ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΝ ΣΗΜΑΤΗΝ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Πρός τόν Ἀξιότιμον Κύριον  Παναγιώτην Σημάτην

Καθηγητήν Θεολόγον

Ὁδ. Θουκυδίδου καί Μεγ. Σπηλαίου - 251 00 ΑΙΓΙΟΝ

               ***********

            Ἀγαπητέ μοι κ. Σημάτη,

Ἁμαρτωλός εἶμαι καί πολύ μάλιστα!

Ὄχι ὅμως αἱρετικός!

            Μεγάλην ὀδύνην ἐδοκίμασα, ὅταν μέ τήν εὐκαιρίαν τῆς τελέσεως τοῦ τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου εἰς μνήμην τοῦ ἀειμνήστου π. Κωνσταντίνου Παλαιολογοπούλου (18 Ἰουλίου 2015) διά τοῦ ἠλεκτρονικοῦ μου ταχυδρομείου ἔλαβον μίαν νέαν μακροσκελεστάτην καταγγελτικήν διαμαρτυρίαν σας  κατά τῆς ἀναξιότητός μου μέ τόν τίτλον «Ἕνας ἀντι-οικουμενιστής παπᾶς καί ὁ Ἐπίσκοπός του Μητρ. Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος». 

Μέσα ἀπό τίς εἴκοσι ἐννέα (29)  σελίδες τοῦ ὑβριστικοῦ κειμένου σας  διά μίαν εἰσέτι φοράν ἀφήνετε νά ἐξέλθῃ ἡ ἐκ βαθέων τῆς ὑπάρξεώς σας ὅλη κακία σας καί τό καθ’ ἡμῶν μῖσος τῆς ψυχῆς σας, ἕνα μῖσος, τό ὁποῖον ἱστορεῖται ἐναντίον μας ἤδη ἀπό τοῦ ἔτους 2006!!!!  Ὅθεν διά τελευταίαν φοράν ἀπαντῶ σήμερον, δημοσίως δέ πλέον, εἰς τάς κατ’ ἐμοῦ αἰτιάσεις σας.

Μέ κατηγορεῖτε, ὅτι

Ø      παρεχώρησα Ναόν εἰς τούς Ρωμαιοκαθολικούς,

Ø      ἐπρόδωσα τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας,

Ø      τυγχάνω φιλοπαπικός,

Ø      ὑποστηρίζω τό Filioque.

Ἐάν ὁ καταγγελτικός καθ’ ἡμῶν λόγος σας μέ ἐχαρακτήριζεν ὡς ἁμαρτωλόν, θά τό ἐδεχόμην ἀδιαμαρτυρήτως, καθ’ ὅσον εἰς τήν εὐχήν τῆς θείας Μεταλήψεως σχεδόν καθημερινῶς ἐπαναλαμβάνω τό τοῦ Ἀπ. Παύλου καί ὁμολογῶ, ὅτι «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ» (Α’ Τιμοθ. 1, 15)

Ἀλλά μέ κανένα τρόπον δέν δύναμαι νά ἀνεχθῶ τήν κατηγορίαν, ὅτι πλανῶμαι εἰς τά θέματα τῆς πίστεώς μας! Δέν κάμνω ἐκπτώσεις εἰς τά θέματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί δέν ἀνέχομαι οὐδέ τόν ἐλάχιστον ψόγον ἐπ’ αὐτοῦ! Δευτερευόντως θά προσέθετον, ὅτι ὑμεῖς δέν εἶσθε ἁρμόδιος διά νά κρίνετε τόν Ἐπίσκοπόν σας ἐπί τοῦ σημείου αὐτοῦ.  Εἶσθε, λοιπόν, ἁπλῶς ἕνας πανάθλιος ὑβριστής μου!

Ἄς ἔλθωμεν τώρα εἰς τά ἐπί μέρους.

ΠΡΩΤΟΝ:  Τά περί παραχωρήσεως Ναοῦ εἰς τούς Ρωμαιοκαθολικούς.

Μέ κατηγορεῖτε διά τήν παραχώρησιν ἱεροῦ Ναοῦ πρός τούς Ρωμαιο-καθολικούς οἰκονομικούς Μετανάστες τῆς πόλεώς, ἥτις ὅμως οὐδέποτε ἐπρα-γματοποιήθη!  Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐάν θά ἦτο ὀρθή ἤ μή μία τοιαύτη παραχώρησις, ἐφ’ ὅσον οὐδέποτε ἐπραγματοποιήθη αὕτη ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνύεσθε ἕνας εὐτελής συκοφάντης μου!

Σᾶς παραπέμπω:

Ø      Εἰς τό ὑπ’ἀριθμ. 25/2 Μαρτίου 2006 Δελτίον ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ.

Ø      Εἰς τό Δημοσίευμα τῆς τοπικῆς ἐφημερίδος «ΤΟ ΒΗΜΑ» τῆς 5ης Μαρτίου 2006 μέ τίτλον «Δεν διαθέτει αίθουσα στο Αίγιο για τους Ρωμαιοκαθο-λικούς»,

Ø      Εἰς τήν «Δήλωσιν-Διαμαρτυρίαν» σας κατά της παραχωρήσεως ἱεροῦ Ναοῦ εἰς τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἥτις -ἀτυχῶς δι’ ὑμᾶς-  ἐδημοσιεύθη συγχρόνως τήν αὐτήν ἡμέραν, εἰς τό αὐτό φύλλον τῆς 5ης Μαρτίου τῆς ἰδίας  ἐφημερίδος «ΤΟ ΒΗΜΑ».

Ὁ ἀναγνώστης, λοιπόν, τοῦ φύλλου της 5ης Μαρτίου 2006 εἰς τήν μίαν  σελίδα διαβάζει τήν Δήλωσιν-Διαμαρτυρίαν σας, διά τῆς ὁποίας διαμαρτύρεσθε διά τήν παραχώρησιν Ὀρθοδόξου Ναοῦ εἰς τούς Μετανάστας Ρωμαιοκαθολικούς τῆς πόλεως, εἰς τήν ἑπομένην δέ σελίδα, ὅτι  ἡ Ἱερά Μητρόπολις δέν διαθέτει αἴθουσα στο Αίγιο για τους Ρωμαιοκαθολικούς! Κάθε ἔντιμος ἄνθρωπος θά ἔσπευδε νά ζητήσῃ συγγνώμην διά τήν ἐσφαλμένην πληροφόρησιν τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ, ἀλλά καί  διά τήν ψυχικήν ἀναστάτωσιν τῶν πιστῶν ἀνθρώπων!  Ἀντιθέτως, ὑμεῖς, κ. Σημάτη, ἔκτοτε ἐκηρύξατε τόν πόλεμον ἐναν-τίον μου!  

Οὕτω πως καταδεικνύεται τό τυφλόν πάθος τῆς ψυχῆς σας! Μάχεσθε μέ φαντάσματα καί μέ ἰδεοληψίες  μυαλοῦ σας!

        ΔΕΥΤΕΡΟΝ:  Τά περί τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως εἰς τό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας.

Εἰς τήν πόλιν Porto Alegre τῆς Βραζιλίας κατά τόν μῆνα Φεβρουάριον τοῦ  ἔτους 2006 συνεκλήθη ἡ Γενική Συνέλευσις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ὅπου παρευρέθην ὡς ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ, οὐχί δέ ὡς Μέλος-Σύνεδρος, καί μόνον δι’ἐλάχιστον χρόνον, καθ’ ὅσον, εἰδοποιηθείς αἰφνιδίως, ἐπέστρεψα εἰς τό Αἴγιον, διά νά κηδεύσωμεν τήν ἀείμνηστον Μητέρα μας Νικολίτσαν (+ 25.02.2006).

Οἱ ὡς «Παρατηρηταί» μετέχοντες εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν δέν ἔχουν δικαίωμα  συμμετοχῆς εἴτε εἰς  τάς συζητήσεις, εἴτε καί εἰς τάς λαμβανομένας Ἀποφάσεις. Ἐξ ἄλλου περί τῶν συντελουμένων εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τοῦ Π.Σ.Ε. τήν Διαρκῆ Ἱεράν Σύνοδον ἐνημερώνουν τά Μέλη-Σύνεδροι τῆς Ἀντιπροσωπείας, οὐχί δέ οἱ Πᾳρατηρηταί!

Ἐκεῖ, λοιπόν, εἰς τό Porto Alegre ἀπεφασίσθησαν ἐκκλησιολογικῶς ὄντως ἀπαράδεκτα πράγματα, τά ὁποῖα ὅμως, ὑμεῖς κ. Σημάτη, τετυφλωμένος ἀπό τό καθ’ἡμῶν μῖσος τῆς ψυχῆς σας, χρεώνετε εἰς τήν ἀναξιότητά μου! Ἐνδεχομένως θά εἴχετε κάποιον δίκαιον, ἐάν ὑπῆρχε κάποια Δήλωσις ἐκ μέρους μου περί παραδοχῆς-ἀποδοχῆς τῶν ἐκεῖ ἀποφασισθέντων! Ἀλλά τοιαύτη Δήλωσις OYTE ΥΠΗΡΞΕΝ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞῌ!

Οὕτω πως, θά τό ἐπαναλάβωμεν καί αὖθις, καταδεικνύεται τό τυφλόν πάθος τῆς ψυχῆς σας! Μάχεσθε μέ φαντάσματα καί μέ ἰδεοληψίες τοῦ  μυαλοῦ σας! Εἶσθε Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕ-ΚΤΟΣ!

ΤΡΙΤΟΝ: Τά περί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Τί ἐπί τέλους εἶναι; Αἱρετικοί ἤ Σχισματικοί;

Ἀμφότεραι αἱ ἀπόψεις ἰσχύουν! Ἀμφότεραι ἔχουν τά ὑπέρ ἑαυτῶν ἐπιχειρήματα! Ἡ ἡμετέρα ταπεινή γνώμη, εἶναι, ὅτι τό ζήτημα τοῦτο εἶναι «θεολογούμενον», δηλ. πολυσυζητούμενον. Ἀποφαίνομαι ὡς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Καί ὡς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας ΔΕΝ δικαιοῦμαι νά ἔχω ἄλλην -προσωπικήν- γνώμην καί ἄποψιν ἀπό τήν ἐπίσημον ἄποψιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως.  

Ἔστω ὡς παράδειγμα ὁ γάμος μεταξύ ἑνός  Ὀρδοδόξου γαμβροῦ καί μιᾶς Ρωμαιοκαθολικῆς νύμφης. Ὁ γάμος αὐτός γίνεται ἀποδεκτός, τό Μυστήριον δέ τοῦ Γάμου τελεῖται καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον καί εἰς τήν Ρωμαιοκαθολικήν Ἐνορίαν. Ἀντιθέτως, ἐάν ὁ γάμος μέλλει νά τελεσθῆ μεταξύ ἑνός  Ὀρθοδόξου γαμβροῦ καί μιᾶς Μάρτυρος τοῦ Ἰεχωβᾶ, δηλ. Χιλιάστριας, ὁ γάμος αὐτός ΔΕΝ ἠμπορεῖ νά συνετελεσθῇ, καθ’ ὅσον ὁ Χιλιασμός εἶναι Αἵρεσις.

Ἄρα, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἀντιμετωπίζονται ὡς Σχισματικοί καί οὐχί ὡς Αἱρετικοί!

Δέν πρόκειται βεβαίως νά σᾶς πείσω, διότι δέν «συλλογᾶσθε ἐλεύθερα»! 

Ἀναμφιβόλως εἰς τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας οἱ δύο αὐτοί χαρακτηρισμοί ἐναλλάσσονται!  Ὅταν τά πάθη εἶναι ἔντονα, τότε οἱ Ρωμαιοκαθολικοί χαρακτηρίζονται ὡς αἱρετικοί! Ὅταν, ἀντιθέτως, τά πάθη  γαληνεύουν, τότε οἱ Ρωμαιοκαθολικοί χαρακτηρίζονται ὡς σχισματικοί. Ἡ διαμάχη αὐτή ἀρχίζει ἀμέσως μετά τό σχίσμα.  Ἄλλωστε «σχίσμα» δέν ὠνόμασαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τόν χωρισμόν Ἀνατολῆς καί Δύσεως;  Πάντοτε ὑπῆρχον μεμονωμέναι φωναί, αἵτινες ὅμως δέν καθιερώθησαν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας!  Ἀκόμη καί ὁ Ἅγιος Μάρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικός γράφει κάπου τά ἑξῆς: «...χρίομεν τούς ἐξ αὐτῶν (τῶν Λατίνων) ἡμῖν προσιόντας ....ὡς αἱρετικούς ὄντας» (Patrologia Orientalis. τ. XVII, 452/3 καί M.P.G. 160-164. Βλέπε καί Καρμίρη Ν. Ἰωάννου: ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΑ καί ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ  ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Τόμος II, σελ. 981), ἀλλά παρά ταῦτα ἡ ὁρολογία αὐτή δέν καθιερώθη! Κατ’ ἀκρίβειαν κρινόμενοι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί θεωροῦνται ὡς «Αἱρετικοί», κατ’ οἰκονομίαν ὅμως ἀποκαλοῦνται «Σχισματικοί».   

Εὐκαιρίας δοθείσης, ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής Ἰω. Ν. Καρμίρης, περιγράφων τήν κρατοῦσαν κατάστασιν, σημειώνει καί τά ἑξῆς: «Τέλος, ὡς παράδειγμα τῆς ἀμφιρρόπου χρήσεως ὁτέ μεν τῆς ἀκριβείας, ὁτέ δε τῆς οἰκονομίας, κατά τάς περιστάσεις καί τάς ἀνάγκας τῆς Ἐκκλησίας, δημοσιεύομεν κατωτέρω ὑπ’ἀριθμ. 4 καί τό ὑπό τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου Ἀνθίμου ΣΤ’ συνταχθέν ἐν ἔτει 1846 «ὑπόμνημα πατριαρχικόν καί συνοδικόν, ἐκτιθέμενον τά περί τῆς ἐπιστροφῆς τῶν κατά τήν πόλιν καί ἐπαρχίαν Ἀμίδης Ρωμαιοκαθολικῶν  καί τῆς παραδοχῆς αὐτῶν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν» (βλ. Ἰω. Ν. Καρμίρη, ένθ. ἀνωτ. σελ. 986).   

Εἰς τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας, λοιπόν, τό ἐρώτημα: «Οἱ Ρωμαιοκα-θολικοί ἐπί τέλους τί εἶναι; Αἱρετικοί ἤ Σχισματικοί;» ὁ Καθηγητής Καρμίρης ἀπαντᾷ:

«Γενικῶς παρατηροῦμεν ὅτι καί ἐν τῷ ζητήματι τούτῳ ἡ Ἐκκλησία δύναται κατά τάς περιστάσεις,   ὁτέ μεν νά ἐφαρμόζῃ τήν ἀκρίβειαν καί νά θεωρῇ ἀκύρους τάς χειροτονίας τῶν ἑτεροδόξων, ὁτέ δε νά ἐφαρμόζῃ τήν οἰκονομίαν καί νά δέχηται τούς προσερχομένους αὐτῇ καί παρ’ αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων, διατηρούντων τήν ἱερωσύνην, κεχειροτονημένους κληρικούς  διά χρίσματος ἁγίου μύρου καί λιβέλλου» (ἐνθ. ἀνωτ. σελ. 1002) 

Εἶναι, λοιπόν, θεολογούμενον τό ζήτημα τοῦτο ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ σχίσματος!

Εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω ἔστωσαν καί τά παρακάτω λόγια τοῦ σοφοῦ Καθηγητοῦ Ἰω. Ν. Καρμίρη:

                        «Ἤδη ἀπὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ σχίσματος τῆς Ῥωμαϊκῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τῶν Πατριαρχῶν τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς νέας Ῥώμης Νικολάου Α΄ καὶ Φωτίου ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνεγνώριζε τὸ ἔγκυρον τῶν λατινικῶν μυστηρίων, ὡς δύναταί τις νὰ συναγάγη ἐκ διαφόρων μαρτυριῶν, μάλιστα δὲ ἐκ τοῦ 1 Κανόνος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει γενικῆς Συνόδου τοῦ 879/80 καὶ ἐκ τῶν κανονικῶν ἀποκρίσεων τοῦ κατὰ τὰ τέλη τοῦ ιβ΄ αἰῶνος ἀκμάσαντος Ἰωάννου τοῦ Κίτρου πρὸς Κωνσταντῖνον Καβάσιλαν προκειμένου περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης ἀφ’ ἑνός, καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἐκ τῶν κανονικῶν ἀποκρίσεων τοῦ περὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ ιγ’ αἰῶνος ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας Δημητρίου τοῦ Χωματηνοῦ πρὸς Κωνσταντῖνον Καβάσιλαν προκειμένου περὶ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας εὐχαριστίας»(ἐνθ. ἀνωτ. σελ. 979).

ΤΕΤΑΡΤΟΝ:  Τά περί τοῦ Filioque.

 Kατά τό ἔτος 2006 εἰς μίαν ἐκπομπήν τοῦ ἐν λειτουργίᾳ τότε τοπικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ “AXION ΤV” ὁ δημοσιογράφος σχεδόν εἰς τό πόδι μέ ἠρώτησε ποίαν γνώμην ἔχω περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁπότε ἐντελῶς πρόχειρα ἔδωσα περίπου τήν ἑξῆς ἀπάντησιν: «Ὁ Υἱός ἦλθεν εἰς τόν κόσμον...Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀπεστάλη εἰς τήν Ἐκκλησίαν μετά τήν Ἀνάληψιν τοῦ Υἱοῦ, κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Αὐτά ἔγιναν κατά τήν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ Πατρός!  Ἀλλ’ ἐάν τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀποστέλλεται ὑπό τοῦ Πατρός καί τοῦ  Υἱοῦ, ὅπως ἐσφαλμένως διδάσκει ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία  ἤ ὑπό τοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Θεολογία μας   ἐγώ τί νά εἴπω; Δέν ἤμουνα σύμβουλος τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ, ὥστε νά δῶ τί ἔγινε»!

Τά παραπάνω λόγια, ἀγαπητέ μοι  κ. Σημάτη, δέν ἀποτελοῦν θεολογικήν πραγματείαν, ἀλλά λόγια τῆς στιγμῆς, λόγια «στό πόδι»! Δέν ἐλέχθησαν εἴς τινα διάλεξιν θεολογικοῦ περιεχομένου, ὥστε νά ἔχουν κάποιαν ἰδιαιτέραν βαρύτητα καί σημασίαν!  Μέ τά λόγια αὐτά ἁπλῶς ἤθελα νά ἐπαναλάβω ἐν  παραφράσει τούς λόγους τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου: «ὡς ἀνεξερεύνητα  τά κρίματα τοῦ Θεοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ! Τίς γάρ ἔγνω νοῦν Κυρίου ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» Δηλ. «πόσον εἶναι ἀδύνατον εἰς τόν νοῦν τοῦ ἀνθρώπου νά παρακολουθήσῃ τά ἴχνη τῶν σοφῶν  καί ἀγαθῶν μεθόδων τοῦ Θεοῦ, μέ τάς ὁποίας σώζει τούς ἀνθρώπους» (βλ. Ἑρμηνείαν τῆς Κ.Δ. ὑπό Παναγιώτου Ν. Τρεμπέλα, Ἔκδοσις Ο ΣΩΤΗΡ 1974, σελ. 662).

Πλήν ὅμως ἡ ἄσπλαγχνος καρδία σας, πλημμυρισμένη ἀπό μῖσος κατά τοῦ Ἐπισκόπου σας,  εὗρε μίαν ἀκόμη εὐκαιρίαν να χύσῃ τό δηλητήριόν της καθ’ ἡμῶν!

Ἐπί τῆς οὐσίας, λοιπόν, θά ἐλέγομεν, ὅτι προσυπογράφομεν τά λόγια τοῦ Καθηγητοῦ Ἰω. Ν. Καρμίρη: «Δυστυχῶς ἐν τῇ Δύσει τό ἱερόν Σύμβολον τῆς πίστεως...παρεχαράχθη διά τῆς προσθήκης τοῦ Filioque (δηλ. καί ἐκ τοῦ Υϊοῦ), τοὐθ’ ὅπερ ἀπέβη ἕν ἐκ τῶν κυριωτάτων αἰτίων τοῦ σχίσματος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τῆς ἀπορριψάσης αὐτό πρεσβυγενοῦς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὡς ἐπίσης καί ἕν τῶν κυριωτάτων ἐμποδίων τῆς ἐπανενώσεως αὐτῶν» (ἐνθ. ἀνωτ. Τόμος Ι, σελ. 92).

ΠΕΜΠΤΟΝ:  Τά περί τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα.

            Κατά τό ἔτος 2001 ὁ τότε Πάπας, ὑπό τήν ἰδιότητα  τοῦ Ἀρχηγοῦ Κράτους, ἐπεσκέφθη τήν Ἑλλάδα, ἀνταποκρινόμενος εἰς τήν πρόσκλησιν τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Κωνστ. Στεφανοπούλου καί εἰς ἀνταπόδοσιν προηγηθείσης ἐθιμοτυπικῆς ἐπισκέψεως τοῦ δευτέρου πρός τήν Ρώμην. Ἤμην καί τότε μέλος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν ὁποίαν συνεζητήθη τό πῶς καί μέχρι σημείου ἡ Ἐκκλησία μας θά συμμετεῖχε εἰς τάς ἐκδηλώσεις τῆς ὑποδοχῆς. Ὡς Μέλος τῆς Δ.Ι.Σ., ἀλλά καί ὡς Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἔδωσα μάχην, ὥστε

1.      Νά μή παραστῇ ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρός Χριστόδουλος εἰς τό ἀεροδρόμιον κατά τήν ἄφιξιν καί ὑποδοχήν τοῦ Πάπα.

2.      Νά μή παραθέσῃ Ἐπίσημον Γεῦμα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν πρός τόν Πάπαν,

3.      Νά μή παραστῇ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τυχόν Ἐπίσημον Γεῦμα, παρατεθησόμενον ὑπό τοῦ Πάπα.

4.      Νά παραστῇ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἰς τόν Ἑσπερινόν εἰς τήν Πνύκα, ὅπου τό Βῆμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, δηλ. ἐκεῖ ὅπου ἐνδιεφέρετο νά μεταβῇ ὁ Πάπας ὡς Προσκυνητής. 

Ἀποτέλεσμα τῶν θέσεών μου αὐτῶν ἦτο νά πικραθῇ κατ’ἐμοῦ ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διότι εἶχον ἀντιταχθῇ εἰς τάς σχέδιά του, μέ ἀποτέλεσμα νά μή συμπεριλάβῃ τό ὄνομά μου εἰς τήν Ἐπιτροπήν προετοιμασίας τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα, ἄν καί ἤμην Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Σχέσεων!

Διά λόγους διπλωματικούς, ἐρωτηθείς τότε ὑπό τινος δημοσιογράφου, ἀπήντησα ὅτι «δέν ἀντέδρασα....»,  καθ’ ὅσον ἐνίοτε πρέπει «τά ἐν οἴκῳ μή ἐν Δήμῳ»!

Ὁ τυφλωμένος ἀπό τό ἐναντίον μας πάθος κ. Σημάτης ἀγνοεῖ πάντα τά ὕπερθεν, προσέτι δέ παρακάμπτει ὅλως ἀδιαφόρως καί τό περιεχόμενον σχετικοῦ δημοσιεύματός μας εἰς τό πληροφοριακόν Δελτίον τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως «ΔΙΑΚΟΝΙΑ καί ΜΑΡΤΥΡΙΑ, τό ὁποῖον ἐν τούτοις παραθέτει εἰς τό κείμενόν του. Ἰδού τό σχετικόν ἀπόσπασμα ἀπό τό ἔγγραφον τοῦ κ. Σημάτη:

......Ὅμως στό περιοδικό τῆς Μητροπόλεως  «ΔΙΑΚΟΝΙΑ καί ΜΑΡΤΥΡΙΑ»  43, δημοσιεύεται ἡ ὁμιλία του (δηλ. ἐμοῦ) στη Δ.Ι.Σύνοδο, ὅπου ἐγίνετο συζήτηση γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα λίγους μῆνες νωρίτερα.... Εἷχε πεῖ (δηλ. εγώ)  στή Σύνοδο τά ἑξῆς ἐκπληκτικά καί ἀποκαλυπτικά:

«Ένα ΝΑΙ (στὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα) θα διχάση τον Λαό. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ: Ένα ΟΧΙ, θα ανασχέση λοιπόν τα επεκτατικά σχέδια του Πάπα. Ένα ΟXΙ θα στερήση από τον Ποντίφηκα το προνόμιο να εμφανίζεται ως Παγκόσμιος Θρησκευτικός Ηγέτης!». Καὶ παλαιότερα εἶχε γράψει: «Σήμερα ὁ κίνδυνος προέρχεται ἀπὸ τὸν Χριστιανό(;) Πάπα τῆς Ρώμης!», ποὺ θέλει νὰ καθυποτάξει μὲ «ὕπουλο τρόπο τοὺς Ὀρθοδόξους! Ὁ Πάπας εἶναι ἐγκληματίας Πολέμου! Ὁ Πάπας μισεῖ θανασίμως τοὺς Ὀρθοδόξους, ὑπονομεύει κάθε τι τὸ Ὀρθόδοξον» (Μπουγάτσου Ἰω., Εἴκοσι ἔτη Ἀρχιερατείας τοῦ κ. Ἀμβρόσιου, 1978-1998, ἐκδ. Ἱ. Μ. Μεγ. Σπηλαίου, σελ. 185-187).

   

Παρά ταῦτα ὁ ἐμπαθής κ. Σημάτης μᾶς ἀποκαλεῖ φιλοπαπικόν, φιλοδυτικόν, οἰκουμενιστήν καί τα παρόμοια! Τόσον τυφλωμένον ἀπό τό πάθος καί τό μῖσος ἄνθρωπον, ὅπως ὁ κ. Σημάτης, ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΜΟΥ!  Ἀντί νά μᾶς ἐπαινῇ, μᾶς κατηγορεῖ ὡς φιλοπαπικόν! Κύριε ἐλέησον!

ΕΚΤΟΝ καί ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ:  Ἡ Ὀρθοδοξία πρωτίστως εἶναι ἐφηρμοσμένη ἀγάπη!

 Κατά τόν 19ον αἰῶνα ἡ Ἑλλάδα μας ἀντιμετώπιζε τό ἑξῆς πρόβλημα: Πολλοί ἐργαζόμενοι εἰς διάφορα σημεῖα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου διά τήν ἐγκατάστασιν σιδηροδρομικοῦ δικτύου καί τήν ἐκτέλεσιν ἄλλων δημοσίων ἔργων, οἱ ἀπασχολούμενοι τεχνῖται καί ἐργάται, κατά τό θρήσκευμα κρινόμενοι ἦσαν Ρωμαιοκαθολικοί ἤ Διαμαρτυρόμενοι. Κάποιοι ἀπ’αὐτούς, ὡς ἦτο φυσικόν, ἀπέθνησκον. Ὁπότε εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας τότε ἀνεφύη τό ζήτημα:  Θρησκευ-τικοί λειτουργοί τῆς ὁμολογίας των δέν ὑπῆρχον, διά νά τούς κηδεύσουν! Τί θά γίνῃ, λοιπόν, θά ἀφεθοῦν εἰς τήν τύχην των ἤ θά ἦτο δυνατόν νά  κηδεύωνται ὑπό Ὀρθοδόξου Ἱερέως; Τό ζήτημα ἀπησχόλησε τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλη-σίας τῆς Ἑλλάδος, ἥτις διά τῆς ἀπό 16ης Μαρτίου 1891 Ἐγκυκλίου της ἔδωσε τήν λύσιν! Ναί, νά κηδεύωνται ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων Ἐφημερίων! Διότι αὐτό ἐπιβάλλει ἡ ἀληθής φιλανθρωπία καί ἡ χριστιανική ἀγάπη! 

Πρός διδαχήν τῶν νεωτέρων αὐστηρῶν κριτῶν καί ἐπικριτῶν μας παραθέτομεν ἀμέσως τό κείμενον τῆς Ἐγκυκλίου ταύτης.

                        «Γνωστὸν τυγχάνει ἑκάστῳ τῶν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν, ὅτι πολλαχοῦ τοῦ Κράτους διατελοῦσιν ἐργαζόμενοι εἰς κατασκευὴν σιδηροδρομικῶν γραμμῶν καὶ ἑτέρων δημοσίων ἔργων πολλοὶ τεχνῖται καὶ ἐργάται, ὧν οἱ μὲν ἀνήκουσιν εἰς τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησίαν, ἕτεροι δὲ εἰς τὴν τῶν Διαμαρτυρομένων, καὶ ἄλλοι εἰς ἄλλας ἑτεροδόξους χριστιανικὰς  Ἐκκλησίας.

 Ἐπειδὴ δὲ περιῆλθεν εἰς γνῶσιν τῆς Συνόδου, ὅτι ἐνιαχοῦ τοῦ Βασιλείου, ἐν οἶς οὗτοι ἐργάζονται, οἱ ἱερεῖς, καίπερ παρακληθέντες νὰ ἐνταφιάσωσι τοὺς θανόντας τῶν ἑτεροδόξων τούτων χριστιανῶν, ἀπεποιήθησαν καὶ ὅλως ἠρνήθησαν, κρίναντες ἴσως τὴν πρᾶξιν ταύτην ὡς ἀντικειμένην εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ εὐαγγελίου καὶ ὑπὸ τῶν ἐκκλησιαστικῶν διατάξεων ἀπηγορευμένην, διὰ τοῦτο ἡ Σύνοδος, ἐμφορουμένη τῆς ὑψηλῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ εἰσαγαγόντος πρῶτον εἰς τὸν κόσμον τὴν ἀληθῆ φιλανθρωπίαν καὶ τὴν πρὸς πάντας ἀνθρώπους εὐποιΐαν ἄνευ διακρίσεως θρησκείας, καὶ σοφώτατα διδάξαντος διὰ τῆς λαμπροτάτης παραβολῆς τοῦ περιπεσόντος εἰς τοὺς ληστάς Σαμαρείτου τὴν πρὸς πάντας ἀγάπην ἡμῶν, ἥν ὁ μὴ ἀσκῶν δὲν ἔχει ἐν ἑαυτῷ τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης, τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ, παρ’ ᾧ οὐδεμία προσωποληψία ὑπάρχει, ἐντέλλεται ὑμῖν νὰ ἐπιτάξητε ἀμελλητὶ δι’ ἐγγράφου ὑμῶν ἅπαντας τούς ὑπὸ τὴν πνευματικὴν ὑμῶν ποιμαντορίαν εὐλαβεστάτους ἱερεῖς, ἵνα, ὁπόταν προσκαλῶνται εἰς κηδείαν παρεπιδημούντων ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἔνθα δὲν ὑπάρχει ὁμόδοξος αὐτοῖς ἱερεύς, ἐνταφιάζωσιν αὐτοὺς ἐν τίνι τόπῳ τοῦ κοινοῦ κοιμητηρίου, ψάλλοντες αὐτὴν ἐκείνην τὴν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν, ἥν ἡ Σύνοδος, ἑπομένῃ τῇ ἄλλοτε γνώμῃ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου ΣΤ΄, ἐκανόνισεν εἰς ταφὴν τῶν ἐν Ἑλλάδι παρεπιδήμων Ἀγγλικανῶν» (βλ. Ιω. Ν. Καρμίρη, ἐνθ ἀνωτ. σελ. 1008).

**************

Ἀγαπητέ μοι κ. Σημάτη,

Αὐτή ἄς εἶναι καί ἡ τελευταία μας ἐπικοινωνία. Ἐπανειλημμένως σᾶς ἐκάλεσα νά ἔλθετε, διά νά συζητήσωμεν! Ἐπανειλημμένως σᾶς ἀπέστειλα ἐπιστολάς μέ πατρικόν περιεχόμενον! Τελευταία εἷναι ἡ ἀπό 29ης Ἰουνίου 2015 πατρική μου ἐπιστολή.

Ἀντί νά ἐπιδείξετε πρός με, τόν κατά τήν κρίσιν σας πεπλανημμένον πατέρα σας, ἕνα πνεῦμα ἀνοχῆς ἤ καί -ἐπιεικίας θά ἔλεγον-, καί νά προσπαθήσετε νά μέ ἐπαναφέρετε εἰς τήν ὀρθήν πίστιν, ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς ἔχετε ἐπιλέξει τήν ὁδόν μιᾶς δημοσίας ἀντιπαραθέσεως, ἥτις μόνον ζημίαν προκαλεῖ εἰς τό Ὀρθόδοξον Πλήρωμα τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας! Ἡ τελευταία δημοσία προσωπική σας ἐπίθεσις ἐναντίον μας ἀποτελεῖται ἀπό εἴκοσι καί ἐννέα (29) σελίδες!  Δημοσίως μέ καλεῖτε νά ἀποκηρύξω τίς ἀνύπαρκτες Οἰκουμενικές-φιλοπαπικές μου θέσεις. «Ἔκκληση στόν Καλαβρύτων, γράφετε. Ἔσχατος καιρός νά ἀποκηρύξετε Οἰκουμενικές-φιλοπαπικές σας θέσεις».

Σᾶς ἀπαντῶ, λοιπόν, δημοσίως:

1.      Δέν ἔχω οἰκουμενικάς ἤ φιλοπαπικάς θέσεις!

2. Δέν σᾶς ἀναγνωρίζω τό δικαίωμα νά μέ κρίνετε καί νά μέ διορθώνετε!  Ὡς φανατισμένος ἄνθρωπος, εἶσθε παντελῶς ἀκατάλληλος πρός τοῦτο!

3.    Διαστρέφετε τά πραγματικά γεγονότα καί ἄρα

4. Εἶσθε ἕνας κοινός συκοφάντης! Μέ ὡδηγήσατε εἰς τήν Δικαιοσύνην ὡς κατηγορούμενον! Τόν Ὀκτώβριον τοῦ 2012 ἐκάθησα εἰς τό ἑδώλιον τοῦ κατηγορουμένου, μέ τίς κατηγορίες «τῆς ψευδοῦς καταμηνύσεως, τῆς συκοφαντικῆς δυσφημήσεως, τῆς ἐξυβρίσεως καί τῆς ἀπειλῆς σέ πληροφοριακό δελτίο»! Μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου τό Τριμελές Ἐφετεῖον Πατρῶν,μέ τήν ὑπ’ἀριθ. 1375/2012 Ἀπόφασίν του, μέ ἐκήρυξε ΑΘΩΟΝ! 

5.      Εἶσθε ὑπεράγαν ἐγωϊστής!

6.      Δέν ἐνεργεῖτε μέ τόν φωτισμόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος!

7.      Ὁ δόλιος Διάβολος κινεῖ τήν τε γραφῖδα σας καί τήν σκέψιν σας. Διά τοῦτο εἶσθε ὑπηρέτης τοῦ ψεύδους καί ἄρα δαιμονόπληκτος!

8.      Ἐξ ἄλλου, ἔχετε ἤδη «ἀποτειχισθῆ», δηλ. ἔχετε ἐξέλθει τῆς μάνδρας τῆς Ἐπισκοπῆς μας, ἥτις συνιστᾷ καί ἀποτελεῖ τήν περιοχήν τῆς ἐπισκοπικῆς μας δικαιοδοσίας. Ἄρα δέν νομιμοποιεῖσθε, νά ἀσχολεῖσθε μαζί μας! Ἀπεμακρύνθητε ἀπό τήν πατρικήν μας ἀγκάλην, δηλ. ξεκουμπωθήκατε καί ξεκουμπισθήκατε!  Νά πᾶτε, λοιπόν, εἰς τό καλό!  Μή ἀσχολεῖσθε μαζί μας!

9.      Διά τῆς προσωπικῆς σας ἐπιλογῆς περί «ἀποτειχίσεως», ἔχετε διαχωρίσει τήν θέσιν σας ἀπό τήν οἰκογένειαν τῆς Μητροπόλεώς μας, συνεπῶς ἔχετε ἐπιλέξει νά πορεύεσθε τήν ἰδικήν σας αὐτόνομον καί ἀνεξάρτητον πνευματικήν πορείαν! Μίαν πορείαν ἐστερημένην ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπον, ἥτις ὅμως ἀποτελεῖ τό θεμελιῶδες γνώρισμα τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας! Σᾶς προαναγγέλλω, ὅτι ἡ πορεία σας εἶναι πορεία πνευματικῆς αὐτοκαταστροφῆς!

10.  Ἀφοῦ, λοιπόν, δέν ἀνήκετε εἰς τό πλήρωμα τῆς λαχούσης μοι Ἐπισκοπῆς, εἶσθε ἐκτός τῆς ζώνης τῆς πνευματικῆς μας εὐθύνης.

11.   Μάλιστα ἐφ’ὅσον ἔχετε καταπνίξει ἐντός τῆς σκληροτραχήλου καρδίας σας τά σπλάγχνα οἰκτιρμῶν καί τήν ἀγάπην, ἤτοι τήν κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, αὐτο-εντάσσεσθε εἰς τούς ἐξ εὐωνύμων τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ὁπότε σᾶς ἀποχαιρετῶ μέ τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας: «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλλοις αὐτοῦ. Ἐπείνασα γάρ καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καί οὐκ ἐποτίσατέ μοι, ..... ἀσθενής καί ἐν φυλακῇ ἤμην καί οὐκ ἐπεσκέψασθέ με»! ( Ματθ. κε’, 41-43). Ἡ ἔννοια «ἀσθενής ἤμην» καλύπτει, φρονοῦμεν, καί τήν κατάστασιν μιᾶς ἀσθενούσης ψυχῆς ἤ διανοίας, ὅπως ἰσχυρίζεσθε περί τῆς ἀναξιότητός μου! Ἄς μή λησμονῶμεν, ὅτι «ἡ ...κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος∙ κατακαυχᾶται ἔλεος, κρίσεως»! Πορεύεσθε, λοιπόν, τήν ὁδόν τῆς αὐτοκαταστροφῆς! Εἴθε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός νά σᾶς χαρίσῃ μετάνοιαν! 

Ταῦτα γράφων πρός ὑμᾶς, γνώμονα εἶχον τά λόγια τοῦ Κυρίου μας: «ἐάν ἁμαρτήσῃ εἰς σέ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καί ἔλεγξον αὐτόν μεταξύ σοῦ καί αὐτοῦ μόνου∙......ἐάν σέ παρακούσῃ .....εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ∙ ἐάν δέ καί τῆς Ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικός καί ὁ τελώνης» (Ματθ. 18, 15-17). Ἡ  παροῦσα ἐπικοινωνία μας λαμβάνει χώραν κατ’ ἐφαρμογήν τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου μας  «εἰπέ τῇ  Ἐκκλησίᾳ».  Τελεία καί παῦλα, λοιπόν, εἰς τήν μεταξύ μας περαιτέρω ἐπικοινωνίαν.

Μέ πατρικόν πόνον

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Aίγιον, 22.07.2015