Η 29η ΜΑΪΟΥ 1453
ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ!
__________Η Καθηγήτρια κα Γλύκατζη-Αρβελέρ, χωρίς αντίρρηση, ανήκει στις διασημότητες του επιστημονικού στερεώματος. Πλήν όμως αυτό και μόνο το γεγονός δεν την κατατάσσει αυτομάτως στην χορεία των πνευματικών ανθρώπων, όπως εννοεί τόν όρο αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία. Κάθε φορά, που την ακούμε στα τηλεοπτικά παράθυρα, επιμένει να προβάλλει το αριστερό της πρόσωπο, τις αριστερές αντιλήψεις καί ιδεοληψίες της. Φαίνεται πως η κυρία Αρβελέρ πάσχει από το σύνδρομο που λέγεται "δαλτωνισμός" στην πνευματική του διάσταση. Όποιος έχει δαλτωνισμό, τα μάτια του δεν μπορούν να διακρίνουν μερικά χρώματα! Στον πνευματικό δαλτωνισμό ο ερευνητής τά βλέπει όλα κόκκινα! Κανένα άλλο χρώμα δεν μπορεί να διακρίνει! Όλα τα άλλα συνεπώς τα διαγράφει ή και τα διαβάλλει! Θα σας το αποδείξουμε παρακάτω, όπου θα μιλήσουμε για το τροπάριο της Κασσιανής.
__________Με την συμπεριφορά της όμως μας προκαλεί! Χωρίς να το αντιλαμβάνεται η ίδια, καταδεικνύει ότι κυριαρχείται από εμπάθεια καί απο φανατισμό! Γνωρίζουμε όμως ότι στην επιστημονική έρευνα τόσο η εμπάθεια, όσο και η μεροληψία ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ!
__________Κάτω λοιπόν από τήν επιστημονική της εμβρίθεια καλύπτει ένα απύθμενο μίσος πρός τήν Ορθόδοξη Εκκλησία καί πρός τά εκλησιαστικά πρόσωπα. Θα το διακρίνετε στις γραμμές που ακολουθούν. Σας παρουσιάζουμε τα κείμενα αυτά με την ευκαιρία της Αλώσεως της Βασιλεύουσας! Η κυρία Γλύκατζη-Αρβελέρ προστίθεται λοιπόν στη σειρά των κυριών Δραγώνα καί Ρεπούση, οι οποίες έχουν κακής ποιότητος όραση! Μέσα στην επιστημονική τους στραβομάρα, π.χ., την καταστροφή της Σμύρνης την "είδαν" και την διδάσκουν ως "συνωστισμό!"
__________Αλλά, αγαπητή μου Κυρία, οι άνθρωποι της Εκκλησίας μόνο προδότες της Πατρίδος δεν υπήρξαν! Ντροπή σας! Οι επιστημονικοί τίτλοι, αυτοί καί μόνον, ΔΕΝ ΚΑΤΑΞΙΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ! Για να έχουμε μια ωλοκληρωμένη προσωπικότητα χρειάζεται και το ήθος, αυτό δηλ. που σεις, Κυρία Αρβελέρ δέν διαθέτετε! Καί πάλι ντροπή σας!
Αίγιον, Δευτέρα 28 Μαΐου 2012
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
******************
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΉ «ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ MEGA» 2/12/2011
– ΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ ΤΗΝ κα ΑΡΒΕΛΕΡ.
Κα ΑΡΒΕΛΕΡ: Δεν έχουμε μάθει στα παιδιά και στα σχολειά να λέμε ότι όπως όλοι οι λαοί, υπάρχουν μέσα στην Ιστορία μας και πράγματα απαξιωματικά. Το ξέρετε…
Κος ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: Όχι δεν το δέχονται με τίποτε (οι Έλληνες)
Κα ΑΡΒΕΛΕΡ: Εεε, πως δεν το δέχονται…
Κος ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: Εεε, δεν το δέχονται οι Ελληνάρες, δεν το δεχονται αυτό. Υπάρχει ένας μύθος που λέει ότι, «εμείς είμαστε ο καλός περιούσιος λαός που τα κάνει όλα καλά και οι γύρω γύρω είναι πάντα οι κακοί που τα κάνουν πάντα κακά». Αυτό, είναι αλήθεια.
Κα ΑΡΒΕΛΕΡ: Γιατί; Μια στιγμή. Θα τολμήσει ένας παπάς ή ένας δάσκαλος να πει ότι, όταν ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ήτανε πάνω στις επάλξεις στη πύλη του Ρωμανού και φώναζε: «Δεν θα βρεθεί ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι», ότι την ίδια στιγμή, ο Σχολάριος είχε τοιχοκολλήσει ανάθεμα εναντίον του Κωνσταντίνου επειδή είχε κάνει Ενωτική Λειτουργία. Κανένας δεν ξέρει ότι όταν ο Κωνσταντίνος ήταν εις την πύλη του Ρωμανού, εκείνοι που ήταν δίπλα του ήτανε ο Ισίδωρος του Κιέβου, δηλαδή ο αντιπρόσωπος του Πάπα και οι Γενουάτες. Όταν σκοτώθηκε, τέλος πάντων οι Τζουστιλιάνοι, τότε τα χάσανε όλα. Λοιπόν που πάμε; Γιατί να μην τα πούμε αυτά στα παιδιά μας;
Κος ΟΙΚΟΝΟΜΈΑΣ: Κανονικά αυτά έπρεπε να διδάσκονται..
Κα ΑΡΒΕΛΕΡ: Και γιατί να μην πούμε, τώρα για να σας διασκεδάσω, γιατί να μην πούμε, ότι η Αγία Θεοδώρα, δηλαδή της Εικονομαχίας, όταν έκλεισε η Εικονομαχία το 843 μ.Χ. ήταν μια εφοπλίστρια. Θα σας το πω γιατί. Γιατί μια μέρα, λέει, φτάνει στον ιππόδρομο ένας μίμος με τον φίλο του και σέρναν ένα καραβάκι. Λέει ο ένας στον άλλον:
«- Κατάπιε το λεμβίδιον.
- Πως θα καταπιώ το λεμβίδιον, λέει.
- Κατάπιε το λεμβίδιον, (του φωνάζει)
- Μα, δεν μπορώ.
- Βρε συ, εδώ η Αυτοκράτειρα κατάπιε το υπερωκεάνιο της χήρας και εσύ δεν μπορείς να καταπιείς ένα λεμβίδιον;»
(Το υπερωκεάνιο ήτανε τότε η «κουμπαρέα», τα στρογγυλά πλοία τα μεγάλα, τα οποία ήταν τα εμπορικά πλοία. Λοιπόν αυτό το είχε αγοράσει η Θεοδώρα, για ένα κομμάτι ψωμί. ) Το ακούει ο Θεόφιλος ο άντρας της, σηκώνεται από το κάθισμα του Ιπποδρόμου και φεύγει έξω φρενών, και τότε λέω εγώ, ότι ίσως σκέφτηκε, ότι ίσως έπρεπε να παντρευτεί την Κασσιανή.
Κος ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: Έλα ντε! Τι να κάνουμε που ήταν θεούσα η Κασσιανή και δεν του άρεσε.
Κα ΑΡΒΕΛΕΡ: Όχι, όχι, έγινε θεούσα. Όχι, δεν είναι το ίδιο. Προσέξτε, αν ξέρετε τον Ύμνο, τι λέει; «και ήχον αλόγων ακούσασα»! 'Οταν ακούει «ήχον αλόγων», ποιόν ήχον αλόγων ακούει; Φτάνει ο Θεόφιλος στο Μοναστήρι.
Κος ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: Δεν τα βλέπω καλά με τους παπάδες σήμερα…
Κος ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ: Δεν τα βλέπω καλά με τους παπάδες σήμερα…
Κα ΑΡΒΕΛΕΡ: Δεν με νοιάζει…
Κος ΟΙΚΟΝΟΜΈΑΣ: Εμάς νοιάζει, εσάς τι να σας νοιάζει.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΟ: Η κυρία Γλύκατζη-Αρβελέρ ή αγνοεί τα πράγματα η και σκοπίμως τα διαστρέφει! Όπως κι αν έχει τό πράγμα, τελικά ή ψεύδεται ή πλανάται πλάνην οικτράν! Στο γνωστό σε όλους μας κείμενο, που ακούει στο όνομα "τροπάριο της Κασσιανής", πουθενά, μά πουθενά, δέν γίνεται λόγος για "ήχον αλόγων", όπως ισχυρίζεται η αριστερόστροφη Καθηγήτρια. Πουθενά, μά πουθενά, δεν υπάρχει η φράση "ήχος αλόγων"!!!!__________Αμφιβάλλετε; Ιδού λοιπόν τό αυθεντικό κείμενο: "....Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις, ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη..." ('Ορθρος Μεγ. Τετάρτης, Δοξαστικό των Αποστίχων). Δηλ. ....η Εύα, όταν άκουσε τα βήματα του Κυρίου στον Παράδεισο, απο το φόβο της έσπευσε να κρυφθή, Έσπευσε να κρυφθή από ενοχή, διότι είχε φάει από τον απαγορευμένο καρπό! Επομένως ο υμνογράφος δεν ομιλεί ούτε για άλογα, ούτε και γιά ήχο αλόγων. ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ κας ΑΡΒΕΛΕΡ! Της αριστερής και αριστερόστροφης Καθηγήτριας!!!!
+ Ο Κ καί Αι. Αμβρόσιος
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΩΣ
... Πόλη, 1453 - ο μύθος της Αλωσης ...
Μανώλης Πιμπλής
29 ΜΑΪΟΥ, 557 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ
ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
«Κερκόπορτα;
Αστεία πράγματα»
Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση
Η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.
«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».
*
Ο διχασμός
«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής». *
Ο διχασμός
*
Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: "Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία". Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η Ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον "Δωδεκάλογο του Γύφτου": "Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει"».
Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον "Δωδεκάλογο του Γύφτου": "Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει"».
*
«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα»
Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.
Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. "Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία", έλεγαν».
*
Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς. Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. "Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία", έλεγαν».
*
Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη
*
Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως "με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε". Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία 
πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».
«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.
Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως "με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε". Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν». «Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.
---
| Permalink | Σχόλια
Tags: αρβελέρ , βυζάντιο , ιστορία
Από το Βόλο μας έστειλε το άστοχο και ανούσιο μήνυμά της η μεγάλη κυρία των Ελληνικών Γραμμάτων.
Tags: αρβελέρ , βυζάντιο , ιστορία
Λαρίσης Ιγνάτιος:
"Δεν μας τα λέει καλά η κυρία Αρβελέρ"
Λυπούμαστε ειλικρινά, διότι κι αυτή η μεγάλη Καθηγήτρια, η Επιστήμων του παγκοσμίου βεληνεκούς, έπεσε στο ίδιο ολίσθημα.
Ειλικρινά δεν το περιμέναμε απ’ αυτήν να μασήση την ίδια μονότονη κι ανούσια καραμέλα. Τ
ην καραμέλα της θρυλουμένης «Εκκλησιαστικής περιουσίας».
Ποιάς Εκκλησιαστικής περιουσίας, κυρία μου; Επιτρέπεται να πιάνεσαι αδιάβαστη εσύ σήμερα και να εγκαλής την Εκκλησία στους τόσο δύσκολους καιρούς της;
Αυτή είναι η βοήθειά σου στο Γένος και την Εκκλησία του; Ένα καλό λόγο ώφειλες και δεν τον είπες.
Οι μεγάλοι δάσκαλοι και διανοούμενοι που έφευγαν για την Εσπερία, τα δύσκολα χρόνια του Γένους, δεν εγκαλούσαν την Εκκλησία, αλλά βοηθούσαν το Γένος με κάθε τρόπο, από τα ξένα.
Η Εκκλησία είναι η ελπίδα του λαού, μην την διασύρεις.
Μην κόβης με το μαχαίρι του κύρους των γνώσεών σου την ελπίδα του λαού. Η Εκκλησία με το εναπομείναν 4% της άλλοτε μεγάλης περιουσίας της παλεύει.
Δεν παλεύει με χρήματα, κυρία Αρβελέρ. Παλεύει με πνεύμα, με αγώνες πνευματικούς.
Δεν είναι άδικο να παλεύη και εναντίον σου; Γιατί στέκεσαι απέναντί της; Δεν είσαι μέλος της; Δεν την πονάς; Έλα να μας πης που σφαλλόμαστε για να το διορθώσουμε. Βρήκες όμως την εποχή αυτή για να χτυπήσης κι εσύ την Εκκλησία;
Ω τον αδύνατο πως τον χτυπούν! Σε πληροφορούμε όμως, εμείς που δεν σε κατακρίνουμε, που δεν παύουμε να σ’ έχουμε καύχημα για τις επιδόσεις σου στο χώρο της Επιστήμης, ότι δεν αισθανόμαστε αδύνατοι.
Έχουμε τον Θεό τον Άγιο, την Παναγία, τους Αγίους και τους Αγγέλους, έχουμε το λαό του Θεού τον άγιο.
Θα δέσουμε τα τραύματά μας, κι αυτό το τραύμα που μας προκάλεσες Εσύ και θα προχωρήσουμε. Κι αν έχουμε θησαυρούς και περιουσίες, έλα να μας τα πάρης. Έλα να τα βρης, να τα δείξης εις επίρρωσιν των λόγων σου για να δικαιωθής.
Εάν όμως δεν βρης, έλα με θάρρος να βγης και να ομολογήσης την αλήθεια.
Έχουμε όντως περιουσία αξιοποιήσιμη που να μπορή να θεραπεύση ανάγκες του λαού και δεν το κάνουμε; Τότε καλά μας τα είπες.
Ο λαός όμως, κυρία μου, ξέρει. Κι αν σε χειροκρότησαν μερικοί την ώρα που τα έλεγες αυτά, βγες να ρωτήσης και τους άλλους. Τους άλλους που εμπιστεύονται την Εκκλησία.
Αυτούς που δίνουν τον οβολό τους για να συντηρηθούν οι Ναοί και να ζήσουν οι ιερατικές οικογένειες, αυτοί που προσφέρουν μέσω της Εκκλησίας την βοήθειά τους στους πτωχούς. Αυτούς που προσφέρουν εθελοντική εργασία δίπλα μας, στα Ιδρύματα και στα Συσσίτιά μας.
Εμείς θα θέλαμε από σας μόνο ένα καλό λόγο, απ’ το ύψος αυτού του άμβωνα που σε ανέβασε η Χάρις του Θεού. Δεν μας τον είπες. Δεν πειράζει.
Να ξέρης όμως ότι από τα χέρια του Θεού πήρες την εξουσία σύμφωνα με το θείο λόγο «μάθετε οι γεγαυρωμένοι επί όχλοις εθνών ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις υμίν και η δυναστεία παρά Υψίστου».
Τι ανταποδίδεις στον Ύψιστο; Βάλλεις κατά της Εκκλησίας Του;