ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ
Την Κυριακή 8
Φεβρουαρίου ε.έ. ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Αμβρόσιος ιερούργησε στον
Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Αιγίου, όπου και τέλεσε την εις πρεσβύτερον χειροτονία
του Ιερολογιωτάτου Διακόνου π. Γερβασίου Ιωακειμίδη, καταγομένου εκ Πατρών και
αποφοίτου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος διακόνησε
για πέντε έτη κοντά στον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας και στον Ιερό
Μητροπολιτικό Ναό Παναγίας Φανερωμένης.
Ο π. Γερβάσιος
στην χειροτονητήρια ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Οι μέρες στις
οποίες ζούμε έχουν ανάγκη αυτής της υπομονής και της αγάπης καθώς οι
σειρήνες
του διαβόλου οδηγούν ολοένα και περισσότερο κόσμο στην ασωτία. Και γνωρίζω ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος
και επίπονος πολλές φορές, μα δεν δειλιάζω ούτε λιγοψυχώ καθώς στα αυτιά μου
ηχεί ο λόγος του Άγιου Ιωάννου του Χρυσόστομου “Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το
κλυδώνιον· αλλ' ου δεδοίκαμεν, μη καταποντισθώμεν· επί γαρ της πέτρας
εστήκαμεν. Η δε πέτρα ην ο Χριστός”. Πάνω σε αυτή την πέτρα, στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, θα εναποθέσω
τους ανθρώπινους λογισμούς, τις αμφιβολίες, τις μεταπτώσεις, τους
κλυδωνισμούς, τα προβλήματα, τις δύσκολες στιγμές, και εκείνος είμαι βέβαιος κατά τον δικό του λόγο προς τον Πέτρο, ότι θα μου δώσει το χέρι και θα με
μεταμορφώσει, θα με πληρώσει με τη χάρη Του
και θα μου δώσει δύναμη, θάρρος, τόλμη, φως και αγάπη…
Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, ο Θεός ευλόγησε ώστε από την αρχή της
ιερατικής μου διακονίας και αφοσιώσεως στην Εκκλησία να βρεθώ δίπλα σας. Κοντά
σε μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα. Η διακονία και η μαθητεία μου κοντά
σας αυτά τα χρόνια ήταν όχι απλώς ωφέλιμη αλλά και διδακτική για μένα.
Με διδάξατε με την υπομονή, τις αρετές σας, την πλήρη αφοσίωση σας στον
Χριστό την μεγάλη πίστη σας, το απαράμιλλο αγωνιστικό σας φρόνιμα, με το οποίο
υπερασπίζεσθε τα όσια και ιερά της πίστεως και της Πατρίδας μας, την πνευματική
σας εμπειρία με όλη σας τη ζωή, τι σημαίνει ιερέας, τι σημαίνει στην πράξη και
όχι στα λόγια να αναλώνετε κανείς και να καίει σαν λαμπάδα νύχτα και ημέρα για
το ποίμνιο του.
Νιώθω σεβασμό, απαράμιλλη ευγνωμοσύνη προς το σεβαστό πρόσωπο σας και σας
δίνω την υπόσχεση ότι όλα αυτά θα τα διαφυλάξω ως ανεκτίμητο θησαυρό στην
καρδιά μου, και ότι θα συνεχίσω να βρίσκομαι κοντά σας με την ίδια και
περισσότερη ακόμη αφοσίωση, υπακοή , αγάπη και προθυμία.
Παρακαλώ και εσείς μην παύσετε να δείχνετε ανοχή και υπομονή στις παραλείψεις μου και να με αγκαλιάζετε με την πατρική σας
αγάπη. Αυτή θα είναι η μόνη μου παρηγοριά και η κινητήριος δύναμη στο έργο της
ιερατικής μου διακονίας…”
Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας αντιφωνώντας προέτρεψε τον χειροτονούμενο
στην ιερατική του πορεία,
1) να έχει πάντοτε την αγκαλιά του ανοικτή για όλους, χωρίς να διακρίνει
τον πλούσιο από τον φτωχό, τον επίσημο από τον μη επίσημο, τον σημαντικό από
τον ασήμαντο,
2) να στηλιτεύει και να
ελέγχει πάντοτε την αμαρτία, καθώς στην εποχή μας το παράνομο παρουσιάζεται ως
νόμιμο, το παρά φύσει ως φυσιολογικό, το άδικο ως δίκαιο κ.ά., ποτέ όμως να μην
ελέγξει το πρόσωπο, διότι αποτελεί εικόνα του Θεού, και
3) να αγκαλιάσει τον αμαρτωλό και να τον οδηγήσει στην μετάνοια και στην
επιστροφή στον δρόμο του Θεού.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
*****************************
Ακολουθεί η χειροτονητήριος ομιλία του π. Γερβασίου Ιωακειμίδη καθώς φωτογραφικό υλικό
Σεβασμιώτατε , Πάτερ και Δέσποτα.
Σεβαστοί μου Πατέρες και Αγαπητοί μου Αδελφοί .
Βαδίζουμε ήδη
στην δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει την
παραβολή του ασώτου υιού ως παράδειγμα και πρότυπο ζωής ταπεινώσεως και
μετανοίας. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη προς τον οικτίρμονα Κύριο, επειδή
ευδόκησε η ημέρα της προσωπικής μου Πεντηκοστής να συμβαδίσει με την σημερινή
ημέρα, καθώς το νόημα της σημερινής παραβολής θα με βοηθήσει, τόσο στην
πνευματική μου ζωή, όσο και στην ιερατική μου πορεία.
Στην πνευματική
ζωή, μου δίνει δυο όπλα για να μπορέσω να αποφύγω τις παγίδες του διαβόλου, την
ταπείνωση και την μετάνοια, τα οποία μου υποδεικνύουν ασφαλώς τον δρόμο, που οδηγεί προς τον
αγαπήσαντά με Πατέρα, όπως τον άσωτο
υιό, ο οποίος όταν ήλθε εις εαυτόν και
κατάλαβε τις αστοχίες της ζωής του. Δεν πρέπει να θεωρήσω τον εαυτό μου τέλειο
και σωστό, επειδή αξιώθηκα να διακονώ
τον Κύριο, γιατί τότε θα γεμίσω με εγωισμό και σκληροκαρδία, ως ο πρεσβύτερος
υιός, που σε μια στιγμή έχασε τα πάντα, όσα είχε προσφέρει στον πατέρα του, επειδή δε δέχτηκε
να συγχωρέσει στην καρδιά του τον αδελφό του.
Για την ιερατική μου πορεία δεν υπάρχει καλύτερο
παράδειγμα από τον Πατέρα της παραβολής, ο οποίος, γεμάτος από αγάπη και σπλάχνα οικτιρμών,
καρτερεί την επιστροφή του απολωλότος
υιού, όχι για να τον επιπλήξει, μα για
να του προσφέρει όλα αυτά που είχε πριν την πτώση του, και να τον αποκαταστήσει στην προτέρα θέση
του, ως υιού του.
Οι μέρες στις
οποίες ζούμε έχουν ανάγκη αυτής της υπομονής και της αγάπης καθώς οι σειρήνες
του διαβόλου οδηγούν ολοένα και περισσότερο κόσμο στην ασωτία. Και γνωρίζω ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος
και επίπονος πολλές φορές, μα δεν δειλιάζω ούτε λιγοψυχώ καθώς στα αυτιά μου
ηχεί ο λόγος του Άγιου Ιωάννου του Χρυσόστομου «Πολλά τα κύματα και χαλεπόν το κλυδώνιον· αλλ' ου δεδοίκαμεν, μη
καταποντισθώμεν· επί γαρ της πέτρας εστήκαμεν». Η δε πέτρα ην ο Χριστός. Πάνω σε αυτή την πέτρα, στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, θα εναποθέσω
τους ανθρώπινους λογισμούς, τις αμφιβολίες, τις μεταπτώσεις, τους
κλυδωνισμούς, τα προβλήματα, τις δύσκολες στιγμές, και εκείνος είμαι βέβαιος κατά τον δικό του λόγο προς τον Πέτρο, ότι θα μου δώσει το χέρι και θα με
μεταμορφώσει, θα με πληρώσει με τη χάρη Του
και θα μου δώσει δύναμη, θάρρος, τόλμη, φως και αγάπη.
Διότι είπε στους μαθητές του στο τελευταίο
δείπνο : Στον κόσμο θλίψεις θα δοκιμάσετε, όμως έχετε θάρρος, διότι εγώ νίκησα
τον κόσμο. Αυτή τη νίκη του Κυρίου θα νιώσω μέσα μου, Σεβασμιώτατε πάτερ και
δέσποτα, όταν σε λίγα λεπτά θα με οδηγήσετε στο ιερό θυσιαστήριο για να λάβω
από τα σεπτά χέρια σας τη θεία χάρη, που θα θεραπεύσει τις πνευματικές μου
ασθένειες και θα αναπληρώσει τις ελλείψεις μου καθιστώντας με άξιο, εμέ τον
ανάξιο και ελάχιστο, προκειμένου να διακονήσω το λαό του Θεού, που θα μου
εμπιστευθείτε.
Πάντοτε με συνεκλόνιζαν Σεβασμιώτατε τα
λόγια του Κυρίου προς τους μαθητές του «
οφείλετε, έλεγε, να πλύνετε τα πόδια ο ένας του άλλου, όπως
εγώ έκανα για σας ». Τούτο σημαίνει, ότι σήμερα υπόσχομαι στο Θεό σε εσάς και το
λαό του Θεού ότι θα μείνω διακονών και διαρκώς θυσιαζόμενος και μελιζόμενος ως
ο Αμνός, προσευχόμενος, υπέρ των
ημετέρων αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων.
Στην πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα, ο Θεός ποτέ δεν με άφησε χωρίς να αισθανθώ
την παρουσία Του, ιδιαιτέρως μέσα από
τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι
συνετέλεσαν αποφασιστικά και θυσιαστικά στην εν Χριστώ ανατροφή και πνευματική
μου αναγέννηση. Και πρώτα απ’ όλα αναφέρομαι στους Αγίους και σεβαστούς γονείς
μου, οι οποίοι πάντοτε βρίσκονται δίπλα μου με στήριζαν και με στηρίζουν στην
απόφαση μου να αφιερωθώ στον Χριστό, εγκαταλείποντας και εκείνοι τα πάντα για
να με ακολουθήσουν στην πνευματική μου ανάβαση.
Για να προχωρήσει ωστόσο κάποιος στην
πνευματική ζωή και να αντιμετωπίσει τις παγίδες του διαβόλου και τα πάθη του,
σημαντική είναι η παρουσία του πνευματικού πατέρα. Αυτή τη στιγμή της
προσωπικής μου πεντηκοστής, αισθάνομαι ανεξόφλητη ευγνωμοσύνη προς τον
πνευματικό μου πατέρα π. Ανδρέα Γεωργακόπουλο, ο οποίος από την παιδική και
νεανική μου ηλικία, ανέλαβε το δύσκολο έργο της πνευματικής μου καθοδηγήσεως,
με γαλούχησε όχι απλώς γνωσιολογικά ή
συμβουλευτικά αλλά με την ίδια του τη ζωή, είναι ζωντανό παράδειγμα για
μένα θυσιαστικής πορείας, αγάπης, πίστεως και αφοσιώσεως στο Θεό.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω να πω και στους
ανθρώπους που βρήκα εδώ στην ιερά μητρόπολη μας και με αγκάλιασαν όλοι στοργικά
και πατρικά. Στον Πανοσιολογιότατο
Αρχιμανδρίτη πατέρα Καλλίνικο Πουλή, Καθηγούμενο της ιστορικής Ιερά Μονής
Ταξιαρχών και τους εν Χριστώ αδελφούς
της Ιεράς Μονής οι οποίοι με αποδέχθηκαν και με βοήθησαν να πραγματοποιήσω
την εκ βάθους καρδίας επιθυμία της ζωής
μου να γίνω μοναχός και να αποκτήσω όχι απλώς μία βάση πνευματική αλλά μία
πνευματική οικογένεια. Στους ιερείς και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του ιερού
Ναού Αγίου Ιωάννου Καλλιθέας Αιγίου καθώς και τους ιερείς και το εκκλησιαστικό
συμβούλιο του Μητροπολιτικού Ναού Παναγίας Φανερωμένης στους οποίους και
υπηρέτησα σαν διάκονος αυτά τα χρόνια.
Εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ όλους τους ιερείς που σήμερα παρευρέθησαν
κοντά μου, με ενισχύουν με τις προσευχές τους και σε λίγα λεπτά θα με οδηγήσουν
στο ιερό θυσιαστήριο .
Σεβασμιώτατε Πάτερ και δέσποτα, ο Θεός
ευλόγησε ώστε από την αρχή της ιερατικής μου διακονίας και αφοσιώσεως στην
Εκκλησία να βρεθώ δίπλα σας. Κοντά σε μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα. Η
διακονία και η μαθητεία μου κοντά σας αυτά τα χρόνια ήταν όχι απλώς ωφέλιμη
αλλά και διδακτική για μένα. Με διδάξατε με την υπομονή, τις αρετές σας, την
πλήρη αφοσίωση σας στον Χριστό την μεγάλη πίστη σας, το απαράμιλλο αγωνιστικό
σας φρόνιμα, με το οποίο υπερασπίζεσθε τα όσια και ιερά της πίστεως και της
Πατρίδας μας, την πνευματική σας εμπειρία με όλη σας τη ζωή, τι σημαίνει
ιερέας, τι σημαίνει στην πράξη και όχι στα λόγια να αναλώνετε κανείς και να
καίει σαν λαμπάδα νύχτα και ημέρα για το ποίμνιο του. Νιώθω σεβασμό, απαράμιλλη
ευγνωμοσύνη προς το σεβαστό πρόσωπο σας και σας δίνω την υπόσχεση ότι όλα αυτά
θα τα διαφυλάξω ως ανεκτίμητο θησαυρό στην καρδιά μου, και ότι θα συνεχίσω να
βρίσκομαι κοντά σας με την ίδια και περισσότερη ακόμη αφοσίωση, υπακοή , αγάπη
και προθυμία.
Παρακαλώ και εσείς μην παύσετε να δείχνετε
ανοχή και υπομονή στις παραλείψεις
μου και να με αγκαλιάζετε με την πατρική
σας αγάπη. Αυτή θα είναι η μόνη μου παρηγοριά και η κινητήριος δύναμη στο έργο
της ιερατικής μου διακονίας.
Ευχηθείτε παρακαλώ πολύ ο Παράκλητος το
Πνεύμα της Αληθείας να με φωτίζει, να γίνει ποδηγέτης μου οδηγώντας τα βήματα
μου στην νέα πορεία της οποίας αφετηρία είναι η σημερινή ημέρα.
Και νυν, δέσποτα Άγιε ελήλυθεν η ώρα….. Μη
έχοντας τι άλλο να πω, υπακούοντας και πάλι στο θέλημα του Θεού κλείνω τον
αυχένα και ως άλλος Σαμουήλ αναφωνώ ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ ΟΤΙ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ.
