Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ!

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Συγκλονιστικό θαύμα

Η κυρία Βασιλική Μήλα, κάτοικος Κερατσινίου Πειραιά, έζησε ένα συγκλονιστικό θαύμα, όπου ο Όσιος Παρθένιος εμφανίστηκε ζωντανός.

 

Διαβάστε το μοναδικό θαύμα που πραγματοποίησε ο Όσιος Παρθένιος, όταν τον Ιούνιο του 1998 η κυρία Μήλα, μετά από ειδικές εξετάσεις διαπίστωσε ότι προσβλήθηκε από την επάρατο νόσο και μάλιστα οι γιατροί δήλωσαν στο σύζυγο και τα παιδιά της ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και επικίνδυνα, γιατί ο καρκίνος που άρχισε από έναν όγκο στη μασχάλη έκανε μετάσταση γύρω. Θα έκαναν ό,τι μπορούσαν μεν, αλλά τα αποτελέσματα δεν θα ήταν και τόσο ελπιδοφόρα πιθανότατα. Οι πιθανότητες ζωής για την κ. Βασιλική μηδαμινές.

Όλη η οικογένεια βρέθηκε σε απελπιστική κατάσταση. Η κ. Βασιλική μπήκε στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Πειραιά, το Μεταξά. Εκεί γίνονταν οι απαραίτητες εξετάσεις και πλησίασαν οι μέρες τού χειρουργείου, το οποίο προγραμματίστηκε για τις 30 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη. Όμως, σ’ αυτό το σημείο, επενέβη ο Άγιος χωρίς κανείς να τον επικαλεστεί.

Πάντως η οικογένεια είναι πιστή και σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα κατέφυγε στη βοήθεια τού Θεού.

Και Αυτός άκουσε τις προσευχές τους και έστειλε τον Άγιο του. Και μάλιστα ο Άγιος Παρθένιος ήλθε κοντά στην οικογένεια μ’ ένα τρόπο συγκλονιστικό.

Εμφανίστηκε το ίδιο βράδυ, Πέμπτη βράδυ, μία βδομάδα πριν το χειρουργείο, σε δύο από τα μέλη της οικογένειας με τρόπο διαφορετικό. Είδαν τον Άγιο ολοζώντανο ο κ. Γιώργος, σύζυγος της κ. Βασιλικής και η νύμφη της Αγγελική, ένα κορίτσι που με την αγάπη των αδελφών μοναζουσών μεγάλωσε στο Λύρειο Ίδρυμα.

Καταγράφουμε τα ίδια τα λόγια τους απομαγνητοφωνημένα, όπως μας τα διηγήθηκαν και τα μαγνητοφωνήσαμε για την εκπομπή «Θαύματα και θαυμάσια» τού ραδιοσταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, που μεταδόθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1999.

«Στις 23 Ιουλίου, λίγες μέρες πριν χειρουργηθεί η πεθερά μου, είδα στον ύπνο μου ότι ανηφόριζα επάνω στο Λύρειο προς τον Άγιο Παρθένιο και βαστούσα αγκαζέ μία μοναχή από το Λύρειο Ίδρυμα. Ήτανε και τα παιδιά από πίσω και ανεβαίναμε, για να κάνουμε κάποια Λειτουργία.

Μπροστά πηγαίνανε κάτι αμάξια και μπροστά από τα αμάξια πήγαινε ένας μοναχός. Γύρισα δίπλα μου και ρώτησα την αδελφή ποιος είναι ο μοναχός και μου είπε ότι είναι ο καινούργιος ιερέας και τον λένε Παρθένιο. Φθάσαμε στην Εκκλησία και ξεκίνησε η Λειτουργία. Φώναξε ο παππούλης την πεθερά μου και την έβαλε μπροστά στο ιερό και μένα δίπλα της. Σήκωσε το χέρι και τη σταύρωσε τρεις φορές και της λέει:

«μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά» και γυρίζει μετά σε μένα και μου λέει: «η πεθερά σου θα γίνει εντελώς καλά και θέλω να κάνετε μία Λειτουργία και να κοινωνήσει η πεθερά σου».

Και ο κ. Γιώργος: «Λοιπόν, όπως ανέβαινα επάνω, ανεβαίναμε με τη γυναίκα μου, με τα παιδιά, τη σταυροκοπούσα τη γυναίκα μου με λαδάκι, με βαμβακάκι, και βλέπω τον Άγιο Παρθένιο ακουμπισμένο στην κολώνα απ’ έξω απ’ την Εκκλησία και μου είπε· «ελάτε, σας περιμέναμε».

Είδαν λοιπόν τον Άγιο ζωντανό να τους μιλάει και να τους καλεί κοντά του. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η Αγγελική γνώριζε για τον Άγιο από το Λύρειο, αλλά ο πεθερός της δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτόν, ούτε είδε ποτέ εικόνα του, ώστε να γνωρίζει τη μορφή του.

Γιατί όπως είπε, πήγαινε στο Λύρειο, έβλεπε το εκκλησάκι τού Αγίου κάτασπρο και ωραιότατο, σκαρφαλωμένο σ’ ένα ψηλό λόφο, αλλά ποτέ δεν μπήκε μέσα. Παρ’ όλα αυτά, είδε τον Άγιο στον ύπνο του, ακριβώς όπως απεικονίζεται στις εικόνες που υπάρχουν στο εκκλησάκι τού Ιδρύματος.

Πήγε λοιπόν ο κ. Γιώργος στο νοσοκομείο την Παρασκευή, καταχαρούμενος πλέον και φωνάζοντας˙«Βασιλική, μη φοβάσαι, Βασιλική έγινε θαύμα! Σήκω, έγινε θαύμα! Πάμε, πάμε στον Άγιο που μας κάλεσε!». Η κ. Βασιλική τίποτε δεν καταλάβαινε.

Την ίδια εκείνη ώρα κατέφθασε και ο γιατρός με μία μαστογραφία στα χέρια. Μία μαστογραφία που την περίμεναν με αγωνία, γιατί ήξεραν ότι το κακό είχε προχωρήσει και εκεί, το έδειξε η αξονική, το ψηλάφησαν οι γιατροί. Και τι ήταν εκείνο;

Η μαστογραφία πεντακάθαρη και οι γιατροί να μη βρίσκουν τίποτα με την ψηλάφηση. Ήδη ο Άγιος άρχισε το θαύμα του, και λέω ότι άρχισε, γιατί έσβησε τις μεταστάσεις γύρω, άφησε όμως για τους γιατρούς τον αρχικό όγκο στη μασχάλη.

Δεν ξέρουμε γιατί, ίσως για λόγους παιδαγωγικούς τού Θεού, όπως διαβάζουμε. Μετά λοιπόν την εμφάνιση τού Αγίου τα πάντα άλλαξαν. Όλα τα μέλη της οικογένειας, που πριν ήταν βουτηγμένα στη θλίψη και την απελπισία, ένιωθαν μία χαρά και μία αισιοδοξία ανεξήγητη. Για αύτη τη χαρά και αισιοδοξία θα διαβάσουμε τα λόγια της ίδιας της κυρίας Βασιλικής απομαγνητοφωνημένα.

«Πριν δει ο άντρας μου τον Άγιο στον ύπνο του, εγώ ένιωθα μελλοθάνατη όσο ήμουνα μέσα και έκανα τις εξετάσεις· από το όνειρο τού συζύγου μου και μετά έγινα άλλος άνθρωπος, τελείως αλλιώτικη. Έχω πάρει τέτοιο κουράγιο ούτε ξέρω αν είχα τίποτα, νιώθω πιο καλά από ότι ήμουνα πρώτα, πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Ο κόσμος όλος τα έχει χάσει μαζί μου. Τη χαρά που νιώθω τώρα και την αισιοδοξία την ένιωθα και την ώρα που πήγαινα να χειρουργηθώ. Μπήκα χαρούμενη και γελαστή στο χειρουργείο.

Όλα αυτά ήταν μία δύναμη του Αγίου, τού Αγίου Παρθενίου».

Ναι, στέκεται ολοζώντανος ο Άγιος δίπλα στην οικογένεια και τη βοηθάει στην πάλη της κατά τού καρκίνου, τη βοηθάει όμως δίνοντας της και κουράγιο, και χαρά, και αισιοδοξία, με έναν τρόπο μυστικό, με έναν τρόπο που μόνο ένας πιστός Χριστιανός μπορεί να νιώσει και να καταλάβει. Καρκίνος και χαρά στο ίδιο σπίτι, φαίνεται αντιφατικό, φαίνεται παράλογο για τους πολλούς. Και όμως… Ας δούμε όμως τη συνέχεια της ζωντανής Ιστορίας μας.

Την άλλη κιόλας μέρα πήραν την κ. Βασιλική από το νοσοκομείο και πήγαν όλη η οικογένεια στο σπίτι τού Αγίου, στο Λύρειο Ίδρυμα. Θερμοπαρακάλεσαν τον Άγιο, άναψαν κεράκι και το καντήλι του, έμειναν ώρα μαζί του. Μετά κατέβηκαν. Η Ηγουμένη της χάρισε ένα μικρό βιβλιαράκι με το βίο τού Αγίου και το απολυτίκιο του. Άρχισε από τότε κάθε μέρα να το διαβάζει και να τον επικαλείται.

Τη Δευτέρα πάλι γύρισε στο νοσοκομείο για την εγχείρηση και συνέχισε χαρούμενη τώρα να παρακαλεί τον Άγιο και χαρούμενη την Τετάρτη, 29 Ιουλίου, μπήκε μόνη της, χωρίς κανένα δικό της στο χειρουργείο, αφού απρογραμμάτιστα έγινε μία μέρα πριν.

Και μας λέει: «Και εδώ ο Άγιος έδειξε την πρόνοια του, γιατί, αν ο σύζυγος μου ήταν εκεί, σίγουρα θα έκλαιγε και εγώ θα έχανα την ψυχραιμία μου. Για τους γιατρούς όλα πήγαν απρόσμενα πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμεναν. Παρ’ όλα αυτά συνέστησαν ένα μεγάλο αριθμό ακτινοβολιών, που όμως δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθούν, γιατί το χέρι της κ. Βασιλικής μετά το χειρουργείο έμενε ακίνητο και πονούσε φοβερά.

Βγήκε από το νοσοκομείο με την προοπτική, όταν μπορέσει να σηκώσει το χέρι της, να αρχίσει η θεραπεία.

Είκοσι δύο Αυγούστου, όλη η οικογένεια ανέβηκε στον Άγιο για τη Λειτουργία που της είχε παραγγείλει. Έγινε η Λειτουργία και βγήκαν έξω. Η κ. Βασιλική μπήκε στο πουλμανάκι τού Ιδρύματος, για να κατέβει.

Ο πατήρ Εμμανουήλ Μακρής, που έκανε τη Λειτουργία, εξακολούθησε πίσω, όπως μας είπε ο ίδιος, να διαβάζει την παράκληση τού Αγίου Παρθενίου. Και ω τού θαύματος! Μόλις κάθισε στο πουλμανάκι, πριν ακόμη αυτό ξεκινήσει, τι συνέβη; Ας το παρακολουθήσουμε από το ίδιο το στόμα της, τα λόγια της απομαγνητοφωνημένα:

«Μόλις μπήκα στο πουλμανάκι και έκατσα, ένιωσα ένα πολύ μεγάλο πόνο στον ώμο, φοβερό πόνο, σαν να με χτυπήσανε με ένα σφυρί και σε δέκα λεπτά περίπου το χέρι ήταν τελείως καλά, το οποίο δεν το σήκωνα καθόλου επάνω, τίποτα, καθόλου, πόναγε φοβερά. Πέρασε και ο πόνος συγχρόνως, γιατί πόναγε πάρα πολύ το χέρι μου, πόναγε, πέρασε τελείως ο πόνος και φύγαμε. Κατεβήκαμε κάτω και τότε το είπα σε όλους.

Και μετά από το θαύμα που έγινε κάναμε τις εξετάσεις στους τρεις μήνες μετά το χειρουργείο και βγήκανε πολύ καλές εξετάσεις, παρόλο που η βιοψία ήτανε άσχημη, δεν ήτανε καλή».

Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν δεύτερη στροφή προς το καλύτερο.

Άρχισε η κ. Βασιλική κατόπιν της εντολής των γιατρών τις ακτινοβολίες, όμως έκανε πολύ λιγότερες από τις προγραμματισμένες, γιατί για τους γιατρούς όλα βελτιώθηκαν γρήγορα και απρόσμενα και σταμάτησαν τις θεραπείες. Όταν πέρασε ο καθορισμένος χρόνος, επανέλαβε τις εξετάσεις όλες, αλλά τίποτα πια δεν υπάρχει.

Η επέμβαση τού Αγίου φανερή και η οικογένεια συγκλονισμένη μιλάει για τον Άγιο, διακηρύσσει το θαύμα του και τον δοξάζει.

Πράγματι·

«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού».

Δε σταμάτησε όμως ο Άγιος Παρθένιος να συμπαραστέκεται στην οικογένεια σαν ένας φίλος, ένας αδελφός. Κάθε φορά που η αμφιβολία μπαίνει στους λογισμούς τους ο Άγιος έρχεται να τη λύσει. Άλλες 2-3 φορές εμφανίστηκε στα μέλη της οικογένειας, πάντα συγχρόνως, το ίδιο βράδυ σε δύο από αυτά και τους διαβεβαιώνει: «Μη φοβάστε, η Βασιλική θα γίνει τελείως καλά».

Σαν απίστευτα μας φαίνονται όλα αυτά και όμως είναι αληθινά. Ο Άγιοί μας είναι ζωντανοί και στην Εκκλησία μας λειτουργεί το ιαματικό χάρισμα.

Ο Κύριος μας δια των αγίων του εξακολουθεί να διδάσκει και να θαυματουργεί, σαν τότε που ζούσε μαζί μας στη γη.

ΠΗΓΗ:http://www.dogma.gr/

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ: Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - καθηγητού

       Πολλοί από τους αγίους μας έχουν τη φήμη των θαυματουργών, διότι αξιώθηκαν να προικιστούν από το Θεό να κάνουν θαύματα στο όνομά Του. Μέσα στη χορεία των θαυματουργών αγίων της Εκκλησίας μας, ξεχωριστή θέση κατέχει η αγία Ειρήνη, η αποκαλουμένηΧρυσοβαλάντου.

       Γεννήθηκε στην Καππαδοκία στα 828 και εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Στα χρόνια εκείνα βασίλευε ο αυτοκράτοραςΘεόφιλος (829-843), ο οποίος, όπως είναι γνωστό, ήταν φανατικός εικονομάχος και διώκτης των Ορθοδόξων. Ο πατέρας της Ειρήνης ονομαζόταν Φιλάρετος, ήταν ευγενούς καταγωγής, πατρίκιος και κατείχε το αξίωμα του στρατιωτικού διοικητή του Θέματος της Καππαδοκίας, ως ευνοούμενος και έμπιστος της ευσεβούςαυτοκράτειρας Θεοδώρας. Η μητέρα της ονομαζόταν Ζωή, ήταν πατρικία και πολύ όμορφη, ενάρετη και πιστή γυναίκα, την οποία υπολήπτονταν όλη η Καππαδοκία. Απέκτησαν εκτός από την Ειρήνη και ένα άλλο κορίτσι την Καλλινίκη. Μετά τη γέννηση της Ειρήνης πέθανε ξαφνικά η μητέρα τους Ζωή και την ανατροφή των παιδιών ανάθεσε ο Φιλάρετος στην πατρικία Σοφία, τη μεγαλύτερη αδελφή του.  

     Το 839 είχε φτάσει στην Καισάρεια, για κρατικές υποθέσεις ο νεαρός αδελφός της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, ο καίσαρας Βάρδας. Εκεί γνώρισε την δεκατετράχρονη Καλλινίκη, την οποία ζήτησε σε γάμο. Ο Φιλάρετος συγκατατέθηκε και αυτός πραγματοποιήθηκε με μεγαλοπρέπεια, με τη συμμετοχή του αυτοκράτορα Θεόφιλου.

       Το 842, μετά το θάνατο του Θεοφίλου, η ευσεβής Θεοδώρα, ως επίτροπος του ανηλίκου γιου της Μιχαήλ Γ΄(842-867), ανακάλεσε τα διατάγματα των εικονομάχων αυτοκρατόρων, θέτοντας τέρμα στην εκατονταετή εικονομαχική έριδα. Για το λόγο αυτό κάλεσε τον στρατηγό Φιλάρετο στη Βασιλεύουσα, όπως και άλλους ύπατους αξιωματούχους να τη βοηθήσουν στην εδραίωση της Ορθοδοξίας. Όταν έγινε η οριστική αναστήλωση των Ιερών Εικόνων (19 Φεβρουαρίου 843), ζήτησε από τον Φιλάρετο να δώσει την δεκαπεντάχρονη όμορφη και σεμνή Ειρήνη, ως σύζυγο στον γιό της Μιχαήλ Γ΄. Εκείνος δέχτηκε και ο στρατηγός Νικηφόρος, αδελφός της μητέρας της, ανάλαβε να την φέρει στην Κωνσταντινούπολη.

       Η φήμη, ότι η Ειρήνη θα γινόταν αυτοκράτειρα, διαδόθηκε σε όλη την Ανατολή. Ενώ όλοι χαίρονταν, μόνο η Ειρήνη λυπόνταν, διότι ήδη είχε πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Παρ’ όλα αυτά δέχτηκε να ακολουθήσει τον θείο της Νικηφόρο στη Βασιλεύουσα, όχι για να παντρευτεί τον αυτοκράτορα, αλλά για να αποχαιρετήσει την αδελφή της Κιλλινίκη. Όμως, εν τω μεταξύ, ο Μιχαήλ διάλεξε ως σύζυγό του την Ευδοκία την Δεκαπολίτισσα. Η Ειρήνη άκουσε το νέο με ικανοποίηση, όχι όμως και οι δικοί της που φιλοδοξούσαν να τη δουν αυτοκράτειρα.

      Ο πατέρας της σε μια αποστολή του στην Αδριανούπολη γνώρισε έναν ευγενή νέο τον Φωτεινό, γιό του επάρχου Νικήτα, με τον οποίο αποφάσισε να παντρέψει την Ειρήνη. Αλλά εκείνη απέρριψε αυτόν τον γάμο και γνωστοποίησε στους γονείς της ότι ήταν αποφασισμένη να μονάσει. Ύστερα από μια ξαφνική ασθένειά της και την θαυματουργική της ίαση, οι γονείς της δέχτηκαν την απόφασή της. Ο ίδιος ο πατέρας της την οδήγησε στηνΙερά Κοινοβιακή Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ Χρυσοβαλάντου, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, όπου και έλαβε το μοναχικό σχήμα.

       Η πνευματική της πρόοδος ήταν εμφανής σε όλη την αδελφότητα. Έτσι ύστερα από έξι χρόνια έγινε ηγουμένη της Μονής. Από τη θέση της αυτή ενέτεινε τον πνευματικό της αγώνα, ώστε γρήγορα φάνηκαν τα σημάδια της αγιότητάς της. Απέκτησε το χάρισμα της θαυματουργίας. Πλήθος ασθενών συνέρρεαν στη Μονή για να λάβουν την ίαση από τις ευχές της αγίας ηγουμένης. Αξιώθηκε επίσης και με το

σπάνιο χάρισμα της διορατικότητας. Μπορούσε να διαβάσει τα κατάβαθα των καρδιών των υποτακτικών μοναχών της και όσων ερχόταν για πνευματική βοήθεια στη Μονή. Συνήθιζε κάθε πρωί να συγκεντρώνει τις μοναχές στο Καθολικό της Μονής και να προσπαθεί να βγάλει από μέσα τους τα πάθη και τις κακίες τους. Το ίδιο έκανε και με τους προσκυνητές.

       Η αγία καθόταν γονατιστή τις νύχτες έξω από το κελί της και προσευχόταν. Κάποιο βράδυ μια μοναχή είδε τα δύο κυπαρίσσια της αυλής να χαμηλώνουν και να την προσκυνούν, ενώ εκείνη αιωρούνταν στον αέρα! Το θαύμα διηγήθηκε η μοναχή σε όλη την αδελφότητα. Η μοναχή παραφύλαξε το άλλο βράδυ και έδεσε μαντίλια στις κορυφές των πανύψηλων δένδρων, τη στιγμή που ήταν λυγισμένα,  για να βεβαιώσει το θαυμαστό γεγονός σε όσες αδελφές αμφισβήτησαν τη διήγησή της.

     Απασχολούσε την αγία πρωτίστως το φοβερό γεγονός του θανάτου, διότι η στιγμή εκείνη παγιώνει την κατάσταση του ανθρώπου στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό δίδασκε συνεχώς σε όλους την αέναη προετοιμασία τους, ώστε να τους βρει ο θάνατος προετοιμασμένους. Η ίδια βίωνε με τον πλέον έντονο τρόπο αυτή την αγωνία και γι’ αυτό βρισκόταν σε μια συνεχή προετοιμασία, σαν να ήταν η επόμενη στιγμή της η τελευταία!

       Όταν κατάλαβε το οσιακό τέλος της, τακτοποίησε όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις  της Μονής, όρισε νέα ηγουμένη και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ως το ύψιστο εφόδιο για την αιώνια ζωή. Απάγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως, ως δείγμα της ορθής της πίστης. Σύναξε τις αδελφές, ζήτησε συγνώμη και έκαμε το σημείο του Σταυρού, απεύθυνε θερμή προσευχή στο Χριστό και παρέδωσε ήρεμα την αγία της ψυχή σε Αυτόν. Ήταν 104 χρονών! Η είδηση διαδόθηκε παντού. Πλήθος κόσμου από τη Βασιλεύουσα, με επικεφαλής τον Πατριάρχη  πήγαν να προσκυνήσουν το τίμιο και αγιασμένο λείψανό της και να τη συνοδεύσουν στην τελευταία κατοικία της.

        Η θέση της στις καρδιές των πιστών είναι σημαντική και θεωρείται μια από τις πλέον θαυματουργές αγίες. Ιδιαιτέρως βοηθά τις άτεκνες γυναίκες να αποκτήσουν παιδιά. 
Η μνήμη της τιμάται στις 28 Ιουλίου.  

       Αυτή ήταν η ευγενής βυζαντινή αρχοντοπούλα, η οποία αντάλλαξε την εγκόσμια και φθαρτή δόξα με την άφθαρτη αιώνια εν Χριστώ ζωή!  

Πηγη: Εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" 1/8/2015

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ
Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου

ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΚΥΡΙΕ ΤΗΝ ΝΕΟΤΗΤΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΟΝ ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΠΕΡΙΚΡΑΤΗΣΟΝ

«ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΕ ΠΤΩΣΗ»

Ανέκαθεν, ο «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» δημιουργηθείς άνθρωπος επιθυμεί και επιδιώκει να εξασφαλίζει για την ζωή του το κατάλληλο περιβάλλον, τους απαραίτητους και αναγκαίους όρους που θα του παρέχουν άνετη και ειρηνική ατομική επιβίωση και ομαδική συμβίωση. Να έχει ένα τόπο, μια φωλιά, που όπως λέει ο Παροιμιαστής «…ὥσπερ ὅταν ὄρνεον καιταπετασθῇ ἐκ τῆς ἰδίας νοσσιᾶς, οὕτως ἄνθρωπος δουλοῦται ὅταν ἀποξενωθῆ ἐκ τῶν ἰδίων τόπων» (Παρ. 27, 8), που να του εξασφαλίζει την δυνατότητα της οικειότητας.

Μια στέγη, που να προστατεύει την ιδιωτική του ζωή, όπως ο σοφός Σειράχ σημειώνει: «ἀρχή ζωῆς ὕδωρ καί ἄρτος καί ἱαμάτιον καί οἶκος καλύπτων ἀσχημοσύνην, κρείσσων βίος πτωχοῦ ὑπό σκέπην δοκῶν ἤ ἐδέσματα λαμπρά ἐν ἀλλοτρίοις» (Σ. Σειρ. 29, 21-22).

Με δεδομένη αυτή την προϋπόθεση, του υλικού αυτού κατασκευάσματος της οικοδομής, ο άνθρωπος προχωρεί στην δημιουργία της ζωής. Αν, λοιπόν, συνθέσουμε τους δύο αυτούς όρους οίκος – σπίτι και δημιουργία ζωής – γέννηση, έχουμε τον σύνθετο όρο «οικογένεια», που περικλείει τις ζωτικές προϋποθέσεις προστασία, ασφάλεια, θαλπωρή, αλληλεγγύη, ενότητα και δημιουργικότητα.

Ο λόγος, λοιπόν, περί οικογενείας.

Θεοίδρυτος θεσμός η οικογένεια διαρρέει μέσα στο χρόνο απ’ αρχής της δημιουργίας, όπου ο Θεός Δημιουργός την συστήνει σύμφωνα με την διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης στο βιβλίο της Γενέσεως, «καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς· καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς…» (Γεν. Α, 27-28), μέχρι σήμερα, περνώντας μέσα από δόξες και αδοξίες, πτώσεις και ανορθώσεις, τιμές και λοιδορίες, καταξιώσεις και απαξιώσεις, αλλοιώσεις και παραφθορές, ωστόσο παραμένει η βάση και το κύτταρο των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Μέσα στην πορεία του χρόνου συναντάται με τον Ενανθρωπίσαντα Υιό και Λόγο του Θεού και λαμβάνει διαστάσεις υπερθεσμικές, ουράνιες, θείες, πνευματικές, αφού ο ίδιος ο Ιησούς ανήκε σε οικογένεια, ήταν μέλος μιας οικογένειας.

Η οικογένεια, επομένως, σύμφωνα με την διδασκαλία του Κυρίου μας και των Αποστόλων, καθίσταται εκκλησία μικρή, θεανθρώπινος οργανισμός.

Την οικογένεια συγκροτούν οι γονείς και τα παιδιά. Το παραδοσιακό μοντέλο οικογένειας είναι το πατριαρχικό, όπου συμβιούν και συνυπάρχουν αλλεπάλληλα οι γενιές, προγονείς, γονείς, παιδιά, έκγονα, δισέκγονα, κ.ο.κ., σε σχέση απόλυτης συνοχής δια του σεβασμού, της τιμής, της αγάπης και της υπακοής. Μέσα στην οικογένεια αυτής της μορφής, βιώνεται, αξιοποιείται και συμπλέκεται το παλιό με το νέο, η εμπειρία με την απειρία, η σταθερότητα με τον δυναμισμό, η εγγυημένη σοφία με την δίψα για μάθηση, τηρουμένων πάντα των προϋποθέσεων του σεβασμού, της τιμής και αλληλεγγύης, της αναγνώρισης, της υπακοής.

Σ’ αυτή την ευλογημένη μορφή οικογενείας, όλοι έχουν την θέση τους, την αποστολή τους, την πολύτιμη συμβολή τους. Σ’ αυτό το σχήμα έχουμε την εφαρμογή του λόγου του Θεού στο σοφό Σειράχ που λέγει: «Ὡς ὡραῖον πολιαῖς κρίσις και πρεσβυτέροις ἐπιγνῶναι βουλή ὡς ὡραία γερόντων σοφία καί δεδοξασμένοις διανόημα και βουλή· στέφανος γερόντων πολυπειρία, καί τό καύχημα αὐτῶν φόβος Κυρίου» (Σ. Σειρ. ΚΕ΄, 4-6).

Το γήρας μέσα στην οικογένεια αποτελεί τον μάρτυρα της παραδόσεως και εγγυάται την σοφία και την εμπειρία και έτσι ισχυροποιεί το κύρος της.  Στην ροή του χρόνου τα πρόσωπα, εντός του ιερού θεσμού της οικογένειας, εναλλάσσονται διά των γεννήσεων. Το γήρας διαδέχεται η νεότητα και η νεότητα περνάει στο γήρας.

Ο δημιουργός Θεός νομοθετώντας και καθαγιάζοντας τον ιερό θεσμό της οικογένειας, διέγραψε με σαφήνεια στο βιβλίο του νόμου τις συντεταγμένες που θα πρέπει να διέπουν και να συγκροτούν τις σχέσεις παιδιών προς γονείς: «τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καί ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπί τῆς γῆς τῆς ἀγαθῆς, ἧς Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσι» (Εξ. Κ, 12).

Αυτό δεν είναι απλώς μια συμβουλή, που μπορείς να την παραβλέψεις, αλλά νομοθεσία, της οποίας το κύρος παρέμεινε και θα παραμένει ακατάλυτο δια μέσου των αιώνων. Είναι νομοθεσία, την οποία κύρωσε και ο ενανθρωπίσας Υιός και Λόγος του Θεού, όταν ρωτήθηκε από τον νεανίσκο (Ματθ. ΙΕ΄ 4 & Λουκ. ΙΗ΄ 21). Πέρα όμως από χρέος, η τιμή προς τούς γονείς, αποτελεί και προϋπόθεση ευδαιμονίας και μακροβιότητας. Εάν λοιπόν η τιμή είναι χρέος προς τους γονείς και φέρνει ευλογίες, η ατιμία προκαλεί και παρακινεί την οργή του Θεού: «ἐν ἔργῳ καί λόγῳ, τίμα τόν πατέρα σου, ἵνα ἐπέλθῃ σοι εὐλογία παρά πατρός. Εὐλογία γάρ πατρός στηρίζει οἴκους τέκνων, κατάρα δέ μητρός ἐκριζοῖ θεμέλια» (Σ. Σειρ. Γ΄, 8).

Και ενώ έτσι έχουν θεσμικά τα πράγματα, μέσα στο χρόνο, διαπιστώνουμε παρεμβάσεις στον ιερό και θεοΐδρυρο θεσμό της οικογένειας, δήθεν με προσανατολισμό εκσυγχρονιστικό. Και έτσι φθάσαμε στο μοντέλο της πυρηνικής σύγχρονης οικογένειας, όπου πλέον αποτελείται από τους δύο συζύγους και το ένα ή δύο παιδιά. Οι γονείς των συζύγων δεν έχουν λόγο συνυπάρξεως, αλλά ούτε και χώρο συγκατοικήσεως με τα παιδιά και τα εγγόνια. Κάτω λοιπόν από αυτό το πλαίσιο, επινοήθηκαν εξωθεσμικές λύσεις, τα Γηροκομεία, τα «old men’s parking», με αποτέλεσμα να γινόμεθα καθημερινά μάρτυρες πολλών δυσάρεστων ή ακόμη και σκληρών τραυματικών εμπειριών και καταστάσεων, κακής και απρεπούς μεταχειρίσεως γερόντων, που δέχονται από μεμονωμένα άτομα ή και συλλογικούς φορείς αυτής της ευθύνης, καθώς, επίσης, και το κυριότερο πάντων, πικρά και πονεμένα παράπονα γερόντων προς τα επιλήσμονα παιδιά τους για πλήρη εγκατάληψη.

Τα Γηροκομεία ή οι οίκοι ευγηρίας ή όπως αλλιώς τα πει κανείς, υποκαθιστούν, αναπληρώνουν την οικογένεια ή αποτελούν καταστήματα κοινωνικού προσανατολισμού;

Άλλο πράγμα η οικογένεια και άλλο το γηροκομείο. Η οικογένεια έχει το στοιχείο της ιερότητας και βασίζεται στη σχέση του αλληλοσεβασμού, της τιμής και της πατρικής και υιικής αγάπης. Είναι «μικρά κατ’ οίκον εκκλησία». Τα γηροκομεία είναι ιδρύματα. Συγκροτήματα παροχής υπηρεσιών. Βασίζονται στους άτεγκτους νόμους της προσφοράς υπηρεσιών, στη σχέση «δοῦναι καί λαβεῖν», είναι επινοήματα και δημιουργήματα κρατικών ή και άλλων φορέων, πού δημιουργούνται για να καλύψουν τα οικογενειακά ναυάγια.

Τα γηροκομεία είναι αποτέλεσμα της εκπτώσεως του θεσμού της οικογένειας, και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ευτυχώς που επινοήθηκαν και υπάρχουν και αυτά. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν! Ολόκληρος ο πλανήτης θα ήταν ένας απέραντος Καιάδας!

Βιώνουμε πλέον την διάσπαση και αποξένωση των γενεών με επακόλουθα αρνητικά εκατέρωθεν. Διακυβεύονται με αυτή την διάσπαση, οι θεόσδοτοι δεσμοί που διέπουν τις σχέσεις των μελών της οικογένειας, σχέσεις αγάπης, σεβασμού και τιμής.

Με λίγα λόγια η οικογένεια βρίσκεται σε πτώση, τα δε γηροκομεία σε ανάπτυξη και υπερπληρότητα. Η κατάσταση, δυστυχώς, είναι μη αναστρέψιμη. Το ιερό χρέος πλέον των παιδιών προς τους γέροντες γονείς τους εξοφλείται με τη μεταφορά του σε κάποιο γηροκομείο. Σε ένα χώρο που κυριαρχεί η ψυχρή επαγγελματική και άφιλη «αγάπη». Η εξόφληση ενός τέτοιου ιερού χρέους δι’ αυτού του τρόπου, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, συνιστά το αμάρτημα της ασέβειας: «ὅς ἀποβάλλεται πατέρα ἤ μητέρα καί δοκεῖ μή ἁμαρτάνειν, οὗτος κοινωνός ἐστιν ἀνδρός ἀσεβοῦς» (Παρ. ΚΗ΄, 24).

Στο σημείο αυτό ας μας επιτραπεί να παραθέσουμε ένα έμμετρο κείμενο που κυκλοφόρησε και ήλθε στα χέρια μας και το οποίο εκφράζει και απεικονίζει την σκληρή πραγματικότητα, όπως βιώνεται από γονείς παραμελημένους και αποξενωμένους από τα παιδιά τους:

1.      Ένα ζευγάρι ταιριαστό, Αητός και Περιστέρα,

πέντε αγόρια κάνανε και μία θυγατέρα.

2.      Αυτοί, απ’ την αγάπη τους και τη σκληρή δουλειά τους,

μεγάλωσαν και πάντρεψαν τα έξι τα παιδιά τους.

3.      Σπίτια, τους κάναν βολικά, με σάλες και μπαλκόνια,

να ζήσουν άνετα αυτοί, οι νύφες και τα ‘γγονια.

4.      Και κει οπούτανε καλά και όλοι ευτυχισμένοι,

αρρώστησεν η Μάννα τους και ξαφνικά πεθαίνει.

5.      Τη Μάννα τους σα θάψανε, κι ο Γέρος την Κυρά του,

συμβούλιο εκάνανε, αυτός και τα παιδιά του.

6.      Ο Γέρος τώρα μοναχός, δεν ημπορεί να μείνει,

το πρόβλημά τους ειν’ αυτό: «ο Γέρος, τι θα γίνει»;;;

7.      Ο ένας λέει στον άλλονε κι ο άλλος εις τον άλλο:

«το Γέρο, Σεις να πάρετε, εγώ πού να τον βάλλω»;;;

8.      «Το σπίτι μου είναι μικρό, εγώ δεν έχω μέρος.

Πού να βολέψω τα παιδιά και που θα μείνει ο Γέρος»;;;

9.      Κι ύστερα, όλοι φύγανε, χωρίς νάβρουνε λύση,

Και μένει ο Γέρος μοναχός το πρόβλημα να λύσει.

10. Περίλυπος εξάπλωσεν στο έρημο κρεβάτι,

κι όλη τη νύχτα ξάγρυπνος, χωρίς να κλείσει μάτι.

11. Τόσες θυσίες έκανε !!! τόσο μεγάλο αγώνα !!!

Και δεν υπάρχει πια γι’ αυτόν, αγάπης μιά σταγόνα!!!

12. Το σπίτι τούρχεται μικρό, πλέον δεν τον χωράει,

Θέλει να φύγει μακρυα, κάπου αλλού να πάει.

13. Λίγα ρουχάκια έβαλε μες τη βαλίτσα μόνο

κι έκλεισε το σπιτάκι του, με στεναγμό και πόνο.

14. Χάϊδεψε την κληματαριά, που είχε στην αυλή του,

τις γλάστρες που ξεράθηκαν σαν έφυγε η καλή του.

15. Κλείνει την πόρτα της αυλής και στέκει παραπέρα,

κοιτάζει το σπιτάκι του για τελευταία μέρα.

16. Σέρνει τα πόδια του βαριά, βαριά και η καρδιά του.

που πλέον δεν θα έβλεπε ξανά τη γειτονιά του.

17. Κεράκι πήγε κι άναψε σ’ αυτήν που ‘χε αγαπήσει

και της ορκίστηκε κρυφά, να μη την λησμονήσει.

18. Κλαίγοντας τώρα έφυγε απ’ το νεκροταφείο

και τράβηξε το δρόμο του, για το Γηροκομείο.

19. Για σκέψου αναγνώστη μου, τη ρήση που υπάρχει,

κι έχει γραφτεί από σοφούς και πάντα μας διδάσκει:

20. «Δέκα παιδιά, δύο γονείς πάντα μπορούν να θρέψουν,

Δέκα παιδιά, δεν ημπορούν τα γονικά να στέρξουν».

Φίλοι μου.

Η Εκκλησία μας προς επίρρωση των ανωτέρω, εύχεται και προσεύχεται στην θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου με τα εξής λόγια: «τά νήπια ἔκθρεψον· τήν νεότητα παιδαγώγησον· τό γῆρας περικράτησον». Ο Κύριός μας με την διδασκαλία του και το παράδειγμά του καθώς και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αποτελούν τους ασφαλείς οδηγούς μας για μια έμπρακτη και αποτελεσματική φιλανθρωπική και αγαπητική στάση και συμπεριφορά κατανοήσεως της αξίας της ζωής όλων των συνανθρώπων μας πάσης ηλικίας. Και έχουμε χρέος να τους ακολουθήσουμε, ακριβώς επειδή εμφορούνται από τα Χριστιανικά ιδεώδη της αγάπης, της υπομονής, της συγχωρητικότητας, της ανοχής, της ταπείνωσης, της ελπίδας και της απόδοσης τιμής σε όλους, ιδιαίτερα δε σ’ αυτούς που αποτελούν την απαρχή και τους θεμελίους λίθους της δικής μας γήινης ύπαρξης, στοργής, προστασίας ανατροφής και προόδου. Ο λόγος του Θεού είναι σαφής και κατηγορηματικός, «στέφανος γερόντων τέκνα τέκνων, καύχημα δε τέκνων πατέρες αὐτῶν» (Παρ. ΙΖ΄, 6).

Αν αδυνατούμε, για διάφορους λόγους, να επιτελέσουμε το ιερό χρέος μας προς τους γέροντες γονείς μας εντός του φυσικού οικογενειακού περιβάλλοντος, τουλάχιστον ας μην τους ξεχνάμε και ας μη τους εγκαταλείπουμε ως αζήτητα αντικείμενα σε κάποιο γηροκομείο. Όλοι μας έχουμε χρέος απέναντι στην τρίτη ηλικία, παιδιά, εγγόνια, συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες, γείτονες. Χρέος παρουσίας κοντά τους, δίπλα τους. Μια επίσκεψη, ένα χάδι, είναι γι’ αυτούς μεγάλο και πολύτιμο δώρο, είναι φιλί ζωής.

Ας μην τους ξεχνάμε!

Κατακλείνοντας το άρθρο μας, απευθυνόμενοι στα παιδιά κάθε εποχής, διά της γραφίδας του Σοφού Σειράχ, τους υποβάλλουμε την παράκληση: «τέκνον, ἀντιλαβοῦ ἐν γήρι πατρός σου, καί μή λυπήσῃς αὐτόν ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ κἄν ἀπολείπῃ σύνεσιν, συγνώμην ἔχει καί μή ἀτιμάσῃς αὐτόν ἐν πάσῃ ἰσχύϊ σου» (Σ. Σειρ. Γ. 12-13).

Κύριε:

«τήν νεότητα παιδαγώγησον, τό γῆρας περικράτησον»

14.07.2016

Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Τσάκαλος

Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου

ΟΙ ΜΠΑΛΩΜΑΤHΔΕΣ!

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

ΟΙ ΤΣΑΓΚΑΡΗΔΕΣ, 

OI ΜΠΑΛΩΜΑΤΗΔΕΣ κλπ.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ! 

______Με βαθειά συγκίνηση ανέγνωσα ένα φιλοσοφημένο κείμενο του πολυσεβάστου μοι Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου και Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Αθανασίου με τίτλον «ΟΙ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑΔΕΣ», το οποίο και αναδημοσιεύουμε παρακάτω. 

________Με βαθειά συγκίνηση, επαναλαμβάνω, διότι ο χαράσσων τισ γραμμές αυτές και υποσημειούμενος υπήρξε πρωτότοκος γυιός δύο βιοπαλαιστών της καθημερινής ζωής της περιόδου της περιόδου 1940-1960, οι οποίοι με εντιμότητα καί πολύ κόπο εκέρδιζαν τον επιούσιο.

_______Από τη μια μεριά ήταν ο σεβαστός και αείμνηστος Πατέρας μου Γεώργιος Λενής, με καταγωγή από την Σεγδίτσα της Ρούμελης (το σημερινό Προσήλιο). Το επάγγελμά του ήταν «υποδηματοποιός» ή αλλοιώς τσαγκάρης, μπαλωματής! Ασκούσε δηλ. ένα κοινωνικά ταπεινό επάγγελμα, το οποίον όμως είχε πολλή πέραση κατά την εποχή εκείνη! Τα παπούτσια μας τότε ήσαν χειροποίητα και λιγοστά! Έπρεπε να τα μπαλώνουμε, να τους βάζουμε σόλες, φόλες κλπ.. Το σλόγκαν της εποχής ήταν: «ψίδια, σόλες και ....πέταμα στη θάλασσα!»
_______Το κατάστημα του Πατέρα μου, το τσαγκαράδικο, συμπληρωνόταν και με το Στιλβωτήριο, δηλ. το άλλο τμήμα για το βάψιμο και το γυάλισμα των υποδημάτων. Το επάγγελμά του ήταν μια χειρονακτική, αλλά καί συγχρόνως μια καλλιτεχνική, εργασία! Εργαζόταν χωρίς ωράριο, από το πρωΐ μέχρι το βράδυ, στο κατάστημά του επί της οδού Αυτοκράτορος Αυγούστου, 87 στην Πάτρα (σήμερα η οδός ονομάζεται Αγίας Τριάδος), λίγο παρακάτω από την Τριάντειο Σχολή. Η δουλειά του ήταν η επισκευή, δηλ. τό μπάλωμα των υποδημάτων, αλλά και η κατασκευή νέων, ανδρικών και γυναικείων. 
__________Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, όπως και στις σχολικές διακοπές Χριστουγέννων καί Πάσχα, κοντά του δούλευα και εγώ τόσο στο τσαγκαράδικο, όσο και στο στιλβωτήριο. 'Ημουν δηλ. ένα τσαγκαρόπουλο και συγχρόνως ένας.....λούστρος! 

_______Η Μητέρα μου Νικολίτσα Λενή, το γένος Γκολφίνου Γιαννακοπούλου, με καταγωγήν από τήν Πλατανόβρυση των Πατρών, την γνωστή Μέντζενα, ήταν μοδίστρα. Μιά εξαιρετική μοδίστρα με πολύ καλό όνομα στην Πάτρα, και μάλιστα στην γειτονιά μας, την γειτονιά του ιερού Ναού Παντοκράτος, όπου το σπίτι μας. 

________Ο Σεβ. Χαληδόνος μέ το βαθυστόχαστο άρθρο του, αναφερόμενος αρχικά στα επαγγέλματα της εποχής εκείνης ανακάτεψε, ευεργετικά πάντοτε, τον ψυχικό μου κόσμο! Μου θύμισε τα μαθητικά και νεανικά μου χρόνια! Αλλά με τον τρόπο αυτό με έκανε να νοιώσω ακόμη πιό βαθειά ευγνωμοσύνη στον Φιλάνθρωπο Θεό, καθ' όσον τον γυιό ενός τσαγκάρη και μιάς μοδίστρας, τον ασήμαντο και χωρίς μεγάλη καταγωγή και μεγάλο όνομα, τον λούστρο της εποχής εκείνης, τον Αθανάσιο Λενή, τον εκάλεσε ως εργάτη του Ευαγγελίου, τον ωδήγησε στην ολοκληρωτική αφοσίωση πρός τον Νυμφίο Χριστό, ως Μοναχό, του εδώρισε το χάρισμα της της ιερωσύνης, τον ανέδειξεν εργάτη του Θυσιαστηρίου! 

________Εις μνήμην του Πατέρα μου, από τα χέρια του οποίου -για ψύλλου πήδημα-  έτρωγα το ξύλο της ζωής μου (βλέπετε αυτή ήταν η μέδοθος αγωγής της εποχής εκείνης!)  παραθέτω το παρακάτω αξιοθαύμαστο περιστατικό. 

_____'Ηταν παραμονές των Χριστουγέννων  του έτους 1956. Ήμουνα ήδη πρωτοετής φοιτητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου στην  Αθήνα, συγχρόνως δε και εργαζόμενος, ώστε να κερδίζω τα πρός το ζην! Από την εργασία μου, λοιπόν, με την ευκαιρία της εορτής των Χριστουγέννων, εζήτησα και έλαβα άδεια, για να κατέβω στην Πάτρα με σκοπό να βοηθήσω τον Πατέρα μου, καθ' όσον παραμονές των Χριστουγέννων το μαγαζί του θα είχε πολλή δουλειά, ιδιαιτέρως δε το στιλβωτήριο.

________Έτσι, λοιπόν, στις 22 Δεκεμβρίου1956 κατά τις ένδεκα η ώρα το πρωΐ, εντελώς απροειδοποίητα, εμφανίζομαι στον Πατέρα μου, στο μαγαζί του. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:     

     - «Καλώς τον», μού είπε. «Πως είσαι;»
        - «Καλά, Πατέρα μου, απάντησα».

  -    «Πως απ' εδώ; τί θέλεις;» με ερώτησε. 

 - «Πατέρα, ήλθα να σας βοηθήσω. Αυτές τις ημέρες    το μαγαζί έχει πολλή δουλειά. 'Ηλθα, λοιπόν, για να σας δώσω ένα χεράκι, να σας βοηθήσω», συμπλήρωσα.        

-      «Κακώς, κάκιστα έκαμες! Δεν έχεις καμμιά δουλειά εδώ! Τώρα πλέον είσαι Ακαδημαϊκός  Πολίτης (σημ. έτσι ωνόμαζαν τότε τους φοιτητές). Να φύγης αμέσως! Δεν έχεις δουλειά εδώ», μου είπε επιτακτικά.

- «Πατέρα, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα από την Αθήνα μόνο και μόνο για να σας βοηθήσω», απάντησα.

-  «Άκου, πολλές κουβέντες δεν θέλω! Να φύγης αμέσως. Πήγαινε να συναντήσης τους φίλους σου. Να κάμης ό,τι θέλεις. Τώρα πια είσαι Ακαδημαϊκός Πολίτης. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε το βράδυ στο σπίτι». 

 __________Και έφυγα!  Δεν με άφησε να τον βοηθήσω! Ας είναι Αιωνία η μνήμη του!

________Τώρα, που εγγίζει πρός τό τέλος της η διακονία μου στην ιστορική αυτή Μητρόπολη, εξεμεταλλεύθηκα την ευκαιρία, ώστε να σας εξομολογηθώ μερικά από τη ζωή μου. Για να καταλάβετε, αγαπητοί μου χριστιανοί, Αδέλφια μου και Παιδιά μου εν Χριστώ, γιατί είαι τόσο συμπαθής μαζί σας. Γιατί δεν αποστρέφομαι ούτε τον επώνυμο, αλλ΄ ούτε και τον ανώνυμο επισκέπτη μου. Πρό  ολίγων ημερών έκλεισα τα εβδομήντα και οκτώ (78) έτη της ζωής μου!  Από την ηλικία των σαράντα (40) ετών ήλθα κοντά σας ως Επίσκοπος των ψυχών σας και Μητροπολίτης σας. Δεν ήμουνα ποτέ «σπουδαίοςς», «κάποιόν τι» κατά τους αγίους Πατέρας καί δεν είμαι και τώρα «σπουδαίος»! Παραμένω ένας ασημος, ένας μηδαμηνός εργάτης της Εκκλησίας! Συνηθίζω να αποκαλώ τον εαυτό μου «σκουπίδι»! «Είμαι ένα σκουπίδι, αλλά μέσα στο σπίτι του Θεού» Διότι εδ΄'ω, στην Εκκλησία και τα σκουπίδα έχουν κάποια αξία! Τα ρίχνουμε στο «χωνευτήρι»! 
________Παρακάτω, λοιπόν, μια και το έφερε η ώρα, σας παραδίδω μερικές φωτογραφίες από την ζωή μου μέχρι τα δεκα οκτώ (18) έτη, τότε δηλ. που ετελείωσα το οκτατάξιο 3ο Γυμνάσιο των Πατρών. Σας παρουσιάζω:

1. Την πατρική μου οικία.
2. Την φωτογραφία του τσαγκάρη πατέρα μου.
3. Μια ιστορική φωτογραφία του από τον Μικρασιατικό Πόλεμο, όπου υπηρέτησε  ως στρατιώτης. 
4. Μια φωτογραφία της Μητέρας μου
5. Μια φωτογραφία ενός λούστρου από εκείνους που, μέ ένα κασελάκι, ήσαν στημένοι σε γωνίες των μεγάλων πόλεων.
6. Μια φωτογραφία από το λούστρο σε ένα στιλβωτήριο, όπως εγώ.
7. Και μια φωτογραφία από την γυμνασιακή μου ζωή και επίδοση.

Ο πατέρας μου στρατιώτης στο πόλεμο της Μικράς Ασίας.
Εδώ με καλλιτεχνικά γράμματα γράφει:
Σκληρά Ανάμνησις- Αύγουστος 23, 1920.
Ύστερα από τη μάχη πήρα να γράψω στους δικούς μου τας ανδραγαθίας μας, υπαγορεύοντος του Λεβεντόπαιδου....Ρούμπυ Χαραλάμπιυς, κλάσεως 1913.
Τοποθεσία: Καταυλισμός Περίφημο Μαύρο δένδρο, φηισμένο γαι τα κρύα νερά του.
Γ. Α. Λενής
Λοχίας

 

                     

                      Ο πατέρας μου Γεώργιος Λενής

Η μητέρα μου Νικολίτσα Λενή

Ο λουστράκος της γωνίας!
ΜΕΜΝΗΣΟ......ο Θεός
 «πρότερον μεν εκ των ποιμνίων των προβάτων ήγειραν Άρχοντα τω Λαώ Αυτού.
Και τον Αμώς εκ του αιπολίου ενδυναμώσας διά του Πνεύματος
ύψωσεν εις Προφήτην» νυνί δε.....»,
(Μ. Βασίλειος, Επιστολή 197)

Και ο λούστρος στο στιλβωτήριο.

Από τις επιδόσεις μου στο Γυμνάσιο. Ο Έπαινος κατά την αποφοίτηση.

   

Ας είναι αιωνία η μνήμη των δούλων του Θεού

ΓΕΩΡΓΙΟΥ και ΝΙΚΟΛΙΤΣΑΣ ΛΕΝΗ,

τα σκηνώματα των οποίων αναπαύονται εδώ στο Αίγιο. 

Αίγιον,   22 Ιουλίου 1938 - 22 Ιουλίου 2016

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ  

****************

 ΚΑΙ ΤΩΡΑ 

ΤΟ ΠΕΡΙΣΠΟΥΔΑΣΤΟΝ ΑΡΘΡΟΝ

ΟΙ ΜΠΑΛΩΜΑΤΑΔΕΣ

υπό του Σεβ. Μητροπολίτου

Γέροντος Χαλκηδόνος κ.κ. Αθανασίου

"Παπούτσι απ' τον τόπο σου κι' ας είναι μπαλωμένο"

Θυμάμαι τη μάνα μου που ρούντιζε τις κάλτσες και την θειάκο Μπιμπή (η Μπίμπο) (Ζωή) στο Rıza Paşa, τη ράφτρα που έκοβε, έραβε, κόντενε, μάκρενε, στένευε, φάρδενε, πρόσθετε, αφαιρούσε κ.α. τα ρούχα μας, την Διονυσία την ονομαστή Ταταυλιανή που μας έραβε και διόρθωνε τα ι. άμφια και μια μέρα τηλεφώνησε το θείο σεκερτζή Τοτό, ρωτώντας: Είναι εκεί Κατίκιοϊ και εκείνος σκωπτικά απάντησε: όχι Ουσκιούταρ. Τώρα τι γίνεται με τα μοντέρνα τεχνητά σχισίματα και τις τρύπες που έχουν οι νεολαίοι και όχι μόνον, τούτο είναι άλλη υπόθεση! Αυτοί πηγαίνουν ασφαλώς όχι στους μπαλωματάδες, αλλά στους "ξε- μπαλωματάδες"! Κύριε ελέησον.

Πάνε όλοι αυτοί και δεν έχουμε τώρα μια κυρά να μας ράψει ένα κουμπί, διότι τα πάντα είναι κονφεξιόν. Χαθήκανε και είναι δυσεύρετοι, όπως και τόσα άλλα μετερίζια, που δούλευαν και "χάϊδευαν" τα καλλιτεχνικά έργα της δουλειάς τους, με χέρια ικανά και αγιασμένα, όπως οι τσαγκάρηδες, οι φοντιατζήδες, οι παπλωματάδες, οι καλαϊτζήδες, οι τενεκετζήδες, οι σιδεράδες της φωτιάς, οι ξυλογλύπτες, οι χρυσικοί, οι κακματζήδες κ.α. και ξεφύτρωσαν καινούρια, απίθανα τεχνολογικώς εξελιγμένα, της νανοτεχνολογίας κλπ. Υπήρχαν και πλανόδιοι τσαγκάρηδες της Αθήνας που γυρνούσαν στα σοκάκια και φώναζαν: "Μπαλωματήδες". Γιατί έτσι ενετάλησαν οι υποχθόνιες δυνάμεις της πλανητικής παγκοσμιοποίησης: Παράγετε κακής ποιότητος προϊόντα έστω ανθυγιεινά και καρκινογόνα, όμως φθηνά. Για να τα πετούν σε λίγο οι ανεγκέφαλες νεράϊδες και νεράϊδοι και να αγοράζουν καινούρια, για να δουλεύουν τα εργοστάσια και να βγάζουμε μερικά "γρόσια"!

Άλλαξαν όμως οι καιροί. Ήλθε η οικονομική κρίση, ήλθαν τα Grexit και τα Brexit κ.ο.κ. Και τώρα γυρνάμε πίσω. Φιορίζουν τώρα σε τρύπες τα φτωχά μπαλωματάδικα. Και συχνά έρχονται κυρίες εκεί "τα ρόδα της κοινωνίας της υψηλής" με υπερφίαλες αξιώσεις και θέλουν να πληρώσουν δύο ευρώ, οπότε "αναχωρούν δι' άλλης οδού εις την χώραν αὐτῶν" (Ματθ. 2, 12). Άλλαξαν οι τόποι, τα ήθη και τα έθιμα, οι καιροί, τα προτερήματα, οι προτεραιότητες και τα "κουσούρια" κάποιων, ηυξήθη η μαμουθ- και αισθητική κοκαλιαρομορφία και άλλα πολλά.

Όμως η μπαλωματολογία δεν περιορίσθηκε μόνο στα ρούχα και τα αξεσουάρ, αλλά και στα μυαλά και στα λόγια (τα μπάλωσε), δημιουργήσασα την πνευματικήν τοιαύτην, όπερ και το χειρότερον. Έτσι οι πάντες μπαλώνουν, κράτη, θεσμοί, οργανώσεις, επιχειρήσεις, ιδρύματα, πρόσωπα κ.α. Έχουν δε ως εργαλεία ουχί την μάχαιραν του πνεύματος αλλά τις μεθοδευμένες κατασκευές, την απόκρυψιν η την τμηματικήν αποκάλυψιν της αληθείας, την παραποίησιν, την υποκρισίαν, το μίσος, την ζήλειαν, το πείσμα, τον ηγεμονισμόν, την συκοφαντίαν, την τυρείαν και φατρίαν (Φιλαδελφείας), την επίδειξιν (show) απότοκον της κενότητος, την κακίαν και προπαντός την έλλειψιν της αγάπης και του ανθρωπισμού. Αλλοίμονο δε εάν έχουν "μπαλώματα" η "κάλους" και εις τον εγκέφαλον. Τότε προμηνύεται καταστροφή.

Μπαλώνουν, όμως γιατί; Διότι εκ του πνευματικού καμάτου και της συγχύσεως δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι νέο, σοβαρό, χριστιανικό, ανθρώπινο, και γι' αυτό αρκούνται στην παρελθοντολογίαν, τον μηρυκασμόν, την αρχαιολογίαν, τον πνευματικόν και ηθικόν χειμώνα κ.ο.κ., άρα πλημμελώς. Βλέπουμε λοιπόν, ότι εάν η μπαλωματολογία αποδεικνύεται, τουλάχιστον δι' εν διάστημα ευεργετική,  εφαρμοζομένη όμως εις το πνεύμα αποβαίνει ολεθρία και αποκαρδιωτική. Άλλωστε υπάρχουν πράγματα που μπαλώνονται και άλλα όχι! Τότε όμως τι γίνεται; Τότε ρίπτονται "εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού" (Ματθ. 25, 41).

Τούτων ούτως εχόντων, τίθεται το ερώτημα: Πετυχαίνουν οι τεκταινόμενοι ταύτα; Και oui et non, όπως έλεγε ο διαπρεπής Willebrands. Oui, εξαπατούν τους αδαείς, τους αγνούς, τους οποίους βεβαίως προηγουμένως καταλλήλως "ζυμώνουν", "πιπιλίζουν" και τροφοδοτούν. Non όμως τους συνετούς, ευσυνειδήτους και προσκαρτερούντας πραγματικώς τη προσευχή και τη δεήσει. Διότι μόνον αύτη αποτελεί τον "γάντζον" της σωτηρίας, όπως έλεγε ο μέγας Αθηναγόρας.

Εργάζεσθε λοιπόν (και μπαλώνετε όσοι είσθε αναγκασμένοι σ' αυτό, επιμελώς και τουλάχιστον ορθώς και ουχί αιωνίως, διότι δύσκολα θα γίνετε πρωτοπόροι και ρηξικέλευθοι δημιουργοί, η λόγω συμφερόντων δεν θα σας αφήσουν. Κυττάξτε να υπάρχει αρμονία με την ύλη, τα χρώματα και τον διάκοσμο) και μη αμαρτάνετε (Γερομελίτων) και "ο Θεός της ειρήνης έσται αεί μεθ' ημών".

           

           Ἀμὴν