Ο ταπεινός επιστήμων και η γονυκλισία σώματος και ψυχής.
Ὁ βιοχημικός Ἀαρών Τσιχανόβερ τιμήθηκε μέ τό βραβεῖο Νομπέλ Χημείας 2004 γιά τήν μεγάλη του ἐπιτυχία στόν πόλεμο κατά τοῦ καρκίνου (ἀνακάλυψε τό ἔνζυμο-καταστροφέα τῶν πρωτεϊνῶν πού προκαλοῦν τόν καρκίνο).Πρίν ἀπό ἑνάμισυ χρόνο ὁ ἐπιφανής ἐπιστήμονας ἔδωσε μία ἐνδια-φέρουσα συνέντευξη
(BHMAGA- ZINO, σελ. 56, ἐφημ. ΒΗΜΑ 18/11/2005).Ἐκεί ἀνάμεσα στά ἄλλα,λέει καί τά ἑξῆς:
-Ἄν
μέ ρωτήσετε τί εἶμαι καί σᾶς
πῶ «ἐπιστήμονας»,καί
μετά μοῦ ζητήσετε νά σᾶς
ἐξηγήσω τί ἐννοῶ,
θά σᾶς πῶ
ὅτι εἶμαι
ἕνας θεατής. Δέν κάνω κάτι. Ἀκολουθῶ
ἁπλά τόν Θεό, τά βήματα τοῦ
Θεοῦ. Αὐτός
εἶναι πού κάνει τά πάντα.Ὅλες
οἱ ἀνακαλύψεις
εἶναι δικές του. Ἐγώ
δέν ἀνακάλυψα τίποτε. Ἐκεῖνος
μέ ὁδηγεῖ
στό νά κάνω ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις.
Καί
τότε ἀναρωτιέμαι, στήν περίπτωση πού κάτι πάει
στραβά, πώς θά μπορέσω νά τό διορθώσω. Αὐτό
ἀποτελεῖ
τό μέγιστο τῆς δικῆς
μου παρέμβασης.
Πῶς
νά σᾶς τό πῶ;
Ἐγώ εἶμαι
ἕνα εἶδος
ἐρευνητή· ἕνας
ἄνθρωπος πού ἀποκαλύπτει
πράγματα. Ἡ δουλειά μου εἶναι
νά ἀποκαλύπτω τά μυστικά τῆς
φύσης. Καί ὅταν ἀποκαλύπτεις
τά μυστικά τῆς φύσης, γίνεσαι
πολύ ταπεινός. Γιατί ἡ πολυπλοκότητα τῆς
δημιουργίας εἶναι τόσο μεγάλη, πού
ὁ ἄνθρωπος
ἀναγκάζεται νά τοποθετήσει τόν ἑαυτό
του στίς σωστές διαστάσεις· καί τότε δέν θέλει οὔτε
ἐξουσία, οὔτε
τίποτε.
* * *
Εἶναι ἄξια θαυμασμοῦ ἡ ταπείνωση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐπιστήμονα. Μήπως ὅμως εἶναι καί ἕνας δριμύς ἔλεγχος γιά τήν δική
μας ἐλλιπή ταπείνωση; Ταπείνωση ὄχι πιά ἐνώπιον τοῦ μεγαλείου τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἔργου Του γιά τήν
σωτηρία μας.
Στόν ἐσπερινό τῆς Κυριακῆς τῆς Πεντηκοστῆς γονατίζουμε τήν ὥρα πού διαβάζονται ἐκεῖνες οἱ ὡραιότατες εὐχές τῆς ἑορτῆς. Ἡ σωματική αὐτή κίνηση εἶναι συμβολική: δείχνει τήν ταπείνωσή μας.
Γιά νά εἶναι ὅμως σωστή καί πλήρης
πρέπει νά συνοδεύεται καί ἀπό τήν ταπείνωση τῆς ψυχῆς. Ἀφοῦ,σῶμα καί ψυχή συνιστοῦν τόν ἕνα ἄνθρωπο.
Γι᾿αὐτό, λέμε σέ ἕνα τροπάριο τῶν ἀποστίχων(Κυριακή Πεντηκοστῆς, ἑσπέρας): «Ἐμεῖς,ἄν καί προερχόμαστε ἀπό τούς ἀπίστους,εἰδωλολάτρες καί ὀρθολογιστές,ἀξιωθήκαμε τοῦ θείου φωτός·γιατί στηριχθήκαμε στά λόγια καί τά διδάγματα τῶν ἀποστόλων,πού μιλοῦν γιά τήν δόξα τοῦ Θεού,τοῦ εὐεργέτου τῶν ὅλων.Μαζί μ᾿ αὐτούς,λοιπόν, ὑποκλίνοντας καρδιές καί γόνατα,μέ πίστη ἄς προσκυνήσωμε τό Ἅγιο Πνεῦμα,τόν Σωτήρα τῶν ψυχῶν μας.»
Τό νά γονατίσουμε σωματικά εἶναι μᾶλλον κάτι εὔκολο. Τό δύσκολο εἶναι τό γονάτισμα τῆς ψυχῆς μας, δηλ. ἡ ταπείνωση. Γιατί ἄραγε; Γιατί,ταπείνωση σημαίνει: ἐμπιστεύομαι τόν Χριστό σέ ὅλα. Καί κάνω ὑπακοή σ΄Αὐτόν, σέ ὅλα. Εἴτε μοῦ ἀρέσουν, εἴτε ὄχι. Γιατί ξέρω ὅτι οἱ ὁδηγίες τοῦ Χριστοῦ μέ ὁδηγοῦν κοντά Του. Στήν πράξη, αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ὑπακοή στίς πνευματικές
συμβουλές καί ὁδηγίες τοῦ ἱερέα-πνευματικοῦ πατέρα πού μᾶς ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια στόν Χριστό.