«ΠΩΣ ΠΗΓΕ ΤΟ…ΜΠΑΛΕΤΟ;»

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΟ Detroit των ΗΠΑ 

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΙΕΡΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ "ΜΠΑΛΕΤΟ"!

_________Υψηλά ιστάμενο εκκλησιαστικό πρόσωπο, με το οποίο μας συνδέουν άρρηκτοι πνευματικοί δεσμοί, καθώς μόλις είχαμε επιστρέψει από το Detroit  των ΗΠΑ, με μια πικρόχολη διάθεση μας ερώτησε: «Πως πήγε το μπαλέτο»; Επειδή λοιπόν είναι πιθανόν καί άλλοι εκκλησιαστικοί παράγοντες να έκαμαν τον ίδιο συλλογισμό, γι αυτό προβαίνουμε στη σημερινή μας ανάρτηση. Ελπίζουμε πως και οι μη καλής πίστεως αδελφοί μας να πεισθούν, ότι η μετάβασή μας στο Detroit υπαγορεύθηκε από ιεραποστολική διάθεση. " Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω" ( Απ. Παύλοσ Α΄Κορινθ. 9, 22). 

______­­____Εμείς, λοιπόν, από τις 22 έως τις 29 Μαρτίου 2012 είχαμε συνοδεύσει μία Ομάδα νέων και νεανίδων - Μέλη του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου, επιστημόνων κατά το πλείστον- στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, έπειτα από πρόσκληση των Παραγόντων της Ελληνικής Παροικίας  του Detroit, για να γιορτάσουμε εκεί την επέτειο του 1821, με πρωταρχικό -γιατί δε όχι και μοναδικό- κίνητρο να πλησιάσουμε τα νέα αυτά παιδιά και να τους δώσουμε το στίγμα, ότι η Εκκλησία είναι μια ζεστή αγκαλιά για όλους μικρούς και μεγάλους!

_________Δευτερευόντως, το ταξίδι στο Detroit, προσωπικά για τον χαράσσοντα αυτές τις γραμμές, ήταν και μία πρόκληση, μια δοκιμή, ένα τέστ πνευματικής ισχύος και αντοχής, για το «άν και κατά πόσο περνάει ακόμη ή μπογιά του στη νεολαία!». Μπορεί άραγε ένας κληρικός -πού έχει περάσει πια τα εβδομήντα τρία χρόνια της ζωής του- να προσεγγίζει και να εμπνέει πειστικά τους σημερινούς νέους των είκοσι, είκοσι δύο και είκοσι πέντε ετών; Θα είχε άραγε να τους προσφέρει κάτι και μάλιστα ζώντας τόσο κοντά μαζί τους από το πρωΐ μέχρι το βράδυ»;

___________ Επιστρέφοντας, λοιπόν, από μία ιδιότυπη ιεραποστολική αποστολή, θα περίμενε να ερωτηθή από τον εκκλησιαστικό του περίγυρο για το αν και κατά πόσον ή παρουσία του εκεί ήταν αποδεκτή από αυτά τα νέα παιδιά, για την κατάσταση του ελληνικού στοιχείου στο Detroit, για το έργο της Εκκλησίας εκεί κ.ά. Αντί όλων αυτών απ’ αυτό το υψηλά ιστάμενο εκκλησιαστικό πρόσωπο δέχθηκε την πικρόχολη ερώτηση «πως πήγε το μπαλέτο στην Αμερική»; Η αναπάντεχη αυτή ερώτηση σαν δηλητηριώδες βέλος πλήγωσε την ευαίσθητη ψυχή μας!

__________Να όμως, ότι ο Πανάγαθος Θεός  δεν αφήνει απαρηγόρητα τα παιδιά Του! Εκτός από την προσωπική του βαθμολόγηση, ο χαράσσων τις γραμμές αυτές είχε την ευλογία να λάβει από το Θεό και την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» (Α΄Τιμοθ. 3,7), τόσον αναγκαία για τον κληρικό, μάλιστα δε για τον Επίσκοπο. Η καλή αυτή μαρτυρία είχε τέσσερες (4) πτυχές ή εκφάνσεις: 

• α) πρώτη ήλθε η από 12^ης Απριλίου εγκάρδια επιστολή της Αντιδημάρχου Πολιτισμού του Δήμου Αιγιαλείας κυρίας Βασιλικής Ψυχράμη, η οποία είχε συνοδεύσει την αποστολή στο Detroit ως εκπρόσωπος του κ. Δημάρχου,
• β) έπειτα ήλθε η από 30ής Απριλίου επίσης πολύ συγκινητική ευχαριστήρια επιστολή της Διοικήσεως του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου, την οποίαν υπογράφουν η Πρόεδρος του Σωματείου κυρία Ελένη Αρβανίτη-Καφεντζή, η οποία ωσαύτως είχε συνοδεύσει το Χορευτικό Όμιλο,  και του Γραμματέως κ. Σπ. Αργυροπούλου,
• γ) ακολoύθησε η από το Detroit επιστολή του Γραμματέως της Μητροπόλεως κ. Αlex Radulescu και, τέλος,
• δ) ως κορυφαία μαρτυρία ήλθε το δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδος «ΤΥΠΟΣ της Αιγιάλειας» της 10^ης Μαΐου με τίτλο «Ο Αμβρόσιος κοντά στη νεολαία!», όπου δημοσιεύεται σχετική έρευνα από τα νεανικά πρόσωπα, τους Χορευτές. Από το ρεπορτάζ της κυρίας Μαρίας Στιβακτοπούλου-Προδρομάκη συνάγεται το  συμπέρασμα, ότι  «το ταξίδι στην Αμερική ήταν μια εμπειρία για όλους».

___________ Για την ιστορία και μόνο δημοσιεύουμε τα προαναφερθέντα στοιχεία, όχι βέβαια για να προβάλλουμε την αναξιότητά μας, αλλά για να διδαχθούν και άλλοι, ότι όταν οι άνθρωποι μας πληγώνουν, τότε ο Θεός μας παρηγορεί με το δικό Του τρόπο. Από τα στοιχεία αυτά αντλήσαμε νέες δυνάμεις για την περαιτέρω ιερή διακονία μας. Ο Θεός μας ελέησε! Αλλά και οι άνθρωποι με το δικό τους τρόπο μας είπαν «ΝΑΙ! η μπογιά σου, Δεσπότη μας, περνάει ακόμη και σήμερα, περνάει στην νεολαία και όχι μόνο! Ο λόγος σου και η παρουσία σου, με την Χάρη Κυρίου, μπορούν ακόμη να μας διδάσκουν και να μας εμπνέουν»!

___________'Επειτα από όλα αυτά, αγαπητοί μου φίλοι, ο Αμβρόσιος παραμένει ένας ευτελής και ανάξιος δούλος του Ιησού Χριστού και συγχρόνως ένας διάκονος του παρά Κυρίου εμπιστευθέντος εις αυτόν  ποιμνίου.  Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί τον καλόν αγώνα της πίστεως για να βιώνουμε την εν Χριστώ ζωή.  «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νύν και έως του αιώνος» Αμήν.

Αίγιον, 14 Μαΐου 2012    

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

α)Η επιστολή της Αντιδημάρχου Πολιτισμού του Δήμου Αιγιαλείας  κυρίας Βασιλικής Ψυχράμη        

β) Ευχαριστήρια επιστολή της Διοικήσεως του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου

γ) Επιστολή του Γραμματέως της Μητροπόλεως Detroit κ. Αlex Radulescu

δ) "Τύπος της Αιγιάλειας" άρθρο της κυρίας Μαρίας Στιβαχτοπούλου

 ΠΕΜΠΤΗ 10 ΜΑΪΟΥ 2012

O Αμβρόσιος

κοντά στη νεολαία!

 ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Ξέραμε από τη δράση του ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ήταν πάντα κοντά στη νεολαία και τη βοηθούσε όπως και όποτε μπορούσε. Το ταξίδι όμως στην Αμερική που πραγματοποίησε μαζί με τα παιδιά του Χορευ­τικού Ομίλου Αιγίου, ήταν μία εμπειρία τόσο για τον ίδιο όσο και για τους χορευτές.

Μπορεί να υπήρχαν πολλοί που ν΄ αναρωτήθη­καν: – Τι θέλει τώρα ο Σεβασμιώτατος με τα παιδιά; Για το λόγο αυτό, αναζητήσαμε νέους που συμμετείχαν στην αποστολή του Χορευτικού, για να μας περιγράψουν πώς είδαν τον Μητροπολίτη μας, ως μέλος μίας μεγάλης «παρέας».

Όλοι, μας μίλησαν για το χιούμορ του, την απλότητά του, αλλά και τη σοφία του. Οι δηλώσεις τους αποδεικνύουν ότι ο Μητροπο­λίτης μας είναι ένας άνθρωπος, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς υπεροψία, απλός και προσιτός με όλους.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ:

- “Ο Σεβασμιότατος παρά το αξίωμά του ήταν απλός, ευχάριστος στην παρέα με όλους. Ούτε μια στιγμή δεν αισθαν­θήκαμε απόσταση μετα­ξύ μας. Ήταν κοντά στη νεολαία με τα αστεία του, το χιούμορ του ενώ με το δικό του ξεχωριστό τρόπο μάς μετέδωσε την σοφία του.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ότι ήταν πάντα ακούραστος, κεφάτος και ήταν αυτό που λένε “μέσα σε όλα”. Μαζί του περάσαμε στιγμές μοναδικές, ξεχωριστές και αξέ­χαστες. Εύχομαι να μου δοθεί και πάλι η ευκαιρία να βρεθούμε ξανά μαζί”.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ:     

                                                                                                           

- Ο Σεβασμιότατος κατάφερε να «δέσει» με όλη την παρέα του Χορευ­τικού καθόλη τη διάρ­κεια του ταξιδιού. Από την πρώτη στιγμή ήταν άνετος και κοντά μας, πάντα ευχάριστος και με αστείρευτο χιούμορ. Το ταξίδι μαζί του ήταν μία πραγματική εμπειρία για εμένα και εύχομαι στο μέλλον να μου δοθεί και πάλι η ευκαιρία να συ­ναντηθούμε”.

ΗΡΩΔΗΣ ΚΑΡΟΠΟΥΛΟΣ:

- “Η απλότητα και η ζεστα­σιά είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν ξεχωριστό τον Μητρο­πολίτη μας. Ο Σεβασμιότος στο ταξίδι στην Αμερική, ήταν ίσως μία “αποκάλυψη” για όλους μας. Παρά το αξίωμα του, δεν ήταν απόμακρος και με τα αστεία του και το χιούμορ του κρατού­σε την παρέα. Μου έκανε εντύ­πωση η αποδοχή που είχε και στους Έλληνες του εξωτερικού που όλοι τον “αγκά­λιασαν” και είχαν να πουν μία καλή κουβέντα για τον Μητροπολίτη μας.

ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ:

- “Αν με ρωτούσε κανείς, πριν από το πρόσφατο ταξίδι μας με το ΧΟΑ στο Ντιτρόιντ και Μανχάταν, πώς είναι να συμβιώνεις με ένα δεσπότη θα απαντούσα πως φαντάζει δύσκολο. Τώρα όμως είμαι σε θέση να απαντήσω με δύο λέξεις. Πανεύκολα κι ευχά­ριστα.

Ο πρόλογός μου αφορά στο Σεβασμιότατο Μητρολίτη μας Αμβρόσιο, τον οποίο βέβαια είχα την τύχη να γνωρίζω, αποδείχτη­κε όμως, πως η γνωριμία μου μαζί του ήταν “λίγη”.

Είμαι ειλικρινά ευτυχής που μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά, πρωί – μεσημέρι – βράδυ, για οκτώ ολόκληρες ημέρες, τον υπέροχο αυτό Δεσπότη, τον εξαίρετο και χα­μογελαστό άνθρωπο, τον ακούραστο έφηβο με τον οποίο θα ζήλευε οποιοσ­δήποτε να περάσει κάποιες ώρες μαζί του.

Δε θα σταθώ ιδιαίτερα στην οικο­νομική ενίσχυση των 5.500 Ευρώ (από ατομικό του λογαριασμό) που προσέ­φερε σ’ εμάς τους χορευτές, διότι η ηθική προσφορά του στο οκταήμερο χορευτικό ταξίδι μας, ήταν πολύ μεγα­λύτερης αξίας.

Η πνευματική και ηθική στήριξη σε όλα τα μέλη του ΧΟΑ ήταν ανεκτίμη­τες, όπως και η παρέα του. Μας ακο­λουθούσε πάντοτε μ’ ένα “ζεστό” χα­μόγελο που ξεκινούσε με μια “ζεστή” καλημέρα και μας συντρόφευε στις (πολύωρες) ξεναγήσεις μας, στο μεση­μεριανό μας φαγητό, τις παραστάσεις μας, έως και το τέλος της ημέρας που ολοκληρωνόταν με το δείπνο μας. Κι ενώ εμείς είχαμε όλοι κουραστεί, ο Δε­σπότης μας, εξακολουθούσε να μένει ακούραστος, πάντοτε δίπλα μας.

Και βέβαια δε θα μπορούσα να πα­ραλείψω το πόσο με κατέπληξε η ανα­γνωρισιμότητα και η απήχηση που έχει ο Δεσπότης μας στην Αμερική. Και με μπροστάρη αυτόν τον άνθρωπο, τύχα­με κι εμείς ίσως καλύτερης φιλοξενίας.

Θέλω Σεβασμιότατε να σας ευχα­ριστήσω από καρδιάς για ό,τι κάνατε για μας, για την καλή σας παρέα και τελειώνοντας, επιτρέψτε μου, να χρη­σιμοποιήσω μια φράση του Μακαρι­στού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου “ΣΑΣ ΠΑΩ”.