Τρίτη 31 Μαΐου 2016

55 ΕΤΗ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ


ΕΠΙ ΤΗ ΚΟΥΡΑ ΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΝ
 ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΛΕΝΗ

_______Η 31η Μαΐου αποτελεί διά την αναξιότητά μου ένα μεγάλον σταθμόν της ζωής μου!  Την 31ην Μαΐου 1961, σε ηλικία μόλις 23 ετών, η Θεία Χάρις με εδέχθη και το Πανάγιον Πνεύμα εσκήνωσεν εν εμοί! Είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με Γέροντά μας τον πολυσέβαστον Αρχιμ. κ. Καλλίνικον Καρούσον, τόν μετά ταύτα Μητροπολίτην Πειραιώς κ. Καλλίνικον, ο Χρήστος Παρασκευαΐδης (ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) καί ο Αθανάσιος Λενής (ο υποσημειούμενος, ως λαϊκός) εγκατασταθήκαμε στα Μετέωρα με σκοπό να εγκαταβιώσουμε εκεί ως Μοναχοί, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Μητροπολίτου, αειμνήστου Τρίκκης και Σταγών Διονυσίου, με στόχο την επάνδρωση της σχεδόν ερειπωμένης Μονής Βαρλαάμ.
__________Με δεδομένα όλα αυτά την 25ην Απριλίου 1961 έδωσα την υπόσχεσιν της ολοκληρωτικής αφιερώσεώς μου εις τον Νυμφίον Χριστόν καί την Εκκλησίαν, ότε καί εδέχθην τήν κουράν μου ως Μοναχός, έλαβα δε έκτοτε το όνομα Αμβρόσιος, οπότε και ενεγράφην εις το Μοναχολόγιον της ως είρηται ιστορικής Μονής. Έτσι λοιπόν, με Απόφασιν του Ηγουμενοσυμβουλίου, ο αείμνηστος Μητροπολίτης κυρός Διονύσιος την 31ην Μαΐου 1961 μέ εχειροτόνησε Διάκονον της Εκκλησίας του Χριστού, οπότε καί εισήλθον εις τας τάξεις του ιερού Κλήρου. 
__________Άρα η 31 Μαΐου 1961 είναι η Μεγάλη Ημέρα της Ζωής μου! Το Πανάγιον Πνεύμα εσκήνωσεν εν εμοί, ει και ανάξιον όντα και πολύ αμαρτωλόν! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.  
__________Σήμερα, λοιπόν, αγαπητοί μου Αδελφοί, Συνεργάτες και Φίλοι εν Χριστώ, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 55 ετών από την ιστορικήν δι εμέ εκείνην ημέραν, σας παραθέτω τήν ομιλίαν, την οποίαν εξεφώνησεν ο αείμνηστος Μητροπολίτης Διονύσιος Χαραλάμπους  κατά τήν ώραν της χειροτονίας μου. Δεχθήτε την ως ένα ευλαβικό Μνημόσυνο στην ιερά μνήμη του. 
Αίγιον, 31 Μαΐου 2016
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

***************

Προσφώνησις υπο του αειμνήστου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών κυρού Διονυσίου. Εξεφωνήθη εν τω Ι. Ναώ Αγίων Αναργύρων των Τρικκάλων Θεσσαλίας την 31ην.05.1961.


Αγαπητέ,

            Πρώτη ευλογία του καλού Θεού εις την αναληφθείσαν σοβαράν προσπάθειαν δια την ανασυγκρότησιν της Ι. Μονής Βαρλαάμ είναι η κουρά και η ένταξις υμών εις την αδελφότητα Αυτής.  Ο χαρακτηρισμός ούτος, της εντάξεώς σας δηλονότι είς την Μονήν, ως ευλογίας του Θεού ιεράς, δεν είναι, φρονούμεν, υπερβολικός.  Διότι ο εντασσόμενος αδελφός δια πολλά χαρίσματα διακρίνεται.  Αφ’ ενός μεν τον κοσμούν πνεύμα φιλομοναστικών, αγνή και καθαρά ζωή, ήθος και ακεραιότης.  Αφ’ ετέρου δε έχει θεολογικήν κατάρτισιν και πόθος ακοίμητος φλογίζει τα νεανικά του στήθη δια ιεραποστολικήν δράσιν.  Και ταύτα πάντα, καθ’ ην εποχήν η σημερινή νεότης, κατά το πλείστον, είναι κενή ιδανικών και σκέπτεται και πολιτεύεται κατά τρόπον υλιστικόν.  Είναι, λέγομεν, ευλογία Θεού μεγάλη προς την Μονήν και δια τον λόγον ακόμη ότι το παράδειγμά σας θα συγκινήση ασφαλώς και θα ομιλήση εις τας καρδίας πολλών άλλων εκ της θρησκευούσης και θεολογούσης νεότητος και ως άλλη πυξίς θα δείξη μιαν φωτεινήν πορείαν προς την ισάγγελον πολιτείαν των μοναχών, ήτις δυστυχώς έχει παραμεληθή επί μεγίστη ζημία της Αγιωτάτης Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας. 
            Εις την ωραίαν και ιστορικήν Μονήν του Βαρλαάμ θα έχετε εις την διάθεσίν σας παν ότι απαιτείται δια την εκπλήρωσιν του αγίου και ιερού σκοπού της ζωής σας.  Φύσιν ωραίαν και θέαμα μεγαλοπρεπές.  Πόσον ομιλούν αυτά εις την ψυχήν μας και μας βοηθούν εις πτερυγίσματα ουράνια!  Ναόν μεγαλοπρεπή, διακοσμημένον δια διδακτικωτάτων λαμπρών αγιογραφιών και κατανυκτικώτατον.  Εισέρχεται κανείς εις αυτόν και αισθάνεται αληθώς πόσον αγαπητά είναι τα σκηνώματα του Θεού.  Ατμόσφαιραν αρωματισμένην με την ευωδίαν της αγάπης και της φιλαληλίας.  Και περιβάλλον ιερόν θα έχετε και αναστροφήν αγίαν και τα πάντα.  Προς τούτοις δε και την ιδικήν μου στοργήν και του Αγίου Καθηγουμένου την πατρικήν παρακολούθησιν και συμπαράστασιν και την αγάπην των εκλεκτών μου συνεργατών και βοηθών και τα ευχάς όλων μας, δια να σταθήτε και προκόψητε εις την μοναχικήν πολιτείαν και ευαρεστήσητε Θεώ και ανθρώποις.
            Δεν θα σου λείψουν βεβαίως και οι πειρασμοί.  Όπου κτίζεται μια μονή απέναντι Αυτής κτίζει και ο Διάβολος την πολεμίστραν του.  Με ιδιάζουσαν μανίαν στρέφεται εναντίον των Μοναχών.  Ενθυμούμαι, ότι τούτο έκαμεν ιδιαιτέραν εντύπωσιν εις εμέ, όταν εμόναζον και εγώ εις την Ιεράν Μονήν Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους.  Και ηρώτησα τον πνευματικόν μου· «διατί αυτή η ξεχωριστή μανία του Διαβόλου εναντίον των Μοναστηριών»; «Οι κλέπται, μοι είπεν, δεν στρέφονται εναντίον των αχυρώνων, αλλ’ εναντίον των Τραπεζών, όπου υπάρχει το χρήμα». 
            Θα έχης, λοιπόν, τον πόλεμον του εχθρού της σωτηρίας ημών.  Αλλά μη φοβού.  «Μείζων ο εν ημίν η ο εν τω κόσμω».  Νικητής θα αναδεικνύεσαι πάντοτε συ, όταν βεβαίως χρησιμοποιής τα ακαταμάχητα πνευματικά όπλα -  γνωρίζεις ποια είναι αυτά – και επικαλείσαι θερμώς την προστασίαν και βοήθειαν του Θριαμβευτού και νικητού του εχθρού ημών, ενδόξως Αναστάντος Χριστού. 
            «Στήθι εδραίος, ως άκμων τυπτόμενος· μεγάλου αθλητού εστί το δέρεσθαι και νικάν» (Ιγνατίου προς Πολύκαρπον 3,1).


ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΒΑΡΛΑΑΜ 30/5/2014

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΑΚΡΥΖΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΡΚΟΥ!

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑ!!!


Συγκλονιστικό: Η Παναγία δακρύζει στο σπίτι Τούρκου! (pics)
 Συγκλονιστικό: Η Παναγία δακρύζει στο σπίτι Τούρκου! (pics)
Πριν από χρόνια ένα ζευγάρι από την Τουρκία και συγκεκριμένα από την περιοχή της Αντιοχείας, μετανάστευσε στο Παρίσι όπου βρήκαν δουλειά και εγκαταστάθηκαν στα Banlieue, δηλαδή στα προάστια του Παρισιού. Το ζευγάρι ονομάζεται Εσάτ και Σεβίμ Αλντιντάρογλου.

Στο σπίτι αυτό των Αλντιντάρογλου στο Παρίσι παρατηρείτε συρροή επισκεπτών όχι μόνο από την Γαλλία αλλά και από το εξωτερικό, καθώς πολλοί επισκέπτες έρχονται να δούναι ένα αξιοπερίεργο για αυτούς γεγονός.

Το γεγονός αυτό, που χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον τουρκικό τύπο σαν θαύμα, είναι πως μια ελληνορθόδοξη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας που είχαν βρει στην Αντιόχεια και την οποία είχαν πάρει μαζί τους οι Αλντιντάρογλου αν και μουσουλμάνοι, άρχισε να αναβλύζει δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του ζευγαριού την εικόνα αυτή τους την είχε χαρίσει το 2006 ένας ορθόδοξος μοναχός από τον Λίβανο. Από την πρώτη στιγμή που την πήραν αισθάνθηκαν την μεγάλη αγιότητα της και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανάπαυσης στο σπίτι τους.

Όταν μετανάστευσαν στο Παρίσι την πήραν με ευλάβεια μαζί τους και όταν την τοποθέτησαν σε ένα ξεχωριστό μέρος στο νέο τους σπίτι, όπως ομολόγησαν, η εικόνα της Παναγίας άρχισε να δακρύζει. Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα ανάμεσα στους Τούρκους αλλά και σε άλλους χριστιανούς.
Η εικόνα της «Παρθένας Παναγίας», όπως την έχει ονομάσει το τουρκικό ζευγάρι, έγινε γρήγορα τόπος προσκυνήματος και μάλιστα, όπως αναφέρετε, έχει αποκτήσει θαυματουργικές ιδιότητες.

Το γεγονός έγινε γρήγορα ευρύτερα γνωστό και επισκέπτες προσκυνητές από την Γερμανία και το Βέλγιο άρχισαν να καταφτάνουν στο σπίτι των Τούρκων για να προσκυνήσουν την ελληνορθόδοξη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας.

Ο Εσάτ Αντιντάρογλου διηγείται πως πριν από λίγο καιρό είχε έρθει να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας μια παντρεμένη γυναίκα που δεν μπορούσε να κάνει παιδί και το είχε μεγάλο καημό γιατί ο γάμος της κινδύνευε με χωρισμό.
Η γυναίκα αυτή γονάτισε και προσευχήθηκε επί αρκετή ώρα κάτω από τη εικόνα της Παναγίας. Μετά από λίγες μέρες η γυναίκα αυτή κατασυγκινημένη τηλεφωνησε τους Αλντιντάρογλου και τους είπε ευτυχισμένη ότι είχε γίνει θαύμα και περίμενε παιδί.

Για τους δύσπιστους παραθέτουμε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας στο σπίτι του Τούρκου στο Παρίσι, καθώς και το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Hürriyet, με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Bir Türk ün evinde Meryem mucizesi», δηλαδή, «Το θαύμα της Παναγίας στο σπίτι ενός Τούρκου»!
 eikona2
 eikona


 http://www.newsbomb.gr/

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε σε ένα χωριό της λεγομένης Μικράς Ρωσίας, περί το 1690 μ.Χ., από γονείς ευλαβείς και ενάρετους. Όταν έφθασε σε νόμιμη ηλικία στρατεύθηκε, ενώ βασίλευε στη Ρωσία ο Μέγας Πέτρος. Έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκανε εκείνος ο τολμηρός τσάρος εναντίον των Τούρκων κατά το 1711 μ.Χ., και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τατάρους. Οι Τάταροι τον πούλησαν σε έναν Οθωμανό αξιωματικό Ίππαρχο, που καταγόταν από το Προκόπιον της Μικράς Ασίας, το οποίο βρίσκεται πλησίον στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο αγάς τον πήρε μαζί του στο χωριό του. Πολλοί από τους αιχμαλώτους συμπατριώτες του αρνήθηκαν την πίστη του Χριστού και έγιναν Μουσουλμάνοι, είτε γιατί κάμφθηκαν από τις απειλές, είτε γιατί δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις και τις προσφορές υλικών αγαθών.

Ο Ιωάννης, όμως, ήταν από μικρός αναθρεμμένος με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πίστη των πατέρων του. Ήταν από εκείνους τους νέους, όπου τους σοφίζει η γνώση του Θεού, όπως κήρυξε ο σοφός Σολομών, λέγοντας: «Ο δίκαιος είναι γνωστικός και στη νεότητά του. Διότι τιμημένο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών. Η φρονιμάδα πιο νέους ανθρώπους είναι σεβάσμια ωσάν να είναι φέροντες και ο καθαρός βίος τους κάνει ωσάν να είναι γέροντες πολύμαθοι».

Έτσι, λοιπόν, και ο μακάριος Ιωάννης, έχοντας την σοφία που δίδει ο Θεός σε εκείνους που τον αγαπούν, έκανε υπομονή στη δουλεία και στην κακομεταχείρηση του αφέντη του και στις ύβρεις και τα πειράγματα των Οθωμανών, οι οποίοι τον φώναζαν «κιαφίρη», δηλαδή άπιστο, φανερώνοντάς του την περιφρόνηση και την απέχθειά τους. Στον αφέντη του και σε όσους τον παρακινούσαν να αρνηθεί την πίστη του, αποκρινόταν με σθεναρή γνώμη ότι προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πέσει σε τέτοια φοβερή αμαρτία. Στον αγά είπε: «Εάν με αφήσεις ελεύθερο στην πίστη μου, θα είμαι πολύ πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν με βιάσεις να αλλαξοπιστήσω, γνώριζε ότι σού παραδίδω την κεφαλή μου, παρά την πίστη μου. Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θα αποθάνω».

Ο Θεός, βλέποντας την πίστη του και ακούγοντας την ομολογία του, μαλάκωσε την σκληρή καρδιά του αγά και με τον καιρό τον συμπάθησε. σε αυτό συνήργησε και η μεγάλη ταπείνωση όπου στόλιζε τον Ιωάννη, καθώς και η πραότητά του.

Έμεινε, λοιπόν, ήσυχος ο μακάριος Ιωάννης από τις υποσχέσεις και απειλές του Οθωμανού κυρίου του, ο οποίος τον είχε διορισμένο στον σταύλο του, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του στάβλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, διότι αξιώθηκε να έχει ως κλίνη τη φάτνη στην οποία ανεκλίθη κατά την γέννησή Του ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ήταν δε αφοσιωμένος στο έργο του, περιποιούμενος με στοργή τα ζώα του κυρίου του, τα οποία αισθάνονταν τόση την προς αυτά αγάπη του Αγίου, ώστε να τον ζητούν όταν απουσίαζε, να τον προσβλέπουν με αγάπη και να χρεμετίζουν με χαρά όταν τα χάιδευε, ωσάν να συνομιλούσαν μαζί του.

Με τον καιρό ο αγάς τον αγάπησε, καθώς και η σύζυγός του, και του έδωσαν για κατοικία ένα μικρό κελλί κοντά στον αχυρώνα. Όμως ο Ιωάννης δεν δέχθηκε και εξακολούθησε να κοιμάται στον σταύλο, για να καταπονεί το σώμα του με την κακοπέραση και με την άσκηση, μέσα στη δυσοσμία των ζώων και στα ποδοβολητά τους. Κάθε νύχτα ο σταύλος γέμιζε από τις προσευχές του Αγίου και η κακοσμία γινόταν οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο μακάριος Ιωάννης είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν κατά τους κανόνες των Πατέρων, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.

Συνέχεια έψαλλε τους λόγους του ιερού ψαλμωδού: «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου, ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ αὐλισθήσεται. Ἐρεῖ τῷ Κυρίῳ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ καὶ καταφυγή μου, ὁ Θεός μου καὶ ἐλπιῶ ἐπ’ Αὐτόν. Ὅτι Αὐτὸς ρύσεταί με ἐκ παγίδος θηρευτοῦ καὶ ἀπὸ λόγου ταραχώδους. Ἔθεντο με ἐν λάκκῳ κατωτάτῳ, ἐν σκοτεινοῖς καὶ ἐν σκιᾷ θανάτου. Ἐγὼ δὲ πρὸς τὸν Κύριον ἐκέκραξα ἐν τῷ θλίβεσθαί με καὶ εἰσήκουσέ μου. Κύριος φυλάξει τὴν εἴσοδόν μου καὶ τὴν ἔξοδόν μου ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Πρὸς σὲ ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου Κύριε, τὸν κατοικοῦντα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἰδοὺ ὡς ὀφθαλμοὶ δούλων εἰς χεῖρας τῶν κυρίων αὐτῶν, οὕτως οἱ ὀφθαλμοὶ ἡμῶν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν ἡμῶν, ἕως οὗ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς». Ψαλμούς σιγόψαλλε και κατά την ώρα που ακολουθούσε πίσω από το άλογο του αφέντη του.

Με την ευλογία που έφερε ο Άγιος στον οίκο του Τούρκου Ιππάρχου, αυτός πλούτισε και έγινε ένας από τους ισχυρούς του Προκοπίου.

Ο Άγιος ιπποκόμος του, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε όρθιος αγρυπνίες στο νάρθηκα της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν κτισμένη μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, κοινωνούσε δε κάθε Σάββατο τα Άχραντα Μυστήρια. και ο Κύριος, «ὁ ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς», επέβλεψε επί τον δούλο του τον πιστό και έκανε, ώστε να πάψουν να τον περιπαίζουν και να τον υβρίζουν οι σύνδουλοί του και οι άλλοι αλλόθρησκοι.


Αφού, λοιπόν, ο αφέντης του Ιωάννη πλούτισε, αποφάσισε να υπάγει για προσκύνημα στη Μέκκα, τη ιερά πόλη των Μωαμεθανών.

Αφού πέρασαν αρκετές ημέρες από την αναχώρησή του, η σύζυγός του παρέθεσε τράπεζα και προσκάλεσε τους συγγενείς και τους φίλους του ανδρός της, για να ευφρανθούν και να ευχηθούν να επιστρέψει υγιής στον οίκο του από την αποδημία. Ο μακάριος Ιωάννης διακονούσε στην τράπεζα. Παρέθεσαν δε σε αυτή και ένα φαγητό, το οποίο άρεσε πολύ στον αγά, το λεγόμενο πιλάφι, το οποίο συνηθίζουν πολύ στην Ανατολή. Τότε η οικοδέσποινα θυμήθηκε τον σύζυγό της και είπε στον Ιωάννη: «Πόση ευχαρίστηση θα ελάμβανε, Γιουβάν, ο αφέντης σου, αν ήταν εδώ και έτρωγε μαζί μας από τούτο το πιλάφι!». Ο Ιωάννης τότε ζήτησε από την κυρία του ένα πιάτο γεμάτο πιλάφι και είπε ότι θα το έστελνε στον αφέντη του στη Μέκκα. Στο άκουσμα των λόγων του γέλασαν οι προσκεκλημένοι. Αλλά η οικοδέσποινα είπε στην μαγείρισσα να δώσει το πινάκιο με το φαγητό στον Ιωάννη, σκεπτόμενη ή ότι ήθελε να το φάει ο ίδιος μόνος του ή να το πάει σε καμιά φτωχή χριστιανική οικογένεια, όπως συνήθιζε να κάνει, δίδοντας το φαγητό του.

Ο Άγιος το πήρε και πήγε στον σταύλο. Εκεί γονυπέτησε και έκανε προσευχή εκ βάθους καρδίας παρακαλώντας τον Θεό να αποστείλει το φαγητό στον αφέντη του με όποιον τρόπο οικονομούσε Εκείνος με την παντοδυναμία Του. Με την απλότητα που είχε στην καρδιά του ο Ιωάννης πίστεψε ότι ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή του και το φαγητό θα πήγαινε θαυματουργικά στη Μέκκα. Πίστευε, «μηδὲν διακρινόμενος» κατά τον λόγο του Κυρίου, χωρίς να έχει κανένα δισταγμό ότι αυτό που ζήτησε θα γινόταν. Και, όπως λέγει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «τὰ ὑπερφυῆ ταῦτα σημεῖα συμβαίνουσι τοῖς ἁπλουστέροις τῇ διανοίᾳ καὶ θερμοτέροις τῇ ἐλπίδι», ότι, δηλαδή, αυτά τα υπερφυσικά θαύματα συμβαίνουν σε εκείνους που έχουν απλούστερη διάνοια και είναι θερμότεροι στην ελπίδα την οποία έχουν προς τον Θεό. Πράγματι! το πιάτο με το φαγητό χάθηκε από τα μάτια του Οσίου. Ο μακάριος Ιωάννης επέστρεψε στην τράπεζα και είπε στην οικοδέσποινα ότι έστειλε το φαγητό στη Μέκκα. Ακούγοντας οι προσκεκλημένοι τον λόγο αυτό γέλασαν και είπαν ότι το έφαγε ο Ιωάννης.


Αλλά ύστερα από λίγες ημέρες γύρισε από την Μέκκα ο κύριός του και έφερε μαζί του το χάλκινο πιάτο, προς μεγάλη έκπληξη των οικίων του. Μόνο ο μακάριος Ιωάννης δεν εξεπλάγη. Έλεγε, λοιπόν, ο αγάς πιο οικίους του: «Την δείνα ημέρα (και ήταν η ημέρα του συμποσίου, κατά την οποία είπε ο Ιωάννης ότι έστειλε το φαγητό στον αφέντη του), την ώρα κατά την οποία επέστρεψα από το μεγάλο τζαμί στον τόπο όπου κατοικούσα, βρήκα επάνω στο τραπέζι, σε έναν οντά (δωμάτιο) όπου τον είχα κλειδωμένο, τούτο το σαχάνι (πιάτο) γεμάτο πιλάφι. Στάθηκα με απορία, σκεπτόμενος, ποίος άραγε είχε φέρει εκείνο το φαγητό και προ πάντων δεν μπορούσα να εννοήσω με τί τρόπο είχε ανοίξει την πόρτα, την οποία είχα κλείσει καλά. Μη γνωρίζοντας πως να εξηγήσω αυτό το παράδοξο πράγμα, περιεργαζόμουν το πιάτο μέσα στο οποίο άχνιζε το πιλάφι και είδα με απορία ότι ήταν χαραγμένο το όνομά μου επάνω στο χάλκωμα, όπως σε όλα τα χάλκινα σκεύη της οικίας μας. Ωστόσο, με όλη την ταραχή όπου είχα από εκείνο το ανεξήγητο περιστατικό, κάθισα και έφαγα το πιλάφι με μεγάλη όρεξη, και ιδού το πιάτο που το έφερα μαζί μου, και είναι αληθινά το δικό μας».

Ακούγοντας αυτή τη διήγηση οι οικείοι του Ιππάρχου εξέστησαν και απόρησαν, η δε σύζυγός του, του εξιστόρησε πως ζήτησε ο Ιωάννης το πιάτο με το φαγητό και είπε ότι το έστειλε στη Μέκκα, και ότι, ακούγοντάς τον να λέγει ότι το έστειλε, γέλασαν.

Αυτό το θαύμα μαθεύτηκε σε όλο το χωριό και στη γύρω περιοχή και όλοι θεωρούσαν πλέον τον Ιωάννη ως άνθρωπο δίκαιο και αγαπητό στον Θεό, τον έβλεπαν δε με φόβο και σεβασμό, και δεν τολμούσε κανείς να τον ενοχλήσει. Ο κύριός του και η σύζυγός του τον περιποιούνταν περισσότερο και τον παρακαλούσαν πάλι να φύγει από τον σταύλο και να κατοικήσει σε ένα οίκημα, το οποίο ήταν κοντά στον σταύλο, όμως εκείνος δεν ήθελε να αλλάξει κατοικία. Περνούσε, λοιπόν, τον βίο του με τον ίδιο τρόπο, ως ασκητής, εργαζόμενος όπως πριν στην περιποίηση των ζώων και κάνοντας με προθυμία τα θελήματα του αγά.

Αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, κατά τα οποία έζησε ο μακάριος Ιωάννης με νηστεία, προσευχή και χαμευνία, πλησιάζοντας στο τέλος της ζωής του, ασθένησε και ήταν ξαπλωμένος πάνω στα άχυρα του σταύλου, τον οποίο είχε αγιάσει με τις δεήσεις του και με την κακοπάθεια του σώματός του για το όνομα και την αγάπη του Χριστού.

Προαισθανόμενος ο Όσιος το τέλος του, ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων και γι' αυτό έστειλε και κάλεσε έναν ιερέα. Αλλά ο ιερεύς φοβήθηκε να μεταφέρει φανερά τα Άγια Μυστήρια στο σταύλο, εξαιτίας του φανατισμού των Τούρκων. Όμως σοφίστηκε, κατά Θεία φώτιση, και πήρε ένα μήλο, το έσκαψε, έβαλε μέσα την Θεία Κοινωνία και έτσι μετέβη στο σταύλο και κοινώνησε τον μακάριο Ιωάννη. Ο Ιωάννης, μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν το 1730 μ.Χ.

Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, αργότερα στο νεόδμητο ναό του Αγίου Βασιλείου και τέλος στο ναό που ανεγέρθηκε προς τιμήν του. Τοποθετήθηκε σε λάρνακα στο δεξιό μέρος της Εκκλησίας. Εκεί κατέφθαναν αναρίθμητοι προσκυνητές και πάσχοντες από διάφορα νοσήματα που εύρισκαν την θεραπεία τους.

Όταν, κατά το 1832 μ.Χ., επί σουλτάνου Μαχμούτ του Β', επαναστάτησε εναντίον του ο αντιβασιλέας της Αιγύπτου Ιμπραχήμ πασάς, ο σουλτάνος έστειλε εναντίον του και τον Χαζνετάρ Ογλού Οσμάν πασά με 1.800 στρατιώτες. Ο Οσμάν πασάς, αφού πέρασε την Καισάρεια της Καππαδοκίας, έφθασε κοντά στο Προκόπιο, όπου σκεπτόταν να αναπαυθεί και να αναχωρήσει την άλλη ημέρα. Επειδή όμως οι περισσότεροι από τους Μουσουλμάνους του Προκοπίου, σαν γενίτσαροι που ήσαν, μισούσαν τον σουλτάνο, συμφώνησαν όλοι να μην δεχθούν τον Οσμάν πασά στο Προκόπι ούτε στα σύνορα. Οι Χριστιανοί, που ήσαν πιστοί στον σουλτάνο, προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους να πειθαρχήσουν στον σουλτάνο και να δεχθούν τον στρατό που ερχόταν από εκείνον, λέγοντας μάλιστα σε αυτούς ότι μπορεί ο Οσμάν πασάς να αγανακτίσει και να καταστρέψει το χωριό. Εκείνοι όμως δεν άλλαζαν γνώμη. Τότε οι Χριστιανοί πήραν τα γυναικόπαιδα και έφυγαν στα γύρω χωριά και στις σπηλιές, για να μην πέσουν θύματα της ανόητης αντιδράσεως των γενιτσάρων.

Πράγματι, την άλλη ημέρα, όταν ο Οσμάν πασάς εισήλθε στο Προκόπι, το λεηλάτησε και το κατέστρεψε. Κάποιοι από τους στρατιώτες εισήλθαν και στο ναό του Αγίου Γεωργίου. Άρπαξαν τα ιερά σκεύη και άνοιξαν τη λάρνακα του Οσίου ελπίζοντας να βρουν και εκεί χρυσαφικά και ασημικά. δεν βρήκαν όμως τίποτε. Από το κακό τους, που βγήκαν γελασμένοι και για να κοροϊδέψουν τη χριστιανική πίστη, αποφάσισαν να κάψουν το ιερό λείψανο.

Το έβαλαν στο προαύλιο, μάζεψαν πολλά φρύγανα, έβαλαν φωτιά και έριξαν με ασέβεια το ιερό σκήνωμα μέσα στις φλόγες. Το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου όχι μόνο έμεινε άφλεκτο, αλλά και φάνηκε στους άπιστους ότι ζούσε, τους φοβέριζε και τους έδιωχνε από τον περίβολο της εκκλησίας.

Την επόμενη ημέρα γέροντες Χριστιανοί βρήκαν τα ασημικά, που είχαν αφήσει από τον τρόμο τους οι Τούρκοι στρατιώτες, πήραν με ευλάβεια το ιερό λείψανο και το τοποθέτησαν πάλι μέσα στη λάρνακα.


Η δεξιά του Οσίου Ιωάννου δόθηκε από τους κατοίκους του παλαιού Προκοπίου το 1881 μ.Χ., στον αντιπρόσωπο της Μονής Παντελεήμονος Αγίου Όρους Ιερομόναχο Διονύσιο, σε αντάλλαγμα για την μεγάλη βοήθεια της Μονής στην ανέγερση του Ναού του Οσίου πάνω στον τάφο του.

Το ιερό λείψανο μεταφέρθηκε στην Εύβοια τον Οκτώβριο του 1924 μ.Χ μαζί με τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας από το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης». και ενώ το πλοίο βρισκόταν στη Ρόδο δεν προχωρούσε, αλλά περιστρεφόταν μέσα στη θάλασσα και έμενε στον ίδιο τόπο. Ο κυβερνήτης του πλοίου φοβήθηκε. Τότε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος, που είχε πάρει μαζί του το ιερό λείψανο κρυφά, εξήγησε στον πλοίαρχο ότι μέσα στο πλοίο και μάλιστα στο αμπάρι ήταν το ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου. Αμέσως ο κυβερνήτης διέταξε την μεταφορά του ιερού σκηνώματος στο διαμέρισμα του πλοίου, το οποίο χρησιμοποιούταν ως ευκτήριος οίκος, όπου το εναπέθεσαν και άναψαν το καντήλι.
Εορτάζει στις 27 Μαΐου εκάστου έτους.

Πηγή: http://www.saint.gr/
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΠΑΙΝΕΤΗ


«Γιά τήν Πατρίδα μας καί τήν Παναγία…»

 
Αυτή η φράση αποτελεί την σπονδυλική στήλη ενός σκεπτικού πρωτοπόρου, μιας ομάδας ανθρώπων της πόλεώς μας, που μόλις δέκα μήνες πριν είχαν την πρωτόγνωρη και επαινετή πρωτοβουλία να συστήσουν και να οργανώσουν μια ομάδα, η οποία έργο της θα έχει την προσευχή προς τον Θεό υπέρ της δεινώς βασανιζομένης Πατρίδος μας, τελώντας κάθε πρώτο Σάββατο εκάστου μηνός θεία Λειτουργία σε διαφορετικό κάθε φορά Ιερό Ναό.
Παραθέτουμε αυτούσιο μέρος του σκεπτικού αυτής της ομάδας, προς ενημέρωση και επιβεβαίωση των σκοπών της.
Λέγει λοιπόν, αυτή η ομάδα μεταξύ των άλλων:
 «… Σκεφτήκαμε ότι και πάλι είμαστε σε υποδούλωση –που όμως σχεδόν πάντα άλλωστε βρισκόμαστε. Μόνο που τότε, ΚΑΠΟΤΕ, πολεμούσαμε. Τώρα δε μας θέλουν και στη μάχη, γιατί εξ’ αιτίας της ΕΛΛΑΔΑΣ χάθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Είδαμε πως αυτό που γίνεται τώρα, είναι πιο σκληρό και ύπουλο, γιατί φαίνεται ότι μπορεί να μας ακινητοποιήσει.
Ψάξαμε να βρούμε ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, για να ακούσουμε εκείνα τα ΥΠΕΡΟΧΑ ΛΟΓΙΑ του : «ΠΡΩΤΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ… ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ… ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΠΟ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ, ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ… ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ, ΑΠΟ ΚΑΘΑΡΗ ΑΓΑΠΗ, ΑΠΟ ΑΙΣΘΗΜΑ, ΑΠΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ».
Δεν ακούμε πουθενά τον Εθνικό Ύμνο πια. Δεν κυκλοφορεί στα χείλη μας το όνομα του Διονυσίου Σολωμού να μας πει πως «το ουσιαστικότερο και υψηλότερο περιεχόμενο της αληθινής ανθρώπινης φύσεως είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ και η ΠΙΣΤΗ».
Μετά πήγαμε νοερά στην Παλαιά Διαθήκη.
Μακάρι λέμε να βρισκόταν ένας Αβραάμ να μιλήσει με το ΘΕΟ για να μη γίνουμε Σόδομα και Γόμορρα. Μακάρι να βρισκόταν ένας Μωυσής να μας βγάλει από την αιχμαλωσία, αχ και να είχαμε ένα Νώε να μας βάλει στην Κιβωτό του να σωθούμε απ’ αυτό που έρχεται.
ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ μετά από τις τελευταίες αυτές σκέψεις, άνοιξε η καρδιά μας, χαμογελάσαμε επιτέλους, ΕΛΠΙΣΑΜΕ και νοιώσαμε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι θα σωθούμε, τόσο πολύ που θα μπορούσαμε να δώσουμε και υπόσχεση σε σας που μας ακούτε.
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει ΑΒΡΑΑΜ, ΜΩΥΣΗΣ, ΝΩΕ;;;;;; ΥΠΑΡΧΕΙ και είναι η ΠΑΝΑΓΙΑ, που μας αγαπάει πιο πολύ από ότι εμείς ΑΥΤΗΝ, την Παναγία μας ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, περισσότερο και από μας. Τί φοβόμαστε λοιπόν; Αφού μας έχει αποδείξει ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ, γιατί για μας τους Έλληνες ΠΑΤΡΙΔΑ και ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι ένα.
Μήπως ήρθε η ώρα να βροντοφωνάξουμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!
Ψηλά το κεφάλι μας λοιπόν, γιατί ο Εθνικός μας χαρακτήρας είναι ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ και η ΔΟΞΑ!
Μας ζηλεύουν ε και τι να κάνουμε;
Είναι η Ελλάδα μας τόσο όμορφη, τόσο ΜΕΓΑΛΗ, έχουμε ένδοξη ιστορία. Όπου και να βρεθούμε γράφουμε ιστορία. Εδώ που τα λέμε εάν δε μας ζήλευαν, δεν θα αξίζαμε και πολλά. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΖΗΛΕΥΟΥΝ.
Την ομορφιά της Πατρίδας μας την ένοιωσε ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, που όταν μιλούσε για την Ελλάδα, έκλαιγε. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ένα πολύ μικρό απόσπασμα των λόγων του : «Μόνο η πίστη των Ορθοδόξων είναι καλή και Αγία, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα του ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ… Τούτο σας λέγω εις το τέλος. Να ευφραίνεσθε όπου είσθε ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, και να κλαίετε δια τους ασεβείς και τους αιρετικούς όπου περιπατούν εις το σκότος. Αγάπα την Ορθοδοξία, και μαζί με την Ορθοδοξία αγάπα και την Ελλάδα ως στενώς και αδιαρρήκτως μετ’ αυτής συνδεδεμένη». ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ στην καρδιά του Αγίου είναι αχώριστοι.
Στις μεταξύ μας συζητήσεις πάντα αναφερόμαστε στον ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ. Πόσο πολύ αγάπησε τους ανθρώπους, πόσο πολύ πονούσε για την Ελλάδα. Είχε πει, σε κάποια από τα φωτισμένα, σοφά του λόγια, πως οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, πρέπει στα δύσκολα χρόνια να είναι όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι σε μια πνευματική ομάδα. Πρέπει να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αυτό είμαστε κι εμείς σήμερα, μια πνευματική ομάδα. Και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Να μην αφήσουμε την καθημερινότητα να μας εξουθενώσει. Να σταματήσουμε να μιλάμε για όσα εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο έχουμε μπροστά μας βουνό.
Αν κάθε μέρα λέμε ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, με πίστη, με εμπιστοσύνη, θα σημαίνει ότι μεταθέτουμε τις ανησυχίες μας και τα άλυτα προβλήματά μας στην ΠΑΝΑΓΙΑ. Είναι πολύ εύκολο. Το διώχνουμε από πάνω μας και το φορτώνουμε στην ΠΑΝΑΓΙΑ, εμείς σταματάμε να μιλάμε και ν’ αναμασάμε όσα μας σερβίρουν για να σφίγγεται η καρδιά μας. Έχουμε το ΚΑΛΟ γιατί να μιλάμε για το κακό;;;;
Τελειώνοντας το λέω σε σας, όπως θα το έλεγα στους στενούς μου φίλους. ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΟΜΑ, ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.
ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
ΜΗ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ.
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. Μ’ αυτό το σύνθημα θα προχωράμε κάθε μέρα».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας εγκρίνει και αγκαλιάζει την ομαδική αυτή προσπάθεια.
Χαιρετίζει την ενέργεια, επαινεί την πρωτοβουλία, στηρίζει την προσπάθεια. Συμπαρατάσσεται στον αγώνα.
Ευγνωμόνως ευχαριστεί και άμεσα θέτει την δραστηριότητα υπό τις πατρικές του ευλογίες και προτείνει στο εξής, η κάθε πρώτο Σάββατο εκάστου μηνός τελουμένη θεία Λειτουργία, προς το σκοπό αυτό, να τελείται σταθερά πλέον στο Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Τρυπητής.
Παρακαλεί δε και προτρέπει το πλήρωμα της Τοπικής μας Εκκλησίας να δίδει το παρόν στην σημαντική αυτή συμπροσευχή για την Πατρίδα μας, ευχόμενος ευόδωση των σκοπών.
                                                                        Αρχιερατικος Επίτροπος Αιγίου                                                                                                   Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος 

   

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΛΑΘΟΣ;;;

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ


ΤΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ


Σε μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου, στην θέση των Vips απλώνεται αναπαυτικά στα καθίσματα μια νεαρή γυναίκα. Δίπλα της ακουμπά ένα βιβλίο και ένα πακέτο μπισκότα που μόλις είχε αγοράσει για τις ώρες αναμονής.
Στο διπλανό κάθισμα, ένας καλοβολεμένος νεαρός κύριος είναι αφοσιωμένος στο βιβλίο του. Καθώς η νεαρή γυναίκα διαβάζει αμέριμνα, απλώνει το χέρι της και παίρνει ένα μπισκότο. Την ίδια στιγμή ο κύριος παίρνει κι αυτός ένα μπισκότο. Τι θράσος! Από τα μπισκότα που μόλις είχε αγοράσει για τον εαυτό της!
Ενοχλημένη, παίρνει ένα δεύτερο μπισκότο αλλά και ο νεαρός κύριος παίρνει άλλο ένα, χαμογελώντας της ευγενικά. Ο θυμός της έχει ξεπεράσει κάθε όριο, είναι πια τελείως οργισμένη. Στη συνέχεια για κάθε μπισκότο που έπαιρνε αυτή, έπαιρνε άλλο ένα και αυτός. Ωσπου, στο τελευταίο, η νεαρή βράζει από οργή και περιμένει να δει τι θα κάνει ο αγενής.
Αυτός, κόβει στα δυο το μπισκότο και της προσφέρει το μισό. Εξαλλη πλέον η κοπέλα, μαζεύει βιαστικά τα πράγματά της και ορμά έξω από την αίθουσα. Στη διάρκεια της πτήσης ανοίγοντας την τσάντα της διαπιστώνει έντρομη ότι το πακέτο με τα δικά της μπισκότα βρισκόταν εκεί άθικτο, ποτέ δεν το είχε ακουμπήσει στο διπλανό κάθισμα της αίθουσας αναμονής. Επαιρνε από τα μπισκότα του χαμογελαστού κυρίου!
Όμως, ήταν πια πολύ αργά για να διορθώσει την παρεξήγηση. Δεν ήξερε τίποτε γι'αυτόν, ενώ έσπευσε να «αναγνωρίσει» οργισμένα το δικό της λάθος στην συμπεριφορά του!
Κι έτσι, έλειψε η ευκαιρία για ένα αυθόρμητο διάλογο. Που θα παρέμενε οργισμένη παρεξήγηση αν δεν έβρισκε άθικτα τα μπισκότα της. Θα μπορούσε να τα είχε ξεχάσει κάπου αλλού. Αραγε οι άλλοι πάντα σκοπεύουν να μας πάρουν κάτι; Μήπως μας έχουν δώσει κιόλας κάτι που το αγνοούμε αυτάρεσκα;

http://www.vimaorthodoxias.gr/
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Παρασκευή 20 Μαΐου 2016

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ Η ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΑ


 Η λατρεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα τελούμενα στους ιερούς ναούς, όπως τα σωζόμενα μνημεία του παρελθόντος και του παρόντος, ως αψευδείς μάρτυρες των γεγονότων, βοηθούν τον πιστό στην υπέρβαση των τοπικών και χρονικών περιορισμών και στη βίωση της εν Χριστώ ενότητος και της θαυμαστής παρουσίας μέσα στον κόσμο της Εκκλησίας.
Ο συνοδοιπόρος του Αποστόλου Παύλου και οικείος των Φιλιππησίων Ευαγγελιστής Λουκάς καταγράφει στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων για την πρώτη επίσκεψή τους στους Φιλίππους και το βάπτισμα της πορφυροπώλιδος Λυδίας: «Όταν είδε το όραμα, ζητήσαμε αμέσως να φέρουμε σε αυτούς το χαρμόσυνο άγγελμα. Αφού λοιπόν ξεκινήσαμε από την Τρωάδα, πλεύσαμε κατ’ ευθείαν στη Σαμοθράκη, την δε επομένη στη Νεάπολη και από εκεί στους Φιλίππους, η οποία είναι η πρώτη πόλη της περιοχής εκείνης της Μακεδονίας, μία αποικία Ρωμαϊκή, και μείναμε στην πόλη σε μέρος κοντά στον ποταμό, όπου νομίζαμε ότι υπήρχε τόπος προσευχής και καθίσαμε και μιλούσαμε στις γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Κάποια γυναίκα, από την πόλη των Θυατείρων, ονομαζόμενη Λυδία, η οποία πωλούσε πορφύρα, γυναίκα θεοσεβής, άκουγε και ο Κύριος της άνοιξε την καρδιά, για να προσέχει σε όσα έλεγε ο Παύλος. Όταν βαπτίσθηκε αυτή και οι οικιακοί της, μας είπε, «Εάν με κρίνατε ότι είμαι πιστή στον Κύριο, ελάτε να μείνετε στην οικία μου, και μας πίεζε…»».
Στην πηγαία και ανεπιτήδευτη περιγραφή του πρώτου βαπτίσματος στους Φιλίππους από τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Παύλο εύκολα διακρίνεται η διαδικασία και επισημαίνονται οι βασικές προϋποθέσεις για τη συμμετοχή του νέου πιστού στη νέα εν Χριστώ ζωή και την ένταξή του στους κόλπους της Εκκλησίας. Οι Απόστολοι κήρυσσαν«Χριστόν εσταυρωμένον» και όσοι από τους ακροατές αποδέχονταν αβίαστα την αποστολική διδασκαλία, ακολουθούσαν την πράξη, που καθορίσθηκε ήδη την ημέρα της Πεντηκοστής. Μετανοούσαν και βαπτίζονταν στο Όνομα του Ιησού Χριστού εξασφαλίζοντας έτσι τη συγχώρεση των αμαρτιών τους και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τη δυνατότητα να γεννηθούν στη νέα εν Χριστώ ζωή.
Στην όχθη του ποταμού Ζυγάκτη, έξω από τα τείχη των Φιλίππων, η θεοσεβής Λυδία, μαζί με άλλες γυναίκες, άκουσε προσεκτικά τη χριστοκεντρική διδασκαλία του Παύλου και με ανοικτή τη φωτισμένη καρδιά της αποδέχθηκε τη σωτήρια διδασκαλία. Αμέσως κατέβηκε στα νερά του νέου Ιορδάνου και βαπτίσθηκε μαζί με όλα τα μέλη της οικογένειάς της. Πανηγυρικά και έμπρακτα ομολογεί την πίστη της στον Χριστό και η ομολογία επιβραβεύεται με την αποστολική πράξη της βαπτίσεως και της επιθέσεως των χειρών επάνω στους βαπτισθέντες, για να μεταδοθούν οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος και να ξεκινήσει η εφαρμογή στο βίο τους, όλων εκείνων που είναι αληθινά, σεμνά, δίκαια, αγνά, αγαπητά και η επιδίωξη οποιασδήποτε αρετής και οποιουδήποτε επαίνου.
Η μετάβαση όλων στην οικία της Λυδίας επισφράγισε τα πασχάλιο μυστήριο του Χριστού, την ολοκλήρωση της πνευματικής ευωχίας της ευλογημένης εκείνης ημέρας, κατά την οποία στο Σώμα της Εκκλησίας εντάχθηκε με το βάπτισμα η πρώτη Ευρωπαία Χριστιανή των Φιλίππων.
Η Εκκλησία μας τιμά την Αγία Λυδία ως Ισαπόστολο και στον ιερό τόπο της βαπτίσεώς της ύψωσε ναό – βαπτιστήριο, όπως και στην παρακείμενη όχθη του ποταμού Ζυγάκτη καθιέρωσε υπαίθριο βαπτιστήριο, όμοιο με εκείνα που σώζονται στις παλαιοχριστιανικές βασιλικές των Φιλίππων.
 Η μνήμη της τιμάται στις 20 Μαΐου.

http://www.synaxarion.gr/

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΟΤΕ.......

.........ΤΟΤΕ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΙ 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ,

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΒΡΩΜΕΡΟΙ! 

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΟΣ!

 ____________Δυσκολεύομαι να πιστεύσω όσα αναγράφονται παρακάτω, τα οποία ανακαλύψαμε στο Blog «ΟΜΟΛΟΓΙΑ». Ως συγγραφεύς φέρεται ο κ. Κωνστ. Σιαμάκης. Αυτό δεν σημαίνει, ότι αμφισβητούμε την εγκυρότητα του συγγραφέως. Απλώς μερικά πράγματα είναι τόσο φρικτά, που δυσκολεύεσαι να τα αποδεχθής. Επί παραδείγματι: Όλοι, πολύ ή λίγο, κάτι γνωρίζουμε για την πολυδιαφημισμένη «Μητέρα Τερέζα», την οποία επ' εσχάτων η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ανακήρυξεν ως  «αγίαν».
_________Πως, λοιπόν, να πιστέψης τα εξής φρικτά; «Στὸ Ἡμερολόγιό της λοιπὸν ἡ «μαντὰμ Βρομοτερέζα» ὁμολογεῖ κατ᾽ ἐπανάληψιν ὅτι ἦταν ἄθεη, δὲν πίστευε τίποτε, κι ὅτι χρημάτισε διαδοχικὴ παλλακίδα διαφόρων ἐπιφανῶν τοῦ Βατικανοῦ.....».
    
 ________________Σας παραθέτω, λοιπόν, το σχετικό δημοσίευμα, το οποίον τυγχάνει περισπούδαστο! Επιβεβαιώνεται, άλλωστε, από δηλώσεις και εκδηλώσεις του σημερινού Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκου, ο οποίος έχει εκφρασθή με πολύ «κατανόηση» και με «συμπάθεια» για τους ομοφυλοφίλους κ.α. 

__________Από σήμερα για την ταπεινότητά μας οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν είναι απλώς αιρετικοί, αλλά ΚΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΟΙ της ανηθικότητος! Να ένα ακόμη εξοργηστικό παράδειγμα: «ἡ ἔκτρωσι στοὺς παπικοὺς ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς ὡς βαρύτατο ἁμάρτημα, ἀλλὰ στὶς μοναχὲς ἐπιτρέπεται ὡς μὴ ἁμάρτημα καὶ μάλιστα ὡς συνέχισι τῆς αὐτοθυσίας των», κατά τόν Πάπα Ρώμης Ιωάννη-Παύλο!!!!!
 Κύριε ελέησον!

 Αίγιον, 19 Μαΐου 2016

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

********************

 

Πέμπτη, 5 Μαΐου 2016


ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Ιδου το επιγειο Παμπαλαιο Κολαστηριο του Αθεωτατου Βατικανου, οπως η παραστατικοτατη δυνατη πεννα του Δρος Θεολογιας Φιλολογιας ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ παρουσιαζει. Περισπουδαστη η αδημοσιευτη αυτη μελετη, που αποδεικνυει οτι οι Φαναριωτες και οι αλλοι Οικουμενιστες, που αναγνωριζουν την Σατανικη αυτη θρησκεια - Κρατος, ως Εκκλησια και την εντασσουν μεσα στην Εκκλησια του Χριστου, ενεργουν ως οργανα σκοτεινων δυναμεων και οδηγουν ανιερως την Παντιμη Ορθοδοξια μας ....εις βαραθρα και εις κρημνους. Ο Θεος σωζει την Εκκλησια Του.


  

Η ΑΣΥΛΙΑ ΤΗΣ ΑΚΟΛΑΣΙΑΣ

ΩΣ ΥΨΙΣΤΟ ΔΟΓΜΑ

ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Δρος  Κωνσταντίνου Σιαμάκη, φιλολόγου
           
 Στὰ χρόνια μας μπροστὰ στὴ θρησκεία τοῦ Βατικανοῦ δοκιμάσαμε ἐκπλήξεις πολὺ σοκαριστικὲς ἀλλὰ καὶ πολὺ ἀποκαλυπτικὲς γιὰ τὴ διάγνωσι τοῦ ὑψίστου καὶ διαχρονικοῦ δόγματος τοῦ θρησκεύματος αὐτοῦ.

     1. Ὁ Πολωνὸς ἠθοποιὸς τοῦ θεάτρου Κάρολος Βοϊτύλα κι ἔπειτα πάπας Ῥώμης Ἰωάννης Παῦλος ξαμόλησε «ἀλαθήτως ἀπὸ τὴν ἕδρα του (ex cathedra)» ὅτι ἡ ἔκτρωσι στοὺς παπικοὺς ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς ὡς βαρύτατο ἁμάρτημα, ἀλλὰ στὶς μοναχὲς ἐπιτρέπεται ὡς μὴ ἁμάρτημα καὶ μάλιστα ὡς συνέχισι τῆς αὐτοθυσίας των∙ «διότι, λέει, πῶς ἀλλιῶς θὰ μπορέσουν νὰ συνεχίσουν ἀπερίσπαστες τὸ  ἱεραποστολικό τους ἔργο;».

      2. Ὁ Γερμανὸς καθηγητὴς τῆς δογματικῆς Ἰωσὴφ Ῥάτσινγκερ κι ἔπειτα πάπας Ῥώμης Βενέδικτος στὴν Κωνσταντινούπολι ἀπήγγειλε τὸ Πιστεύω δυὸ φορὲς τὴν ἴδια στιγμή, μία στὰ λατινικὰ μὲ τὸ Filioque καὶ μία στὰ ἑλληνικὰ χωρὶς τὸ Filioque, ἐννοώντας∙ «Κολοκύθια Filioque καὶ μὴ Filioque∙ μὲ τὰ δόγματα θ᾽ ἀσχολούμαστε τώρα; κι αὐτὰ θὰ μᾶς χωρίζουν; ἕνα εἶναι  τὸ σπουδαῖο∙ νὰ εἶστε ὑπήκοοί μου (καὶ φορολογούμενοί μου)». καὶ γιὰ τοὺς Γερμανοὺς προτεστάντες συμπατριῶτες του ἔγραψε ὡς ἀλάθητος πάπας Ῥώμης τὸ  βγαλμένο ἀπὸ τὴν ἕδρα του (ex cathedra) ἐξ ὁλοκλήρου προτεσταντικὸ βιβλίο του «Ἰησοῦς ὁ ἀπὸ Ναζαρέτ» (Jesus von Nazareth), ἐννοώντας∙ «Τί καθολικὴ καὶ τί προτεσταντικὴ ἀντίληψι περὶ Χριστοῦ; μ᾽ αὐτὸν θ᾽ ἀσχολούμαστε τώρα; γι᾽ αὐτὸν θὰ διαιρούμαστε;   ἕνα εἶναι τὸ σπουδαῖο∙ νὰ εἶστε ὑπήκοοί μου (καὶ φορολογούμενοί μου)».

    3. Ὁ Ἰταλὸς καρδινάλιος Ταρσίζιος Μπερτόνε, ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν τοῦ Βατικανοῦ καὶ πιθανώτερος ἑπόμενος πάπας Ῥώμης, ἀπαντώντας κατὰ τὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου (8 - 4 - 2010) στὴν παγκόσμια ἀγανάκτησι καὶ κατακραυγὴ γιὰ τὶς παιδεραστικὲς σοδομιτικὲς δραστηριότητες πλήθους παπικῶν ἐπισκόπων καὶ λοιπῶν κληρικῶν σὲ χιλιάδες ἀνηλίκων ἀγοριῶν, διακήρυξε ἀδιάντροπα∙ «Ἡ παιδεραστία δὲν εἶναι ἁμάρτημα, διότι εἶναι ἁπλῶς μιὰ παραλλαγὴ τῆς  ὁμοφυλοφιλίας»!

   Ἕνα ἢ δύο σημεῖα δὲν ὁρίζουν ἕνα ἐπίπεδο∙ τρία σημεῖα ὅμως ὁρίζουν. χωρὶς αὐτὴ τὴν τρίτη δήλωσι τοῦ  Μπερτόνε δὲν θὰ ἑρμηνεύαμε σ᾽ ὅλο τὸ βάθος τους τὶς δυὸ προηγούμενες∙ μ᾽ αὐτὴ τὴν τρίτη ὅμως  ἑρμηνεύουμε καὶ τὶς τρεῖς∙ ὅτι ὕψιστο καὶ διαχρονικὸ δόγμα τῆς θρησκείας τοῦ  Βατικανοῦ εἶναι∙ «Οἱ ἄγαμοι κληρικοὶ ‒ καὶ οἱ παπικοὶ εἶναι ὅλοι ἄγαμοι ‒ ἔχουν  ἀπὸ τὸν ἀλάθητο πάπα Ῥώμης ἀσυλία σεξουαλικῆς ἀκολασίας καὶ διαστροφῆς, διότι ἐργάζονται γιὰ τὴ  δόξα τῆς ἐκκλησίας»∙ τῆς αὐτοκρατορίας του δηλαδή. αὐτὸ ἐκτὸς ἀπὸ δογματικὴ ὁμολογία εἶναι κι ἕνα στρατολογικὸ σάλπισμα πρὸς τοὺς ἡγέτες τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν∙ ὅτι «Ἐλᾶτε σ᾽ ἐμᾶς∙ θὰ ἔχετε ἀσυλία ἀκολασίας». αὐτὸ τὸ σάλπισμα ξεσήκωσε πολλὰ φιλοπαπικὰ βαρβᾶτα ἄλογα τοῦ πολέμου καὶ  πολλὲς φοράδες. οἱ  ἐπιφανεῖς παπικοὶ ἔνοχοι τὴν ἐναντίον τους παγκόσμια κατακραυγὴ τὴ χρησιμοποιοῦν ὡς στρατολογικὸ σάλπισμα γιὰ τὴ στρατολόγησι ὅλων ὅσοι ποθοῦν διακαῶς ἀσυλία ἀκολασίας, τὴν ὁποία δὲν βρίσκουν στὴν «ξεροκέφαλη» ὀρθοδοξία, ποὺ ἐπιμένει στὴ χριστιανικὴ ἁγνότητα καὶ σωφροσύνη, τὴν ὁποία διδάσκουν ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοί του. ἐννοοῦν δὲ κι αὐτοὶ βέβαια νὰ πάρουν μαζί τους καὶ τὰ ποίμνιά τους ὡς φορολογουμένους τοῦ χαλίφη τῆς Ῥώμης, γιὰ νἄχουν κι οἱ ἴδιοι τὰ ποσοστά τους. διότι ὅλοι γιὰ τοὺς φορολογουμένους ἀγωνίζονται βέβαια. χωρὶς αὐτοὺς ἡ ἀσυλία τῆς ἀκολασίας δὲν θὰ τοὺς εἶναι καὶ πολὺ χρήσιμη. κάποιοι πρέπει νὰ τὴν  πληρώνουν αὐτὴ τὴν ἀσυλία, ὅταν θὰ τὴν προστιμάρουν ἄγρια τὰ κοσμικὰ δικαστήρια.

     Ἐπιβεβαίωσι τοῦ ἐν λόγῳ παπικοῦ ὑψίστου δόγματος ἀπὸ τὴν πίσω πόρτα ἔχουμε ἀπὸ τὸ Ἡμερολόγιο τῆς  Τερέζας, ἤ, ὅπως τὴ λένε, «μητέρας Τερέζας», τῆς πιὸ προβεβλημένης καλόγριας τοῦ παπισμοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πάπα Ῥώμης βραβεύτηκε καὶ μὲ βραβεῖο Νόμπελ κι ἁγιοποιήθηκε κιόλας∙ γιὰ νὰ ξεσηκωθοῦν κι ὅλα τὰ θηλυκὰ τῆς Γῆς νὰ ὑπηρετήσουν ὡς παλλακίδες τοὺς ἀγάμους λεγεωναρίους τοῦ πάπα Ῥώμης στὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο∙ ἄλλο στρατολογικὸ σάλπισμα κι αὐτό. στὸ Ἡμερολόγιό της λοιπὸν ἡ «μαντὰμ Βρομοτερέζα» ὁμολογεῖ κατ᾽ ἐπανάληψιν ὅτι ἦταν ἄθεη, δὲν πίστευε τίποτε, κι ὅτι χρημάτισε διαδοχικὴ παλλακίδα διαφόρων ἐπιφανῶν τοῦ Βατικανοῦ. θέλει νὰ πῇ πικάντικα ὅτι τοὺς εἶδε ξεβράκωτους. δὲν ἐγκατέλειψε ὅμως ποτὲ τὴν ἱεραποστολή της. διότι αὐτὸ στὴ θεολογικὴ  γλῶσσα τῆς  νικολαϊτικῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ λέγεται «ἱεραποστολή».

            Δὲν νομίζω ὅτι ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι μιὰ παπικὴ ἐκτροπὴ τῶν τελευταίων χρόνων τῆς ἀποστασίας καὶ τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ. ἡ ἐκτροπὴ ξεκινάει στοὺς παπικοὺς ἀπὸ τὸ  Β΄αἰῶνα, τότε ποὺ ἤκμαζε ὁ νικολαϊτισμός, καὶ ἀνατολικῶς τοῦ Ἀδριατικοῦ πελάγους πατασσόταν. ἡ παπικὴ ἐκτροπὴ ἀπὸ τότε, καὶ χωρὶς καμμιὰ διακοπὴ σὲ καμμιὰ ἐνδιάμεση ἐποχή, φτάνει στὰ χρόνια μας ἀτσαλάκωτη. ἡ ἀσυλία τῆς  ἀκολασίας εἶναι στὴ θρησκεία τοῦ Βατικανοῦ traditio catholica καὶ aeterna. καὶ γι᾽ αὐτὴ τὴν  ἱστορικὴ ἀλήθεια θὰ δώσω μερικὲς ἱστορικὲς μαρτυρίες∙ μαρτυρίες γεγονότων καὶ ὁμολογιῶν ἐπισήμων καὶ κοινῶς παραδεδεγμένων στοὺς παπικούς. θὰ σᾶς δείξω τὰ γενεσιουργὰ αἴτια τῆς σημερινῆς ποιότητος τῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ. διότι σὲ αὐτοτελῆ θρησκεία κατάντησε ἡ ἀρχικὴ αἵρεσι τῶν παπικῶν. ὡς σχίσμα δὲ ἁπλῶς φαινόταν μόνο μέχρι τὸ 306. καὶ αἵρεσι ἦταν μόνο μέχρι τὸ 400 περίπου. ἀπὸ κεῖ κι ἐδῶθε εἶναι θρησκεία∙ τόσο ἀπόμακρη ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ πίστι ὅσο καὶ τὸ  ἰσλὰμ ποὺ εἶναι μετεξέλιξι τοῦ ἀρειανισμοῦ. ἡ ἀγάπη τῆς  ἐκκλησίας ποὺ ἦταν ἀκόμη μόνο στὸ δακτύλιο τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, ἡ ἀγάπη ἥτις πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει, μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, οὐ ζηλοῖ, οὐ παροξύνεται, οὐκ ἀσχημονεῖ (Α΄Κο 13,4-7), αὐτὴ ἡ ἀγάπη τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας τοὺς ἔκανε νὰ μὴ φαίνωνται τί ἀκριβῶς εἶναι, καὶ δὲν θέλησε νὰ τοὺς ἀναθεματίσῃ ἀπὸ τὸ 306 ποὺ ἔπρεπε.

            Τὸ 155 ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης Ἀνίκητος (ἡ λατινικὴ μορφὴ τοῦ ὀνόματος Invictus ἔμεινε στὴ λαϊκὴ μνήμη ὡς ὄνομα ἀντιχρίστου ποὺ συμπληρώνει τὸν ἀριθμὸ 666) ἀπείλησε ὅτι θ᾽ἀφορίσῃ τὶς ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, ἐπειδὴ  ἑώρταζαν τὸ πάσχα μὲ διαφορετικὸ τρόπο∙ δηλαδὴ γιὰ ψύλλου πήδημα καὶ γιὰ κάτι τὸ μὴ βιβλικό. ὅταν ἀπειλῇ ἐκκλησίες, τῶν ὁποίων δὲν εἶναι ἐπίσκοπος, τόσο μακρινὲς μάλιστα, θέλει νὰ δείξῃ ὅτι εἶναι ὑπερεπίσκοπος καὶ ἰδιοκτήτης τῆς ἐκκλησίας. ἦταν ἕνας πειραματικὸς καὶ προπαγανδιστικὸς λεονταρισμὸς τοῦ Ῥώμης, τοῦ ἐπισκόπου τῆς πρωτευούσης ντὲ τῆς αὐτοκρατορίας, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἡ αὐτοκρατορία ἦταν εἰδωλολατρικὴ καὶ δίωκε καὶ κατέσφαζε τότε τὴν ἐκκλησία. εἶχε συνείδησι καὶ ἦθος Χριστιανοῦ ὁ δεινόσαυρος ἐκεῖνος; τὸ δὲ ὅτι τὸ ζήτημα ἦταν ψύλλου πήδημα δείχνει ὅτι ἦταν καὶ παράφρων, ἕνα εἶδος Δομιτιανοῦ ἢ Καντάφι ἢ Ἀμὶν Νταντά, γιὰ ν᾽ ἀπειλῇ γι᾽ αὐτὸ ἀφορισμὸ τῆς μισῆς Χριστιανωσύνης. πῆγε τότε  στὴ Ῥώμη ὁ ὑπέργηρος Πολύκαρπος Σμύρνης, ἕνα μόνο χρόνο πρὶν μαρτυρήσῃ, καὶ τὸν ἔπεισε νὰ μὴν ξεσχίσῃ τὴν ἐκκλησία (Εὐσέβιος, Ἐκ. ἱστ. 5,24,14-17). ἐκεῖνος ὅμως, ὅπως καὶ κάθε διάδοχος ἐπίσκοπος Ῥώμης, στὴν κίνησι τοῦ Πολυκάρπου δὲν εἶδε οὔτε ἀγάπη οὔτε τὸν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου φόβο τοῦ σχισθῆναι τὴν ἐκκλησίαν, ἀλλὰ  τὴ θεώρησε ἀδυναμία. πίστεψε ὅτι τὸν φοβοῦνται καὶ ὑποκύπτουν στὸ καπρίτσι του, ὅπως κάνουν ὅλα τ᾽ ἀνάγωγα καὶ κακοήθη παιδιά.

            Γύρω στὸ 170 ὁ λεονταρισμὸς τοῦ Ῥώμης ἐπαναλήφθηκε μὲ καρμπὸν καὶ γιὰ τὸ  ἴδιο θέμα τοῦ  πάσχα ἀπὸ τὸν Βίκτωρα. καὶ αὐτουνοῦ τὸ ὄνομα ἔμεινε στὴ λαϊκὴ μνήμη τόσο στὴ λατινική του μορφὴ Victor ὅσο καὶ στὴν ἑλληνική του Νικητὴς ὡς ὄνομα τοῦ ἀντιχρίστου  ποὺ συμπληρώνει τὸν  ἀριθμὸ 666 (Ἀρέθας, Ἑρμ. εἰς Ἀποκ. 13,18 PG 106, 681b ὁ Νικητής∙ Λατεῖνος). καί, νομίζω, ὄχι ἄδικα καὶ σφαλερά∙  διότι ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν (Α’ Ἰω 2,18). ἂν τέτοια ὑποκείμενα δὲν εἶναι ἀντίχριστοι, τότε ποιοί εἶναι; ὁ τότε προεδρεύων ὅμως λόγῳ ἡλικίας μεταξὺ τῶν ἐπισκόπων τῆς Μ. Ἀσίας Πολυκράτης Ἐφέσου, προφανῶς ἐπειδὴ ἦταν πλέον ὀλίσθημα καθ᾽ ὑποτροπήν, τοῦ ἀπάντησε πολὺ αὐστηρά, σὰ νὰ τοῦ εἶπε ὅτι, «ἀφοῦ ἐπιμένει, νὰ πάῃ νὰ πνιγῇ». κι ὁ Βίκτωρ μουλάρωσε κι ἀφώρισε ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, μόνο γιὰ νὰ δείξῃ ὅτι εἶχε τέτοια δικαιοδοσία. ἀλλ᾽ ὁ Πολυκράτης ἀδιαφόρησε. φοβήθηκε ὅμως ὁ Μικρασιάτης ἐπίσκοπος τῆς Λυὼν (Λουγδούνου) τῆς  Γαλλίας Εἰρηναῖος, προφανῶς ἐπειδὴ βρισκόταν στὴ λατινόγλωσση Δύσι, καὶ πῆγε καὶ κάλμαρε τὸν Ῥώμης  Βίκτωρα (Εὐσέβιος, Ἐκ. Ἱστ. 5,24,1-13). κι ὁ Βίκτωρ ποὺ βρισκόταν σὲ ἀμηχανία ἀπὸ τὴν ἀταραξία τοῦ Πολυκράτους, ἀλλὰ κέρδησε τοὐλάχιστο τὸ  φόβο τοῦ Εἰρηναίου, «ἔδωσε τόπο στὴν ὀργή του» καὶ  ἀνακάλεσε τὸν  ἀφορισμό, «τὴν  ἀνάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος».

            Μέχρι ἐδῶ ἡ ἐγωπάθεια ἔπαρσι καὶ ὑπεροψία τῶν ἐπισκόπων Ῥώμης τοὺς δείχνει μόνον ὡς σχισματικούς. καὶ θὰ ἔπρεπε ἡ ἐκκλησία νὰ τοὺς ἀφορίσῃ. ὅμως ἡ ἀγάπη πάντα στέγει ἐλπίζει καὶ μακροθυμεῖ. κι  αὐτὴ τὴ  μακροθυμία εἶναι ποὺ οἱ ἀθεόφοβοι δυτικοὶ παρερμήνευαν ὡς ἀδυναμία τῶν Χριστιανῶν καὶ δύναμι δική τους. γι᾽ αὐτὸ κι ὁ θεὸς τοὺς σιχάθηκε καὶ ἀκριβῶς παρέδωκεν αὐτοὺς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν, τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς. … καὶ οἱ ἄρσενες, ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας, ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ  ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες (Ῥω 1,26-27). στοὺς Ῥωμαίους τὰ ἔγραψε αὐτὰ ὁ Παῦλος, σὰν ἕνα μάθημα ποὺ θὰ τοὺς ἦταν ἐν καιρῷ χρήσιμο. ἀλλ᾽ αὐτοὶ οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι. καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ ν᾽ ἀγνοήσῃ τὴ Βίβλο ἀκίνδυνα. τοὺς ἐγκατέλειψε λοιπὸν ὁ θεὸς στὰ πάθη τους, καὶ τὴν τρίτη φορὰ τοὺς ἄφησε νὰ ἐκτραποῦν σὲ τέτοια νικολαϊτικὴ αἵρεσι σὰ «σκύλοι ποὺ τρῶν τὸ εἰδωλολατρικὸ ξερατό τους» (Β’ Πε 2,22), ὅπως διδάσκει κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος, τὸν ὁποῖο θέλουν καὶ πρῶτο πάπα Ῥώμης.

            Τὸ 306 λοιπόν, τὴν ὥρα ποὺ ὅλη ἡ Χριστιανωσύνη σφάδαζε χύνοντας τὸ αἷμα της στοὺς συστηματικὰ ἐξοντωτικοὺς διωγμοὺς τῶν Διοκλητιανοῦ Μαξιμιανοῦ καὶ Γαλερίου, οἱ ἐπίσκοποι Ῥώμης διάλεξαν τὸν καιρὸ στὴ σύνοδο τῆς Ἐλβίρας νὰ κάνουν τὸ καπρίτσι τους ἐπιβάλλοντας τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία σ᾽ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους πρεσβυτέρους καὶ διακόνους τῆς λατινογλώσσου Δύσεως, χωρίζοντας ἀκόμη καὶ τοὺς παντρεμένους ἀπὸ τὶς γυναῖκες των καὶ πετώντας στοὺς δρόμους καὶ στὴν ἀλητεία τὰ παιδιά τους. (ἡ Ἐλβίρα εἶναι πόλι τῆς Προβηγκίας, περιοχῆς τῆς Μασσαλίας, πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴ  Ῥώμη).

            Ἐλβίρας κανών 33∙ Placuit in totum prohibere episcopis presbyteris et diaconibus, vel omnibus clericis positis in ministerio, abstinere se a coniugibus suis et non genere filios: quicumque vero fecerit, ab honore clericatus exterminetur.

            Μεταφράζω: Ἔδοξεν ὅλως ἀπαγορεύειν ἐπισκόποις πρεσβυτέροις καὶ διακόνοις, τουτέστι πᾶσι τοῖς κληρικοῖς τοῖς ἀφιερωμένοις τῇ διακονίᾳ, ἀπέχεσθαι ἀπὸ τῶν  συζύγων αὑτῶν καὶ μὴ γεννᾶν υἱούς. εἰ δέ τις ποιήσει τοῦτο, τοῦτον ἀποβάλλεσθαι τοῦ τῆς ἱερωσύνης ἀξιώματος.

            Τὰ ἴδια ἐπανέλαβαν καὶ πολλὲς ἄλλες μεταγενέστερες σύνοδοι κατ᾽ ἐντολὴν τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης, ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες καὶ ἡ σύνοδος τῆς Ἀρελάτης τοῦ 314 (κανὼν 6), καὶ ἡ μεταξὺ τῶν ἐτῶν 355 καὶ 419 σύνοδος τῆς Καρθαγένης (κανόνες 4∙ 25∙ 33). ἡ ἐπανάληψι γινόταν, ἐπειδὴ δυσκολεύτηκαν 120 χρόνια νὰ τοὺς χωρίσουν ὅλους ἀπὸ τὶς γυναῖκες των ἢ νὰ τοὺς πείσουν νὰ μείνουν ἄγαμοι. ὁ ἔγγαμος λ.χ. ἐπίσκοπος Ἱλάριος Πικταβίου (Πουατιὲ) τῆς Γαλλίας (315-368), ὁ καλὸς φίλος τοῦ Μ. Ἀθανασίου ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος τὸν φιλοξενοῦσε πάντα ὡς ἐξόριστο καὶ φυγάδα, δὲν χώρισε τὴ γυναῖκα του ποτὲ μέχρι τὸ θάνατό του σὲ βαθὺ γῆρας, καὶ δὲν λογάριαζε τὸν ἐπίσκοπο Ῥώμης καὶ τὸ ὀλέθριο νικολαϊτικὸ αὐτὸ δόγμα του. γι᾽ αὐτὸ προφανῶς κι ὁ Ἀθανάσιος σ᾽ αὐτὸν διάλεξε νὰ φιλοξενῆται. (τὰ  συγγράμματα τοῦ Ἱλαρίου στὴν PL 9-10).

            Ἀπὸ τὸ 306 καὶ πέρα ὅμως ὁ κάθε ἐπίσκοπος Ῥώμης εἶναι πλέον αἱρεσιάρχης, μιᾶς πολὺ βρόμικης νικολαϊτικῆς αἱρέσεως μάλιστα, καὶ ὅσοι πειθαρχοῦν σ᾽ἐκεῖνον ὅπως οἱ δαίμονες στὸ διάβολο, εἶναι αἱρετικοί. κι ἀπὸ τότε ἔχουν ἐπάνω τους τὴν κατάρα τοῦ θεοῦ, τῆς ὁποίας ἀποτέλεσμα εἶναι σήμερα τὰ διεστραμμένα σοδομιτικὰ καὶ παιδεραστικὰ χάλια αὐτῶν τῶν κιναίδων καὶ ἀρσενοκοιτῶν καὶ σκύλων (κυνῶν) (Λε 20,13∙ Δε 23,19∙ Α΄Κο 6,9∙ Α’Τι 1,10∙ Ἀπ 22,15), οἱ ὁποῖοι ἐπορεύθησαν ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας (ἀλλιότικης) ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα (Γε 19,4-11∙ Ἰδ,7), ὅπως λέει γιὰ τοὺς τέτοιους κι ὁ ἀπόστολος Ἰούδας. σ᾽ αὐτὰ τὰ  χάλια τους κυλίονται ἀνελλιπῶς ἀπὸ τὸ 306 τὸ  βραδύτερο μέχρι σήμερα καὶ τὰ προβάλλουν κι ὡς ἄποψί τους, ὅπως ὁ καρδινάλιος Ταρσίζιος Μπερτόνε, ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι, ἀφοῦ ἡ παιδεραστία εἶναι ἁπλῶς παραλλαγὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, δὲν εἶναι παράπτωμα! δηλαδὴ τὸ ἔκαναν καὶ ὁμολογία τους καὶ δόγμα τους τὸ διεστραμμένο βίτσιο τους καὶ καύχημά τους.

            Προφήτευσε δὲ γι᾽ αὐτοὺς στὸ μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντάς του∙ Τὸ πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν, κωλυόντων γαμεῖν. μεταφράζω∙ «Τὸ πνεῦμα λέει ῥητῶς ὅτι σὲ καιροὺς ὑστέρους θ᾽ ἀποστατήσουν κάποιοι ἀπὸ τὴν πίστι καὶ θὰ προσηλωθοῦν σὲ πνεύματα πλάνα καὶ διδασκαλίες δαιμονίων∙ θὰ εἶναι ὑποκριταὶ καὶ ψεῦτες, πωρωμένοι στὴ συνείδησί τους, θ᾽ ἀπαγορεύουν τὸ  γαμεῖν» (Α’Τι 4,1-3). φρικτὴ κατάρα τοῦ θεοῦ ποὺ τοὺς μαστίζει, ὥστε νὰ εἶναι πιὰ γνωστοὶ σὲ ὅλες τὶς ἠπείρους ὅτι εἶναι χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους κι ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι στὴν ἀκολασία τους εἶναι πιὸ μετρημένοι. σήμερα τὸ  Βατικανὸ εἶναι ἡ μεγαλείτερη καὶ βρομερώτερη κιναιδικὴ ‐  σοδομιτικὴ μαφία τῆς ὑδρογείου. κι ἀπὸ προπέρυσι ἔγινε γνωστὸ σὲ ὅλους ὅτι ἔχουν μετεξελιχθῆ πρὸ πολλοῦ σὲ  θρησκεία νικολαϊτικοῦ καὶ ὀργιαστικοῦ χαρακτῆρος.

            Ἡ πορνόβιος ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τῶν παπικῶν δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴν παρθενικὴ ἐθελούσια ἀγαμία τοῦ Χριστοῦ ἢ τοῦ Παύλου. ἡ παπικὴ ἀγαμία εἶναι, θὰ ἔλεγα, συνέχεια τῆς ἀγαμίας τῶν ἑστιάδων τῆς εἰδωλολατρικῆς Ῥώμης, οἱ ὁποῖες ἦταν ἱερόδουλοι, δηλαδὴ πόρνες. ἀπὸ τὸν  εἰδωλολατρικὸ ἐκεῖνο θεσμὸ ἔφτασε μέχρι τὰ χρόνια μας νὰ λέγωνται οἱ πόρνες ἱερόδουλοι καὶ ἱέρειαι. ἡ ἀγαμία τῶν παπικῶν κληρικῶν θεσμικῶς εἶναι καὶ σὰν τὴν  πορνόβιο ἐπίσης ἀγαμία τῶν ὑποχρεωτικῶς ἀγάμων γενιτσάρων τοῦ  Τούρκου σουλτάνου καὶ τῶν λεγεωναρίων τῆς γαλλικῆς «λεγεῶνος τῶν ξένων».  ὁ πάπας Ῥώμης τοὺς κληρικούς του λεγεωναρίους - γενιτσάρους τοὺς θέλει ὄχι  ἁγνοὺς καὶ παρθένους, ἀλλ᾽ ἀπαλλαγμένους ἀπὸ οἰκογενειακὰ βάρη. τῶν  δὲ καλογραιῶν  ἡ ἀγαμία εἶναι ἱεροδουλική∙ γιὰ τὶς εὐνόητες ἀνάγκες τῶν  λεγεωναρίων τοῦ πάπα. κι ἐνῷ ὁ πάπας Ῥώμης ἀπαγορεύει τὸ διαζύγιο τῶν λαϊκῶν ἀκόμη κι ἐκεῖ ποὺ τὸ  ἐπιτρέπει ὁ Χριστός, στοὺς λεγεωναρίους του ἐπιτρέπει ν᾿ ἀλλάζουν τὶς καλόγριες ‐ παλλακίδες των  ὅσες φορὲς θέλουν. ἀνεκχριστιάνιστα κτήνη∙ καὶ χειρότεροι, διότι τὰ κτήνη ἀφύσικα πράγματα δὲν κάνουν. παρ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ οἱ λεγεωνάριοι ἱκανοποιοῦν τὶς  σχετικὲς ἀνάγκες των καὶ μὲ τυχάρπαστα ἀνήλικα ἀγόρια ποὺ ἀποπλανοῦν ἢ βιάζουν. πρὶν ἀπὸ 20 χρόνια οἱ παπικοὶ ἐξομολόγοι στὴν Αὐστραλία κατέστρεφαν σεξουαλικῶς τ᾽ ἀνήλικα ἀγόρια, ποὺ ἐξωμολογοῦσαν, τόσο συχνά, ὥστε οἱ παπικὲς ἀρχές, γιὰ νὰ μειώσουν κάπως τὰ  κολομπαριάτικα ποὺ πλήρωναν καταδικαζόμενοι στὰ «κοσμικὰ» δικαστήρια, ἀναγκάστηκαν νὰ κλειδώνουν τὸ  κουβούκλιο τῶν ἐξομολόγων, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτίθενται ἐκεῖνοι στ᾽ ἀνήλικα ἀγόρια. κι αὐτὸ τὸ κλείδωμα βέβαια εἶναι μιὰ ἐπίσημη ὁμολογία τῆς ποιότητός των. καὶ φυσικὰ τ᾿ ἀγόρια ἔτσι γλύτωναν τὸ βιασμὸ μόνο κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως. τελείως ἀδιάντροποι ἀνώμαλοι. οὐδέποτε παπικὸς κληρικὸς δικάστηκε ἐκκλησιαστικῶς ἢ τιμωρήθηκε γιὰ σεξουαλικὰ παραπτώματα εἴτε πορνικὰ εἴτε ἀνώμαλα. ἡ ἀσυλία τους αὐτὴ εἶναι ἐξασφαλισμένη ἀπὸ τὸ 306 τὸ  βραδύτερο.

            Μόνο 19 χρόνια μετὰ τὴν ἀπαγόρευσι τοῦ γάμου στοὺς κληρικούς, τὸ 325 στὴν Α’ οἰκουμενικὴ σύνοδο, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ ἐπισκόπου Ῥώμης Ὅσιος Κορδούης (=Κόρδοβας), ἕνας ποὺ λίγο ἀργότερα ὑπέγραψε καὶ ἀρειανικὴ ὁμολογία, ὥστε ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης προσεταιριζόμενος τοὺς ἀρειανοὺς νὰ κατάσχῃ μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸ μισὸ λαὸ τῆς Ἀνατολῆς, ἔπεισε τοὺς 318 πατέρες τῆς συνόδου ν᾿ ἀπαγορεύσουν τὸ γάμο στοὺς κληρικούς. ὁ Ἱσπανὸς αὐτὸς πράκτορας τοῦ Ῥώμης, ποὺ ἄλλοτε ὡμολογοῦσε ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος κι ἄλλοτε ὅτι εἶναι ἀρειανός, σὰν τὸν Ῥάτσινγκερ ποὺ λέει τὸ Πιστεύω σὲ δυὸ παραλλαγές, μοναδικὸ σκοπὸ στὴ ζωή του εἶχε νὰ περιέρχεται τὶς ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς καὶ νὰ προπαγανδίζῃ τὴν ἐξουσία τοῦ ἀφεντικοῦ του, τοῦ Ῥώμης, καὶ κυρίως τὴν ἐπιβολὴ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐπαγγελματικῆς ἀγαμίας τῶν λεγεωναρίων. τοὺς πατέρες τῆς συνόδου, ποὺ ἐνθουσιάστηκαν γι᾿ αὐτό – καὶ ποιός θὰ τολμοῦσε νὰ μὴν ἐνθουσιαστῇ καὶ νὰ δείξη ἔτσι στοὺς ἄλλους ὅτι «εἶναι σαρκικός»; – καὶ ἤθελαν νὰ τὸ θεσπίσουν ἀμέσως παμψηφεί, τοὺς ἐπέπληξε ὁ γηραιὸς ὁμολογητὴς τοῦ καιροῦ τῶν διωγμῶν καὶ παρθένος ἄγαμος καὶ ἅγιος καὶ σεβάσμιος ἐπίσκοπος τῆς Ἄνω Θηβαΐδος Παφνούτιος. τοὺς ὑπενθύμισε τὴ θεόπνευστη διδασκαλία τοῦ Παύλου, ὅτι τίμιος γάμος ἐν πᾶσι καὶ κοίτη ἀμίαντος (Ἑβ 13,4). καὶ τοὺς εἶπε ὅτι ἂν κάνουν κάτι τέτοιο, αὐτὸ θὰ παραβλάψῃ τὴν  ἐκκλησίαν, καὶ θὰ δρομολογήσουν πολὺ μεγάλα  κακὰ στὴ Χριστιανωσύνη, ὅτι γιὰ τοὺς ἐγγάμους σωφροσύνη εἶναι νὰ γίνωνται τὰ τοῦ γάμου, κι ὅτι μόνο μὲ τὴ  χρῆσι τῶν τοῦ γάμου μπορεῖ νὰ φυλαχθῇ καὶ ἡ σωφροσύνη τῶν  γυναικῶν τῶν κληρικῶν, οἱ ὁποῖες μὲ τὸ χωρισμὸ θὰ κινδυνεύσουν πολὺ νὰ χάσουν τὴ σωτηρία τους. τὰ ἱστοροῦν αὐτὰ οἱ ἀρχαῖοι ἱστορικοὶ Σωκράτης καὶ Σῳζομενός (Σωκράτης, Ἐκ. ἱστ. 1,11 PG 67,101c-104b. Σῳζομενός, Ἐκ. ἱστ. 1,23 PG 67,925bc). κι ὅλοι μετανόησαν γιὰ τὸν ἀνόητο ἐνθουσιασμό τους καὶ σωφρόνησαν. ἡ ἐκκλησία δηλαδὴ στὴν Α΄ οἰκουμενικὴ σύνοδο ἀντιμετώπισε δυὸ ἀντιχρίστους∙ τὸν πονηρὸ Ἄρειο καὶ τὸν παμπόνηρο ἐπίσκοπο Ῥώμης. ἔτσι ὁ Ῥώμης ἀπέτυχε νὰ χρησιμοποιήσῃ τὴν Α΄οἰκουμενικὴ σύνοδο, γιὰ νὰ περάσῃ στὴν ἐκκλησία τὸ νικολαϊτικὸ δόγμα τῆς μέχρι σήμερα ὀργιαζούσης παπικῆς θρησκείας. ἀπὸ τότε δίπλα στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐνεδρεύει καὶ παραφυλάει συνεχῶς ὁ ἀντίχριστος πάπας Ῥώμης καὶ συνεχῶς ἀποπειρᾶται νὰ τὴν κάνῃ ποταμοφόρητον καὶ νὰ τὴν πνίξῃ (Ἀπ 12,15).  κι ἀφοῦ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει δίπλα της τὸ διάβολο,  πρέπει νὰ προσέχῃ. γιατὶ ὁ διάβολος ξέρει νὰ ξεσηκώνῃ καὶ νὰ στρατολογῇ πολλοὺς ἄφρονες καὶ νοσταλγοὺς τῆς ἀσυλίας τῆς ἀκολασίας, ποὺ λειτουργοῦν ὡς πεμπτοφαλαγγῖτες καὶ πράκτορες τοῦ ἀντιχρίστου Ῥώμης.

            Στὴν Ἀλεξάνδρεια οἱ Χριστιανοὶ ἔλεγαν τὸν  ἐπίσκοπό τους πάππα∙ (οἱ τυπογράφοι τὸ ἁπλούστευσαν μὲ ἕνα π). εἶναι λέξι ἑλληνική, ἔκφρασι τρυφερότητος, ποὺ θὰ πῇ «πατερούλη», μπαμπάκα. ἔτσι προσφωνεῖ στὸν Ὅμηρο,  στὴ χώρα τῶν Φαιάκων, ἡ βασιλοπούλα Ναυσικάα τὸν πατέρα της∙ Πάππα φίλε (= ἀγαπημένε μου μπαμπάκα) (Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, ζ 57). ἔπειτα ἡ χρῆσι τῆς προσφωνήσεως αὐτῆς ἐπεκτάθηκε καὶ σ᾽ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Κύπρου. πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν Ῥώμης πάππας λέγεται κι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου. τὸ 404 ὁ Λατῖνος Ἱερώνυμος στὴ Βηθλεὲμ προσφωνεῖ πάππα τὸν Ἐπιφάνιο Κύπρου, πεθαμένον ἤδη πρὶν ἀπὸ ἕνα ἔτος. γράφει∙ Ego clam beatum papam Epiphanium rogarem, ut eam  moneret (Hieronymus, Epist.108,21,1 PL 22,898). μεταφράζω∙  «Ἐγὼ παρακάλεσα κρυφὰ τὸν μακάριο πάπα Ἐπιφάνιο, νὰ τὴ συμβουλεύσῃ». ὁ Ἀλεξανδρείας προσφωνεῖται πάπας μέχρι σήμερα. κι ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀπὸ ἄλλους ἐπισκόπους ἢ πρεσβυτέρους ἢ λαϊκοὺς προσφωνοῦνταν πάππας (PG 25,364c∙ 372b∙ 26,180c). ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Α’ οἰκουμενικὴ σύνοδος εἶχε ἀναθέσει στὸν ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας ἕνα ὑψηλὸ καθῆκον, τὸ ὁποῖο σὲ τρία χρόνια περιῆλθε στὸ Μ. Ἀθανάσιο∙ νὰ γράφῃ κάθε χρόνο καὶ ν᾽ ἀπευθύνῃ σ᾽ ὅλες τὶς ἐπισκοπὲς τῆς οἰκουμένης μιὰ ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ δογματικοῦ κανονικοῦ καὶ πνευματικοῦ περιεχομένου, τὴ   λεγόμενη Ἑορταστικὴ Ἐπιστολή, μὲ τὴν ὁποία ν᾽ ἀνακοινώνῃ τὴν ἡμερομηνία τοῦ πάσχα τοῦ ἑπομένου ἔτους καὶ νὰ σχολιάζῃ καὶ γνωμοδοτῇ γιὰ τὰ  δογματικὰ κανονικὰ καὶ πνευματικὰ ζητήματα τοῦ προηγουμένου ἔτους. καὶ ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ ἦταν ἡ γνώμη τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. ὁ Ἀθανάσιος ἔγραψε 45 Ἑορταστικὲς Ἐπιστολές, ὅσα καὶ τὰ χρόνια τῆς ἐπισκοπείας του (328-373). τὴν κάθε μιὰ τὴν ἔγραφε καὶ τὴν ἐξέπεμπε στὴν οἰκουμένη ἀκόμη καὶ κατὰ τὰ χρόνια τῆς ἐξορίας του ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν βρισκόταν. ἦταν τὸ στόμα τῆς ἐκκλησίας. περίφημη εἶναι ἡ 39η Ἑορταστικὴ Ἐπιστολή του, ὅπου ὁ στῦλος τῆς ὀρθοδοξίας διδάσκει στὴν  ἐκκλησία ποιά εἶναι κατὰ τὶς ἔρευνές του στοὺς πατέρες (ἐννοεῖ τὸν Μελίτωνα Σάρδεων καὶ ἄλλους) τὰ κανονικὰ καὶ θεόπνευστα βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Κανών. ἔχω ἐκδώσει δυὸ φορὲς ἀπὸ 24 χειρόγραφα τὴν Ἐπιστολὴ αὐτὴ (Μελέτες 1,20 κ.ἑ.).  αὐτὰ ὁ πάπας Ἀθανάσιος. καὶ οἱ ἐπίσκοποι Ῥώμης ἔτριζαν τὰ  δόντια τους. τὸν τίτλο πάππας καὶ τὴν  ἐνιαύσια ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ  πρὸς ὅλη τὴν οἰκουμένη τὰ φθόνησε σὰ φαρμακερὴ ὀχιὰ κυρίως ὁ σύγχρονός του ἀλλὰ πολὺ νεώτερός του ἐπίσκοπος Ῥώμης, ὁ φθονερὸς καὶ κομπλεξικὸς Δάμασος (366-384). καὶ μόλις ὁ Ἀθανάσιος πέθανε τὸ 373, ἄρχισε αὐτὸς πρῶτον νὰ προσφωνῆται πάππας καὶ πολὺ γρήγορα νὰ προσπαθῇ ν᾽ ἀπαγορεύσῃ τὸν τίτλο αὐτὸ σ᾽ ὁποιονδήποτε ἄλλον ἐπίσκοπο τῆς  οἰκουμένης, καὶ δεύτερον, μηδενὸς ἀνωτέρου του ἀναθέσαντος, νὰ γράφῃ αὐτοχειροτόνητος ὁ ἴδιος   τὰ  λεγόμενα Δέκρετά του (Decreta), γιὰ νὰ ὑποκαταστήσῃ ἐκτοπίσῃ καὶ καταργήσῃ τὶς πατροπαράδοτες Ἑορταστικὲς Ἐπιστολὲς τοῦ πάππα Ἀλεξανδρείας, ὑπογράφοντας καὶ ὡς πάππας (τὸ ἐννοοῦσε ὅπως ἐννοοῦσε ὁ Στάλιν τὸ  «Πατερούλης»), γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ στὴν οἰκουμενικὴ ἐκκλησία ὡς ὁ ἀρχηγός της. ἀρχηγὸς τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀντίχριστος! ὁ αἱρεσιάρχης τῶν νικολαϊτῶν! κι ἀπὸ τότε λέγεται πάππας (ἢ πάπας) κι ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης. ἡ μπογιά του ὅμως ἔπιασε μόνο στὴ λατινόγλωσση Δύσι, τὴν  ὁποία φρόντισε ν᾽ ἀπομονώσῃ, γιὰ νὰ τὴ  βιάσῃ.

            Αὐτὸς ὁ πρῶτος «πάπας Ῥώμης» Δάμασος πέταξε καὶ τὴν ἀρχαία λατινικὴ μετάφρασι τῆς Κ. Διαθήκης, ποὺ εἶχαν κάνει τὸ Β’ αἰῶνα ἑλληνόγλωσσοι καὶ λατινομαθεῖς Ἕλληνες κάτοικοι τῆς Ἰταλίας, τὴ λεγόμενη Ἰταλικὴ (Itala), κι ἔβαλε τὸν Ἱερώνυμο, τὸν καὶ πρὶν καὶ μετὰ τὸ  βάπτισμά του ὡμολογημένο πόρνο, νὰ κάνῃ μιὰ ἄλλη λατινικὴ μετάφρασι∙ κι ἐκεῖνος ἔκανε αὐτὴ ποὺ ἔμεινε ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα στὸ παπικὸ θρήσκευμα τοῦ Βατικανοῦ, τὴ  λεγομένη Λαϊκὴ (Vulgata), ἡ ὁποία, ὅπως διαπίστωσα σὲ εἰδικὴ ἔρευνά μου, εἶναι ἕνα μεταφραστικὸ ἐξάμβλωμα. ὁ Ἱερώνυμος δὲν ἤξερε καλὰ ἑλληνικά. κι ἐξαφάνισαν οἱ παπικοὶ τὴν Ἰτάλα, καταστρέφοντας ὅλα τὰ χειρόγραφά της. λίγα ἀποσπάσματά της διασῴζονται σήμερα.


            Αὐτὸς ὁ πάπας Ῥώμης Δάμασος, ὅταν ἦταν τὸ 366 ὑποψήφιος ἐπίσκοπος, ὅπως ἱστορεῖ ὁ λατινόγλωσσος ἱστορικὸς Μαρκελλῖνος (27,3,13), κατὰ τὸν προεκλογικό του ἀγῶνα, ποὺ διήρκεσε ἕνα μῆνα, διενήργησε μέσα στὴ Ῥώμη μὲ τοὺς ἀγάμους λεγεωναρίους ‐ μπράβους του τέτοιες σφαγὲς ἀντιπάλων, ποὺ ὁ εἰδωλολάτρης στρατηγὸς Βιβέντιος, ὁ ὁποῖος εἶχε σταλῆ ἀπὸ τὸ κράτος γιὰ νὰ ἐπιβάλῃ τάξι, μὴ μπορώντας ν᾽ ἀναχαιτίσῃ τοὺς «ἀγάμους» σφαγεῖς, ὑποχώρησε μὲ τὶς λεγεῶνες του φοβισμένος ἔξω ἀπὸ τὴ  Ῥώμη. καὶ μόνο σὲ μία ἡμέρα καὶ μόνο σ᾽ ἕνα ναό, τὸν τοῦ μάρτυρος Σικινίνου, μετρήθηκαν 137 πτώματα σφαγμένων, ἱστορεῖ ὁ αὐτόπτης Μαρκελλῖνος. τὰ ἴδια ἱστορεῖ κι ὁ σύγχρονος ἀλλὰ μὴ αὐτόπτης Ῥουφῖνος στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία του (2,10 PL 21,52lab). καταλαβαίνει κανεὶς πόσο ἄγριος δεινόσαυρος κι ἑπτακέφαλος δράκων εἶναι ὁ πάπας (=μπαμπάκας) Ῥώμης κι ἀπὸ πόσο παλιὰ καὶ πόσο μεγάλος σφαγέας καὶ ἀρχηγὸς σφαγέων. γιὰ νὰ μὴ νομίζετε ὅτι μόνον ὡς  σύμμαχος τοῦ παπικοῦ Χίτλερ καὶ μόνο στὴ Σερβία καὶ μόνο στὸν τριακονταετῆ του πόλεμο στὴν Εὑρώπη τοῦ 17ου αἰῶνος ἔσφαξε κόσμο ὁ πάπας Ῥώμης. κάνει καὶ τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ τρία; νικολαϊτεύει, φορολογεῖ, καὶ σφάζει. βρήκατε ποτὲ νὰ ἔχῃ κάνει κάτι ἄλλο; ποιά  χριστιανικὴ ἁγνότητα μποροῦν νὰ ἔχουν τὰ τέτοια  ὑποκείμενα;

            Τὸν Ε’ αἰῶνα ἡ παπικὴ θρησκεία, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς  ἄλλες κακοδοξίες της καὶ τὴν ἀκάθαρτη πρακτική της, ὡς θεωρία τῆς πρακτικῆς της ἀνέπτυξε μιὰ εἰδικὴ καὶ βρόμικη θεολογία ‐ μυθολογία, τὴν  περίφημη μαγδαληνολογία. ἡ γερόντισσα σὲ ἡλικία Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔγινε κοριτσόπουλο, τέως δραστήρια πόρνη, ποὺ ἀφωσιώθηκε στὸ Χριστὸ μ᾽ ἐρωτικὸ πάθος, καὶ ἦταν ἐρωμένη του. αὐτὸ ἠρεμοῦσε τὶς ταραγμένες συνειδήσεις τῶν πορνοβίων  ἀγάμων παπικῶν κληρικῶν ‐ λεγεωναρίων καὶ ἐνθάρρυνε στὴ σεξουαλικὴ «ἀποστολή» τους τὶς πολυάριθμες μοναχὲς παλλακίδες των. τότε ὁ πάπας Ῥώμης ἀπαγόρευσε τελείως στοὺς λαϊκοὺς τὸ διαζύγιο, γιὰ νὰ δώσῃ στρατολογικὸ κίνητρο σὲ χιλιάδες ἀντρῶν, ποὺ τοὺς ἄρεσε ἡ ἀσωτία, νὰ γίνουν ἄγαμοι  λεγεωνάριοι  τοῦ πάπα τους, ὥστε νὰ μποροῦν ν᾽ ἀλλάζουν τὶς μοναχὲς παλλακίδες των, φρεσκάροντας τακτικὰ τὸ χαρέμι τους. πολὺ σατανικὸ καὶ ταιριαστὸ σὲ ἀντιχρίστους. ὁ κυριώτερος πάπας Ῥώμης  αὐτῶν τῶν μεθόδων ἦταν ὁ αὐταρχικὸς Λέων Α΄(440-461).

            Στὰ τέλη τοῦ F’ αἰῶνος ἡ παπικὴ θρησκεία υἱοθέτησε ἐπισήμως τὴν κακοδοξία τοῦ Αὐγουστίνου γιὰ τὸ  καθαρτήριο πῦρ. εἶναι μιὰ δοξασία τοῦ Πλάτωνος (Φαίδων, 113 - 4), τὴν ὁποία υἱοθέτησε μεταξὺ τῶν ἄλλων κακοδοξιῶν του δεύτερος ὁ Ὠριγένης,  τρίτος ἀπὸ τὸν  Ὠριγένη ὁ Γρηγόριος Νύσσης, καὶ τέταρτος ἀπὸ λατινικὲς μεταφράσεις τοῦ Γρηγορίου ὁ Αὐγουστῖνος. ὅτι ὑπάρχει προσωρινὴ κόλασι μόνο γιὰ κάθαρσι - ἐξιλέωσι τῶν κολασμένων, μετὰ τὴν ὁποία αὐτοὶ πηγαίνουν καθαρισμένοι πιὰ στὸν παράδεισο∙ μετὰ μερικὲς χιλιάδες χρόνια. ὁ πάπας Ῥώμης ὅμως μπορεῖ νὰ διακόψῃ τώρα αὐτὴ τὴν κόλασι γιὰ κάποιον καὶ νὰ τὸν μεταθέσῃ ἀμέσως στὸν παράδεισο∙ ἐπειδὴ εἶναι κύριος καὶ τῶν ἐπιγείων καὶ τῶν ἐπουρανίων καὶ τῶν καταχθονίων (Φι 2,10-11∙ ὁ Παῦλος τὴ φράσι αὐτὴ τὴ λέει γιὰ τὸν  Κύριο Ἰησοῦ Χριστό). ὁ πάπας ὅμως αὐτὸ τὸ πουλάει∙ ἐπειδὴ εἶναι ἰδιοκτήτης τῶν περίσσιων ἀρετῶν καὶ καλῶν ἔργων τῶν ἁγίων, ἐκείνων «ποὺ δὲν τοὺς χρειάζονταν» γιὰ τὴ σωτηρία τους∙ κι ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ τὰ  διαχειρίζεται ὅπως θέλει∙ γι᾽ αὐτὸ πουλάει μερικὰ σ᾽ἐκείνους ποὺ βρίσκονται στὸ καθαρτήριο, γιὰ νὰ ἐξοφλοῦν ἀμέσως καὶ νὰ μετατίθενται στὸν παράδεισο. ἂν θέλῃ ὅμως ὁ πάπας δίνει σὲ μερικοὺς ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ  ἀτέλειωτο ἐξιλωτικὸ ἀπόθεμα καὶ δωρεάν. παρ᾽ ὅλο ποὺ αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερα ἀνόητο καὶ φρενοβλαβικό, ἐν τούτοις στὸν παπικὸ κόσμο ἀπὸ τὸν F’ μέχρι τὰ μέσα τοῦ Κ’ αἰῶνος εἶχε ζήτησι μεγαλείτερη ἀπ᾽ ὅση  ἔχουν σήμερα τὰ ναρκωτικά. τὴν  παραφροσύνη αὐτὴ ἐπισημοποίησαν ὡς ὑψηλὸ δόγμα τῆς παπικῆς θρησκείας οἱ παπικοὶ πάπες Ῥώμης Βενέδικτος Α’, Πελάγιος Α’, καὶ Γρηγόριος Α’ (574-604). ὁ τρίτος μετέθεσε δωρεὰν στὸν παράδεισο τὸ Ῥωμαῖο διώκτη τῶν Χριστιανῶν αὐτοκράτορα Τραϊανό. ἔτσι ὁ πάπας  Ῥώμης θησαυρίζει, ὁ λαὸς πληρώνει, καὶ ἰδίως οἱ πλούσιοι, κι ἡ Δ. Εὐρώπη κυλίστηκε στὴν ἐξαγοράσιμη ἀκολασία. ὁ Γρηγόριος  Ῥώμης κάποτε ἔνιωσε τόσο ἰσχυρός, ποὺ ζήτησε ἀπὸ τοὺς πατριάρχες Εὐλόγιο Ἀλεξανδρείας κι Ἀναστάσιο Α΄ Ἀντιοχείας νὰ τὸν ὑπακούσουν καὶ μαζί του νὰ καθαιρέσουν τὸν Κωνσταντινουπόλεως. τοὺς ὑποσχέθηκε μάλιστα σὰ μπόνους γιὰ τὴν πειθαρχία τους νὰ τοὺς στείλῃ γιὰ λίγο «τὰ  κλειδιὰ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν», τὰ ὁποῖα εἶχε δώσει ὁ Χριστὸς στὸν Πέτρο (Μθ 16,19) καὶ τὰ ὁποῖα «εἶναι πολὺ θαυματουργὰ καὶ θεραπεύουν κάθε νόσο, μόλις τ᾽ ἀκουμπήσῃ κανεὶς στὸν ἀσθενῆ»! (Gregorius I Romae, Epistolae I,26 PL 77,480a∙ Beati Petri apostoli vobis claves transmisi, quae super aegros positae multis solent miraculis coruscare). αὐτὰ τὰ κλειδιὰ ὁ ἀπόστολος Πέτρος τὰ εἶχε πάντα μαζί του στὸ μπρελόκ του, κι ὡς … πρῶτος πάπας Ῥώμης τὰ ἄφησε στοὺς ἑπομένους πάπες αὐτῆς τῆς πόλεως. γι᾽ αὐτὸ ἔχουν τὴν ἐξουσία νὰ βάζουν στὸν παράδεισο ὅποιον κολασμένο τοῦ καθαρτηρίου τοὺς πληρώνει, ὡς κλειδοκράτορες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. κι ὁ Γρηγόριος Α’ εἰδικὰ εἶχε καὶ τὴν καλοσύνη νὰ τὰ  δώσῃ γιὰ λίγο στοὺς πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς, ἂν δέχονταν νὰ ὑποταχτοῦν σ᾽ αὐτὸν καὶ μαζί του νὰ καθαιρέσουν τὸν Κωνσταντινουπόλεως! τελείως ἀθεόφοβοι οἱ χαλίφες τῆς Ῥώμης οἱ αἱρεσιάρχες τῆς νικολαϊτικῆς θρησκείας των, δὲν διστάζουν νὰ λὲν τὰ πιὸ ἀπατεωνικὰ ψέμματα (Gregorius I Romae, Epistolae 1,26∙ 5,43∙ 6,40∙ 7,27∙ 28∙ 40∙ 8,2). στὴ λαϊκὴ μνήμη τῆς χριστιανικῆς Ἀνατολῆς ἔμεινε τὸ ὄνομα τοῦ πρώτου εἰσηγητοῦ τοῦ καθαρτηρίου πυρὸς πάπα Ῥώμης Βενεδίκτου Α’ ὡς ὄνομα ἀντιχρίστου ποὺ συμπληρώνει τὸν ἀριθμὸ 666 (Ἀνδρέας Καισαρείας, Ἑρμ. εἰς Ἀποκ. 13,18 PG 106,340d).

            Tὸ ἔτος 858 κάθισαν στοὺς θρόνους Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ῥώμης νέος πατριάρχης ὁ Φώτιος καὶ νέος πάπας ὁ Νικόλαος Α’, ὁ ὁποῖος στὴν ἐνθρόνισι προηγήθηκε λίγους μῆνες. καὶ μόλις κάθισε στὸ θρόνο ἵδρυσε τὸ χαλιφᾶτο τῆς Χριστιανωσύνης. ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι βέβαια δὲν ἵδρυσαν χαλιφᾶτο ( = ἐγκόσμια πολιτικοστρατιωτικὴ ἱεροκρατικὴ αὐτοκρατορία) καὶ δὲν ἔχρισαν χαλίφη ( = ἱεροβασιλέα, ἀγιατολάχ, ἱερωμένο παγκόσμιο αὐτοκράτορα, παποκαίσαρα). ἐκεῖνα τὰ χρόνια ὅμως οἱ Ἄραβες μουσουλμάνοι κατεῖχαν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα ἤδη τὴν Κρήτη, τὴ Σικελία, τὴ Ν. Ἰταλία, καὶ τὴ Ν. Ἱσπανία∙ καὶ ἦταν ὅμοροι γείτονες τοῦ ἐγκοσμίου παπικοῦ κράτους τῆς Ῥώμης. κι ἐπιδροῦσαν στὸ παπικὸ κράτος ὡς ὑπόδειγμα ζηλευτοῦ χαλιφάτου πάρα πολύ. ὁ χαλίφης, ἐφεύρεσι 100% μωαμεθανική, ἔγινε ὄνειρο τῶν παπῶν τῆς Ῥώμης. στὸν πάπα Νικόλαο ἡ ἰδέα - θεσμὸς τοῦ χαλίφη καὶ τοῦ χαλιφάτου ἦταν ὄνειρο ἀβάσταχτα λαχταριστό, κι ὁ ἄνθρωπος ὑποστήριξε ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ χαλίφης τῆς Χριστιανωσύνης. κι ἀπὸ τότε ὁ κάθε πάπας τῆς Ῥώμης φρονεῖ ὅτι εἶναι σ᾽ ὅλη τὴ γῆ ὁ χαλίφης τῆς Χριστιανωσύνης, ὅσοι δὲ Χριστιανοὶ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὸ  χαλιφᾶτο του, εἶναι λιποτάκτες, ποὺ πρέπει μὲ κάθε μέθοδο, ἔνοπλη βία ἢ διπλωματικὸ τουμπάρισμα, νὰ ἐπαναφερθοῦν στὴν παπικὴ νομιμότητα καὶ ὑποταγή. ἀντὶ τῆς  ἀραβικῆς λέξεως χαλίφης ὁ Νικόλαος χρησιμοποίησε τὶς «λατινικὲς λέξεις» πάπας καὶ καῖσαρ∙ αὐτὸ εἶναι ὁ «παποκαῖσαρ», ὁ ἱεροβασιλεύς, ὁ χαλίφης. κι ὡς χαλίφης δὲν ἐνέκρινε τὴ χειροτονία τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου. ὁ  Φώτιος βέβαια τὸν  ἀγνόησε. κι ὅταν ὁ Νικόλαος ἀποθρασύνθηκε, ὁ Φώτιος τὸν καθῄρεσε συνοδικῶς καὶ τὸν ἀφώρισε, καὶ κοινοποίησε τὴν καθαίρεσι καὶ τὸν ἀφορισμό του τόσο στοὺς Εὐρωπαίους βασιλεῖς ὅσο καὶ στὸν ἴδιο. ὁ Νικόλαος, μόλις διάβασε τὴν κοινοποίησι, πέθανε ἀπὸ τὸ  φόβο του (ἐγκεφαλικὸ ἢ καρδιακὸ ἐπεισόδιο). μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς γενικῆς ἐξετάσεως τῶν παπικῶν πραγμάτων ὁ Φώτιος στὴ σχετικὴ ἀλληλογραφία του ἀποκαλύπτει γιὰ πρώτη φορὰ τὴν παπικὴ κακοδοξία τοῦ Filioque, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸν ἐπινοητή της Αὐγουστῖνο, καὶ τὸ φρικτὸ γεγονὸς ὅτι οἱ παπικοὶ κληρικοὶ εἶναι ἀνήθικοι καὶ πορνόβιοι ἄγαμοι, οἱ ὁποῖοι γέμισαν τὴ Δ. Εὐρώπη μὲ νόθα παιδιά (Φώτιος, Δογμ. Ἐπιστ. 4, §7 Δοσιθέου Τόμος Χαρᾶς, ἔκδ. Κ. Σιαμάκη (1985), σ. 228). γιὰ τὴν κιναιδικὴ χρῆσι ἀγοριῶν δὲν φαίνεται νὰ γνωρίζῃ, παρ᾽ ὅλο ποὺ τότε ἦταν κι αὐτὴ στοὺς παπικοὺς τελείως ἀνεξέλεγκτη, ὅπως θὰ δείξω παρακάτω. ἁπλῶς δὲν ὑπῆρξε κανεὶς στὴ Δύσι ποὺ θὰ τολμοῦσε νὰ διαμαρτυρηθῇ γι᾽ αὐτήν. ὁ Γερμανὸς αὐτοκράτορας Ἐρρῖκος Δ’ ποὺ μόνο τόλμησε ν᾽ ἀμφισβητήσῃ τὴν πολιτικοστρατιωτικὴ ἐξουσία τοῦ πάπα Ῥώμης, ὑπέστη, ὅπως ξέρουν ὅλοι, το 1076 στὴν Κανόσα τὴν ταπείνωσι ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τὸν πανίσχυρο πάπα, ὅταν ἐξαναγκάστηκε νὰ πέσῃ μπροστά του πρηνὴς στὸ ἔδαφος καὶ νὰ τοῦ φιλήσῃ τὸ πέλμα.

            Τὸ 1054 οἱ Ἀνατολικοὶ ἀφώρισαν ἐπὶ τέλους τοὺς θρασεῖς παπικοὺς ἀρσενοκοῖτες, κάτι πού, ὅπως εἶπα, ἔπρεπε νὰ γίνῃ τὸ 306 τὸ βραδύτερο. ἐπρόκειτο ὄχι γιὰ χριστιανικὴ ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ μιὰ νικολαϊτικὴ καὶ ἰδιαζόντως βρόμικη κι ὀργιαστικὴ αἵρεσι - θρησκεία.

            Τὸ 1180 οἱ πάπες Ῥώμης ἵδρυσαν τὴ διαβόητη Ἱερὰ Ἐξέτασι∙ ὅλα τὰ ἐγκλήματά τους εἶναι ἱερά. γι᾽ αὐτὴν δὲν χρειάζεται νὰ πῶ τίποτε, ἀφοῦ κι αὐτὴ καὶ τὰ ἔργα της καὶ οἱ μέθοδοί της στὴν ἐξόντωσι διαφωνοῦντος ἢ ἀντρὸς ποὺ ἔχει ὄμορφη γυναῖκα κι ὄμορφα ἀγόρια (παιδιά του) εἶναι γνωστὰ σὲ ὅλους. ἀκόμη κι ὅποιος ἔλεγε ὅτι ἡ Γῆ εἶναι σφαιρικὴ καὶ περιστρέφεται, ἔπρεπε νὰ ἐκτελεστῇ ὡς διαφωνῶν μὲ τὸν πάπα Ῥώμης. διότι ἤξερε κι ἀπ᾽ αὐτὰ τὸ  ἀλάθητο τσόκαρο. προσθέτω μόνον ὅτι ἡ Ἱερὰ Ἐξέτασι διήρκεσε μέχρι τὸ 1821 ποὺ καταργήθηκε, εἶχε δὲ πρὸς τὸ τέλος της καὶ μιὰ ἑξαετῆ διακοπή, τὸ 1809-14 ὅταν τὴ διέλυσε ὁ Ναπολέων Βοναπάρτης, ὁ ὁποῖος διέλυσε καὶ τὴν πανευρωπαϊκὴ παπικὴ αὐτοκρατορία τῶν 16 αἰώνων καὶ συνέλαβε τὸν πάπα. θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι ὁ περίφημος αὐτὸς στατηλάτης δὲν κατώρθωσε ἐν τέλει στὴ ζωή του τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ διαλύσῃ τὴ μακραίωνα καὶ φοβερὴ αὐτοκρατορία τοῦ πάπα Ῥώμης. ὁ Λούθηρος τὴν εἶχε μειώσει, ἀλλὰ δὲν μπόρεσε νὰ τὴ διαλύσῃ. κατέλυσε δὲ ὁ Ναπολέων τὴν ἴδια χρονιὰ (1809) καὶ τὴ θαλασσοκράτειρα αὐτοκρατορία τῶν Βενετῶν. ὁ Ναπολέων ἦταν ἁπλῶς τὸ μὴ ἐνσυνείδητο δρεπάνι ποὺ ἔρριξε ὁ θεὸς στὴ Γῆ, γιὰ νὰ  θερίσῃ τὴν καταραμένη παπικὴ αὐτοκρατορία τῆς πορνείας καὶ τῆς σεξουαλικῆς διαστροφῆς. τὸ παπικὸ κράτος - κρατίδιο τοῦ ἑνὸς τετραγωνικοῦ χιλιομέτρου ἐπανιδρύθηκε - σηκώθηκε σὰ βρυκόλακας τὸ 1929 ἐπὶ Μουσολίνι. ὁ πάπας Ῥώμης ἦταν σύμμαχος τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ Μουσολίνι κι ἀργότερα τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ Χίτλερ, ἐλπίζοντας νὰ τοὺς χρησιμοποιήσῃ ἡ ἀλεποῦ γιὰ τὴν ἐπανίδρυσι τῆς δικῆς του αὐτοκρατορίας. (ὑπενθυμίζω ὅτι ὁ Χίτλερ δὲν ἦταν προτεστάντης, ἀλλὰ παπικός. καὶ κάποτε εἶπε μπροστὰ σὲ πολλοὺς στρατάρχες του∙ «Εἶμαι καθολικὸς μέχρι τὸ  κόκκαλο»). οἱ πόρνοι κι ἀρσενοκοῖτες ἤθελαν δικά τους ὅλα τῶν ἀνθρώπων τὰ χρήματα καὶ τ᾽ ἀγαθά, ὅλες τὶς ὄμορφες γυναῖκες, κι ὅλα τ᾽ ἀγόρια τους, δηλαδὴ τὰ παιδιά τους, ποὺ βάζουν στὸ μάτι. πῦρ καὶ θάλασσα κι ἀρσενοκοίτης δὲν χορταίνουν ποτέ, δὲν θὰ ποῦν «Φτάνει». 

            Τὸ 1492 ἔγινε πάπας Ῥώμης ὁ Ἱσπανὸς Ῥοντρίγκο Βοργίας ἢ Ἀλέξανδρος F’ (1492-1503). ἦταν ὁ πιὸ εἰλικρινής. γιὰ  εἰλικρίνεια τῆς ἀδιαντροπιᾶς πρόκειται βέβαια. ὁ θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἔχῃ τέτοια εἰλικρίνεια, γιὰ νὰ βλέπουμε σὰν ἀπὸ φινιστρίνι τί ἦταν ὅλοι οἱ πάπες Ῥώμης καὶ οἱ πορνόβιοι ἄγαμοι λεγεωνάριοί τους. ὁ ἄγαμος ἐπιβήτορας τοῦ προκατόχου του Ῥοντρίγκο, ὅταν ἔγινε πάπας Ἀλέξανδρος, φανέρωσε ὅλες τὶς καλόγριες παλλακίδες του, ὅλο τὸ  χαρέμι του, ποὺ τὸ στέγασε στὸ Βατικανό, κι ὅλα τὰ παιδιά του τὰ ὁποῖα καὶ νομιμοποίησε κι ἀναγνώρισε καὶ φυσικὰ τοὺς ἔδωσε καὶ τὸ ἐπίθετό του, καὶ τὰ προωθοῦσε στὰ μεγάλα ἱερατικὰ καὶ πολιτικοστρατιωτικὰ ἀξιώματα τῆς αὐτοκρατορίας του. «διάσημα» παιδιά του ὑπῆρξαν ὁ Πιὲρ Λουΐτζι, ὁ Τζιοβάνι, ὁ Καῖσαρ, καὶ ἡ Λουκρητία. μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέτασί του ὁ Ῥοντρίγκο σκότωνε τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ διαφωνοῦντες γιὰ τὸ παραμικρὸ ἁμάρτημα καὶ τὴν  παραμικρὴ διαφωνία καὶ «θεολογικὴ ἀπόκλισι».

            Ὁ γιὸς τοῦ ἀγάμου πάπα Ῥοντρίγκο Καῖσαρ Βοργίας ἢ Δούκας Βαλεντῖνος, μόλις ὁ πατέρας του ἔγινε πάπας τὸ 1492, αὐτὸς ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος στὴ Βαλένθια τῆς Ἱσπανίας, καὶ τὸ 1495 καρδινάλιος ἀρχιεπίσκοπος. οἱ καρδινάλιοι ( = αὐλικοὶ τοῦ πάπα) ἦταν τότε ἀρχιεπίσκοποι ἐπίσκοποι πρεσβύτεροι καὶ διάκονοι. σήμερα καρδινάλιοι διάκονοι δὲν ὑπάρχουν. ὡς ἀρχιεπίσκοπος ὁ Καῖσαρ παντρεύτηκε ἐπίσημα τὴν ἐξαδέρφη τοῦ βασιλέως τῆς Γαλλίας Καρλότα κι ἔγινε καὶ δούκας τοῦ Βαλαντινουά. ἦταν παντρεμένος ἄγαμος. ἦταν καὶ ἀρχιστράτηγος τοῦ πάπα πατέρα του, κι ὡς ἀρχιστράτηγος ἦταν πολὺ ἱκανός. ἔκανε πολλοὺς πολέμους, στὶς φονικώτατες μάχες τῶν ὁποίων συνέτριψε ὅλους τοὺς ἀντιπάλους του. γιὰ νὰ εἶναι σίγουρος ὅτι θὰ διαδεχθῇ  τὸν πατέρα του ὡς πάπας, μετὰ τὸ μυστηριώδη θάνατο τοῦ ἀδερφοῦ του Πιὲρ Λουΐτζι δολοφόνησε φανερὰ τὸν ἀδερφό του Τζιοβάνι καὶ τὸ γαμπρό του, ἕνα σύζυγο τῆς ἀδερφῆς του Λουκρητίας, τὴν ὁποία ἔπειτα ὑποχρέωσε νὰ παντρευτῇ ἕναν πλούσιο βλᾶκα. ὁ σύγχρονός του Μακιαβέλλι, θαυμαστὴς τοῦ Καίσαρος Βοργία, τὸν ἔχει ὡς πρότυπο ἱκανοῦ ἡγεμόνος. πάπας Ῥώμης ὅμως ἐν τέλει δὲν κατώρθωσε νὰ γίνῃ.

            Τὴν κόρη του Λουκρητία ὁ πάπας Ῥοντρίγκο γιὰ πολιτικὴ σκοπιμότητα τὴν πάντρεψε 13 ἐτῶν, κι ἀργότερα τὴν ξαναπάντρεψε ἄλλες πέντε φορὲς μὲ διαφόρους. πατέρας καὶ γιὸς πάντρευαν καὶ ξαναπάντρευαν τὴν κόρη κι ἀδερφή τους Λουκρητία, ἄλλοτε ἁπλῶς χωρίζοντάς την κι ἄλλοτε σφάζοντας τοὺς ἄντρες της. τὴ χώριζαν δὲ ὄχι μὲ διαζύγιο, διότι τὸ διαζύγιο, ἀκόμη κι ἐκεῖνο ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Χριστός, ὁ αὐστηρῶν ἀρχῶν παναγιώτατος πάπας Ῥώμης τὸ ἀπαγορεύει, ἀλλὰ μὲ ἀκύρωσι τῶν γάμων της. ἡ ἀκύρωσι εἶναι τὸ παπικὸ διαζύγιο, ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λέγεται διαζύγιο. ἡ Λουκρητία παντρευόταν πάντοτε ὡς πρωτόγαμη, περίπου σὰν τὶς οὐρὶ τοῦ μωαμεθανικοῦ παραδείσου μὲ τὴν ἐπαναληπτικὴ παρθενία τους. καὶ ὁ κάθε ἄγαμος παπικὸς κληρικός, ὅταν ἀλλάζῃ μιὰ μοναχὴ παλλακίδα του, δὲν τὸ λέει αὐτὸ διαζύγιο∙ δὲν ἐπιτρέπεται. ἡ Λουκρητία ἦταν καὶ «καλλιεργημένη» κουλτουριάρα, καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴ καλλιέργεια κάποτε γέννησε ἕναν αἱμομικτικὸ γιό. οἱ ἱστορικοὶ διαφωνοῦν γιὰ τὸ ἂν τὸν εἶχε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο ἀδερφό της ἢ ἀπὸ τὸν πάπα πατέρα της Ῥοντρίγκο - Ἀλέξανδρο F’, ἀλλὰ συμφωνοῦν ὅλοι ὅτι τὸν εἶχε ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὸν ἕναν ἀπὸ τοὺς δυό. πάπας ὅμως δὲν ἔγινε οὔτε τὸ παιδὶ ἐκεῖνο οὔτε ἡ μητέρα του Λουκρητία, διότι τὸ Βατικανὸ εἶναι πολὺ συντηρητικῶν ἀρχῶν. κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀρσενοκοῖτες παπικοὺς κληρικοὺς δὲν εἶναι ποτὲ γιὸς πόρνης, ἀκόμη κι ἂν ἡ μάννα του εἶναι κόρη τοῦ πάπα Ῥώμης κι ἐρωμένη του μαζί.

            Ὁ Φλωρεντινὸς πάπας Λέων Ι’ ὁ Μέδικος, ἕνα παχύσαρκο ὠρυόμενο λεοντάρι ἢ μᾶλλον μουλάρι τεραστίων διαστάσεων ἢ ἀκριβέστερα ἱπποπόταμος, ποὺ τὴν παχυσαρκία του δὲν κατορθώνουν νὰ τὴν καμουφλάρουν οὔτε οἱ κόλακες ‐ προσωπογράφοι του, ἔγινε μοναχὸς στὰ 8 χρόνια του καὶ καρδινάλιος στὰ 13 του∙ πάπας ἔγινε τὸ 1513 (μέχρι τὸ 1521). εἶναι ὁ ἐπὶ Λουθήρου πάπας, ὁ κτίτωρ τοῦ Παποστασίου (ναοῦ δῆθεν τοῦ ἁγίου Πέτρου στὸ Βατικανό). ὁ Λέων ἦταν ὁ κυριώτερος παγανιστὴς τῆς λεγομένης «ἀναγεννήσεως» καὶ στὶς σεξουαλικὲς ἐπιδόσεις του προτιμοῦσε τ᾽ ἀγόρια. διασημότερο κιναιδικὸ ἀγόρι του ἦταν ὁ ζωγράφος καὶ γλύπτης καὶ κυριώτερος διακοσμητὴς τοῦ Παποστασίου καὶ ὅλου τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς Γεφύρας τῶν ἀγγέλων τοῦ Τιβέρεως Μιχαὴλ Ἄγγελος Μπουοναρρότι. ὁ Λέων κι ὁ Μπουοναρρότι ἐφεῦραν καὶ τ᾽ «ἀγγελούδια», ποὺ παριστάνονται γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Παποστάσιο πάντα σὰν ὁλόγυμνα ἀγοράκια 8 -12 ἐτῶν, τὰ ὁποῖα δείχνουν στὸ θεατὴ συνήθως τὰ ὀπίσθιά τους κι ἔχουν φτεροῦγες πολὺ μικρές, ἴσα μὲ γεῖσο καπέλλου, γιὰ νὰ μὴ σκεπάζωνται καὶ ἀδικοῦνται στὴ θωριά τους τὰ ὁλοτσίτσιδα κορμιά τους. ὁ πάπας Λέων ὁ ἀρσενοκοίτης ἦταν καὶ πολὺ εὐαισθητοποιημένος καὶ καλλιεργημένος οὑμανιστὴς ἀλλὰ κι ἐφευρέτης καὶ κυριώτερος πωλητὴς τῶν συγχωροχαρτίων, τὰ ὁποῖα ἦταν ἀποδείξεις πληρωμῆς τῆς μεταθέσεως ἀπὸ τὸ καθαρτήριο στὸν παράδεισο, κι ἐργοδότης τοῦ πλασιὲ τῶν συγχωροχαρτίων στὴ Γερμανία Τέτζελ, ὁ ὁποῖος ἐρέθισε τὸ Λούθηρο. ἔγραψα στὸ Παποστάσιο γιὰ τὰ παπικὰ ὄργια ποὺ ἐξεικονίζονται γλυπτῶς καὶ ζωγραφικῶς μὲ κοινὴ ἔμπνευσι τοῦ ζεύγους τῶν ἀρσενοκοιτῶν Λέοντος καὶ Μπουοναρρότι. τ᾽ ἀγγελούδια (= ἀνήλικοι ἄγγελοι, ἀγγελικὰ ἀγοράκια) εἶναι ἀνεύρετα στὴν πρὸ αὐτῶν τῶν δύο χριστιανικὴ γραμματεία καὶ τέχνη. 

            Ὁ Λούθηρος ἦταν ἄγαμος παπικὸς κληρικὸς ποὺ στάλθηκε στὸ Βατικανὸ ὡς κομιστὴς τῶν γερμανικῶν φόρων γιὰ τὸν πάπα Ῥώμης, τὸν Λέοντα Ι΄. στὸ Βατικανὸ τὶς λίγες ἡμέρες, ποὺ ἔμεινε, εἶδε τὴ χλιδὴ καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα ἀκολασία καὶ διαστροφή. ὁ Λούθηρος πρὶν γίνῃ καλόγερος, ἦταν ζιγκολὸ τῆς σπιτονοικοκυρᾶς του κι ἀργότερα «τὰ πέταξε» καὶ παντρεύτηκε τὴν καλόγρια Κατερίνα. ἦταν  ὅμως φυσιολογικὸς καὶ δὲν ἀνεχόταν τὴ διαστροφὴ τῆς ἀρσενοκοιτίας. ὅταν στὸ Βατικανὸ εἶδε, ὅσα εἶδε, ἐπέστρεψε στὴ Γερμανία ὡρκισμένος νὰ ἐπαναστατήσῃ. κι ἀφῄρεσε ἀπὸ τὸν ἀρσενοκοίτη χαλίφη τοῦ Βατικανοῦ τὰ μισὰ ἐδάφη του. μετὰ ἕναν αἰῶνα κι ἕναν αἱματηρότατο πανευρωπαϊκὸ πόλεμο  30 ἐτῶν, ὁ χαλίφης τῆς Ῥώμης τὸ χώνεψε ἐπὶ τέλους ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἐπανακτήσῃ τὰ χαμένα ἐδάφη του. καὶ μετὰ 300 χρόνια ἀποτελείωσε τὴν αὐτοκρατορία του ὁ Ναπολέων. καὶ μετὰ ἄλλα 120 χρόνια ἀνέστησε τὸ βρυκολακιασμένο Βατικανὸ ὁ Μουσολίνι.

            Γιὰ τὸν Ἰωάννη Καζανόβα (1725 - 1798) ἔχουν ἀκούσει ἀσφαλῶς ὅλοι. τὸ σύμβολο τῆς ἀκολασίας. τὸ ὄνομά του εἶναι συνώνυμο τῆς ἀκολασίας, σχεδὸν «ἄσχημα λόγια». ἦταν ἄγαμος παπικὸς κληρικὸς καὶ καρδινάλιος, διπλωμάτης τοῦ Βατικανοῦ σὲ πρεσβεῖες του σὲ ξένα κράτη. ὁ Ταλεϋράνδος κι ὁ Φουκέ, ὑπουργοὶ τοῦ Ναπολέοντος, ἦταν ἄγαμοι κληρικοὶ τοῦ πάπα Ῥώμης κι ἐπίσκοποι, ποὺ «τὰ πέταξαν», κι ἀφοῦ πρῶτα πρόδωσαν τὸν πάπα στὴ γαλλικὴ ἐπανάστασι, ἔπειτα πρόδωσαν τὴ γαλλικὴ ἐπανάστασι στὸ Ναπολέοντα, κι ἔπειτα τὸ Ναπολέοντα στὸν πάπα καὶ στὴ λεγόμενη Ἱερὰ Συμμαχία. σχολεῖο ἀκολασίας φιλοτομαρισμοῦ διαστροφῆς καὶ προδοσίας τὸ Βατικανό.

            Γύρω στὸ τέλος τοῦ Β’παγκοσμίου πολέμου ἡ Ἀτλαντικὴ Δύσι εἶχε στὴν Πολωνία πράκτορα ἕναν ἠθοποιὸ τοῦ θεάτρου, γιὰ νὰ κατασκοπεύῃ ὅλο τὸν καλλιτεχνικὸ κόσμο, τὸν Κάρολο Βοϊτύλα, μὲ βοηθό του τὴν ἠθοποιὸ - πόρνη μὲ τὴν ὁποία αὐτὸς συζοῦσε. κάποτε τοῦ ἔδωσαν ἐντολὴ νὰ μπῇ στὸν ἄγαμο παπικὸ κλῆρο, γιὰ νὰ κατασκοπεύῃ ἀποτελεσματικώτερα μὲ τὴν ἐξομολόγησι. τοὺς δούλεψε καλὰ καὶ γι᾽ ἀμοιβή του τὸν ἔκαναν ἀρχιεπίσκοπο Πολωνίας. διότι στὸ μεταξὺ τοὺς εἶχε στήσει κι ἕνα θαυμάσιο κατασκοπευτικὸ δίκτυο ἐξομολόγων. τοὺς δούλεψε ἀκόμη καλλίτερα, καὶ γιὰ μπόνους δολοφόνησαν ἕναν εἰκοσαήμερο πάπα Ῥώμης κι ἔκαναν πάπα αὐτόν, τὸν λεγόμενο πιὰ Ἰωάννη Παῦλο (1978-2005). τὸ ΝΑΤΟ τοῦ χρεωστοῦσε πολλά. κι αὐτὸς σὲ τρίτη δόσι ἐκδουλεύσεως τοὺς χάρισε τὸ πρῶτο ῥῆγμα στὴ Σοβιετία μὲ τὸ πνευματικό του τέκνο Λὲχ Βαλέσα. ἡ Σοβιετία ποὺ τὰ κατάλαβε, τοῦ ἔστειλε τὸ 1981 ὡς δολοφόνο του τὸν Τοῦρκο κομμουνιστὴ Μεχμὲτ Ἀλῆ Ἀγκτσά, ποὺ τὸν πυροβόλησε χωρὶς νὰ πετύχῃ νὰ τὸν σκοτώσῃ. ἑφτάψυχη γάτα ὁ Βοϊτύλα. ὁ δολοφόνος τοῦ κατέστρεψε μόνο τὸ πάγκρεας. ὁ χαλίφης λόγῳ τῆς ἀπωλείας τοῦ παγκρέατος καὶ λόγῳ γήρατος τὸ 2005 πέθανε κι ἁγιοποιήθηκε ὅπως ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ πάπες Ῥώμης. ἀφοῦ ἤδη ἐδῶ εἶναι παναγιώτατοι, γιατί στὴν ἄλλη ζωὴ νὰ μὴν εἶναι τοὐλάχιστο ἅγιοι; τὸ ΝΑΤΟ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ κάθε ὑποχρέωσι. στὸ διάδοχο πάπα Ῥάτσινγκερ δὲν ἔχει καμμιὰ ὑποχρέωσι, κι αὐτὴ ἡ τσαπερδόνα εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν προστασία καὶ τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.

            Καὶ τώρα ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα τῆς Βαβυλῶνος τῆς μητρός ( = μαντὰμ) τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων ( = κιναίδων) τῆς γῆς, ὅπως λέγονται στὴν Ἀποκάλυψι (κεφ. 17). καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ποὺ μέχρι τώρα ὑποστήριζαν καὶ λάτρευαν τὴ μαντὰμ Βαβυλῶνα, τώρα ποὺ τὴ βλέπουν στὸ πρόσωπο τοῦ Ῥάτσινγκερ, αὐτῆς τῆς σουσουράδας, τὴν ἐγκατέλειψαν∙ οἱ ἴδιοι οὗτοι ἐμίσησαν τὴν πόρνην, καὶ ἠρημωμένην ἐποίησαν αὐτὴν καὶ γυμνὴν (ἀπὸ ἐραστὰς καὶ λάτρεις), καὶ τὰς σάρκας αὐτῆς φάγονται, καὶ αὐτὴν κατακαύσουσιν ἐν πυρί (Ἀπ 17,16). διότι τοὺς σιχάθηκαν καὶ βαρέθηκαν νὰ τοὺς βλέπουν ἀποθρασυμμένους ἐπὶ τοῦ εὐνοημένου Βοϊτύλα, νὰ τοὺς βλέπουν μὲ τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες των ν᾽ ἀσχημονοῦν σὲ χιλιάδες ἀνήλικα ἀγόρια καὶ νὰ τοὺς ἀνέχωνται. καὶ τώρα τοὺς ξεσκεπάζουν καὶ τοὺς ξηλώνουν. καὶ μὲ καταιγισμὸ ἀγωγῶν τοὺς γδέρνουν μὲ ἄγρια πρόστιμα. κι ἐκεῖνοι γιὰ νὰ πληρώσουν τὰ κολομπαριάτικα τῶν ἀγάμων λεγεωναρίων τους, σύμφωνα μὲ τὸ ὕψιστο δόγμα τους τῆς ἀσυλίας τῆς ἀκολασίας, πωλοῦν στὶς Η.Π.Α. ἀκόμη καὶ τοὺς ναούς των στοὺς προτεστάντες. καὶ  οἱ φορολογούμενοί τους τοὺς φεύγουν δηλώνοντας ἄθεοι, γιὰ νὰ διασώσουν καὶ τ᾽ ἀνήλικα παιδιά τους. κι ἐκεῖνοι πανικόβλητοι ἀναζητοῦν φορολογουμένους μεταξὺ τῶν Εὐρωπαίων ὀρθοδόξων καὶ προτεσταντῶν. κι ἀπαγγέλλουν καὶ τὸ Πιστεύω σὲ δυὸ παραλλαγές, μὲ τὴν προσθήκη τοῦ Filioque γιὰ τοὺς παλιούς των φορολογουμένους καὶ χωρὶς τὴν προσθήκη γιὰ τοὺς καινούργιους φορολογουμένους ποὺ  θέλουν ν᾽ ἀποκτήσουν, καὶ διαδίδουν τὸ προτεσταντικὸ σύγγραμμα τοῦ πάπα Ῥάτσινγκερ, καὶ ξεσηκώνουν στὶς χῶρες ὅλους τοὺς ἀνωμάλους ποὺ νοσταλγοῦν τὴν παπικὴ ἀσυλία τῆς ἀκολασίας γιὰ κληρικοὺς καὶ θέλουν νὰ συμπαρασύρουν στὴν πρὸς τὸν πάπα Ῥώμης αὐτομόλησί τους καὶ τοὺς φορολογουμένους. ἀλλιῶς δὲν τοὺς θέλει σκέτους ὁ πάπας. τί νὰ τοὺς κάνῃ; ἔχει τόσους. πανικὸς κιναίδων καὶ ἀρσενοκοιτῶν, ἀγάμων ὁμοφυλοφίλων. ὁ Ῥάτσινγκερ εἶναι τὸ μοιραῖο πρόσωπο.  ἡ ἀρσενικὴ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυρῶν ἀρσενοκοιτῶν, ποὺ καταστρέφουν ἀγόρια.

            Ὁ πάπας Ῥώμης, ποὺ φορολογεῖ τοὺς ἀνὰ τὴν ὑφήλιο παπικοὺς πολὺ ἄγρια, προπουλάει κάθε χρόνο τοὺς φόρους, ποὺ ἔχει νὰ λάβῃ, σὲ μεγάλες εἰσπρακτικὲς ἑταιρίες, κι ἐκεῖνες ἔπειτα εἰσπράττουν τοὺς προαγορασμένους φόρους γιὰ τὸν ἑαυτό τους, χρησιμοποιώντας ἀστυνομίες, δικαστήρια, φυλακές, τοκογλύφους, καὶ ὄργανα κατασχέσεων. ἔτσι οἱ ἱερωμένοι κολομπαρᾶδες τοῦ Βατικανοῦ δὲν λερώνονται ἠθικὰ μὲ εἰσπρακτικὲς τριβές. αὐτοὶ ἔχουν τριβὲς μόνο μὲ ἀνήλικα ἀγόρια καὶ κορίτσια∙ αὐτὴ εἶναι ἡ ἱερὰ ἀποστολή τους.

            Ὁ Κύριος δὲν θ᾽ ἄφηνε τοὺς ἀθῴους Χριστιανοὺς νὰ λερώσουν τὰ χέρια τους μὲ τὴν ἐκτέλεσί τους. ἔχει κατὰ καιροὺς πολλοὺς Ναβουχοδονόσορ καὶ Λουθήρους καὶ Ναπολέοντες, γιὰ νὰ τοὺς βάλῃ νὰ μισήσουν τὴν πόρνην Βαβυλῶνα, νὰ φᾶνε τὶς σάρκες της, καὶ νὰ τὴν κάψουν στὴ φωτιά. κι ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλασι δὲν θὰ μπορέσῃ ποτὲ κανεὶς νὰ τὴ βγάλῃ οὔτε μὲ συγχωροχάρτια οὔτε μὲ «περίσσιες ἀξιομισθίες ἁγίων». ἡ ἀκολασία καὶ ἡ διαστροφὴ ὡς κρούσματα μποροῦν βέβαια νὰ ἐμφανιστοῦν ὁπουδήποτε κι ὁποτεδήποτε. ἄλλο ὅμως εἶναι αὐτό, κι ἄλλο νὰ γίνουν θεσμοί, καὶ ἡ ἀσυλία τους νὰ γίνῃ ὕψιστο δόγμα καὶ ὁμολογία πίστεως. τὸ δεύτερο εἶναι ἡ χειρότερη βλασφημία κατὰ τοῦ θεοῦ.  κι ὅσοι «δικοί μας» λατρεύουν αὐτὴ τὴν πόρνην Βαβυλῶνα, ἐπειδὴ νοσταλγοῦν τὴν ἀσυλία τῆς ἀκολασίας τὴν ὁποία τοὺς «ἐξασφαλίζει», καὶ κάνουν κάθε ἑνωτικὴ προσπάθεια, δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο, παρὰ πέφτουν στὴν ἴδια παγίδα κι αὐτοκτονοῦν. τοὺς πρέπει βέβαια. γιὰ ν᾽ ἀπαλλαγῇ ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπ᾽ αὐτοὺς τοὺς ἀντιχρίστους. καιρὸς ν᾽ ἀνασάνῃ λίγο.

            Αὐτὰ ὡς μία συνοπτικὴ ἐπισκόπησι τῶν γενεσιουργῶν αἰτίων τῆς σημερινῆς ποιότητος τῆς θρησκείας τοῦ Βατικανοῦ μὲ τὴν  ἀσυλία τῆς ἀκολασίας ποὺ  προσφέρει, ἔχοντάς την κάνει ὕψιστο δόγμα της.
=============
            Στάλθηκε ὡς ἀνακοίνωσι - εἰσήγησί μου στὴν ἀντιπαπικὴ ἡμερίδα, ποὺ ἔγινε στὶς 22 Μαΐου 2010 στὴν Πάφο τῆς Κύπρου, καὶ διαβάστηκε ἐξ ὀνόματός μου ἀπὸ ἄλλον, ἐπειδὴ ὁ ἴδιος, λόγῳ κάποιου κωλύματος, δὲν μπόρεσα νὰ πάω στὴν Κύπρο.


                    Τὸ κείμενο ἀναδημοσιεύεται  ἀπὸ τὶς «ΜΕΛΕΤΕΣ», περιοδικὴ ἔκδοσι τοῦ φιλολόγου Δρος Κωνσταντίνου Σιαμάκη, τεῦχος  11 - Ἰανουάριος 2013,  ἐκδόσεις «ΔΟΝΑΞ», Θεσσαλονίκη.
Αναρτήθηκε από στις


Πάπας Φραγκίσκος: «Πρέπει να αποβάλλει η εκκλησία τις εμμονές με τους ομοφυλόφιλους και τις αμβλώσεις»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗhttp://www.tanea.gr/   19/09/2013

 Πάπας Φραγκίσκος: «Πρέπει να αποβάλλει η εκκλησία τις εμμονές με τους ομοφυλόφιλους και τις αμβλώσεις»
  
Ο Πάπας Φραγκίσκος επιχειρεί να δώσει έναν εντελώς διαφορετικό τόνο και νέα κατεύθυνση στο λόγο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, σε μια ιδιαίτερα εκτενή συνέντευξή του στο περιοδικό La Civiltà Cattolica.

Με αξιοσημείωτα άμεση γλώσσα, ο νέος προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας είπε ότι η εκκλησία πρέπει να γίνει «ένας οίκος ανοιχτός σε όλους», κι όχι ένα «μικρό εκκλησίασμα» που επιμένει να επικεντρώνεται σε θέματα όπως το δόγμα, η ορθοδοξία του και ηθικά θέματα. 

Ο Πάπας Φραγκίσκος είπε ότι η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία επιδεικνύει μια «εμμονή» στα κηρύγματα για τις αμβλώσεις, τους γάμους των ομοφυλοφίλων και την αντισύλληψη και ότι ο ίδιος επέλεξε να μην μιλάει γι' αυτά, παρά τις επικρίσεις που δέχθηκε.

«Δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για αυτά τα ζητήματα συνεχώς», είπε ο Πάπας στον αιδεσιμότατο Αντόνιο Σπαντάρο, έναν Ιησουίτη, όπως άλλωστε και ο ίδιος, ο οποίος είναι ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Τσιβιλτά Κατόλικα.

«Οι διδαχές για θέματα δόγματος και ηθικής δεν είναι όλες ισοδύναμες. Η εκκλησία (. . .) δεν μπορεί να επιδεικνύει εμμονή» στην επανάληψη αυτών των δογματικών θέσεων διαρκώς, πρόσθεσε. 

«Πρέπει να βρούμε μια νέα ισορροπία, αλλιώς το ηθικό οικοδόμημα της εκκλησίας είναι πιθανό να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, χάνοντας την φρεσκάδα και την ευωδιά του ευαγγελίου».

Ειδικοί επισήμαναν ότι ο Φραγκίσκος έκανε νέο, σαφές «άνοιγμα» προς τους ομοφυλόφιλους με τη συνέντευξη του αυτή.

Ο Αργεντινός προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας τόνισε ότι «η Εκκλησία μοιάζει σαν ένα νοσοκομείο εκστρατείας στο τέλος μιας μάχης». Κατά συνέπεια «είναι ανώφελο να ρωτάμε έναν τραυματία αν έχει υψηλή χοληστερίνη». Προηγουμένως, είπε, «πρέπει να φροντίσουμε τις πληγές, με προσοχή».

Ο ιταλικός Τύπος έκανε λόγο για μια «ιστορική συνέντευξη». 

Επανερχόμενος στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, ο προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας επισήμανε ότι «στην Αργεντινή λάμβανα γράμματα ομοφυλόφιλων που μου έγραφαν ότι αισθάνονται κοινωνικά αποκλεισμένοι και πληγωμένοι, διότι νιώθουν ότι η Εκκλησία τους έχει καταδικάσει. Αλλά η Εκκλησία δεν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο».
Η εκκλησία «έχει το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή της, αλλά ο Θεός, με την δημιουργία της πλάσης, μας χάρισε την ελευθερία. Κάτι που σημαίνει ότι η πνευματική παρέμβαση στην προσωπική ζωή, δεν είναι δυνατή», πρόσθεσε.

«Όποιος κηρύττει τον λόγο του Θεού, πρέπει να μεταδίδει ζεστασιά στην καρδιά, να περπατά μέσα στο σκοτάδι μαζί με τους ανθρώπους, καταφέρνοντας να μην χαθεί». Το ποίμνιο της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας «θέλει ποιμένες και όχι κληρικούς-ιθύνοντες», πρόσθεσε.

«Η εξομολόγηση δεν πρέπει να μοιάζει με βασανιστήριο, αλλά να εμπνέεται από το αίσθημα του ελέους, με το οποίο ο Κύριος μας ωθεί να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε», είπε.

«Το πιο σημαντικό είναι να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο αντί να επικεντρωνόμαστε συνεχώς στην άμβλωση, τους γάμους των ομοφυλόφιλων, τη χρήση αντισύλληψης».

Ιερείς και παρατηρητές δήλωσαν ότι πολλά από τα πράγματα που είπε ο Φραγκίσκος προκαλούν «μεγάλη έκπληξη» σε όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με τη σκέψη του νέου Πάπα και ενδέχεται να συναντήσουν αντιρρήσεις από μέρους ιερωμένων οι οποίοι σε πολλές χώρες, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχαν καταστήσει ζητήματα όπως η καταπολέμηση των αμβλώσεων, των γάμων ομοφυλοφίλων ζευγαριών και της αντισύλληψης τις κορυφαίες τους προτεραιότητες.

Αλλά από τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του, τον Μάρτιο ο Πάπας Φραγκίσκος επέλεξε να μεταθέσει το επίκεντρο της προσοχής, επιμένοντας ότι καθήκον της εκκλησίας είναι να υπηρετήσει τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους. 

Η συνέντευξη 12.000 λέξεων που έδωσε ίσως επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί υποψιάζονταν, ότι δηλαδή δεν ανήκει στη θεολογική ή πολιτική δεξιά της εκκλησίας. 

Ορισμένοι, είπε, υπέθεταν ότι είναι «υπερσυντηρητικός» διότι ήταν ιησουίτης ανώτατος κληρικός στην Αργεντινή.


«Αλλά δεν ήμουν ποτέ δεξιός. Ήταν ο αυταρχικός τρόπος μου να λαμβάνω αποφάσεις που δημιουργούσε προβλήματα» υποστήριξε ο Ποντίφικας.


                                      *********************



Σάλος από τη δήλωση του Ποντίφικα

Ο Πάπας Φραγκίσκος τείνει χείρα φιλίας στους gay!

«Εάν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος και αναζητά τον Θεό κι έχει καλή θέληση, ποιος θα είμαι εγώ που θα τον κρίνω;», δήλωσε από τη Βραζιλία λέγοντας ότι οι gay ιερείς θα έπρεπε να συγχωρούνται»

Χείρα φιλίας στους ομοφυλόφιλους ιερείς τείνει ο Πάπας Φραγκίσκος σε μία άνευ προηγουμένου κίνηση για αρχηγό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, που έγινε λίγο πριν αποχωρήσει από τη Βραζιλία. 

Κατά την πτήση της επιστροφής του από τη Βραζιλία στην Ιταλία ο πάπας Φραγκίσκος είχε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης με τους δημοσιογράφους που τον συνόδευσαν στην Λατινική Αμερική, η οποία προβάλλεται σήμερα από πολλά ιταλικά μέσα ενημέρωσης.

Αναφερόμενος στα σενάρια περί της ύπαρξης ενός «γκέι λόμπι» στο Βατικανό, ο ποντίφικας δήλωσε ότι «τα πράγματα αυτά δεν αναγράφονται στην ταυτότητα και σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα είναι τα λόμπι γενικότερα, όχι οι διάφορες τάσεις των ανθρώπων».

Όμως, ο πάπας Φραγκίσκος εμφανίζεται πιο συγκαταβατικός απέναντι στους ομοφυλόφιλους δηλώνοντας δημοσίως ότι οι gay κληρικοί θα έπρεπε να συγχωρούνται όπως και οι αμαρτίες τους. 

«Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω έναν γκέι αν αναζητά τον Κύριο και έχει καλές προθέσεις; Η κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας λέει ότι τα πρόσωπα αυτά δεν πρέπει να γίνονται θύματα διακρίσεων, μας λέει ότι πρέπει να τα δεχθούμε», δήλωσε ο Αργεντινός προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

Σε σχέση με την τράπεζα του Βατικανού IOR, ο πάπας Φραγκίσκος είπε στους δημοσιογράφους ότι «δεν έχει λάβει ακόμη οριστικές αποφάσεις, αλλά σε ό,τι και αν μετατραπεί η IOR, χρειάζεται πάνω από όλα εντιμότητα και διαφάνεια».

Ερωτηθείς σχετικά με τη σύλληψη ενός υψηλά ιστάμενου κληρικού, στελέχους της IOR, του Noύντσιο Σκαράνο, με την κατηγορία της διαφθοράς, ο ποντίφικας σχολίασε: «αφού βρίσκεται στην φυλακή, ίσως δεν πρόκειται για άγιο».

Αναφερόμενος σε κρούσματα παιδεραστίας στην Καθολική Εκκλησία ο πάπας τόνισε ότι «δεν πρόκειται απλώς για ένα αδίκημα, αλλά για έγκλημα». Υπογράμμισε, όμως, παράλληλα, ότι «αν κάποιος αμαρτήσει –ανεξάρτητα από το αν είναι λαϊκός ή κληρικός– και στην συνέχεια μετανοήσει πραγματικά, ο Κύριος τον συγχωρεί».

Ο πάπας εξήγησε ακόμη ότι θεωρεί τον προκάτοχό του Βενέδικτο, ο οποίος ζει σε μοναστήρι μέσα στο Βατικανό, «σαν σοφό παππού με τον οποίο μοιράζονται την ζωή τους κάποιες οικογένειες».

Ο Φραγκίσκος αποκάλυψε, τέλος, αστειευόμενος, ότι «στην μαύρη τσάντα που έφερε μαζί του στο ταξίδι στην Βραζιλία δεν υπήρχε το κλειδί της ατομικής βόμβας, αλλά τα λιγοστά πράγματα που φέρει πάντα μαζί του όταν ταξιδεύει: ένα βιβλίο με προσευχές η ατζέντα του και τα αναγκαία για το ξύρισμα».


http://www.protothema.gr/  29/07/2013