Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΡΟΝΟ






_________Πάει πιά καί το 2008, Πέρασε κι αυτό, ανήκει στην ιστορία! Είθε ο Παναγαθος Θεός να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας, τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας, τις αδικίες και ό,τι άλλο αντίθετο πρός το πανάγιο θέλημά Του επράξαμε. Είθε επίσης ο φιλάνθρωπος Κύριός μας να αναπαύσει στά ουράνια σκηνώματα τίς ψυχές όλων εκείνων των προσφιλών μας προσώπων, τά οποία έφυγαν από την πρόσκαιρη τούτη ζωή. κατά την διάρκεια του 2008. Μεταξύ αυτών δεν μπορούμε να λησμονήσουμε τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κυρό Χριστόδουλο και τον μακαριστό επίσης Γέροντα, τον Μητροπολίτη Σηλυβρίας κυρό Αιμιλιανό, οι οποίοι "εξεμέτρησαν το ζην¨ κατά την διάρκειαν του λήξαντος έτους.
________Τώρα πλέον το βλέμμα μας στρέφεται πρός το μέλλον, κοιτάμε μπροστά. Ένας νέος χρόνος φέρνει μαζί του νέες ελπίδες, νέες αποφάσεις, νέες προοπτικές Είμαστε μπροστά σε μια καινούργια αφετηρία. Είθε ο καλός Θεός νά ευλογήσει και τις προθέσεις μας και τα σχέδιά μας.
________Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, ο καινούργιος χρόνος μπαίνει γεμάτος αγωνία! Μαύρα σύννεφα κυριαρχούν ολόγυρά μας. Η αγωνία κυριεύει την ψυχή μας. Στη Γάζα γίνεται πόλεμος! Το Ισραήλ επιτίθεται και σκορπάει το θάνατο στον άμαχο πληθυσμό! Οι ισχυροί της γῆς με τη σιωπή τους και με την ένοχη ανοχή τους καλύπτουν τήν επιθετι-κότητα του Ισραήλ! Μια γενοκτομνία βρίσκεται σε εξέλιξη, καί ουδείς διαμαρτύρεται. Φαίνεται πως η ζωή ενός Παλαιστινίου έχασε την αξία της! Εγώ σήμερα ντρέπομαι ως άνθρωπος.
_________Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα παιδιά μας, αγανακτισμένα βγήκαν στους δρόμους! Έκαμαν διαδηλώσεις, και ειρηνικές και καταστροφικές! Έπειτα από τις καταστροφές του Δεκεμβρίου, ξεκουράζονατι τώρα και ανασυντάσσονται. Το ραντεβού τους έχει προσδιορισθή για τις 9 Ιανουαρίου 2009! Η Κυβέρνησις..... ησυχάζει. Ο Λαός όμως αγωνιά! Πολλοί διερωτώνται: 'τί τέξεται η επιούσα;"
_________Τα ΜΜΕ παραπληροφορούν το φιλοθεάμον κοινό. Παραποιούν τα γεγονότα, διαστρεβλώνουν τήν αλήθεια, φανατίζουν τά πλήθη, εγκληματούν κατά της ηθικής, κατά της θρησκείας, κατά της Ελλάδος! Μεταβάλλονται, αργά αλλά σταθερά, σε δολιοφθορείς της Ελ-λάδος και ολετήρες του Έθνους!
_________Η Εκκλησία της Ελλάδος, διά του νέου Προκαθημένου της, αποκλείνει πρός τά αριστερά. Με σταθερά βήματα συγκλίνει πρός την αριστερή ιδεολογία και την αριστερή κουλτούρα! Ποιός μπορεί να ξεχάσει αυτό τό αμίμητο καί πρωτάκουστο, που ξέφυγε από τά χείλη του Αρχιεπισκόπου μας, ότι "οι ἁριστεροί είναι πιό πιστοί από τους δεξιούς"; Μακάρι νά ήταν ἐτσι! Αλλά στα εξωκκλήσια πολλών χωριών μας υπάρχουν αψευδείς μάρτυρες οι τοιχογραφίες, όπου τά μάτια των Αγίων είναι βγαλμένα από τις ξιφολόγχες των αριστερών! Ὀλοι είναι ευπρόσδεκτοι στην Εκκλησία του Χριστού, υπό μίαν και μόνην προϋπόθεσιν, ότι θα μετανοήσουν. Κι' αυτό ακόμη δεν τό είδαμε. Ακούσαμε όμως καί είδαμε τόν εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλαβάνο, (αλήθεια πολύ .......φτωχό (!) άνθρωπο, ο οποίος επάξια εκπροσωπεί τά λαϊκά στρώματα, δηλ. την φτωχολογιά) ακούσαμε, λέγω και είδαμε τον κ. Αλαβάνο νά ομιλεί στη Βουλή, χρησιμοποιώντας λόγια του Αρχιεπισκόπου μας. Πόσο αξιοθαύμαστη είναι αυτή η προσέγγιση ιδεών! Σε κάθε περίπτωση ας μη μας κατακρίνουν μερικοί για την υπογρἀμμιση αυτού του σημείου όσον αφορά τον Αρχιεπίσκοπο. Η ταξινόμηση δεν είναι δική μας. Απηχεί την ἀποψη του δημοσιογραφικού κυρίως κόσμου την οποία κατέγραψε ο κ. Γεώργιος Λιακόπουλος σε άρθρο του μέ τίτλο "ΟΡΚΟΙ" της 30ής Δεκεμβρίου 2008 στην εφημερίδα "Ελ. Τύπος". Μεταφέρω εδώ το σχετικό απόσπασμα:
"Εάν ήταν εφικτό να τοποθετηθεί στην πολιτική κλίμακα ο τρόπος που διοικεί τα εκκλησιαστικά πράγματα (ενν. ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος), θα καταλάμβανε το χώρο της "Κεντροαριστεράς". Ὁπερ ἐδει δείξαι, όπως λέγαμε μια φορά κι ένα καιρό στα σχολεία μας.
_______Μπαίνουμε, λοιπόν, σ΄ένα καινούργιο χρόνο με μιά σύγχυση, μέ αβεβαιότητα, με ανησυχία, με αγωνία, θα έλεγα.
________Τήν άγωνία των σκεπτομένων Ελλήνων εξέφρασε πολύ έγκαιρα με την χριστου-γεννιάτικη ευχετήρια κάρτα του ο βετεράνος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμους, ο ήρωας του έπους της Αλβανίας, ο των ΔΕΚΑ ΕΞ (16) ετών νεώτερος σε ηλικία ενθουσιώδης πολε-μιστής της Ηπείρου, ο εθελοντής και ένοπλος υπέρμαχος των αξιών της ζωής στο θέατρο των επιχειρήσεων της Αλβανίας, ο υπερασπιστής του τριπτύχου "ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ" Κύριος Κύριος ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΟΥΝΗΣ! Πολύ πρό των λυπηρών επεισοδίων των Αθηνών μέ την ευχετήρια κάρτα του περιέγραψε την αγωνία των ολίγων, που μπορούν ακόμη και σήμερα να στοχάζωνται και να προβληματίζωνται. Δεν πέρασαν πολλές ημέρες και η αγωνία ενός θαρραλέου πολίτη, που έχει τη δύναμη να τα λέγει "έξω από τά δόντια", καθαρά και σταράτα, βρήκε την πιό φρικτή επαλήθευση με τά δρώμενα εντός και εκκτός της Ελλάδος. Παραθέτουμε τό κείμενο αυτό ως μνημειώδες! Και ευχαριστώ δημοσίως τον αγαπητό κ. Τσούνη για την παρρησία του.
_______ Αγαπητοί μου φίλοι καί αδελφοί,
_______ Σας εύχομαι ευλογημένο παρά Κυρίου το ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2009. Ο Χριστός να είναι μαζί μας στο κάθε βήμα της ζωής μας, κι εμείς μαζί με το Χριστό μας καθημερινώς και αδιακόπως! ΑΜΗΝ.
+ Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος
Πρωτοχρονιά 2009

ΣΗΜ. Η φωτογραφία μας παρουσιάζει ένα αετό στό Σουδάν. Περιμένει με καρτερία νά ξεψυχήσει ένα μικρό παιδί, για να το κατασπαράξει! Το θέαμα είναι μακάβριο καί γι αυτό αποκρουστικό. Αλλά και συγχρόνως διδακτικό. Διότι ακόμη και τα όρνεα έχουν τρόπους καλής συμπεριφοράς! Ο αετός δεν θίγει το παιδάκι, ἐφ' όσον αυτό είναι στη ζωή! Στην ανθρώπινη κοινωνία σήμερα πια δεν υπάρχουν τέτοιες ευαισθησίες! Ιδίως τα ΜΜΕ μας κατα-σπαράσσουν ζωντανούς!

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟ ΕΛΛΗΝΑ κ. ΤΣΟΥΝΗ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2008

Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί και εκλεκτοί φίλοι,

____Ισως θα έδει το παρόν και τελευταίο σημείωμα μου, να ήτο ένα μακρότατο ετήσιο μήνυμα οργής και θρήνου.
____Οργής και θρήνου δια την διεκτραγώδησιν των όσων διαδραματίζονται σήμερον στην ευλογημένη άλλοτε χώρα μας.
____Δεν υπάρχει αρχή και τέλος των όσων σήμερα συγκλονίζουν τα θεμέλια της Αγαπημένης μας Ελλάδας.
____Ιεροί Θεσμοί, όπως η Δικαιοσύνη, οι Άγιες Ένοπλες Δυνάμεις μας, τα Σώματα Ασφαλείας, η Σώτειρα Εκκλησία, η Παιδεία μας, οι Παραδόσεις μας και παν ό,τι άλλοτε ποτέ, συνέθετε το μεγαλείον της ΓΗΣ που έγκειτο εντός της : Μία Ελλάδα.
____Εκείνοι, που θα έπρεπε να θωρακίζουν τους Θεσμούς και τις παραδόσεις μας, τους πέταξαν στον Καιάδα ως περιττό φορτίον, ή άχθος αρούρης και άνοιξαν τις πύλες της χώρας ενσυνειδήτως στους καταστροφείς.
____Η απαρίθμησις παρέλκει.
____Το ζούμε πρωτογενώς.
____Η διατήρησις μίας καρέκλας των πολιτικών, με ελάχιστος εξαιρέσεις, ή όλων εκείνων των εντεταλμένων διά την διοίκησιν της Χώρας, οίτινες ανήγαγον εις θρησκείαν και Επιστήμην τον ευδαιμονισμόν, την δολίαν καταναλωτικήν κοινωνίαν και την αφθονίαν των αγαθών που δεν τους χρειάζονται: Αλλοίμονό τους.
____ΑΙΣΧΟΣ είναι ο ελάχιστος φόρος ατιμίας που διαπράττουν ή τούς χρειάζεται.
____Η Θρησκεία, η Πατρίδα, η Οικογένεια, η Αγάπη, ο Αμοιβαίος σεβασμός, η Ντροπή, η Ευθύνη, η Θυσία, η Ευγνωμοσύνη, για εκείνους που έχτισαν την Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους.
____Αλλά βλέπετε, η ανοχή όλων μας, τηρουμένων των αναλογίων, εξέθρεψε την διαφθοράν τους.
____Γιατί βλέπετε, η ευγνωμοσύνη είναι βαρύ φορτίον, γι’ αυτούς, και ελησμόνησαν ποιοί έχτισαν την Αγία Πατρίδα μας με το αίμα τους και τις Θυσίες τους.
____Έτσι αποδεικνύεται, ότι στόχος τους είναι ένας.
____Να γκρεμίσουν την Ελλάδα των προγόνων και των Θυσιασθέντων για να είναι υπερήφανοι ότι θα αποδειχθούν άλλοι Ηρώστρατοι.
____Γι’ αυτό ήνοιξαν τον ασκόν του Αιόλου, εις τας δυνάμεις του σκό­τους, της κραιπάλης και της ασυδοσίας.
____Τα γράφω και τα λέγω διότι όποιος εθελοτυφλεί. "προσποιούμενος αδυναμίαν οράσεως................... κάνει χειρότερο κακό.»

__________________Εδώ σταματώ
____Βαρύτατα τραυματισμένος, αλλά ουχί μετανιωμένος διά τους δια­χρονικούς αγώνες μου, για την Πατρίδα.
____Έλληνες Γρηγορείτε.
____Έλληνες ομοψυχήσατε, οι καιροί ου μενετοί.
____Αδελφοί Έλληνες, διά τας ελαυνομένας Αγίας Ημέρας των Χρι­στουγέννων και του Νέου Έτους 2009, σας εύχομαι από καρδίας, ό,τι καλό.


Μετ' εξιδιασμένης τιμής
ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΟΥΝΗΣ
(υπογρ)
Ο Νεώτερος Βετεράνος
του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με Διεθνή Αναγνώρισιν







Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Προς τον Ιερόν Κλήρον τους Εντίμους Άρχοντας
Και το ευσεβή Λαόν της καθ Ημάς Θεοσώστου Επαρχίας


«Χριστός γεννάται δοξάσατε»




Ψάλλουμε καί πάλιν χαρρμοσύνως «Χριστός γεννάται δοξάσατε» μέ πλημμυρισμένη τήν καρδιά μας από ανέκφραστη χαρά και αγαλλίαση, γιατί «ετέχθη σήμερον Σωτήρ».
Πραγματοποιείται αυτή τή νύκτα η μεγαλύτερη ευεργεσία τού Θεού Πατρός καί Δημιουργού τού Παντός. Κι' αυτή είναι η αποστολή τού μονογενούς Υἱοῦ Του στόν κόσμο. Η κάθοδος τού θείου Λόγου στή γή μαρτυρεί τό μέγιστο ύψος τής αγάπης τού Θεού Πατρός πρός τό άνθρωπο καί τό βάθος τής πανσοφίας του γιά τήν εκλογή της ανθρωπωσωτηρίου μεθόδου. Δέν εκπλήσει τόσον η δημιουργία τού Ουρανού και τής γής καί «πάντων των εν αυτή», όσον η Οικονομία Αυτού περί τήν ενανθρώπηση τού Θείου Λόγου , τού Χριστού.
Η Ενανθρώπηση τού Χριστού αποτελεί πλέον τό απελευθερωτικό σάλπισμα ανά τά πέρατα της Οικουμένης. Όπως ο φυσικός ήλιος αποτελεί τόν μόνιμο τροφοδότη τού φυτικού καί ζωϊκού Βασιλείου, έτσι καί ο πνευμετικός Ήλιος τής Δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, αποτελεί τήν μοναδική πηγή πρός τήν οποία πρέπει νά στρέφεται κάθε ανθρώπινη καρδιά, ώστε νά ζωογονείται καί νά λαμβάνει από Αυτόν, δύναμη, φώς καί ζωή.
Η θεική αυτή ακτινοβολία του πλημμυρίζει και περιλούζει κάθε πιστό άνθρωπο σέ όλο του τό είναι, ώστε από κάθε ψυχοσωματικό πόρο, νά διέρχονται οι αντίστοιχες ακτίνες καί η όλη ψυχοσωματική του ύπαρξη νά φωτίζεται καί νά φλέγεται, χωρίς νά κατακαίεται όπως η «φλεγόμενη καί μή καιόμενη βάτος» ενώπιον τού Μωυσέως.
Αδέλφια μου και Παιδιά μου, χρονικά μία φορά γεννήθηκε ο Χριστός στή Βηθλεέμ τής Ιουδαίας. Όμως στήν καρδιά κάθε πιστού, στήν καρδιά μας κατά τούς Πατέρες, γεννάται πάντοτε. Κάθε ψυχικά καθαρός πιστός, αισθάνεται αυτή τή νύχτα σκιρτήματα πνευματικά. Ο γνώστος καί μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι γράφει: «Όταν έρχονται Χριστούγεννα, ή καρδιά μου σκιρτά. Ω κόσμε, έχεις σκιρτήματα γιά πράγματα μάταια. Σκιρτήματα πνευματικά, πού χαρακτηρίζουν τήν αγία αυτή ημέρα».
Οι Εκκλησίες σήμερα είναι γεμάτες κι' αυτό είναι ευχάριστο. Όμως πόσο ευχάριστο καί σωτήριο θά είναι, εάν όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι αισθανόμαστε τά άγια σκιρτήματα δυστυχώς ζούμε σέ μία εποχή μέ ύφεση στήν οικονομίαπολοί χάνουν μέρος τού εισοδήματός των. Στό «Κελάρι της Αγάπης», πού διανέμονται δωρεάν είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης, η στρατιά των προσερχομένων αυξάνεται μέ γεωμετρική πρόοδο.
Αλλά πιο σοβαρή είναι η ύφεση. Η υποχώρηση των ηθικών αξιών, η επέκταση της ανομίας, η αναισχυντία των αμαρτανόντων. Ελημοσνήθη πλέον η ανάγκη της ηθικής διαπαιδαγωγήσεως των ανθρώπων. Η οικογένεια δεν είναι θερμοκήπιον αρετής και αγάπης. Η Παιδεία με βήμα ταχύ απομακρύνεται από τις ρίζες της φυλής μας. Εκπαιδευτικοί αφαιρούν την εικόνα του Χριστού από τις αίθουσες διδασκαλίας, αρνούνται να διδάξουν το μάθημα τον θρησκευτικών. Το κράτος εξισώνει το Ευαγγέλιο με το Κοράνιο και θέλει το μάθημα των Θρησκευτικών, γενικό μάθημα θρησκειών, παραβιάζοντας θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος.
Υπάρχει και τρίτη ύφεση και οπισθοδρόμηση. Η ύφεση της Εθνικής συνείδησης. Ο πατριωτισμός χαρακτηρίζεται «Εθνικισμός». Όποιος αγαπά την πατρίδα κατηγορείται «εθνικιστής» κι’ αυτή η κατηγορία τείνει να γίνει η πιο μεγάλη ύβρις στην εποχή μας. Βόρεια και Βορειοδυτικά της πατρίδος μας υπάρχει σοβαρή απειλή μειώσεως της εδαφικής ακεραιότητας και ο σύγχρονος Έλληνας αδιαφορεί και υπνωτεί.
Τά Μέσα μαζικής ενημέρωσης μεταδίδουν μεγιστοποιώντας, ότι ηθικό κακό, ότι σκανδαλώδες, ότι ερεθιστικό των κατωτέρων έξεων του ανθρώπου. Κι έτσι καταλύουν την ηθική και κάθε διαχρονική αξία, καταστρέφοντας την κοινωνία, ετοιμάζοντας την έλευση του Αντιχρίστου.
Μακάρι η σημερινή προσέλευσή μας στο Ναό να μην είναι αποτέλεσμα συνήθειας. Μακάρι να είναι μία πράξη μετάνοιας. Μία κίνηση επιστροφής στο Χριστό. Μακάρι τά Χριστούγεννα εφέτος να μην είναι γιορτή ρουτίνας, αλλά μια γιορτή της ψυχής μας. Ο Χριστός γεννήθηκε για να σώση τον Κόσμο. Γεννήθηκε και μας εδόθη. Όσοι δεν έλαβαν Αυτόν «έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι». Τά Χριστούγεννα λοιπόν, είναι μια πρόσκληση, από δούλοι της αμαρτίας να γίνουμε «απελεύθεροι Χριστού», από εργάτες του ψεύδους, εργάτες της αλήθειας.
Σας το εύχομαι από τά βάθη της ψυχής μου,


Χρόνια Πολλά, Πατέρες και αδελφοί
Χρονιά Πολλά, τέκνα μου εν Κυρίῳ αγαπητά και πολυπόθητα
Μετ’ ευχών πατρικών

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Η ΕΟΡΤΗ ΑΝΑΠΛΆΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΥΣΕΩΣ!


ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!


________Η εορτή των εορτών, αγαπητοί μου. Ὀ Θεός γίνεται άνθρωπος, για νά καταστήσει τον άνθρωπο θεό! Τόσο μεγάλο είναι τό νόημα της θείας Επιφανείας. Οι ουρανοί ανοίγουν και τα ουράνια αγάλλονται! Οι Άγγελοι υμνούν Τόν σαρκί συγκαταβάντα Θεό, τον Υιό καί Λόγο του Πατρός! Οι Ποιμένες σπεύδουν για να Τον προσκυνήσουν! Οι Μάγοι εξ Ανατολών φέρνουν τά δώρα τους! Η κτίσις αγάλλεται. "Χριστός γεννάται, δοξάσατε"

_________Το νόημα της εορτής είναι βαθύ, συγκλονιστικό! Ποιός νούς θα μπορέσει να χωρέσει το μέγεθος της θείας συγκαταβάσεως; Ποιά καρδιά θα μπορέσει να άντέξει αυτή την θεία αγάπη;

_________Το πρόβλημα της εποχής μας -η αμαρτία της εποχής μας θά έλεγα- ότι από την εορτή των Χριστουγέννων σήμερα έχουμε κρατήσει ακέραιο το περίβλημα και αφήσαμε το εσωτερικό της νόημα, το περιεχόμενό της. Εορτάζουμε τά Χριστούγενα, αλλά δεν τιμάμε τον γεννηθέντα Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου, τον Χριστό!

_________Χριστοὐγεννα δεν είναι τά χριστουγεννιάτικα δένδρα, ο διάκοσμος με τα πολύχρωμα λαμπάκια που αναβοσβύνουν, ο εορταστικός διάκοσμος των οδών, οι κουραμπιέδες, το πλούσιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, τα ρεβεγιόν, (που έγιναν κι αυτά της μόδας τα τελευταία τούτα χρόνια), οι δραπετεύσεις σε προορισμούς εκτός της Χώρας καί άλλα παρόμοια.

_________Χριστούγεννα είναι η ένταξη της υπάρξεώς μας στο θέλημα του Χριστού. Χριστούγεννα είναι η ενσωμάτωσή μας στο Σώμα του Χριστού, η "εν-χρίστωσή μας"! Ὀπως ο Θεός έγινε άνθρωπος, προσέλαβε δηλ. έφόρεσε τήν ανθρώπινη φύση για να την αγιάσει, έτσι κι εμείς πρέπει να "φορέσουμε" το Χριστό για να αγιασθούμε ατομικά, προσωπικά! Να Του δώσουμε το δικαίωμα να μας προσλάβει, ώστε να μας αγιάσει ως άτομα. Αυτό σημάίνει νά "φορέσουμε" το Χριστό, το να βάλουμε το Χριστό μέσα μας! Δηλ. να πλησιάσουμε τά αγιαστικά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, νά μετανοήσουμε για την άφρονη ζωή μας, να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας και να αποφασίζουμε, ότι από δω καί στο εξής η ζωή μας θα είναι πιό χριστοκεντρική, πιο ενάρετη, πιό πνευματική και αγιαστική.

_________Έτσι, μόνον έτσι· τότε και μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα!

_________Το κείμενο που ακολουθεί, παρέχει αφορμές για βαθύτερη προσέγγιση στο Μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. Είναι μια εξαιρετική ομιλία, την οποία έκαμε ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δορμπαράκης, κληρικός της Ιερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, την περασμένη Κυριακή, 21 Δεκεμβρίου, στην Αίθουσα Ομιλιών της Μητροπόλεώς μας. Είμεθα εὐγνώμονες, διότι μας παρεχώρησε το κείμενο για το Blog.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, αγαπητοί μου αδελφοί καί φίλοι.

+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος

23 Δεκεμβρίου 2008


******************************************************

AΠΟ ΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ


Θεολογικές όψεις της εορτής των Χριστουγέννων
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δορμπαράκη


Το θέμα με το οποίο ασχολείται η μικρή και ταπεινή αυτή εισήγηση αναφέρεται στο γεγονός το μεγάλο και υπερφυές που περιμένουμε λαμπρώς να εορτάσουμε σε λίγες ημέρες. Στο γεγονός δηλ. της κατά σάρκα γεννήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είναι λοιπόν θέμα θεολογικό, γι’ αυτό «ὑψηλόν καί ἄναντες» κατά τον άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, προϋποθέτει δε καθαρότητα βίου και αγώνα απαλλαγής από τα πάθη, αφού «ἐπικίνδυνον πάθος ἔχοντα θεολογίας ἅπτεσθαι», κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.
Βεβαίως λόγω της φύσεως της συνάξεως αυτής δεν πρόκειται να κάνουμε λόγο για τα γεγονότα της Γεννήσεως, εφόσον σε όλους είναι γνωστά. Το βάρος και η προσοχή πέφτει στο νόημα των Χριστουγέννων και την επισήμανση ορισμένων θεολογικών όψεων της εορτής που η κατανόησή τους βοηθάει στην κατά το δυνατόν μεγαλύτερη βίωση αυτής. Και καθίσταται τόσο περισσότερο επιβεβλημένη η αναφορά στο νόημα, όσο διαπιστώνει κανείς εύκολα την αλλοτρίωση που υπάρχει στους πιστούς και στο θέμα αυτό. Γιατί ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας τις ημέρες των Χριστουγέννων βλέπει κανείς ότι πολύ συχνά και οι Χριστιανοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα όχι <<θεϊκώς, αλλά ιουδαϊκώς>>. Μένουν στον περίγυρο, τον εξωτερικό διάκοσμο, τα δώρα, τα γλυκά, τις γαλοπούλες, την ανάπαυση των διακοπών, ίσως σε κάποιο συναισθηματικό δάκρυ λόγω αναμνήσεως παιδικών χρόνων, σ’ ένα τέλος πάντων ειδυλλιακό χαρακτήρα της γιορτής, που αξίζει να υπάρχει, γιατί <<σπάει>> τη ρουτίνα της ζωής και ξεκουράζει κατά κάποιο τρόπο τον άνθρωπο. Αν δε είναι αποδεκτή η θέση ότι ο άνθρωπος κατά μεγάλο μέρος επηρεάζεται από το περιβάλλον του και ότι όλοι είμαστε <<παιδιά της εποχής>> μας, τότε αυτός ο αποπροσανατολισμός μπορεί σ’ ένα βαθμό να ισχύει και για εμάς, όχι τόσο επί θεωρητικού ίσως, όσο επί πρακτικού επιπέδου. Να σχετίζεται μ’ άλλα λόγια με το συγκεκριμένο τρόπο της καθημερινής μας ζωής. Αυτό όμως επιβάλλει ακόμη περισσότερο και για εμάς την αναγκαιότητα της υπομνήσεως του νοήματος των Χριστουγέννων.
1. Η Σάρκωση του Θεού, μυστήριον μέγα>>.
Εκείνο που θα θέλαμε ως πρώτο να τονίσουμε στην αναφορά μας αυτή είναι ότι, όταν μιλάμε για τα Χριστούγεννα, την <<μητρόπολιν των εορτών>>, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, μιλάμε στην ουσία για το μέγιστο των μυστηρίων της πίστεώς μας. Το μυστήριο είναι ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος. <<Ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριο: Θεός εφανερώθη εν σαρκί>>. Πρόκειται λοιπόν για γεγονός το οποίο υπέρκειται της αντιληπτικής ικανότητας του ανθρώπου, αλλά και των καθόλου δυνάμεών του και άρα δεν μπορεί να ερευνηθεί. Ως μυστήριο δε, «υπερβαίνει την καταληπτικήν ικανότητα και αυτών των αγγέλων. Και το μόνον καταληπτόν της Σαρκώσεως είναι η ακαταληψία της, που γίνεται πηγή μείζονος θαυμασμού. Και πρέπει με δέος, με κατάνυξη, με χαρά, με θαυμασμό, με αγάπη, φλογισμένοι, αλλοιωμένοι την καλήν αλλοίωση, ταπεινωμένοι και γονυκλινείς, με πλήρη σιωπή στόματος και νου, κλαίοντες από ευγνωμοσύνη και εκστατικοί να υποδεχόμαστε τα μυστήρια του Θεού» (Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Χριστούγεννα εις το ΄Αγιον ΄Ορος ΄Αθω, στο βιβλίο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, έκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 62).
«΄Ο,τι εμπίπτει στους φυσικούς νόμους, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, αξίζει να ερευνάται, ό,τι όμως τους ξεπερνά πρέπει να περιβάλλεται με τιμητική σιωπή, όχι βέβαια επειδή του πρέπει απομόνωση, αλλ’ επειδή αξίζει να μένει μυστήριο και να τιμάται χωρίς πολυλογίες».
Αυτό που επιτείνει ακόμη περισσότερο τις παραπάνω αλήθειες σχετικά με τη στάση του πιστού ανθρώπου μπρός στο μυστήριο της Σαρκώσεως είναι το γεγονός ότι τούτο είναι «ανεξάντλητο σε θεολογικό περιεχόμενο, δοθέντος ότι «ο Ιησούς κρύφιός εστι και μετά την έκφανσιν» κατά τον Αρεοπαγίτην Διονύσιον» (Θεοκλ. Διον., όπ. παρ. σελ. 65).
Τα παραπάνω όμως σημαίνουν ότι η κατανόηση της Σαρκώσεως δεν εξαρτάται από τις δικές μας δυνάμεις. «Αν η χάρη του Θεού δεν φώτιζε τον νου, έστω σύμμετρα, και δεν ελευθέρωνε τις αισθήσεις από την καταδυναστεία των παθών, ούτε θα εννοούσαμε ούτε θα αισθανόμασταν τη φρικτή παρουσία Του. Αλλά επιβλέπει στην ταπείνωσή μας και μας μεταποιεί κάπως σε ευαισθησία τις διεστραμμένες από τις αμαρτίες μας αισθήσεις της ψυχής μας, ώστε σαν πνευματικές να γεύωνται πνευματικές πραγματικότητες. Και έτσι, με την φιλάνθρωπη χάρη Του, μπορούμε να Τον γνωρίζουμε «εκ μέρους» και να Τον αινούμε μέσα από την πλουτισθείσα πτωχεία Του» (Θεοκλ. Διον. Όπ. παρ. σελ. 60-61).

΄Οψεις του περιεχομένου του μυστηρίου της Σαρκώσεως.
Ποιο είναι όμως πιο συγκεκριμένα το περιεχόμενο αυτού του μυστηρίου της Σαρκώσεως του Θεού, που καλούμαστε να το κατανοήσουμε και μάλιστα να το γευτούμε έστω και εκ μέρους;
Νομίζουμε ότι εκείνο που συμπυκνώνει την ουσία της εορτής και μας επιτρέπει να δούμε τις κεντρικές όψεις της είναι η φράση «άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται».΄Η με διαφορετική πατερική διατύπωση: «Ο του Θεού Λόγος ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» (Μ. Αθανάσιος).
Εκείνο που διαπιστώνει αμέσως κανείς είναι ότι όταν μιλάμε για τη Σάρκωση, την κάθοδο του Θεού στον κόσμο, αμέσως μιλάμε και για τον άνθρωπο. Και τούτο γιατί ο Κύριός μας είναι ο «Εμμανουήλ», ο «Θεός μεθ’ ημών». ΄Ετσι η χριστολογία ή η θεολογία αμέσως οδηγεί στην ανθρωπολογία. Τι να τον κάνουμε άλλωστε ένα Θεό, που δεν θα σχετιζόταν άμεσα με εμάς; Τέτοιος Θεός είναι ένας φιλοσοφικός Θεός, που λίγο απέχει από την αθεία. Και την πραγματικότητα αυτή, ότι δηλ. η αθεία είναι το επόμενο βήμα μιας θεολογίας χωρίς αναφορά στον άνθρωπο, μας την έδειξαν οι νεώτεροι χρόνοι, ειδικά στο χώρο της φιλοσοφίας.
΄Ετσι καταλαβαίνουμε και το γιατί «η πρώτη Εκκλησία παράλληλα με την εμμονή στο γεγονός της σαρκώσεως προχώρησε και στο δεύτερο αποφασιστικό βήμα. Οποιαδήποτε ομολογία της σχετικά με το πρόσωπο και το έργο του Χριστού δεν ήταν κυριολεκτικά μόνο χριστολογική, με την έννοια δηλ. ότι αφορούσε ειδικά την εσωτερική φύση και την υπόσταση του Χριστού, αλλ’ ήταν ταυτόχρονα ανθρωπολογική, αφορούσε δηλ. τη λυτρωτική αναφορά του έργου και του προσώπου του Ιησού Χριστού στον άνθρωπο και τη σωτηρία του» (Ι. Παναγόπουλου, Η οικονομία της θεανδρικής ζωής, στο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, σελ. 93). Γι’ αυτό και «οι ι. πατέρες δεν ομιλούν για την ενσάρκωση από τη σκοπιά μιας θεωρητικής Χριστολογίας, αλλά από την άποψη του αναπλασμένου ανθρώπου μέσα στην κοινωνία της Εκκλησίας» (αυτ. Σελ. 105).
Ας επιτραπεί όμως να διευκρινίσουμε στη συνέχεια, στα λίγα λεπτά που έχουμε στη διάθεσή μας, την πρόταση.
Α) Και καταρχάς, το πρώτο σκέλος της: «΄Ανθρωπος γίνεται Θεός». Ο Θεός δηλ. γίνεται άνθρωπος.
α. Δεν ήταν απαρχής άνθρωπος ο Θεός. ΄Εγινε άνθρωπος τη συγκεκριμένη στιγμή της σαρκώσεως. Προσέλαβε αυτό που δεν ήταν, χωρίς να χάσει αυτό που πάντα ήταν. Ήταν Θεός και προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, παραμένοντας συγχρόνως Θεός. Κι αυτός που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση είναι ο Θεός-Υιός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. ΄Ετσι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος.
Την αλήθεια αυτή μας τονίζει η Πατερική και η λατρευτική παράδοση της Εκκλησίας μας. Λέγει ο μεγάλος Πατέρας και Διδάσκαλος ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Ο μόνος αναμάρτητος Υιός και Λόγος του Θεού καθίσταται υιός ανθρώπου, χωρίς βέβαια να αλλάζει τίποτε ως προς τη θεότητά Του, μένοντας όμως ακηλίδωτος ως προς την ανθρώπινη ιδιότητά Του».
Και σ’ ένα από τα στιχηρά ιδιόμελα του εσπερινού της εορτής των Χριστουγέννων ψάλλομε: «Γιατί η εικόνα του Πατέρα η απαράλλαχτη… παίρνει του δούλου τη θωριά, καθώς γεννάται από μητέρα ανύμφευτη, δίχως αλλοίωση καμιά. ΄Ετσι, εκείνο που ήταν αυτό και έμεινε, όντας Θεός αληθινός, κι εκείνο που δεν ήταν το προσέλαβε κι άνθρωπος έγινε για χάρη των ανθρώπων…».
β. Το «γίνεται άνθρωπος» σημαίνει ότι ο Θεός έγινε πραγματικός άνθρωπος. Δεν πήρε φαινομενικό σώμα, δεν παρουσιάστηκε ως φάντασμα, όπως πίστευαν οι αιρετικοί Γνωστικοί και Δοκήτες. Γιατί, σύμφωνα με την αντίληψη αυτών, ο Σωτήρας δεν μπορούσε να γίνει άνθρωπος, αφού θα έπρεπε έτσι να προσλάβει και σώμα που ήταν κάτι κακό. Σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη μας όμως, η ύλη δεν είναι κάτι το κακό. Και αυτή διασώζεται με τη σάρκωση του Χριστού, αφού και αυτή είναι δημιούργημά Του. ΄Ετσι η Εκκλησία απαρχής τόνισε την πραγματικότητα της σάρκωσης, σε σημείο μάλιστα τέτοιο, που «να θεωρείται αυτή το κριτήριο της Ορθοδοξίας. «Εν τούτω γινώσκετε το πνεύμα του Θεού. Παν πνεύμα ο ομολογεί Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα εκ του Θεού εστι» (Α΄Ιωάν. 4,2). «Σ’ αυτήν την ομολογία κρίνονται αδυσώπητα η αλήθεια και η αίρεση…Χωρίς την απόλυτη κατάφαση της ιστορικής σαρκώσεως του Λόγου του Θεού η Εκκλησία θα μετετρέπετο σε μυστηριακή εταιρεία, αποκομμένη από την ιστορία και τον καθημερινό άνθρωπο και ο Χριστός σε μυθικό πρόσωπο ή μοναχά σε τέλειο διδάσκαλο. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός, ότι το κέντρο της πίστεως και της λατρείας της πρώτης Εκκλησίας ήταν η ομολογία της ενανθρωπήσεως του Ιησού Χριστού, η οποία συνοψίστηκε στο χριστολογικό επωνύμιο «Κύριος Ιησούς»(Α΄Κορ. 12, 3 κ.α.)» (Ι. Παναγ., όπ. παρ. σελ. 93).
γ. «Ο Θεός γίνεται άνθρωπος» σημαίνει επίσης ότι ο Θεός προσλαμβάνει όλη την ανθρώπινη φύση. Δεν υπάρχει άνθρωπος, όπου και αν ανήκει, που να μην εντάσσεται σ’ αυτήν τη λυτρωτική ενέργεια και κίνηση του Θεού. Γιατί ο Υιός και Λόγος του Θεού παίρνει μεν ανθρώπινη φύση, σώμα και ψυχή, όχι όμως και ανθρώπινη προσωπικότητα. Η προσωπικότητά Του ήταν και είναι η του Θεού Λόγου. ΄Ετσι ο Χριστός ναι μεν διαφέρει ποιοτικά από κάθε άλλον άνθρωπο, μα και σώζει όλον τον άνθρωπο. Γιατί όλοι έχουμε σώμα και ψυχή, δηλ. ανθρώπινη φύση, και άρα όλοι σωζόμαστε. Με τη σάρκωσή Του λοιπόν ο Χριστός αγκαλιάζει τους πάντες και όχι ένα μεμονωμένο άτομο, όπως πίστεψαν διάφοροι αιρετικοί στο πέρασμα των αιώνων (π.χ. ο Νεστόριος).
δ. Αυτό που κινεί τον Θεό για να γίνει άνθρωπος δεν είναι κάποια ανάγκη. Δεν πιέζεται ο Θεός από την ουσία Του που ξεχυλίζει και πρέπει οπωσδήποτε να εκφραστεί προς τα έξω. Τούτο είναι μυθολογική σκέψη του Νεοπλατωνισμού, με τη γνωστή ιεράρχηση «Εν-Νους-Ψυχή-Πολλά». Το Εν, ο Θεός, επειδή ξεχυλίζει, όπως μια στέρνα με νερό, χύνεται προς τα κάτω και δημιουργεί το Νου και στη συνέχεια δημιουργεί με τον ίδιο τρόπο την ψυχή για να φτάσει στον κόσμο και τον άνθρωπο, τα πολλά. ΄Ετσι εδώ η διαφορά κόσμου και Θεού είναι μόνον ποσοτική. Κατά τη χριστιανική αλήθεια όμως εκείνο που κινεί τον Θεό είναι η αγάπη Του. Και μάλιστα η ελεύθερη αγάπη Του. Δεν πιέζεται από κανέναν και από τίποτε. Μόνον από την αγάπη που ζητάει να μοιραστεί τη χαρά της. «Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμο, σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις Αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον». Και οι άγιοί μας, σαν τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ερμηνεύουν: «Ούτε άγγελος ούτε άνθρωπος, αλλά αυτός ο ίδιος ο Κύριος, νικημένος από την αγάπη Του για εμάς, θέλησε να μας σώσει και να μας αναπλάσσει, με το να γεννηθεί τέλειος άνθρωπος όπως κι εμείς, μένοντας όμως συγχρόνως αναλλοίωτα Θεός». Αυτό σημαίνει ότι η κίνηση του Θεού προς σάρκωση είναι έκφραση και φανέρωση του προσώπου Του, γι’ αυτό και μπορεί να την κατανοήσει κανείς μόνον όταν προσωπικά αποδεχτεί τον Θεό, δηλ. όταν σταθεί με πίστη και αγάπη απέναντι στη δική Του αγάπη προς τον άνθρωπο.
ε. Η κίνηση αυτή αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο θεμελιώνεται – αλλά και θεμελιώνει μεταξύ των άλλων- στην εικόνα του Θεού που απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός. Και η εικόνα αυτή δεν είναι η εικόνα του στατικού όντος του Αριστοτέλη, του «πρώτου κινούντος ακινήτου». Είναι η εικόνα του Θεού, που συγχρόνως βιώνεται στην αποκάλυψή Του ως μυστηρίου και φανερού, ως αγνώστου και γνωστού, ως ησυχίας και δράσεως. Με άλλα λόγια η Σάρκωση φανερώνει ότι ο Θεός μας δεν μένει κλεισμένος στον εαυτό Του, μά εξέρχεται και δρα, χωρίς ποτέ βεβαίως να χάνει τίποτε από την ουσία Του. Είναι η γνωστή διδασκαλία της διακρίσεως στον Θεό ουσίας και ενεργείας, που με ιδιαίτερη ένταση εκφράστηκε κατά τον 14ο αι. με την Ησυχαστική παράδοση και μάλιστα στο πρόσωπο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος σημειωτέον συνόψισε και σύνολη την προγενέστερη παράδοση των Πατέρων και καταλυτικά επέδρασε στην περαιτέρω πορεία της Εκκλησίας μέχρι σήμερα.
Κατά συνέπεια ο Θεός της αποκαλύψεως του Ιησού Χριστού, όπως είπαμε, συγχρόνως είναι πολύ κοντά μας, μα και άπειρα μακριά μας.
Είναι ανάγκη και πάλι να τονίσουμε όμως ότι η παραπάνω εικόνα του Θεού δεν είναι αποτέλεσμα διανοητικής και φιλοσοφικής έρευνας ή φαντασίας ανθρώπινης, αλλά καρπός της συναντήσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Από τη σχέση του πιστού ανθρώπου δηλ. με τον Θεό στο χώρο της Εκκλησίας διαπιστώνεται ότι ο Θεός είναι εγγύς, αλλά και μακράν.

Β) Σχετικά τώρα με το δεύτερο σκέλος της πρότασης: «ίνα Θεόν τον άνθρωπον απεργάσηται».
Το σκέλος αυτό αναφέρεται στο σκοπό της σαρκώσεως του Υιού του Θεού. ΄Ηδη τονίστηκε προηγουμένως ότι η σάρκωση οδηγεί στη θέωση του ανθρώπου. Τα δύο αυτά σημεία συνυπάρχουν. Ο σκοπός της σαρκώσεως είναι ακριβώς η θεοποίηση ή καλύτερα η θέωση του ανθρώπου. Θέωση βεβαίως κατά χάριν και όχι κατ’ ουσίαν. Κι αυτή η θέωση αποτελεί το αρχικό θέλημα του Θεού για τον προορισμό του ανθρώπου. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Εκείνου. Τα χαρίσματα που συνιστούσαν την εικόνα Του στον άνθρωπο, αναπτυγμένα καθ’ υπακοήν σ’ Αυτόν θα οδηγούσαν τον άνθρωπο στην ομοίωση, στη θέωση. Θα συνέβαινε αυτό πού συμβαίνει με το σπόρο και το φυτό ή το δέντρο. Ο σπόρος στη φυσιολογική του ανάπτυξη γίνεται φυτό, γίνεται δέντρο. ΄Ετσι και οι σπόροι του εικονισμού του Θεού στον άνθρωπο θα γίνονταν το δέντρο της ομοίωσης. Αρκεί ο άνθρωπος να πορευόταν εν υπακοή προς το Δημιουργό του. Ο άνθρωπος όμως επανεστάτησε κατά του Δημιουργού Του με την προτροπή ασφαλώς και του διαβόλου. Θέλησε να ανεξαρτητοποιηθεί από Αυτόν και έτσι ξέπεσε, αμάρτησε, με τελική κατάληξη τον πνευματικό και το βιολογικό θάνατο. Κι έχασε έτσι και το στόχο του, τον προορισμό του: την ομοίωση προς τον Θεό.
Η σάρκωση λοιπόν του Θεού αποτελεί το δώρο της αγάπης Του στο σκοτεινιασμένο και χαμένο πια άνθρωπο, προκειμένου και να αποκαταστήσει αυτός το κατ’ εικόνα Θεού στην καθαρότητά του, αλλά και να ξανανοίξει τη χαμένη προοπτική του. Λέγει εν προκειμένω ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Επειδή ο Θεός μας πρόσφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατέβει αυτός στο χείριστο, δηλ. στη δική μας ξεπεσμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομοιωμένη με αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προορισμό».
΄Όμως, όχι μόνο ξαναβρίσκει ο άνθρωπος την πορεία του, αλλά και βοηθείται ουσιαστικά στην πραγματοποίηση του σκοπού του. Διότι ο Ιησούς Χριστός ενώνει στο πρόσωπό Του, όπως είδαμε, Θεό και άνθρωπο, και άρα η ένταξη του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού σημαίνει εύρεση του Θεού και ένωση αληθινή μαζί Του. Θέωση λοιπόν σημαίνει στην πραγματικότητα Χριστοποίηση του ανθρώπου, «περιπατείν κατά Χριστόν». Επομένως για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αυτός αποτελεί τον Θεό μας. «Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα». ΄Αλλωστε αυτός είναι η «εικόνα του Θεού του αοράτου», προς τον Οποίο τείνουμε ως κατ’ εικόνα Αυτού δημιουργημένοι.
Μ’ αυτόν τον τρόπο η σάρκωση δεν είναι ίσως η ενέργεια του Θεού που ακολουθεί ως συνέπεια την πτώση του ανθρώπου, κάτι που ηχεί αρκετά παράδοξα. Διότι η θεολογία της Εκκλησίας μας είναι θεολογία γεγονότων: στοχάζεται πάντοτε πάνω σ’ αυτό που έγινε και όχι σ’ αυτό που δεν έγινε. Γι’ αυτό και ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως ότι «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατήλθε εκ των Ουρανών και εσαρκώθη εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενηνθρώπησε». Αρκετοί πατέρες της Εκκλησίας μας αρέσκονται και σε μια διαφορετική θεώρηση από αυτήν των γεγονότων: ότι, όπως μόλις παραπάνω είπαμε, ο Χριστός θα ερχόταν στον κόσμο ανεξάρτητα και αυτήν την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Ο ερχομός Του θα αποτελούσε την τελευταία τρόπον τινά φάση της δημιουργίας του Θεού. Ας παρακολουθήσουμε το σκεπτικό αυτό – θεολογούμενο το λέει η Εκκλησία μας -, όπως το έχει διατυπώσει ο καθηγητής Παναγόπουλος (όπ., παρ. σελ. 111-112).
«΄Όπως η εκ του μηδενός δημιουργία είναι φανέρωση της άπειρης αγάπης του Θεού, έτσι και η ενσάρκωση ανήκει στη λυτρωτική οικονομία Του, είναι η τελική φάση του δημιουργικού του σχεδίου. Για το λόγο τούτο ο άγιος Μάξιμος διακρίνει δύο εποχές στην ιστορία της θείας οικονομίας. Η πρώτη κατακλείνεται και ολοκληρώνεται με την ενσάρκωση, όπου ο Θεός συγκαταβαίνει, ενανθρωπίζεται. Η δεύτερη είναι η εποχή της αναβάσεως του ανθρώπου στη δόξα της θεώσεως… ΄Ετσι η ενσάρκωση υπάρχει εξαρχής στη δημιουργική και λυτρωτική βουλή του Θεού, είναι το έσχατο τέλος της, ο «προεπινοούμενος θείος σκοπός» της…(Μ’ αυτόν τον τρόπο) ο κόσμος και ο άνθρωπος πλάθονται από το Θεό με τη δυναμική της θεανθρώπινης ενώσεως, όπως ακριβώς θα πραγματοποιείτο στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτό είναι το άρρητο, σεσιγημένο μυστήριο που φανερώθηκε εν χρόνω, η τέλεια ανακεφαλαίωση των πάντων εν Χριστώ. Αυτή είναι συμβατικά η «νομοτέλεια» της θείας φιλανθρωπίας» (Ι. Παναγ. Όπ. παρ. σελ. 111-112).
Τα παραπάνω σημαίνουν, όπως σημειώνει ο ίδιος καθηγητής, ότι «ο σκοπός της ενανθρωπήσεως βρίσκει την τέλεια εκπλήρωσή του στην κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού, που προσφέρεται αδαπάνητα σε κάθε ιερουργία της Ευχαριστίας για να ανακεφαλαιώσει τα πάντα και να τα θεώσει μέσα στην ίδια τη θεανδρική ζωή του… ΄Όπως δηλ. ο Χριστός κοινώνησε αληθινά σαρκός και αίματος, έτσι και οι πιστοί με τη μετάληψη μεταλαμβάνουν την ίδια τη θεότητα του Ιησού, κοινωνούν στη σάρκα και στο αίμα τους τη θεωμένη φύση του. «Επεί γάρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν οι πάντες εν σώμα Χριστού και εν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες» (Ι. Δαμασκηνός)… ΄Ετσι η μετοχή στην Ευχαριστία είναι η πιο αυθεντική κατάφαση του θαύματος της ενσαρκώσεως και η έσχατη αναφορά της. Η ανθρώπινη ζωή…επιτυγχάνει τον μοναδικό προορισμό της, τη θέωση. «Θεός θεοίς ενούμενός τε και γνωριζόμενος» (Γρηγ. Θεολόγος). (Επομένως) η Ευχαριστία ως ζωτικοποίηση και βεβαίωση της ενσαρκώσεως, είναι ο όρος για την απόκτηση του καθ’ ομοίωσιν…΄Ο,τι πέτυχε ο Χριστός με τη σάρκωσή Του επαναλαμβάνεται αδιάκοπα στην ιστορία με την Ευχαριστία» (Ι. Παναγ. Όπ.παρ. σελ. 124-125).

3. Μερικές γενικές διαπιστώσεις εξ αφορμής της Σαρκώσεως.

΄Οσα αναφέρθηκαν, πιστεύω κατέδειξαν ότι στο γεγονός της Σαρκώσεως θεμελιώνεται ό,τι αποτελεί τη σωτηρία μας. Θεμελιώνεται αυτή η ίδια η υπόσταση της Εκκλησίας. Πρόκειται, όπως είπαμε, περί του μεγίστου των μυστηρίων. Γι’ αυτό ας μας επιτραπεί στη συνέχεια να κάνουμε ορισμένες γενικές διαπιστώσεις που και αυτές φωτίζουν το όλο μυστήριο της Σαρκώσεως και αποτελούν θεολογικές όψεις της εορτής.
- 1. Η Σάρκωση του Θεού σημαίνει την κατάφαση της ύλης. ΄Όπως και προηγουμένως αναφέρθηκε, στην Εκκλησία δεν έχουμε κάποιο είδος μανιχαϊσμού ή αιρετικού γνωστικισμού για να μιλάμε για υποτίμηση της ύλης και του σώματος. Η ύλη θεωρείται και αυτή δημιούργημα του φύσει αγαθού Θεού και συνεπώς δεν είναι κακή, αλλ’ αγαθή, καλή. Το κακό, ως γνωστόν, μόνο στα λογικά και ελεύθερα όντα υπάρχει, ως κατάσταση που δημιουργείται από την απομάκρυνσή τους από το Θεό. ΄Ετσι ο Θεός προσλαμβάνει και το υλικό στοιχείο και το εξυψώνει και το εξαγιάζει τόσο, ώστε η σωτηρία πια να νοείται ως σωτηρία σώματος και ψυχής. Και τούτο γιατί ο άνθρωπος είναι ενιαία ψυχοσωματική οντότητα και άρα σώζεται καθ’ ολοκληρίαν, μαζί δε μ’ αυτόν και η υπόλοιπη υλική δημιουργία.
Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα λόγια του ι. Χρυσοστόμου στο σημείο αυτό. «Ο Χριστός, επειδή βρήκε άγιο και το σώμα και την ψυχή της Παρθένου, φιλοτέχνησε έμψυχο ναό δικό του και αφού εκεί μέσα, με τον τρόπο που θέλησε, έπλασε τον καινούργιο άνθρωπο, και αφού τον περιβλήθηκε, γεννήθηκε σαν σήμερα, χωρίς καθόλου να απεχθάνεται την ανοστιά της ανθρώπινης πεσμένης φύσεως. Και φυσικά δεν θεώρησε προσβλητικό να περιβληθεί το δικό του έργο. Αλλά και το δημιούργημά του απολάμβανε την πιο μεγάλη δόξα με το να γίνει ένδυμα του δημιουργού του. ΄Όπως στην αρχική δημιουργία δεν ήταν δυνατό να υπάρξει ο άνθρωπος πριν πάρει ο Θεός στα χέρια του τον πηλό, έτσι και το φθαρμένο ανθρώπινο σώμα δεν ήταν δυνατό να ανακαινιστεί αν δεν γινόταν ένδυμα του δημιουργού του».
- 2. Η Σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού φανερώνει την αδυναμία και την αποτυχία του ανθρώπου να λύσει ο ίδιος τα προβλήματά του, υπαρξιακά και κοινωνικά.
Ο άνθρωπος της πτώσεως εγκλωβισμένος στον εγωισμό του και υπόδουλος στο διάβολο και στα στοιχεία του κόσμου αδυνατεί να γνωρίσει τον εαυτό του, να δώσει απάντηση σχετικά με το νόημα της ζωής, να σταθεί σωστά απέναντι στο συνάνθρωπό του και τη φύση. Χρειάζεται η επέμβαση του Θεού, η θεία πρωτοβουλία. Χωρίς αυτήν η μόνη πραγματικότητα για τον άνθρωπο, η μόνη κατηγορία της υπάρξεώς του είναι η τραγικότητα και η ταλαιπωρία.
΄Ετσι κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί για τον εαυτό του και τις δυνάμεις του. Η σωτηρία δόθηκε ως δωρεά στον άνθρωπο από το Θεό, χωρίς να την αξίζει ο άνθρωπος. Η μόνη ενδεδειγμένη στάση του ανθρώπου έτσι είναι η ταπείνωση και η δοξολογία.
Συγχρόνως όμως διαπιστώνεται ότι ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του στη σχέση του με το Θεό. Γιατί η σχέση του αυτή του συνειδητοποιεί ποιος είναι, από πού έρχεται, προς τα πού κατευθύνεται. Μ’ αυτόν τον τρόπο η γνώση του Θεού – θεογνωσία – τον οδηγεί στη γνώση του εαυτού του – ανθρωπογνωσία, αυτογνωσία. Η χριστιανική πίστη λοιπόν με το γεγονός της σαρκώσεως ξεπερνάει το «γνώθι σαυτόν» των αρχαίων Ελλήνων, σαν αυτόνομη προσπάθεια γνώσεως του εαυτού μας ανεξάρτητα από το Θεό.
- 3. Η Σάρκωση επιβεβαιώνει ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί το ξεπέρασμα της συνήθους αντιλήψεως περί θρησκείας. Η θρησκεία ως η προσπάθεια του ανθρώπου να ανεύρει τον Θεό από μόνος του δεν σχετίζεται ουσιαστικά με την αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Στη μια κινείται ο αμαρτωλός άνθρωπος της πτώσεως, έχοντας αυτός την πρωτοβουλία, στην άλλη κατέρχεται ο Θεός, αποκαλύπτεται, «εξηγεί».
Συγχρόνως όμως με το γεγονός αυτό της «κενώσεως» του Θεού, ξεπερνιέται και η επιτέλεση «θρησκευτικών» απλώς καθηκόντων. Στη χριστιανική πίστη δεν έχουμε καθήκοντα «θρησκευτικά», σαν να ήταν η πίστη μας στο περιθώριο της ζωής μας. Εδώ έχουμε να παραθέσουμε στο Θεό «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών». ΄Ετσι η ζωή μας έχει ως κέντρο και διαρκή αναφορά τον Ι. Χριστό και όλα νοηματίζονται από τον κεντρικό άξονα τούτο. «Είτε τρώγετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε».
- 4. Τέλος με το γεγονός της Σαρκώσεως έχουμε την τροποποίηση της εικόνας του κόσμου και του χρόνου. Ο κόσμος δεν είναι πια ένα κλειστό σύστημα, όπου το μόνο που ισχύει είναι η μηχανιστική θεώρηση της ζωής, βασισμένη στη γνωστή αλλά ξεπερασμένη πια εν πολλοίς και από τις ίδιες τις θετικές επιστήμες αρχή αιτίου και αποτελέσματος. Ο κόσμος είναι ανοικτός, με την έννοια της δυνατότητος επεμβάσεως σ’ αυτόν του ίδιου του Δημιουργού του. Με άλλα λόγια υπάρχει χώρος για το θαύμα. «Ουρανός και η γη, σήμερον ηνώθησαν, τεχθέντος του Χριστού. Σήμερον Θεός επί γης παραγέγονε και άνθρωπος εις ουρανούς αναβέβηκε» ψάλλει η υμνολογία των Χριστ-νων.
Συνέπεια αυτού είναι και η τροποποίηση της έννοιας του χρόνου, όπως ήδη είναι γνωστή από την πρωταρχική αποκάλυψη του Θεού στην Ιουδαϊκή παράδοση. Δεν έχουμε δηλ. συνεχή επανάληψη των ίδιων γεγονότων, αλλά το κάθε γεγονός στην Ιστορία είναι ανεπανάληπτο, όσο κι αν εξωτερικά φαίνεται όμοιο με κάποιο άλλο. Έχουμε έτσι ευθύγραμμη θεώρηση του χρόνου ή μάλλον σταυρική θεώρηση του χρόνου, αφού η ιστορία είναι το πεδίο δράσεως ανθρωπίνων ανεπαναλήπτων προσωπικοτήτων – η οριζόντια διάσταση – και δράσεως συγχρόνως του Θεού – η κάθετος διάσταση – που επεμβαίνει στον κόσμο για να εξανθρωπίσει τον άνθρωπο, οδηγώντας τον στον ορθό του προορισμό. Αυτό σημαίνει ότι «η διάκριση σε παρελθόν, παρόν και μέλλον αίρεται. Γεμίζει ο χρόνος από την αιωνιότητα του Θεού κι αυτό θα πει ότι η κάθε χρονική στιγμή μπορεί να γίνει φανέρωμα του Τριαδικού Θεού, έκφραση θεοφανείας» (Ι. Παναγόπουλος).

Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί.
Το θέμα είναι ανεξάντλητο. Γιατί πρόκειται περί της θεϊκής πραγματικότητος, του μόνου και πραγματικού μυστηρίου. Γι’ αυτό και υπάρχουν και πολλά ακόμη σημεία που δεν μπορέσαμε να δούμε, επειδή βεβαίως και ο χρόνος μας πιέζει. Εκείνο πάντως που χρειάζεται και πάλι να τονιστεί, επειδή αποτελεί το «κλειδί» για την κατανόηση του μυστηρίου της Σαρκώσεως του Θεού, αλλά και κάθε άλλου γεγονότος στο χώρο της οικονομίας του Θεού είναι ότι η στάση του πιστού ανθρώπου μπρος στη γέννηση του Κυρίου δεν μπορεί να είναι άλλη από την ταπείνωση. ΄Όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε αυτήν. Και τούτο γιατί η ταπείνωση είναι «η στολή της θεότητος» κατά Ισαάκ το Σύρο, ο δρόμος που ο Θεός διάλεξε για να βαδίσει. «Απούσης ταπεινοφροσύνης πάντα τα ημέτερα έωλα» λέγει ο της Κλίμακος Ιωάννης. Κι ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: «Κρύπτει μεν τον ερχομόν του (ο Υιός και Λόγος του Θεού) εις ένα τόπον από του πλέον αγνωρίστους της Ιουδαίας και εις ένα κατοικητήριον των αλόγων ζώων. Σκεπάζει δε όλους τους θησαυρούς της σοφίας Του μέσα εις ένα κομμάτι κρέας και υποκάτω εις την μωρίαν ενός αγνώστου και αφώνου νηπίου, «εν ω εισί πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι...». Ώ της ανυπερβλήτου Σου ταπεινώσεως, γλυκύ και πράγμα και όνομα Ιησού…».
Αυτό σημαίνει ότι μόνον δι’ αυτής της ταπεινώσεως ο Θεός έρχεται στην καρδιά του ανθρώπου. «Ταπεινοίς ο Θεός δίδωσι χάριν». Αν η χάρη του Θεού δεν πνεύσει στην καρδιά του ανθρώπου, τότε ό,τι και να πει κανείς για τα Χριστούγεννα, όπως και για οτιδήποτε άλλο, δεν έχει σημασία. «Ποια η ωφέλεια, διερωτάται σύγχρονος Αγιορείτης μοναχός, να γνωρίζουμε θεολογικώς τη σημασία της Σαρκώσεως χωρίς να την αισθανόμεθα στην καρδιά μας σαν έλευση του Χριστού μέσα μας, όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι ο τελικός σκοπός είναι η θέωσή μας με τη σάρκωση στις ψυχές μας της Αγίας Τριάδος; Και τι είναι εκείνο που δεν αφήνει την ψυχή να αισθανθεί πνευματικά την παρουσία του Θεού αν όχι τα πάθη;» (Θεοκλ. Διον. Όπ. παρ. σελ. 66).
Επομένως η αναφορά μας στην εορτή των Χριστουγέννων, όπως και εισαγωγικά είπαμε, δεν έχει χαρακτήρα φιλολογικό, μα καθαρά σωτηριολογικό και λυτρωτικό. Γιορτάζω τα Χριστούγεννα σημαίνει αφήνω τον εαυτό μου ανοικτό στη χάρη του Θεού, προετοιμάζω την καρδιά μου έτσι ώστε να γίνει φάτνη Χριστού. Αυτό όμως μας κάνει να καταλάβουμε ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι εορτή μιας φοράς το χρόνο. Βεβαίως λαμπρώς εορτάζουμε την εορτή τις ημέρες τις συγκεκριμένες. Μά, ορθοδόξως, τα Χριστούγεννα βιώνονται καθημερινά.
Αναφέρει και πάλι ο ίδιος Αγιορείτης μοναχός: «Συγκεκριμένως οι μοναχοί γενικά και ειδικά στο ΄Αγιον ΄Ορος του ΄Αθω, γιορτάζουν την Γέννηση του Θεού Λόγου σχεδόν κάθε ημέρα, δηλ. σε όλον τον κύκλο του λεγομένου θεολογικώς λειτουργικού χρόνου, χάρις στις νυχθήμερες ιερές ακολουθίες…Δεν θα ήταν λοιπόν μια απλή έκφραση, εάν ελέγαμε ότι ο Χριστός γεννάται αχρόνως στις καρδιές εκείνων των Χριστιανών, μοναχών και λαϊκών και κληρικών, «όσοις έπνευσεν η θεόρρυτος χάρις» και είναι «λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι, πάσχοντες οθνείαν αλλοίωσιν ευπρεπεστάτην», ανεξάρτητα από την κυριώνυμη εορτή της Γεννήσεώς Του… Αληθινά λοιπόν Χριστούγεννα επιτελούν, κατά τρόπον ουσιαστικόν και πνευματικόν, όσοι αισθάνονται στις καρδιές τους την Γέννηση του Κυρίου Ιησού» (αυτ.σελ. 49-51).
Κλείνουμε την εισήγησή μας μ’ ένα απόσπασμα προσευχής του αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού από αναφορά του στην ενανθρώπηση του Υιού του Θεού:
«Δόξα σε Σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τι να Σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; ΄Όλα μας τα έχεις δοσμένα εσύ και τίποτα άλλο δεν ζητάς από εμάς παρά να αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε. Και την προσπάθειά μας πάλι νιώθεις για χάρη γιατί είσαι απερίγραπτα αγαθός. Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή. Εσένα που κι όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπησή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει».

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

ΣΤΑΛλΑΓΜΑΤΙΕΣ ΔΡΟΣΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟ





___Έλαβα σήμερα ηλεκτρονικά μια συγκινητική ιστορία και θεώρησα χρέος μου να την αναρτήσω αμέσως σαν προοίμιο στην επερχόμενη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων και σαν ερέθισμα για την αύξηση της αγάπης μέσα μας.

________Ευχαριστώ θερμότατα τον αγαπητό μου Συνεργάτη κ. Δημήτριο Μ, Θεολόγο, ο οποίος με e-mail με έκανε κοινωνό αυτού του μηνύματος, που μεταφέρεται ηλεκτρονικά από τον ένα στον άλλο. Είναι ένα μήνυμα αγάπης σε ημέρες αγάπης!

________Πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία, την ιστορία του Shay.

Αλήθεια, πόσα μπορεί να κάμει η αγάπη! Πόση ευτυχία μπορούμε να δώσουμε σε κάποιο αδελφό μας, κάνοντας μικρά πράγματα! Αυτό διδάσκει η ιστορία του Shay!

_______Διερωτώμαι: Θεέ μου, γιατί όλα τά παιδιά μας να μη ασκούνταν σε τέτοια κοινωνικά, πνευματικά, ηθικά αγωνίσματα, δηλ. στα παλαίσματα της αγάπης;

Θεέ μου, γιατί αυτή η πολιτικοποίηση των μαθητών από την πιό τρυφερή τους ηλικία;

Θεέ μου, γιατί η παρεχόμενη από το Κράτος εκπαίδευση προσπαθεί να σβύσει την Ορθόδοξη πίστι, τον Μονογενή Σου Υιό, το Σωτήρα Χριστό μας, από τις ψυχές των παιδιών μας; Γιατί θέλουν να μετατρέψουν τό μάθημα των Θρησκευτικών σε μάθημα Θρησκειολογίας; Γιατί αντί της χριστιανικής Ηθικής, θέλουν να διδάξουν την ηθική της Μασσωνίας, του Ισλάμ και όποιων άλλων;

Θεέ μου, γιατί μερικοί καθηγητές στα Σχολεία μας αρχίζουν να κατεβάζουν την Εικόνα Σου από τις αίθουσες της διδασκαλίας;

Θεέ μου, γιατί μερικοί πολιτικοί μας χρησιμοποιούν τά μικρά παιδιά, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους, που είναι η κατάληψη της Εξουσίας;

Η ιστορία του Shay είναι διδακτική.
Σ΄αυτή θα προσθέσω και μερικά δικά μας στοιχεία:

__________Χθές και προχθές έγινε ο ΕΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ στην Μητρόπολή μας. Οι χριστιανοί μας στην συντριπτική πλειονότητά τους δέχθηκαν τους Ιερείς μας και τις Κυρίες των Συνεργείων του Εράνου με θερμότητα αισθημάτων και περισσή καλωσύνη! Μερικές -ελάχιστες- παραφωνίες υπήρξαν, αλλά αυτές πάντα υπάρχουν. Ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας, που γίνεται με δαιμονικό ζήλο από τα ΜΜΕ εδώ καί τέσσερις μήνες, δεν κατώρθωσε να ψυχράνει τις ψυχές των χριστιανών μας. Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου.
__________Σήμερα ο Συνεργάτης μας κ. Τάκης Σπ., ήλθε και μου εζήτητησε ένα ραδιοφωνικό Μήνυμα για την εορτή των Χριστουγέννων. Θα μεταδοθῆ, είπε, από το ραδιοφωνικό μας Σταθμό, που εκπέμπει στους 91,2 μεγακύκλους των FM. Μας εχάρισες, Κύριε, και το δικό μας Ραδιοφωνικό Σταθμό "ΔΙΑΚΟΝΙΑ & ΜΑΡΤΥΡΙΑ", για να μεταδίδουμε τα δικά Σου μηνύματα! Σ'ευχαριστώ, Θεέ μου.

__________Τώρα γράφω ένα κείμενο, για να το αναρτήσω στο Blog. Θα μεταδοθή ἐπειτα απὀ λίγο σ' όλο τόν κόσμο μέσα από το διαδίκτυο, από το Internet, για να ωφεληθούν ψυχές. Μας ἐδωσες, Κύριε, και αυτή τη δυνατότητα, δηλ. το διαδίκτυο, το μπλόγκ, την ηλεκτρονική αλληλογραφία, την σύγχρονη τεχνολογία κι εμεις τά θέσαμε στη διακονία της Εκκλησίας Σου. Σ' εύχαριστώ , Θεέ μου.

__________Χθές είχα μια μακρά συνεργασία με την Δίδα Μαρία Κ., η οποία μάς ήλθε μόλις πρό ολίγων ημερών από τήν Καλλιφόρνια των ΗΠΑ, απόφοιτος του MIT, καί με πολλά ακόμη πτυχία. Από την μεγάλη Αμερική, όπου είχε μια λαμπρή και πολύ προσοδοφόρα καριέρα, ήλθε εδώ στο Αίγιο, κοντά στην Πάτρα. Θέλει να δουλέψει για το Πανεπιστήμιο, αλλά και να εργασθή κοντά μας για τη δόξα Σου καί για τά πλάσματά Σου! Εσύ, Κύριε, τήν ἔφερες κοντά μας! Την ἐφερες κοντά μας σε μιά περίοδο μεγάλης δοκιμασίας εμού του δούλου Σου. Έφρὐαξαν οι άνθρωποι του ψεύδους! Κάποιοι με εκατομμύρια αμειβόμενοι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ παρέστησαν εαυτούς ως υπερασπιστές των πτωχών και των αδυνάτων! Και ἀφησαν στο δρόμο άνεργους και νηστικούς τριάντα πέντε εργαζομένους!

________Ἔμαθα πιά, Κύριέ μου, ότι ἐπειτα από μια μεγάλη δοκιμασία, ἔρχεται η ευλογία Σου! Έπειτα άπό μια μεγάλη θλίψη, έρχεται η μεγάλη χαρά! Ἔπειτα από ένα ἀδικο ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΟ, Εσύ, Κύριέ μου, έρχεσαι κοντά μου και φέρνεις ΜΕΓΑΛΑ ΔΩΡΑ. Έτσι ἐγινε και τώρα! Η Μαρία ήλθε από του πουθενά! Δεν το είχαμε σκεφθή! Δεν το είχαμε επιθυμήσει! Δεν ήταν στον προγραμματισμό μας! Ήλθε και μας αιφνιδίασε! Ήλθε αποσταλμένη από Εσέ! Ήλθε κοντά μας γιά Σένα, Κύριε! Και θα εργασθή κοντά μας για τη δόξα Σου, για τα παιδιά Σου, για το λαό Σου! Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου!

__________Σήμερα στο Γηροκομείο μας "Ο Αγιος Χαράλαμπος", εδώ στό Αίγιο, ήλθαν ΟΓΔΟΝΤΑ (80) περίπου Μαθητές και Μαθήτριες από τό Λύκειο και το Γυμνάσιο της Ακράτας. Ήλθαν ,για να επισκεφθούν τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Τους έδωσαν μεγάλη χαρά με την παρουσία τους. Σ' ευχαριστώ, Θεέ, μου!

__________Σήμερα τά παιδιά αυτά κινήθηκαν από τήν Ακράτα στο Αίγιο με δύο λεωφορεία, τα οποία προσέφεραν ΔΩΡΕΑΝ οι διοικούντες το ΚΤΕΛ. Ναί, δωρεάν και από δική τους πρωτοβουλία.
-"Που θέλετε νά πάτε, παιδιά; ερώτησαν.
-Στο Αίγιο!
-Στο Αίγιο, είπατε; στον Οίκο Ευγηρίας; Μπράβο παιδιά, θα σας μεταφέρουμε εμείς εκεί και δεν θέλουμε χρήματα!" είπαν οι παράγοντες του ΚΤΕΛ!
______Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου! Η ανθρωπιά και η αγάπη δεν έσβυσαν ακόμη ούτε και στην Επαρχία μας! Σ' ευχαριστώ, Χριστέ μου.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

20 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑΤΟΥ Shay

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό ενός σχολείου για παιδιά με
ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την
παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν
εκείνη τη μέρα.
Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.



"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα
παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού
είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόντουσαν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.
Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη
ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς
οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."


Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να
διαβάσετε μέχρι το τέλος της.


Ο Shay κι εγώ, περνούσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που
γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.
Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον
Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία
να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο
αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός
από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.
Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να
περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.
Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο
τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο
γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα
προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να
αποκρούσει τις βολές, αν το θέλει.

Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την
μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια
θέρμη στην καρδιά μου.
Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.
Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους,
αλλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε
ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί,
χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.
Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον
χαιρετούσα από την εξέδρα.
Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να
κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο
επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να
δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το
παιχνίδι.
Για μεγάλη μου έκπληξη, .....τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη
στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο
μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.
Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του
Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την
ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε
πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την
μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του
πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το
ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ
κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την
πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι,
πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη
του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.
Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay
τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη
βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας
γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να
κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε...τρέξε.."
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι
όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη
πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την
ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.
Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης,
όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη
του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της
τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελλαμένος, καθώς οι παίκτες
της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.
Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου
παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την
μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η
τρίτη βάση, λέγοντάς του "από 'δώ, από 'δώ Shay.."
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι
θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα
τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."
Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι,
και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η
ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις
δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι
αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε
μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον
χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε
τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα
του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..
Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς
δεύτερη σκέψη.
Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής,
οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του
κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ
συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς
χώρους μας.
Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως
επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να
κάνουν τη διαφορά.
Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε
την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο
ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;
ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;
Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς
μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"
Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...
Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να
καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός,
πιο αγνός..
...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.


Δ.Μ.

********************************************
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ!
Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΓΕΝΝΑΕΙ ΔΡΑΜΑΤΑ!
ΔΡΑΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ και ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
________Έλαβα και αναδημοσιεύω την επιστολή μιας μάννας προς τον κ. Χατζηνικολάου
Ο γυιός της εργαζόταν στο ΣΗΜΑΝΤΡΟ, που ο κ. Χατζηνικολάου, τηλλεπαρουσιαστής στο σταθμό ALTER έκλεισε! Έκλεισε ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ επειδή δεν είχε λάβει ακόμη την ἀδεια λειτουργίας. Υπαίτιοι γι αυτό ήσαν οι Κρατικές Υπηρεσιες και όχι ο μισθωτής. Ιδου λοιπόν η επιστολή.
Αγαπητέ φίλε Νίκο
Φαντάζομαι πως μου επιτρέπεις να χρησιμοποιώ την προσφώνηση «φίλε»αφού κι εσύ την χρησιμοποίησες αναφερόμενος στο όνομά μου, στην εκπομπή σου στις 20-10-2008
Η σημερινή μου ηλεκτρονική επιστολή, έχει σκοπό ενημερωτικό και συνάμα ευχετήριο, λόγω των ημερών που διανύουμε.
Αρχίζοντας από την ενημέρωση θα πρέπει να σου πω, πως ο γιος μου την μετά «ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ» εποχή, παραμένει άνεργος. Παρόλο που φίλησε δεκάδες “κατουρημένες ποδιές”,καταστηματαρχών, ιδιοκτητών καφέ-μπαρ και εστιατορίων,όπως επίσης αρκετών εργολάβων οικοδομών ζητώντας μια θέση βοηθού, εισέπραξε μόνο αρνητικές απαντήσεις, πράγμα που δεν με εντυπωσιάζει, αφού όπως και εσύ πολύ καλά γνωρίζεις, σε μια περιοχή σαν την δική μας, που έχει πληγεί απανωτά,το τελευταίο που ψάχνουν οι επαγγελματίες είναι υπάλληλο.
Βέβαια κάποιοι εκ των τέως εργαζομένων στο «ΣΗΜΑΝΤΡΟΝ»,έχουν σταθεί τυχεροί. Κατάφεραν να μπουν στο ταμείο ανεργίας.Πληρώνονται με 430ευρώ μηνιαίως. Με αυτά τα χρήματα συντηρούν παιδιά και ετοιμόγεννες γυναίκες, πληρώνουν ενοίκιο, φως νερό, τηλέφωνο και στο ελεύθερο χρόνο τους μαζεύουν ραδίκια( ευτυχώς υπάρχουν άφθονα στην περιοχή μας)Αυτά θα φάνε στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο τους.Κατάφερες να κάνεις πράξη την μεσογειακή διατροφή στο Αίγιο. Μπορείς να χαμογελάς.
Κι ας προχωρήσω με τις ευχές που οι μέρες επιβάλλουν.
Επειδή εσύ σίγουρα δεν κινδυνεύεις να φας ραδίκια στο χριστουγεννιάτικο δείπνο σου. Και είναι βέβαιο πως πως στο τραπέζι σου θα έχεις gourmet ορεκτικά, μια παχουλή γεμιστή γαλοπούλα, ένα ακριβό κρασί για να σβήσεις την δίψα σου και φρούτα εξωτικά για το τέλος, εύχομαι απλά η Αγια ημέρα να έχει για σένα το χρώμα που έχουν οι ζωές και η ψυχές των 35 εργαζομένων που έμειναν στο δρόμο, για να κομπάζεις εσύ για την επιτυχία σου.
Μαύρο….


Ελένη Καριοφύλλη
Μητέρα και φίλη πολλών ΑΝΘΡΩΠΩΝ σίγουρα όμως όχι δική σου

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ: Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!





ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ!

Μέσα στο γενικό ξεπεσμό των αξιών και των προσώπων, η Εκκλησία ταπεινωμένη από τις μανιακές επιθέσεις των ΜΜΕ, εξακολουθεί να εμπνέη και να προσελκύη νέους, οι οποίοι εκούσια προσέρχονται στις αγκάλες της και εντάσσονται στις τάξεις του ιερού Κλήρου.
Κι εμείς εδώ στη μικρή αυτή έπαλξή μας ζούμε αυτό το θαύμα. Παρά τον πόλεμο, τον ανίερο και το χαμερπή πόλεμο, που μας γίνεται, δεχόμεθα νέους ανθρώπους, οι οποίοι κυριαρχούνται από ένθεο ζήλο. Θέλουν να γίνουν Κληρικοί για να υπηρετήσουν το Χριστό και τον άνθρωπο. Θέλουν να σηκώσουν το σταυρό του Χριστού! Δεν εισέρχονται για την αίγλη της ιερωσύνης, που δεν είναι στα υψηλά της, αλλά για την ιερότητά της! Δεν διαθέτουν πάντοτε περγαμηνές, τίτλους εντυπωσιακούς, πανεπιστημιακή παιδεία! Έχουν όμως ευλάβεια στην ψυχή τους. Και την αποτυπώνουν στην ομιλία τους κατά την ώρα της χειροτονίας των. Είναι η πιο φρικτή ώρα ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Τυπικό δείγμα η προσφώνηση του κ. Σωτηρίου Κουκούση κατά την διάρκεια της εις Διάκονο χειροτονίας του, η οποία έγινε στον εορτάζοντα Ναό της Αγίας Βαρβάρας στα Νικολέϊκα, την 4ην Δεκεμβρίου 2008. Ο π. Σωτήριος είναι πατήρ δύο τέκνων ηλικίας δώδεκα (12) και ένδεκα (11) ετών και αγρότης. Είναι επίσης απόφοιτος Λυκείου και τώρα παρακολουθεί μαθήματα στο εκκλησιαστικό ΙΕΚ Πατρών.
Εκπέμπουμε λοιπόν μήνυμα αισιοδοξίας! Ο Χριστός σε κάθε εποχή κερδίζει ανθρώπους. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στο άλλοτε κομμουνιστικό μπλοκ, στο Σοβιετικό Παραπέτασμα. Εκεί επί ογδόντα τόσα χρόνια εκδιώχθηκε ο Χριστός! Αλλά η πίστη επέζησε! Και σήμερα λαμπρύνεται!
Κουράγιο, λοιπόν, αδελφοί μου.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
14 Δεκεμβρίου 2008




ΟΜΙΛΙΑ Κ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΚΟΥΚΟΥΣΗ

KATA THN ΕΙΣ ΔΙΑΚΟΝΟN ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑN TOY

Από την καλλιέργεια της γης στην καλλιέργεια των ψυχών

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα,
Βρίσκομαι σήμερα απέναντί σας και η συγκίνησή μου είναι μεγάλη. Μεγάλη όσο ο σεβασμός μου προς το πρόσωπό σας. Σήμερα γυρίζω σελίδα στην ζωή μου. Σε λίγο με τις Ευλογίες Σας και τη χάρη του Θεού. Θα αξιωθώ στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης.

Τα αισθήματα που κυριαρχούν μέσα μου, είναι αγαλλίαση και δέος. Νιώθω σαν το μικρό παιδί που πηγαίνει πρώτη μέρα στο σχολείο. Συνάμα με αυτά νιώθω την δύναμη του Χριστού να με αγκαλιάζει και να με ενισχύει σε αυτό που αποφάσισα να κάνω. Αποφάσισα να διακονήσω αυτόν που έχυσε το αίμα του επάνω στο Σταυρό για εμάς. Αναλαμβάνω από σήμερα να οδηγηθώ και να θυσιαστώ στα μονοπάτια της Πίστης μας, τα οποία είναι ανηφορικά και δύσβατα. Γνωρίζω πως πρέπει να προσπαθήσω πολύ ώστε να μπορέσω να γίνω ευάρεστος στον Θεό και στην Εκκλησία.
Η μεγάλη μου πίστη, η χάρη του Αγίου Πνεύματος και η πατρική Σας αγάπη, θα είναι τα στοιχεία που θα με συνοδεύουν στην πορεία μου.
Σεβασμιώτατε, το πρώην επάγγελμά μου ήταν οι αγροτικές εργασίες. Καλλιεργούσα τη γη και αυτή πάντα με τη βοήθεια του Θεού, μου έδινε τους καρπούς της και έτσι ζούσα την οικογένειά μου τίμια και με αγάπη. Πάντα όμως μέσα μου υπήρχε η φλόγα της Ιερωσύνης. Και να που η ώρα ήρθε, ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές μου και σε λίγο θα λάβω τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Σεβασμιώτατε, θέλω να γνωρίζεται πως με τον ίδιο ζήλο, με την ίδια αγάπη και με την τιμιότητα που καλλιεργούσα την γη και την έκανα να αποδίδει καρπούς, θα συνεχίσω να καλλιεργώ και την ψυχή μου.
Θα φροντίσω να απαλλαγώ από τα πάθη και τις υλικές ανάγκες και τους καρπούς αυτής της προσπάθειας να τους αποδώσω στην Εκκλησία. Θέλω να πιστεύω πως ο Κύριος θα μου παραχωρήσει ένα κομμάτι από τον αμπελώνα του και εγώ ως καλός γεωργός θα το φροντίσω.
Σεβασμιώτατε, για μια ακόμα φορά θέλω να Σας ευχαριστήσω και εύχομαι ο καλός Θεός να Σας χαρίζει Έτη πολλά, έτσι ώστε να ολοκληρώσετε το αξιόλογο έργο της Μητροπόλεώς μας.
Ευχαριστώ επίσης όλους τους πατέρες που με βοήθησαν και μου έδειξαν την αγάπη τους.
Σεβαστέ μου πατέρα!
Συγκέντρωσα αυτά τα λίγα περισσεύματα από την καρδιά μου και τα αποτύπωσα μέσα σε λίγες γραμμές. Σκύβω το κεφάλι και τίθεμαι στην διάθεση του Θεού, της Εκκλησίας και την δική Σας.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ, ΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ;



Το παρακάτω κείμενο είναι ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, το οποίο απέστειλα, όπου ήταν δυνατόν. Το παραθέτω εδώ για την ενημέρωση περισσοτέρων.
______________________________________



Αγαπητοί Αδελφοί εν Χριστώ,
Φίλοι,
Συνεργάτες στον Αμπελώνα του Κυρίου μας,
Συμπατριώτες μου,
Χριστιανοί μου,
και τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά,


______Διάλεξα τη σημερινή πένθιμη ημέρα, μια ημέρα που κηδεύθηκε ο Αλέξης, μια ημέρα που τόσες περιουσίες κατεστράφησαν, μια ημέρα που η Ελλάδα αυτοκαταστρέφεται, τη σημερινή πένθιμη ημέρα, λοιπόν, διάλεξα, για να σας διαβιβάσω ένα μήνυμα, μιά αλληγορία, μιά αληθινά δυνατή αλληγορία. Είναι η ιστορία ενός μικρού βάτραχου! Μας την έστειλε ο φίλτατος κ. Νεκτάριος Μ.
________Δεχθήτε την σαν ένα ερέθισμα ή και σαν ένα ευχαριστώ πρός όσους εξ υμών είχετε την καλωσύνη να μου απευθύνετε εόρτιες ευχές αγάπης με την ευκαιρία της ονοματικής μου εορτής.
________Καταστρέψαμε τα παιδιά μας, τα απομακρύναμε από το Χριστό μας, τα σπρώξαμε στα clubs και τώρα αυτά τα παιδιά μας καταστρέφουν ό,τι βρούν στο πέρασμά τους. Οι διαδηλωτές δεν είχαν αναβολές! Λεηλάτησαν ακόμη και το κοσμηματοπωλείο της μητέρας του Αλέξη!
_______Όσοι βολεύονται ακόμη στον καναπέ τους, παρακολουθώντας με απάθεια την τηλεόραση, ας ξυπνήσουν από το λήθαργο! Είναι ανάγκη! Εύχομαι το μήνυμά μοιυ να μή φθάνει σε σας τόσο αργά, δηλ φθάνοντας να μη είσθε ήδη.....βρασμένοι! Αυτός, που υπογράφει παρακάτω, .........κοντεύει να βράσει, δηλ. να νεκρωθή!
Ας προσευχηθούμε υπέρ αλλήλων.
Κύριε, σώσον τούς ευσεβείς!
Κύριε, σώσον την Ελλάδα μας!
Κύριε, σώσον τήν πίστιν μας και την Ορθοδοξίαν μας!


+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος
09. 12. 2008


ΣΗΜ. Επειδή η ιστορία του βατράχου δεν μπορεί να απεικονισθή εδώ, την παραθέτουμε περιγραφικά.


*****Από την αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, έως το Matrix, διαβαίνοντας δια μέσου των μύθων του La Fontaine, η χρήσις του γλωσσικού συμβολισμού είναι ένα προνομιακό μέσο το όποιο κάνει τον κόσμο να σκεφτεί και να διαδώσει τις ιδέες.Ο Olivier Clerc, συγγραφέας και φιλόσοφος, με αυτή την μικρή ιστοριούλα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποιήσεως των αλλαγών, που επηρεάζουν δυσμενώς την υγεία μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την κοινωνική εξέλιξη και το περιβάλλον. Είναι μέσα της, συμπυκνωμένες, η ζωή και η γνώση, που ο καθείς μας θα πρέπει να φυτέψει στον προσωπικό του κήπο ώστε ένα αύριο να μπόρεση να δρέπει τους καρπούς.















Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν …


*********Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκιΚάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά.



















********Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνειΤώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά















*******Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήγει να βράση και ως εκ τούτου, να πεθάνει.Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλαΑυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμία αντίσταση, καμία επανάσταση.Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή παρέκκλιση από την σωστή πορεία, την οποία όμως και συνηθίζουμε.







**********Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 η 40 χρόνια, θα μας έκαναν να φρίξουμε, σιγά σιγά έγιναν κοινοτυπίες και σήμερα πέρανε απαρατήρητες η αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.Εν ονόματι της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας εκάστου, της αξιοπρεπείας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνένοχη των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάση την ικανότητα και θέληση τους να αμυνθούν.Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και προληπτικά μετρά, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές επιβαλλόμενες συνθήκες ζωήςΤο συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως, η άκριτη υπερ-(παρα)-πληροφόρηση, υπερχειλίζει τους εγκεφάλους και ως εκ τούτου, εκείνοι, χάνουν την ικανότητα τους να ξεχωρίζουν και να κρίνουν τις διάφορες καταστάσεις…Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο αύριο…Τώρα, αναφέρομαι στο σήμερα !!! Συνειδητοποίηση ή βρασμός; Πρέπει να διαλέξετε!Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργάΕίμαστε ήδη μισοβρασμένοι; ή όχι;



Με κατά κόσμον πόνο, υπέρ κόσμου οδύνη και υπέρ κόσμον ωδίνη.
N.M.



*****************************
ΣΚΕΨΕΙΣ


Πυροδότηση απελπισίας
********Ο θάνατος του νεαρού ήταν μια απλή αφορμή. Η σφαίρα πυροδότησε την εδώ και καιρό συσσωρευμένη απελπισία. Άναψε το φιτίλι της έκρηξης. Πίσω από την έκρηξη κρύβεται η εδώ και καιρό συμπυκνωμένη συσσώρευση της απελπισίας. Της απελπισίας που τόσο έντεχνα επιδείνωσαν τα κάθε λογής Βατοπαίδια των ημερών μας. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να λεηλατήσουν την όποια έννοια νομιμότητας. Η λεηλασία λοιπόν είχε ήδη προηγηθεί. Είναι η λεηλασία -άλλοτε δικαιολογημένη και άλλοτε αδικαιολόγητη- της νομιμότητας και της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Πολλοί νέοι σήμερα ζουν με το ανυπόφορο βίωμα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ότι το μέλλον είναι ένα χτισμένο παράθυρο. Κάπου εκεί κοντά παραμονεύει και η τυφλή βία. Οι πολίτες ταμπουρωμένοι, οχυρωμένοι μέσα στο σπίτι τους παρακολουθούν κατά μόνας στην οθόνη της τηλεόρασης τον πόλεμο που εκτυλίσσεται έξω από τις πόρτες τους. Το Διαδίκτυο σπάει αυτήν την απομόνωση. Εμφανίζονται κατά συρροήν οι κάθε λογής τοποθετήσεις και μια ισορροπία τρόμου βγαίνει μέσα από αυτές. Μια σύγκρουση δύο θεμελιωδών αγαθών. Από τη μια το δικαίωμα να εκφράσει κανείς, ακόμη και με έναν απελπισμένο τρόπο, την απελπισία του. Γιατί εξ ορισμού η απελπισία δεν υποτάσσεται σε κανόνες. Και από την άλλη το δικαίωμα να νιώθει ο κάτοικος της Αθήνας ασφαλής στην εργασία και την κατοικία του. Ποτέ άλλοτε η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά τα δύο δεν εμφανιζόταν με τέτοια ανελέητη καταστροφική ένταση. Όχι η βία, η απελπισία μοιάζει να είναι η μαμή της ιστορίας μας.
Κύριε, ελέησον
Νεκτάριος Μ.
09.12.2008

_____________________________________________________________
ΚΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ....
Δευτέρα, 8 Δεκέμβριος 2008

'Ελεος!!!
Η υπερβολή και η υπομονή έχουν τα όριά τους.Η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κήρυξή της σε κατάσταση "εκτάκτου ανάγκης".Βούτυρο στο ψωμί των αριστερών δυνάμεων ο άδικος θάνατος του 15χρονου.Μήπως είναι ο μοναδικός άδικος;Είναι πάρα πολλά τα θύματα!Μα πιο πολλά είναι τα θύματα που πέφτουν στο βωμό της υποκρισίας και της σκοπιμότητος.Ένα απ' αυτά δεν πρόκειται να υπάρξω.Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι ένα ατυχές συμβάν, τείνει να λάβει χαρακτήρα "Εθνικής εξέγερσης και επετείου".Η χώρα καταστρέφεται κι' εμείς αναπαράγουμε τα ...ανδραγαθήματα μιας υποκινούμενης μερίδας "αθώων" αντιεξουσιαστών.Ζούμε σε χώρα που ενώ γέννησε τη δημοκρατία, δεν...μπορούμε να την αντέξουμε άλλο, γιατί μας ..."πνίγει".Ως εδώ και μη ...παρέκει!!!Το Blog κλείνει σ' αυτό το σημείο, γιατί αρνείται να συμπράξει σ' αυτή την παρωδία.Σας ευχαριστώ πολύ.Με εκτίμηση".gianniotis.grhttp://gianniotis.blogspot.com


Αναρτήθηκε από troktiko στις 8:47 μμ


ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΩΝΗ ΑΓΩΝΙΑΣ


Η Ελλάδα καίγεται...
Από τον ΑΓΑΘΟΚΛΗ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗ (PRESS-GR)


ΕΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ.ΕΑΝ ΗΜΟΥΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΘΑ ΦΩΝΑΖΑ ΜΗΝ ΠΕΤΑΤΕ ΒΟΜΒΕΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.ΕΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΑΛΕΥΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ.ΕΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΙΤΙΟΜΟΥΝ ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.ΜΙΚΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΜΙΚΡΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ, ΜΙΚΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΓΟΥΜΕ. ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡAΤΙΑΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΜΙΑΣ ΜΟΛΟΤΩΦ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΡΑΓΟΙ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΝ ΕΡΕΙΠΙΑ ΟΛΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΜΕ.ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΝΤΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ; ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ.----------------------------------
# posted by press.gr@hotmail.com @ 11:00 μμ




KAI MIA AKOMH ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ (troktiko)




"Σας γραφω απο το Αγρινιο, σημερα εγινα μαρτυρας της πορειας που εγινε στο κεντρο της πολης. Ειδα να υπαρχουν μεσα σε αυτη αναρχικοι που δεν ειναι απο την πολη πρεπει να εχουν ερθει απο αλλου γιατι τα δικα μας τα "φυντανια" λιγο πολυ τα ξερουμε,άλλωστε με ορισμενους πηγαιναμε μαζι σχολειο... Το οδυνηρο στην ολη... ιστορια ηταν οτι εβλεπες μαθητες γυμνασιου οχι πανω απο 14 να φορανε μαντηλι και να κρατανε μαυρη σημαια φωναζοντας το γνωστο πλεον συνθημα.. "Το αιμα κυλαει εκδικηση ζηταει". Αναμεσα σε αυτους και γνωστα "μπουμπουκια" του Συριζα.. Υπαρχει η πληροφορια οτι αποψε το βραδυ θα σπασουν τα μαγαζια στους 2 πιο εμπορικους δρομους της πολης, στην οδο Παπαστρατου και στην Οδο Μπαϊμπα...Ενημερωσαμε την αστυνομια και μας ειπε οτι δεν μπορουμε να κανουμε και πολλα..οργανωθειτε και προστατευτειται μονοι σας..Εκει φτασαμε...Δεν περιμενα να το ζησω αυτο σε μια πολη σαν το Αγρινιο...




Υγ: Ο πιτσιρικας που εσπασε το βραδυ της Δευτερας το Ταχυδρομειο εμαθα οτι "καμαρωνει" στο σχολειο για το κατορθωμα του...κι εχει λαβει τα συγχαρητηρια των "ανωτερων" του βλεπεις σε αυτη την ηλικια κατι τετοια σε κανουν μαγκα..."


ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Αναρτήθηκε από troktiko στις 2:41 μμ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΗΤΕ ΕΝΑ VIDEO ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!
από το troktiko
Σύνδεσμος: http://troktiko.blogspot.com/2008/12/video_6009.html

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ (troktiko)
Τετάρτη, 10 Δεκέμβριος 2008


"Σύμφωνα με πληροφορίες μας, η κατάσταση της βίας δεν πρόκειται ναεκτονωθεί… Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι οι αρχές της χώρας βρίσκονταισε κατάσταση συναγερμού προκειμένου να εμποδίσουν την μαζική είσοδοστην Ελλάδα ανατρεπτικών στοιχείων από......την Ευρώπη.Λιμάνια, αεροδρόμια και μεθοριακοί σταθμοί έχουν ειδοποιηθεί σχετικά,ενώ σε κατάσταση επιφυλακής και αυξημένων μέτρων ασφαλείας βρίσκονταιόλοι οι μηχανισμοί για την αντιμετώπιση της καταστάσεως. Οιπληροφορίες μιλούν για μαζική είσοδο αναρχικών στοιχείων από Ιταλία,Ισπανία, Γαλλία και Γερμανία. Τα τσιράκια του Σόρος έχουν καθώςφαίνεται επιλέξει την Ελλάδα για το πανηγύρι τους. Αυτοί που έχουν τοχρέος και το καθήκον να προστατέψουν την χώρα ας αναλάβουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣτις ευθύνες τους".troktiko:Πράγματι έχουμε πολλά μηνύματα ότι έρχονται με καράβια από Ιταλία αρκετοί ξένοι αλλά δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι είναι αληθινό.
Αναρτήθηκε από troktiko στις 7:43 μμ
___________________
Το ακόλουθο μήνυμα το απέστειλε ένας διαχειριστής του "Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ".
Εάν το μήνυμα αυτό είναι ανεπιθύμητο με ενοχλητικό ή και προσβλητικό περιεχόμενο σας παρακαλώ επικοινωνήστε με τον webmaster της Δ. Συζήτησης στην ακόλουθη διεύθυνση:agiooros1@gmail.com
Συμπεριλάβετε το μήνυμα, κυρίως τις κεφαλίδες του. Το περιεχόμενο του μηνύματος που σας απεστάλη:~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Γράφει Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ
Αιμορραγούσα κοινωνία-ψυχορραγούσα πολιτεία: έθνος νεκρό! Το 2008 Ελλάδα δεν υπάρχει. Ή μάλλον το 2008 συνειδητοποιήσαμε ότι Ελλάδα δεν υπάρχει. Δεν είναι σαφές τι είναι αυτό το μόρφωμα που ζει στο νοτιότερο τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου, μα είναι σαφές ότι δεν έχει σχέση με την Ελλάδα όπως τη γνώριζε ο κόσμος, όπως την οικοδόμησε το παρελθόν της, όπως την κρατά στη μνήμη της η ιστορία, τελικά δεν έχει σχέση με κράτος, με έθνος, με οργανωμένη κοινωνία. Μολονότι η φράση αυτή ακούγεται υπερβολική και προκαλεί οργή, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είμαστε Έλληνες μιας Ελλάδας που έχει πεθάνει. Κι εξηγούμαι: Η Πατρίδα δεν είναι τρισύλλαβη λέξη, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι «ο τόπος όπου γεννιέται κάτι – το κοινό έθνος και το σύνολο των αξιών που συνδέονται μ’ αυτό- ο λαός και η πολιτεία μιας χώρας» (Μπαμπινιώτης Λεξικό). Για να υπάρξει επομένως μια πατρίδα θα πρέπει πρώτιστα να υπάρξει ως Ιδέα, ως κράτος, ως λαός και ως έθνος, να υπάρχει τελικά ως σύνολο ανθρώπων που παρά τις διαφωνίες τους και τα επιμέρους συμφέροντα τους έχουν ως κοινό ύψιστο στόχο την πρόοδο τους ως μια ολότητα. Εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα δεν έχει αυτή τ! η μορφή. Η νέο-Ελλάδα δεκαετίες τώρα, (με μια εξαίρεση, που μοιάζει με κύκνειο άσμα, το καλοκαίρι της Ολυμπιάδας) παρουσιάζεται ως ένα σύνολο συγκρουόμενων ομάδων που δεν έχουν μπει στη διαδικασία να βρουν κώδικες επικοινωνίας, ή – πολύ περισσότερο- δεν είχαν ποτέ ως κοινό ύψιστο στόχο το καλό του συνόλου ως συνόλου , αλλά μονάχα του συνόλου με την στενή έννοια των δικών τους οπαδών ή μελών. Αυτές οι κοινωνικό-πολιτικές δυνάμεις σύγκρουσης που στόχο έχουν η μια την εξόντωση της άλλης ήταν η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και εξής: Κόμματα κ! ι πρόσωπα που μπαίνουν στη Βουλή ! ηχαιστικά, όχι λόγω ουσιαστικών θέσεων αλλά κυρίως εξαιτίας της πολιτικής αδράνειας, κοινωνικές ομάδες και μέσα ενημέρωσης που συμπεριφέρονται ως κομματικά ή επιχειρηματικά φερέφωνα, εργοδότες που απαξιώνουν τον εργαζόμενο και εργαζόμενοι που απαξιώνουν τον εργοδότη, άνθρωποι που προτιμούν να είναι όχλος παρά πολίτες, δάσκαλοι που προτιμούν να είναι υπάλληλοι παρά λειτουργοί, γονείς που προτιμούν να είναι φίλοι παρά γονείς και φίλοι που προτιμούν να καθοδηγούν παρά να συντροφεύουν, εκκλησία που σιωπά όταν πρέπει να φωνάξει και φωνά! ζει όταν πρέπει να σιωπά, νόμοι που γίνονται μόδα και μόδες που γίνονται νόμος. Χρόνια τώρα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία στην οικογένεια, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη, στην εκκλησία, στην εργασία, στα συνδικάτα, στα κόμματα, στη Βουλή: Μπροστά σε όλα τα προβλήματά μας, τα οικονομικά, τα ταξικά, τα εργασιακά, τα εθνικά, τα εκκλησιαστικά τα ηθικά, τα εκπαιδευτικά, τα οικογενειακά, κανένας δεν ακούει κι όλοι φωνάζουμε, κανένας δεν ενδιαφέρεται και όλοι διεκδικούμε, κανένας δεν προσφέρει κι όλοι απαιτούμε, κανένας δ! ν αναλαμβάνει την ευθύνη που του ! ναλγεί κι όλοι αναζητούμε υπεύθυνους, κανένας δεν απολογείται και όλοι κατηγορούμε. Η εν ψυχρώ (σύμφωνα με το κατηγορητήριο) εκτέλεση ενός 15χρονου παιδιού από έναν ειδικό φρουρό- που χρονικά συνέπεσε με μια περίοδο σκανδάλων και οικονομικής παρακμής- αποκάλυψε βίαια τα αποτελέσματα των μακροχρόνιων επιλογών μας. Η αδυναμία όλων των πλευρών της κοινωνίας να αντιληφθούμε τις θέσεις των συμπολιτών μας με τους οποίους δε συμφωνούμε (διαδικασία επώδυνη αλλά απολύτως απαραίτητη για να λειτουργήσει η δημοκρατία), αλλά και η αμφίδρομη προσπάθεια να τους φιμώσουμε και να μας φιμώσουν για να μην μας ενοχλούν και να μην τους ! νοχλούμε, έχει πια προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία στην κοινωνία μας, αιμορραγία από την οποία το Κράτος, ο λαός, το έθνος, ως κάθε ζωντανός οργανισμός, πεθαίνει ( αν δεν έχει πια αφήσει την τελευταία του πνοή): είναι σαφές ότι δημοκρατία δεν υπάρχει (αν υπήρχε, θα αισθανόμαστε την ασφάλεια και τη δύναμή της), νόμοι δεν υπάρχουν (αν υπήρχαν θα εφαρμόζονταν για όλους) κράτος δεν υπάρχει ( αν υπήρχε θα λειτουργούσε άμεσα), σεβασμός στον πολίτη δεν υπάρχει (αν υπήρχε τα κόμματα δε θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν ψηφοθηρικά την κάθε τραγω! ία), σεβασμός στο συνάνθρωπο δεν υ! πάρχει (αν υπήρχε ο αστυνομικός θα σεβόταν τη ζωή του κάθε αντιδραστικού παιδιού, και ο κουκουλοφόρος θα σεβόταν τη ζωή και την περιουσία του κάθε εργαζόμενου πολίτη). Είναι σαφές ότι οικογένεια δεν υπάρχει ( αν υπήρχε οι γονείς δε θα ταυτίζονταν μόνο με τους γονείς του θύματος αλλά και μ’ αυτούς των θυτών), Παιδεία δεν υπάρχει (αν υπήρχε δε θα είχαμε τέτοιας έντασης γεγονότα) λαός αντιδρών δεν υπάρχει ( αν υπήρχε, κάθε κατεργάρης από τους παραπάνω θα είχε γυρίσει στον πάγκο του). Επομένως- όσο κι αν δεν αρέσει μια τέτοια ομολογία- η Ελλάδα υπά! χει ως ανάμνηση και ως ιστορικό δεδομένο αλλά όχι ως ζωντανός οργανισμός. Τι υπάρχει; Έκρηξη βίας καλυμμένη πίσω από μια στολή και δεκάδες κουκούλες, χυδαία εκμετάλλευση μιας τραγωδίας, κρατική, πολιτική και κοινωνική αναλγησία, κρατική, πολιτική και κοινωνική υποκρισία, τελικά σήψη και η θέα σκουληκιών που, όπως συμβαίνει πάντα, έχουν λόγο ύπαρξης και φωνή μόνο γύρω από ένα πτώμα. Ζούμε σε μια κοινωνία που αιμορραγεί, σε ένα κράτος που ψυχορραγεί, πολίτες χωρίς δύναμη, χωρίς θέληση, χωρίς αίσθηση καθήκοντος χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο ! αι τελικά χωρίς ουσιαστική ηθική.! Είμαστε έθνος νεκρό και μέχρι να αναστηθούμε, ο Παρθενώνας θα είναι η μοναδική Ελλάδα που η υφήλιος θα θέλει και θα αξίζει να ξέρει…