Το παιδί με το προορατικό χάρισμα
Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού νοσοκομείουτου Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει.
Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην
συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί
διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Η καταγωγή του ήταν από το Φίερι της
Αλβανίας. Οι γονείς του
αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο μετά
την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να
βαπτιστεί.
Άκουγε
για τον Χριστό και ήθελε να γίνει «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εις τον όνομα του
Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.
Όλοι
τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ο καρκίνος είχε προχωρήσει αρκετά και ήδη του
είχε στερήσει την όράση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με
μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ.
Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν τον ίδιο.
Όσοι τον
επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχει κάτι διαφορετικό σ' αυτό τον παιδί.
Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπο του
έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάει συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές η μητέρα
του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε: «Μητέρα, έλα γρήγορα.
Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις».
Και έτσι γινόταν.
Ο
ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοιχτό
τον στόμα κάνοντας με ευλάβεια τον.... σταυρό του. Ενώ δεν γνώριζε την
ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα
τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δύο κλειστές πόρτες που χώριζαν
τον δωμάτιό του από τον διάδρομο που ερχόταν ο ιερέας.
Αυτό το βεβαιώνει και η ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου η
οποία εθελοντικά φρόντιζε τον παιδί αυτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω»,
της είπε μία μέρα. «Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις
σκάλες που ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δύο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με
ολόασπρη στολή που γέρνουν προς τον Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους
τον προστατεύουν».
Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις, Δημητράκη, πως
πάμε;». Του απάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω από κοντά. Εγώ είμαι καλά.
Εσείς μην στενοχωριέστε που έφυγε η γυναίκα σας. Ο Θεός θα είναι μαζί σας γιατί
είστε καλός άνθρωπος». Ο γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε τον
θλιβερό γεγονός που είχε συμβεί την προηγούμενη ημέρα στο σπίτι του, ότι δηλαδή
η γυναίκα του τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα.
«Αυτό
είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι τον γνώριζαν.
Την τελευταία φορά που κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να
σταθεί καθιστός στο κρεβάτι αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον
Χριστό ξαπλωμένος. «Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά εκοιμήθη.
Ο ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να
διάβαση στον Δημητράκη τον τρισάγιο, είπε: «Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στην ζωή
μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του
κεχριμπαριού». Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να
βαπτιστούν.
apantaorthodoxias.blogspot.com
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2011/04/blog-post_10.html
_____________________________________
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΑ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ: Πρωτ. Βασίλειος Γιαννακόπουλος ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ: Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ: + ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ