Κυριακής Σταυροποσκυνήσεως
Ομιλία του π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΒΑΡΝΑΒΑ
Το μυστήριο της αγάπης του Θεού
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί,
Με την Χάρη του
Αγίου Τριαδικού Θεού φθάσαμε στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία
είναι στάδιο πνευματικών αγώνων. Η Εκκλησία μας, ως φιλόστοργη μητέρα, για να μας
ενισχύση και να μας ενδυναμώση στον πνευματικό μας αγώνα, σήμερα, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως,
προβάλλει και προσφέρει προς προσκύνηση τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, ούτως ώστε
δια της προσκυνήσεώς του να αντλήσουμε δύναμη, κουράγιο και παρηγοριά, για να μπορέσουμε
να συνεχίσουμε να βαδίζουμε τον δρόμο της αγάπης, της εγκρατείας, και της προσευχής
ανανεωμένοι. Ακόμα, για να μας γλυκάνη την καρδιά και να αποδιώξη από μέσα μας την
πικρία, την οποία μας προξενούν οι δαίμονες, με διαφόρους τρόπους, ιδαίτερα την
περίοδο αυτήν της νηστείας. Προσκυνούντες, λοιπόν, τον Τίμιο Σταυρό λαμβάνουμε Χάρη
και δύναμη, αλλά και «τω της νηστείας τραχύ γλυκαίνομεν», όπως αναφέρει ένα θαυμάσιος
ύμνος της Εκκλησίας μας.
1. Το μυστήριο του Σταυρού
Ο Τίμιος Σταυρός
είναι, ασφαλώς, το ξύλο εκείνο επάνω στο οποίο «ετάθη Χριστός ο βασιλεύς και Κύριος»,
και από ξύλο κατάρας το μετέβαλε σε «ξύλον ευλογημένον και ζωοποιόν», αλλά είναι
και τρόπος ζωής. Είναι ο τρόπος ζωής των αγίων, αλλά και όλων εκείνων που αγωνίζονται
να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό. Πρωτίστως και κυρίως, όμως, είναι το μυστήριο
της αγάπης του Θεού, το οποίο προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη και ενεργούσε, και
ευεργετούσε τους Προπάτορές μας. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο
Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο Σταυρός είναι εκείνος που ευεργετούσε και
έσωζε τον λαό του Θεού, προτού ακόμα στηθή στον Γολγοθά, και δια του Σταυρού γινόταν
η καταλλαγή Θεού και ανθρώπων. Λέγει: «Προ του τον Σταυρόν παγήναι, Σταυρός ην ο
σώζων», και «ο του Χριστού Σταυρός προανεκηρύττετο και προετυπούτο μυστικώς εκ γενεών
αρχαίων και ουδείς ποτέ κατηλλάγη τω Θεώ χωρίς της του Σταυρού δυνάμεως».
Η Παλαιά Διαθήκη
διασώζει πολλά γεγονότα στα οποία φαίνεται καθαρά ότι ο Θεός ευεργετούσε και έσωζε
τον λαό Του δια του Σταυρού. Μερικά από αυτά είναι: Ο διαχωρισμός της Ερυθράς Θαλάσσης,
προκειμένου να περάση ο λαός του Θεού και να γλιτώση από την καταδιωκτική μανία
του Φαραώ. Η μετατροπή των πικρών υδάτων της πηγής Μερρά σε γλυκά, για να ξεδιψάση
ο λαός στην έρημο. Η νίκη εναντίον των Αμαληκιτών, οι οποίοι εμπόδιζαν τον λαό να
φθάση στην γη της επαγγελίας. Η ύψωση του χάλκινου όφη επάνω σε ξύλο ώστε να σχηματίζεται
το σημείο του Σταυρού, και όταν τον ατένιζαν όσοι είχαν δαγκωθή από τα φαρμακερά
και θανατηφόρα φίδια θεραπεύονταν και ξέφευγαν τον θάνατο. Η μετατροπή της ακροτόμου
και αγόνου πέτρας σε πηγήν ύδατος, πάλι για να ξεδιψάση ο λαός στην έρημο, και πολλά
άλλα. Και όλα έγιναν με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε να σχηματίζεται το σημείο του Σταυρού.
Βέβαια, ο Θεόπτης Μωϋσής, όπως τονίζει ο άγιος
Νικόδημος ο Αγιορείτης, μπορούσε, με την δύναμη του Θεού, να κάνη τα θαυμαστά αυτά
γεγονότα με ένα του νεύμα, ο Θεός, όμως, ήθελε να γίνουν όλα με τον συγκεκριμένο
τρόπο που έγιναν, για να καταδειχθή η δύναμη του Σταυρού. Και στην συνέχεια, ο άγιος
Νικόδημος λέγει ότι «ο κόσμος όλος είναι θεμελιωμένος επάνω εις τον τύπον του Σταυρού,
επειδή «σταυροειδώς ευρίσκονται τα τέσσαρα μέρη του κόσμου», ήτοι η Ανατολή η Δύση,
ο Βορράς και ο Νότος. Επίσης, λέγει χαρακτηριστικά ότι το ανθρώπινο σώμα είναι σε
σχήμα σταυρού, όταν υψώνονται τα χέρια σε δέηση. Επειδή, όμως, είναι φύσει αδύνατο
κατά την διάρκεια των ιερών Ακολουθιών να έχη κάποιος τα χέρια του συνεχώς υψωμένα,
γι’ αυτό και η Εκκλησία έβαλε τα στασίδια στους Ιερούς Ναούς, ούτως ώστε να ακουμπά
κανείς τα χέρια του και έτσι να διαγράφεται στο ανθρώπινο σώμα το σχήμα του Σταυρού.
Αυτό φαίνεται καλύτερα στα αγιορείτικα στασίδια, στα οποία έχει κανείς την δυνατότητα
να μισοκάθεται και γι’ αυτό πρέπει να ακουμπά τα χέρια του στα μπράτσα των στασιδιών,
για να μπορή να στηρίζεται.
Επομένως, τα πάντα
επάνω μας και γύρω μας φανερώνουν το ευλογημένο ξύλο του Σταυρού, το μυστήριο της
αγάπης του Θεού.
2. Τρόπος ζωής
Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε
σήμερα το πρωΐ στην θεία Λειτουργία, ο Χριστός προσκαλεί εκείνους που θέλουν να
τον ακολουθήσουν, να απαρνηθούν τον εαυτό τους και σηκώσουν τον σταυρό τους. «Όστις
θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω
μοι». Εδώ φαίνεται καθαρά ότι η κατά Χριστόν ζωή είναι σταυρική ζωή, αλλά ταυτόχρονα
και αναστάσιμη, ήτοι σταυροαναστάσιμη, επειδή ο Σταυρός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος
με την Ανάσταση∙ «ο σταυρός σου, Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Με
άλλα λόγια, όσοι αγαπούν τον Χριστό και υπακούουν στις εντολές Του αυτοί είναι σταυρωμένοι
και αναστημένοι. Είναι σταυρωμένοι ως προς το σαρκικό φρόνημα, τα πάθη και την αμαρτία,
αλλά βιώνουν και την χαρά της Αναστάστεως, αφού είναι γεμάτοι από την άκτιστη Χάρη
του Αγίου Πνεύματος, που τους παρηγορεί, τους ενισχύει και τους ενδυναμώνει ούτως
ώστε να μπορούν να υπομένουν τις δυσκολίες, τις αποτυχίες και τους ποικίλους πειρασμούς
της παρούσης ζωής, χωρίς να λυγίζουν, να απογοητεύονται και να απελπίζονται. Όσοι,
όμως, δεν ακολουθούν τον Χριστό δεν σημαίνει ότι και αυτοί δεν σηκώνουν σταυρό.
Σηκώνουν, και μάλιστα βαρύτερο, και αυτός είναι το βαρύ φορτίο της αμαρτίας που
είναι πραγματικά ασήκωτο, επειδή είναι απαράκλητο, δηλαδή είναι χωρίς παρηγοριά,
ενίσχυση και ενδυνάμωση, χωρίς κάποιο στήριγμα. Αφού έχουν διώξει από την ζωή τους
τον Θεό, δεν έχουν κάποιον να τους συμπαρασταθή και να τους βοηθήση αποτελεσματικά
και γι’ αυτό νιώθουν τελεία εγκατάλειψη και αφόρητη μοναξιά. Ο άνθρωπος μπροστά
στις ασθένειες και το φάσμα του θανάτου νιώθει αδύναμος και καμμιά ανθρώπινη βοήθεια
δεν μπορεί να τον παρηγορήση ουσιαστικά και να του δώση πλήρωμα και νόημα ζωής,
με αποτέλεσμα να βυθίζεται στην απόγνωση και την απελπισία. Ενώ αυτοί που ακολουθούν
τον Χριστό, Τον έχουν δίπλα τους, αλλά και μέσα τους, «να κατοική και να εμπεριπατή»,
και να τους ενισχύη, να τους ενδυναμώνη, να τους ειρηνεύη και να τους παρηγορή αληθινά,
με διαφόρους τρόπους και με τους κατάλληλους ανθρώπους, γι’ αυτό και το φορτίο τους
γίνεται ελαφρύ. Όπως, άλλωστε, το είπε καθαρά ο Ίδιος ο Χριστός: «Ο γαρ ζυγός μου
χρηστός, και το φορτίον μου ελαφρόν εστι».
Στον πνευματικό του αγώνα, όμως, ο
πιστός χρειάζεται να έχη και πρότυπα, σωστά και υγιή, από τα οποία θα εμπνέεται
και θα παραδειγματίζεται. Και τέτοια πρότυπα είναι οι Άγιοι, οι οποίοι υπάρχουν
σε όλες τις εποχές, και οι οποίοι βιώνουν την σταυροναστάσιμη ζωή, γι’ αυτό και
με το φωτεινό παράδειγμά τους διδάσκουν, παρηγορούν και εμπνέουν. Είναι εκείνοι,
οι οποίοι για την αγάπη του Χριστού υπομένουν με αυταπάρνηση μεγάλες θλίψεις και
ποικίλους πειρασμούς, δηλαδή βαστάζουν στο σώμα τους τα σημάδια του σταυρού, «τα
στίγματα του Χριστού», όπως ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος γράφει στην προς Γαλάτας
Επιστολή του: «Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω» (Γαλ.
στ , 17). Τα σημάδια του Σταυρού αποτελούν σημείο γνησιότητος των μαθητών του Χριστού,
δια μέσου των αιώνων. Άλλωστε, οι Απόστολοι πως ανεγνώρισαν τον Χριστό, μετά την
Ανάστασή Του; Από τα σημάδια του Σταυρού, από τους «τύπους των ήλων». Ο βίος και
η πολιτεία των Αγίων φανερώνουν την μετοχή τους στα παθήματα του Χριστού, αλλά και
στην Ανάστασή Του και την δόξα Του. Γιατί ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού και
η πηγή της όντως ζωής και της αληθινής χαράς, αφού δια του Σταυρού «χαρά εν όλω
τω κόσμω». Γι’ αυτό και όταν κανείς αγωνίζεται να μιμηθή την ζωή τους και παράλληλα
προσεύχεται σε αυτούς, οι άγιοι πρεσβεύουν γι’ αυτόν, αλλά και τον επισκέπτονται
και τον ενισχύουν στον αγώνα του.
Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης μας προτρέπει να γίνουμε φίλοι με τον Χριστό, την Θεοτόκο και
τους Αγίους, και αυτό γίνεται όταν εμείς προσευχόμαστε και επικαλούμαστε την βοήθειά
τους και τις πρεσβείες τους, αλλά και όταν ταυτόχρονα προσπαθούμε να συντονίσουμε
την πνευματική μας κεραία, ούτως ώστε να εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με αυτούς.
Και το μήκος κύματος στο οποίο εκπέμπουν οι άγιοι, όπως έλεγε, είναι η ταπείνωση
και η αγάπη. Και σε κάποιον που τον ερώτησε, πως θα μπορέση να γίνη φίλος με τους
αγίους, του απάντησε χαρακτηριστικά: «Δώσε τους την διεύθυνσή σου, οδό και αριθμό,
και θα έρθουν αυτοί να σε βρουν», και ταυτόχρονα του έδειξε το κομποσχοίνι, λέγοντάς
του ότι αυτή είναι η διεύθυνση.
3. Αντιμετώπιση δυσκολιών και πειρασμών
Η πνευματική ζωή
είναι ένας συνεχής αγώνας, ένας διαρκής πόλεμος εναντίον του διαβόλου, του προαιώνιου
εχθρού της ανθρωπίνης σωτηρίας, εναντίον του κοσμικού φρονήματος και εναντίον του
εαυτού μας, «του παλαιού ανθρώπου», ο οποίος είναι γαντζωμένος στο εφήμερο και υποδουλωμένος
στα πάθη και την αμαρτία. Γι’ αυτό θα πρέπει να ενδυθούμε τα όπλα του φωτός «προς
το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου» (Εφ. στ , 11), ο οποίος
διάβολος είναι πολυμήχανος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τον ονομάζει «εύπορον εις
κακίαν» και «νοητόν της κακίας προστάτην», και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει
ότι κανείς δεν μπορεί να τον νικήση με τις δικές του φτωχές ανθρώπινες δυνάμεις,
αλλά τον νικά μόνον «με την δύναμιν του Σταυρού και του Αίματος του Χριστού». Και
επειδή ο διάβολος πολεμά τα τρία μέρη της ψυχής, ήτοι το λογιστικό, το επιθυμητικό
και το θυμικό, γι’ αυτό θα πρέπει να τον αντιπολεμούμε με την προσευχή, την εγκράτεια
και την αγάπη. Γιατί, όπως τονίζει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, το λογιστικό μέρος
της ψυχής θεραπεύεται με την προσευχή, η επιθυμία με την εγκράτεια και ο θυμός με
την αγάπη. Το λογιστικό μέρος της ψυχής αποτελείται από τον νου και την διάνοια.
Ο νους είναι ο οφθαλμός της ψυχής, δια του οποίου έχει κανείς την δυνατότητα να
φθάση στην θεωρία του Θεού, και η διάνοια η λογική είναι το όργανο εκείνο δια του
οποίου μπορεί ο άνθρωπος να πραγματοποιή τις καθημερινές του ασχολίες. Αλλά και
τα δύο αυτά δώρα του Θεού, τα απαραίτητα στον άνθρωπο, κινδυνεύουν να αχρηστευθούν
από τις επιθέσεις του διαβόλου, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας προτρέπει να προσευχόμαστε,
και να παρακαλούμε τον Χριστό να μας στερεώση και τον νου και την διάνοια, δια του
Σταυρού, για να μη σαλευθούν. Μας προσφέρει δε προς τούτο και θεσπέσιους ύμνους.
Θα αναφέρω δύο από αυτούς. Ο πρώτος ψάλλεται την «Κυριακή του Τυφλού», ως Καταβασία
της γ ὠδῆς και λέγει: «Δυνάμει του σταυρού
σου, Χριστέ, στερέωσόν μου την διάνοιαν, εις το υμνείν και δοξάζειν σου την σωτήριον
Ανάληψιν». Και τον δεύτερο τον ακούσαμε σήμερα, όσοι είμασταν το πρωΐ στον Όρθρο,
όταν ψάλθηκαν οι Καταβασίες. Είναι η δεύτερη κατά σειρά Καταβασία, ήτοι της γ ὠδῆς. Λέγει: «στερέωσον, Δέσποτα Χριστέ, τω σταυρώ
σου εν πέτρα με τη της πίστεως, μη σαλευθήναι τον νουν, εχθρού προσβολαίς του δυσμενούς,
μόνος γαρ ει άγιος». Καλόν θα είναι να τους μάθουμε αυτούς τους ύμνους και να τους
ψάλλουμε καθημερινά.
Ο Σταυρός είναι
όντως το ισχυρότερο όπλο «κατά του διαβόλου», ο οποίος φρίττει και τρέμει «μη φέρων
καθοράν αυτού την δύναμιν». Γι’ αυτό και ο διάβολος δεν μπορεί να αποκτήση εξουσία
επάνω στους εσταυρωμένους ως προς τα πάθη, την αμαρτία και το κοσμικό φρόνημα. Τους
πολεμά με λύσσα, «ως λέων ωρυόμενος», επειδή του χαλούν τα σχέδια, του διαλύουν
τα πονηρά έργα και τις μεθοδείες του, αλλά εκείνοι τον νικούν και τον εξευτελίζουν
με την Χάρη του Θεού και τον προσωπικό τους αγώνα. Αλλά και εμείς δεν πρέπει να
φοβόμαστε τον διάβολο, αλλά να τον πολεμάμε με το όπλο του σταυρού και με την προσευχή,
κυρίως δε με την μονολόγιστη προσευχή, το «Κύριε, Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησόν
με», επειδή δεν αντέχει να βλέπη το σημείο του σταυρού, αλλά ούτε και να ακούη το
όνομα του Χριστού. Κάθε φορά, λοιπόν, που πρόκειται να αρχίσουμε κάποιο έργο, να
σχηματίζουμε επάνω μας το σημείο του σταυρού και να ζητάμε την δύναμη του Θεού,
με την προσευχή, όπως μας προτρέπει και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Γράφει: «Να
μη ντρεπόμαστε να σχηματίζουμε το σημείο του σταυρού· αν κάποιος άλλος το κάνει
κρυφά, εσύ φανερά να σφραγίζεσαι επάνω στο μέτωπο, ούτως ώστε οι δαίμονες όταν δουν
το βασιλικό σημείο, να τρομάξουν και να φύγουν μακριά. Να ποιής δε αυτό το σημείο
(του σταυρού) όταν τρώγης και πίνης, όταν κάθεσαι, πριν ξαπλώσης να κοιμηθής, όταν
ξυπνήσης και σηκωθής από την κλίνη, όταν ομιλής, όταν περιπατής, με έναν λόγο οτιδήποτε
και να κάνης»[1].
Αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κινούμενος στην ίδια προοπτική, λέγει: «Όταν
πρόκειται να βγης από το σπίτι σου, πριν ξεκινήσης, να πης αυτόν τον λόγο∙ αποτάσσομαί
σοι Σατανά, και τη πομπή σου και τη λατρεία σου, και συντάσσομαί σοι Χριστέ∙ και
μηδέποτε χωρίς της φωνής ταύτης εξέλθης. Και μετά από αυτόν τον λόγο, να τυπώσης
στο μέτωπό σου το σημείο του σταυρού∙ εάν τα πράξης αυτά όχι μόνον κάποιος άνθρωπος
που θα τύχη να συναντήσης, αλλά ούτε αυτός ο διάβολος θα μπορέση να σε βλάψη, όταν
σε βλέπη να είσαι οπλισμένος με αυτά τα όπλα (της προσευχής και του σταυρού).[1].
Βέβαια, όταν σχηματίζη
κανείς στο μέτωπό του το σημείο του σταυρού δεν πρέπει να το κάνη τυπικά, αλλά ουσιαστικά.
Αυτό σημαίνει ότι η ζωή του θα πρέπει να είναι τέτοια ούτως ώστε να μπορή η Χάρις
του Τιμίου Σταυρού να τον επισκιάζη, επειδή σε μια καρδιά αμετανόητη και γεμάτη
από την ακαθαρσία των παθών η Χάρις του Θεού δεν κατοικεί. Γι’ αυτό ο άγιος Νικόδημος
ο Αγιορείτης τονίζει: Όταν ατενίζης τον Σταυρό και σφραγίζεσαι με αυτόν «τούτο σημαίνει
ότι πρέπει να έχης τον εαυτό σου ως νεκρόν και εσταυρωμένον εις τον κόσμον και εις
τα του κόσμου πράγματα και να είσαι ακίνητος εις κάθε αμαρτίαν».
Ο διάβολος πολεμά
τους πιστούς με διαφόρους τρόπους και δια μέσου ανθρώπων. Των ανθρώπων εκείνων,
οι οποίοι ηθελημένα η αθέλητα γίνονται όργανά του. Μάλιστα, ο άγιος Συμεών ο Νέος
Θεολόγος τονίζει χαρακτηριστικά ότι, αν ο διάβολος δεν πολεμούσε τους πιστούς δια
μέσου ανθρώπων, δεν θα μπορούσε να τους βλάψη ουσιαστικά, επειδή θα σχημάτιζαν το
σημείο του Σταυρού και θα εξαφανιζόταν. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να
στρεφόμαστε εναντίον των ανθρώπων εκείνων που γίνονται αιτία να πειραζόμαστε και
να υποφέρουμε, αλλά θα πρέπει να θεωρούμε ως υπεύθυνο για όσα λυπηρά μας συμβαίνουν
μόνον τον εαυτό μας και κανέναν άλλον. Και αυτό, διότι από εμάς εξαρτάται το αν
μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις του διαβόλου με τέτοιο τρόπο, που να μη
μπορεί να μας ταράξη και να αποδιώξη μέσα από την ψυχή μας την ηρεμία και γαλήνη.
Ο όσιος Μάρκος ο ασκητής λέγει ότι «αληθής γνώσις εστί η των θλιβερών υπομονή και
το μη αιτιάσθαι τους ανθρώπους επί ταις εαυτού συμφοραίς». Δηλαδή, αληθινή γνώση
(του Θεού) είναι η υπομονή στα θλιβερά γεγονότα της ζωής και το να μη θεωρή κανείς
τους άλλους ανθρώπους ως αιτία των συμφορών του. Με άλλα λόγια, αν ένας άνθρωπος είναι όντως άνθρωπος
του Θεού, που σημαίνει ότι γνωρίζει αληθινά
τον Θεό και έχει κοινωνία μαζί Του, αυτή η γνώση του αποδεικνύεται αληθινή από τα
εξής χαρατηριστικά γνωρίσματα. Πρώτον, από την υπομονή που κάνει στα λυπηρά γεγονότα
που συμβαίνουν στην ζωή του, και δεύτερον, από το ότι δεν θεωρεί τους άλλους ως
αιτία των συμφορών του, αλλά μόνον τον εαυτό του. Επομένως, η σωτηρία μας περνά
μέσα από την ανεξικακία και την αγάπη προς τους εχθρούς μας, προς όλους εκείνους
που μας έβλαψαν. Όταν προσευχόμαστε γι’ αυτούς χωρίς ίχνος κακίας, τότε εξακολουθούμε
να σηκώνουμε τον σταυρό μας και να ακολουθούμε τον Χριστό, εξακολουθούμε να παραμένουμε
καρφωμένοι επάνω στον σταυρό μας. Πληγωμένοι και πονεμένοι, αλλά γεμάτοι με εσωτερική
ειρήνη και πνευματική αγαλλίαση.
Ξέρετε ποιός ήταν ο τελευταίος πειρασμός του Χριστού; Το να κατεβή από τον
σταυρό. Αυτοί που τον «ενέπαιζαν» και τον χλεύαζαν είπαν ότι ει βασιλεύς Ισραήλ εστι, καταβάτω νυν
από του σταυρού και πιστεύσωμεν επ αὐτῷ (Μτθ.
κζ ,42). Αν, όμως, ο Χριστός υπέκυπτε σε αυτόν τον πειρασμό και κατέβαινε από τον
σταυρό, αυτό θα ήταν γι’ Αυτόν αδυναμία και πτώση. Με την παραμονή του στον Σταυρό
φανέρωσε την δύναμή Του και την δόξα Του, και δια του Σταυρού έσωσε το ανθρώπινο
γένος από την καταδυναστεία της αμαρτίας και του διαβόλου, και από το κράτος του
θανάτου. Με τον σταυρικό θάνατό Του κατήργησε τον θάνατο «και τον το κράτος έχοντα
του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον», και έδωσε την δυνατότητα στον άνθρωπο να τον
νικά και να τον εξευτελίζη, αλλά και να μεταβαίνη «εκ του θανάτου εις την ζωήν».
Η Εκκλησία, δια των αγίων Πατέρων διδάσκει ότι από τον σταυρό δεν κατεβαίνει
κανείς, αλλά τον κατεβάζουν. Γι’ αυτό, αδελφοί μου, να αγαπήσουμε τον σταυρό μας,
να τον βαστάζουμε με προθυμία, και να παραμείνουμε επάνω σε αυτόν μέχρι το τέλος.
Έτσι, θα αξιωθούμε να αισθανθούμε το ρεύμα της αιωνίου θείας ζωής να διαπερνά όλη
την ύπαρξή μας και να μας πλημμυρίζη με εσωτερική ειρήνη και πνευματική αγαλλίαση.
Συμπέρασμα
Τελειώνοντας θα
ήθελα να αναφέρω συμπερασματικά τα ακόλουθα.
Ο Σταυρός του
Χριστού είναι το μυστήριο της αγάπης του Θεού, το οποίο ενεργούσε και στους Προπάτορές
μας, στην Παλαιά Διαθήκη.
Ο Σταυρός είναι
ο τρόπος ζωής των αγίων, αλλά και όλων εκείνων οι οποίοι αγωνίζονται να επιτύχουν
τον προσωπικό τους αγιασμό. Ο Σταυρός του Χριστού είναι των «αγγέλων η δόξα και
των δαιμόνων των τραύμα». Είναι όπλο εναντίον των δαιμόνων, αλλά και βακτηρία και
στήριγμα των πιστών στις δοκιμασίες, τις αποτυχίες, τους πειρασμούς, και γενικά
σε όλα τα λυπηρά γεγονότα της ζωής. Είναι τρόπος υπέρβασης του θανάτου, πηγή χαράς,
αλλά και πηγή όλων των αγαθών του Θεού. Γι’αυτό, όπως τονίζει ο άγιος Συμεών ο Νέος
Θεολόγος, «όποιος επιθυμεί τα αγαθά του Θεού, αυτός υπομένει με χαρά κάθε θλίψη,
κακοπάθεια και πειρασμό».
Σεβασμιώτατε,
Αφού πρώτα σας ευχαριστήσω για την τιμητική για μένα πρόσκλησή Σας να ευρίσκομαι
σήμερα μαζί Σας και να ομιλήσω στο ποίμνιό Σας, το οποίο ποιμαίνετε θυσιαστικά-σταυροαναστάσιμα,
Σας παρακαλώ ευχηθήτε να αγαπήσουμε τον σταυρό μας, να τον βαστάζουμε με υπομονή
και ανδρεία, και να παραμείνουμε επάνω σε αυτόν μέχρι το τέλος, για να αξιωθούμε
να γευθούμε και την χαρά της Αναστάσεως, μέσα στην άκτιστη Εκκλησία, μέσα στο Φως
του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού. Αμήν.
Αίγιο 3-4-2016