ΤΡΙΑΝΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ (34) ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ!

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΠΙΣΤΩΝ.....

.......ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΤΟ ΕΤΟΣ 1978!

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ! Ο ΣΤΟΡΓΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ!

_________Τά χρόνια περνούν! Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία φεύγουν από τη ζωή! Οι νεώτεροι αγνοούν τό χθές! Κάποιοι, λοιπόν, απ' αυτούς οι οποίοι ανέγνωσαν την ανάρτησή μας τής 19ης Νοεμβρίου, νεώτεροι στην ηλικία, κληρικοί καί λαϊκοί, και πολύ συνεκινήθησαν, μας παρεκάλεσαν να αναφερθούμε με περισσότερα στην περίοδο εκείνη, κατά τήν οποίαν ο Φιλάνθρωπος Θεός μας κατέστησε Ποιμενάρχην καί Επίσκοπον του ιερου και ιστορικού αυτού τόπου, δηλ. εις την 19ην Νοεμβρίου 1978, ημέραν της ενθρονίσεώς μας εις το Αίγιον. 

_________Με χαρά λοιπόν το πράττουμε σήμερα, αναδημοσιεύοντας από τό Περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1978)  την σχετική ειδησεογραφία. Παρέχουμε λοιπόν τήν ευκαιρία να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι στοιχεία από την σύγχρονη ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας. 

Αίγιον, 3 Δεκεμβρίου 2012 

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

 *************

ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΝ ΜΑΣ

 ΩΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

 ΠΗΓΗ: Περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τόμος 1978

             

   Την Κυριακήν 19^η Νοεμβρίου εγένετο μετά πάσης επισημότητος, συμφώνως προς την κρατούσαν εκκλησιαστικήν τάξιν και με βυζαντινήν μεγαλοπρέπειαν, η ενθρόνισις εν Αιγίω του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου (Λενή).

            Την 11^ην πρωϊνήν ο Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, συνοδευόμενος υπό του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ, και των Σεβ. Μητροπολιτών, Μυτιλήνης, Κίτρους, Μεσσηνίας, Αττικής, Πατρών, Λήμνου, Μαντινείας, Ελασσώνος, Ηλείας, Ν. Σμύρνης, Μονεμβασίας, Νέας Κρήνης, Νεαπόλεως, Μεσογαίας, Μεγάρων, Κυθήρων, Δημητριάδος, Θεσσαλιώτιδος, Λαρίσης, Ιωαννίνων, Γρεβενών, Ζακύνθου, Πειραιώς, Περιστερίου, των Επισκόπων Νεοχωρίου και Δωδώνης, αφίχθη εις τα όρια της επαρχίας Αιγιαλείας, όπου τον υποδέχθησαν ο Νομάρχης Αχαΐας, κ. Χανός, ο Στρατ. Διοικητής, ο Διοικητής Χωροφυλακής και αι λοιπαί αρχαί του Νομού.

            Ακολούθως, σχηματισθείσης πομπής, ο Σεβ. Μητροπολίτης αφίχθη εις την πόλιν του Αιγίου, όπου εγένετο δεκτός υπό του Δημάρχου, του Κλήρου και του λαού της Πόλεως.

            

 Εις την προσφώνησίν του ο Δήμαρχος Αιγίου κ. Γεώργιος Παναγόπουλος είπε τα εξής:

           

ΤΟ ΚΕΡΑΚΙ ΑΝΑΨΕ! Η ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ!

Σεβασμιώτατε Δέσποτα,

            Κατά την ωραίαν και ευφρόσυνον αυτήν στιγμήν, καθ’ ην εν μέσω του ευσεβούς λαού της πόλεως του Αιγίου και της Επαρχίας Αιγιαλείας ίστασθε και πατείτε το έδαμος της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, της οποίας Ποιμήν εγκαθίστασθε από σήμερον, την σκέψιν όων ημών των πιστών, που Σας υποδεχόμεθα ευσεβεστάτως, συνέχουν οι λόγοι του ιερού Ψαλμωδού, ο οποίος λέγει δια τους εργάτας του Ιερού Ευαγγελίου: «Ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην…, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά…».

            Ως ωραίοι, λοιπόν, οι πόδες Σας, Σεβασμιώτατε, που Σας φέρουν εις την ωραίαν και ιστορικήν περιοχήν μας, ως Ευαγγελιστήν και Κήρυκα, ως Ποιμένα, Διδάσκαλον και Πατέρα πνευματικόν ημών, ως Ποιμενάρχην και τύπον του Αρχιποίμενος Χριστού, ως Αρχιερέα και εκπρόσωπον του Μεγάλου Αρχιερέως, ως φάρον πνευματικόν, προς τον οποίον το Χριστεπώνυμον πλήρωμα της Ιεράς Μητυροπόλεώς μας θα προσβλέπη μετ’ εμπιστοσύνης και βαθυτάτου σεβασμού δια την ορθόδοξον καθοδήγησίν του.

            Δι’ ο και σύμπας ο λαός της, το ευσεβές της Εκκλησίας μας πλήρωμα με χαράν, όπως βλέπετε, έσπευσε να Σας προϋπαντήση, δια να Σας συνοδεύση μέχρι του Επισκοπικού Θρόνου Σας, εκεί όπου μετά πολλού σεβασμού θα Σας βλέπη εφεξής να τον διδάσκετε, να τον καθοδηγήτε προς το αγαθόν, να τον ευλογήτε και να τον αγιάζετε κατά Χριστόν.

            Σεβασμιώτατε,

                        Γνωρίζομεν ότι, αι πνευματικαί και ηθικαί αξίαι εις την τεταραγμένην εποχήν μας διέρχονται μιαν άνευ προηγουμένου κρίσιν και τούτο προς μεγίστην ζημίαν της ανθρωπότητος και κυρίως των νέων μας, γενικώτερον δε της γαλήνης του σύμπαντος κόσμου.

            Εις την προσωπικότητά Σας, Σεβασμιώτατε, προσβλέπομεν με την ελπίδα ότι θα βοηθήσετε και θα συμβάλετε, με την βοήθειαν του Θεού, τον δυναμισμόν Σας και τα μέσα που έχει και διαθέτει η αγία μας Εκκλησία, κινητοποιούντες τους φορείς της πνευματικής μας κληρονομίας, κληρικούς και λαϊκούς Θεολόγους της Επαρχίας μας, εις ένα πνευματικόν συναγερμόν, ο οποίος θα οδηγήση όλους μας εις μιαν ενάρετον χριστιανικήν ζωήν δια την ποθητήν εν Χριστώ σωτηρίαν μας.

            Κατ’ επέκτασιν δε ταυτόχρονα και εις την Κοινωνικήν Αποστολήν όλων μας, με επικεφαλής την Σεβασμιότητά Σας, δια την ευόδωσιν, ενίσχυσιν και εύρυθμον λειτουργίαν των τόσων ευαγών και ιδίως των νεοπαγών ιδρυμάτων της πόλεώς μας και της περιφερείας μας, τα οποία τόσην ανάγκην έχουν της βοηθείας και στοργής, ιδιαιτέρως της Σεβασμιότητός Σας, δια την εκπλήρωσιν του προορισμού των και την ανακούφισιν των αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας.

            Σεβασμιώτατε,

            Αι εξουσίαι του υψηλού αξιώματός Σας, ως είναι εις όλους γνωστόν, τυγχάνουν πράγματι πολλαί και μεγάλαι.  Έχομεν δε την ελπίδα ότι θα χρησιμοποιηθούν ορθώς δια να θερμάνουν και να αναζωογονήσουν τας αδιαφόρους και ψυχράς περί τα θρησκευτικά καρδίας και θα στηρίζουν και θα ανορθώσουν τα παραλελυμένα γόνατα των αδυνάτων.

            Γνωρίζομεν επίσης, ότι ο θρόνος δια τον συνειδητόν, θεοσεβή και ενάρετον Επισκοπον είναι τω όντι Σταυρός, τα δε Επισκοπικά καθήκοντα ισούνται πολλάκις προς θυσίαν, αλλά η ενσυνείδητος και ευσυνείδητος άσκησις των καθηκόντων τούτων φέρει ασφαλώς πλουσίους καρπούς και σωτήρια αποτελέσματα.

            Έχομεν λοιπόν την ελπίδα ότι εν τω προσώπω Σας ο ευσεβής λαός της περιοχής μας θα εύρη τον άξιον Επίσκοπον, ο οποίος δια της καθόλου δρασεώς του θα συντελέση θετικώς εις την άνοδον της στάθμης της εις Χριστόν πίστεώς μας, εκδηλουμένην εμπράκτως δια βίου εναρέτου.

            Δεν θα Σας κουράσω περισσότερον, Σεβασμιώτατε, αλλά υποβάλλων ευσεβάστως το εκ καρδίας πηγάζον «ως ευ παρέστητε» εις την θεοφρούρητον πόλιν της Παναγίας Τρυπητής, θερμώς παρακαλώ να δεχθήτε τα προσωπικά μου σέβη και τα σέβη του ευσεβούς Λαού μας, τον οποίον έχω την τιμήν να εκπροσωπώ.

            Και αναφωνώ και πάλιν το Καλώς μας ήλθατε, Σεβασμιώτατε.

            Εις την αντιφώνησίν του ο Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος είπε:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΜΟΥ 

            Κύριε Δήμαρχε,

     Με αισθήματα βαθυτάτης ευλαβείας και με πολλήν συγκίνησιν εισέρχομαι εις την πόλιν του Αιγίου, η οποία, όπως πολύ σωστά ετονίσατε εις την χαιρετιστήριον προσλαλιάν σας, περιφρουρείται και προστατεύεται από την περίπτυστον εικόνα της Παναγίας της Τρυπητής.  Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας δια την λαμπράν και θερμοτάτην υποδοχήν, την οποίαν μου επεφυλάξατε Σεις και ο εκλεκτός Λαός του Θεού, που κατοικεί εις την Επαρχίαν αυτήν και σας δηλώ, ότι ήκουσα με πολλήν προσοχήν και κατέγραψα ήδη μέσα εις την καρδίαν μου, όσα βαθυστόχαστα είπετε εις την προς με χαιρετιστήριον προσφώνησίν σας.

            Κατά την στιγμήν ταύτην πλημμυρίζει η καρδία μου από ευγνωμοσύνην προς τον Θεόν, διότι με ηλέησε, καθιστώντας με Ποιμενάρχην αυτού του ευλογημένου Λαού, που κατοικεί και συναποτελεί και συναπαρτίζει την θεόσωστον Μητρόπολιν Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.  Αισθάνομαι επίσης βαθύτατα ευγνώμων προς την Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας μας, η οποία δια της τιμίας ψήφου των Σεβασμιωτάτων Μελών Αυτής με ετίμησε, εμπιστευθείσα εις εμέ την φροντίδα και την μέριμναν της τοπικής ταύτης Εκκλησίας.  Αισθάνομαι και τρέφω ευγνωμοσύνην προς την Αγίαν Εκκλησίαν μας, η οποία μου αναθέτει από σήμερον την επιμέλειαν και την ευθύνην της ψυχικής σωτηρίας και της εν Χριστώ απολυτρώσεως, όλου αυτού του εκλεκτού Λαού, ο οποίος κατοικεί εις την πόλιν σας και εις τον τόπον αυτόν.

            Εισερχόμενος λοιπόν σήμερον εν μέσω υμών δεν θαμβούμαι  από τας θερμάς εκδηλώσεις της αγάπης σας, από αυτόν τον θρίαμβον, τον οποίον μου προσφέρετε και τον οποίον ζω την ώραν αυτήν, αλλά συνέχομαι από συναίσθημα ευθύνης, μεγίστης μάλιστα ευθύνης, την οποίαν υπογραμμίζει και καθιστά πλέον εμφαντικήν η παρουσία όλων υμών, με τας εξάρσεις της αγάπης σας και τας εκδηλώσεις της προς με εμπιστοσύνης σας.

            Εις την ζωήν μου είχον ανέκαθεν περί πολλού ένα σύνθημα, το οποίον με ενέπνεε και ως οδηγός αλάνθαστα ερρύθμιζε τας σκέψεις μου και τις πράξεις μου.  Και το σύνθημα αυτό είναι τούτο:  «Άλλοις υπηρετών αναλίσκομαι».  Εισερχόμενος σήμερον εις την πόλιν σας φέρω βαθειά χαραγμένο μέσα στην καρδιά μου αυτό το ίδιο σύνθημα, ώστε αυτό να ρυθμίζη την ζωήν μου κατά την επιτέλεσιν της νέας διακονίας μου.  Σήμερον μάλιστα συνδυάζω αυτό το σύνθημα με τον εξής εκφραστικόν συμβολισμόν:  Η παρουσία του Αρχιερέως, οσάκις τελεί ούτος οιανδήποτε αγιαστικήν πράξιν, είτε εντός του Ναού είτε εκτός αυτού, δηλούται και επισημαίνεται, ως γνωστόν, με τα «δικηροτρίκηρα», επάνω εις τα οποία καίγονται πέντε συνολικώς κεριά.  Αυτά λοιπόν τα κεριά θα αποτελούν δια την ελαχιστότητά μου τον εκφραστικόν συμβολισμόν, περί του οποίου σας είπον.  Αυτά τα κεριά, που θα καίγωνται ενώπιόν μου κάθε φορά που θα ιερουργώ, δια να αγιάζω αρχιερατικώς όλους υμάς, θα υπενθυμίζουν εις εμέ ότι οφείλω πρώτος εγώ να είμαι μια φωταυγής λαμπάδα, που θα καίγωμαι και θα αναλίσκωμαι καθημερινώς, δια να φωτίζεσθε εν Κυρίω όλοι εσείς οι αδελφοί μου.

            Ευχηθήτε λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, δι’ εμέ, σήμερα που ο Θεός  με καταξιώνει να αναδέχωμαι την ευθύνην όλων υμών πάνω εις τους ασθενικούς ώμους μου, ευχηθήτε, λέγω, προς τον Θεόν να ευδοκήση επ’ εμοί, ώστε το φώς μου να είναι καθαρό και η λαμπάδα της ψυχής μου να καίγεται άσβεστη επί πολύ, δια να φωτίζη την ζωήν σας, εις τρόπον ώστε όλοι μαζί και σεις δηλ. και εγώ, να δοξάζωμεν το άγιον Όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.  Αμήν.

           

            Εν συνεχεία η πομπή, προηγουμένων των λαβάρων και εξαπτερύγων και πλαισιουμένη υπό του ιερατείου της πόλεως, αφίχθη εις τον Μητροπολιτικόν Νάον, όπου έλαβε χώραν, συμφώνως προς την τάξιν, η ενθρόνισις του νέου Ποιμενάρχου της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

            Μετά το πέρας της ακολουθίας και την ανάγνωσιν υπό του Αρχιγραμματέως της Ι. Συνόδου Αρχιμ. Κ. Νικηφόρου Τζιφοπούλου της εγκυκλίου Αυτής προς τον Κλήρον και το Χριστεπώνυμον πλήρωμα της Ι. Μ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και το Προεδρικόν Διάταγμα περί εκλογής και καταστάσεως του νέου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, τον Σεβ. Μητροπολίτην προσεφώνησεν ο Ιεροκήρυξ της Ι.Μ. Αρχιμ. π. Δημήτριος Φωτίου, ειπών τα εξής:

Μακαριώτατε Άγιε Δέσποτα,

Σεβασμιώτατε Άγιε Ποιμενάρχα Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας,

Σεπτή Χορεία Αγίων Ιεραρχών,

Εντιμότατοι Κύριοι Εκπρόσωποι της Πολιτείας και του Στρατού,

Ευλαβές ακροατήριον,

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

            Πάντες υμείς, όσοι λαμπρύνετε με την παρουσίαν σας την Εύσημον ταύτην ημέραν της Ενθρονίσεως του νέου Μητροπολίτου ημών, θα το έχετε αισθανθή ασφαλώς, ότι, εις πέλαγος χαράς και αγαλλιάσεως πνευματικής, είναι πλημμυρισμένη η πόλις του Αιγίου, αλλά και ολόκληρος η περιοχή της Θεοσώστου Ι. Μητροπόλεως Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, στη σημερινή μεγάλη ημέρα.

            Και τούτο διότι, ύστερα από 6μηνόν περίπου πνευματικήν ορφάνια, μετά την αιφνιδιαστικήν προς Κύριον Εκδημίαν του Σεπτού Ποιμενάρχου μας Μακαριστού ήδη Γεωργίου, έφθασε και η ποθητή στιγμή, να υποδεχθούμε τον νέον Ποιμενάρχην μας Σεβασμιώτατον Κον Αμβρόσιον, τον οποίον η Σεπτή Ιεραρχία της Μητρός ημών Εκκλησίας, σχεδόν παμψηφεί, εξέλεξε Ποιμενάρχην της Ιστορικής ταύτης Ι. Μητροπόλεως.

            Ο νέος Ποιμενάρχης μας από ετών ήτο γνωστός εις τους Χριστιανούς της πόλεως Αιγίου, από τας συχνάς επισκέψεις του δια τροφοδοσίαν πνευματικήν, δια των κηρυγμάτων αυτού, και προ πολλού είχεν αποσπάσει την εκτίμησιν και την συμπάθειαν όλων μας και εκ τούτου, ενδομύχως, υπήρχεν ο πόθος να διαδεχθή κάποτε τον κατά πάντα εκλεκτόν και άξιον, γεραρόν Ποιμενάρχην μας μακαριστόν Γεώργιον.

            Και ο ενδόμυχος πόθος ενισχύθη έτι μάλλον, ότε προ 6μήνου περίπου, μετά από μιαν εξαίρετον ομιλίαν του τότε Τιτουλάριου Επισκόπου Ταλαντίου και ήδη Ποιμενάρχου μας Αμβροσίου, ο μακαριστός, τότε Πουμενάρχης μας Γεώργιος, εις μιαν ατμόσφαιραν άκρως συγκινητικήν, επλησίασεν εν αγάπη και ησπάσθη το πρόσωπον του τότε Επισκόπου Αμβροσίου και εν συνεχεία, αφού αφήρεσε από το ιδικόν του στήθος το Αρχιερατικόν του Εγκόλπιον, το προσέφερε και το επέρασε ο ίδιος, εις το στήθος του σημερινού μας Ποιμενάρχου.

            Από όλους όσοι παρηκολούθησαν την συγκινητικήν εκείνην στιγμήν και εν συνεχεία, μετά μιαν μόλις εβδομάδα, την Κυριακήν των Βαΐων, ότε επληροφορούμεθα τα του αιφνιδίου θανάτου του Σεπτού μας Ποιμενάρχου, η πράξις του εκείνη εθεωρήθη ως συμβολική άμα και προφητική, αλλά και ως ένδειξις ιδαιτέρας εκτιμήσεως προς το πρόσωπον του τιμηθέντος.  Δεν υπάρχει δε ουδέ η ελαχίστη αμφιβολία, ότι η μακαρία ψυχή του συναγάλλεται μεθ’ ημών την ώραν αυτήν, διότι η αγία του εκείνη επιθυμία εξεπληρώθη κατά τρόπον ομολογουμένως πολύ θαυμαστόν.

            Φειδόμενος του χρόνου, ο οποίος εις τας περιστάσεις αυτάς είναι πολύτιμος, δεν θα επεθύμουν να σας απασχολήσω δια περισσοτέρων, τοσούτω μάλλον καθ’ όσον η αγαθή φήμη περί της προσωπικότητος του νέου Ποιμενάρχου μας, προέτρεξε της ιδικής του αφίξεως.

ΟΙ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ

            Τούτο μόνον, εν κατακλείδι, επιθυμώ να διατρανώσω:  Ότι ο νέος Ποιμενάρχης μας, χάριτι ευδοκία του αγίου Θεού, συγκεντρώνει εν εαυτώ, εκτός από τα πλούσια μορφωτικά του χαρίσματα, και τα πνευματικά εκείνα Δωρήματα, όσα ο ένδοξος Απόστολος του χριστού Παύλος απαριθμεί εις τα «Προς Τιμόθεον» και «Τίτον» Επιστολάς του και τα οποία πρέπει να κοσμούν κάθε άξιον Επίσκοπον και Ποιμένα των ψυχών των Χριστιανών.

            «Δει ουν τον Επίσκοπον, παραγγέλλει ο θείος Απόστολος, ανεπίληπτον είναι.  Νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον και διδακτικόν» και όλα αυτά, ως προείπον, χάριτι Θεού, κατά πολλάς έξωθεν μαρτυρίας, συγκεντρώνει εν εαυτώ, ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας.

            Δια τον λόγον αυτόν, δικαιολογημένη απολύτως η χαρά και η συγκίνησις όλων μας.  Και η χαρά αυτή πρέπον είναι και επιβεβλημένον να μετατραπή εις μιαν εγκάρδιον ευγνωμοσύνην και δοξολογίαν προς τον εν Τριάδι Άγιον Θεόν ημών, διότι τοιούτον Άξιον Ποιμενάρχην ηυδόκησε να μας χαρίση.

            Πέραν όμως τούτου, η χαρά και η συγκίνησις όλων μας δέον να μετατραπή και εις κατά Θεόν, εν ευλαβεία υποταγήν πάντων εις όσα ο Σεπτός Ποιμενάρχης, εν αγάπη εκάστοτε, θα παραγγέλη και θα υποδεικνύη.

                        Σεβασμιώτατε Άγιε Ποιμενάρχα,

            Η αγάπη του Μεγάλου Θεού, σας απέστειλε να ποιμάνετε ένα λαόν όντως εκλεκτόν, με αγίας παραδοσιακάς καταβολάς και εν μέσω του οποίου και ο ίδιος επί 10ετίαν περίπου διακονώ και υπεραγαπώ και εκτιμώ δια την προσήλωσίν του εις τας ιεράς ημών Παραδόσεις.

            Και την εύσημον ταύτην ημέραν και ώραν, ο εκλεκτός αυτός λαός του Θεού, Σας υποδέχεται εν χαρά και αγαλλιάσει.  Και εκ βαθέων και εν πεποιθήσει αναφωνεί το Άξιος – Άξιος! Ευλογημένος ο ερχόμενος νέος Ποιμενάρχης ημών!  Εν ευλαβεία και αγάπη υική σας απευθύνει, δι’ εμού, το «Καλώς ήλθατε» εις την ιστορικήν αυτήν πόλιν και περιοχήν και ακόμη σας εύχεται εκ βάθους ψυχής ο Άγιος Θεός να Σας διαφυλάττη υπό την Κραταιάν Σκέπην και Προστασίαν Αυτού.  Να Σας ενδυναμώνη εις την Αγίαν και Υψίστην διακονίαν Υμών.

            Να Σας χαρίζη έτη μακρά και υγείαν ακλόνητον και δαψιλή καρποφορίαν πνευματικήν, επ’ αγαθώ πάντων ημών και εις δόξαν του Τρισαγίου ονόματος του Αρχιποίμενος και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αμήν.

           

           

            Ηκολούθησεν ο ενθρονιστήριος λόγος του Σεβ. Μητροπολίτου, ο οποίος έχει ως ακολούθως:

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,

Εξοχώτατε Κύριε Υπουργέ,

Εντιμότατοι Κύριοι Κύριοι Βουλευταί,

Εντιμότατε κ. Νομάρχα,

Εντιμότατοι Άρχοντες και λοιποί Εκπρόσωποι των Πολιτικών, Στρατιωτικών, Δικαστικών, Αστυνομικών, Εκπαιδευτικών και Λιμενικών Αρχών,

Εντιμότατε κ. Δήμαρχε Αιγίου

Εντιμότατοι Κύριοι Κύριοι Δήμαρχοι Καλαβρύτων και Δάφνης,

Αγαπητοί μου Συμπρεσβύτεροι και Διάκονοι,

Οσιώτατοι Μονασταί και Μονάστριαι,

Ευλογημένε και πιστέ Λαέ του Θεού,

            Είναι κατ’ εξοχήν κρίσιμοι οι καιροί, κατά τους οποίους, με την ευδοκία του Παντεπόπτου Θεού και δια της τιμίας ψήφου των παρά Κυρίου οδηγηθέντων Σεβσμιωτάτων Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναλαμβάνω τις ευθύνες του υψίστου και μοναδικού Αξιώματος και Λειτουργήματος, που υπάρχει όχι μόνο μέσα στην Εκκλησία, αλλά και πάνω στον πρόσκαιρο τούτο κόσμο, δηλ. του Μητροπολίτου και Ποιμενάρχου μιας Επαρχίας, και μάλιστα όταν αυτή είναι τόσο ιστορική, όσον η ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, η οποία είναι ευφήμως γνωστή μέσα στην Ελλάδα και έξω απ’ αυτήν για τα ιστορικά και μεγάλα Μοναστήρια της, για τα πάνσεπτα και πανίερα προσκυνήματά της, για τους σπουδαίους πνευματικούς θησαυρούς της, για την τρισένδοξη ιστορία της και πάνω από όλα για τον ρόλο, που διεδραμάτισε με τα Μοναστήρια της, τους Επισκόπους, τους κληρικούς και τους μοναχούς της στον ιερό αγώνα του Έθνους μας κατά την περίοδο του 1821.  Και ανεξάρτητα από όλα αυτά ακόμη και σήμερα ανάμεσα σ’ όλες τις ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας μας κατέχει μια ξεχωριστή θέσι, χάρις στον ευλαβή εφημεριακό ιερό Κλήρο, που διαθέτει, και για τον ευσεβή λαό που κατοικεί τις Επαρχίας των Καλαβρύτων και της Αιγιαλείας, ώστε πολλοί, όταν ομιλούν γι’ αυτήν, να την αναφέρουν σαν «τόπο ιερό και γη αγία».

***

            Ανέρχομαι σήμερα τις βαθμίδες του ενδόξου και περικλεούς Θρόνου της ιερά ταύτης Μητροπόλεως, τον οποίον εδόξασαν και ελάμπρυναν από αρχαιοτάτων ήδη χρόνων διάσημες και εξαίρετες εκκλησιαστικές προσωπικότητες που έμειναν πια στην ιστορία του τόπου και της Εκκλησίας μας άλλοι για την υπέροχη εκκλησιαστική τους δράσι, άλλοι για την ευρύτατη μόρφωσί τους, άλλοι για την ρητορική τους, δεινότητα, όπως π.χ. ο Ηλίας Μηνιάτης, άλλοι για την μεγάλη τους αρετή και άλλοι για την προσφορά τους στους ιερούς αγώνες του Έθνους μας.  Ανάμεσα στο πλήθος όλων αυτών των ενδόξων προκατόχων μου επιθυμώ να αναφέρω, σαν ελάχιστο ευλαβικό μνημόσυνο, τον πρώτο και τον τελευταίο.

            Και πρώτος μεν αναφέρεται στις πηγές της ιστορίας ο Πασχάσιος, που έλαβε μέρος υπό την ιδιότητα του Επισκόπου «Αιγίου» στις εργασίες της Ε΄ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, η οποία, ως γνωστόν, έγινε στην Κωνσταντινούπολι το έτος 553 μ.Χ.  τελευταίος δε υπήρξεν ο αείμνηστος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κυρός Γεώργιος ο Πάτσης, ο οποίος, αφού διεποίμανε θεοφιλώς και οσίως την Επαρχία αυτή πάνω από είκοσι χρόνια (1957-1978, Απριλίου 23), διαδεχθείς έναν άλλον εξαίρετον Ιεράρχην, τον Αγαθόνικον Παπασταματίου, και αφού «εν αναβάσει θυσιαστηρίου εδόξασε περιβολήν αγιάσματος», όπως λέγει η Σοφία Σειράχ, πλήρης ημερών πλέον και εις ηλικίαν εβδομήκοντα πέντε ετών εκλήθη υπό του Κυρίου στο Επουράνιο Θυσιαστήριο, για να επαληθεύσουν σ’ Αυτόν οι λόγοι της Αποκαλύψεως: «μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι…, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών».  Τούτου λοιπόν του αειμνήστου εκκλησιαστικού ανδρός, του οποίου άμεσος διάδοχος και συνεχιστής καθίσταμαι σήμερα, και ο οποίος «διέβη πλέον προς την ανάπαυσιν της μυστικής Θεωρίας», του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Γεωργίου, καθώς και όλων των αειμνήστων προκατόχων ημών ας είναι αιωνία η μνήμη!

***

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ! ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ!

            Αναλαμβάνων λοιπόν σήμερον το πηδάλιον της Τοπικής ταύτης Εκκλησίας και καθεζόμενος πάνω σ’ Αυτόν τον περίλαμπρο και πανένδοξο Θρόνο της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, καθώς αναλογίζομαι την κρισιμότητα των καιρών μας, για την οποία ωμίλησα εξ αρχής, διακατέχομαι και κυριαρχούμαι από την όχι και τόσο ευχάριστη διαπίστωση ότι η αμφισβήτησις, που σημαδεύει και χαρακτηρίζει την εποχή μας, δεν άφησε ανέπαφο τον ιερό χώρο της Εκκλησίας.  Συνέπεια αυτής της καταστάσεως είναι, ότι οι λειτουργοί της Εκκλησίας, και πάνω απ’ όλους οι Επίσκοποι, έχουν γίνει πλέον στις ημέρες μας σημείον αντιλεγόμενο και στόχος μιας ανίερης και μοχθηράς καθημερινής επιθέσεως.

            Για να αντιμετωπίσωμε και να ξεπεράσωμε τις δυσκολίες των πονηρών ημερών, που διερχόμεθα σήμερα, και για να μεταφέρωμε με επιτυχία και αποτελεσματικότητα το χαρμόσυνο και σωστικό μήνυμα του Ευαγγελίου στο σημερινό αμφισβητία και δύσπιστο άνθρωπο της εποχής μας είναι ανάγκη εμείς οι Επίσκοποι να εκδαπανώμεθα καθημερινώς σ’ ένα αδιάκοπο και πάρα πολύ εξαντλητικό πνευματικό έργο, εις τρόπον ώστε στις αμφισβητήσεις των εχθρών της Εκκλησίας να απαντάμε μ’ ένα γόνιμο έργο εκκλησιαστικής πνοής.  Επέρασε η εποχή, που οι ωραίοι λόγοι έκαναν εντύπωσιν.  Τώρα πλέον οι καιροί απαιτούν μια μαρτυρία πιο ζωντανή, πιο βιωματική, η οποία όμως κατορθώνεται με σκληρή καθημερινή εργασία, πάνω στον εαυτό μας και στους ανθρώπους, που αναλαμβάνομε κάτω από την πνευματική μας φροντίδα και προστασία.

***

            Σύμφωνα λοιπόν με την διαπίστωσι αυτή δεν πρόκειται σήμερα να εκφωνήσω «ενθρονιστήριον λόγον», όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες περιστάσεις.  Δεν πρόκειται δηλ. να εξαγγείλω προγράμματα εργασίας και να κάμω προγραμματικές δηλώσεις προς τον Λαόν του Θεού, του οποίου την διαποίμανσιν αναλαμβάνω από την ώρα αυτή.  Θα προσπαθήσω όμως κάθε μέρα να διδάσκω όλους σας, και τον ιερόν κλήρον και τον ευσεβή Λαόν, με το παράδειγμα της ζωής μου και να κηρύττω με τα έργα μου.  Ακολουθώντας την συμβουλή του Απ. Παύλου θα προσπαθήσω να είμαι ένα ζωντανό Ευαγγέλιο και μια «επιστολή Χριστού», που θα την γνωρίζετε και θα την διαβάζετε όλοι σεις, αγαπημένε μου Λαέ, που κατοικείτε στην επαρχία αυτή.

            Δεν έρχομαι λοιπόν σήμερα για να σας γεμίσω με μεγάλες υποσχέσεις, ούτε και για να σας εντυπωσιάσω με λόγους και σχήματα ρητορικά.  Ούτε και θα επιχειρήσω να σας καταπλήξω με γνώσεις επιστημονικές και κοσμικήν σοφίαν.  Έρχομαι με απλότητα, για να σας πλησιάσω στοργικά και να σας προσφέρω την αγάπην μου.  Από τη στιγμή αυτή ανοίγω την αγκάλη μου και επιθυμώ να σας περιλάβω όλους μέσα σ’ αυτήν, και νέους και ηλικιωμένους, και μορφωμένους και αγραμμάτους, και πλουσίους και πτωχούς, και εναρέτους και αμαρτωλούς· ναι, θέλω να σας κλείσω όλους μέσα στην καρδιά μου, για να σας θερμάνω με την δύναμιν της πατρικής, της αμειώτου, της θερμουργού και καθολικής αγάπης μου, για να διορθωθούν οι αμαρτωλοί, να μετανοήσουν οι αδιάφοροι και για να γίνουν καλύτεροι, όσοι ήδη είναι ενάρετοι.

            Έρχομαι σήμερα κοντά σας με εφόδιο την αγάπην μου, γιατί είχα πάντοτε σαν οδηγό της ζωής μου τους λόγους του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου, ο οποίος μας προτρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, επειδή «η αγάπη εκ του Θεού εστί και πας ο αγαπών εκ του Θεού γεγέννηται (δηλ. έχει γεννηθή) και γινώσκει τον Θεόν, ο δε μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν, ότι ο θεός αγάπη εστίν». Αγαπητά μου παιδιά, μη παραθεωρήσετε ποτέ την αγάπη, που δίδει αξία σ’ όλα τα έργα μας, όπου και αν αναφέρωνται, είτε δηλ. προς τον Θεό, είτε προς τον συνάνθρωπό μας.  Είναι τόσο μεγάλη η αξία της αγάπης, ώστε μέσα στην Εκκλησία μας διδάσκεται όχι μόνον ως η «καινή εντολή» του Κυρίου προς τον κόσμο, αλλά και ως το πλήρωμα του νόμου», δηλ. είναι η τελεία τήρησις και εκπλήρωσις του νόμου του θεού και του Ευαγγελίου.

***

            Συνάπτω λοιπόν σήμερα μαζί σας Διαθήκην και υπογράφω ενώπιον Θεού και ανθρώπων

Συμβόλαιον Αγάπης.  Με τον κώδικα της αγάπης θα αντιμετωπίζω όλα σας τα προβλήματα και όλες σας τις δυσκολίες.  Με οδηγόν των σκέψεών μου την αγάπην προς όλους, θα σας διαμετακομίζω και θα σας μεταφέρω την αγιάζουσα τον άνθρωπο και σώζουσα την ψυχή του θείαν Χάριν, η οποία προσφέρεται δια των μυστηρίων της Εκκλησίας μας, και δια του κηρύγματος του Ευαγγελίου.  Εμπενόμενος από το παράδειγμα του Κυρίου μας, ο Οποίος μας έδωκε το υπόδειγμα του καλού Ποιμένος και έχοντας πάντοτε υπ’ όψιν μου, ότι «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» θα εκδαπανήσω όλες μου τις σωματικές και τις πνευματικές δυνάμεις όλες τις ημέρες, και αν χρειασθή και τις νύχτες, της ζωής μου, όλα τα πνευματικά και ψυχικά μου εφόδια, με όσα δηλ. ο Θεός με έχει προικίσει, και όλες μου τις γνώσεις, θα εκδαπανήσω δηλ. ολόκληρο το είναι μου, και την ψυχήν μου ακόμη, αν θα μπορούσα, για το καλό το δικό σας, για την πνευματική σας πρόοδο, για την σωτηρία της ψυχής σας.  Έρχομαι για να σας προσφέρω άνευ ανταλλάγματος, ότι έχω παρά Θεού, και όχι δια να λάβω τι εξ υμών εκτός από την ανταπόδοσιν της ιδικής σας αγάπης.

           

            Εργαζόμενος δε υπερ υμών συνεχώς και αδιακόπως και ευαγγελιζόμενος εν μέσω υμών το σωτηριώδες μήνυμα της πίστεώς μας «αδάπανον θήσω το Ευαγγέλιον του Χριστού «, προσφέρων δωρεάν τα πάντα και προς πάντας αδιακρίτως.  Αμοιβή μου θα είναι η καλλιέργεια της ψυχής σας, η πνευματική πρόοδος της καρδίας σας, η σωτηρία σας.  Εγεννήθην πτωχός, έζησα ως πτωχός και ακτήμων μέχρι σήμερα, έρχομαι ανάμεσά σας ως μηδέν έχων και θα παραμείνω εις όλην μου την ζωήν πτωχός, για να σας πλουτίζω με την ιδικήν μου πτωχείαν και να σας στολίζω με την αγάπην μου.  Θα παραμείνω δια βίου κοντά σας ως «προσφέρων και προσφερόμενος» κατά το υπόδειγμα του Κυρίου.

            Αυτή είναι η Διαθήκη μου, αγαπητοί αδελφοί και τέκνα μου εν Κυρίω περιπόθητα.  Από σήμερον ταυτίζω την ζωήν μου με την ιδικήν σας ζωήν.  Έρχομαι ως «απεσταλμένος παρά Θεού», δια να σας διακονήσω και δια να αναλώσω την ζωήν μου προς ωφέλειαν όλων υμών.  Έρχομαι συνεπώς ανάμεσά σας για να γίνω στήριγμα στους συντετριμμένους, βακτηρία στους κλονιζομένους, αναψυχή στους καταπονουμένους, παραμυθία στους θλιβομένους οδοιπόρος της ζωής, πατήρ για τα ορφανά, αδελφός γι’ αυτούς που δεν έχουν κανένα, φως γι’ όσους ζουν στο σκοτάδι, διάκονος των πάντων και εν πάσι, πειθαρχών και εφαρμόζων την εντολή του Κυρίου μας: «ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος έσται υμών δούλος».

***

            Στην προσπάθειά μου αυτή δεν θα φεισθώ ούτε κόπων, ούτε θυσιών.  Ούτε πάλιν θα εργασθώ από το ύψος του Θρόνου, στον οποίον ίσταμαι αυτήν την στιγμήν.  Εάν η ανάγκη το επιβάλη, δεν θα διστάσω να παραμερίσω το Πρωτόκολλον δια να ανασκουμπωθώ και να γίνω αχθοφόρος της αγάπης.  Δεν θα δεσμευθώ δηλ. από τύπους, εάν πρόκειται δια του τρόπου αυτού να κερδήσω έστω και μιαν ψυχήν.  Θα αναστραφώ μαζί σας, θα εισέλθω στα σπίτια σας, θα σας αναζητήσω στις εργασίες σας, θα επισκεφθώ τα καφενεία σας και τους τόπους της αναψυχής σας, θα κατέβω σε υπόγεια και δεν θα δειλιάσω να ορμήσω οπουδήποτε, όταν με τον τρόπο αυτό θα μπορώ να κερδήσω εις σωτηρίαν έστω και μιαν ψυχήν.  Το θάρρος γι’ αυτή την αγωνιώδη πορεία μου θα το αντλώ από τον ακάματο Ιεραπόστολο, τον Μέγα Απόστολο των Εθνών Παύλο, ο οποίος λέγει, εξομολογούμενος, δια τον εαυτόν του: «τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τίνας σώσω·  τούτο δε ποιώ διά το ευαγγέλιον».  Η σωτηρία της ψυχής σας θα είναι η ισόβιος προσπάθειά μου. Θα αγωνίζωμαι διαρκώς να αρπάζω τις ψυχές από τον θανάσιμον εναγκαλισμόν, που έχουν με την αμαρτίαν, και να τις προσφέρω στον Θεό καθαρές και αγιασμένες.  Έργον μου θα είναι, κατά την έκφρασιν και την ορολογία Γρηγορίου του Θεολόγου, «πτερώσαι ψυχήν, αρπάσαι κόσμου και δούναι Θεώ και το κατ’ εικόνα ή μένον τηρήσαι ή κινδυνεύον χειραγωγήσαι, η διαρρυέν ανασώσασθαι εισποιήσαί τε τον Χριστόν εν ταις καρδίαις δια Πνεύματος και – το κεφάλαιον- Θεόν ποιήσαι τον άνθρωπον».

***

            Απευθυνόμενος τώρα πλέον ιδιαιτέρως προς τον ιερόν Κλήρον της λαχούσης μοι Επαρχίας, επιθυμώ να τονίσω τα ακόλουθα:

            Αδελφοί και Πατέρες, έρχομαι ανάμεσά σας ως σύμμαχος και προστάτης σας.  Και ατενίζω προς υμάς με εμπιστοσύνην.  Είμαι γεμάτος από ελπίδες.  Σας καλώ λοιπόν να αφοσιωθήτε στο έργο σας. Να εμπνευσθήτε από το πνεύμα, που με την χάριν του Κυρίου σας κομίζω.  Να θέσετε την προς την Εκκλησίαν αγάπην σας πάνω από κάθε άλλην αγάπην.  Να αγαπήσητε την εκκλησίαν περισσότερον και από την οικογένειάν σας, περισσότερον και από τον ίδιο τον εαυτό σας.  Είμαστε κληρικοί όχι για να ζούμε από την Εκκλησία, αλλά για να ζούμε υπέρ της Εκκλησίας.  Η ιερωσύνη είναι προσφορά, είναι σταυρός, είναι θυσία.  Ζήσατε σεις για την Εκκλησία μας, αναλωθήτε για την πρόοδο της Ενορίας σας και αφήστε εμέ να σκέπτωμαι για τα υλικά σας ζητήματα.  Μη λησμονήτε ποτέ αυτό, που ψάλλομε όλοι μαζί σε κάθε αρτοκλασίαν.  «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».  Ζητώ και παρακαλώ θερμώς από όλους σας, αγαπητοί μου αδελφοί και συμπρεσβύτεροι, και από τον κάθε ένα εξ υμών ιδιαιτέρως, να παρουσιάζετε πάντοτε και εις όλα φωτεινό παράδειγμα και αγίαν ζωήν «ώστε γενέσθαι υμάς τύπους πάσι τοις πιστεύουσι», «εν λόγω εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία».

***

            Και τώρα απευθύνομαι σε σας, αγαπητοί αδελφοί και Πατέρες, και οσιώτατες Μοναχές, που ενσαρκώνετε το μοναχικόν ιδεώδες και ζήτε την μοναχικήν ζωήν, η οποία είναι η δόξα και το καύχημα της Εκκλησίας.  Αδελφοί Μονασταί και Μοναστριαι της Αγ. Λαύρας, του Μ. Σπηλαίου, των Ταξιαρχών και όλων των άλλων Μοναστηρίων, βεβαιωθήτε περί της απεριορίστου αγάπης μου. Έζησα ως μοναχός και κάτω από την υποταγήν, που είναι η πρώτη για κάθε Μοναχό αρετή, επί δυο δεκαετίες περίπου. Είμαι συνεπώς θιασώτης και θαυμαστής του Μοναχικού βίου.  Στο πρόσωπό μου θα βρήτε τον ένθερμο συμπαραστάτη σας και τον ακάματο υπερασπιστή σας.

            Είμαι όμως υποχρεωμένος να σας υπενθυμίσω, ότι είσθε διάδοχοι μεγάλων μορφών.  Είσθε κληρονόμοι και συνεχισταί μεγάλης παραδόσεως και κληρονομίας.  Τα Μοναστήρια, στα οποία σεις σήμερα ζήτε, προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες όχι μόνο στην περιοχή μας, αλλά και στο Έθνος ολόκληρο, όπως είναι γνωστό σε όλους τους Έλληνες.  Ήδη το Μ. Σπήλαιον είναι γνωστό στην ιστορία και στην παράδοσι από τον Δ΄ μ.Χ. αιώνα.  Τα Μοναστήρια μας αυτά υπήρξαν ακτινοβόλοι φάροι και συγχρόνως και η κιβωτός του Έθνους.  Δεν θα ήμασταν σήμερα ελεύθεροι, αν δεν υπήρχαν η Λαύρα, το Σπήλαιο και τα λοιπά Μοναστήρια της περιοχής μας.  Δεν υπάρχουν πιο ένδοξα Μοναστήρια μέσα στον ελληνικό χώρο.

           

            Φανήτε λοιπόν αντάξιοι συνεχισταί της μεγάλης ιστορίας των.  Η κληρονομία, που έχετε, είναι πολύ βαρειά.  Αν δεν ανταποκριθήτε στις απαιτήσεις της, τότε θα συντριβήτε κάτω από το βάρος που έχει.

            Σας καλώ λοιπόν σ’ ένα εγερτήριο πνευματικό.  Αποτινάξατε την ραστώνη, εάν σας έχη καταλάβει.  Σας προσκαλώ με αγάπη σ’ ένα αγώνα για την πνευματική ανασυγκρότησι των Μονών μας.  Καλώς όλους εις μετάνοιαν και απαιτώ διόρθωσιν άνευ αναβολής.  Ο λαός του Θεού απαιτεί αυτήν την αλλαγή.  Δεν αντέχει άλλο να βλέπη τα Μοναστήρια μας κέντρα κοσμικών μεριμνών και βιοτικών φροντίδων.  Ο λαός θέλει τα Μοναστήρια αυτά εργαστήρια αρετής, τόπους αγιασμού.  Αλλάξτε λοιπόν σύστημα, αλλάξτε νοοτροπίαν.  Για να έλθουν και πάλι νέοι ανάμεσά σας, για να υπάρξη διαδοχή.  Όσοι δεν μπορούν να διορθώσουν τις κακές έξεις και ροπές, που απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου, ας αλλάξουν τόπον κατοικίας.  Θα είναι και αυτό μια προσφορά.  Τα Μοναστήρια είναι γι’ αυτούς που μισούν την αμαρτίαν και που μάχονται για να διορθώσουν τον εαυτόν τους.  Διότι «Μοναχός, κατά τον ορισμό που μας δίδει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, εστί βια φύσεως διηνεκής και φυλακή αισθήσεων ανελλιπής.  Ηγνισμένον σώμα, κεκαθαρμένον στόμα και πεφωτισμένος νους».

***

            Θα σταθώ δίπλα στον καθένα από σας και θα σας βοηθήσω να φθάσετε, όσο γίνεται πιο ψηλά.  Όσοι όμως νομίζετε, ότι δεν μπορείτε να αλλάξετε τρόπο ζωής, σας επαναλαμβάνω, αλλάξτε τουλάχιστον τόπο κατοικίας, για να αφήσετε το δρόμο ελεύθερο σε άλλους, οι οποίοι θα ήθελαν να εργασθούν με περισσότερο ζήλο.

            Επιθυμώ τα Μοναστήρια μας να γίνουν και πάλιν εργαστήρια της αρετής και λιμάνια του Θεού.  Επιθυμώ τα Μοναστήρια μας και οι Μοναχοί μας να είναι το καύχημα και η δόξα της Εκκλησίας.

***

            Ωμίλησα πολύ για την αγάπη, με την οποία θα περιβάλω όλους.  Είναι ανάγκη όμως να κάμω μια διευκρίνησι και αυτήν επιθυμώ να την προσέξουν όλως ιδιαιτέρως οι Κληρικοί και οι Μοναχοί της Επαρχίας μου.

            Η αγάπη, την οποίαν σας ευαγγελίζομαι, θα είναι η δύναμίς μου.  Θα ήταν όμως λάθος να την αναλάβετε σαν αδυναμία.  Η αγάπη είναι δύναμις, όταν προάγη τον άνθρωπο προς το αγαθό.  Και η αγάπη είναι αδυναμία της ψυχής, όταν γίνεται συνένοχος στο κακόν, όταν ανέχεται και όταν αμνηστεύη την αμαρτία.  «Θα αγαπώ», λοιπόν, δεν σημαίνει ότι θα ανέχωμαι την αμαρτίαν.  Η δήλωσις την οποίαν κάμω δημοσία σήμερον είναι ότι παράλληλα και πάνω από την αγάπη, που έχω για τα άτομα, στέκεται η αγάπη μου προς την Εκκλησία.  Εάν λοιπόν κάποια στιγμή ευρεθώ σε δίλημμα και πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη προς την Εκκλησία και στην αγάπη προς το οιοδήποτε άτομο, τότε θα προτάσσω πάντοτε την αγάπην προς την Εκκλησίαν.  Και εάν το συμφέρον της Εκκλησίας το απαιτή, τότε θα κόπτωνται και θα θυσιάζωνται τα άτομα δια το μείζον όφελος της Εκκλησίας.  Οσάκις συνεπώς κατά την άσκησιν της ποιμαντορία μου διαπιστώνω, ότι υπάρχουν δένδρα που είναι άκαρπα και παραμένουν αδιόρθωτα, τότε θα εφαρμόζω την εντολήν του Κυρίου, σύμφωνα προς την οποίαν «παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται».  Έρχομαι εν μέσω υμών, αδελφοί Πρεσβύτεροι, Διάκονοι και Μοναχοί, ευαγγελιζόμενος την ειρήνην.  Αλλά γαλήνη υπάρχει, όπου υπάρχει αρετή.  Εάν ζήτε οσίως και εναρέτως, όπως ελπίζω και εύχομαι, τότε θα γεύεσθε της αγάπης μου.  Εάν αντιληφθώ όμως εστίαν πνευματικής μολύνσεως και «ρίζαν» παρενοχλούσαν τους πολλούς, τότε θα δέχεσθε τις επιτιμήσεις της ράβδου, την οποίαν κρατώ και την οποίαν έλαβα από την Εκκλησίαν γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπόν.

***

            Με αυτές τις σκέψεις και με αυτά τα βιώματα αναλαμβάνω σήμερα την ιεράν διακονίαν μου.  Πόθος μου και προσπάθειά μου θα είναι να γίνη όλη η Ιερά Μητρόπολις Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ένα εργοτάξιο πνευματικό  που θα κυριαρχήται από πνευματική ζωή.  Ζητώ την συμπαράστασι ολοκλήρου του Λαού.  Ζητώ την συνδρομή και την βοήθεια του ιερού Κλήρου και των Μοναχών.  Ζητώ όλων τας προσευχάς.  Όλως ιδιαιτέρως εξαιτούμαι τας προσευχάς και την ευλογίαν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Σεραφείμ, τον Οποίον και από της θέσεως ταύτης ευχαριστώ υιϊκά εκ μέσης καρδίας και ευγνωμονώ βαθύτατα δια την πολυμερώς και πολυτρόπως επιδειχθείσαν προς με ανέκφραστον αγάπην και εμπιστοσύνην του και δηλώ, ότι η ευγνωμοσύνη μου θα είναι ισόβιος, ανθ’ ων υπερ εμού έπραξεν ως φιλόστοργος Πατήρ. 

            Ζητώ επίσης τας προσευχάς των Σεβασμιωτάτων αγίων αδελφών Αρχιερέων, οι οποίοι και με την ψήφον των και με την παρουσίαν των σήμερα ενταύθα διπλής τιμής με ηξίωσαν.  Ζητώ και των Θεοφιλεστάτων Αδελφών Επισκόπων τας προσευχάς.  Πάντας, Μητροπολίτας και Επισκόπους, τους ευχαριστώ εκ βαθέων και τους ασπάζομαι αδελφοποθήτως με σεβασμό και αγάπη.

             Όλως ιδιαιτέρως εξαιτούμαι την ευχήν και ευλογίαν του σεπτού Γέροντος και πνευματικού Πατρός μου, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Καλλινίκου, δια την επιτυχίαν εις το έργον, το οποίον αναλαμβάνω.  Και από την επίσημη αυτή θέσι ασπάζομαι ευλαβικά το χέρι του και εκφράζω την βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου, καθ’ όσον με παρέλαβε στην πνευματική του προστασία 15χρονο μαθητή του Γυμνασίου και με παραδίδει σήμερα πνευματικό Ηγέτη αυτού του ευλογημένου Λαού της Μητροπόλεως ταύτης.

            Ζητώ επίσης την ευχήν των γονέων μου, Γεωργίου και Νικολίτσας, οι οποίοι κατηξιώθησαν να ευρίσκωνται εν ζωή και να παρευρίσκωνται σήμερα στην πανίερη και πανεπίσημη ημέρα της ενθρονίσεώς μου.  Επιζητώ την συνεργασίαν και την συνδρομήν των Αρχόντων, του Λαού και των παρισταμένων κ. κ. Υπουργών και ιδιαιτέρως των Αρχών των Επαρχιών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

            Ευχαριστώ όλους εκείνους, οι οποίοι εξ Αθηνών και εκ Πειραιώς και εκ Βόλου και εκ Πατρών εκοπίασαν και ήλθον σήμερα ενταύθα για να με τιμήσουν με την παρουσίαν των, καθώς επίσης και τους μέχρι χθές πολύτιμους συνεργάτας των Συνοδικών Γραφείων και Υπηρεσιών.  Ζητώ όλων την πνευματικήν συνδρομήν και την συνεργασίαν των προσευχών των, δια την ενίσχυσίν μου εις το τραχύ έργον, το οποίον επωμίζομαι σήμερα.

***

            Στήριγμά μου θα είναι ο Θεός και ελπίδα μου η Υπεραγία Θεοτόκος ενώπιον της ιεράς εικόνος της Οποίας έλαβον παρά Κυρίου την κλήσιν στον Ιερό Ναό της Τρυπητής κατά την 16^ην Απριλίου ε.ε. για την διακονία που αναδέχομαι σήμερα.  Τα πανίερα και πανσέβαστα Προσκυνήματα της Υπεραγίας Θεοτόκου πλουτίζουν τον τόπον μας, τον περιφρουρούν και τον αγιάζουν.  Είναι η Παναγία η Τρυπητή, η Φανερωμένη και ο Ναός των Εισοδίων στο Αίγιο, η Παναγία του Μ. Σπηλαίου, η Παναγία της Μακελλαριάς, η Παναγία της Αγ. Λαύρας, και η Παναγία η Πλατανιώτισσα, το μοναδικό στον κόσμο τούτο θέαμα και θαύμα της Παναγίας.  Όλα αυτά τα πάνσεπτα σκηνώματα ιστορικής και μνημειακής σημασίας, αλλά και αδιάσειστη απόδειξις, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος επισκοπεί και περιφρουρεί την Μητροπολιτικήν μου Περιφέρειαν.  Σ’ αυτό το ανεκτίμητο πνευματικό κεφάλαιο, στην μεσιτεία και προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου, αναθέτω ευλαβικά από σήμερα όλες μου τις ελπίδες, ολόκληρον τον Λαόν μου και τον Εαυτόν μου όλον και δέομαι «Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι· Μήτερ του Θεού φύλαξον ημάς υπό την Σκέπην Σου»!

            Κατασφαλιζόμενος δε με την προστατευτικήν ασπίδα των υπέρ ημών ικεσιών της Πανάγνου Μητρός του Κυρίου μας παραδίδω ήδη τον εαυτόν μου εις διακονίαν του Λαού του Θεού, που από σήμερα είναι κατά παραχώρησιν και Λαός μου, ασπάζομαι όλους υμάς εν φιλήματι αγίω, ευλογώ πάντας υμάς πατρικώς και εύχομαι όπως «η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος ή μετά πάντων υμών». Αμήν.

***

ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ ΓΕΝΕΙΑ ΧΘΕΣ! ΚΑΤΑΣΠΡΑ ΓΕΝΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ!                                                                                     ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕΝΕΙ ΑΣΒΕΣΤΗ! Ο ΙΕΡΟΣ ΖΗΛΟΣ ΑΜΕΙΩΤΟΣ!

   Μετά το πέρας της Ενθρονίσεως ηκολούθησεν επίσημον γεύμα.  Εις αυτό, ως και εις πάσας τας τελετάς, παρευρέθησαν εκτός του Μακ. Αρχιεπισκόπου και των Σεβ. Μητροπολιτών, ο Υφυπουργός Οικονομικών κ. Παπαρρηγόπουλος, οι βουλευταί κ.κ. Ν. Πατρώνης και Β. Μπεκίρης, ο Αρχηγός και Υπαρχηγός Χωροφυλακής, οι Ηγούμενοι των Ι. Μονών Αγίας Λαύρας, Μ. Σπηλαίου, Ταξιαρχών και Μακελλαριάς και άλλαι προσωπικότητες εξ Αθηνών, Πειραιώς, Πατρών και Θεσσαλονίκης.