"ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ"
Μέρος 5ον
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μέσα στο πνευματικό κλίμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής συνεχίζουμε την παρουσίαση του έργου του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «Λόγος Πνευματικός» και σας προσφέρουμε το πέμπτο μέρος του που πιστεύουμε ότι θα βοηθήσει στον πνευματικό αγώνα αυτής της αγωνιστικής περιόδου κάθε χριστιανό.
Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, 29 Μαρτίου 2009
---------------------------------------------------
Και ο αδελφός είπε:
- Σε παρακαλώ, γέροντα, θέλω να μάθω πως η αγάπη ημερεύει τον θυμό.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Επειδή η αγάπη συμπεριλαμβάνει το έλεος και την ευεργεσία προς τον πλησίον, την μακροθυμία σε αυτόν και το να υπομένει όσα έρχονται από αυτόν, καθώς πολλές φορές είπαμε. Αφού αυτά ανήκουν στην αγάπη, καταπραΰνουν αυτόν που έχει θυμό.
Και ο αδελφός είπε:
- Δεν είναι καθόλου άξια περιφρονήσεως τα έργα της και μακάριος όποιος μπόρεσε να την αποκτήσει. Εγώ, πραγματικά, βρίσκομαι μακρυά από αυτή. Σε παρακαλώ ακόμα, γέροντα, να μου πεις, τι σημαίνει το να μακροθυμείς.
* *
Και απεκκρίθηκε ο γέροντας.
- Το να καρτερείς υπομονετικά στους πειρασμούς και στις θλίψεις, το ν’ αναμένεις το τέλος του πειρασμού και να μη θυμώνεις απερίσκεπτα ή να μην έχεις λογισμούς απρεπείς για ένα θεοσεβούμενο, όπως λέγει η Γραφή. «Έως καιρού ανθέξεται μακρόθυμος και ύστερον αναδώσει αυτώ ευφροσύνην · έως καιρού κρύψει τους λόγους αυτού · και χείλη πολλών εκδιηγήσεται σύνεσιν αυτού» (Εκκλ. 1, 29-30).
* *
Αυτά, λοιπόν, είναι τα γνωρίσματα της μακροθυμίας. Εκτός από αυτά, και το να θεωρείς τον έαυτόν σου αίτιο του πειρασμού, είναι χαρακτηριστικό της μακροθυμίας. Ίσως να συμβαίνει και αυτό · επειδή τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν μας παρουσιάζονται για να μας παιδαγωγήσουν, ή για εξάλειψη περασμένων αμαρτιών, ή για διόρθωση της τωρινής αμέλειας, ή για ανακοπή μελλοντικών αμαρτημάτων. Αυτός, λοιπόν που συλλογίζεται ότι για ένα από αυτά του συμβαίνει ο πειρασμός, δεν αγανακτεί που ταλαιπωρείται, μάλιστα δε συνειδητοποιεί και τις αμαρτίες του. Ούτε κατακρίνει αυτόν με τον οποίο έρχεται ο πειρασμός, γιατί είτε με αυτόν, είτε με τον άλλο, τελικά θα το έπινε το ποτήρι των Θείων κριμάτων. Αντίθετα, αποβλέπει στον Θεό και τον ευχαριστεί που τα έφερε έτσι τα πράγματα και κατηγορεί τον εαυτό του και δέχεται την παιδαγώγηση πρόθυμα, όπως ο Δαβίδ από τον Σεμέϊ, και όπως ο Ιώβ από την γυναίκα του. Ο άφρων ζητάει πολλές φορές να ελεηθεί από τον Θεό. Έρχεται δε το έλεος και δεν το δέχεται, επειδή δεν ήλθε όπως ήθελε εκείνος, αλλά όπως ο γιατρός των ψυχών εθεώρησε πιο συμφέρον. Γι’ αυτό και δεν προσέχει και ταράζεται και πότε θυμωμένος μάχεται με τους ανθρώπους, πότε βλασφημεί τον ίδιο τον Θεό. Έτσι και την αχαριστία του φανερώνει και την παιδαγώγηση δεν εκμεταλλεύεται.
* *
Και ο αδελφός είπε:
- Καλά είπες, γέροντα, αλλά σε παρακαλώ πες μου και αυτό, πως η εγκράτεια μαραίνει την επιθυμία.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Επειδή με αυτή απέχουμε απ’ όλα όσα δεν ικανοποιούν την ανάγκη, αλλά γεννούν ηδονή, και αυτή κάμνει να μη μετέχουμε σε τίποτε, εκτός από τ’ αναγκαία για την ζωή. Αυτή δεν επιδιώκει τα ευχάριστα, αλλά τα ωφέλιμα. Βάζει ένα μέτρο στην ανάγκη του φαγητού και του πιοτού. Δεν επιτρέπει στο σώμα περιττή υγρότητα. Έτσι συντηρεί τη ζωή του σώματος και το φυλάει ανενόχλητο από την ορμή της συνουσίας. Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, η εγκράτεια μαραίνει την επιθυμία. Η δε ηδονή, και ο κορεσμός από φαγητά και πιοτά, θερμαίνει την γαστέρα και αναφλογίζει την όρεξη για αισχρές επιθυμίες και υποκινεί όλο το ζώο για την παράνομη σχέση. Τότε γίνονται οι οφθαλμοί αναιδείς, τα χέρια αχαλίνωτα, η γλώσσα λέγει ελκυστικά λόγια και το αυτί δέχεται ματαιολογίες. Ο νους καταφρονεί τον Θεό και η ψυχή κατά την διάνοια εργάζεται την μοιχεία και οδηγεί το σώμα στην αμαρτία.
Σάββατο 28 Μαρτίου 2009
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009
Η 25η Μαρτίου 1821 ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΑΝΑΒΙΩΣΕ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ
25 Μαρτίου 2009. Οι απανωτοί κρότοι από τα γεμάτα μπαρούτι υψωμένα στον ουρανό, κουμπούρια των περίπου 30 μυστακοφόρων τσολιάδων, μελών της θεατρικής ομάδος Καλαβρύτων, συντάραξαν τον αυλόγυρο της iστορικής Μονής Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα. «Ελευθερία ή Θάνατος». Οι σημερινοί απόγονοι των Α. Ζαίμη και Β. Πετμεζά μελών της Φιλικής Εταιρείας, αλλά και πολλών ακόμη λαμπρών επιφανών Καλαβρυτινών, μπροστάρηδων, στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821, με ενεργώς συμμετέχοντες και τους μοναχούς του Μοναστηριού, έδωσαν και πάλι κάτι από την δύναμη της ελληνικής ψυχής και το σθένος που 188 χρόνια πριν, συντάρασσε τα φυλοκάρδια των Ελλήνων Αγωνιστών επιφέροντας αλλεπάλληλες ήττες στον Τούρκο κατακτητή, χαρίζοντας στην Ελλάδα την Ελευθερία !
«Ελευθερία ή θάνατος» επανέλαβαν και σήμερα οι Καλαβρυτινοί εις μνήμην της ιστορικής επετείου, αναβιώνοντας με την αναπαράσταση που έγινε τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης. «Ελευθερία ή θάνατος» ήταν η απόφαση που ακολούθησε την μακρά και σοβαρή συζήτηση των «οπλαρχηγών» για τις δυνατότητες μιας χούφτας ανθρώπων των ιδίων να ηγηθούν και να πολεμήσουν με το δυσανάλογου οπλισμού και δύναμης εχθρό. Κι όμως, τα μέλη της θεατρικής ομάδος του Πάνου Μίχου, υπό τον Γεώργιο Γιαννέλο απέδωσαν τα γεγονότα της εποχής εκείνης, με ιδιαίτερη πιστότητα βάσει των ιστορικών πηγών, λίγο μετά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για τον Εορτασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την τέλεση της Δοξολογίας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.Αμβρόσιο. Παρέστησαν η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων κας Γκοτσοπούλου, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλος, οι Τοπικές Αρχές, Εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και πλήθος προσκυνητών, καθώς οι μοναχοί του ιστορικού μοναστηριού από νωρίς το πρωί είχαν ανοίξει τις πύλες του για να υποδεχθούν το πλήθος του κόσμου. 'Ενα πλήθος που εις πείσμα των καιρών αναζητά την αναζωπύρωση της ιστορικής μνήμης, αλλά και του ύφους, του ήθους και του σθένους των ηρώων, που χάρισαν στην Πατρίδα την Ελευθερία, διασώζοντας τον Ελληνισμό με το δικό τους αίμα.
Το τσουχτερό κρύο και η καταρρακτώδης βροχή που συχνά μετατρεπόταν σε χαλάζι, δεν στάθηκαν ικανά, να αναχαιτίσουν στο ελάχιστο για τους εκατοντάδες εκδρομείς προσκυνητές – νοσταλγούς της αναβίωσης του πάλαι ποτέ ανυπότακτου Ελληνικού πνεύματος στην αναζήτηση της Εθνικής μας περηφάνειας, οι οποίοι καταφθάσουν σήμερα στα Καλάβρυτα με 30 πούλμαν από την Αθήνα και με ΙΧ απ όλη την Ελλάδα. Τα χειροκροτήματα του πλήθους, δεν έπνιγε ούτε ο θόρυβος του καταρρακτώδους χαλαζιού στο πλακόστρωτο της αυλής ούτε και οι βροντεροί κρότοι από τα κουμπούρια τον τσολιάδων, πριν και μετά την ύψωση του Λαβάρου της Επαναστάσεως και την έλευση των έφιππων «μαντατοφόρων» που «μετέφεραν το μαντάτο της Έναρξης του Εθνικοαπελευθερωτικού μας Αγώνα, από και προς όλα τα άλλα επαναστατικά «κέντρα» - πόλεις της Πελοποννήσου. Εκατόν ογδόντα οκτώ χρόνια πριν εξάλλου, στον ίδιο ακριβώς τόπο, στις 25 Μαρτίου του 1821, μια χούφτα αδούλωτες ελληνικές ψυχέςβροντοφώναξαν «Ελευθερία ή Θάνατος» δίνοντας υπόσχεση στο Γένος, την οποία και κράτησαν, σφραγίζοντας την Ιστορία με το αίμα τους για την Πατρίδα.
Η αλλοίωση της Ιστορικής Μνήμης και οι «ζωντανοί» απόγονοι των ηρώων!
Αναφερόμενος στην σημερινή επέτειο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος τόνισε «Δυστυχώς σήμερα γινόμαστε κάθε μέρα μάρτυρες της προσπάθειας αλλοίωσης των Ελληνικών μας ιδεωδών και της παραχάραξης της ιστορικής Μνήμης καθώς μολονότι έχουν από τα ιστορικά ντοκουμέντα και τις πηγές διαψευστεί, υπάρχουν εκείνοι που σήμερα αδιάντροπα λένε ασύστολα πως όλα αυτά είναι μύθοι πως δεν υπήρξε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, το Λάβαρο και η Αγία Λαύρα. Ωστόσο οι πηγές υπάρχουν και η ιστορία έχει καταγράψει τα ιστορικά γεγονότα, επί της εποχής εκείνης, όπου ισχύοντος τότε του παλαιού ημερολογίου, αναφέρεται ότι η επανάσταση κηρύχθηκε στα Καλάβρυτα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τον Κερνίτσης Προκόπιο στις 14.3.1921. Μεταφέροντας την ημερομηνία αυτή στα σημερινά δεδομένα πρέπει να προσθέσουμε 13 ημλερες καί άρα προκύπτει ως ημέρα κηρύξεως της Επαναστάσεως στά Καλάβρυτα η 21η Μαρτίου 1821. Οι 13 ημέρες διαφορά με το νέο ημερολόγιο είναι ίσως η αιτία της αμφισβήτησης. Στη χρονολογική αυτή σύγχυση στηρίζονται όσοι πολεμούν την Ιστορική μνήμη. Στις 20 Μαρτίου 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ήταν ακόμη στην Αγία Λαύρα, απ' όπου εξέδωσε την ιστορική Διακήρυξή του, περί της οποίας θα μιλήσουμε παρακάτω, και στις 23 Μαρτίου 1821 κατέβη στην Πάτρα, για να ορκίσει και τους εκεί αγωνιστές».
Προς επίρρωση των λεχθέντων του Σεβασμιωτάτου, ο Λέκτωρ του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Μιχάλης Φεφφές, αφού τόνισε πως το «χρέος των πολιτών του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους είναι να κρατούν άσβεστη την ιστορική τους μνήμη. Καταδίκασε όσους μιλούν για «εθνικό μύθο στην ύψωση του Λαβάρου της Επαναστάσεως» και επίσης όσους κάνουν λόγο για «πλαστή ημερομηνία έναρξης της Επαναστάσεως την 25η Μαρτίου» τονίζοντας χαρακτηριστικά πως η εντολή του Υψηλάντη ήδη από το έτος 1820– όπως τεκμαίρεται από τις ιστορικές πηγές που αναφέρονται στον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, ήταν η Επανάσταση να κηρυχθεί στις 25 Μαρτίου 1821 στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή θα συνέπιπτε με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ώστε να συνδεθεί η μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας με την λύτρωση του ελληνικού Έθνους και τον «επανευαγγελισμό του».
Στην ζωή και τα ιδεώδη του προγόνου του Βασίλειου Πετμεζά, μέλους της Φιλικής Εταιρίας, εκ των ηγητόρων προυχόντων της ανακήρυξης του Εθνικοαπελευ-θερωτικού Αγώνα στην Αγία Λαύρα, αλλά και των υπόλοιπων μελών της ξακουστής οικογένειας, όπως του Γκολφίνου Πετμεζά, μίλησε με συγκινητικά λόγια κατά την αποκάλυψη της προτομής του, στον αυλόγυρο του μοναστηριού, ο απόγονός τους Αντώνης Πετμεζάς, ο οποίος διατηρεί άσβεστη την ιστορική μνήμη έχοντας αναπαλαιώσει και μετατρέψει σε αξιόλογο μουσείο τον Πύργο των Πετμεζαίων στους Λουσούς Καλαβρύτων.
Οι τοπικές Αρχές για την υποβάθμιση της κυβερνητικής εκπροσώπησης στην Εθνική Εορτή
Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την παράθεση εορταστικού γεύματος στις εγκαταστάσεις του Εκκλησιαστικού Κέντρου Νεότητος «ΤΟ ΟΡΑΜΑ» της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, όπου και τιμήθηκαν από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ.Αμβρόσιο, την Γενική Γραμματέα του ΥΠΕΘΠΘ κ Γκοτσοπούλου και τον Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλο, οι νικητές της ομάδος «Πρωτέας Ελευσίνας» στον καθιερωμένο - ανήμερα της σημερινής επετείου-, ποδηλατικό αγώνα που διεξάγεται με αφετηρία την Πάτρα και τέρμα την Αγία Λαύρα. Ευχαριστώντας την Γενική Γραμματέα του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Γκοτσοπούλου για την παρουσία της, ο Δήμαρχος της πόλης κ.Παπαδόπουλος, μίλησε για την ανάγκη ενίσχυσης από μέρους όλων των θεσμών στην κοινωνία και εξέφρασε στην εκπρόσωπο της Ελληνικής Κυβέρνησης, το επί χρόνια, παράπονο του συνόλου του Δημοτικού Συμβουλίου και των συμπατριωτών του, για την υποβαθμισμένη εκπροσώπηση εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης στους εορτασμούς της Αγίας Λαύρας, παρακαλώντας να μεταφέρει το μήνυμα των Καλαβρυτινών στον Υπουργό Παιδείας και στον Πρωθυπουργό.
Έγραψε ο Συνεργάτης χωρίς όνομα, Καλάβρυτα 25.03.2009
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
25 Μαρτίου 2009. Οι απανωτοί κρότοι από τα γεμάτα μπαρούτι υψωμένα στον ουρανό, κουμπούρια των περίπου 30 μυστακοφόρων τσολιάδων, μελών της θεατρικής ομάδος Καλαβρύτων, συντάραξαν τον αυλόγυρο της iστορικής Μονής Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα. «Ελευθερία ή Θάνατος». Οι σημερινοί απόγονοι των Α. Ζαίμη και Β. Πετμεζά μελών της Φιλικής Εταιρείας, αλλά και πολλών ακόμη λαμπρών επιφανών Καλαβρυτινών, μπροστάρηδων, στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821, με ενεργώς συμμετέχοντες και τους μοναχούς του Μοναστηριού, έδωσαν και πάλι κάτι από την δύναμη της ελληνικής ψυχής και το σθένος που 188 χρόνια πριν, συντάρασσε τα φυλοκάρδια των Ελλήνων Αγωνιστών επιφέροντας αλλεπάλληλες ήττες στον Τούρκο κατακτητή, χαρίζοντας στην Ελλάδα την Ελευθερία !
«Ελευθερία ή θάνατος» επανέλαβαν και σήμερα οι Καλαβρυτινοί εις μνήμην της ιστορικής επετείου, αναβιώνοντας με την αναπαράσταση που έγινε τα ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης. «Ελευθερία ή θάνατος» ήταν η απόφαση που ακολούθησε την μακρά και σοβαρή συζήτηση των «οπλαρχηγών» για τις δυνατότητες μιας χούφτας ανθρώπων των ιδίων να ηγηθούν και να πολεμήσουν με το δυσανάλογου οπλισμού και δύναμης εχθρό. Κι όμως, τα μέλη της θεατρικής ομάδος του Πάνου Μίχου, υπό τον Γεώργιο Γιαννέλο απέδωσαν τα γεγονότα της εποχής εκείνης, με ιδιαίτερη πιστότητα βάσει των ιστορικών πηγών, λίγο μετά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για τον Εορτασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την τέλεση της Δοξολογίας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.Αμβρόσιο. Παρέστησαν η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων κας Γκοτσοπούλου, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλος, οι Τοπικές Αρχές, Εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και πλήθος προσκυνητών, καθώς οι μοναχοί του ιστορικού μοναστηριού από νωρίς το πρωί είχαν ανοίξει τις πύλες του για να υποδεχθούν το πλήθος του κόσμου. 'Ενα πλήθος που εις πείσμα των καιρών αναζητά την αναζωπύρωση της ιστορικής μνήμης, αλλά και του ύφους, του ήθους και του σθένους των ηρώων, που χάρισαν στην Πατρίδα την Ελευθερία, διασώζοντας τον Ελληνισμό με το δικό τους αίμα.
Το τσουχτερό κρύο και η καταρρακτώδης βροχή που συχνά μετατρεπόταν σε χαλάζι, δεν στάθηκαν ικανά, να αναχαιτίσουν στο ελάχιστο για τους εκατοντάδες εκδρομείς προσκυνητές – νοσταλγούς της αναβίωσης του πάλαι ποτέ ανυπότακτου Ελληνικού πνεύματος στην αναζήτηση της Εθνικής μας περηφάνειας, οι οποίοι καταφθάσουν σήμερα στα Καλάβρυτα με 30 πούλμαν από την Αθήνα και με ΙΧ απ όλη την Ελλάδα. Τα χειροκροτήματα του πλήθους, δεν έπνιγε ούτε ο θόρυβος του καταρρακτώδους χαλαζιού στο πλακόστρωτο της αυλής ούτε και οι βροντεροί κρότοι από τα κουμπούρια τον τσολιάδων, πριν και μετά την ύψωση του Λαβάρου της Επαναστάσεως και την έλευση των έφιππων «μαντατοφόρων» που «μετέφεραν το μαντάτο της Έναρξης του Εθνικοαπελευθερωτικού μας Αγώνα, από και προς όλα τα άλλα επαναστατικά «κέντρα» - πόλεις της Πελοποννήσου. Εκατόν ογδόντα οκτώ χρόνια πριν εξάλλου, στον ίδιο ακριβώς τόπο, στις 25 Μαρτίου του 1821, μια χούφτα αδούλωτες ελληνικές ψυχέςβροντοφώναξαν «Ελευθερία ή Θάνατος» δίνοντας υπόσχεση στο Γένος, την οποία και κράτησαν, σφραγίζοντας την Ιστορία με το αίμα τους για την Πατρίδα.
Η αλλοίωση της Ιστορικής Μνήμης και οι «ζωντανοί» απόγονοι των ηρώων!
Αναφερόμενος στην σημερινή επέτειο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος τόνισε «Δυστυχώς σήμερα γινόμαστε κάθε μέρα μάρτυρες της προσπάθειας αλλοίωσης των Ελληνικών μας ιδεωδών και της παραχάραξης της ιστορικής Μνήμης καθώς μολονότι έχουν από τα ιστορικά ντοκουμέντα και τις πηγές διαψευστεί, υπάρχουν εκείνοι που σήμερα αδιάντροπα λένε ασύστολα πως όλα αυτά είναι μύθοι πως δεν υπήρξε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, το Λάβαρο και η Αγία Λαύρα. Ωστόσο οι πηγές υπάρχουν και η ιστορία έχει καταγράψει τα ιστορικά γεγονότα, επί της εποχής εκείνης, όπου ισχύοντος τότε του παλαιού ημερολογίου, αναφέρεται ότι η επανάσταση κηρύχθηκε στα Καλάβρυτα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τον Κερνίτσης Προκόπιο στις 14.3.1921. Μεταφέροντας την ημερομηνία αυτή στα σημερινά δεδομένα πρέπει να προσθέσουμε 13 ημλερες καί άρα προκύπτει ως ημέρα κηρύξεως της Επαναστάσεως στά Καλάβρυτα η 21η Μαρτίου 1821. Οι 13 ημέρες διαφορά με το νέο ημερολόγιο είναι ίσως η αιτία της αμφισβήτησης. Στη χρονολογική αυτή σύγχυση στηρίζονται όσοι πολεμούν την Ιστορική μνήμη. Στις 20 Μαρτίου 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ήταν ακόμη στην Αγία Λαύρα, απ' όπου εξέδωσε την ιστορική Διακήρυξή του, περί της οποίας θα μιλήσουμε παρακάτω, και στις 23 Μαρτίου 1821 κατέβη στην Πάτρα, για να ορκίσει και τους εκεί αγωνιστές».
Προς επίρρωση των λεχθέντων του Σεβασμιωτάτου, ο Λέκτωρ του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Μιχάλης Φεφφές, αφού τόνισε πως το «χρέος των πολιτών του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους είναι να κρατούν άσβεστη την ιστορική τους μνήμη. Καταδίκασε όσους μιλούν για «εθνικό μύθο στην ύψωση του Λαβάρου της Επαναστάσεως» και επίσης όσους κάνουν λόγο για «πλαστή ημερομηνία έναρξης της Επαναστάσεως την 25η Μαρτίου» τονίζοντας χαρακτηριστικά πως η εντολή του Υψηλάντη ήδη από το έτος 1820– όπως τεκμαίρεται από τις ιστορικές πηγές που αναφέρονται στον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, ήταν η Επανάσταση να κηρυχθεί στις 25 Μαρτίου 1821 στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή θα συνέπιπτε με την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ώστε να συνδεθεί η μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας με την λύτρωση του ελληνικού Έθνους και τον «επανευαγγελισμό του».
Στην ζωή και τα ιδεώδη του προγόνου του Βασίλειου Πετμεζά, μέλους της Φιλικής Εταιρίας, εκ των ηγητόρων προυχόντων της ανακήρυξης του Εθνικοαπελευ-θερωτικού Αγώνα στην Αγία Λαύρα, αλλά και των υπόλοιπων μελών της ξακουστής οικογένειας, όπως του Γκολφίνου Πετμεζά, μίλησε με συγκινητικά λόγια κατά την αποκάλυψη της προτομής του, στον αυλόγυρο του μοναστηριού, ο απόγονός τους Αντώνης Πετμεζάς, ο οποίος διατηρεί άσβεστη την ιστορική μνήμη έχοντας αναπαλαιώσει και μετατρέψει σε αξιόλογο μουσείο τον Πύργο των Πετμεζαίων στους Λουσούς Καλαβρύτων.
Οι τοπικές Αρχές για την υποβάθμιση της κυβερνητικής εκπροσώπησης στην Εθνική Εορτή
Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με την παράθεση εορταστικού γεύματος στις εγκαταστάσεις του Εκκλησιαστικού Κέντρου Νεότητος «ΤΟ ΟΡΑΜΑ» της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, όπου και τιμήθηκαν από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ.Αμβρόσιο, την Γενική Γραμματέα του ΥΠΕΘΠΘ κ Γκοτσοπούλου και τον Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Παπαδόπουλο, οι νικητές της ομάδος «Πρωτέας Ελευσίνας» στον καθιερωμένο - ανήμερα της σημερινής επετείου-, ποδηλατικό αγώνα που διεξάγεται με αφετηρία την Πάτρα και τέρμα την Αγία Λαύρα. Ευχαριστώντας την Γενική Γραμματέα του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Γκοτσοπούλου για την παρουσία της, ο Δήμαρχος της πόλης κ.Παπαδόπουλος, μίλησε για την ανάγκη ενίσχυσης από μέρους όλων των θεσμών στην κοινωνία και εξέφρασε στην εκπρόσωπο της Ελληνικής Κυβέρνησης, το επί χρόνια, παράπονο του συνόλου του Δημοτικού Συμβουλίου και των συμπατριωτών του, για την υποβαθμισμένη εκπροσώπηση εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης στους εορτασμούς της Αγίας Λαύρας, παρακαλώντας να μεταφέρει το μήνυμα των Καλαβρυτινών στον Υπουργό Παιδείας και στον Πρωθυπουργό.
Έγραψε ο Συνεργάτης χωρίς όνομα, Καλάβρυτα 25.03.2009
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΕΚΦΡΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΑΣ!
Στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" της 24ης Μαρτίου 2009 και στη στήλη "ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ", την οποία γράφει και επιμελείται ο δημοσιογράφος κ. Χρήστος Κάτσικας, δημοσιεύθηκε ἄρθρο μέ τίτλο: Η "κατασκευή".... της ιστορίας, Μύθοι καί Σύμβολα μιά;ς εθνικής επετείου". Μεταξύ ἀλλων ο συντάκτης τού ἀρθρου αποφαίνεται: Έτσι εὐκολα διαπιστώνουμε ότι για την Αγία Λαύρα και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό κανένα δημόσιο ή ιδιωτικό έγγραφο της εποχής δεν αναφέρεται σε οποιοδήποτε παρόμοιο γεγονός..."
Θα ήταν καλύτερο εάν ο κ. Κάτσικας άφηνε τα ζητήματα αυτά στούς ιστορικούς και να μη εκτίθεται σαν αδιάβαστος και να δίνει την υποψία ότι με την πέννα του υπηρετεί ξένα συμφέροντα, γράφοντας ανιστόρητα πράγματα.
Τον προκαλούμε λοιπόν να διαψεύσει τό παρακάτω ἐγγραφο, δηλ. την Διακήρυξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού, όπως δημοσιεύθυηκε στην Εφημερίδα "LE CONSTITUONELL" στο Παρίσι στίς 6 Ίουνίου 1821. Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στο Album 'ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, ΓΗ ΜΝΗΜΕΙΩΝ, ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ" Ἔκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Αίγιο 2005, σελ. 52-53.
"Le Constitutionnel", Journal du commerce, Politique et Litteraire«Allocution de Germanicus, exarque de la premiè Achaie, archeveque de Patras, au clergè et aux fidèles du Péloponèse, prononcée dans le couvent des frères Laures du mont Vélin, le 8(20) mars 1821»
Σε μετάφραση:
"Διακήρυξις του Γερμανού, Εξάρχου της πρώτης κατά την τάξιν Αχαΐας, Αρχιεπισκόπου Πατρών, πρός τόν Κλήρον και τους πιστούς της Πελοποννήσου, η οποία εξεφωνήθη εντός της Μονής των Αδελφών της Λαύρας του όρους Βελιά την 8ην (20ήν) Μαρτίου 1821"
Στον συμπαθή συντάκτη του άρθρου θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε την παροιμία: "Μεγάλη μπουκιά φάγε, μεγάλο λόγο μή λες".
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, 25 Μαρτίου 2009
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ-ΣΥΝΕΧΕΙΑ
"ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ"
Μέρος 40ν
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μέσα στο πνευματικό κλίμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής συνεχίζουμε την παρουσίαση του έργου του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «Λόγος Πνευματικός» και σας προσφέρουμε το τρίτο μέρος του που πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσει στον πνευματικό μας αγώνα αυτής της αγωνιστικής περιόδου για κάθε χριστιανό.
Γ΄Κυριακή των Νηστειών, 22 Μαρτίου 2009
______________________________________
Και ο αδελφός είπεν:
- Αληθινά γέροντα, έτσι έχουν τα πράγματα και όχι αλλιώς. Γι’ αυτό και ο κύριος ανεχόταν όσα έπαθε από τους Ιουδαίους, βλασφημίες, κτυπήματα και όλα τ’ άλλα που υπέστη. Πονούσε μεν για εκείνους, επειδή αγνοούσαν ως πλανεμένοι, γι’ αυτό και είπε πάνω στον Σταυρό · «Πάτερ άφες αυτοίς ου γάρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23, 34). Επί του Σταυρού δε, θριάμβευσε κατά της πανουργίας και της απάτης του διάβολου και των αρχόντων του και αγωνιζόμενος, όπως είπες, μέχρι θανάτου για την εντολή της αγάπης μας χάρισε τη νίκη εναντίον τους. Σύντριψε την δύναμη του θανάτου και με την ανάστασή Του δώρισε σε όλη τον κόσμο την ζωή. Ευχήσου, όμως, για μένα, γέροντα, να μπορέσω τέλεια να γνωρίσω τον σκοπό του Κυρίου και των αποστόλων του και να έχω την δύναμη σε καιρό πειρασμών να είμαι άγρυπνος και να μην αγνοώ τα νοήματα του διαβόλου και των δαιμόνων του.
*
* *
Και ο γέροντας αποκρίθηκε και είπε:
- Εάν όσα είπαμε τα έχεις για παντοτινή μελέτη, μπορεί να βγεις από την άγνοια. Αλλά να κατανοήσεις, ότι όπως εσύ πειράζεσαι, έτσι πειράζεται και ο αδελφός σου. Αυτόν μεν που πειράζεται να συγχωρείς, αυτόν δε που πειράζει και προσπαθεί να σε οδηγήσει σε μίσος εναντίον αυτού που πειράζεται, ν’ αντισταθείς και να μην υπακούσεις στις πονηριές του. Και αυτό είναι εκείνο που λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην καθολική του επιστολή «Υποταγήτε τω Θεώ, αντίστητε δε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών» (Ιακ. 4, 7). Εάν, λοιπόν, όπως είπαμε, είσαι άγρυπνος και έχεις παντοτινή μελέτη όσα ειπώθηκαν, θα μπορέσεις να γνωρίσεις τον σκοπό του Κυρίου και των αποστόλων του, και τους μεν ανθρώπους ν’ αγαπάς και να συμπάσχεις μαζί τους, όταν κάνουν σφάλμα, τους δε πονηρούς δαίμονες συνεχώς να τους πολεμάς, με την αγάπη. Εάν, όμως, είμαστε χαύνοι, αμελείς και ράθυμοι και σέρνουμε τον λογισμό μας στις σαρκικές ηδονές, όχι τους δαίμονες, αλλά τον εαυτόν μας και τους αδελφούς μας πολεμούμε, τους δε δαίμονες λατρεύουμε με αυτά και μαχόμαστε με τους ανθρώπους για το χατίρι τους.
*
* *
Και ο αδελφός είπε:
- Έτσι είναι, γέροντα, από την αμέλειά μου πάντοτε βρίσκουν αφορμές εναντίον μου οι δαίμονες. Σε παρακαλώ, γέροντα, πες μου πως μπορώ ν’ αποκτήσω την εγρήγορση.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Η παντελής αμεριμνησία από τα γήινα και η συνεχής μελέτη της θείας Γραφής, φέρνει την ψυχή στον φόβο του Θεού. Ο δε φόβος του Θεού οδηγεί στην εγρήγορση. Τότε η ψυχή αρχίζει να βλέπει τους δαίμονες να την πολεμούν με τους λογισμούς και αμύνεται. Ο Δαβίδ έλεγε γι’ αυτά · «Και επείδεν ο οφθαλμός μου εν τοις εχθροίς μου» (Ψαλ. 53, 19). Σε αυτή την πάλη διέγειρε τους μαθητές του ο κορυφαίος των αποστόλων Πέτρος, και έλεγε · «Νήψατε, γρηγορήσατε, ότι ο αντίδικος υμών διάβολος, ως λέων ωρυόμενος περιπατεί, ζητών τίνα καταπίη · ώ αντίστητε στερεοί τη πίστει» (Α΄Πετρ. 5, 8). Ο δε Κύριος · « Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν» (Ματθ. 24, 41). Ο δε Εκκλησιαστής, λέγει · «Εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σέ, τόπον σου μη αφής» (Εκκλ. 10, 4). Τόπος δε του νου είναι η αρετή και η γνώση και ο φόβος τους Θεού. Ο δε θαυμαστός Απόστολος, που αγωνιζόταν γενναία και είχε μεγάλη εγρήγορση, έλεγε · «Εν σαρκί γάρ περιπατούντες, ου κατά σάρκα στρατευόμεθα. Τα γάρ όπλα της στρατειάς υμών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων · λογισμούς καθαιρούντες, και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού · και αιχμαλωτίζοντες παν νόημα εις την υπακοή του Χριστού · και εν ετάμω έχοντες εκδικήσαι πάσαν παρακοήν (Β Κορ. 10, 3-6). Εάν, λοιπόν, κι εσύ μιμηθείς τους αγίους, και με πόνο αφοσιωθείς στον Θεό, θ’ αποκτήσεις εγρήγορση.
- Αληθινά γέροντα, έτσι έχουν τα πράγματα και όχι αλλιώς. Γι’ αυτό και ο κύριος ανεχόταν όσα έπαθε από τους Ιουδαίους, βλασφημίες, κτυπήματα και όλα τ’ άλλα που υπέστη. Πονούσε μεν για εκείνους, επειδή αγνοούσαν ως πλανεμένοι, γι’ αυτό και είπε πάνω στον Σταυρό · «Πάτερ άφες αυτοίς ου γάρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23, 34). Επί του Σταυρού δε, θριάμβευσε κατά της πανουργίας και της απάτης του διάβολου και των αρχόντων του και αγωνιζόμενος, όπως είπες, μέχρι θανάτου για την εντολή της αγάπης μας χάρισε τη νίκη εναντίον τους. Σύντριψε την δύναμη του θανάτου και με την ανάστασή Του δώρισε σε όλη τον κόσμο την ζωή. Ευχήσου, όμως, για μένα, γέροντα, να μπορέσω τέλεια να γνωρίσω τον σκοπό του Κυρίου και των αποστόλων του και να έχω την δύναμη σε καιρό πειρασμών να είμαι άγρυπνος και να μην αγνοώ τα νοήματα του διαβόλου και των δαιμόνων του.
*
* *
Και ο γέροντας αποκρίθηκε και είπε:
- Εάν όσα είπαμε τα έχεις για παντοτινή μελέτη, μπορεί να βγεις από την άγνοια. Αλλά να κατανοήσεις, ότι όπως εσύ πειράζεσαι, έτσι πειράζεται και ο αδελφός σου. Αυτόν μεν που πειράζεται να συγχωρείς, αυτόν δε που πειράζει και προσπαθεί να σε οδηγήσει σε μίσος εναντίον αυτού που πειράζεται, ν’ αντισταθείς και να μην υπακούσεις στις πονηριές του. Και αυτό είναι εκείνο που λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος στην καθολική του επιστολή «Υποταγήτε τω Θεώ, αντίστητε δε τω διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών» (Ιακ. 4, 7). Εάν, λοιπόν, όπως είπαμε, είσαι άγρυπνος και έχεις παντοτινή μελέτη όσα ειπώθηκαν, θα μπορέσεις να γνωρίσεις τον σκοπό του Κυρίου και των αποστόλων του, και τους μεν ανθρώπους ν’ αγαπάς και να συμπάσχεις μαζί τους, όταν κάνουν σφάλμα, τους δε πονηρούς δαίμονες συνεχώς να τους πολεμάς, με την αγάπη. Εάν, όμως, είμαστε χαύνοι, αμελείς και ράθυμοι και σέρνουμε τον λογισμό μας στις σαρκικές ηδονές, όχι τους δαίμονες, αλλά τον εαυτόν μας και τους αδελφούς μας πολεμούμε, τους δε δαίμονες λατρεύουμε με αυτά και μαχόμαστε με τους ανθρώπους για το χατίρι τους.
*
* *
Και ο αδελφός είπε:
- Έτσι είναι, γέροντα, από την αμέλειά μου πάντοτε βρίσκουν αφορμές εναντίον μου οι δαίμονες. Σε παρακαλώ, γέροντα, πες μου πως μπορώ ν’ αποκτήσω την εγρήγορση.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Η παντελής αμεριμνησία από τα γήινα και η συνεχής μελέτη της θείας Γραφής, φέρνει την ψυχή στον φόβο του Θεού. Ο δε φόβος του Θεού οδηγεί στην εγρήγορση. Τότε η ψυχή αρχίζει να βλέπει τους δαίμονες να την πολεμούν με τους λογισμούς και αμύνεται. Ο Δαβίδ έλεγε γι’ αυτά · «Και επείδεν ο οφθαλμός μου εν τοις εχθροίς μου» (Ψαλ. 53, 19). Σε αυτή την πάλη διέγειρε τους μαθητές του ο κορυφαίος των αποστόλων Πέτρος, και έλεγε · «Νήψατε, γρηγορήσατε, ότι ο αντίδικος υμών διάβολος, ως λέων ωρυόμενος περιπατεί, ζητών τίνα καταπίη · ώ αντίστητε στερεοί τη πίστει» (Α΄Πετρ. 5, 8). Ο δε Κύριος · « Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν» (Ματθ. 24, 41). Ο δε Εκκλησιαστής, λέγει · «Εάν πνεύμα του εξουσιάζοντος αναβή επί σέ, τόπον σου μη αφής» (Εκκλ. 10, 4). Τόπος δε του νου είναι η αρετή και η γνώση και ο φόβος τους Θεού. Ο δε θαυμαστός Απόστολος, που αγωνιζόταν γενναία και είχε μεγάλη εγρήγορση, έλεγε · «Εν σαρκί γάρ περιπατούντες, ου κατά σάρκα στρατευόμεθα. Τα γάρ όπλα της στρατειάς υμών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων · λογισμούς καθαιρούντες, και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του Θεού · και αιχμαλωτίζοντες παν νόημα εις την υπακοή του Χριστού · και εν ετάμω έχοντες εκδικήσαι πάσαν παρακοήν (Β Κορ. 10, 3-6). Εάν, λοιπόν, κι εσύ μιμηθείς τους αγίους, και με πόνο αφοσιωθείς στον Θεό, θ’ αποκτήσεις εγρήγορση.
* * *
Και ο αδελφός είπε:
- Και τι πρέπει να κάνει κανείς, γέροντα, για να μπορέσει ν’ ασχολείται συνέχεια με τον Θεό;
Και αποκρίθηκε ο γέροντας.
- Αδύνατον, να είναι συνεχώς αφοσιωμένος ο νους στον Θεό, εάν πρώτα δεν αποκτήσει αυτές τις τρεις αρετές, την αγάπη δηλαδή, την εγκράτεια και την προσευχή. Η μεν αγάπη ημερεύει το θυμό, η δε εγκράτεια μαραίνει την επιθυμία και η προσευχή χωρίζει τον νου απ’ όλα τα νοήματα και τον παρουσιάζει γυμνό ενώπιον του Θεού. Αυτές οι τρεις αρετές είναι συμπεριληπτικές όλων των άλλων, και χωρίς αυτές δεν έχει τη δύναμη ο νους ν’ αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στον Θεό.
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΑΠΟΦΑΣΗ-ΣΚΑΝΔΑΛΟ_______Από τον άμβωνα του Μητροπολιτικού Ναού της Φανερωμένης Αιγίου το πρωΐ της Κυριακῆς 15ης Μαρτίου ε.ἔ. εθεώρησα αναγακίο να αναφερθώ στην πρόσφατη Απόφαση – σκάνδαλο του Πρωτοβαθμίου Συνοδικού δι’ Αρχιερείς Δικαστηρίου, διά της οποίας ο ανακρτικός φάκελλος του Μητροπολίτου πρ. Αττικής κ. Παντελεήμονος ετέθη στο Αρχείο, και να ενημερώσω τό χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Επισκοπής μου επί του ζητήματος τούτου. Με αἴσθημα ηυξημένης ευθύνης είπα τά εξής:
«Αισθάνομαι όχι μόνο ψυχική οδύνη αλλά και αγανάκτηση για την γνωστή Απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου, διά της οποίας άνοιξε μια ακόμη περίοδος περιπετειών για την Εκκλησία μας. Διαισθάνομαι ότι μετά την Απόφαση αυτή η Εκκλησία μας εισέρχεται σε νέες περιπέτειες. Θλίβομαι και δακρύζω, διότι εξ αιτίας μας τό όνομα του Κυρίου βλασφημείται, η δε Αγία μας Εκκλησία για μια ακόμη φορά τραυματίζεται, αλλά τη φορά αυτή εξ αιτίας ημών των Ιεραρχών. Αυτό σημαίνει, ότι η κρίση θεσμών και αξιών, η οποία χαρακτηρίζει την εποχή μας, έφθασε πιά και στην Διοίκηση της Εκκλησίας μας, έφθασε στην κορυφή. Αγγίζει τούς Ιεράρχες! Με κανένα τρόπο δεν μπορώ να δικαιολογήσω τήν άδικη και χαριστική αυτή Απόφαση των επτά Συνοδικών-Μελών του Συνοδικού Δικαστηρίου. Θρηνώ καί οδύρομαι για το ολίσθημά τους. Ετραυμάτισαν τις ψυχές μας και εσκανδἀλισαν το σύνολο των πιστών! Εδημιούργησαν κρίση μέσα στους κόλπους της Ιεραρχίας. Εισήλθαμε πιά σε περίοδο αναταράξεων. Η Απόφαση των επτά δεν εξυπηρετεί ούτε τον ίδιο τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα. Διότι τώρα, αντί να γίνεται λόγος για οικονομικά σκάνδαλα, θα γίνεται συζήτηση για υποθετικά ή πραγματικά ηθικά σκάνδαλα! Κάποιες μαγνητοταινίες κυκλοφορούν ήδη ευρέως στο διαδίκτυο. Πολύ φοβούμαι, ὀτι οι επτά Μητροπολιτες, που εκαυχήθησαν για την απαλλαγή, αντί να λυτρώσουν, τελικά έκαψαν τον υπόδικο Μητροπολίτη! Ο Κύριος ας μας ελεήση.
______Σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για την άστοχη αυτή Συνοδική Απόφαση από αύριο το πρωΐ και μέχρι το Πάσχα η Βυζαντινή Σημαία στο Επισκοπείο μας θα κυματίζει μεσί-στεια. Θα φανερώνει τά δάκρυα που αναβλύζουν μυστικά στα βάθη της ψυχής μας όλες αυτές της ημέρες».
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
«Αισθάνομαι όχι μόνο ψυχική οδύνη αλλά και αγανάκτηση για την γνωστή Απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου, διά της οποίας άνοιξε μια ακόμη περίοδος περιπετειών για την Εκκλησία μας. Διαισθάνομαι ότι μετά την Απόφαση αυτή η Εκκλησία μας εισέρχεται σε νέες περιπέτειες. Θλίβομαι και δακρύζω, διότι εξ αιτίας μας τό όνομα του Κυρίου βλασφημείται, η δε Αγία μας Εκκλησία για μια ακόμη φορά τραυματίζεται, αλλά τη φορά αυτή εξ αιτίας ημών των Ιεραρχών. Αυτό σημαίνει, ότι η κρίση θεσμών και αξιών, η οποία χαρακτηρίζει την εποχή μας, έφθασε πιά και στην Διοίκηση της Εκκλησίας μας, έφθασε στην κορυφή. Αγγίζει τούς Ιεράρχες! Με κανένα τρόπο δεν μπορώ να δικαιολογήσω τήν άδικη και χαριστική αυτή Απόφαση των επτά Συνοδικών-Μελών του Συνοδικού Δικαστηρίου. Θρηνώ καί οδύρομαι για το ολίσθημά τους. Ετραυμάτισαν τις ψυχές μας και εσκανδἀλισαν το σύνολο των πιστών! Εδημιούργησαν κρίση μέσα στους κόλπους της Ιεραρχίας. Εισήλθαμε πιά σε περίοδο αναταράξεων. Η Απόφαση των επτά δεν εξυπηρετεί ούτε τον ίδιο τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα. Διότι τώρα, αντί να γίνεται λόγος για οικονομικά σκάνδαλα, θα γίνεται συζήτηση για υποθετικά ή πραγματικά ηθικά σκάνδαλα! Κάποιες μαγνητοταινίες κυκλοφορούν ήδη ευρέως στο διαδίκτυο. Πολύ φοβούμαι, ὀτι οι επτά Μητροπολιτες, που εκαυχήθησαν για την απαλλαγή, αντί να λυτρώσουν, τελικά έκαψαν τον υπόδικο Μητροπολίτη! Ο Κύριος ας μας ελεήση.
______Σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για την άστοχη αυτή Συνοδική Απόφαση από αύριο το πρωΐ και μέχρι το Πάσχα η Βυζαντινή Σημαία στο Επισκοπείο μας θα κυματίζει μεσί-στεια. Θα φανερώνει τά δάκρυα που αναβλύζουν μυστικά στα βάθη της ψυχής μας όλες αυτές της ημέρες».
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΑ
Ο αγαπητός μας κ. Σπ. Γκ. από τη Σύρο μας απέστειλε ένα βιντεοκλίπ με τίτλο:
"εξολοθρευτής δασὠν". Ευχαριστώ τον αποστολέα καί σας χαρίζω το βιντεοκλίπ.
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009
ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ-ΣΥΝΕΧΕΙΑ
"ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ"
Μέρος 3ον
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μέσα στο πνευματικό κλίμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής συνεχίζουμε την παρουσίαση του έργου του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «Λόγος Πνευματικός» και σας προσφέρουμε το τρίτο μέρος του που πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσει στον πνευματικό μας αγώνα αυτής της αγωνιστικής περιόδου για κάθε χριστιανό.
Β΄Κυριακή των Νηστειών, 15 Μαρτίου 2009
*******
Και ο αδελφός είπε:
- Γέροντα, να, τα εγκατέλειψα όλα, συγγενείς, περιουσία, απόλαυση και την δόξα του κόσμου, και τίποτα δεν έχω σε αυτή τη ζωή εκτός του σώματος, και όμως, τον αδελφόν μου που με μισεί και με αποστρέφεται δεν μπορώ ν’ αγαπήσω, μολονότι πιέζω τον εαυτό μου να μην ανταποδώσει κακία στην ενέργεια του κακού. Πες μου, τι οφείλω να κάνω για να μπορέσω να τον αγαπήσω με την καρδιά μου αυτόν ή και όποιον άλλο, που με θλίβει και μ’ επιβουλεύεται με οποιοδήποτε τρόπο.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Αδύνατον ν’ αγαπήσει κάποιος αυτόν που τον θλίβει, ακόμα κι αν φαίνεται ότι αρνήθηκε την ύλη του κόσμου, εάν δεν γνωρίσει αληθινά τον σκοπό του Κυρίου. Εάν μπορέσει να γνωρίσει τον Κύριο, που του χάρισε τον εαυτό Του, και σπεύσει να περιπατήσει σύμφωνα με Αυτόν, τότε θα μπορέσει ν’ αγαπήσει με την καρδιά του αυτόν που τον μισεί και τον θλίβει, όπως και οι απόστολοι, αφού γνώρισαν αγάπησαν.
- Γέροντα, να, τα εγκατέλειψα όλα, συγγενείς, περιουσία, απόλαυση και την δόξα του κόσμου, και τίποτα δεν έχω σε αυτή τη ζωή εκτός του σώματος, και όμως, τον αδελφόν μου που με μισεί και με αποστρέφεται δεν μπορώ ν’ αγαπήσω, μολονότι πιέζω τον εαυτό μου να μην ανταποδώσει κακία στην ενέργεια του κακού. Πες μου, τι οφείλω να κάνω για να μπορέσω να τον αγαπήσω με την καρδιά μου αυτόν ή και όποιον άλλο, που με θλίβει και μ’ επιβουλεύεται με οποιοδήποτε τρόπο.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Αδύνατον ν’ αγαπήσει κάποιος αυτόν που τον θλίβει, ακόμα κι αν φαίνεται ότι αρνήθηκε την ύλη του κόσμου, εάν δεν γνωρίσει αληθινά τον σκοπό του Κυρίου. Εάν μπορέσει να γνωρίσει τον Κύριο, που του χάρισε τον εαυτό Του, και σπεύσει να περιπατήσει σύμφωνα με Αυτόν, τότε θα μπορέσει ν’ αγαπήσει με την καρδιά του αυτόν που τον μισεί και τον θλίβει, όπως και οι απόστολοι, αφού γνώρισαν αγάπησαν.
*
* *
Και είπε ο αδελφός:
- Γνώρισέ μου σε παρακαλώ, γέροντα, ποιος ήταν ο σκοπός του Κυρίου.
Και είπε ο γέροντας:
- Αν θέλεις να γνωρίσει τον σκοπό του Κυρίου, άκουσε με σύνεση. Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, ενώ από την φύση Του υπάρχει Θεός καταδέχθηκε να γίνει άνθρωπος από φιλανθρωπία. Γεννήθηκε από γυναίκα, και «υπό νόμον εγένετο» κατά το θείο Απόστολο με σκοπό, αφού φυλάξει την εντολή ως άνθρωπος, ν’ ανατρέψει την αρχαία κατάρα του Αδάμ. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ο Κύριος, ότι όλος ο νόμος και οι προφήτες στηρίζονται στις δύο εντολές του νόμου, στο «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Μαρκ. 12,30), αυτά έσπευσε από την αρχή μέχρι το τέλος να φυλάξει, κατά το ανθρώπινον. Αυτός δε, που απάτησε τον άνθρωπον από την αρχή, και γι’ αυτό κατείχε την δύναμη του Θανάτου, ο διάβολος δηλαδή, βλέποντας Αυτόν κατά το βάπτισμα να μαρτυρείται από τον Πατέρα και να δέχεται ως άνθρωπος, από τους ουρανούς το συγγενές Άγιον Πνεύμα και να έρχεται στην έρημο για να πειρασθεί από αυτόν, ανασυγκροτήθηκε και έστρεψε όλον τον πόλεμο εναντίον Του, αποβλέποντας με ποιο τρόπο θα μπορέσει να κάνει Αυτόν να προτιμήσει την ύλη του κόσμου από την αγάπη προς τον Θεό. Είχε την πείρα ο διάβολος, ότι αυτά τα τρία είναι που κλονίζουν τον άνθρωπο, εννοώ τα φαγητά, τα χρήματα και τη δόξα, και με τα οποία συνεχώς στο βάραθρο της απωλείας γκρεμίζει τον άνθρωπο. Σε αυτά, λοιπόν, τα τρία τον πείραξε στην έρημο, από τα οποία ο Κύριος αναδείχθηκε ανώτερος και διέταξε τον διάβολο, λέγοντας «ύπαγε οπίσω μου» (Ματθ. 4,10).
- Γνώρισέ μου σε παρακαλώ, γέροντα, ποιος ήταν ο σκοπός του Κυρίου.
Και είπε ο γέροντας:
- Αν θέλεις να γνωρίσει τον σκοπό του Κυρίου, άκουσε με σύνεση. Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, ενώ από την φύση Του υπάρχει Θεός καταδέχθηκε να γίνει άνθρωπος από φιλανθρωπία. Γεννήθηκε από γυναίκα, και «υπό νόμον εγένετο» κατά το θείο Απόστολο με σκοπό, αφού φυλάξει την εντολή ως άνθρωπος, ν’ ανατρέψει την αρχαία κατάρα του Αδάμ. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ο Κύριος, ότι όλος ο νόμος και οι προφήτες στηρίζονται στις δύο εντολές του νόμου, στο «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Μαρκ. 12,30), αυτά έσπευσε από την αρχή μέχρι το τέλος να φυλάξει, κατά το ανθρώπινον. Αυτός δε, που απάτησε τον άνθρωπον από την αρχή, και γι’ αυτό κατείχε την δύναμη του Θανάτου, ο διάβολος δηλαδή, βλέποντας Αυτόν κατά το βάπτισμα να μαρτυρείται από τον Πατέρα και να δέχεται ως άνθρωπος, από τους ουρανούς το συγγενές Άγιον Πνεύμα και να έρχεται στην έρημο για να πειρασθεί από αυτόν, ανασυγκροτήθηκε και έστρεψε όλον τον πόλεμο εναντίον Του, αποβλέποντας με ποιο τρόπο θα μπορέσει να κάνει Αυτόν να προτιμήσει την ύλη του κόσμου από την αγάπη προς τον Θεό. Είχε την πείρα ο διάβολος, ότι αυτά τα τρία είναι που κλονίζουν τον άνθρωπο, εννοώ τα φαγητά, τα χρήματα και τη δόξα, και με τα οποία συνεχώς στο βάραθρο της απωλείας γκρεμίζει τον άνθρωπο. Σε αυτά, λοιπόν, τα τρία τον πείραξε στην έρημο, από τα οποία ο Κύριος αναδείχθηκε ανώτερος και διέταξε τον διάβολο, λέγοντας «ύπαγε οπίσω μου» (Ματθ. 4,10).
*
* *
Αυτό είναι το γνώρισμα της αγάπης προς τον Θεό, της οποίας την εντολή δεν μπόρεσε να τον πείσει να την παραβεί, με όσα του πρότεινε. Έτσι, όταν γύρισε στον κόσμο ο Kύριος για να εκπληρώσει την εντολή της προς τον πλησίον αγάπης, αγωνιζόταν με όσα εμηχανεύετο να τον κάμει να την παραβεί, χρησιμοποιώντας τους παράνομους Ιουδαίους. Δίδασκε ο Κύριος τους δρόμους της ζωής και με τα έργα φανέρωνε την ουράνια πολιτεία. Μιλούσε για την ανάσταση των νεκρών. Υπέσχετο σε όσους πιστεύουν, την αιώνια ζωή και την βασιλεία των ουρανών. Απειλούσε τους απίστους με αιώνια κόλαση και για βεβαίωση των όσων έλεγε έκανε και τις παράδοξες θεοσημείες. Χάρη όλων αυτών υποκινούσε, ο διάβολος, τους παρανόμους Γραμματείς και Φαρισαίους να τον επιβουλεύονται με πολλούς τρόπους, για να μη μπορέσει, καθώς νόμιζε, να υποφέρει τους πειρασμούς και να εκτραπεί σε μίσος εναντίον όσων Τον επιβουλεύονταν. Έτσι θα κατόρθωνε τον σκοπό του ο πονηρός, με το να τον έκανε φανερά παραβάτη της εντολής της αγάπης προς τον πλησίον.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ κ. ΣΗΜΑΤΗ
Διαψεύδω με τον πιό κατηγορηματικό τρόπο όσα αναφέρονται στο πρόσδωπό μου καί περιέχονται στο παρακάτω απόσπασμα-τμῆμα αναφοράς που προσυπογράφει καί ο κ. Σημάτης. Στοιχειώδης εντιμότης επιβάλλει πρίν δημοσιεύσουμε μια είδηση να προσπαθήσουμε να την επαληθεύσουμε. Ουδέποτε και υπό ουδενός ερωτήθηκα να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω την κατωτέρω πληροφορία, την οποία καί πάλι ΔΙΑΨΕΥΔΩ! Ούτε ο κ. Σημάτης ούτε καί το RNN με ηρώτησαν!
......Σύμφωνα με το πρακτορείο RNN, πέντε μητροπολίτες της «Ιεράς» Συνόδου, προωθούσαν την επιστροφή του Παντελεήμονα. Αυτοί ήσαν κατά το δημοσίευμα, «ο Τρίκης κ. Αλέξιος, ο θερμότερος υποστηρικτής του, και ακολούθησαν οι Μητροπολίτες Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος και ο προεδρεύων Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Προκόπιος».
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
13 Μαρτίου 2009
......Σύμφωνα με το πρακτορείο RNN, πέντε μητροπολίτες της «Ιεράς» Συνόδου, προωθούσαν την επιστροφή του Παντελεήμονα. Αυτοί ήσαν κατά το δημοσίευμα, «ο Τρίκης κ. Αλέξιος, ο θερμότερος υποστηρικτής του, και ακολούθησαν οι Μητροπολίτες Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος, Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος και ο προεδρεύων Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Προκόπιος».
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
13 Μαρτίου 2009
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009
ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
"ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ"
Μέρος 2ον
Μέρος 2ον
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μέσα στο πνευματικό κλίμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής συνεχίζουμε την παρουσίαση του έργου του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «Λόγος Πνευματικός» και σας προσφέρουμε το δεύτερο μέρος του που πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσει στον πνευματικό μας αγώνα αυτής της αγωνιστικής περιόδου για κάθε χριστιανό.
Μέσα στο πνευματικό κλίμα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής συνεχίζουμε την παρουσίαση του έργου του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού «Λόγος Πνευματικός» και σας προσφέρουμε το δεύτερο μέρος του που πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσει στον πνευματικό μας αγώνα αυτής της αγωνιστικής περιόδου για κάθε χριστιανό.
Κυριακή της Ορθοδοξίας, 8 Φεβρουαρίου 2009
__________
Και ο αδελφός είπε:
- Αλλά γέροντα πολλές είναι οι εντολές του Κυρίου και ποιος μπορεί να τις έχει όλες κατά νου για να μπορέσει ν’ αγωνιστεί για όλες; Καθόσον μάλιστα εγώ είμαι μικρός στο μυαλό; Θα ήθελα ν’ ακούσω ένα σύντομο λόγο, ώστε να κρατήσω αυτόν και με αυτόν να σωθώ.
__________
Και ο αδελφός είπε:
- Αλλά γέροντα πολλές είναι οι εντολές του Κυρίου και ποιος μπορεί να τις έχει όλες κατά νου για να μπορέσει ν’ αγωνιστεί για όλες; Καθόσον μάλιστα εγώ είμαι μικρός στο μυαλό; Θα ήθελα ν’ ακούσω ένα σύντομο λόγο, ώστε να κρατήσω αυτόν και με αυτόν να σωθώ.
_ Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Μολονότι, αδερφέ, είναι πολλές, όμως ανακεφαλαιώνονται σ’ ένα λόγο, στο, «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου · και τον πλησίον σου ως σε αυτόν» (Μαρκ. 12, 30). Εκείνος που αγωνίζεται να κρατήσει αυτόν τον λόγο, κατορθώνει όλες τις εντολές μαζί. Είναι αδύνατον αν δεν χωρίσει κανείς τον εαυτό του, όπως είπαμε, από την επιθυμία των υλικών, ν’ αγαπήσει γνήσια ή τον Θεόν ή τον πλησίον. Επειδή είναι ασυμβίβαστα η επιθυμία της ύλης και η αγάπη προς τον Θεόν. Και είναι αυτό, που λέγει ο Κύριος· «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6,24). Και · «Ουδείς δύναται Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Λουκ. 16,13). Διότι όσον ο νους μας προσκολλάται στα πράγματα του κόσμου, τόσον υποδουλώνεται σε αυτά και έτσι παραβαίνει και καταφρονεί την εντολή του Θεού.
******
Και ο αδελφός είπε:
- Ποια πράγματα λέγεις γέροντα;
Και ο γέρων απεκρίθη:
- Φαγητά, χρήματα, κτήματα, δόξα, συγγενείς και τα παρόμοια.
Και ο αδελφός είπε:
- Πες μου, γέροντα, ο Θεός δεν τα δημιούργησε αυτά και τα έδωσε στους ανθρώπους να τα χρησιμοποιούν; Και πως δίνει εντολή να μη τα επιθυμούμε;
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Είναι φανερόν ότι ο Θεός τα δημιούργησε και τα έδωσε σε χρήση στους ανθρώπους. Και είναι όλα καλά όσα έγιναν από τον Θεό, με σκοπό, αφού τα χρησιμοποιήσουμε σωστά, να ευαρεστήσουμε τον Θεό. Αλλά εμείς είμαστε ασθενείς και με υλικό φρόνημα. Έτσι προτιμήσαμε τα υλικά από την εντολή της αγάπης και επιθυμούντες αυτά αντιμαχόμεθα με τους ανθρώπους. Έχουμε υποχρέωση απ’ όλα τα ορατά, ακόμα και από αυτό το σώμα, να προτιμήσουμε την αγάπη σε κάθε άνθρωπο. Αυτή είναι γνώρισμα της αγάπης προς τον Θεό, καθώς ό ίδιος ο κύριος το φανερώνει στα Ευαγγέλια · «Ο αγαπών εμέ, λέγει, τας εντολάς μου τηρήσει» (Ιω. 14,15). Ποια είναι η εντολή, που άμα την τηρήσουμε, θα έρθουμε στην αγάπη Του; Άκουσε τον ίδιο που λέγει · «Αυτή δε έστιν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ιω. 15,12). Προσέχεις ότι, η μεταξύ μας αγάπη, οδηγεί στην αγάπη του Θεού, η οποία είναι το πλήρωμα κάθε εντολής του Θεού; Γι’ αυτό το λόγο, προτρέπει, να μην επιθυμεί αυτά, αλλά και ν’ αρνηθεί όλα τα πράγματα αυτού του κόσμου, όποιος θέλει και επιθυμεί να μαθητεύσει σ’ Αυτόν.
*******
Και ο αδελφός είπε:
- Επειδή είπες, γέροντα, ότι πρέπει απ’ όλα τα ορατά, ακόμα και από αυτό το σώμα, να προτιμήσουμε την αγάπη σε κάθε άνθρωπο, πως μπορώ ν’ αγαπήσω αυτόν που με μισεί και με αποστρέφεται; Αν δε και με φθονεί και με κατηγορεί και μηχανεύεται πονηρίες εις βάρος μου και θέλει το κακό μου, πως μπορώ να τον αγαπήσω; Από φυσικού του, γέροντα, μου φαίνεται αυτό αδύνατον, εφ’ όσον το πάθος της λύπης αναγκάζει, κατά φυσικό τρόπο, ν’ αποστρεφόμεθα αυτόν που μας λυπεί.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Για τα ερπετά και τα θηρία που οδηγούνται από την φύση τους, πράγματι είναι αδύνατον να μην αμυνθούν, με όση δύναμη έχουν, σε αυτό που τους καταπονεί. Γι’ αυτούς, όμως, που έχουν κτισθεί κατ’ εικόνα Θεού και οδηγούνται από τη λογική και έχουν καταξιωθεί να γνωρίζουν τον Θεό και έχουν δεχθεί από Αυτόν νόμο, είναι δυνατόν να μην αποστρέφονται αυτούς που τους λυπούν και ν’ αγαπούν όσους τους μισούν. Γι’ αυτό το λόγο και ο Κύριος, «Αγαπάτε, λέγει, τούς εχθρούς υμών · καλώς ποιείτε, τοις μισούσιν υμάς» (Ματθ. 5,44) και τα εξής. Φανερόν είναι ότι δίνει την εντολή όχι ως αδύνατη αλλ’ ως δυνατή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να τιμωρήσει αυτόν που την παραβαίνει. Το φανερώνει ο Κύριος και αυτά τα έργα Του, που μας έδειξε, επίσης και οι μαθητές του όλοι, που αγωνίσθησαν μέχρι θανάτου για την αγάπη προς τον πλησίον και προσευχήθηκαν με πόθο και θέρμη γι’ αυτούς που τους σκότωσαν. Επειδή, όμως είμαστε φιλόϋλοι και φιλήδονοι και προτιμούμε αυτά περισσότερο από την εντολή, γι’ αυτό και δεν έχουμε την δύναμη ν’ αγαπήσουμε όσους μας μισούν, επιπλέον εξ αιτίας αυτών πολλές φορές αποστρεφόμεθα και αυτούς που μας αγαπούν, και έτσι γινόμαστε χειρότεροι από τα θηρία και τα ερπετά. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε τα ίχνη του Θεού, ούτε τον σκοπό Του να γνωρίσουμε μπορούμε, για να πάρουμε δύναμη.
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
ΤΟ ΕΥΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ!
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ!
Πόσο παρεξηγημένη είναι η τάξις της νηστείας! Από μέσο ασκήσεως, έγινε αυτοσκοπός! Από βοηθητικό μέσο, για την βίωση των αρετών, έγινε η ίδια αρετή!
Ένα κείμενο του 4ου αι., που μας παρέδωσε ο Μοναχός Ευάγριος ο Ποντικός, οριοθετεί, σωστά νοίζω, το εύρος και το βάθος της νηστείας. Μας το απέστειλε ο αγαπητός συνεργάτης Ν.Μ. Είναι θαυμάσιο αυτό το πατερικό κείμενο. Κάνει μεγάλη εντύπωση η πλατιά σκέψη του συγγραφέα. Το άθλημα της Νηστείας δεν μπαίνει ως αυτοσκοπός. Έχει τις εξαιρέσεις του. Δεν καταπιέζει τον άνθρωπο. Τον ελευθερώνει. Και λειτουργεί μέσα σε ατμόσφαιρα έμπνευσης και ελευθερίας, όχι ως στυγνός καταπιεστικός νόμος.
Σας το παραδίδω με αγάπη Χριστού.
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Παρασκευή, 06 Φεβρουαρίου 2009
*************
Πόσο παρεξηγημένη είναι η τάξις της νηστείας! Από μέσο ασκήσεως, έγινε αυτοσκοπός! Από βοηθητικό μέσο, για την βίωση των αρετών, έγινε η ίδια αρετή!
Ένα κείμενο του 4ου αι., που μας παρέδωσε ο Μοναχός Ευάγριος ο Ποντικός, οριοθετεί, σωστά νοίζω, το εύρος και το βάθος της νηστείας. Μας το απέστειλε ο αγαπητός συνεργάτης Ν.Μ. Είναι θαυμάσιο αυτό το πατερικό κείμενο. Κάνει μεγάλη εντύπωση η πλατιά σκέψη του συγγραφέα. Το άθλημα της Νηστείας δεν μπαίνει ως αυτοσκοπός. Έχει τις εξαιρέσεις του. Δεν καταπιέζει τον άνθρωπο. Τον ελευθερώνει. Και λειτουργεί μέσα σε ατμόσφαιρα έμπνευσης και ελευθερίας, όχι ως στυγνός καταπιεστικός νόμος.
Σας το παραδίδω με αγάπη Χριστού.
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Παρασκευή, 06 Φεβρουαρίου 2009
*************
"Με ὀλη σου τη δύναμη να νηστεύεις μπροστά στον Θεό. Η νηστεία αυτή θα καθαρίσει τις ανομίες και τις αμαρτίες σου συμμορφώνει την ψυχή, αγιάζει το φρόνημα, διώχνει τους δαίμονες και μας αξιώνει να πλησιάζουμε τον Θεό. Αν φας μια φορά την ημέρα μη θελήσεις και δεύτερη, για να μη γίνεις πολυδάπανος και για να μη κλονιστεί το φρόνημά σου. Έτσι θα σου μείνει περιουσία για να κάνεις αγαθοεργίες και θα νεκρώσεις τα πάθη του δικού σου σώματος. Κι αν τύχει να συναντηθείς με αδελφούς και χρειαστεί να φας και δύο και τρεις φορές, μη στενοχωρηθείς, αλλά αντιθέτως να χαρείς που υπάκουσες σε μια ανάγκη και να ευχαριστείς τον Θεό που ακολούθησες τον νόμο της αγάπης και που ο ίδιος ο Θεός θ’ αναλάβει τη διαχείριση της ζωής σου. Και ακόμη θα συμβεί κάποτε να αρρωστήσεις και να χρειαστεί να φας δύο, τρεις ή πολλές φορές, αλλά μη λυπηθείς· δεν είναι ανάγκη να συνεχίζεις τους κόπους της άσκησης και σε καιρό αρρώστιας αλλά να υποχωρείς σε μερικά για να μπορέσεις ακριβώς να συνεχίσεις την άσκησή σου. Όσο για την αποχή από ορισμένες τροφές, ο λόγος του Θεού καμία δεν απαγόρευσε αλλά είπε: “σας έδωσα τα πάντα σαν να είναι λάχανα να τρώτε χωρίς δισταγμό”, και “δεν είναι τα φαγητά αυτά που μολύνουν τον άνθρωπο”. Η αποχή λοιπόν από ορισμένα φαγητά είναι δική μας επιλογή και άσκηση της ψυχής" (βλ. Αντιρρητικόν, Migne PG 40, 1271-7).
Να τώρα και ένα κείμενο του Πρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ, για το ζήτημα της νηστείας. Ένα ζήτημα, από το οποίο δυστυχώς δεν εξαιρούνται ούτε οι δήθεν «συνειδητοποιημένοι» χριστιανοί:
Να τώρα και ένα κείμενο του Πρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ, για το ζήτημα της νηστείας. Ένα ζήτημα, από το οποίο δυστυχώς δεν εξαιρούνται ούτε οι δήθεν «συνειδητοποιημένοι» χριστιανοί:
«Η κοινή αντίληψη για τη νηστεία δείχνει μια ριζική ακατανοησία του πράγματος. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αυτή καθαυτή η νηστεία σαν αποφυγή από μέρους μας αυτής, ή εκείνης της τροφής, ή σαν αποστέρηση του εαυτού μας από αυτό ή εκείνο το φαγητό για σκοπούς τιμωρίας. Η νηστεία δεν είναι παρά μόνο μια δοκιμασμένη μέθοδος για να πετύχουμε τα αναγκαία αποτελέσματα, όπως, μέσω εξάντλησης του σώματος, να επιτύχουμε εκλέπτυνση των μυστικών πνευματικών ικανοτήτων μας, που συσκοτίστηκαν από το γεγονός ότι φέρουμε σάρκα, και έτσι να διευκολύνουμε την προσέγγιση μας στον Θεό».
(Βλ. Πρεσβ. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ, Πνευματικά Κεφάλαια: Σημειώματα φιλοκαλικής αυτογνωσίας,/΄Εκδοσις ΤΗΝΟΣ 1993)
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Η ΩΡΑΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ!
____Ο Παράδεισος, η χαμένη πατρίδα μας, αλλ όχι βέβαια και η χαμένη ελπίδα μας, είναι το ζητούμενο στη ζωή μας. Δηλ. πρέπει να είναι η καθημερινή φροντίδα μας. Αλλά δυστυχώς δεν είναι! Μας απορροφά η χθαμαλότης των καθημερινών απολαύσεων, όπως το χρήμα, η δόξα, η ματαιοδοξία, το φαγητό, το ποτό, η απόλαυση, η ηδονή, η σάρκα...το χώμα και ξεχνάμε, "ότι ούκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν", όπως έλεγεν ο Απ. Παύλος.
____Για την ωραιότητα του Παραδείσου ωμίλησε το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής, κατά τη διάρκεια του Κατανυκτικού Εσπερινού, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. π. Ιερώνυμος Κάρμας, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγ. Σπηλαίου.
Παραθέτουμε την ομιλία σαν ένα ερέθισμα για να σκεπτώμαστε την χαμένη Πατρίδα, τον Ουρανό, τόν Παράδεισο, το δρόμο της οποίας ἀνοιξε ο δι ημάς Σταυρωθείς καί Αναστάς Χριστός, ο Σωτήρ του κόσμου.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Καθαρή Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 2009
____Για την ωραιότητα του Παραδείσου ωμίλησε το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής, κατά τη διάρκεια του Κατανυκτικού Εσπερινού, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. π. Ιερώνυμος Κάρμας, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγ. Σπηλαίου.
Παραθέτουμε την ομιλία σαν ένα ερέθισμα για να σκεπτώμαστε την χαμένη Πατρίδα, τον Ουρανό, τόν Παράδεισο, το δρόμο της οποίας ἀνοιξε ο δι ημάς Σταυρωθείς καί Αναστάς Χριστός, ο Σωτήρ του κόσμου.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Καθαρή Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 2009
********
«Εκάθησεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδήρετο. Οίμοι, τον απάτην πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα και δόξης μακρυνθέντα! οίμοι, τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ’ ω Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολ-αύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην, εις γην γαρ απελεύσομαι, εξ’ής και προσελήφθην».
Στην υμνογραφία της Κυριακής της Τυροφάγου η της Τυρινής όπως αποκαλείται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, αναφέρεται το πρώτο θλιβερό γεγονός, που έγινε όταν άρχισε η ζωή στη γη, με την έξωση δηλαδή των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Εξ’ αιτίας αυτού του γεγονότος περιγράφεται ακόμα όχι μόνο ο πόνος και τα δάκρυα του Αδάμ ο οποίος καθήμενος απέναντι του παραδείσου έκλαιε και ωδήρετο γι’ αυτό που έχασε από την ανυπακοή του στο θέλημα του Θεού, αλλά σκιαγραφείται με τα κατανυκτικότερα τροπάρια της εκκλησιαστικής υμνολογίας μας και ο πόνος ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους.
Ο Αδάμ, ο πατέρας της οικουμένης, εγνώριζε στον Παρά-δεισο την γλυκύτητα της θεϊκής αγάπης. Μετά την έξωσή του όμως από αυτόν για το αμάρτημά του, εγκαταλελειμμένος από την αγάπη του Θεού, θλιβόταν πικρά και οδυρόταν με βαθείς στεναγμούς. Η ψυχή του βασανιζόταν με τη σκέψη: «ελύπησα τον αγαπημένο μου Θεο».
Δεν πονούσε τόσο και δεν μετάνοιωνε, επειδή έχασε την Εδέμ και το κάλλος της, όσο εστενοχωρείτο για την απώλεια της θείας αγάπης η οποία ελκύει την ψυχή στο Θεο. Βασανιζόταν κι οδυρόταν στη γη ο Αδάμ γιατί η γη δεν του έδινε χαρά. Νοσταλγούσε το Θεο κι εφώναζε: «Διψά η ψυχή μου τον Κυριο και Τον αναζητώ με δάκρυα. Πως να μην Τον ζητώ; Όταν ήμουν μαζί Του, αγαλλόταν ειρηνικά η ψυχή μου και ήμουν απρόσιτος για τούς εχθρούς. Τωρα όμως απέκτησε εξουσία πάνω μου το πονηρό πνεύμα και κλονίζει και τυραννεί την ψυχή μου. Γι᾽αυτό λυώνει η ψυχή μου για τον Κυριο μέχρι θανάτου. Ελέησόν με ο Θεός, το παραπεσόν Σου πλάσμα».
Μέ δέος άκουγε όλη η έρημος τούς στεναγμούς του. Τα ζώα και τα πουλιά σιωπούσαν από θλίψη. Κι ο Αδάμ οδυρόταν κι έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα από το πρόσωπό του κι έπεφταν στο στήθος του και στη γη, γιατί με το αμάρτημά του στερή-θηκαν όλοι την ειρήνη και την αγάπη του Θεού.
Εμείς οι Χριστιανοί Σεβασμιώτατε Πάτερ, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί, για να έχουμε μια πρώτη γεύση παρηγοριάς, ενθυμούμεθα τον Απόστολο Παύλο ο οποίος λέγει:«ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ' 14).
Μια από τις υποσχέσεις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού την οποία έδωσε στούς αγίους Μαθητές και Αποστόλους Του ήταν: «Πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε» (Ιωάν. ιδ' 2-3).
Ο Ίδιος ο Κυριος προσευχόμενος, ζητεί από τον επ-ουράνιο Θεο και Πατέρα Του: «Θελω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ᾽ εμού ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι» (Ιωάν. ιζ' 24).
Την ωραιότητα του Παραδείσου είδε και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος οδηγηθείς πρώτα έως τρίτου ουρανού και από αυτόν πάλι στον Παράδεισο ανέβη σε μυστικώτατους πνευματικούς χώρους και αποκαλύψεις βαθύτερες της υπερ-ουσίου Θεότητος. Ο θείος και Ευαγγελιστής Ιωάννης είδε τον μακάριον αυτόν τόπον της αιωνίου καταπαύσεώς μας, τον Παράδεισο, και τον περιγράφει στα κεφάλαια κα' και κβ' της Αποκαλύψεως. Άκουσε δε ο απόστολος της αγάπης από του στόματος του Θεού ότι: «ο νικών κληρονομήσει ταύτα» (Αποκ. κα' 7). Αυτή την κληρονομία θα καλέσει ο Κυριος να λάβουν οι δίκαιοι, όταν θα στραφεί προς αυτούς λέγων: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (δηλ. «την ετοιμασμένη για σας από τον καιρό της δημιουργίας») (Ματθ. κε' 34).
Αυτά όλα είναι τελείως άγνωστα στο νου του ανθρώπου και άρρητα στον λόγο, και δεν είναι δυνατόν στον καθένα μας να τα δεχθή και τα καταλάβη, αν δεν βγη ο άνθρωπος από την ανθρώπινη φυσική ευτέλεια και εάν δεν ανεβή στα υπέρ φύση με την άρρητο δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Για να μιλήσουμε λοιπόν περί του Παραδείσου θα καταφύγουμε στις εμπειρίες των Αγίων Πατέρων μας, οι οποίοι με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αξιώθηκαν όπως ο Παύλος ακόμα και από αυτήν εδώ την ζωή να μπουν στον Παράδεισο και να γευθούν την χαρά και την ειρήνη του. Από τα κεκρυμ-μένα πλούτη, από τούς αιωνίους θησαυρούς της Πατρικής θείας αγάπης, επέλεξα να παρουσιάσω στην αγάπη Σας την χαρά που θα δώσει στους ανθρώπους η κατάκτηση του Παραδείσου. Και από αυτήν την γνώση και την εμπειρία των Πατέρων μας, σκόπος μας είναι να αυξηθεί ο πόθος και η επιθυμία όλων μας, να γίνoυμε μέτοχοι των αιωνίων αγαθών τα οποία η χρηστότητα του Θεού Πατρός ετοίμασε για τούς αληθινά αγαπώντας Αυτόν.
α. Πρώτο και υπέρτατο λοιπόν αγαθό και πλούτος αδαπάνητος στον Παράδεισο είναι η ένωση του Θεού με τα πλάσματά Του. Αυτός επομένως είναι ο ύψιστος και ατίμητος θησαυρός του Παραδείσου. Ο υπεράπειρος εν Τριάδι Θεός, μέσα σε ένα υπερχείλισμα της απείρου αγάπης Του προσ-φέρεται στούς ανθρώπους μέσα σ’ αυτόν. Αυτός είναι η Βασιλεία των ουρανών. Αυτός είναι η αιώνιος ζωη. Το βεβαιώνει ο Ίδιος ο Κυριος μας στην συγκλονιστική Αρχι-ερατική Προσευχή Του στην οποία λέγει: «το να γνωρίζουν οι άνθρωποι δια της ενώσεώς των μαζί Σου, Εσένα τον μόνον αληθινόν Θεόν και Εμένα, τον Ιησούν Χριστόν, που Εσύ έστειλες εις τον κόσμον». (Ιωάν. ιζ'). Ναι, αυτή είναι η πραγματική θεία Κοινωνία και ο ατίμητος θησαυρός του Παραδείσου η γνώση και η επίγνωση του Θεού.
Τα νηπτικά συγγράμματα των Οσίων Πατέρων μας είναι κατάσπαρτα από θαυμαστές περιγραφές αυτής της ενθέου καταστάσεως των ανθρώπων, την οποία αποδίδουν με πολλούς χαρακτηρισμούς και ονόματα και ο πιο γνωστός χαρακτηρισμός σε όλους μας είναι «η θεώσις». Αν κάποιος δεν έχη γευθή το θείο αυτό μυστήριο της ενώσεως με τον Θεό, γιατί όχι ακόμα και από την γη, είναι αδύνατο και να το φαντασθεί και να το εννοήσει και να το περιγράψει. Παραμένει πάντως μέσα στην ψυχή όλων μας η πιο μεγάλη επιθυμία, ο πιο καυτός πόθος το «συν Θεώ είναι».
β. Δεύτερος πλούτος, και κάλλος αμήχανο, και θείο αγαθό και θησαυρός ανεκτίμητος, είναι ότι θα μπορούμε να βλέπουμε την δόξα του Θεού. Η θεωρία της δόξης του Θεού, για την οποία ακούσαμε τον Κυριο μας να προσεύχεται, ώστε να δοθή αυτή στούς δικούς Του μαθητές, κάνει μακάριους τούς πιστούς κατά τον ιερόν Αυγουστίνον ο οποίος λέγει: «Μακάριος έσομαι ει γένωμαι εν τω την σην δόξαν οράν».
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει διευκρινιστικώς τα εξής: «Έχομεν λάβει την υπόσχεσιν ότι θα Τον γνωρίσωμεν κάποτε όσον μας εγνώρισε. Αν δεν είναι δυνατόν ν᾽ αποκτήσω εδώ την τελείαν γνώσιν των όντων, τι μου λείπει; Τι ελπίζω; Την βασιλείαν των ουρανών, θα ειπής οπωσδήποτε. Νομίζω, δε αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά να κατορθώση κανείς να συναντήση το καθαρώτατον και τελειότατον. Τελειότατον δε των όντων η γνώσις του Θεού». (Λογος Κ' «Περί δόγματος και καταστάσεως Επισκόπων» § 12.)
Ο κορυφαίος των Αποστόλων Πετρος για μια στιγμή έζησε την μακαριότητα την πλήρη ευτυχία «του συν Θεώ είναι» επάνω στο όρος Θαβώρ κατά την Μεταμόρφωση του Κυρίου μας. Έζησε δηλαδή από αυτήν εδώ την ζωή την γλυκύτητα της ενώσεώς του με τον Θεό και από αυτή την γλυκύτητα εμέθυσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να περιφρονήση κάθε άλλη γήϊνη ομορφιά και να ομολογήση «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι».
γ. Τρίτη δόσις αγαθή και τερπνότης στον Παράδεισο είναι, ότι οι άνθρωποι θα είναι όμοιοι και ίσοι με τούς Αγγέλους –δεν θα διαφέρουμε σε τίποτα από τους αγγέλους στον Παράδεισο. Θα είμαστε παιδιά του Θεού, καθώς είπε ο Κυριος μας ότι οι άνθρωποι στον Παράδεισο θα «είναι ίσοι προς τούς Αγγέλους και θα είναι υιοί του Θεού, εφ᾽ όσον είναι συμμέτοχοι της Αναστάσεως».(Λουκά κ' 36). Και όχι μόνον η μετά των Αγ-γέλων ένωση, αλλά και η μεταξύ των πιστών ένωση και κοινωνία είναι μία ακόμη θεσπέσια δωρεά του Θεού στούς πιστούς.
Στον Παράδεισο θα ζουν οι άνθρωποι και θα ευρίσκονται στην πανευφρόσυνη εκείνη κατάσταση, όπου ο κάθε πιστός - λόγω της ενώσεώς του με τον Θεο - θα είναι ένας ισχυρός, ένας πανίσχυρος μαγνήτης αγάπης. Εξόχως ομιλεί και πάλι για την τιμή αυτή ο θείος Παύλος - «το στόμα του Χριστού» κατά τον ιερό Χρυσόστομο, ο οποίος αναφέρει ότι: «ουκέτι εστέ ξένοι... αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εβρ. β' 20).
δ. Τεταρτον κάλλος Παραδείσιον είναι η απόλαυση πάντων των αγαθών, αλλά και η βασιλική τιμή, που θα απολαμβάνουν οι ενωμένοι με τον Θεο πιστοί. Τοση και τέτοια δόξα ενώπιον της οποίας όλες οι δόξες και οι τιμές αυτού του κόσμου δεν αποτελούν παρά σκια, ένα φευγαλέο όνειρο.
Δυο πράγματα δείχνουν την μεγαλειότητα και την βασιλική τιμή του Παραδείσου: - αφ᾽ ενός μεν όταν σκεφθούμε, ότι μία σταγόνα αυτής της δόξας και της παρουσίας του Θεού μπορεί να διαλύσει την δυστυχία και την ταλαιπωρία της κολάσεως και να εξαφανίση δια παντός τον διάβολο και τους αγγέλους αυτού. Μόνο και μία σταγόνα αρκεί. Από αυτό και μόνο αναλογισθήτε τον πλούτο της παραδεισένιας ευτυχίας, την ευτυχία που θα νιώθουμε όταν ζούμε μέσα στον παράδεισο στον οποίο θα βλέπουμε και θα επικοινωνούμε με τον Θεό και Πατέρα μας. Τόσο μεγάλη θα είναι η βασιλική τιμή, ώστε οι Δικαιοι θα λάμψουν ως ο ήλιος. Η δε λάμψη αυτών θα είναι άδυτος στην ανέσπερο εκείνη ημέρα της θείας βασιλείας.
Και ποίοι θα είναι οι αιώνιοι θησαυροί του Παραδείσου που θα κερδίσουν οι άνθρωποι μέσα στον Παράδεισο. Μα τι άλλο από τους παναρμόνιους χορούς των Αγγέλων και όλων των επουρανίων δυνάμεων, τους θεσπέσιους χορούς των Αγίων, των Αποστόλων, των Προφητών, των Πατριαρχών, των Μαρτύρων, των Ιεραρχών, των Οσίων, και οι Ψυχές των Δικαίων. Όλοι θα συγκροτούν μία χοροστασία και θα υμνούν τον Κυριο, τον Παντοκράτορα Θεο, την Παναγία Τριάδα.
Αφ᾽ ετέρου δε, όταν επίσης σκεφθούμε ότι όσοι δεν μπορέσουν να απολαύσουν τον ακένωτο πλούτο της θείας δόξης θα λυπούνται τόσο, ώστε να είναι αδύνατον να παρηγορηθούν. Θα είναι απαρηγόρητοι και απελπισμένοι έστω και εάν υποθέσουμε ότι όλη η κτίση έσπευδε για να τους παρηγορήσει. Στον παράδεισο αγαπητοί μου αδελφοί, η ζωη θα είναι μόνο ζωη, χωρίς θάνατο. Η χαρά θα είναι μόνο χαρά, χωρίς λύπη. Η ημέρα θα είναι μόνο ημέρα, χωρίς νύκτα. Η ευτυχία θα είναι μόνο ευτυχία, χωρίς δυστυχία, και τέλος τα καλά θα είναι μόνο καλά, χωρίς κανένα κακό. Γι’αυτό είπε ο ιερός Αυγουστίνος: «ευτυχής είναι εκείνος που έχει πάντα όσα θέλει και δεν θέλει τίποτε φαύλον».
ε. Άλλη ακένωτος πηγή χαράς και αδαπάνητος πλούτος είναι η ανακαίνηση της υπάρξεώς μας. Ο Απόστολος Παύλος μας διευκρινίζει: «Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγητά και ποτά, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά, που χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον». (Ρωμ. ιδ' 17). Σε εκείνη την ζωη δεν θα εισέλθουμε όπως στην παρούσα, με ασθένεια και αδυναμία, έχοντες ανάγκη από τροφή και ενδύματα. Καινούργοι, νέοι, αλλιώτικοι, διαφορετικοί θα εισέλθουμε στην βασιλεία του Θεού. Ανακαινισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, γεννημένοι απ᾽ Αυτό, θα είμεθα σε κατάσταση υπάρξεως ασυγκρίτως ανωτέρα από αυτή στην οποία ευρισκόμεθα τώρα. Οι δυνάμεις της ψυχής και του σώματός μας θα έχουν δοξασθή. Η καρδιά δεν θα είναι τόσο στενόχωρος γιατί στον Παράδεισο θα συμβαίνει αυτό, η καρδιά θα δέχεται συγχρόνως ηδονή από κάθε αγαθό και από όλα τα αγαθά. Ενώ τώρα εδώ στην γη περιορισμένη δέχεται την ηδονή, γι’ αυτό και ο σημερινός άνθρωπος ζητά καθημερινά κάτι περισσσότερο για να τον κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο. Δεν γεμίζει η καρδιά του από ευτυχία και γαλήνη με όσα αγαθά και όσες γήϊνες ανέσεις και εάν έχει. Η καρδία μας στον Παράδεισο δυναμωμένη από το φως της θείας δόξης θα εξαπλωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να δέχεται το πλήρωμα της χαράς του Κυρίου, όπως την υπεσχέθη ο ίδιος ο Κύριος μας: «ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη, και η χαρά υμών πληρωθή» (Ιωάν. ιε' 11). Ο νους μας επίσης δεν θα είναι τόσο στενός, όπως στην παρούσα ζωη και κατάσταση, ψηλαφώντας μόνο τα πράγματα, αλλά θα μπορούμε να προσεγγίζουμε την ουσία των πραγμάτων και των όρων. Λαμβάνωντας ο νους μας δύναμη από το άπειρο εκείνο και φυσικό φως του Θεού, τόσο θα πλατυνθή ο νους μας στην θεωρία των θείων προσόντων και ενεργειών του Θεού, ώστε να γίνει και αυτός άναρχος και ατελεύτητος και άπειρος - κατά χάριν - καθώς είναι άναρχος και ατελεύτητος και άπειρος -κατά φύσιν-, ο Θεός.
Σε αυτήν την ατέλειωτη χαρά θα συμμετέχει ο άνθρωπος και με την ψυχή του και με το σώμα του. Αυτή τη δόξα του αφθαρτοποιημένου σώματός μας περιγράφει και κηρύσσει ο ίδιος ο Απόστολος στο πιο ένδοξο κεφάλαιο της Καινής Διαθήκης, στο ιε' κεφάλαιο της Α' Επιστολής προς τούς Κορινθίους, ο οποίος γράφει: «ο πρώτος άνθρωπος επλάσθηκε από την γη, γήϊνος. Ο δεύτερος άνθρωπος, δηλαδή ο Κυριος, είναι από τον ουρανόν. Όπως ήτο εκείνος ο γήϊνος άνθρωπος, τέτοιοι είναι και οι γήϊνοι, και όπως είναι ο επουράνιος, τέτοιοι είναι και οι επουράνιοι. Και όπως εφορέσαμεν την εικόνα του γηΐνου, θα φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου». (Α' Κορ. ιε' 47- 49). Πολύ παραστατικά ο Άγιος Νικόδημος μας διευ-κολύνει να κατανοήσουμε αυτή τη θεία δόξα και ευπρέπεια, την οποία θα ενδυθεί το φθαρτό σώμα μας ο οποίος λέγει: «Θα είναι τόσον ωραίον, όπου θέλει καταισχύνει και αυτόν τον ήλιον και θέλει είναι τόσο φωτεινόν, όπου εάν θετέον ήθελες ευγάλει έξω από τον ουρανόν ένα σου χέρι δεδοξασμένον και να το δείξης εις τούς ανθρώπους με αυτό μόνον ήθελες δυνηθή να κάμης ημέραν εις όλον τον κόσμον». («Πνευματικά γυμνάσματα. Μελέτη ιη' § α' ). Τωρα ας συλλογισθούμε όλοι μας πόσον θα είναι δοξασμένη η ψυχή, η οποία πρόκειται να είναι όλη τεθεωμένη, όλη καταβυθισμένη μέσα στην άβυσσον των τελειοτήτων του Θεού. Όπως το σώμα μας είναι ενωμένο με την ψυχή, όπου και τα δύο μαζί συγκροτούν τον ένα άνθρωπο, έτσι θα είναι και η ψυχή μας ενωμένη με τον Θεο και δια μέσου της ψυχής θα είναι ενωμένο αναλόγως και το σώμα μας με τον Θεό. Και αντιστρόφως, τόσο θα είναι ενωμένος ο Θεός με την ψυχή, και δια της ψυχής με το σώμα μας, ώστε όπου μόνο ο Θεός να φαίνεται δια μέσου ψυχής και σώματος και όλα τα γνωριστικά σημάδια του σώματος, τα οποία γνωριστικά σημάδια είναι η σωματική φθορά και ο θάνατος, να νικηθούν από την υπερβολή της δόξης του Θεού. Παράδειγμα που μπορεί να απεικονήση αυτή την ένωσιν Θεού και ψυχής είναι αυτό: της φωτιάς και του σιδήρου. Στον Παράδεισο λοιπόν θα έχουμε όλα τ᾽ αγαθά αιωνίως.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν με όσα έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, γιατί ο Αδάμ πορευόταν πάνω στη γη και δάκρυζε και με το νου συλλογιζόταν αδιάκοπα το Θεο. Κι όταν το ταλαι-πωρημένο του σώμα δεν είχε πια δάκρυα, τότε το πνεύμα του φλογιζόταν για το Θεο γιατί δεν μπορούσε να λησμονήσει τον Παράδεισο και την ωραιότητά του. Αγαπούσε όμως όλο και πιο πολύ το Θεο η ψυχή του Αδάμ και συνεχώς ορμούσε με τη δύναμη αυτής της αγάπης προς Αυτόν. Όταν χάνουμε κάτι πολύτιμο τότε αναλογιζόμαστε την αξία του και στενοχωριόμαστε γιατί το χάσαμε.
Πως όμως εξαγοράζονται όλα αυτά τα αγαθά του Παραδείσου; Ποίοι θα τα απολαύσουν; Πως θα ξανακερδίσουμε τον χαμένο παράδεισο του Αδάμ; Πως τα δάκρυά του και τα δάκρυα του ανθρωπίνου γένους εξαιτίας του χαμένου Παραδείου από δάκρυα λύπης θα μεταβληθούν σε δάκρυα χαράς;
Κατ᾽ αρχάς πρέπει να πω ότι ο Θεός ετοίμασε τα αγαθά και τα προσφέρει σε όλους τούς ανθρώπους. Για να απο-λαύσουν όμως οι άνθρωποι τα αγαθά του Θεού πρέπει να γνω-ρίζουν, ότι απαιτούνται ωρισμένες βασικές προϋποθέσεις. Η Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτές τις βασικές προϋποθέσεις και να μας διδάξει ποιό είναι το φρόνημα της Εκκλησίας μας εξ’αφορμής της πτώσεως του Αδάμ. Το φρόνημα, λοιπόν της Εκκλησίας μας είναι ασκητικό και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί για την συνειδητή παρουσία του ανθρώπου ως μέλους του μυστικού σώματος του Χριστού, χωρίς την ύπαρξη των ασκητικών διαθέσεων, προθέσεων και προϋποθέσεων της πνευματικής ζωής και της πρακτικής ασκητικής βιοτής. Τα δάκρυα και ο πόνος του Αδάμ αυτό αποδεικνύουν και αυτό μας διδάσκουν.
Γι’αυτό και οι θειοτάτοι Πατέρες ώρισαν την Κυριακή της Τυρινής να ενθυμούμεθα την εξορία του Αδάμ από τον Παράδεισο. Και ώρισαν αυτήν την τελευταία Κυριακή, πριν εισέλ-θουμεν στην Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή για να μάθουμε τι είχαμε και τι χάσαμε με την πτώση του Αδάμ αλλά και τι θα κερδίσουμε με την άσκηση και τον πνευματικό μας αγώνα.
«Δώσε αίμα και πάρε πνεύμα είναι η διδασκαλία των πατέρων μας».
Στόν σημερινό χριστιανό όμως, άνθρωπο του καταναλωτικού και ευδαιμονιστικού αιώνος τούτου, υπάρχει ένα πνευματικό πρόβλημα, το οποίο έχει σχέση με τον τρόπο και με την διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει το ασκητικό ήθος της Εκκλησίας. Για τον σημερινό άνθρωπο ο ψαλμικός λόγος "δουλεύσατε τω Κυρίω μετ' ευφροσύνης", ηχεί παράξενα στη σκέψη του και στη συνείδησή του και όχι μόνο δεν υιοθετεί και δεν προβληματίζεται, πάνω στον θεϊκό αυτό λόγο, αλλά η κάθε απόπειρα ασκήσεως και αγωνιστικής πρακτικής τον κάνει να λυπάται, να γογγύζη, να αδημονή, να μην αισθάνεται άνετα και να φυγαδεύη την ειρήνη από την ψυχή του και την χαρά από την ζωη του. Τα στάδια τα οποία θα οδηγήσουν τον άνθρωπο σε αυτή την χαρά της θεώσεως είναι τα εξής:
1. Πιστις στον Αληθινό Θεο (την Αγία Τριάδα) και στην Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
2. Συμμετοχή στα Μυστήρια και στην λατρεία του Θεού.
3. Πνευματικός αγώνας, δηλαδή να έχουμε ζωη ευσεβείας και αγιότητος.
4. Νά τηρούμε τις εντολές του Χριστού. Να κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού.
5. Νά διαβάζουμε την Αγία Γραφή, μην την ξεχνούμε την Αγία Γραφή είναι η διδασκαλία του Χριστού μας, καθώς να μελετούμε και άλλα πνευματικά βιβλία.
6. Νά απέχουμε από τα πάθη της αμαρτίας και να νεκρώνουμε τους εμπαθείς λογισμούς και επιθυμίες προς τους άλλους και προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι εμπαθείς λογισμοί και επιθυμίες όποιες και να είναι αυτές οδηγούν τον άνθρωπο στην τρέλλα και στα ψυχοφάρμακα.
7. Τέλος δε να έχουμε υπομονή στις θλίψεις και στούς πειρασμούς. Στή μέλλουσα ζωη, θα φτάσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι απ' αυτήν εδώ την ζωη έμαθαν να αγωνίζονται και να υπομένουν με υπομονή και αγόγγυστα τους πειρασμούς και τις επιδρομές του διαβόλου. Είναι δεδομένη η υποσχέση του Χριστού μας στούς αγωνιστές της χάριτος: "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται".
Σεβασμιώτατε Πάτερ, σεβαστοί μου Πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Αδάμ εδιώχθη από τον Παράδεισο γιατί δεν υπήκουσε στο θέλημα του Θεού. Ο Αδάμ έχασε τον Παράδεισο γιατί δεν εζήτησε συγγνώμη από τον Θεό. Η υπακοή λοιπόν και η συγγνώμη είναι αυτά τα οποία εάν τα κερδίσουμε με τον πνευματικό αγώνα μπορούμε να κερδίσουμε τον παράδεισο. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή που από αύριο αρχίζει έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι ο Παράδεισος περιμένει να γεμίσει με ανθρώπους πεπτωκότες αλλά αγωνιστές και μετανοούντες.
Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε η πνευματική αυτή περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής «τη αφάτω ευσπλαχνία του Χριστού μας της τρυφής του Παραδείσου καταξιώση πάντας ημάς ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος». Αμήν.
Ο Αδάμ, ο πατέρας της οικουμένης, εγνώριζε στον Παρά-δεισο την γλυκύτητα της θεϊκής αγάπης. Μετά την έξωσή του όμως από αυτόν για το αμάρτημά του, εγκαταλελειμμένος από την αγάπη του Θεού, θλιβόταν πικρά και οδυρόταν με βαθείς στεναγμούς. Η ψυχή του βασανιζόταν με τη σκέψη: «ελύπησα τον αγαπημένο μου Θεο».
Δεν πονούσε τόσο και δεν μετάνοιωνε, επειδή έχασε την Εδέμ και το κάλλος της, όσο εστενοχωρείτο για την απώλεια της θείας αγάπης η οποία ελκύει την ψυχή στο Θεο. Βασανιζόταν κι οδυρόταν στη γη ο Αδάμ γιατί η γη δεν του έδινε χαρά. Νοσταλγούσε το Θεο κι εφώναζε: «Διψά η ψυχή μου τον Κυριο και Τον αναζητώ με δάκρυα. Πως να μην Τον ζητώ; Όταν ήμουν μαζί Του, αγαλλόταν ειρηνικά η ψυχή μου και ήμουν απρόσιτος για τούς εχθρούς. Τωρα όμως απέκτησε εξουσία πάνω μου το πονηρό πνεύμα και κλονίζει και τυραννεί την ψυχή μου. Γι᾽αυτό λυώνει η ψυχή μου για τον Κυριο μέχρι θανάτου. Ελέησόν με ο Θεός, το παραπεσόν Σου πλάσμα».
Μέ δέος άκουγε όλη η έρημος τούς στεναγμούς του. Τα ζώα και τα πουλιά σιωπούσαν από θλίψη. Κι ο Αδάμ οδυρόταν κι έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα από το πρόσωπό του κι έπεφταν στο στήθος του και στη γη, γιατί με το αμάρτημά του στερή-θηκαν όλοι την ειρήνη και την αγάπη του Θεού.
Εμείς οι Χριστιανοί Σεβασμιώτατε Πάτερ, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί, για να έχουμε μια πρώτη γεύση παρηγοριάς, ενθυμούμεθα τον Απόστολο Παύλο ο οποίος λέγει:«ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ' 14).
Μια από τις υποσχέσεις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού την οποία έδωσε στούς αγίους Μαθητές και Αποστόλους Του ήταν: «Πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν και εάν πορευθώ και ετοιμάσω υμίν τόπον πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς εμαυτόν, ίνα όπου ειμί εγώ, και υμείς ήτε» (Ιωάν. ιδ' 2-3).
Ο Ίδιος ο Κυριος προσευχόμενος, ζητεί από τον επ-ουράνιο Θεο και Πατέρα Του: «Θελω ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ᾽ εμού ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι» (Ιωάν. ιζ' 24).
Την ωραιότητα του Παραδείσου είδε και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος οδηγηθείς πρώτα έως τρίτου ουρανού και από αυτόν πάλι στον Παράδεισο ανέβη σε μυστικώτατους πνευματικούς χώρους και αποκαλύψεις βαθύτερες της υπερ-ουσίου Θεότητος. Ο θείος και Ευαγγελιστής Ιωάννης είδε τον μακάριον αυτόν τόπον της αιωνίου καταπαύσεώς μας, τον Παράδεισο, και τον περιγράφει στα κεφάλαια κα' και κβ' της Αποκαλύψεως. Άκουσε δε ο απόστολος της αγάπης από του στόματος του Θεού ότι: «ο νικών κληρονομήσει ταύτα» (Αποκ. κα' 7). Αυτή την κληρονομία θα καλέσει ο Κυριος να λάβουν οι δίκαιοι, όταν θα στραφεί προς αυτούς λέγων: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (δηλ. «την ετοιμασμένη για σας από τον καιρό της δημιουργίας») (Ματθ. κε' 34).
Αυτά όλα είναι τελείως άγνωστα στο νου του ανθρώπου και άρρητα στον λόγο, και δεν είναι δυνατόν στον καθένα μας να τα δεχθή και τα καταλάβη, αν δεν βγη ο άνθρωπος από την ανθρώπινη φυσική ευτέλεια και εάν δεν ανεβή στα υπέρ φύση με την άρρητο δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Για να μιλήσουμε λοιπόν περί του Παραδείσου θα καταφύγουμε στις εμπειρίες των Αγίων Πατέρων μας, οι οποίοι με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αξιώθηκαν όπως ο Παύλος ακόμα και από αυτήν εδώ την ζωή να μπουν στον Παράδεισο και να γευθούν την χαρά και την ειρήνη του. Από τα κεκρυμ-μένα πλούτη, από τούς αιωνίους θησαυρούς της Πατρικής θείας αγάπης, επέλεξα να παρουσιάσω στην αγάπη Σας την χαρά που θα δώσει στους ανθρώπους η κατάκτηση του Παραδείσου. Και από αυτήν την γνώση και την εμπειρία των Πατέρων μας, σκόπος μας είναι να αυξηθεί ο πόθος και η επιθυμία όλων μας, να γίνoυμε μέτοχοι των αιωνίων αγαθών τα οποία η χρηστότητα του Θεού Πατρός ετοίμασε για τούς αληθινά αγαπώντας Αυτόν.
α. Πρώτο και υπέρτατο λοιπόν αγαθό και πλούτος αδαπάνητος στον Παράδεισο είναι η ένωση του Θεού με τα πλάσματά Του. Αυτός επομένως είναι ο ύψιστος και ατίμητος θησαυρός του Παραδείσου. Ο υπεράπειρος εν Τριάδι Θεός, μέσα σε ένα υπερχείλισμα της απείρου αγάπης Του προσ-φέρεται στούς ανθρώπους μέσα σ’ αυτόν. Αυτός είναι η Βασιλεία των ουρανών. Αυτός είναι η αιώνιος ζωη. Το βεβαιώνει ο Ίδιος ο Κυριος μας στην συγκλονιστική Αρχι-ερατική Προσευχή Του στην οποία λέγει: «το να γνωρίζουν οι άνθρωποι δια της ενώσεώς των μαζί Σου, Εσένα τον μόνον αληθινόν Θεόν και Εμένα, τον Ιησούν Χριστόν, που Εσύ έστειλες εις τον κόσμον». (Ιωάν. ιζ'). Ναι, αυτή είναι η πραγματική θεία Κοινωνία και ο ατίμητος θησαυρός του Παραδείσου η γνώση και η επίγνωση του Θεού.
Τα νηπτικά συγγράμματα των Οσίων Πατέρων μας είναι κατάσπαρτα από θαυμαστές περιγραφές αυτής της ενθέου καταστάσεως των ανθρώπων, την οποία αποδίδουν με πολλούς χαρακτηρισμούς και ονόματα και ο πιο γνωστός χαρακτηρισμός σε όλους μας είναι «η θεώσις». Αν κάποιος δεν έχη γευθή το θείο αυτό μυστήριο της ενώσεως με τον Θεό, γιατί όχι ακόμα και από την γη, είναι αδύνατο και να το φαντασθεί και να το εννοήσει και να το περιγράψει. Παραμένει πάντως μέσα στην ψυχή όλων μας η πιο μεγάλη επιθυμία, ο πιο καυτός πόθος το «συν Θεώ είναι».
β. Δεύτερος πλούτος, και κάλλος αμήχανο, και θείο αγαθό και θησαυρός ανεκτίμητος, είναι ότι θα μπορούμε να βλέπουμε την δόξα του Θεού. Η θεωρία της δόξης του Θεού, για την οποία ακούσαμε τον Κυριο μας να προσεύχεται, ώστε να δοθή αυτή στούς δικούς Του μαθητές, κάνει μακάριους τούς πιστούς κατά τον ιερόν Αυγουστίνον ο οποίος λέγει: «Μακάριος έσομαι ει γένωμαι εν τω την σην δόξαν οράν».
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γράφει διευκρινιστικώς τα εξής: «Έχομεν λάβει την υπόσχεσιν ότι θα Τον γνωρίσωμεν κάποτε όσον μας εγνώρισε. Αν δεν είναι δυνατόν ν᾽ αποκτήσω εδώ την τελείαν γνώσιν των όντων, τι μου λείπει; Τι ελπίζω; Την βασιλείαν των ουρανών, θα ειπής οπωσδήποτε. Νομίζω, δε αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά να κατορθώση κανείς να συναντήση το καθαρώτατον και τελειότατον. Τελειότατον δε των όντων η γνώσις του Θεού». (Λογος Κ' «Περί δόγματος και καταστάσεως Επισκόπων» § 12.)
Ο κορυφαίος των Αποστόλων Πετρος για μια στιγμή έζησε την μακαριότητα την πλήρη ευτυχία «του συν Θεώ είναι» επάνω στο όρος Θαβώρ κατά την Μεταμόρφωση του Κυρίου μας. Έζησε δηλαδή από αυτήν εδώ την ζωή την γλυκύτητα της ενώσεώς του με τον Θεό και από αυτή την γλυκύτητα εμέθυσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να περιφρονήση κάθε άλλη γήϊνη ομορφιά και να ομολογήση «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι».
γ. Τρίτη δόσις αγαθή και τερπνότης στον Παράδεισο είναι, ότι οι άνθρωποι θα είναι όμοιοι και ίσοι με τούς Αγγέλους –δεν θα διαφέρουμε σε τίποτα από τους αγγέλους στον Παράδεισο. Θα είμαστε παιδιά του Θεού, καθώς είπε ο Κυριος μας ότι οι άνθρωποι στον Παράδεισο θα «είναι ίσοι προς τούς Αγγέλους και θα είναι υιοί του Θεού, εφ᾽ όσον είναι συμμέτοχοι της Αναστάσεως».(Λουκά κ' 36). Και όχι μόνον η μετά των Αγ-γέλων ένωση, αλλά και η μεταξύ των πιστών ένωση και κοινωνία είναι μία ακόμη θεσπέσια δωρεά του Θεού στούς πιστούς.
Στον Παράδεισο θα ζουν οι άνθρωποι και θα ευρίσκονται στην πανευφρόσυνη εκείνη κατάσταση, όπου ο κάθε πιστός - λόγω της ενώσεώς του με τον Θεο - θα είναι ένας ισχυρός, ένας πανίσχυρος μαγνήτης αγάπης. Εξόχως ομιλεί και πάλι για την τιμή αυτή ο θείος Παύλος - «το στόμα του Χριστού» κατά τον ιερό Χρυσόστομο, ο οποίος αναφέρει ότι: «ουκέτι εστέ ξένοι... αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Εβρ. β' 20).
δ. Τεταρτον κάλλος Παραδείσιον είναι η απόλαυση πάντων των αγαθών, αλλά και η βασιλική τιμή, που θα απολαμβάνουν οι ενωμένοι με τον Θεο πιστοί. Τοση και τέτοια δόξα ενώπιον της οποίας όλες οι δόξες και οι τιμές αυτού του κόσμου δεν αποτελούν παρά σκια, ένα φευγαλέο όνειρο.
Δυο πράγματα δείχνουν την μεγαλειότητα και την βασιλική τιμή του Παραδείσου: - αφ᾽ ενός μεν όταν σκεφθούμε, ότι μία σταγόνα αυτής της δόξας και της παρουσίας του Θεού μπορεί να διαλύσει την δυστυχία και την ταλαιπωρία της κολάσεως και να εξαφανίση δια παντός τον διάβολο και τους αγγέλους αυτού. Μόνο και μία σταγόνα αρκεί. Από αυτό και μόνο αναλογισθήτε τον πλούτο της παραδεισένιας ευτυχίας, την ευτυχία που θα νιώθουμε όταν ζούμε μέσα στον παράδεισο στον οποίο θα βλέπουμε και θα επικοινωνούμε με τον Θεό και Πατέρα μας. Τόσο μεγάλη θα είναι η βασιλική τιμή, ώστε οι Δικαιοι θα λάμψουν ως ο ήλιος. Η δε λάμψη αυτών θα είναι άδυτος στην ανέσπερο εκείνη ημέρα της θείας βασιλείας.
Και ποίοι θα είναι οι αιώνιοι θησαυροί του Παραδείσου που θα κερδίσουν οι άνθρωποι μέσα στον Παράδεισο. Μα τι άλλο από τους παναρμόνιους χορούς των Αγγέλων και όλων των επουρανίων δυνάμεων, τους θεσπέσιους χορούς των Αγίων, των Αποστόλων, των Προφητών, των Πατριαρχών, των Μαρτύρων, των Ιεραρχών, των Οσίων, και οι Ψυχές των Δικαίων. Όλοι θα συγκροτούν μία χοροστασία και θα υμνούν τον Κυριο, τον Παντοκράτορα Θεο, την Παναγία Τριάδα.
Αφ᾽ ετέρου δε, όταν επίσης σκεφθούμε ότι όσοι δεν μπορέσουν να απολαύσουν τον ακένωτο πλούτο της θείας δόξης θα λυπούνται τόσο, ώστε να είναι αδύνατον να παρηγορηθούν. Θα είναι απαρηγόρητοι και απελπισμένοι έστω και εάν υποθέσουμε ότι όλη η κτίση έσπευδε για να τους παρηγορήσει. Στον παράδεισο αγαπητοί μου αδελφοί, η ζωη θα είναι μόνο ζωη, χωρίς θάνατο. Η χαρά θα είναι μόνο χαρά, χωρίς λύπη. Η ημέρα θα είναι μόνο ημέρα, χωρίς νύκτα. Η ευτυχία θα είναι μόνο ευτυχία, χωρίς δυστυχία, και τέλος τα καλά θα είναι μόνο καλά, χωρίς κανένα κακό. Γι’αυτό είπε ο ιερός Αυγουστίνος: «ευτυχής είναι εκείνος που έχει πάντα όσα θέλει και δεν θέλει τίποτε φαύλον».
ε. Άλλη ακένωτος πηγή χαράς και αδαπάνητος πλούτος είναι η ανακαίνηση της υπάρξεώς μας. Ο Απόστολος Παύλος μας διευκρινίζει: «Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι φαγητά και ποτά, αλλά δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά, που χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον». (Ρωμ. ιδ' 17). Σε εκείνη την ζωη δεν θα εισέλθουμε όπως στην παρούσα, με ασθένεια και αδυναμία, έχοντες ανάγκη από τροφή και ενδύματα. Καινούργοι, νέοι, αλλιώτικοι, διαφορετικοί θα εισέλθουμε στην βασιλεία του Θεού. Ανακαινισμένοι από το Άγιο Πνεύμα, γεννημένοι απ᾽ Αυτό, θα είμεθα σε κατάσταση υπάρξεως ασυγκρίτως ανωτέρα από αυτή στην οποία ευρισκόμεθα τώρα. Οι δυνάμεις της ψυχής και του σώματός μας θα έχουν δοξασθή. Η καρδιά δεν θα είναι τόσο στενόχωρος γιατί στον Παράδεισο θα συμβαίνει αυτό, η καρδιά θα δέχεται συγχρόνως ηδονή από κάθε αγαθό και από όλα τα αγαθά. Ενώ τώρα εδώ στην γη περιορισμένη δέχεται την ηδονή, γι’ αυτό και ο σημερινός άνθρωπος ζητά καθημερινά κάτι περισσσότερο για να τον κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο. Δεν γεμίζει η καρδιά του από ευτυχία και γαλήνη με όσα αγαθά και όσες γήϊνες ανέσεις και εάν έχει. Η καρδία μας στον Παράδεισο δυναμωμένη από το φως της θείας δόξης θα εξαπλωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να δέχεται το πλήρωμα της χαράς του Κυρίου, όπως την υπεσχέθη ο ίδιος ο Κύριος μας: «ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη, και η χαρά υμών πληρωθή» (Ιωάν. ιε' 11). Ο νους μας επίσης δεν θα είναι τόσο στενός, όπως στην παρούσα ζωη και κατάσταση, ψηλαφώντας μόνο τα πράγματα, αλλά θα μπορούμε να προσεγγίζουμε την ουσία των πραγμάτων και των όρων. Λαμβάνωντας ο νους μας δύναμη από το άπειρο εκείνο και φυσικό φως του Θεού, τόσο θα πλατυνθή ο νους μας στην θεωρία των θείων προσόντων και ενεργειών του Θεού, ώστε να γίνει και αυτός άναρχος και ατελεύτητος και άπειρος - κατά χάριν - καθώς είναι άναρχος και ατελεύτητος και άπειρος -κατά φύσιν-, ο Θεός.
Σε αυτήν την ατέλειωτη χαρά θα συμμετέχει ο άνθρωπος και με την ψυχή του και με το σώμα του. Αυτή τη δόξα του αφθαρτοποιημένου σώματός μας περιγράφει και κηρύσσει ο ίδιος ο Απόστολος στο πιο ένδοξο κεφάλαιο της Καινής Διαθήκης, στο ιε' κεφάλαιο της Α' Επιστολής προς τούς Κορινθίους, ο οποίος γράφει: «ο πρώτος άνθρωπος επλάσθηκε από την γη, γήϊνος. Ο δεύτερος άνθρωπος, δηλαδή ο Κυριος, είναι από τον ουρανόν. Όπως ήτο εκείνος ο γήϊνος άνθρωπος, τέτοιοι είναι και οι γήϊνοι, και όπως είναι ο επουράνιος, τέτοιοι είναι και οι επουράνιοι. Και όπως εφορέσαμεν την εικόνα του γηΐνου, θα φορέσομεν και την εικόνα του επουρανίου». (Α' Κορ. ιε' 47- 49). Πολύ παραστατικά ο Άγιος Νικόδημος μας διευ-κολύνει να κατανοήσουμε αυτή τη θεία δόξα και ευπρέπεια, την οποία θα ενδυθεί το φθαρτό σώμα μας ο οποίος λέγει: «Θα είναι τόσον ωραίον, όπου θέλει καταισχύνει και αυτόν τον ήλιον και θέλει είναι τόσο φωτεινόν, όπου εάν θετέον ήθελες ευγάλει έξω από τον ουρανόν ένα σου χέρι δεδοξασμένον και να το δείξης εις τούς ανθρώπους με αυτό μόνον ήθελες δυνηθή να κάμης ημέραν εις όλον τον κόσμον». («Πνευματικά γυμνάσματα. Μελέτη ιη' § α' ). Τωρα ας συλλογισθούμε όλοι μας πόσον θα είναι δοξασμένη η ψυχή, η οποία πρόκειται να είναι όλη τεθεωμένη, όλη καταβυθισμένη μέσα στην άβυσσον των τελειοτήτων του Θεού. Όπως το σώμα μας είναι ενωμένο με την ψυχή, όπου και τα δύο μαζί συγκροτούν τον ένα άνθρωπο, έτσι θα είναι και η ψυχή μας ενωμένη με τον Θεο και δια μέσου της ψυχής θα είναι ενωμένο αναλόγως και το σώμα μας με τον Θεό. Και αντιστρόφως, τόσο θα είναι ενωμένος ο Θεός με την ψυχή, και δια της ψυχής με το σώμα μας, ώστε όπου μόνο ο Θεός να φαίνεται δια μέσου ψυχής και σώματος και όλα τα γνωριστικά σημάδια του σώματος, τα οποία γνωριστικά σημάδια είναι η σωματική φθορά και ο θάνατος, να νικηθούν από την υπερβολή της δόξης του Θεού. Παράδειγμα που μπορεί να απεικονήση αυτή την ένωσιν Θεού και ψυχής είναι αυτό: της φωτιάς και του σιδήρου. Στον Παράδεισο λοιπόν θα έχουμε όλα τ᾽ αγαθά αιωνίως.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν με όσα έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, γιατί ο Αδάμ πορευόταν πάνω στη γη και δάκρυζε και με το νου συλλογιζόταν αδιάκοπα το Θεο. Κι όταν το ταλαι-πωρημένο του σώμα δεν είχε πια δάκρυα, τότε το πνεύμα του φλογιζόταν για το Θεο γιατί δεν μπορούσε να λησμονήσει τον Παράδεισο και την ωραιότητά του. Αγαπούσε όμως όλο και πιο πολύ το Θεο η ψυχή του Αδάμ και συνεχώς ορμούσε με τη δύναμη αυτής της αγάπης προς Αυτόν. Όταν χάνουμε κάτι πολύτιμο τότε αναλογιζόμαστε την αξία του και στενοχωριόμαστε γιατί το χάσαμε.
Πως όμως εξαγοράζονται όλα αυτά τα αγαθά του Παραδείσου; Ποίοι θα τα απολαύσουν; Πως θα ξανακερδίσουμε τον χαμένο παράδεισο του Αδάμ; Πως τα δάκρυά του και τα δάκρυα του ανθρωπίνου γένους εξαιτίας του χαμένου Παραδείου από δάκρυα λύπης θα μεταβληθούν σε δάκρυα χαράς;
Κατ᾽ αρχάς πρέπει να πω ότι ο Θεός ετοίμασε τα αγαθά και τα προσφέρει σε όλους τούς ανθρώπους. Για να απο-λαύσουν όμως οι άνθρωποι τα αγαθά του Θεού πρέπει να γνω-ρίζουν, ότι απαιτούνται ωρισμένες βασικές προϋποθέσεις. Η Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτές τις βασικές προϋποθέσεις και να μας διδάξει ποιό είναι το φρόνημα της Εκκλησίας μας εξ’αφορμής της πτώσεως του Αδάμ. Το φρόνημα, λοιπόν της Εκκλησίας μας είναι ασκητικό και κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί για την συνειδητή παρουσία του ανθρώπου ως μέλους του μυστικού σώματος του Χριστού, χωρίς την ύπαρξη των ασκητικών διαθέσεων, προθέσεων και προϋποθέσεων της πνευματικής ζωής και της πρακτικής ασκητικής βιοτής. Τα δάκρυα και ο πόνος του Αδάμ αυτό αποδεικνύουν και αυτό μας διδάσκουν.
Γι’αυτό και οι θειοτάτοι Πατέρες ώρισαν την Κυριακή της Τυρινής να ενθυμούμεθα την εξορία του Αδάμ από τον Παράδεισο. Και ώρισαν αυτήν την τελευταία Κυριακή, πριν εισέλ-θουμεν στην Αγία και Μ. Τεσσαρακοστή για να μάθουμε τι είχαμε και τι χάσαμε με την πτώση του Αδάμ αλλά και τι θα κερδίσουμε με την άσκηση και τον πνευματικό μας αγώνα.
«Δώσε αίμα και πάρε πνεύμα είναι η διδασκαλία των πατέρων μας».
Στόν σημερινό χριστιανό όμως, άνθρωπο του καταναλωτικού και ευδαιμονιστικού αιώνος τούτου, υπάρχει ένα πνευματικό πρόβλημα, το οποίο έχει σχέση με τον τρόπο και με την διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει το ασκητικό ήθος της Εκκλησίας. Για τον σημερινό άνθρωπο ο ψαλμικός λόγος "δουλεύσατε τω Κυρίω μετ' ευφροσύνης", ηχεί παράξενα στη σκέψη του και στη συνείδησή του και όχι μόνο δεν υιοθετεί και δεν προβληματίζεται, πάνω στον θεϊκό αυτό λόγο, αλλά η κάθε απόπειρα ασκήσεως και αγωνιστικής πρακτικής τον κάνει να λυπάται, να γογγύζη, να αδημονή, να μην αισθάνεται άνετα και να φυγαδεύη την ειρήνη από την ψυχή του και την χαρά από την ζωη του. Τα στάδια τα οποία θα οδηγήσουν τον άνθρωπο σε αυτή την χαρά της θεώσεως είναι τα εξής:
1. Πιστις στον Αληθινό Θεο (την Αγία Τριάδα) και στην Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
2. Συμμετοχή στα Μυστήρια και στην λατρεία του Θεού.
3. Πνευματικός αγώνας, δηλαδή να έχουμε ζωη ευσεβείας και αγιότητος.
4. Νά τηρούμε τις εντολές του Χριστού. Να κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού.
5. Νά διαβάζουμε την Αγία Γραφή, μην την ξεχνούμε την Αγία Γραφή είναι η διδασκαλία του Χριστού μας, καθώς να μελετούμε και άλλα πνευματικά βιβλία.
6. Νά απέχουμε από τα πάθη της αμαρτίας και να νεκρώνουμε τους εμπαθείς λογισμούς και επιθυμίες προς τους άλλους και προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι εμπαθείς λογισμοί και επιθυμίες όποιες και να είναι αυτές οδηγούν τον άνθρωπο στην τρέλλα και στα ψυχοφάρμακα.
7. Τέλος δε να έχουμε υπομονή στις θλίψεις και στούς πειρασμούς. Στή μέλλουσα ζωη, θα φτάσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι απ' αυτήν εδώ την ζωη έμαθαν να αγωνίζονται και να υπομένουν με υπομονή και αγόγγυστα τους πειρασμούς και τις επιδρομές του διαβόλου. Είναι δεδομένη η υποσχέση του Χριστού μας στούς αγωνιστές της χάριτος: "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται".
Σεβασμιώτατε Πάτερ, σεβαστοί μου Πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Αδάμ εδιώχθη από τον Παράδεισο γιατί δεν υπήκουσε στο θέλημα του Θεού. Ο Αδάμ έχασε τον Παράδεισο γιατί δεν εζήτησε συγγνώμη από τον Θεό. Η υπακοή λοιπόν και η συγγνώμη είναι αυτά τα οποία εάν τα κερδίσουμε με τον πνευματικό αγώνα μπορούμε να κερδίσουμε τον παράδεισο. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή που από αύριο αρχίζει έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι ο Παράδεισος περιμένει να γεμίσει με ανθρώπους πεπτωκότες αλλά αγωνιστές και μετανοούντες.
Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε η πνευματική αυτή περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής «τη αφάτω ευσπλαχνία του Χριστού μας της τρυφής του Παραδείσου καταξιώση πάντας ημάς ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος». Αμήν.
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
"ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ"
Μέρος 1ον
___Παλαιότερα ειςτην Εκκλησίαν μας υπήρχε η παράδοσις, ώστε κατά την περίοδον της Μ. Τεσσαρακοστής να αναγιγνώσκεται εις τους Ναούς μία ομιλία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού μέ τίτλο "Λόγος Πνευματικός".
____Η επιλογή του κειμένου τούτου οφείλεται στο γεγονός, ότι ο λόγος αυτός αναφέρεται εις τον σκοπό τού ανθρώπου πού δεν είναι άλλος παρά νά συναντηθη με τον αναστημένο Χριστό. Η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής, λοιπόν, αυτόν ακριβώς τον σκοπόν έχει, ώστε να εορτάσουμε πνευματικώτερα καί επαρκώς προετοιμασμένοι την Ανάστασιν του Χριστού.
____Από σήμερα, λοιπόν, θά παρουσιάσουμε αυτό το κείμενο ἀποσπασματικά κατά την περίοδο πού ανοίγεται από σήμερα.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, Πατέρες καί Αδελφοί εν Κυρίω
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Καθαρή Τρίτη, 03 Μαρτίου 2009
*************
Του εν Αγίοις Πατρός
ημών Μαξίμου του Ομολογητού
ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
Κατ’ ερώτηση και απόκριση
ημών Μαξίμου του Ομολογητού
ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
Κατ’ ερώτηση και απόκριση
α) Αδελφός ρώτησε γέροντα λέγοντας:
- Σε παρακαλώ, γέροντα, να μου πεις, ποιος ήταν ο σκοπός της εναθρωπήσεως του Κυρίου; Και ο γέρων αποκρίθηκε και είπε:
- Απορώ μ’ εσένα, αδελφέ, γιατί καθημερινά ακούς το σύμβολο της πίστεως και με ρωτάς γι’ αυτό. Σου λέγω, όμως, ότι ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Κυρίου ήταν η σωτηρία μας.
Και ο αδελφός είπε:
- Τι ακριβώς εννοείς γέροντα;
Και απεκρίθη ο γέρων:
- Επειδή από την αρχή, που δημιουργήθηκε από τον Θεό ο άνθρωπος και τοποθετήθηκε στον Παράδεισο, και αφού παρέβηκε την εντολή, υποδουλώθηκε στην φθορά και στο θάνατο. Έπειτα, ενώ εκυβερνάτο σ’ όλες τις μετέπειτα γενεές από την πολυποίκιλη πρόνοια του Θεού, αυτός επέμενε και προέκοπτε στο χειρότερο, οδηγούμενος από τα διάφορα σαρκικά πάθη στην απελπισία της ζωής. Για χάρη του ο Μονογενής Υιός του Θεού, ο προαιώνιος Λόγος, εκ του Θεού Πατρός, η πηγή της ζωής και της αθανασίας, εφάνηκε σε μας τους σκοτισμένους, που αναμέναμε τον θάνατο. Σαρκώθηκε από το Άγιον Πνεύμα και την Αγίαν Παρθένο και μας υπέδειξε την πολιτεία τις θεοειδούς ζωής. Έδωσε τις άγιες εντολές Του. Υποσχέθηκε την Βασιλεία των ουρανών, σε όσους ζούσαν σύμφωνα μ’ αυτές και απείλησε με αιώνια κόλαση αυτούς που θα τις παραβούν. Έπαθε το σωτήριο Πάθος, αναστήθηκε από τους νεκρούς και έτσι μας χάρισε την ελπίδα της Αναστάσεως και την αιώνια ζωή. Με την υπακοή Του έλυσε το κατάκριμα της προγονικής αμαρτίας και με το θάνατό Του κατήργησε την δύναμη του θανάτου «ίνα, ώσπερ εν τῳ Αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτως εν Αυτώ πάντες ζωοποιηθήσονται»(Α’ Κορ. 15,22). Και αφού ανέβηκε στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Πατρός, απέστειλε το Άγιον Πνεύμα , ως αραβώνα με την αιώνια ζωή, προς φωτισμό και αγιασμό των ψυχών μας και σε ενίσχυση για όσους αγωνίζονται για την σωτηρία τους, φυλάσσοντας τις εντολές Του. Αυτός ήταν με συντομία ο σκοπός της εναθρωπήσεως του Κυρίου.
*
* *
β) Και ο αδελφός είπε:
-Θα ήθελα με συντομία ν’ακούσω γέροντα, τις εντολές οφείλω να τηρήσω για να μπορέσω να σωθώ με αυτές.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
-Ο ίδιος ο Κύριος μετά την Ανάσταση είπε στους αποστόλους: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν" (Ματθ. 28,19). Επομένως κάθε άνθρωπος, που βαπτίσθηκε στο όνομα της ζωοποιού και θεαρχικής Τριάδος, πρέπει να τηρεί τις τις εντολές. Για χάρη της ορθής πίστεως ο Κύριος ενοποίησε την τήρηση όλων των εντολών, γιατί γνώριζε ότι είναι αδύνατον να σωθεί ο άνθρωπος αν χωρισθεί η μία από την άλλη. Γι’ αυτόν τον λόγο και ο Δαβίδ, που είχε ορθή πίστη, έλεγε προς τον Θεό: «Προς πάσας τας εντολάς Σου κατωρθούμην’ πάσαν οδόν άδικον εμίσησα»(Ψαλ.118,128). Όλες οι εντολές εδόθησαν σε μας από τον Κύριο σε αντίθεση σε κάθε άδικο οδό και αν εγκαταλειφθεί η μία, οπωσδήποτε εισαγάγει την αντίθετη σε αυτή οδό της κακίας.
-Θα ήθελα με συντομία ν’ακούσω γέροντα, τις εντολές οφείλω να τηρήσω για να μπορέσω να σωθώ με αυτές.
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
-Ο ίδιος ο Κύριος μετά την Ανάσταση είπε στους αποστόλους: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν" (Ματθ. 28,19). Επομένως κάθε άνθρωπος, που βαπτίσθηκε στο όνομα της ζωοποιού και θεαρχικής Τριάδος, πρέπει να τηρεί τις τις εντολές. Για χάρη της ορθής πίστεως ο Κύριος ενοποίησε την τήρηση όλων των εντολών, γιατί γνώριζε ότι είναι αδύνατον να σωθεί ο άνθρωπος αν χωρισθεί η μία από την άλλη. Γι’ αυτόν τον λόγο και ο Δαβίδ, που είχε ορθή πίστη, έλεγε προς τον Θεό: «Προς πάσας τας εντολάς Σου κατωρθούμην’ πάσαν οδόν άδικον εμίσησα»(Ψαλ.118,128). Όλες οι εντολές εδόθησαν σε μας από τον Κύριο σε αντίθεση σε κάθε άδικο οδό και αν εγκαταλειφθεί η μία, οπωσδήποτε εισαγάγει την αντίθετη σε αυτή οδό της κακίας.
*
* *
γ) Και είπε ο αδελφός:
-Και ποιος μπορεί, γέροντα, να τηρήσει όλες τις εντολές, αφού είναι τόσες πολλές ; Είπε ο γέρων:
-Αυτός, που μιμείται τον Κύριο και πατάει πάνω στα ίχνη του.
Και είπε ο αδελφός:
-Και ποιος μπορεί να μιμηθεί τον Κύριο; Ο Κύριος ήταν θεός, μολονότι έγινε και άνθρωπος. Εγώ δε άνθρωπος είναι αμαρτωλός και σε μύρια πάθη υποδουλωμένος, πως μπορώ, λοιπόν, να μιμηθώ τον Κύριο;
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Απ’ αυτούς που είναι υποδουλωμένοι στην ύλη του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί τον Κύριο. Αυτοί δε που έχουν την δύναμη να πούν: « Ιδού αφήκαμεν τα πάντα και ηκολούθη-σαμεν σοι», αυτοί λαμβάνουν και την δύναμη του να μιμηθούν Αυτόν και να κατορθώσουν όλες τις εντολές Του.
Και λέγει ο αδελφός:
- Ποιά δύναμη;
Αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Άκουσε αυτόν που λέγει’ «Ιδού δέδωκα υμίν εξουσία πατείν πάνω όφεων και σκορπίων, και επί πάσαν δύναμιν του εχθρού και ουδέν υμάς ου μη αδικήσει» (Λουκ. 10,9)
-Και ποιος μπορεί, γέροντα, να τηρήσει όλες τις εντολές, αφού είναι τόσες πολλές ; Είπε ο γέρων:
-Αυτός, που μιμείται τον Κύριο και πατάει πάνω στα ίχνη του.
Και είπε ο αδελφός:
-Και ποιος μπορεί να μιμηθεί τον Κύριο; Ο Κύριος ήταν θεός, μολονότι έγινε και άνθρωπος. Εγώ δε άνθρωπος είναι αμαρτωλός και σε μύρια πάθη υποδουλωμένος, πως μπορώ, λοιπόν, να μιμηθώ τον Κύριο;
Και αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Απ’ αυτούς που είναι υποδουλωμένοι στην ύλη του κόσμου, κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί τον Κύριο. Αυτοί δε που έχουν την δύναμη να πούν: « Ιδού αφήκαμεν τα πάντα και ηκολούθη-σαμεν σοι», αυτοί λαμβάνουν και την δύναμη του να μιμηθούν Αυτόν και να κατορθώσουν όλες τις εντολές Του.
Και λέγει ο αδελφός:
- Ποιά δύναμη;
Αποκρίθηκε ο γέροντας:
- Άκουσε αυτόν που λέγει’ «Ιδού δέδωκα υμίν εξουσία πατείν πάνω όφεων και σκορπίων, και επί πάσαν δύναμιν του εχθρού και ουδέν υμάς ου μη αδικήσει» (Λουκ. 10,9)
*
* *
δ) Αυτή την δύναμη και την εξουσία αφού πήρε ο Παύλος, έλεγε: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Φιλιπ. 3,17) Και πάλιν’ « Ουκ έστι νυν κατάκριμα τοις εν Χριστώ Ιησού, μη κατά σάρκα περιπατούσιν, αλλά κατά πνεύμα». (Ρωμ.8,1) Και πάλιν ‘ « οι δε του Χριστού, την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις » (Γαλ. 5,24) Και πάλιν’ «Εμοί ο κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμῳ»(Γαλ. 6,14)
(Η συνέχεια στο προσεχές)
Κυριακή 1 Μαρτίου 2009
Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΗΛΘΕ!
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΣ ΝΗΣΤΕΨΟΥΜΕ
Η Μητέρα Εκκλησία, αγαπητοί μου, από σήμερα ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ καλεί τα παιδιά της σε αγώνα νηστείας, προσευχής, περισυλλογής, ενδοσκοπήσεως και καθάρσεως, προκειμένου «κεκαθαρμένοι», δηλ. καθαροί στην ψυχή και στο σώμα, να εορτάσουμε τα σεπτά Πάθη του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Η νηστεία της περιόδου αυτής είναι η αυστηρότερη του εκκλησαστικού έτους. Δεν τρώμε κρέας, ούτε και τα παράγωγα του κρέατος.Δεν τρώμε επίσης γαλακτερά, ούτε και τά παράγωγα του γάλακτος.
Από τον κανόνα της νηστείας απαλλάσσονται τα μικρά παιδιά, οι ηλικιωμένοι, όσοι δηλ. ανήκουν στη λεγόμενη τρίτη ηλικία (από 65 ετών καί πάνω) καί όσοι, ανεξαρτλητως ηλικίας, έχουν ειδικούς λόγους υγείας. Όλοι αυτοί μπορούν να προσαρμόσουν τον κανόνα της νηστείας των στα μέτρα τους, αρκεί να συνεννοηθούν με τον πνευματικό τους πατέρα. Εκείνος έχει λάβει από τον Επίσκοπό του την εξουσία να ρυθμίζει τα ζητήματα αυτά, ώστε να μη φορτώνονται φορτία βαρέα και δυσβάστακτα στον άνθρωπο, μάλιστα δε στο σύγχρονο άνθρωπο, που έχει τόσα και τόσα προβλήματα στην καθημερινή του πορεία.
Με την ευκαιρία αυτή μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές πτυχές της νηστείας.
1. Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός στη ζωή μας. Είναι όμως μέσο για την κατάκτηση και τη πληρέστερη βίωση της αρετής. Είναι μέσο και τρόπος για να αγαπηθούμε με τους άλλους, να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε κλπ. Νηστεία, πού δεν συνοδεύεται από πρόοδο στην αρετή, καταντάει ένας απλός εξωτερικός τύπος θρησκευτικότητος! Τι θα σου χρησιμεύσει αν δεν τρώγεις το λάδι, αλλά τρώγεις τον «λαδά», δηλ. τον άνθρωπου που παράγει το λάδι;
2. H νηστεία είναι άσκηση της θελήσεως και της ορέξεως! Δεν μπορεί να υπάρχει πρόοδος σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας, εάν ο άνθρωπος δεν προσπαθεί, δεν ασκείται, δεν αγωνίζεται. Έτσι λοιπόν και για την μόρφωση και την διαμόρφωση της ψυχικής μας ωριμότητος χρειάζεται αγώνας. Μόνον όσοι αγωνίζονται, στολίζονται με τη θεία Χάρη, και κατορθώνουν νά νικήσουν τά πάθη τους.
3. Η νηστεία είναι πράξη λατρείας και ο Θεός ιδιαίτερα χαίρεται και ευλογεί τον νηστευτή άνθρωπο. Νηστεία και προσευχή φέρουν χαρίσματα πνευματικά και ιδιαίτερη θεία Χάρη σ΄εκείνον που νηστεύει.
4. Η νηστεία μας ωφελεί και σωματικά. Μας χαρίζει την πολυπόθητη αποτοξίνωση του οργανισμού, μας εξασφαλίζει την ευεξία.
5. Η νηστεία και η προσευχή πορεύονται αντάμα. Η ελεημοσύνη συμπληρώνει το έργο του χριστιανού. Και τέλος, η εξομολόγηση επισφραγίζει την προσπάθειά μας.
Νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη και εξομολόγηση, αυτά τα τέσσερα μας χρειάζονται τώρα καθώς πορευόμεθα προς την μεγάλη εορτή του Πάσχα. Καί όλα αυτά πρέπει νά στεφανωθούν με το στεφάνι της αγάπης, της συγγνώμης, της αγαθοποιϊας καί της αγαθοεργίας.
Αν νηστεύεις, αδελφέ μου, αλλά φέρεσαι σκληρά πρός τους άλλους, η νηστεία δεν σε ωφελεί! Πρέπει να αλλάξεις συμπεριφορά!
Αν νηστεύεις, αλλά δεν μιλάς με κάποιον, η νηστεία επίσης δεν σε ωφελεί! Πρέπει να συμφιλιωθής με τον άλλο για να γίνει δεκτή η θυσία σου.
Αν νηστεύεις, αλλά κοτσομπολεύεις, κακολογείς, συκοφαντείς κάποιον άλλον, η νηστεία καί πάλι δεν σε ωφελεί! Πρέπει νά παύσεις τα κοτσομπολιά, την κακολογία, τη συκοφαντία. Καί όχι μόνο αυτό, αλλά να επανορθώσεις το κακό, που τυχόν προξένησες σε κάποιον με την συμπεριφορά σου.
Η νηστεία πρέπει να επισφραγίζεται με τήν αγάπη καί η αγάπη πρέπει να συμπληρώνεται με τη νηστεία.
Ας ρίψουμε μια ερευνητική ματιά μέσα μας. Ας στολίσουμε την ψυχή μας με τά στολίδια των αρετών. Αυτό είναι το νόημα της νηστείας. Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αρχίζει. «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέλθετε....» Όσοι πιστοί, δράμετε και την νηστεία τηρήσατε. Καλή δύναμη και καλή καρποφορία στον αγώνα σας. Καλή Σαρακοστή, αδελφοί καί πατέρες.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Καθαρά Δευτέρα, 2 Μαρτίου 2009
Η Μητέρα Εκκλησία, αγαπητοί μου, από σήμερα ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ καλεί τα παιδιά της σε αγώνα νηστείας, προσευχής, περισυλλογής, ενδοσκοπήσεως και καθάρσεως, προκειμένου «κεκαθαρμένοι», δηλ. καθαροί στην ψυχή και στο σώμα, να εορτάσουμε τα σεπτά Πάθη του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Η νηστεία της περιόδου αυτής είναι η αυστηρότερη του εκκλησαστικού έτους. Δεν τρώμε κρέας, ούτε και τα παράγωγα του κρέατος.Δεν τρώμε επίσης γαλακτερά, ούτε και τά παράγωγα του γάλακτος.
Από τον κανόνα της νηστείας απαλλάσσονται τα μικρά παιδιά, οι ηλικιωμένοι, όσοι δηλ. ανήκουν στη λεγόμενη τρίτη ηλικία (από 65 ετών καί πάνω) καί όσοι, ανεξαρτλητως ηλικίας, έχουν ειδικούς λόγους υγείας. Όλοι αυτοί μπορούν να προσαρμόσουν τον κανόνα της νηστείας των στα μέτρα τους, αρκεί να συνεννοηθούν με τον πνευματικό τους πατέρα. Εκείνος έχει λάβει από τον Επίσκοπό του την εξουσία να ρυθμίζει τα ζητήματα αυτά, ώστε να μη φορτώνονται φορτία βαρέα και δυσβάστακτα στον άνθρωπο, μάλιστα δε στο σύγχρονο άνθρωπο, που έχει τόσα και τόσα προβλήματα στην καθημερινή του πορεία.
Με την ευκαιρία αυτή μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές πτυχές της νηστείας.
1. Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός στη ζωή μας. Είναι όμως μέσο για την κατάκτηση και τη πληρέστερη βίωση της αρετής. Είναι μέσο και τρόπος για να αγαπηθούμε με τους άλλους, να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε κλπ. Νηστεία, πού δεν συνοδεύεται από πρόοδο στην αρετή, καταντάει ένας απλός εξωτερικός τύπος θρησκευτικότητος! Τι θα σου χρησιμεύσει αν δεν τρώγεις το λάδι, αλλά τρώγεις τον «λαδά», δηλ. τον άνθρωπου που παράγει το λάδι;
2. H νηστεία είναι άσκηση της θελήσεως και της ορέξεως! Δεν μπορεί να υπάρχει πρόοδος σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας, εάν ο άνθρωπος δεν προσπαθεί, δεν ασκείται, δεν αγωνίζεται. Έτσι λοιπόν και για την μόρφωση και την διαμόρφωση της ψυχικής μας ωριμότητος χρειάζεται αγώνας. Μόνον όσοι αγωνίζονται, στολίζονται με τη θεία Χάρη, και κατορθώνουν νά νικήσουν τά πάθη τους.
3. Η νηστεία είναι πράξη λατρείας και ο Θεός ιδιαίτερα χαίρεται και ευλογεί τον νηστευτή άνθρωπο. Νηστεία και προσευχή φέρουν χαρίσματα πνευματικά και ιδιαίτερη θεία Χάρη σ΄εκείνον που νηστεύει.
4. Η νηστεία μας ωφελεί και σωματικά. Μας χαρίζει την πολυπόθητη αποτοξίνωση του οργανισμού, μας εξασφαλίζει την ευεξία.
5. Η νηστεία και η προσευχή πορεύονται αντάμα. Η ελεημοσύνη συμπληρώνει το έργο του χριστιανού. Και τέλος, η εξομολόγηση επισφραγίζει την προσπάθειά μας.
Νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη και εξομολόγηση, αυτά τα τέσσερα μας χρειάζονται τώρα καθώς πορευόμεθα προς την μεγάλη εορτή του Πάσχα. Καί όλα αυτά πρέπει νά στεφανωθούν με το στεφάνι της αγάπης, της συγγνώμης, της αγαθοποιϊας καί της αγαθοεργίας.
Αν νηστεύεις, αδελφέ μου, αλλά φέρεσαι σκληρά πρός τους άλλους, η νηστεία δεν σε ωφελεί! Πρέπει να αλλάξεις συμπεριφορά!
Αν νηστεύεις, αλλά δεν μιλάς με κάποιον, η νηστεία επίσης δεν σε ωφελεί! Πρέπει να συμφιλιωθής με τον άλλο για να γίνει δεκτή η θυσία σου.
Αν νηστεύεις, αλλά κοτσομπολεύεις, κακολογείς, συκοφαντείς κάποιον άλλον, η νηστεία καί πάλι δεν σε ωφελεί! Πρέπει νά παύσεις τα κοτσομπολιά, την κακολογία, τη συκοφαντία. Καί όχι μόνο αυτό, αλλά να επανορθώσεις το κακό, που τυχόν προξένησες σε κάποιον με την συμπεριφορά σου.
Η νηστεία πρέπει να επισφραγίζεται με τήν αγάπη καί η αγάπη πρέπει να συμπληρώνεται με τη νηστεία.
Ας ρίψουμε μια ερευνητική ματιά μέσα μας. Ας στολίσουμε την ψυχή μας με τά στολίδια των αρετών. Αυτό είναι το νόημα της νηστείας. Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αρχίζει. «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέλθετε....» Όσοι πιστοί, δράμετε και την νηστεία τηρήσατε. Καλή δύναμη και καλή καρποφορία στον αγώνα σας. Καλή Σαρακοστή, αδελφοί καί πατέρες.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Καθαρά Δευτέρα, 2 Μαρτίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)