Από τη Χαρά Νικοπούλου
"ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΣΟΥ"
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: Χθές με παρρησία και με γλώσσα ωμή αναφερθήκαμε στα γεγονότα της Κυριακής της 12ης Φεβρουαρίου ε.ε. με τελικό συμπέρασμα, το Υπουργειο προστασίας όχι του Πολίτη, αλλά των Κουκουλοφόρων. Σήμερα παρουσιάζουμε εύστοχες σκέψεις της πολύ και λίαν ευφήμως γνωστής Διδασκάλισσας από τό Δέρειο Χαράς Νικοπούλου. Απολαύστε τις.
Αίγιον, 15 Φεβρουαρίου 2012
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
****************
"ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΣΟΥ"
Ελλάδα είμαι δημιούργημά σου. Μου είπες πως είμαι τυχερή, γιατί δεν γνώρισα τη Xούντα… Μα με υποχρέωσες να ζω σε μία δημοκρατία που τη χούντα της κρατούσαν καλά οι δημοκράτες πολιτικοί της. Μου έμαθες τα πρώτα Ελληνικά, με ..δασείες-περισπωμένες,… μα πριν καλά-καλά τα μάθω τα κατήργησες. Ενώ ήμουν Δευτέρα δημοτικού… Με έντυσες με μπλε ποδιά… αυτή για το σχολείο με τ’ άσπρο γιακαδάκι… κι όταν άρχισε να μου αρέσει την κατήργησες. Πάντα για το καλό μου, χωρίς να με ρωτήσεις… Με έμαθες να λέω τον εθνικό ύμνο και πλήρωνες δασκάλους για να με μάθουν πως τιμιότερον απάντων εστι η πατρίς. Μα σαν μεγάλωσα….
….άφησες τη σημαία να χαθεί στον βράχο των Ιμίων…
Με έβαλες να μάθω ιστορία για να μπω στο πανεπιστήμιο και αρχαία ελληνικά. Μα σήμερά μου λες πως η Μακεδονία είναι τα Σκόπια και η Θράκη μας Τουρκία… Σαν έγινα έφηβη με έβαλες να δω τον Λάλα αλυσοδεμένο να χάνει τη ζωή του για εσένα… Και σήμερα εσύ δίνεις ιθαγένεια στον κάθε αλλοδαπό μα όχι στον Έλληνα τον σταυρό… για φαντάσου…
Μου δίδαξες σαν ήρωα και εθνάρχη τον Βενιζέλο… μα σαν έγινα δασκάλα τον βρήκα να προδίδει εσένα Έλληνα …θυμάσαι τον Γενάρη του 34…εκεί στη Σουηδία… προτείνει για το Νόμπελ της Ειρήνης τον σφαγέα των προγονών μου Κεμάλ…!!!
Μου ζήτησες να έχω κριτική σκέψη… μα έκοψες την έκθεση ως μάθημα και λογοκρίνεις τη σκέψη μου… Βλέπεις εγώ για εσένα είμαι ακραία…
Μου έμαθες στο σχολείο πως πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία κι όταν σου ζήτησα να με αφήσεις στου χάρτη την πινέζα… εκεί στο Δέρειο… κι όχι στο Κολωνάκι… με ανάγκασες να βάλω μέσο τον πατέρα μου για να μη με διώξεις από εκεί…
Μου έμαθες προσευχή… μα τώρα πια μόνο για Χριστό δε θες να μου μιλήσεις..
Μου ζήτησες να έχω κριτική σκέψη… μα έκοψες την έκθεση ως μάθημα και λογοκρίνεις τη σκέψη μου… Βλέπεις εγώ για εσένα είμαι ακραία…
Μου έμαθες στο σχολείο πως πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία κι όταν σου ζήτησα να με αφήσεις στου χάρτη την πινέζα… εκεί στο Δέρειο… κι όχι στο Κολωνάκι… με ανάγκασες να βάλω μέσο τον πατέρα μου για να μη με διώξεις από εκεί…
Μου έμαθες προσευχή… μα τώρα πια μόνο για Χριστό δε θες να μου μιλήσεις..
[...]
Μα χθες βρέθηκα κάτω στο υπόγειο του σχολείου… σε είδα εκεί κάτω Ελλάδα… ήσουν εκεί… πίσω απ’ τις κουτές. σκονισμένη… κοιτώ το άγαλμα του Αλέξανδρου αραχνιασμένο… μόνο εγώ και εσύ…η προτομή του μέγα Αλέξανδρου…
[...]
Για σκέψου εσύ δασκάλα… με ξαναρωτά… αν τώρα εδώ μέσα, από την πόρτα έμπαινε και ερχόταν κι ο Κολοκοτρώνης… και μας ρωτούσες και τους δύο ποιό μέρος της Ελλάδας θα θυσιάζαμε στο χθες για χάρη της ειρήνης… Μακεδονία η Ήπειρο… Θράκη η το Αιγαίο…
Αναλογίσου εσύ δασκάλα… θα το σκεφτόμασταν πολύ; Τι να διαπραγματευτώ… τη γη μου η το νερό μου;… μα εσύ δασκάλα δίδαξες εκείνον ως εθνάρχη… και όχι εμάς …εμάς κλειδώνεις στα »μπουντρούμια»…
Ελλάδα μες στις αντιφάσεις σου… ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα… προδότες ελληνόφωνοι… διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό…η μήπως εφιάλτη;… κι ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα…
Ελλάδα μες στις αντιφάσεις σου… ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα… προδότες ελληνόφωνοι… διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό…η μήπως εφιάλτη;… κι ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα…