα τεσσάρων ετών, εξέπνευσεν οσιακώς, μεταλλάξας τον βίον, προκειμένου ίνα καταταγή εις την χορείαν των εκλκεκτών του Κυρίου, των εν ουρανοίς απογεγραμμένων.
Κατά την μακράν και πολυετή ιερατικήν και Αρχιερατικήν σταδιαοδρομίαν του ο μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πατρών κυρός Νικόδημος, παραλλήλως προς τα άλλα ποιμαντικά καθήκοντα αυτού δεν έπαυσε να εργάζεται δημιουργηκώς και κατ' επιστήμην, διακρινόμενος δια το ικανόν συγγραφικόν έργον, το επιστημονικόν και διδακτικόν ήθος, την ακρίβειαν και σαφήνειαν του λόγου, την μεστότητα των εννοιών και την ορθήν κρίσιν.
Ρητωρ δυνατός του Άμβωνος και θεράπων ικανός του Θείου λόγου, δια των μεστών και εμπνευσμένων κηρυγμάτων του ειργάζετο ευαγγελιζόμενος τον λόγον του Θεού. Συνέγραψε περισπούδαστα έργα, τα οποία αποτελούν απαράμιλλα δείγματα κηρυκτικής ικανότητος και λογοτεχνικού ταλάντου.
Ιερουργός άριστος και μύστης της αθανάτου βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής, έμελπε τα μεγαλεία του Θεού και δια της γλυκύτητος της φωνής έτερπε και εγοήτευε το πολυπληθές ποίμνιον αυτού.
Η αρτία θεολογική και φιλολογική αυτού συγκρότησις, η πηγαία ποιητική έμπνευσις, συνετέλεσαν εις την υπ' αυτού σύνταξιν πλειάδος υμνογραφημάτων, ειδικών ακολουθιών και ειδικών περιστασιακών ευχών, έργα τα οποία εμπλούτισαν την υμνογραφικήν παρακαταθήκην της Ορθοδόξου Εκκλησίας ημών, διακρινόμενα δια την σαφήνειαν και εκφραστικότητα, την μετρικήν αρτιότητα, την χάριν της διατυπώσεως, και την απλότητα και ζωηρότητα των εικόνων.
Γνώστης έμπειρος των κοινωνικών προβλημάτων, πεπροικισμένος με την διαίσθησιν και διορατικότητα του καλού Ποιμένος, κατηύθυνε και έτρεφε τας ψυχάς των πνευματικών αυτού αρνίων με το ουράνιον μάνα και με το ύδωρ το ζων.
Το εκκλησιαστικόν αυτού φρόνημα και ο φιλάδελφος σεβασμός προς την Ιεραρχίαν της Εκκλησίας τον ανέδειξαν σημαντικόν παράγοντα της συγχρόνου εκκλησιαστικής ζωής, βιούντα εν τη πολυπλεύρω και πολυσχιδεί διακονία τας Πατερικάς αρχάς και ακολουθούντα εν τω εικοστώ αιώνι το γνήσιον πνεύμα και το υψηλόν ήθος των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας.
Ο προκείμενος Σεπτός και πολιός Γερων, ο πρώην Πατρών Νικόδημος, επί τριάκοντα έτη διεποίμανεν θεοφιλώς και θεαρέστως την λαχούσαν αυτώ Ιεράν Μητρόπολιν Πατρών συμβουλευόμενος και καθοδηγούμενος υπό των αρετών του, της πολυμαθείας, της πείρας και της διοικητικής ικανότητος του.
Ηγάπησεν το ποίμνιόν του και ηγαπήθη υπό κλήρου και λαού. Εις το ενεργητικόν του περιλαμβάνεται πλουσία ποιμαντορική και εκκλησιαστική δράσις. Ανήγειρε Ναούς και ενεκαινίασε πλέον των ογδοήκοντα, εχειροτόνησε πλείστους όσους κληρικούς και εχειροθέτησε πλειάδα πνευνματικών εξομολόγων.
Ιδιαιτέρως διεκρίθη δια την προσήλωσίν του είς την αυστηράν τήρησιν των Ιερών κανόνων και της όλης ιεράς Παραδόσεως της Αγίας ημών Εκκλησίας και μετά παρησίας πολλής υπερίσπιζε τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού εις σημείον ώστε πολλάκις παρερμηνεύοντο αι προθέσεις και αι ενέργειαι αυτού, υπομείνας δια τούτο σκληράν και πικράν κριτικήν, αλλ' αντιπαρείρχετο πάσαν κακόβουλον επίθεσιν μεθ' υποδειγματικής αποστολικής πραότητος και αμνησικακίας.
Η προσωπικότης αυτού και η παρουσία αυτού ετίμα την Εκκλησίαν. Υπήρξεν ο τελευταίος επιζών των Γερόντων της πρεσβυτέρας Ιεραρχίας εις την οποίαν προσέφερεν πολλά δια της σοφίας και του ήθους του. Υπήρξεν ανήρ κύρους, απολαύων της βαθυτάτης τιμής και αμερίστου αγάπης πάντων των Ιεραχών του κλήρου και του φιλοχρίστου λαού.
Πληρώσας το κοινόν χρέος, απήλθε του ματαίου τούτου κόσμου, υπερβάς το δαυϊδικόν όριον της ανθρωπίνης ζωής, έχων την συνείδησιν αυτού συμμαρτυρούσαν, ότι έπραξεν ο,τι εξηρτάτο υπ'αυτού και την ελπίδα, ότι οι κόποι αυτού δεν θέλουν αποβή επί ματαίω,κατά τον Προφήτην, "οι εκλεκτοί μου ου κοπιάσωσιν εις κενόν" (Ησ. 65,33)
Είναι βέβαιον, ότι η Αποστολική Εκκλησία των Πατρέων, δια του ευσεβούς αυτής κλήρου έχουσα επί κεφαλής τον άξιον Αυτής Ποιμενάρχην και διάδοχον του εις ουρανούς μεταστάντος Σεπτού Ιεράρχου, Νεον Μητροπολίτην Πατρών κ. Χρυσόστομον, αλλά και άπασα η Εκκλησία της Ελλάδος δια των επιζώντων Ιεραρχών Αυτής και των λοιπών συνεργατών αυτής, οι συγγενείς και φίλοι και τα πνευματικά τέκνα εν οις πολλοί ιερείς, διάκονοι, αλλά και Ιεράρχαι θα ενθυμούνται εσαεί τον εκλεκτόν της ποίμνης του Χριστού ποιμένα, όστις πράγματι "εξέλαμψεν ως ήλιος επί Ναόν Υψίστου και εν αναβάσει θυσιαστηρίου αγίου εδόξασε περιβολήν αγιάσματος".
Τούτον έχοντες ημείς οι "περιλειπόμενοι" ως φωτεινόν παράδειγμα δια τούς δυσκόλους και απαιτητικούς χρόνους της εποχής μας, ας υποκλιθώμεν ευλαβώς προ του σεπτού σκηνώματος αυτού, δεόμενοι όπως "ο του κόσμου Βασιλεύς, αποθανόντας υπέρ των αυτού νόμων, εις αιώνιον αναβίωσιν ζωής αναστήσει" (Β' Μακκ. 7,9).
Εκτελών σεπτήν εντολήν της Αυτού Μακαριότητος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πασης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου και της περί Αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου ανέλαβον, όπως επιτελέσω θλιβερόν άμα και επιβεβλημένον καθήκον να αναφερθώ εις την μνήμην του εκλιπόντος Εκκλησιαστικού Ανδρός αλλά και να μεταφέρω την προσευχήν της διοικούσης Εκκλησίας, ήτις αναβήσεται ως θυμίαμα ευωδίας εις τον επουράνιον θρόνον του Θεού, ως παράκλησις της στρατευομένης Εκκλησίας υπέρ αιωνίου αναπαύσεως και κατατάξεως μετά των Αγίων της μακαρίας ψυχής του αειμνήστου Ιεράρχου.
"Ως ήλιος εκλάμπων επί Ναόν Υψίστου... εν αναβάσει θυσιαστηρίου αγίου εδόξασε περιβολήν αγιάσματος" (Σοφ. Σειράχ ν' 7- 11).
Τούς λόγους τούτους του Σοφού Σειράχ θεωρούμεν πλήρως εφαρμοζομένους εις τον προκείμενον Σεβάσμιον νεκρόν, καθότι η διακονία αυτού εν τη Εκκλησία υπήρξε λαμπρά και αγλαόκαρπος.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πατρών κυρός Νικόδημος, κατά κόσμον Νικόλαος Βαλληνδράς, υιός του Λεωνίδου και της Καλυψούς, εγεννήθη εν Αθήναις την 2αν Φεβρουαρίου 1915. " Παιδιόθεν προσφοιτών εις τον Ναόν του Κυρίου", λίαν ενωρίς ησθάνθη την πρώτην παρόρμησιν της κλήσεως προς την ιερωσύνην. Δια τούτο, μετά το πέρας των γυμνασιακών αυτού σπουδών, εισήλθεν εις την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατέστη πτυχιούχος της Θεολογίας την 27ην Μαρτίου 1937.
Εξεπλήρωσε τας στρατιωτικάς αυτού υποχρεώσεις υπηρετήσας επί πέντε μήνας την στρατιωτικήν αυτού θητείαν ως υιός πολυτέκνου οικογενείας και βραδύτερον και πάλιν εστρατεύθη, ως κληρικός, με τον βαθμόν του Λοχαγού και υπηρέτησεν επί 22 μήνας (1948-1950) αρχικώς ως ιεροκήρυξ των Μονάδων Μακρονήσου και εν συνεχεία εις την πρώτην γραμμήν εν Γράμμω.
"Ζηλών τα χαρίσματα τα κρείττονα"( Α Κορ. 12,13) και διαφλεγόμενος υπό πόθου ιερού, εκάρη μοναχός την 14ην Ιανουαρίου 1939, μετονομασθείς κατά την μοναχικήν τάξιν Νικόδημος, ενώ την 15ην Ιανουαρίου εχειροτονήθη διάκονος υπό του Μακαριστού Μητροπολίτου Σαμου Ειρηναίου, επιλεγείς δια την επιτελικήν θέσιν του αρχιδιακόνου του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου του από Τραπεζούντος, παραμείνας εις την θέσιν ταύτην μέχρι της λήξεως της Αρχιεπισκοπικής Διακονίας του ως είρηται Αρχιεπισκόπου, παρά τω οποίω κατηρτίσθη ως εκκλησιαστικόν στέλεχος.
Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης εχειροτονήθη υπό του διαδεχθέντος τον Χρύσανθον Αρχιεπισκόπου και Αντιβασιλέως Δαμασκηνού, την 6ην Ιανουαρίου 1944, και διετέλεσε γραμματεύς της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών επί της αρχιερατείας πέντε Αρχιεπισκόπων -Χρυσάνθου, Δαμασκηνού, Σπυρίδωνος, Δωροθέου και Θεοκλήτου του από Πατρών-(1939-1957). Υπό του τελευταίου διωρίσθη Ηγούμενος της εν Αθήναις Ιεράς Μονής Πετράκη, παραμείνας εις την θέσιν ταύτην επί τετραετίαν(1957-1961), οπότε παραιτηθείς επεδόθη έτι μάλλον εις το έργον του εφημερεύοντος ιεροκήρυκος, αναπτύξας ευρύτατον κηρυκτικόν και ποιμαντικόν έργον προς την νεότητα και τον λαόν, από των επάλξεων του άμβωνος, της κατηχήσεως και της ιεράς εξομολογήσεως των σημαντικωτέρων Ιερών Ναών και Ενοριών της Πρωτευούσης.
Εις ηλικίαν μόλις τριάκοντα έτών και κατόπιν επανειλημμένων προτάσεων του αειμνήστου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Γενναδίου, προεκρίθη υπό της Ιεράς Συνόδου δια την προαγωγήν του εις τον βαθμόν του Επισκόπου, προκειμένου ίνα τοποθετηθή ως βοηθός Επίσκοπος του ως είρηται Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης. Όμως, παρά την υπερψήφισίν του υπό της πλειονοψηφίας της Ιεράς Συνόδου, η πρότασις εκείνη δεν ετελεσφόρησεν εκ νομικού κωλύματος μη επιτρέποντος την εκλογήν Επισκόπου προ της συμπληρώσεως του 35ου έτους της ηλικίας αυτού. Παρέμεινεν όμως το εύσημον της αναγνωρίσεως συνοδικώς, ότι ο προταθείς και υπερψηφισθείς εκέκτητο τόσον πρωίμως τα απαιτούμενα προσόντα και τας ικανότητας δια το Επισκοπιόν Αξίωμα.
Ενδιαμέσως και προ της εκλογής του ως Μητροπολίτου, εκλήθη υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ιακώβου εις Βοστώνην, ένθα και ανέλαβε την διεύθυνσιν της αυτόθι Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού. Η σχολαρχία του εις την Θεολογικήν Σχολήν Βοστώνης, αν και σύντομος, απεδείχθη κατά πάντα επιτυχής, καθ' α μαρτυρεί εις επιστολήν του ο Μακαριστός πλέον Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιακωβος: " ενθυμούμαι την αγάπην του προς τον φοιτητήν, κάθε φοιτητήν, τον οποίον έβλεπεν ουχί ως μονάδα, αλλ' ως πνευματικόν υιόν και προς τον οποίον εφέρετο ως πνευματικός πατήρ, προσπαθών να εμφυσήση εις αυτόν την έφεσιν προς την γνώσιν και την χαρισματικήν βίωσίν της, μελετών μαζί του και προσευχόμενος μαζί του..."
Επιστρέψας εξ Αμερικής το έτος 1962 κατά σύστασιν του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου του Β' του από Φιλίππων, φρονούντος ότι ήσαν χρησιμώτεραι αι υπηρεσίαι του εν Ελλάδι, ετοποθετήθη " προσωρινώς" ως ιερατικώς προϊστάμενος της Ενορίας Αγίας Ζωνης Κυψέλης Αθηνών.
Τον Νοέμβριον του έτους 1965 εξελέγη Μητροπολίτης της ακριτικής Μητροπόλεως Ζιχνών και Νευροκοπίου, παραμείνας εις αυτήν επί εννέα έτη, ίνα μετά ταύτα εκλεγή παμψηφεί υπό της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και μεταφυτευθή ως δένδρον ευσκιόφυλλον και αγλαόκαρπον, Μητροπολίτης Πατρών το έτος 1974, ένθα παρέμεινεν επί τριακονταετίαν ως Ποιμενάρχης, παραιτηθείς οικειοθελώς τον Ιανουάριον του έτους 2005, εκ λόγων υγείας και γήρατος.
Από της παραιτήσεως αυτού εγκατεστάθη εν Αθήναις και κατά τας πρωινάς ώρας της Κυριακής 16ης Νοεμβρίου 2008 πλήρης ημερών εις ηλικίαν εννενήκοντα τεσσάρων ετών, εξέπνευσεν οσιακώς, μεταλλάξας τον βίον, προκειμένου ίνα καταταγή εις την χορείαν των εκλκεκτών του Κυρίου, των εν ουρανοίς απογεγραμμένων.
Κατά την μακράν και πολυετή ιερατικήν και Αρχιερατικήν σταδιαοδρομίαν του ο μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πατρών κυρός Νικόδημος, παραλλήλως προς τα άλλα ποιμαντικά καθήκοντα αυτού δεν έπαυσε να εργάζεται δημιουργηκώς και κατ' επιστήμην, διακρινόμενος δια το ικανόν συγγραφικόν έργον, το επιστημονικόν και διδακτικόν ήθος, την ακρίβειαν και σαφήνειαν του λόγου, την μεστότητα των εννοιών και την ορθήν κρίσιν.
Ρητωρ δυνατός του Άμβωνος και θεράπων ικανός του Θείου λόγου, δια των μεστών και εμπνευσμένων κηρυγμάτων του ειργάζετο ευαγγελιζόμενος τον λόγον του Θεού. Συνέγραψε περισπούδαστα έργα, τα οποία αποτελούν απαράμιλλα δείγματα κηρυκτικής ικανότητος και λογοτεχνικού ταλάντου.
Ιερουργός άριστος και μύστης της αθανάτου βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής, έμελπε τα μεγαλεία του Θεού και δια της γλυκύτητος της φωνής έτερπε και εγοήτευε το πολυπληθές ποίμνιον αυτού.
Η αρτία θεολογική και φιλολογική αυτού συγκρότησις, η πηγαία ποιητική έμπνευσις, συνετέλεσαν εις την υπ' αυτού σύνταξιν πλειάδος υμνογραφημάτων, ειδικών ακολουθιών και ειδικών περιστασιακών ευχών, έργα τα οποία εμπλούτισαν την υμνογραφικήν παρακαταθήκην της Ορθοδόξου Εκκλησίας ημών, διακρινόμενα δια την σαφήνειαν και εκφραστικότητα, την μετρικήν αρτιότητα, την χάριν της διατυπώσεως, και την απλότητα και ζωηρότητα των εικόνων.
Γνώστης έμπειρος των κοινωνικών προβλημάτων, πεπροικισμένος με την διαίσθησιν και διορατικότητα του καλού Ποιμένος, κατηύθυνε και έτρεφε τας ψυχάς των πνευματικών αυτού αρνίων με το ουράνιον μάνα και με το ύδωρ το ζων.
Το εκκλησιαστικόν αυτού φρόνημα και ο φιλάδελφος σεβασμός προς την Ιεραρχίαν της Εκκλησίας τον ανέδειξαν σημαντικόν παράγοντα της συγχρόνου εκκλησιαστικής ζωής, βιούντα εν τη πολυπλεύρω και πολυσχιδεί διακονία τας Πατερικάς αρχάς και ακολουθούντα εν τω εικοστώ αιώνι το γνήσιον πνεύμα και το υψηλόν ήθος των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας.
Ο προκείμενος Σεπτός και πολιός Γερων, ο πρώην Πατρών Νικόδημος, επί τριάκοντα έτη διεποίμανεν θεοφιλώς και θεαρέστως την λαχούσαν αυτώ Ιεράν Μητρόπολιν Πατρών συμβουλευόμενος και καθοδηγούμενος υπό των αρετών του, της πολυμαθείας, της πείρας και της διοικητικής ικανότητος του.
Ηγάπησεν το ποίμνιόν του και ηγαπήθη υπό κλήρου και λαού. Εις το ενεργητικόν του περιλαμβάνεται πλουσία ποιμαντορική και εκκλησιαστική δράσις. Ανήγειρε Ναούς και ενεκαινίασε πλέον των ογδοήκοντα, εχειροτόνησε πλείστους όσους κληρικούς και εχειροθέτησε πλειάδα πνευνματικών εξομολόγων.
Ιδιαιτέρως διεκρίθη δια την προσήλωσίν του είς την αυστηράν τήρησιν των Ιερών κανόνων και της όλης ιεράς Παραδόσεως της Αγίας ημών Εκκλησίας και μετά παρησίας πολλής υπερίσπιζε τας αρχάς και πεποιθήσεις αυτού εις σημείον ώστε πολλάκις παρερμηνεύοντο αι προθέσεις και αι ενέργειαι αυτού, υπομείνας δια τούτο σκληράν και πικράν κριτικήν, αλλ' αντιπαρείρχετο πάσαν κακόβουλον επίθεσιν μεθ' υποδειγματικής αποστολικής πραότητος και αμνησικακίας.
Η προσωπικότης αυτού και η παρουσία αυτού ετίμα την Εκκλησίαν. Υπήρξεν ο τελευταίος επιζών των Γερόντων της πρεσβυτέρας Ιεραρχίας εις την οποίαν προσέφερεν πολλά δια της σοφίας και του ήθους του. Υπήρξεν ανήρ κύρους, απολαύων της βαθυτάτης τιμής και αμερίστου αγάπης πάντων των Ιεραχών του κλήρου και του φιλοχρίστου λαού.
Πληρώσας το κοινόν χρέος, απήλθε του ματαίου τούτου κόσμου, υπερβάς το δαυϊδικόν όριον της ανθρωπίνης ζωής, έχων την συνείδησιν αυτού συμμαρτυρούσαν, ότι έπραξεν ο,τι εξηρτάτο υπ'αυτού και την ελπίδα, ότι οι κόποι αυτού δεν θέλουν αποβή επί ματαίω,κατά τον Προφήτην, "οι εκλεκτοί μου ου κοπιάσωσιν εις κενόν" (Ησ. 65,33)
Είναι βέβαιον, ότι η Αποστολική Εκκλησία των Πατρέων, δια του ευσεβούς αυτής κλήρου έχουσα επί κεφαλής τον άξιον Αυτής Ποιμενάρχην και διάδοχον του εις ουρανούς μεταστάντος Σεπτού Ιεράρχου, Νεον Μητροπολίτην Πατρών κ. Χρυσόστομον, αλλά και άπασα η Εκκλησία της Ελλάδος δια των επιζώντων Ιεραρχών Αυτής και των λοιπών συνεργατών αυτής, οι συγγενείς και φίλοι και τα πνευματικά τέκνα εν οις πολλοί ιερείς, διάκονοι, αλλά και Ιεράρχαι θα ενθυμούνται εσαεί τον εκλεκτόν της ποίμνης του Χριστού ποιμένα, όστις πράγματι "εξέλαμψεν ως ήλιος επί Ναόν Υψίστου και εν αναβάσει θυσιαστηρίου αγίου εδόξασε περιβολήν αγιάσματος".
Τούτον έχοντες ημείς οι "περιλειπόμενοι" ως φωτεινόν παράδειγμα δια τούς δυσκόλους και απαιτητικούς χρόνους της εποχής μας, ας υποκλιθώμεν ευλαβώς προ του σεπτού σκηνώματος αυτού, δεόμενοι όπως "ο του κόσμου Βασιλεύς, αποθανόντας υπέρ των αυτού νόμων, εις αιώνιον αναβίωσιν ζωής αναστήσει" (Β' Μακκ. 7,9).
Αρχιμ. Προκόπιος Πετρίδης