ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ - ΠΑΙΔΕΡΕΣΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ

Και πάλι ο λόγος για την Ομοφυλοφιλία

___________Με χαρά σας παραδίδουμε στη συνέχεια ένα βαθυστόχαστο κείμενο του κ. Δ. Δ. Λιακόπουλου από το βιβλίο του «Το φως της Αρχαίας Ελλάδος», που αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία. Προσφέρεται στην Κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία με υπό ψήφιση Νόμο επιχειρεί να νομιμοποιήσει τον γάμο των .....ομοφυλοφίλων! Ας συνεχίσει, λοιπόν, το ηθικά καταστρεπτικό της έργο με το να νομοθετήσει περαιτέρω την νομιμοποίηση της χρήσεως ναρκωτικών, την πολυγαμία, την ελεύθερη συμβίωση, την σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων παιδιών, την μοιχεία, την κλοπή και τόσων άλλων αθλιοτήτων της ανθρώπινης ψυχής! Γιατί όχι; Έχει πολλά ακόμη να κάμει αυτή η Κυβέρνηση , έτσι ώστε τελικά οι άνθρωποι του υποκόσμου, τα αποβράσματα της Κοινωνίας, να βγούν στην επιφάνεια, έχοντας ψηλά το κεφάλι, οι δέ έντιμοι και ενάρετοι άνθρωποι της Κοινωνίας να τρέχουν, για να κρυφτούν πλέον στα έγκατα της γής ώς ........μη φυσιολογικοί άνθρωποι!  

Αίγιον, 9 Δεκεμβρίου 2015
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

***********

Ομοφυλοφιλία - Παιδεραστία στην Αρχαία Ελλάδα.

Ο Εβραϊστικός Μύθος καταρρέει.

Σαν θετικός επιστήμων θεωρώ ότι στατιστικά είναι λογικό, όσοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν τώρα, αναλογικά να υπήρχαν και διαχρονικά ανά τους αιώνες. Έτσι είναι λογικό να υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα συνάνθρωποί μας με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Από αυτή την απλή και ανθρώπινη όμως σκέψη μέχρι να καταλήξουμε στο ότι η ομοφυλοφιλία ήταν «θεσμός» στην αρχαία Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι εβραϊστές, πάει πολύ. Μας λέγουν ότι η αρχαία Ελλάδα αποτελούσε ένα απέραντο «πορνοστάσιο», ένα «κιναιδαριό», ένα «φρενοκομείο ανωμάλων». Άλλοι μας λέγουν ότι οι Σπαρτιάτισσες νέες βασανίζονταν από φθονερές γριές μέγαιρες λεσβίες και ότι τις χρησιμοποιούσαν διαρκώς και παρά φύσιν τόσο πολύ που κατέληγαν να είναι κι αυτές διεστραμμένες άκαρδες μέγαιρες που με σαδομαζοχιστικό τρόπο έστελναν τα παιδιά και τους άνδρες τους στον πόλεμο λέγοντάς τους το Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ, που ήταν ένα σαδιστικό διαβολόσταλμα. Επίσης, αλλού μας λέγουν ότι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν σημαίνει, ότι ο κιναιδισμός είναι φιλοσοφία. Άλλοι μας λέγουν ότι η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα καθιερωμένος «θεσμός» και για να ανέλθει κανείς τα στρατιωτικά αξιώματα έπρεπε να  υποκύψει στις δεδομένες ανώμαλες ορέξεις των ανωτέρων του και άλλα πολλά που πολλοί από αυτούς, με διεστραμμένο τρόπο παραφράζοντας τις γραφές, μας δίνουν. 

Υπάρχουν βέβαια και οι πλανεμένοι που θεωρούν ότι είναι «της μόδας» να μιλάς για ομοφυλοφιλία και μας λέγουν πολλά από τα παραπάνω.

Ας δούμε όμως τι λέει η αρχαία Ελληνική γραμματεία σε μετάφραση και όχι σκόπιμη ή λόγω ημιμάθειας παράφραση.

Ας ξεκινήσουμε από το συμπόσιο του Ξενοφώντος VIII, 55:

«Λακεδαιμόνιοι δε οι νομίζοντες, εάν και ορεχθή τις σώματος, μηδενός αν έτι καλού καγαθού τούτων τύχειν, ούτω τελέως τους ερωμένους αγαθούς απεργάζονται ως και μετά ξένων καν μη εν τη αυτή (πόλει) ταχθώσι τω εραστή, ομοίως αιδούνται τους παρόντας απολείπειν. Θεάν γαρ ου την Αναίδειαν αλλά την Αιδώ νομίζουσι».

Που σημαίνει ότι:

 «Οι Λακεδαιμόνιοι, αντιθέτως, που πιστεύουν ότι αν επιθυμήσει κάποιος σώμα νέου, τίποτε πια καλό και αγαθό δε μπορεί αυτός να πετύχει, κάνουν τους ερωμένους (μαθητευόμενους) τόσο τέλειους και αγαθούς, ώστε ακόμη και αν ταχθούν (στη μάχη) μεταξύ ξένων και όχι στην ίδια πόλη με τον εραστή (εκπαιδευτή), εξ’ ίσου από ντροπή δεν εγκαταλείπουν τους συμπολεμιστές τους. Γιατί θεωρούν θεά όχι την Αναίδεια, αλλά την Αιδώ».

Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι και ο δάσκαλος – εκπαιδευτής – εραστής να μην ήταν μπροστά, ώστε από ντροπή και αίσθημα ευθύνης προς αυτός να πολεμήσει ο μαθητής – ερώμενος και πάλι θα πολεμούσε, επειδή γινόταν τέλειος και υπεύθυνος. Ο «Εραστής» δηλαδή σημαίνει ο μετά πάθους και υποχρεώσεως υπεύθυνα εκπαιδεύων, ενώ ο «ερώμενος» ήταν ο εκπαιδευόμενος.

Ο Ξενοφών πάλι λέει στην πολιτεία των Λακεδαιμονίων 11, 13:

«Ο δε Λυκούργος εναντία και τούτοις πάσι γνους, ει μεν τις αυτος ων οίον δει αγιασθείς ψυχήν παιδός πειρώτο άμεμπτον φίλον αποτελέσασθαι και συνείναι, επήνει και καλλίστην παιδείαν ταύτην ενόμιζεν. Ει δε τις παιδός σώματος ορεγόμενος φανείη, αίσχιστον τούτο θεις εποίησεν εν Λακεδαίμονι μηδέν ήττον εραστάς παιδικών απέχεσθαι ή γονείς παίδων ή και αδελφοί αδελφών εις αφροδίσια απέχονται».

Δηλαδή:

«Ο Λυκούργος όμως, έχοντας αντίθετη γνώμη με όλα αυτά, αν κάποιος από θαυμασμό για την ψυχική αρετή του παιδιού προσπαθούσε να τον κάνει φίλο του με άμεμπτο δεσμό και να συναναστρέφεται μαζί του, το επιδοκίμαζε και το θεωρούσε ως την καλύτερη παιδεία« αν εμφανιζόταν όμως κάποιος να επιθυμεί το παιδικό σώμα, επειδή το θεωρούσε αυτό πάρα πολύ αναίσχυντο, θέσπισε νόμο στη Σπάρτη να απέχουν οι «εραστές» (εκπαιδευτές) από τα παιδιά, όπως απέχουν από ερωτικές σχέσεις οι γονείς από τα παιδιά τους και οι αδελφοί από τους αδελφούς τους».

Ο Πλούταρχος τώρα στο Λυκούργο (βίοι παράλληλοι) XVII, 4 λέγει:

«Εκοινώνουν δε οι ερασταί τοις παισί της δόξης επ’ αμφότερα και λέγεται πότε παιδός εν τω μάχεσθαι φωνήν αγενή προεμένου ζημιωθήναι τον εραστήν υπό των αρχόντων. Ούτω δε του εράν εγκεκριμένου παρ’ αυτοίς, ώστε και των παρθένων εράν τάς καλάς και αγαθάς γυναίκας, το αντεράν ουκ ην, αλλά μάλλον αρχήν εποιούντο φιλίας προς αλλήλους οι τω αυτώ ερασθέντες, και διετέλουν κοινή σπουδάζοντες, όπως άριστον απεργάσαιντο των ερώμενον».

Δηλαδή:

«Μετείχαν δε οι εραστές των παιδιών τη φήμη τους και στις δύο περιπτώσεις και λέγεται ότι, όταν κάποιο παιδί στη μάχη έβγαλε μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν τον εραστή του. Μ’ αυτό τον τρόπο επιδοκίμαζαν τον έρωτα αυτοί, ώστε και οι καλές και αγαθές γυναίκες να τρέφουν έρωτα για τις παρθένες, δεν υπήρχε όμως αντιζηλία, αλλά περισσότερο άρχιζαν να γίνονται φίλοι μεταξύ τους αυτοί που είχαν ερασθεί τα ίδια παιδιά και φρόντιζαν από κοινού ώστε να γίνει άριστος ο ερωμένος».

Βλέπουμε εδώ ότι ο εκπαιδευτής (εραστής) μετείχε στη φήμη του παιδιού που είχε αναλάβει. Αν ο μαθητής (ερώμενος) τα πήγαινε καλά, έπαιρνε το μπράβο και ο εκπαιδευτής (εραστής). Επίσης να σταθούμε στο σημείο με την αγενή (απρεπή) κραυγή κατά τη μάχη. Όταν πολεμάς σώμα με σώμα με το θάνατό σου μπροστά στα μάτια σου, τότε είναι λογικό να ξεφωνίσεις οτιδήποτε. Οι Σπαρτιάτες όμως αφ’ ενός μεν δεν έβριζαν, αφετέρου δε, δεν επιτρεπόταν να φωνάζουν, αλλά να είναι σιωπηλοί για να ακούν τα παραγγέλματα της διοίκησης. Το πρόβλημα είχε παρουσιασθεί από τότε, που έχοντας μακριά μαλλιά και φορώντας τα κλειστά στα αυτιά Κορινθιακού τύπου κράνη, δεν άκουγαν τα παραγγέλματα των ηγητόρων. Έτσι καθιερώθηκε η απόλυτη σιγή στις Σπαρτιατικές φάλαγγες. Για το λόγο αυτό οι Βρετανοί ιστορικοί μελετητές τους ονομάζουν SILENT DEATH (σιωπηλός θάνατος). Καταλαβαίνουμε λοιπό ότι σε τέτοιου είδους εκπαιδεύσεις δεν χωρούν οι σιχαμέρες και ανώμαλες παιδεραστικές σκέψεις των εβραϊστών.

Ο Πλούταρχος και πάλι στο Λυκούργο XIV, 4 λέγει:

«Όθεν αυταίς και λέγειν επήει και φρονείν οία και περί Γοργούς ιστορήται της Λεωνίδου γυναικός. Ειπούσης γαρ τινός, ως έοικε, ξένης προς αυτήν ως «Μόναι των ανδρών άρχετε υμείς αι Λάκαιναι»« «μόναι γαρ» έφη, «τίκτομεν άνδρας».

Που σημαίνει:

«Γι’ αυτό και αυτές συνέβαινε να λένε και να σκέφτονται αυτά που διηγούνται για τη Γοργώ, τη γυναίκα του Λεωνίδα. Όταν δηλαδή, της είπε, όπως φαίνεται, κάποια ξένη ότι «μόνο εσείς οι γυναίκες της Λακωνίας κυριαρχείτε στους άνδρες», (η Γοργώ) είπε: «Γιατί μόνο εμείς γεννάμε αληθινούς άνδρες».

Αυτά λοιπόν για τις «μέγαιρες λεσβίες» της Σπάρτης, πού ονειρεύονται μερικοί καί το κατά πόσον η παιδεραστία και η ομοφυλοφιλία στην αυστηρών ηθικών αρχών Σπάρτη ήταν αποδεκτές.

Ας συνεχίσουμε όμως με Πλούταρχο και πάλι (Λακεδ. Επιτ. 7.237C):

 «εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο ο δε εγκληθείς ως επ’ αισχύνη πλησιάζων άτιμος δια βίου ην».

Δηλαδή:

«Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε σχέση με σωματική επαφή και αυτός που κατηγορούνταν για προσπάθεια ασέλγειας στερούνταν τα πολιτικά του δικαιώματα για όλη του τη ζωή».

Ο Αιλιανός στην ποικίλη ιστορία μας λέει:

«Σπαρτιάτης δε έρως αισχρόν ουκ είδεν είτε γάρ μειράκιον ετόλμησεν ύβριν υπομείναι είτε εραστής υβρίσαι, αλλ΄ ουδετέροις ελυσιτέλησε την Σπάρτην εγκαταμείναι η γαρ της πατρίδος απηλλάγησαν ή και το ετι θερμότερον και του βίου αυτού».

Όπερ μεθερμηνευόμενον:

«Ο Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε κάτι αισχρό« εάν ποτέ κάποιος έφηβος τόλμησε να ασελγήσει σε άλλον, δε συνέφερε σε κανέναν από τους δύο να ντροπιάσουν τη Σπάρτη και είτε εξορίστηκαν από την πατρίδα είτε το ακόμη χειρότερο, έχασαν την ζωή τους».

Ο δε Μάξιμος ο Τύριος στις «διαλέξεις» 20.8 d, e τονίζει:

«ερά Σπαρτιάτης ανήρ μειρακίου λακωνικού, αλλ’ ερά μόνο ως αγάλματος καλού και ενός πολλοί, και εις πολλών. Η μεν γάρ εξ ύβρεως ηδονή ακοινώνητος προς αλλήλους».

Δηλαδή:

«Θαυμάζει κάποιος άνδρας Σπαρτιάτης έναν έφηβο Λάκωνα, αλλά τον θαυμάζει μόνο σαν ένα ωραίο άγαλμα, και ο ένας τους πολλούς και οι πολλοί τον ένα. Γιατί η σωματική απόλαυση που προέρχεται από ύβρη δεν επιτρέπεται μεταξύ τους».

Είναι σαφές δηλαδή, ότι η παιδεραστία και η ομοφυλοφιλία δεν ήταν επιτρεπτές δια νόμου και οι ποινές ήταν αυστηρές. Τώρα θα πει κανείς με την επίθεση που κάνουν οι εβραϊστές, συγκεκριμένα στη Σπάρτη, ποιον χτυπούν; Χτυπούν τη μάνα Σπαρτιάτισσα, σύμβολο της αγάπης και της αυταπάρνησης για την πατρίδα, αφού στέλνει τα παιδιά της να θυσιαστούν γι’ αυτήν. Επίσης, χτυπούν και τους τριακόσιους του Λεωνίδα (που πολέμησαν λέει για το Λεωνίδα επειδή ήταν εραστές του), πού είναι το σύμβολο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφού καθιερώθηκε να λέμε ότι είναι τυχεροί αυτοί που έταξαν στη ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες.

Είναι όμως ο Λεωνίδας και το σύμβολο της ανδρείας και της περιφρόνηση του θανάτου, με την ενδοξώτερη φράση που είπε ποτέ στρατιωτικός ηγέτης, δηλαδή το «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ».

Έτσι οι εβραϊστές είτε χωρίς να το θέλουν, είτε υπακούοντας στις προσταγές της «νέας τάξης των πραγμάτων» χτυπούν τη φιλοπατρία και την προσήλωση στα ιδεώδη της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Προσπαθούν να εξαφανίσουν, δηλαδή, τα «άριστα πρότυπα» που το φώς των σοφών της Ελλάδος στέλνει από τα βάθη των αιώνων μέχρι το σκοτεινό σήμερα. Αν οι εβραϊστές πετύχουν να χτυπήσουν αυτά τα αγνά πρότυπα που έρχονται από τα βάθη των αιώνων και τη φωτεινή πατρίδα, τότε η παγκόσμια παιδεία και η ανθρωπότητα θα έχουν υποστεί ένα βαρύτατο πλήγμα εκ μέρους του σκοταδισμού.

Ας επανέλθουμε όμως σ’ αυτά που λένε οι εβραϊστές.

Παραφράζουν τις έννοιες «ερώμενος» και «εραστής». Στην αρχαιότητα οι λέξεις αυτές δεν είχαν το σημερινό τους σεξουαλικό νόημα, αλλά καθαρά παιδαγωγικό. Είδαμε στα εδάφια που παραθέσαμε να χρησιμοποιείται η λέξη «εραστής» και ταυτόχρονα να λέει ότι θεωρείται αδιανόητη και απορριπτέα η σαρκική έλξη. Να θυμίσουμε επίσης, ότι στα πατερικά κείμενα της ορθοδοξίας χρησιμοποιείται ο όρος «Θείος Έρως». Ο Θείος Έρωτας δεν είναι σαρκική έλξη προς το Θεό, αλλά η πραγματική αγάπη και προσήλωση με όλη την ψυχή και όλη τη διάνοια στο Θεό. Είδαμε όμως πολλούς διεστραμμένους να ερμηνεύουν το Θείο Έρωτα σαν σεξουαλική φαντασίωση των μοναχών στα γυναικεία μοναστήρια.

Η Σπάρτη όμως δεν είναι η μόνη ελληνική πολιτεία που βάλλεται από τους σύγχρονους εβραϊστές. Πορνοστάσιο γυναικωτών ονομάζουν το κέντρο τους παγκόσμιου πνεύματος της Αθήνα. Ο Σόλων, ο Πλάτων, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Θουκυδίδης, ο Ξενοφών, ο Σωκράτης, ο Αριστοφάνης και άλλοι μεγάλοι του πνεύματος παρουσιάζονται κι αυτοί σαν «κιναιδαριό», αρσενοκοίτες, έκφυλοι, παιδεραστές και χυδαίοι που φορούσαν γυναικεία ρούχα.

Ας δούμε όμως τι λένε μερικοί από αυτούς για να υπερασπίσουν την τιμή τους, έστω και μέσα από τον τάφο τους.

Ο Πλάτων για παράδειγμα στους νόμους (840 d, e) λέγει μεταξύ των άλλων:

«… ως ου χείρους ημίν είναι τους πολίτας ορνίθων και άλλων θηρίων πολλών, οι κατά μεγάλας αγέλας γεννηθέντες, μέχρι μέν παιδογονίας ηίθεοι και ακήρατοι γάμων τε αγνοί ζώσιν, όταν δ’ εις τούτο ηλικίας έλθωσι, συνδυασθέντες άρρην θηλεία κατά χάριν και θήλεια άρρενι, τον λοιπόν χρόνον οσίως και δικαίως ζώσιν, εμμένοντες βεβαίως ταις πρώταις της φιλίας ομολογίαις« δειν δη θηρίων γε αυτούς αμείνους είναι».

Δηλαδή:

«Γιατί δεν πρέπει να είναι χειρότεροι οι πολίτες μας από τα πουλιά και τα πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε μεγάλες αγέλες, και ως την ηλικία τεκνοποιίας ζουν αζευγάρωτα και αγνά και αμόλυντα από το γάμο, όταν όμως φτάσουν σ’ αυτή την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό ανάλογα με τις διαθέσεις τους και ζουν τον υπόλοιπο χρόνο της ζωή τους οσίως και δίκαια, μένοντας πιστά στις πρώτες ομολογίες της φιλίας« πρέπει λοιπόν αυτοί (οι πολίτες) να είναι καλύτεροι από τα ζώα».

Αυτά τα λόγια θα μπορούσε κανείς να τα βρει κάλλιστα και σε ορθόδοξες παραινέσεις προς τους νέους.

Ο Πλάτων πάλι λέγει (841, d):

«Ή μηδένα τολμάν μηδενός άπτεσθαι των γενναίων άμα και ελευθέρων πλην γαμετής εαυτού γυναικός, άθυτα δε παλλακών σπέρματα και νόθα μη σπείρειν, μηδέ άγονα αρρένων παρά φύσιν« ή το μεν των αρρένων πάμπαν αφελοίμεθ’ αν…».

Που σημαίνει:

«Ή κανένας να μην τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελεύθερους εκτός από την γυναίκα του και να μην σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες ούτε άγονα παρά φύση σε άνδρες« και κυρίως να απαγορεύσουμε την επαφή μεταξύ ανδρών».

Όσον αφορά τους διεστραμμένους ομοφυλόφιλους και παιδεραστές που ήθελαν να πλησιάσουν τυχόν τους νέους ο Αισχίνης κατά Τιμάρχου (12) λέγει:

«Οι δε των παίδων διδάσκαλοι ανοιγέτωσαν με τα διδασκαλεία μη πρότερον ηλίου ανιόντος, κλειέτωσαν δε προ ηλίου δύνοντος. Και μη εξέστω τοις υπέρ την των παίδων ηλικίαν ούσιν εισιέναι των παίδων ένδον όντων, εάν μη υιός διδασκάλου ή άδελφός ή θυγατρός ανήρ« εάν δε τις παρά ταυτ’ εισίη, θανάτω. Ζημιούσθω και οι γυμνασιάρχαι τοις Ερμαίοις μη εάτωσαν συγκαθιέναι μηδένα των εν ηλικία τρόπω μηδενί. Εάν δε επιτρέπη και μη εξείργη του γυμνασίου, ένοχος έστω ο γυμνασιαρχης τω της ελευθέρων φθοράς νόμω. Οι δε χορηγοί οι καθιστάμενοι υπό του δήμου έστωσαν την ηλικίαν υπέρ τετταράκοντα έτη».

Δηλαδή:

«Οι δε δάσκαλοι των παιδιών να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν την ανατολή του ηλίου και να τα κλείνουν πριν τη δύση του ηλίου. Και να μην επιτρέπεται σ’ όσους είναι μεγαλύτεροι από την ηλικία των παιδιών να μπαίνουν, όταν είναι μέσα τα παιδιά, εκτός κι αν είναι γιος ή αδελφός ή γαμπρός του δασκάλου« εάν παρόλα αυτά κάποιος εισέρθει, να θανατώνεται. Και οι γυμναστές πρέπει στις γιορτές του Ερμή να μην αφήνουν κανένα ηλικιωμένο με κανένα τρόπο να κάθεται μαζί με τα παιδιά. Και αν τον επιτρέψει και δεν τον διώξει από το γυμναστήριο, ο γυμναστής θα είναι ένοχος σύμφωνα με το νόμο περί διαφθοράς ελεύθερων παιδιών. Και οι χορηγοί που ορίζονται από το δήμο πρέπει να έχουν ηλικία άνω των σαράντα ετών».

Αυτή είναι η πραγματική προστασία της νεολαίας. Όχι όπως γίνεται σήμερα που τα σχολεία έχουν γίνει Σούπερ Μάρκετ ναρκωτικών και που προσπαθούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας εμφυτεύοντάς τα «μικροτσίπ» για να τα ελέγχουμε.

Όσον αφορά τώρα τις ποινές για την παιδεραστία, δείτε τι λέει ο Αισχύνης κατά Τιμάρχου, 16:

«Αν τις Αθηναίων ελεύθερον παίδα υβρίση, γραφέσθω ο κύριος του παιδός προς τους θεσμοθέτας, τίμημα επιγραψάμενος. Ου δ’ αν το δικαστήριον καταψηφίσηται, παραδοθείς τοις ένδεκα τεθνάτω αυθημερόν. Εάν δε εις αργύριον καταψυθισθή, αποτεισάτω εν ένδεκα ημέραις μετά την δίκην, εάν μη παραχρήμα δύνηται αποτίνειν« έως δε του αποτείσαι ειρχθήτω. Ἐνοχοι δε έστωσαν ταίσδε ταις αιτίαις και οι εις τα οικετικά σώματα εξαμαρτάνοντες».

Δηλαδή:

«Αν κάποιος Αθηναίος προσβάλει έναν ελεύθερο νέο, να τον καταγγείλει εγγράφως ο κηδεμόνας του παιδιού στους θεσμοθέτες, ζητώντας τιμωρία. Αν το δικαστήριο τον καταδικάσει, αφού παραδοθεί στους ένδεκα (δήμιους) να θανατωθεί την ίδια μέρα. Αν καταδικασθεί σε χρηματική ποινή, να πληρώσει σε ένδεκα μέρες μετά τη δίκη, εάν δε μπορεί (να πληρώσει) αμέσως, να φυλακιστεί. Να είναι ένοχοι γι’ αυτούς τους λόγους και αυτοί που κακομεταχειρίζονται τους δούλους».

Να δούμε όμως πως ένας Αθηναίος που είχε αποδεδειγμένα ομοφυλοφιλικές σχέσεις έμπαινε στο περιθώριο του δημόσιου βίου των Αθηνών. Ο Αισχύνης κατά Τιμάρχου λέει στην παράγραφο 21:

«Εάν τις Αθηναίος εταιρήση, μη εξέστω αυτώ των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδ’ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμίαν, μήτε ένδημον μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν μήτε χειροτονητήν, μηδ’ επί κηρυκείαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδ’ εν ταις κοιναίς στεφανοφορίαις στεφανούσθω, μηδ’ εντός (της αγοράς) των περιραντηρίων πορευέσθω. Εάν δε τις ταύτα ποιή, καταγνωσθέντος αυτούς εταιρείν θανάτω ζημιούσθω».

Δηλαδή:

«Αν κάποιος Αθηναίος εταιρήσει (κάνει ομοφυλοφιλική σχέση), απαγορεύεται να γίνει ένας από τους εννέα άρχοντες, ούτε μπορεί να γίνει ιερέας, ούτε να συνηγορήσει σε δημόσιο δικαστήριο, ούτε να έχει κανένα αξίωμα, ούτε εντός των ορίων του δήμου ούτε εκτός, είτε με κλήρο είτε με χειροτονία, ούτε να αποσταλεί ως κήρυκας, ούτε να εκφέρει γνώμη, να μη μπαίνει στα δημόσια ιερά, ούτε στις τελετές στεφανοφορίας να φέρει στεφάνι, ούτε να περνάει από τους ραντισμένους με αγίασμα χώρους της αγοράς. Αν κάποιος τα κάνει αυτά, ενώ έχει βρεθεί ένοχος για ομοφυλοφιλία, να τιμωρείται με θάνατο».

Επομένως αν κάποιος ήταν ομοφυλόφιλος ήταν δικαίωμά του, αλλά δε μπορούσε να συμμετέχει στα κοινά των Αθηναίων. Αν συμμετείχε κατά παράβασιν, η ποινή ήταν θάνατος.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι πράγματι υπήρχαν, όπως είναι φυσικό, και στην Αθήνα ομοφυλόφιλοι και παιδεραστές, αλλά αυτό όχι απλά δεν ήταν κοινωνικός θεσμός, αλλά οι ομοφυλόφιλοι ήταν άτομα περιθωριακά, πτυστέα και δεν ήταν αποδεκτοί στα κοινά.

Ο Δημοσθένης στον κατά Ανδροτίωνος λόγο, στην παράγραφο 30, μας λέει, ότι σύμφωνα με ένα νόμο του Σόλωνος, οι ομοφυλόφιλοι:

«ΜΗΤΕ ΛΕΓΕΙΝ ΜΗΤΕ ΓΡΑΦΕΙΝ ΕΞΕΙΝΑΙ ΤΟΙΣ ΗΤΑΙΡΗΚΟΣΙΝ»

Δηλαδή: «Εκείνοι που εταίρησαν (οι ομοφυλόφιλοι) δεν είχαν δικαίωμα ούτε να μιλούν, ούτε να καταθέτουν γραπτώς στα δικαστήρια».

Χρησιμοποιούσαν μάλιστα δύο ρήματα, το «εταιρέω – ώ» και το «πορνεύομαι». Η διαφορά των δύο ρημάτων είναι:

(Liddell – Scott, σελ. 342 τόμος ΙΙ)

«εταιρεί μεν ουν και πορνεύεται ο πασχητιών, αλλ΄ εταιρεί μεν υπό εραστού, πορνεύεται υπό του τυχόντος».

Δηλαδή:

«Εταιρεί λοιπόν και εκπορνεύεται ο παθητικός εραστής, αλλά εταιρεί όταν είναι με μόνιμο εραστή, εκπορνεύεται όταν είναι με περιστατικό».

 Για να δούμε τώρα ποια σχέση εθεωρείτο κατά φύσιν και ποια παρά φύσιν, ας δούμε τι ειπώθηκε στη δίκη του Τιμάρχου, που ο Αισχύνης τον κατηγορούσε για εταιρισμό (ομοφυλοφιλία) και πορνεία (ομοφυλοφιλία επί πληρωμή). Να θυμίσουμε ότι η δίκη από την οποία είναι και όλα τα παραπάνω αποσπάσματα, έγινε την εποχή που ο Φίλιππος ήθελε να ενώσει όλους τους Έλληνες υπό Μακεδονική κυριαρχία και ο Δημοσθένης αντιτασσόταν σφόδρα. Ηγούμενος της αντιμακεδονικής παράταξης, πού ήθελε μεν τους Έλληνες ενωμένους, αλλά υπό Αθηναϊκή ηγεμονία. Ο Αισχύνης ήταν με τη φιλομακεδονική παράταξη και οι αντιμακεδόνες του έκαναν «μήνυση» για δωροδοκία από το Φίλιππο. Τη μήνυση ανέλαβε να κάνει ο Τίμαρχος. Ο Αισχύνης, κινούμενος πανέξυπνα, αντεμήνυσε τον Τίμαρχο για ομοφυλοφιλία. Εφ’  όσον αποδείκνυε τις κατηγορίες αυτές, ο Τίμαρχος έχανε το δικαίωμα να τον μηνύσει για δωροδοκία, αφού δεν μπορούσε να συμμετέχει στα κοινά των Αθηνών, όπως όριζαν οι νόμοι για τους ομοφυλόφιλους.

Κατά Τιμάρχου 185:

«Έπειθ’  οι μεν πατέρες υμών ούτω περί των αισχρών και καλών διεγίγνωσκον, υμείς δε Τίμαρχον τον τοις αισχίστοις επιτηδεύμασιν ένοχον αφήσετε; Τον άνδρα μεν και άρρενα το σώμα, γυναικεία δε αμαρτήματα ημαρτηκότα;  Τις ουν υμών γυναίκα λαβών αδικούσιν τιμωρήσεται; Ή τις ουκ απαίδευτος είναι δόξει τη μεν κατά φύσιν αμαρτανούση χαλεπαίνων, τω δε παρά φύσιν εαυτόν υβρίσαντι συμβούλω χρώμενος;»

Δηλαδή:

«Οι πρόγονοί μας, λοιπόν αυτά διέκριναν για τις ανήθικες και τις ηθικές (γυναίκες), και εσείς τον Τίμαρχο που είναι ένοχος για τα πιο αισχρά παραπτώματα, θα τον αθωώσετε; Αυτός που αν και είναι άνδρας στο σώμα, υπέπεσε σε γυναικεία παραπτώματα; Ποιος από σας θα μπορεί έπειτα να τιμωρήσει γυναίκα που θα πέσει σε παράπτωμα;

Ή ποιος θα φανεί ότι είναι αμόρφωτος δείχνοντας αυστηρότητα για μια γυναίκα που αμαρτάνει σύμφωνα με τη φύση της και από την άλλη να πάρει σύμβουλό του αυτόν που εξευτέλισε τον εαυτό του κάνοντας κάτι παρά φύσι;»   

Παρά φύσιν, λοιπόν, η ομοφυλοφιλία σύμφωνα με τα πιστεύω των αρχαίων Ελλήνων.

Να δούμε τώρα τί σήμαινε η «παιδεραστία». Δίνουμε παρακάτω ένα νόμο του Σόλωνα:

(Πλουτάρχου Βίοι παράλληλοι, Σόλων, Ι, 1)

«Εκ τε των ποιημάτων αυτού λαβείν εστί και νόμον έγραψε διαγορεύοντα δούλον μη ξηραλοιφείν μηδέ παιδεραστείν, εις την των καλών μερίδα και σεμνών επιτηδευμάτων τιθέμενος το πράγμα, και τρόπον τινά τους αξίους προκαλούμενος ων τους αναξίους απήλαυνε».

Δηλαδή:

«Και από τα ποιήματα του είναι δυνατό να το καταλάβουμε και έγραψε νόμο, που ορίζει οι δούλοι να μην αλοίβουν τους παλαιστές ούτε να έχουν σχέση αγάπης δασκάλου προς μαθητή με τα παιδιά (παιδεραστείν), αφήνοντας αυτό το θέμα στην μερίδα των καλών και σεμνών ασχολιών, και με αυτό τον τρόπο να παροτρύνει τους άξιους σε έργα αξιόλογα, από τα οποία απέβλεπε να αποκλείσει τους ανάξιους».

Βλέπουμε εδώ ότι το «παιδεραστείν» θεωρείται ενέργεια καλή και σεμνή και δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο νόημα που δίδεται στη λέξη παιδεραστία και το οποίο ημιμαθείς και πλανεμένοι θέλουν να βλέπουν στα αρχαία κείμενα. Δεν μπορεί δηλαδή ο ΣΟΦΟΣ ΣΟΛΩΝ από τη μία να εκδιώκει δια νόμου από τα κοινά τους παιδεραστές (με τη σημερινή έννοια της λέξης) και τους ομοφυλόφιλους και έπειτα να λέει ότι το «παιδεραστείν» είναι έργο καλό, σεμνό και άξιο. Οπότε ο «εραστής» και ο «ερώμενος» είχαν σχέση υπεύθυνη και παιδαγωγική, σχέση δασκάλου και μαθητού. Σαν καθηγητής γνωρίζω πολύ καλά και έχω βιώσει επανειλημμένως με πολύ αγάπη την αγωνία των μαθητών μου στις εξετάσεις, διότι εκπροσωπούσαν όλα εκείνα που τους έμαθα στη μηχανική, τη θερμοδυναμική, τον ηλεκτρισμό κ.τ.λ. Φανταστείτε τους αρχαίους Έλληνες δασκάλους που δεν έδιναν μια απλή και τεχνοκρατική γνώση στους μαθητές τους, αλλά μία υπερπλήρη παιδεία. Ήταν και από πλευράς γνώσης, αλλά και χαρακτήρος οι μαθητές, οι εικόνες του δασκάλου. Η σχέση δασκάλου και μαθητών ήταν πολύ πιο ισχυρή τότε και υπήρχε πραγματικός «έρως» (αγάπη, στοργή και διαρκές ενδιαφέρον) μεταξύ τους.

Αίσχος λοιπόν διεστραμμένοι εβραϊστές.

Ο όρος όμως εραστής – ερώμενος χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και στο στρατό. Ο ιερός λόγο των Θηβαίων απετελείτο από ζεύγη «εραστών» και «ερωμένων».

Οι εβραϊστές βιάστηκαν και πάλι να μιλήσουν για ομοφυλόφιλους. Φαντάζεσθε μια στρατιωτική μονάδα στην οποία οι μισοί θα ήταν άνδρες και οι άλλοι μισοί γυναίκες; Οι ερωτικές αντιζηλίες και η ανάμιξη του «σεξ» θα έφερνε χάος και πλήρη απώλεια της πειθαρχίας. Πως ήταν επομένως δυνατόν, το άριστο τμήμα του πανίσχυρου Θηβαϊκού στρατού να αποτελείται από «ζευγαράκια»;

Η αρχαία λοιπόν γραφή μιλάει για εκπαιδευτή και εκπαιδευόμενο. Σκεφθείτε, κανείς από τους δύο δε θα μπορούσε να δειλιάσει και να υποχωρήσει μπροστά στον άλλον. Ούτε ο μαθητής, ούτε ο δάσκαλος.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Πλούταρχο, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας, όπου οι του Ιερού Λόχου έπεσαν μέχρι ενός, λέγει ο Φίλιππος (Πελοπίδας XVIII, 23-24):

«Απόλοιντο κακώς οι τούτους τι ποιείν ή πάσχειν αισχρόν υπονοούντες».

Δηλαδή:

«Ας έχουν άσχημο τέλος όσοι υπονόησαν ότι αυτοί έκαναν μεταξύ τους κάτι αισχρό».

Να θυμίσουμε ότι ο Φίλιππος είχε μείνει σε νεαρή ηλικία στην αυλή των Θηβών και έμαθε τα Θηβαϊκά στρατηγήματα. Έτσι, τα εφάρμοσε αργότερα στο Μακεδονικό στρατό δημιουργώντας τις τάξεις των πεζών εταίρων (πεζεταίρων) και το εταιρικό ιππικό. Φαντάζεσθε μία Μακεδονική φάλαγγα ομοφυλοφίλων γεμάτη «ζευγαράκια», να μπορεί να πειθαρχεί και να αναγκάσει δεκάδες χρόνια μετά το Ρωμαίο στρατηγό Αιμίλιο Παύλο να πει: «Μηδέν φοβερώτερον άμα τε και τρομερώτερον εωρακέναι, φάλαγγος Μακεδονικής». Δηλαδή, «δεν έχει δει τίποτε φοβερότερο και ταυτόχρονα τρομερότερο από τη Μακεδονική φάλαγγα».

Κλείνοντας τη μικρή μας αναφορά στους εβραϊστές, πού προσφέρουν μεγάλες υπηρεσίες στη νέα τάξη των πραγμάτων καταστρέφοντας πολλά από τα τελευταία πρότυπα της νεολαίας μας, με το να θεωρούν και να ονομάζουν «πορνοστάσιο» τη «Γη του φωτός» την «ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ» μας, να θυμίσουμε ότι οι πρόγονοί μας θεωρούσαν την ομοφυλοφιλία και την παιδεραστία συνήθειες βαρβάρων.

Μας λέγει ο Ξενοφών (Κύρου Ανάβασις, ΙΕ, VI 28):

«Αριαίω δε βαρβάρω όντι, ότι μειρακίοις καλοίς ήδετο…»

Δηλαδή:

«Στον δε Αριαίο, που ήταν βάρβαρος, γιατί ευχαριστιόταν με όμορφους εφήβους…»

Κλείνουμε την αναφορά μας στην ομοφυλοφιλία και παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα με τα παρακάτω συμπεράσματα:

1.      Ναι, υπήρχαν στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο ομοφυλόφιλοι και παιδεραστές, αλλά ίσως και λιγότεροι απ’ ότι σήμερα.

2.      Αυστηρότατοι νόμοι προστάτευαν τα παιδιά από τους παιδεραστές.

3.      Η λέξη «παιδεραστής» στην αρχαία Ελλάδα δεν είχε τη σύγχρονη πτυστέα σημασία, αλλά σήμαινε αυτόν που νοιάζεται για τα παιδιά και τα εκπαιδεύει αισθανόμενος βαριά την ευθύνη του τελικού αποτελέσματος. Ο εκπαιδευτής ονομαζόταν «εραστής» και ο εκπαιδευόμενος «ερώμενος».

4.      Την ομοφυλοφιλία την θεωρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ίδιον γνώρισμα των βαρβάρων.

5.      Οι ομοφυλόφιλοι και οι παιδεραστές έχαναν όλα τους τα πολιτικά δικαιώματα και εθεωρούντο άτομα περιθωριακά.

6.      Η ομοφυλοφιλία όχι μόνο δεν ήταν θεσμοθετημένη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και εδιώκετο δια αυστηροτάτων νόμων.

7.      Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι μίλησαν για εγκράτεια και αγνότητα μέχρι το γάμο.

Έπρεπε αυτά να ειπωθούν, διότι όπως λέγει και ο αρχαίος Δημοσθένης:

«ΑΙΣΧΡΟΝ ΕΣΤΙ ΣΙΓΑΝ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΣΗΣ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΗΣ».

Δ. Δ. Λιακοπούλου

Το φως των Σοφών της Αρχαίας Ελλάδος
Κεφάλαιο 12

9.11.2015