ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

« Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ »

     Ο μήνας Ιούνιος καταυγάζεται από τη μεγάλη εορτή των πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 ᾽Ιουνίου). Δεν πρόκειται περί μίας απλής εορτής, όπως συνήθως εορτάζουμε τις υπόλοιπες εορτές των αγίων μας: να θυμηθούμε την κατά Χριστόν πολιτεία τους και στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να τους μιμηθούμε. Στον εναγκαλισμό των δύο αποστόλων, όπως τον βλέπουμε στη γνωστή εικόνα τους, η ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τη σύζευξη της πίστεως και των έργων, με άλλα λόγια είδε τους αποστόλους αυτούς ως σύμβολο και τύπο της παραδόσεώς της.

     Υπήρξε, και υπάρχει ακόμη σε ορισμένους αιρετικούς, η άποψη ότι οι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι ακολουθούν διαφορετικές παραδόσεις και εκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ο απόστολος Πέτρος – λένε -  τονίζει τα έργα ως δρόμο σωτηρίας, γεγονός που τον σχετίζει περισσότερο με την ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, και ο απόστολος Παύλος τονίζει κυρίως την πίστη, άρα είναι ο ρηξικέλευθος και ο αληθινός χριστιανός. Τον Πέτρο είδαν πολλοί ως πρότυπο της θεολογίας του Ρωμαιοκαθολικισμού, η οποία πράγματι υπερτονίζει τα καλά έργα εις βάρος συχνά της πίστεως, και τον Παύλο από την άλλη σχέτισαν με τον Προτεσταντισμό, ο οποίος υποβαθμίζει τα έργα υπέρ της πίστεως.

     Για εμάς τους ορθοδόξους όμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση της θεολογίας των αποστόλων αυτών αποτελεί μεγάλη πλάνη. Και τούτο γιατί και οι δύο απόστολοι εκφράζουν την ίδια τελικώς θεώρηση της πίστεως. Δεν προβάλλει άλλον Χριστό ο Πέτρος και άλλον ο Παύλος. Και οι δύο καταθέτουν την ίδια εμπειρία, την εν Χριστώ σωτηρία, για την οποία και οι δύο έδωσαν με μαρτυρικό τρόπο τη ζωή τους. Το Πνεύμα του Θεού άλλωστε που τους φώτιζε, ήταν και είναι πάντοτε το ίδιο. Όταν ο απόστολος Παύλος, για παράδειγμα, τονίζει την πίστη ως προϋπόθεση της σωτηρίας, εξαγγέλλει την κοινή μαρτυρία και των άλλων αποστόλων, ποεξάρχοντος του Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.α.), κατά την οποία, ναι μεν  ὁ δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), αλλά η πίστη αυτή εκφράζεται με τα έργα της πίστεως, με τη μετάνοια δηλαδή του ανθρώπου, και με τον καρπό της πίστεως, την αγάπη.  Πίστις δι᾽ αγάπης ενεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τη συνοπτική διατύπωσή του, που σημαίνει ότι τότε η χριστιανική πίστη ζωντανεύει και ενεργοποιείται, όταν ακολουθεί τον δρόμο της αγάπης. Πρόκειται για διαφορετική διατύπωση της διδασκαλίας και του αποστόλου Ιακώβου, κατά την οποία  η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστί (2, 18). Διαφορετικά, η πίστη μόνη μπορεί να θεωρηθεί και ως δαιμονική, αφού  καί τα δαιμόνια πιστεύουσιν και φρίττουσι ( ᾽Ιακ. 2,19).

      Έτσι πίστη και έργα (πίστεως) συμπορεύονται στη χριστιανική παράδοση, ενώ οποιαδήποτε διάσπαση της πίστεως από τα έργα ερμηνεύεται ως το αποτέλεσμα της συγχύσεως της ψυχής και του διασπασμένου νου των αιρετικών. Η εσωτερική δηλαδή διάσπαση, την οποία ζουν οι αιρετικοί, λόγω της ενεργούσας μέσα τους αμαρτίας, τους οδηγεί και στο να βλέπουν διασπασμένη τη θεολογία των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Με άλλα λόγια και στο σημείο αυτό επιβεβαιώνεται η ψυχολογική αρχή, σύμφωνα με την οποία  ο κάθε άνθρωπος για την κατανόηση του κόσμου προβάλλει στην πραγματικότητα τον ίδιο του τον εαυτό: αυτό που ζει, το προεκτείνει και προς τα έξω.

     Στην πιθανή ένσταση ότι ιστορικά υπήρξε κάποια σύγκρουση των πρωτοκορυφαίων - όταν ο απόστολος Παύλος τότε που  ήρθε ο Πέτρος στην Αντιόχεια, του αντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ήταν αξιοκατάκριτος. Γιατί πριν έρθουν μερικοί άνθρωποι του Ιακώβου, έτρωγε στα κοινά δείπνα μαζί με τους εθνικούς. Σαν ήρθαν όμως, υποχωρούσε και διαχώριζε τη θέση του, επειδή φοβόταν τους Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 εξ.) - η απάντηση δεν είναι διαφορετική: η διαφωνία ήταν για την τακτική του Πέτρου απέναντι στους εθνικούς και όχι για την πίστη και την αλήθεια που ζούσε. Γι᾽αυτό και η Εκκλησία μας, είπαμε, πρόβαλε και προβάλλει συνεχώς την  ε ν ο τ η τ α  τους μέσα και από την εικόνα της εορτής τους, όπου τους τοποθετεί σε εναγκαλισμό.

     Η μεγάλη λοιπόν εορτή των αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που η Εκκλησία μας τη συνοδεύει και με νηστεία (γι᾽αυτούς γίνεται η νηστεία και όχι για την επομένη, της σύναξης των αποστόλων), μας υπενθυμίζει τη βασική αλήθεια της πίστεώς μας ότι δεν μπορούμε να σωθούμε και να σχετιστούμε με τον Χριστό, αν μαζί με την πίστη μας σε Εκείνον δεν κινητοποιηθεί και όλη η ζωή μας. Με απλά λόγια, η αγάπη μας για τον συνάνθρωπο (αυτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση του εαυτού μας) αποτελεί και τη σπουδαιότερη επιβεβαίωση της πραγματικής πίστεώς μας.

Πηγή: Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

 www.pgdorbas.blogspot.gr

~~~~~~~~~~

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ!
Η Επανάσταση του 1821 άρχισε στην Αγία Λαύρα και ολοκληρώθηκε στο Μέγα Σπήκαιο κατά το έτος 1827.Στις 24 Ιουνίου του 1827 δόθηκε η περιώνυμος Μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου, δηλ η μάχη των Μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου εναντίον του Ιμβραήμ Πασά, ο οποίος είχε στρατοπεδεύσει απέναντι από την ιστορική Μονή και με επιστολή του είχε καλέσει τους Μοναχούς να παραδοθούν, για να μη έχουν απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό.

Οι Μοναχοί απάντησαν, ότι η συνείδησή τους και η ιστορία τους δεν τους επιτρέπουν να παραδοθούν. Είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν! Και πολέμησαν! Έδωσαν την περίφημη Μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου! Η Μάχη εκείνη ήταν οριακή, επειδή μ’ αυτήν οριστικοποιήθηκε η ελευθερία μας. Ήταν η τελευταία μεγάλη Μάχη των σκλαβωμένων Ελλήνων κατά του τούρκου Κατακτητή.
Προ της Μάχης εκείνης έγινε ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του Πασά και του Ηγουμένου της Μονής. Η αλληλογραφία εκείνη ευτυχώς διασώθηκε. Αποτελεί μνημειώδη απόδειξη του ρόλου της Εκκλησίας και μάλιστα των Μονών μας και των Μοναχών στην απελευθέρωση του Γένους! Η αλληλογραφία εκείνη διασώθηκε! Δημοσιεύεται στο Λεύκωμα «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ», σελ. 30-31), έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Όσοι ενδιαφέρονται ας το ζητήσουν από το Βιβλιοπωλείο μας ( τηλ. 26910 29333).
Κάθε χρόνο στην ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου ενθυμούμεθα το μεγάλο αυτό γεγονός, η δε «Παγκαλαβρυτινή Ένωσις» παρίσταται και τιμά την επέτειο.
Προχθές Κυριακή 24 Ιουνίου συναχθήκαμε και πάλι εκεί, τελέσαμε Μνημόσυνο των πεσόντων και ακούσαμε τον κ. Κωνστ. Νικολόπουλο-Καμενιανίτη, Λογοτέχνη, ο οποίος εξεφώνησε τον Πανηγυρικό της Ημέρας. Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Νικολόπουλο για την παραχώρηση του κειμένου και τον συγχαίρουμε για την μεγάλη προσφορά του.
Εισαγωγικά  παραθέτουμε ένα απόσπασμα από δημοσίευμα του ιστορικού. λογοτέχνη και συγγραφέα κ Σαράντη Καργάκου, που δημοσιεύθηκε στην εφηεμρίδα ΕΣΤΙΑ της 24ης Μαρτίου 2011 με τίτλο "Τα Μοναστήρια και η Παλιγγενεσία".
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ  καί ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ26 Ιουνίου 2012

******************

Το Μέγα Σπήλαιο και οι πέριξ αυτού λόφοι είχαν μεταβληθεί σε φρούριο. Ο Ιμπραήμ από τη Μονή της Σάλμαινας (μετόχι του Μ. Σπηλαίου) κάλεσε με επιστολή τους μοναχούς να παραδοθούν. Αυτοί απάντησαν αρνητικά. Τους κτύπησε με το πεζικό και πυροβολικό του στις 24 Ιουνίου 1827. Την Μονή και τους γύρω χώρους υπεράσπιζαν 600 παλληκάρια υπό τον Νικόλα Πετ(ι)μεζά. Μικρή ενίσχυση έστειλε και ο Κολοκοτρώνης υπό τον Φωτάκο. Στις δυνάμεις αυτές προστέθηκαν και 100 οπλοφόροι μοναχοί, που έβγαλαν το ράσο και φόρεσαν την συνηθισμένη ελληνική στολή. Η μάχη κράτησε όλη την ημέρα και ήταν πεισματική. Ο Ιμπραήμ απέτυχε και ντροπιασμένος υποχρεώθηκε να αποσυρθεί. Το Μέγα Σπήλαιο έμεινε απάτητο. Αυτό έδωσε νέα πνοή στον Αγώνα. Πολλά χωριά ξεπροσκύνησαν και ο Κολοκοτρώνης συνέχισε με νέο σθένος την αγωνιστική του προσπάθεια.

***************

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ - ΚΑΜΕΝΙΑΝΙΤΗ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ , Τ. ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Τ. ΔΗΜΟΥ ΑΡΟΑΝΙΑΣ. ΜΕΓΑ ΣΠΗΛΑΙΟ , 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012

Ο ΚΑΛΟΓΕΡΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 1827 .

Αν στους αγώνες των Ελλήνων για τα ιδανικά τους

ξεχώριζε κανείς τις Καλαβρυτινές θυσίες,

αυτές δεν θα ‘χαν μετρημό .

Αν το αίμα τους απ’ αυτές τις θυσίες

έπεφτε στη θάλασσα,

θα βάφονταν κόκκινοι οι ωκεανοί.

Αν οι ψυχές των Καλαβρυτινών αγωνιστών

γίνονταν δέντρο ποτισμένο με το αίμα τους,

θα ’χε πολύ ψηλά κλαδιά ως τον ήλιο,

φέρνοντας πάντα χαραυγή στη χώρα .

Αν σ’ όλους τους αγώνες προσμετρούσαμε

κι εκείνους των μοναστηριών Μ . Σπηλαίου κι Αγίας Λαύρας,

θα υψώνονταν όρος μέγα σε κάμπο ασύμμετρο .

Κι αν σ’αυτό εστήνονταν η γαλανόλευκη ,

θα ξεδιπλώνονταν στα πέρατα της γης ,

καθώς και οι ύμνοι των αγωνιζόμενων μοναχών θα’ φτάναν στα ουράνια, 
μαζί με των αγγέλων τα ωσαννά .

                 -Κωνσταντίνος Νικολόπουλος Καμενιανίτης -                                                                                                                                   

Σεβασμιότατε Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας,
Πανοσιολογιότατε  Καθηγούμενε της Ιεράς του Μεγάλου Σπηλαίου Μονής,
Σεβαστοί πατέρες και μοναχοί,
Κύριε δήμαρχε Καλαβρύτων,
Άρχοντες του τόπου μας,
Κύριοι εκπρόσωποι του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας,
Κύριε Πρόεδρε της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως με το αξιότιμο Διοικητικό σας Συμβούλιο,
 Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και Κύριοι,                                                                                                            

Είμστε εδώ μαζί σήμερα,  για ν’ αποτίσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους μοναχούς του Μεγάλου Σπηλαίου, τους Καλαβρυτινούς και άλλους αγωνιστές που στις 24 Ιουνίου 1827 έδωσαν τον “νυν υπέρ πάντων αγώνα’’ εναντίον του Ιμπραήμ, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο και τον ανάγκασαν να φύγει ηττημένος και καταντροπιασμένος .

Μαζί για να τηρήσουμε ένα ιστορικό και ηθικό χρέος, απέναντι σ’ αυτούς τους τροπαιοφόρους της πατρίδας μας, που αγωνίστηκαν κι έχυσαν το αίμα τους για τα ιερά και τα όσια της φυλής μας .

Ένα χρέος που ποτέ μας δεν πρέπει να ξεχνάμε - όσα τα χρόνια κι αν διαβούν - τόσο για την συγκράτηση της ιστορικής μας μνήμης, όσο και για τα μηνύματα που πρέπει να στέλνουμε στις νεότερες και στις επόμενες γενιές και ειδικότερα σήμερα στους ομιχλώδεις και ζοφερούς καιρούς που διέρχεται η χώρα μας.

Καλωσορίζω λοιπόν την εδώ παρουσία σας, διαπνεόμενος από συναισθήματα ιερής και πατριωτικής συγκίνησης, κατά πρώτον γιατί βρισκόμαστε ενώπιον της χειροποιήτου εικόνας της Παναγίας  μας –έργου του Ευαγγελιστή Λουκά – την οποία ευλόγησε η Παναγία μας, εν ζωή ακόμα , σύμφωνα με την παράδοση , και κατά δεύτερον, διότι τούτος ο χώρος – σε καιρούς δύσκολους για το έθνος μας - εστάθη ο προμαχώνας των πνευματικών και πολεμικών εγέρσεων .

Στον ιερό απελευθερωτικό αγώνα του 1821, κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια είχαν το δικό τους αγωνιστή, τον δικό τους ήρωα, όπως και ο ομιλών, ως κατευθείαν απόγονος του οπλαρχηγού, στρατολόγου και εκπαιδευτή των αγωνιστών της περιοχής Αροανίας, Ξενοχρήστου Νικολόπουλου -Καμενιανίτη .

Υπό το πρίσμα όλων των πιο πάνω στοιχείων και συναισθημάτων διαπνεόμενος, αποδέχτηκα την τιμητική δι’ εμέ πρόσκληση της Παγκαλαβρυτινής Ενώσεως για να σας ιστορήσω τα διαγενόμενα, σ’ εκείνη τη σπουδαία και καθοριστική για την πατρίδα μας νικηφόρα μάχη των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου, Καλαβρυτινών και άλλων αγωνιστών εναντίον του Ιμπραήμ  στις 24 Ιουνίου 1827, που στην ουσία επισφράγισαν λίγο αργότερα την ανεξαρτησία της χώρας μας .

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας  το 1453  εχάθη αυθωρί ο λαμπρότατος ήλιος της δόξας, ο ήλιος του μεγαλείου του Γένους μας και όχι μόνο. Τότε οι κόρακες του νέου κατακλυσμού τρώγοντες μετά βουλιμίας τις σάρκες και τα οστά των δυστυχισμένων Ρωμιών επί τετρακόσια χρόνια, δεν εξέφραζαν διάθεση επιστροφής εις την κιβωτόν αυτών .

Ο υπό περιστεράς αναμενόμενος κλάδος ελαίας ουδαμού εφαίνετο  και έτεινε να ξεχαστεί .

Κι όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, όπου τα ύδατα του κατακλυσμού υπεχώρησαν κι εφάνηκαν κατά πρώτον τα Καλαβρυτινά βουνά. Εδώ άρχισε ν’ ανατέλλει πάλι ο ήλιος της λευτεριάς, και ήλθε πάλι η άνοιξη στην πατρίδα μας κι εμοσχοβόλησαν τα δένδρα .

Εκεί κάτω από τον ίσκιο τους  και τα μυροβόλα φυλλώματά  τους ελημέριασαν οι ατρόμητοι σταυραητοί της ρωμιοσύνης, οι ένδοξοι ήρωες του έθνους μας .

Αλλά αυτόν τον ήλιο της λευτεριάς, λίγα χρόνια μετά, άρχισαν να σκιάζουν τα σύννεφα της διχόνοιας, προαιωνίου μάστιγας της χώρας μας. Από το 1823 και μετά οι εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των Ελλήνων οδηγούσαν τον τόπο σε ατραπούς ολέθριες .

Η αψευδής γλώσσα της ιστορίας μας διδάσκει , ότι τα κράτη και οι λαοί προοδεύουν και επιτελούν μεγάλα και θαυμαστά έργα όταν η ομόνοια αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό τους.

Παρ’ όλες όμως τις εμφύλιες διαμάχες, εκείνο το διάστημα, υπάρχουν αρκετές  επιτυχίες των Ελλήνων που συντηρούν τον αέρα της λευτεριάς .

Ο Σουλτάνος Μαχμούτ , απογοητευμένος από τις επιτυχίες αυτές -συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 1824 - ζητά την βοήθεια του πασά της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή , για να καταπνίξει την επανάσταση .

Ο Μεχμέτ Αλή ανέθεσε όλη την επιχείρηση στον γιό του Ιμπραήμ, ο οποίος αποβιβάζεται στις αρχές του 1825 στην Πελοπόννησο  με πολυάριθμο, άρτια οργανωμένο και εκπαιδευμένο στρατό .

Καμιά δύναμη δεν μπορούσε ν’ αντισταθεί σ αυτή την εισβολή του Ιμπραήμ, σ’ αυτή  τη ‘‘μαύρη ακρίδα’’, που κατάπινε τα πάντα στο πέρασμα της. Ο Κολοκοτρώνης μόνο προσπάθησε με κλεφτοπόλεμο ν’ αντισταθεί .

Έτσι όλες οι πόλεις της Πελοποννήσου έπεσαν στα χέρια του και μόνο το εσωτερικό της Μάνης, το Παλαμήδι και το Μέγα Σπήλαιο έμειναν στους Έλληνες.

Οι ορδές του Ιμπραήμ αλώνιζαν την Πελοπόννησο και είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος. Πολλοί Έλληνες κατέφυγαν στα βουνά, ενώ αρκετοί για να σωθούν πήγαν και προσκύνησαν τον Ιμπραήμ, παρά την αυστηρή διαταγή του Κολοκοτρώνη ‘‘ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥ-ΝΗΜΕΝΟΥΣ’’.

Όλα έδειχναν ότι η επανάσταση που είχε αρχίσει με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό, αυταπάρνηση κι ελπίδες, βρισκόταν στο τέλος της.

Ο αλαζόνας και υπερόπτης Ιμπραήμ δεν μπορούσε να δεχθεί ότι η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου θα μπορούσε να μένει ελεύθερη και απάτητη από τα στρατεύματα του, τη στιγμή μάλιστα που είχε προηγηθεί η κατάληψη του Μεσολογγίου, μετά την ηρωική έξοδο των πολιορκουμένων αγωνιστών του. Είχε επιχειρήσει ο ίδιος, χωρίς αποτέλεσμα, κατά τα έτη 1825 και 1826 να εξαναγκάσει τους μοναχούς σε παράδοση με διάφορους τρόπους. Όμως το 1827, είναι αποφασισμένος να καταλάβει δυναμικά το Μ. Σπήλαιο, μέσα στο οποίο είχαν καταφύγει για προστασία πολλές οικογένειες. Είχε επίσης πληροφορίες από προσκυνημένους και το Νενέκο, ότι σε ασφαλές μέρος είχαν εναποτεθεί  ένας μεγάλος αριθμός από πολύτιμα και πανάκριβα αντικείμενα.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, περί τα μέσα Ιουνίου 1827  ο Ιμπραήμ πασάς , περιφερόμενος και κατακαίοντας τον Μοριά, στρατοπέδευσε στη Σάλμαινα Καλαβρύτων κοντά στο σημερινό Σκεπαστό, έχοντας γύρω στις 15.000 στρατό μαζί με τους προσκυνημένους. Σκοπός του ήταν να πολλαπλασιάσει τους προσκυνημένους κάμπτοντας το ηθικό των επαναστατημένων και φυσικά η λαφυραγωγία των δύο ιστορικών μονών της περιοχής Μεγάλου Σπηλαίου και Αγίας Λαύρας, που αποτελούσαν πέραν των άλλων τα μεγάλα σύμβολα και τα προπύργια της Επαναστάσεως.

Όμως και οι μοναχοί του Μεγάλου Σπηλαίου, εμπειροπόλεμοι και από επαναστατικό πνεύμα διακατεχόμενοι - καθότι πολλούς τους βρίσκουμε να πολεμούν στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων,όπως στη μάχη του Λεβιδίου, στην Ακράτα και αλλού - δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Αντιλαμβανόμενοι τις προθέσεις του Ιμπραήμ και τον κίνδυνο, ζήτησαν από τον Γέρο του Μοριά (ευρισκόμενο τότε στην Βόχα της Κορινθίας ), στρατιωτική ενίσχυση με απεσταλμένους το Ν. Πετμεζά  και τους μοναχούς Ιωάννη Κανελλόπουλο και Παγκράτιο Πολυζωγόπουλο, η οποία βοήθεια έφτασε αμέσως στη μονή, αποτελούμενη από τμήμα της σωματοφυλακής του Γενικού Αρχηγού με επικεφαλής τον υπασπιστή και απομνημονευματογράφο του, Φώτιο Χρυσανθόπουλο ή Φωτάκο. Ο Φωτάκος μας περιγράφει στ’ απομνημονεύματά του με λεπτομέρειες την μάχη. Στις 21 Ιουνίου 1827 αυτό που περίμεναν οι μοναχοί επιβεβαιώνεται. Ο Ιμπραήμ στέλνει τελεσίγραφο αμαχητί παράδοσης της μονής αλλιώς θα την κατέστρεφε.

Η επιστολή αυτή υπογράφεται από τον Σαμή Εφέντι και την παραθέτουμε εδώ ως ιστορική τεκμηρίωση.

‘‘ Ευγενέστατε ηγούμενε και επίλοιποι παπάδες και καλόγεροι Μεγάλου Σπηλαίου .

Σας σημειώνω ότι είμεθα φερμένοι με τον υψηλότατον Ιμβραήμ Πασάν, αφέντη μας εις κάμπον Καλαβρύτων εδώ και τέσσαρες ημέρες προτηνότερα και έχομεν μεγάλας ορδινίας και ετοιμασίας δια την πολιορκίαν μοναστηριού Μεγάλου Σπηλαίου. Και ως τάχυ προσμενόμενον να μας έλθουν και τόπια και αι μπόμπες και αρκετά σύνεργα δια μήνες και έπειτα από μία ή και δύο ημέρας να ρίξωμεν τα ορδία μας περί πολιορκίας του μοναστηριού εις αυτά τα μέρη , δια τούτο σας φανερώνω ότι να λυπηθήτε το μοναστήρι σας να μην τύχη και χαλάση : και τώρα μάλιστα οι πλέον άγνωστοι (οι αμαθέστεροι ) από λόγου σας ήρθαν και προσεκύνησαν τον άφεντη μας και εγλύτωσαν  τα χωριά τους και τόσον λαό και την ζωή τους και τα πράγματά τους. Λοιπόν του λόγου σας είσθε γνωστικότεροι από εκείνους και θέλει στοχασθείτε το κάθε πράγμα καλλίτερα . Παρά πάνω δεν σας γράφω, θέλει πληροφορηθήτε και από το γράμμα του φίλου μου του Φωτήλα, θέλει σας συμβουλεύσει ο ίδιος .

Ηγούμενε ,θέλει στοχαστής ετούτο το κίνημα των Ρωμαίων δεν θέλει εύγει σε κεφάλι . Λοιπόν σαν φρόνιμος οπού είσαι , στοχάσου βαθιά πως δεν ευρίσκεις καλό τέλος και θα είσαι νικημένος. Θέλεις εξεύρη ότι αυτό όπου σας γράφω , το γράφω με του υψηλοτάτου αφέντη μας τον ορισμόν και να με αποκριθήτε εις τα όσα σας γράφω .

Σάμη Εφέντι                                                                       τη 21η Ιουνίου 1827

Σεγνεζτίπ Εφέντι (Τ.Σ.)

Μετά από σύσκεψη , οι μοναχοί του Μ. Σπηλαίου δια στόματος και γραφής του ηγουμένου Δαμασκηνού απάντησαν μ’ ένα καινούριο  «Μολών λαβέ » στις 22 Ιουνίου 1827.

«Υψηλότατε αρχηγέ των Οθωμανικών αρμάτων, χαίρε .

Ελάβαμεν το γράμμα σου και είδομεν τα όσα γράφεις ηξεύρομεν πως είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου. Ημείς δια να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι είμεθα ορκισμένοι εις την πίστην μας, ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν πολεμούντες  ,και κατά το χαΐνι μας δεν γίνεται να χαλάση ο ιερός όρκος της πατρίδος μας .

Σε συμβουλεύουμε όμως να υπάγης να πολεμήσης σε άλλα μέρη, διότι αν, έλθης εδώ να μας πολεμήσης και μας νικήσης, δεν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσης παπάδες, αν όμως νικηθής , το οποίον ελπίζομεν άφευκτα, με την δύναμιν του Θεού,  διότι έχομεν και θέσιν δυνατήν και θα είναι εντροπή σας και τότε οι Έλληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού. Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου, έχομεν και γράμματα από την Βουλήν και από τον αρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίπτωσιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλη, παλληκάρια και τροφάς και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον ιερόν όρκον της Πατρίδος μας.

ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Ο Ηγούμενος και συν εμοί παπάδες και καλόγεροι τη 22^α  Ιουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον »

Κατά τις πολύ πρωινές ώρες της 24^ης Ιουνίου ευρισκόμενοι σε θέση μάχης , επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι έχουν λάβει όλα τα παρασκευαστικά μέτρα .

Προ της ενάρξεως της μάχης εκτυλίσσεται το εξής συγκλονιστικό θέαμα. Εξέρχονται από τη Μονή εκατό πάνοπλοι μοναχοί με αρχηγό τους τον θρυλικό από τη συμμετοχή του στη μάχη του Λεβιδίου  Προηγούμενο Γεράσιμο Τυρολό. Οι μοναχοί αυτοί είχαν βγάλει τα καλογερικά τους και είχαν ντυθεί με φέσια και φουστανέλες. Πηγαίνοντας δε να πιάσουν τη θέση Παλιάμπελο πλησίον της Μονής,είπαν στους υπόλοιπους αμυνομένους: «Ελάτε να ιδήτε πώς θα πολεμήσωμεν » .

Αναπόφευκτα τις πρωινές εκείνες ώρες της 24^ης Ιουνίου ξεκίνησε η μάχη σε διάφορα σημεία .

Ο ηγέτης των Ελλήνων σ’ αυτή τη μάχη Ν. Πετμεζάς, συνεπικουρούμενος από τους Φωτάκο, Μέλλιο, Σαρδελιάνο και τους προαναφερθέντες μοναχούς, όλοι μαζί γύρω στους 600 αγωνιστές, έναντι των άνω από 15.000 του Ιμπραήμ, προέβαλλαν σθεναρή αντίσταση απωθώντας τον Ιμπραήμ για δεκατρείς ώρες .

Τα στρατεύματα του Ιμπραήμ έπαθαν μεγάλες απώλειες, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 650 νεκρούς, ενώ από το μέρος των Ελλήνων μόνο τρεις νεκροί μεταξύ των οποίων και ο εκ Κερπινής Ανδρέας Σαρδελιάνος .Εκείνη τη μέρα ο Ιμπραήμ αισθάνθηκε τι σημαίνει καλογερικός πόλεμος . Μετά απ’ αυτά ο Ιμπραήμ έφυγε ηττημένος και καταντροπιασμένος προς τα νότια της Πελοποννήσου.

Λίγο μετά οι ξένοι αποφασίζουν επιτέλους το κλείσιμο του ελληνικού ζητήματος, παρεμβαίνοντας καθοριστικά, και στις 6 Ιουλίου 1827 υπογράφεται το πρωτόκολλο του Λονδίνου, το οποίο αναγνωρίζει την αυτονομία της Ελλάδος .

Με τα Καλαβρυτοχώρια, την Αγία Λαύρα και τα Καλάβρυτα άνοιξε ο επικός αγώνας της ανεξαρτησίας της Ελλάδας το 1821. Σ’ αυτή την ίδια τη μαρτυρική γη, στην ιστορική μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου επισφραγίστηκε η ανεξαρτησία της Ελλάδας και μάλιστα με καλογερικό ντουφέκι, έως ότου ήρθε η ώρα της κατατροπώσεως του εχθρού στο Ναβαρίνο και της οριστικής αποχώρησης του Ιμπραήμ .

Εκ των ανωτέρω συνάγεται το συμπέρασμα ότι ουδέποτε οι αριθμοί του εχθρού επτόησαν τους Έλληνες. Για μια ακόμη φορά η ψυχή εθριάμβευσε. Αυτή έδωσε την μάχη και αυτή συνέτριψε τον εχθρό. Στη δόξα των Θερμοπυλών της ελληνικής ιστορίας προστέθηκε η δόξα των Καλαβρύτων, η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ .

Όμως αγαπητοί μου, σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της  πολτοποίησης των αξιών, επιβάλλεται να υπερτονίσουμε ορισμένα πράγματα ακόμη. Σήμερα που γίνεται προσπάθεια μηδενισμού και απαξίωσης της συμμετοχής του κλήρου στην επανάσταση του 1821, από ανιστόρητους ιστορικούς, αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Φωτάκου κατ’ αρχήν στ’ απομνημονεύματά του (τόμος Α , σελ 45 - 46 ) που μας λέει :

« Ο ελληνικός κλήρος ήτο προορισμένος άνωθεν δια να ευρεθή τόσον φιλόπατρις και να σώση ολόκληρον το έθνος· διότι άμα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εχάθη, ο κλήρος εδέχθη την κηδεμονίαν έθνους απροστάτευτου, και μη έχοντος άλλο στήριγμα ειμή μόνον την θρησκείαν .. »

Και συνεχίζει πιο κάτω :

« Οι εχθροί του Ελληνικού Έθνους και της θρησκείας του είπαν πολλά εναντίον, και προσέτι, ότι οι Έλληνες μοναχοί ετάραξαν τον κόσμον, τον οποίον είχαν αρνηθεί· αλλά σφάλλουν μεγάλως εις τούτο, διότι θέλουν τον μοναχόν να μην έχει αίσθημα ανθρώπου και αγάπη εις την πατρίδα του, αν και το Ιερόν Ευαγγέλιον ρητώς διδάσκει, ότι ο μοναχός χρεωστεί να θυσιάσει την ζωήν του δια την σωτηρίαν ενός και μόνον ανθρώπου, πολλώ δε μάλλον δια την ύπαρξιν και σωτηρίαν ολόκληρου του Έθνους».

Αξίζει επίσης να θυμηθούμε ότι απ’ τα πρώτα θύματα της Ελληνικής Επαναστάσεως ήταν ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Άγιος Γρηγόριος ο Ε΄, ο οποίος σύμφωνα με το γιαφτά (το σημείωμα που κρέμασαν οι Τούρκοι στο λαιμό του) κατά τον απαγχονισμό του στις 10 Απριλίου 1821, θεωρήθηκε υπεύθυνος για την εξέγερση των Καλαβρυτινών .

Κυρίες και κύριοι ,

Σήμερα 185 χρόνια μετά την μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου, μετά την νίκη των μοναχών και των Καλαβρυτινών και ενώ τούτος ο τόπος και τα ιστορικά μοναστήρια μας, υπέστησαν το μένος και την βαρβαρότητα κι άλλων εχθρών στη συνέχεια, τα Καλάβρυτα έχουν ξαναγεννηθεί απ’ τη στάχτη τους διαλαλώντας στον κόσμο :

• Πως τούτος ο τόπος ποτέ δεν σβήνει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει φως. Η ζωή θα είναι ο νικητής και η ειρήνη το μέγιστο αγαθό.
• Οι Καλαβρυτινοί κέρδισαν, νίκησαν με την  θυσία τους αφού με το μέτωπο ψηλά, αντέταξαν το φιλελεύθερο πνεύμα τους στη βία.
• Η Ελευθερία και η Δημοκρατία είναι τα πρώτα αγαθά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, δυνάμωσαν και ανδρώθηκαν σε τούτο τον αγιασμένο τόπο και είναι έννοιες αυθύπαρκτες με την Ελλάδα. Κανένας πόλεμος είτε με τα όπλα, είτε με οικονομικά και άλλα μέσα, δεν θα καθυποτάξει τούτο το λαό .

Εδώ μέσα από την ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, κάτω από το βλέμμα της προστάτιδος Παναγίας μας, εδώ από τα αγιασμένα Καλαβρυτινά χώματα, που η ελευθερία σφυρηλατήθηκε μέσα στο καμίνι της ιστορίας, στέλνουμε ένα καινούριο μήνυμα σ’ όλον τον κόσμο .

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, όσο υπάρχουν Καλάβρυτα, όσο υπάρχει Μέγα Σπήλαιο, όσο υπάρχει Αγία Λαύρα, όσο υπάρχουν Έλληνες .

Δόξα και τιμή σ’ όλους αυτούς!

Δόξα και τιμή στους μοναχούς και τους αγωνιστές του Μεγάλου Σπηλαίου !

 Κωνσταντίνος Νικολόπουλος - Καμενιανίτης

Ο τέως ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ κ. ΓΕΩΡΓ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

 .......ΕΙΝΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

_____________Ο εκ Κρήτης κ. Θωμάς Ακρωτηριανάκης μέ θορυβώδη τρόπο είχεν αμφισβητήσει το εαν ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου ήταν βαπτισμένος χριστιανός. Με αναφορές του πρός την Ιερά Σύνοδο, με σχόλια σε διάφορα Blogs και με συνεχή  όχληση είχε διατυπώσει τις αμφιβολίες του. Σήμερα, με νεώτερη ανακοίνωσή του, αποκαθιστά τήν αλήθεια. Διαβαστε την παρακάτω. Την δημοσιεύουμε ευχαρίστως παρά το γεγονός, ότι εμείς προσωπικά δεν είχαμε αποδεχθή τον ισχυρισμό του.

Αίγιον, 26 Ιουνίου 2012

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ και ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Σάββατο, 23 Ιουνίου 2012

Βαφτισμένος

Του Θωμα Ακρωτηριανάκη 

Τώρα προσωπικα βλέπω ότι ο Γιώργος Α. Παπανδρέου θέλει να μένει αδημοσίευτη η ημερομηνία βάπτισής του,που έγινε το 1959 στο σπίτι,που....

υπάγεται σε ενορία της Εκάλης-Ερυθραίας,και ότι θα την αφήσει να δημοσιευτει μόλις κάνει το λάθος κάποιος μητροπολίτης και πει ρητα δημόσια ότι είναι αβάφτιστος (όχι «αγνωστικιστικα» : «Αλήθεια ; Ψέμματα ; »). Αυτο δεν το έχει καταλάβει ο «πρώτος τη τάξει αβαφτιστολόγος» δημοσιογράφος, ο Σπύρος ο Χατζάρας. Πάντως απ' ο,τι διαισθάνομαι βαφτίστηκε μόλις ήρθε για πρώτη φορα απο τις ΗΠΑ ,το καλοκαίρι του 1959,με σχετικα πιθανότερες ημερομηνίες βάφτιισής του το Σάββατο 27 Ιούνη 1959 ή το Σάββατο 4 Ιούλη 1959 (Σάββατο για να έχουν αργία οι δημοσιογράφοι,διότι δεν θέλανε να διατυμπανιστει ότι ήταν ακριβως επτα ετων όταν βαφτίστηκε---είχανε αναβάλει τη βάφτισι για να γίνει μόλις φτάνανε στην Ελλάδα, για να γίνει ενώπιον του παππου,να ευχαριστηθει).

H ΜΑΣΣΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΜΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ

Η ΜΑΣΣΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!  

________Στην τοπική μας εφημερίδα "Η ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ" πολύ πρόσφατα δημοσιεύθηκαν σε δυο ολοσέλιδες συνέχειες λαθνθασμένες πληροφορίες για την Μασσωνία. Λανθασμένες, όχι από την Εφημερίδα, αλλά από την πηγή προελεύσεως. Οι ανά τον κόσμο οπαδοί του Τεκτονισμού ή της Μασσωνίας  διαδίδουν ψευδώς, ότι αποτελούν φιλοσοφικό η φιλανθρωπικό Club και επομένως μια αθώα οργάνωση. ΟΥΔΕΝ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ ΤΟΥΤΟΥ! Η Μασσωνία είναι μία ΕΒΡΑΪΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ, υπό την στενή και την ευρεία έννοια του όρου, ΟΡΓΑΝΩΣΗ, η οποία με τα όργανά της, λέγε με ΛΕΣΧΗ BIELDEBERG κλπ., ενεργεί καταλυτικά σε βάρος της πανανθρώπινης Κοινωνίας, του Χριστιανισμού ιδιαίτερα, αλλά και των εθνικών συνόρων! Πιστεύει σε δικό της Θεό, τον οποίο ομομάζει ΜΕΓΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ (Μ.Α.Τ.Σ.), έχει δική της λατρεία, βαθμούς μυήσεως, και στοχεύει στην επικράτηση του Σιωνισμού ανά τον κόσμο! Αγρεύει τα θύματά της στους Αξιωματούχους των Κοινωνιών, τους οποίους μετατρέπει σε τυφλά της όργανα.

____________Περισσότερα θα διαβάσετε στο παρακάτω δημοσιευόμενο κείμενο-ομολογία ενός πρ,Μασσώνου.

___________Ακομη περισσότερα όμως θα δήτε στο Video, το οποιο σας παραθέτουμε στο τέλος της αναρτήσεώς μας.

Με αγάπη για την αλήθεια

ΑΙΓΙΟΝ, 25 Ιουνίου 2012

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΜΑΣΣΩΝΟΥ

Πηγή: http://greeknation.blogspot.com/2011/05/33.html#more

Δευτέρα, 30 Μαΐου 2011
Μαρτυρία πρώην Μασόνου 33ου βαθμού

Ο Jim Shaw υπήρξε Μασόνος σε ηγετική θέση (33ος βαθμός) πριν μεταστραφεί στον χριστιανισμό. Το βιβλίο ‘The DeadlyDeception’ (‘Η Θανατηφόρα Εξαπάτηση’) του TomMcKenney περιγράφει την ιστορία του. Η παρακάτω προσωπική του αφήγηση είναι από το βιβλίο ‘Προς Μία Παγκόσμια Δικτατορία’ του Gary Kah (Εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ). Στα αγγλικά ΕΔΩ.

“Αγαπητέ Φίλε,

Το να είσαι μέλος στην Μασονική Στοά σε πολλές περιπτώσεις έγινε οικογενειακή παράδοση, με τους νέους ανθρώπους να εισέρχονται στην Στοα γιατί ανήκαν σ’ αυτήν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους. Εξ αιτίας του θαυμασμού που θρέφουν για κάποιους φίλους ή συγγενείς, οι άνθρωποί αυτοί μπαίνουν στην Στοά χωρίς δισταγμούς, σίγουροι πως το Τάγμα βασίζεται σε ευγενή ιδεώδη. Αυτή ήταν και η δική μου περίπτωση Από τότε πού ήμουν μικρό παιδί, η μητέρα μου με ενθάρρυνε να γίνω Μασόνος κάποια μέρα όπως ο θείος μου τον οποίο θαύμαζε πολύ. Η εντύπωση που είχε για τον Ελευθεροτεκτονισμό ήταν πώς αποτελούσε μια λέσχη όπου καλοί άνθρωποι συναντιόντουσαν για να σχεδιάσουν την βοήθεια σ’ αυτούς που την χρειάζονται.

Όταν μεγάλωσα, νυμφεύθηκα μια υπέροχη γυναίκα πού ήταν μέλος του Ανατολικού Αστέρος και της οποίας ο πατέρας ήταν Μασόνος. Παρόλο που ο πατέρας της δεν θα μου μιλούσε ποτέ για την Στοά εν τούτοις ήμουν περήφανος γι’ αυτόν.

Περιτοιχισμένος από ανθρώπους που αγαπούσα και ήταν Μασώνοι, τελικά αποφάσισα να μπω και εγώ στην Στοά.

Κάνοντας αίτηση για την εγγραφή μου ως μέλος στην Ινδιανάπολη, δέχθηκα μια επιστολή από την Στοά εντός δύο εβδομάδων που μού έλεγε πως είχα γίνει αποδεκτός. Μού ζήτησαν να είμαι παρών στην Στοά στις 6:30 μ. σε μια συγκεκριμένη ημέρα για να εισαχθώ στον πρώτο βαθμό. Όταν ήλθε η ώρα, πήγα στην Στοά και πλήρωσα τα έξοδα για τους πρώτους τρεις βαθμούς και μετά από αυτό μου ζήτησαν να ακολουθήσω έναν άνδρα που μου είπαν πώς ήταν ο ‘Μεγάλος Θαλαμηπόλος’. Με πήρε στο ‘Δωμάτιο της Προετοιμασίας’ όπου και μου είπε να βγάλω τα ρούχα μου και να φορέσω ένα λευκό παντελόνι (σαν πυτζάμα) και ένα λευκό πανωφόρι. Σύντομα ένας άνδρας με τον τίτλο του ‘Διακόνου’ μπήκε και μου είπε να τον ακολουθήσω. Με οδήγησε σε μια πόρτα και μου έβαλε ένα επίδεσμο στα μάτια. Επίσης σήκωσε το αριστερό μπατζάκι από το παντελόνι και άνοιξε το πουκάμισό μου εκθέτοντας το αριστερό μου στήθος. Μετά κάποια συζήτηση μεταξύ του Διάκονου και του ανθρώπου εντός του δωματίου της Στοάς μου είπαν τελικά να εισέλθω. Με δεμένα τα μάτια δεν μπορούσα να δω, μπορούσα όμως με σιγουριά να αισθανθώ. Κάτι κτύπησε το αριστερό μου στήθος (πόνεσα). Μια ανθρώπινη φωνή είπε: «Τζiμ Σώου, έγινες δεκτός στην στοά αυτή, επί των οξέων σημείων του διαβήτου, ο οποίος (και με πίεσε πάλι) θα σε διδάξει να μην αποκαλύψεις ποτέ κανένα από τα μυστικά ενός Εισαχθέντος Μαθητευόμενου Μασόνου σε κανέναν άλλο εκτός και αν είναι Αδελφός Μασόνος»

“Είχα έλθει στην Στοά εκείνο το απόγευμα ελπίζοντας πως θα μού έλεγαν τι υποτίθεται πώς έπρεπε να κάνει ένας Μασόνος κατά το τέλος όμως της τελετουργίας είχα αηδιάσει. Όταν τελείωσε, ο φίλος μου μου είπε πώς ήταν κάτι που οι Μασόνοι έπρεπε να υπομείνουν, έτσι το έβγαλα από το μυαλό μου.

“Μετά ένα έτος ήμουν Μαθητευόμενος Πρεσβύτερος Διάκονος. Αυτό ήταν ένα μεγάλο άλμα για μένα αφού είχα παρακάμψει τρεις θέσεις. Είπα στο ‘Σεβαστό Διδάσκαλο’ πώς δεν ήθελα να είμαι ένας άεργος πού κάθεται σε μια καρέκλα αλλά ήθελα να υπηρετήσω την στοά και να περάσω από όλες τις θέσεις. Μπήκα επίσης στο Σκωτικό Δόγμα και έγινα ιεράρχης στην Στοά της Τελειοποιήσεις μελετώντας για Διδάσκαλος του 4ου Βαθμού.

“Την ίδια εποχή δέχτηκα την πρόσκληση από κάποιον παλιό φίλο από τον στρατό που ζήτησε από την γυναίκα μου και από εμένα να μετακομίσουμε στην Φλόριδα όπου ζούσε. Δεν ήθελα να εγκαταλείψω την δουλεία μου στο Ταχυδρομείο, αλλά ο φίλος μου είπε πώς μπορούσε να μου βρει μια θέση Δημοσίου Υπαλλήλου στην Φλόριδα. Τής γυναίκας μου της άρεσε η ιδέα να ζήσουμε εκεί. Έτσι με τους δύο να με παρακαλούν δέχτηκα τελικά να μετακομίσω. Η θέση μου στην στοά μεταφέρθηκε από την Ίνδιανάπολη (που ανήκε στην Νότια Δικαιοδοσία). Παρ’ όλο που τα τυπικά ανάμεσα στις δυο δικαιοδοσίες έχουν κάποιες διαφορές ανακάλυψα πώς οι στοές στην ουσία είναι οι ίδιες.

“Η Στοά στην Φλόριδα είχε ανάγκη από καλούς αξιωματούχους και σύντομα προωθήθηκα στην Θέση του Σεβαστού διδάσκαλου. Έπρεπε να εκλεγώ γι’ αυτό το υπούργημα, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Στη δημόσια υπηρεσία που δούλευα είχα συναδέλφους που ανήκαν στην Στοά και υπήρχαν επίσης πάρα πολλοί αξιωματούχοι του Σκωτικού Δόγματος πού ήταν επίσης και Αξιωματούχοι της Πόλης. Στην πραγματικότητα, είχα λάβει μέρος στην μύηση του Δημάρχου της Πόλης. Συμμετείχε στην διάλεξη του Κρανίου, πού έδωσα στον 30ο Βαθμό. Έδωσε μεγάλη προσοχή.

“Σύντομα είχα υπηρετήσει πολλές θέσεις και μου απονεμήθηκε ο βαθμός του KCCH (Knight Commander ofthe Court of Honor) [Ιππότης Διοικητής του Σώματος της Τιμής]. Κατείχα τον βαθμό αυτό για τέσσερα χρόνια όταν εισήλθα κυριολεκτικά στην σκοτεινότερη περίοδο της ζωής μου. Η όραση μου άρχισε να περιορίζεται ραγδαία καθώς δημιουργούσα καταρράκτη στον αριστερό μου οφθαλμό. Μια φίλη της συζύγου μου μου πρότεινε να επισκεφθώ έναν οφθαλμίατρο που όπως είπε ήταν πολύ καλός. Ακολούθησα την συμβουλή της. Αφού ο οφθαλμίατρος εξέτασε τα μάτια μου με πληροφόρησε πως έπρεπε να εγχειριστώ στο ένα μου μάτι, και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στο άλλο.

“Μού είπε πώς έπρεπε να με βλέπει κάθε μέρα μια εβδομάδα πριν να με εγχειρήσει εξ’ αιτίας μιας μόλυνσης στο βλέφαρο μου που έπρεπε να θεραπευθεί. Κατά την διάρκεια των επισκέψεων αυτών άρχισε να συζητά μαζί μου για τον Ιησού Χριστό και να μου διαβάζει μάλιστα κάποια αποσπάσματα από την Βίβλο. Παρ’ όλο το ότι γνώριζα πολλούς λειτουργούς και ιερείς που ήταν Μασόνοι και κυρίως με αυτούς που είχαν σχέσεις με το εθνικό Συμβούλιο των Εκκλησιών, η οικογένειά μου με είχε εκπαιδεύσει να παραμένω μακριά από τις εκκλησίες. Ο θετός μου πατέρας μου είχε πει πως ήταν γεμάτες από υποκριτές και κανείς στο σπίτι του δεν είχε πάει σε εκκλησία. Και να ‘μαι, με έναν γιατρό που εργαζόταν πάνω στο μάτι μου και προσπαθούσε να μου διαβάσει την Βίβλο. Στην δουλεία μου άρχισα να μιλώ με λίγους ανθρώπους που γνώριζα πως είναι Χριστιανοί και μου μίλησαν για τον Ιησού. Ένας προχώρησε τόσο μακριά που είπε πως κανείς Χριστιανός δεν έπρεπε να είναι Μασόνος. Ταυτόχρονα ο γιατρός συνέχιζε να συζητά μαζί μου καθώς περιποιείτο τα μάτια μου. Προσπαθούσα να μην ακούω αλλά βαθειά μέσα μου γνώριζα πως είχε δίκιο.

“Μια ημέρα αφού επέστρεψα στην εργασία μου μετά την εγχείρηση, δέχθηκα μια επιστολή από τον Οίκο του Ναού στην Ουάσιγκτον που με πληροφορούσε πως είχα επιλεγεί να δεχτώ τον 33ο βαθμό και έπρεπε μέσα σε μια εβδομάδα να αναφέρω στην Ουάσιγκτον εάν αποδέχομαι την τιμή αυτή. Δυο άνδρες που ανήκαν στο Σκωτικό Δόγμα και ήταν Μασόνοι 33ου Βαθμού αποφάσισαν να έλθουν και να μοιραστούν μαζί μου αυτή την χαρμόσυνη ώρα. Θυμάμαι πώς είχα εντυπωσιαστεί από το μέγεθος και την ωραιότητα του Οίκου του Ναού. Ήταν τουλάχιστον τέσσερις φορές μεγαλύτερος από τον Ναό του Σκωτικού δόγματος.

Αφού δέχθηκα τον 33ο βαθμό, με το λευκό μου καπέλο και το δακτυλίδι κάναμε μια μεγάλη γιορτή και ήπιαμε κρασί. Ήταν όλα τόσο διασκεδαστικά. Τις ώρες όμως αυτές σκεφτόμουν κάποια αποσπάσματα από την Βίβλο που μου διάβασε ο γιατρός.

“Αμέσως μόλις γύρισα στο σπίτι δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Γραμματέα του Σκωτικού Δόγματος που μού είπε να προετοιμαστώ για την λειτουργία της ερχόμενης Μεγάλης Πέμπτης πριν το Πάσχα. Πρέπει να σας πω πώς οι Στοές πάντα πραγματοποιούν έργα που γελοιοποιούν τις Χριστιανικές Ιερές Ημέρες. Τώρα που ήμουν διδάσκαλος όλων των βαθμών έπρεπε εγώ να διευθύνω την λειτουργία.

Εν τω μεταξύ η σύζυγός μου και εγώ αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις λειτουργίες στην εκκλησία μαζί με τον οφθαλμίατρο. Με βοηθούσε να κατανοήσω την Βίβλο και δεν του άρεσε η ιδέα πως ήμουν Μασόνος. Μού είπε πως δεν πίστευε πως κατανοούσα πόσο ολέθρια ήταν η Στοά στην πραγματικότητα και με πίεσε να διαβάσω με προσοχή το ευαγγέλιο του Ιωάννη και την προς Γαλάτας επιστολή.

Τα μελέτησα και βρισκόμουν στην θέση να αποδεχθώ τον Χριστό. Για να πεισθώ όμως πλήρως έπρεπε να περάσω από το τυπικό της ίδιας της Μεγάλης Πέμπτης.

“Βρισκόμασταν όλοι στις θέσεις μας για την λειτουργία της Ροδόσταυρης Μεγάλης Πέμπτης με όλους μας ντυμένους με μαύρα φορέματα. Σηκώθηκα, χτύπησα τα χέρια μου τρεις φορές και όλοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους. Άρχισα να ομιλώ. «Αδελφοί μου, συναντηθήκαμε αυτήν την ημέρα για να τιμήσουμε την μνήμη του θανάτου του πιο σοφού και πιο τέλειου Διδασκάλου - όχι σαν εμπνευσμένου η Θείου αλλά τουλάχιστον σαν τον μεγαλύτερο όλης της ανθρωπότητας. “Στο σημείο αυτό σταμάτησα για ένα λεπτό για να σκεφθώ τι ακριβώς είχα μόλις πει. Αρνιόμουν το γεγονός πώς ο Χριστός ήταν εμπνευσμένος η Θείος, λέγοντας πώς ήταν απλώς ένας διδάσκαλος όχι ανώτερος ενός Βούδα, ενός Μωάμεθ, ενός Κουμφούκιου ή μιας άλλης θρησκευτικής μορφής. Αισθάνθηκα ένα δάκρυ να διασχίζει το πρόσωπό μου, αλλά έπρεπε να συνεχίσω. Βάδισα προς το Μενοράχ και άναψα ένα κερί.

 «Ο επόμενος ομιλητής είπε τα λόγια του και άναψε ένα κερί στο Μενοράχ. Όλοι ομιλούσαν και άναβαν κεριά. Αισθανόμουν θλιμμένος και αμήχανος, αναρωτώμενος πως θα μπορέσω να συνεχίσω. Αλλά συνέχισα. Πραγματοποιούσαμε την Μαύρη Λειτουργία, πίνοντας κρασί από ένα κρανίο και τρώγοντας ένα κομμάτι ψωμί - κάνοντας έναν γύρο στο τραπέζι - λέγοντας σε κάθε άνδρα: «Λάβε, πιε και δώσε και στον διψώντα. Λάβε, φάγε και δώσε και στο πεινώντα».

Μετά όλοι επιστρέψαμε στις θέσεις μας. Όσο ήμουν όρθιος, τα γόνατα μου έτρεμαν. Γνώριζα τι σημαίνει φόβος και ποτέ δεν είχα νοιώσει έτσι από τότε που δέχθηκα πυροβολισμούς στον Στρατό.

“Σηκώθηκα και άρχισα να απαγγέλω τα τελευταία λόγια. «Τώρα ολοκληρώνουμε τις αποδόσεις τιμής σε μνήμη του θανάτου του διδασκάλου μας. ΘΡΗΝΗΣΤΕ!! ΟΔΥΡΘΗΤΕ!! ΚΛΑΨΤΕ ΓΟΕΡΑ!! ΕΦΥΓΕ!! ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ!! ΘΡΗΝΗΣΤΕ!! ΟΔΥΡΘΗΤΕ!!

Τα κεριά σε κάποια στιγμή εξαντλήθηκαν. Ολοκλήρωσα την τελετουργία λέγοντας: “Τελείωσε, πρέπει να αποχωρήσουμε”.

“Βιάστηκα να πάω στα αποδυτήρια και έβγαλα το μαύρο φόρεμα μου και έβαλα τα καθημερινά μου ρούχα. Κάποιοι με πλησίασαν και με ρώτησαν αν ήμουν άρρωστος. Αμέσως απάντησα. “Ναι, πρέπει να φύγω!”

“Την επόμενη ημέρα έγραψα γράμματα στην Γαλάζια Στοά, στο Ιεροφυλάκιο, και στο Σκωτικό Δόγμα λέγοντας πώς είχα παρακολουθήσει την τελευταία συνάντηση. Τώρα ήμουν Χριστιανός και δεν θα επέστρεφα πίσω. Αυτό έγινε πριν 25 χρόνια. Ποτέ δεν μετάνιωσα για την απόφασή μου αυτή.

“Κατά την διάρκεια των 19 ετών ως Μασόνος , παρέστην μάρτυς και έλαβα μέρος σε πολλά ενοχλητικά γεγονότα, αλλά ο πλέον σημαντικός λόγος που με οδήγησε να εγκαταλείψω το Τάγμα ήταν το γεγονός πώς ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ο μόνος που λατρευόταν. Το Σκωτικό Δόγμα σέβεται πολλούς θεούς και διδάσκει πολλές θρησκείες, αλλά ποτέ δεν επιτρέπεται το Ευλογημένο Όνομα του Ιησού Χριστού.

Δεν επιτρέπεται ούτε να ολοκληρώσουμε μια προσευχή στο όνομα του Ιησού αλλά χρησιμοποιούμε μια αόριστη αναφορά στον Θεό, ο οποίος θα μπορούσε να σημαίνει οποιονδήποτε και οτιδήποτε. Οι διδασκαλίες της Καμπάλα, της Ζέντ Αβέστα, και των Γνωστικών χρησιμοποιούνται μαζί με την αστρολογία και τις διδασκαλίες των ψεύτικων Αρχαίων θεών όπως ο Όσιρις, η Σεμίραμις, η Ίσις και ο Κρίσνα. Οι Χιντού Θεοί Βράχμα, Βισνού και Σίβα θεωρούνται επίσης θεοί,

Όποτε όμως ονομάζετο ο Χριστός γινόταν μόνο με την μορφή της γελοιοποίησης.

“Για τους λόγους αυτούς εγκατέλειψα το Μασονικό Τάγμα. Εάν σήμερα είσαι Μασόνος, σου ζητώ από τα βάθη της καρδιάς μου να πράξεις αναλόγως. Είναι το μόνο σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις.

“Με Χριστιανική αγάπη,

Τζίμ Σώου (Jim Shaw)

Silver Springs, Florida

Πηγή: http://redskywarning.blogspot.gr/2011/01/33.html 

ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

 

Ο ταπεινός επιστήμων και η γονυκλισία σώματος και ψυχής.

Ὁ βιοχημικός Ἀαρών Τσιχανόβερ τιμήθηκε μέ τό βραβεῖο Νομπέλ Χημείας 2004 γιά τήν μεγάλη του ἐπιτυχία στόν πόλεμο κατά τοῦ καρκίνου (ἀνακάλυψε τό ἔνζυμο-καταστροφέα τῶν πρωτεϊνῶν πού προκαλοῦν τόν καρκίνο).Πρίν ἀπό ἑνάμισυ χρόνο ὁ ἐπιφανής ἐπιστήμονας ἔδωσε μία ἐνδια-φέρουσα συνέντευξη (BHMAGA- ZINO, σελ. 56, ἐφημ. ΒΗΜΑ 18/11/2005).Ἐκεί ἀνάμεσα στά ἄλλα,λέει καί τά ἑξῆς:

-Ἄν μέ ρωτήσετε τί εἶμαι καί σᾶς πῶ «ἐπιστήμονας»,καί μετά μοῦ ζητήσετε νά σᾶς ἐξηγήσω τί ἐννοῶ, θά σᾶς πῶ ὅτι εἶμαι ἕνας θεατής. Δέν κάνω κάτι. Ἀκολουθῶ ἁπλά τόν Θεό, τά βήματα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι πού κάνει τά πάντα.Ὅλες οἱ ἀνακαλύψεις εἶναι δικές του. Ἐγώ δέν ἀνακάλυψα τίποτε. Ἐκεῖνος μέ ὁδηγεῖ στό νά κάνω ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις. 

Καί τότε ἀναρωτιέμαι, στήν περίπτωση πού κάτι πάει στραβά, πώς θά μπορέσω νά τό διορθώσω. Αὐτό ἀποτελεῖ τό μέγιστο τῆς δικῆς μου παρέμβασης. 

Πῶς νά σᾶς τό πῶ; Ἐγώ εἶμαι ἕνα εἶδος ἐρευνητή· ἕνας ἄνθρωπος πού ἀποκαλύπτει πράγματα. Ἡ δουλειά μου εἶναι νά ἀποκαλύπτω τά μυστικά τῆς φύσης. Καί ὅταν ἀποκαλύπτεις τά μυστικά τῆς φύσης, γίνεσαι πολύ ταπεινός. Γιατί ἡ πολυπλοκότητα τῆς δημιουργίας εἶναι τόσο μεγάλη, πού ὁ ἄνθρωπος ἀναγκάζεται νά τοποθετήσει τόν ἑαυτό του στίς σωστές διαστάσεις· καί τότε δέν θέλει οὔτε ἐξουσία, οὔτε τίποτε.

 * * * 

Εἶναι ἄξια θαυμασμοῦ ἡ ταπείνωση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐπιστήμονα. Μήπως ὅμως εἶναι καί ἕνας δριμύς ἔλεγχος γιά τήν δική μας ἐλλιπή ταπείνωση; Ταπείνωση ὄχι πιά ἐνώπιον τοῦ μεγαλείου τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἔργου Του γιά τήν σωτηρία μας.

 Στόν ἐσπερινό τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς γονατίζουμε τήν ὥρα πού διαβάζονται ἐκεῖνες οἱ ὡραιότατες εὐχές τῆς ἑορτῆς. Ἡ σωματική αὐτή κίνηση εἶναι συμβολική: δείχνει τήν ταπείνωσή μας. Γιά νά εἶναι ὅμως σωστή καί πλήρης πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν ταπείνωση τῆς ψυχῆς. Ἀφοῦ,σῶμα καί ψυχή συνιστοῦν τόν ἕνα ἄνθρωπο. 

Γι᾿αὐτό, λέμε σέ ἕνα τροπάριο τῶν ἀποστίχων(Κυριακή Πεντηκοστῆς, ἑσπέρας): «Ἐμεῖς,ἄν καί προερχόμαστε ἀπό τούς ἀπίστους,εἰδωλολάτρες καί ὀρθολογιστές,ἀξιωθήκαμε τοῦ θείου φωτός·γιατί στηριχθήκαμε στά λόγια καί τά διδάγματα τῶν ἀποστόλων,πού μιλοῦν γιά τήν δόξα τοῦ Θεού,τοῦ εὐεργέτου τῶν ὅλων.Μαζί μ᾿ αὐτούς,λοιπόν, ὑποκλίνοντας καρδιές καί γόνατα,μέ πίστη ἄς προσκυνήσωμε τό Ἅγιο Πνεῦμα,τόν Σωτήρα τῶν ψυχῶν μας.»

 Τό νά γονατίσουμε σωματικά εἶναι μᾶλλον κάτι εὔκολο. Τό δύσκολο εἶναι τό γονάτισμα τῆς ψυχῆς μας, δηλ. ἡ ταπείνωση. Γιατί ἄραγε; Γιατί,ταπείνωση σημαίνει: ἐμπιστεύομαι τόν Χριστό σέ ὅλα. Καί κάνω ὑπακοή σ΄Αὐτόν, σέ ὅλα. Εἴτε μοῦ ἀρέσουν, εἴτε ὄχι. Γιατί ξέρω ὅτι οἱ ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ μέ ὁδηγοῦν κοντά Του. Στήν πράξη, αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ὑπακοή στίς πνευματικές συμβουλές καί ὁδηγίες τοῦ ἱερέα-πνευματικοῦ πατέρα πού μᾶς ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια στόν Χριστό.