ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5CC490%7E1%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1%5C01%5Cclip_filelist.xml">

ΚΑΣΣΙΑΝΗ ΜΟΝΑΧΗ

______Κατά τον Βυζαντινολόγο Κρουμβάχερ: «H Κασσιανή ήταν μία εξαίρετη μορφή και ότι το έργο της το διακρίνει ισχυρά πρωτοβουλία, βαθεία μόρφωσις, αυτοπεποίθησις και παρρησία. Πολύ συναίσθημα και βαθεία θεοσέβεια». Και ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης αναφερόμενος στο έργο της είπε : «Το χαρακτηρίζει γλυκύτης μέλους ακορέστου».
______Είναι γνωστή από τους Βυζαντινούς χρονογράφους η ιστορία κατά την οποία το 830 μ.χ. η μητρυιά του Θεόφιλου, Ευφροσύνη, θέλοντας να βρει άξια σύζυγο στο θετό γιο της, διοργάνωσε ένα είδος καλλιστείων, στέλνοντας εντολή σε όλα τα Θέματα, τις διοικητικές περιφέρειες της αυτοκρατορίας, να συγκεντρωθούν οι ωραιότερες κοπέλες και να παρουσιαστούν στο παλάτι.

_____ Ανάμεσα στις δώδεκα κόρες που ορίστηκαν ως υποψήφιες και που κατάγονταν από τις ευγενέστερες οικογένειες, ξεχώρισαν δύο: η Κασσία, κόρη εξαίσιας ομορφιάς, η οποία καταγόταν από οικογένεια ευπατρίδων και η αρχόντισσα επίσης Θεοδώρα. Όταν συγκεντρώθηκαν στην επίσημη αίθουσα, η Ευφροσύνη έδωσε στο Θεόφιλο ένα χρυσό μήλο να το προσφέρει στην κόρη που θα τον συγκινούσε περισσότερο. Εκείνος στράφηκε προς την Κασσία, εντυπωσιασμένος από την ομορφιά της για να της προσφέρει το μήλο. Ιδιόρρυθμος καθώς ήταν της απηύθυνε μια απροσδόκητη και κακόβουλη παρατήρηση: «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα». Η Κασσιανή δείχνοντας υπόδειγμα συμπεριφοράς Χριστιανής παρθένου, κοκκίνισε, όπως λένε οι ιστορικοί, αλλά ούτε τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο, ούτε δέχθηκε να προδώσει την αλήθεια και το φύλο της, και έδωσε μια απάντηση, καμπάνα θεολογίας, που έτρεψε σε φυγή την κακόδοξη ψυχή του Θεόφιλου: «Αλλά και διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω», του είπε κάνοντας με τις επτά αυτές λέξεις περίληψη ολόκληρης της χριστιανικής θεολογίας. Ο Θεόφιλος νιώθοντας την αξία και την ευστροφία της και πειραγμένος από την απάντηση αυτή, της γύρισε την πλάτη, όπως γύρισε την πλάτη και στην Παναγία, στη γυναίκα «εξ ής πηγάζει τα κρείττω», αρνούμενος την εικόνα και Αυτής και του Υιού Της και έδωσε το χρυσό μήλο της εκλογής στη σιωπηλή Θεοδώρα. Η Κασσιανή, πέφτοντας θύμα της ευφυΐας και της ελευθεροστομίας της, είχε χάσει οριστικά το θρόνο.

_______Στη συνέχεια η Κασσιανή έγινε μοναχή, όχι από ερωτική απογοήτευση προς τον ουσιαστικά άγνωστό της Θεόφιλο, αλλά από έρωτα θείο. Έδωσε την περιουσία της για να κτισθεί η περίφημη τότε μονή «Εικασίας της μοναχής». Κλείσθηκε μέσα σ΄ αυτήν και έζησε τη μακάρια ζωή, της εν Χριστώ ησυχίας, όταν η ευσεβής επίσης και ορθόδοξη Θεοδώρα, που τελικά εξέλεξε ο Θεόφιλος για σύζυγο, ζούσε μέσα στις αγωνίες και τις συνωμοσίες του παλατιού αγωνιζόμενη να κρατήσει τα παιδιά της στην Ορθοδοξία, καλώντας τα κάθε τόσο, να προσκυνήσουν «τα νινία», το μικρό δίπτυχο εικόνισμα του Χριστού και της Θεοτόκου που είχε κρυμμένο, επειδή φοβόταν τη μήνη του φοβερού συζύγου της.

________Στο Μοναστήρι η Κασσιανή έγραψε πολλά ποιήματα με τα οποία τραγούδησε την ευδαιμονία του μοναχικού βίου και δίδαξε βαθύτατη θεολογία. Επίσης έγραψε και άλλα συγγράμματα και συλλογές, προ πάντων όμως, πάρα πολλά τροπάρια, ιδιόμελα, εκκλησιαστικούς ύμνους κ.λ.π. μεταξύ των οποίων και το γνωστό «Τροπάριο της Κασσιανής», το οποίο είναι ένα ολοκληρωμένο σε σύλληψη ποίημα, γεμάτο Χριστιανικό μεγαλείο, αγάπη και γνώση θεολογική και ψάλλεται το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης στους Ιερούς Ναούς, συγκεντρώνοντας πλήθη πιστών, για να το ακούσουν. Σύμφωνα με μια ρομαντική μεν, αλλά καθόλου αληθινή παράδοση, ο Θεόφιλος, δεν λυτρώθηκε ποτέ από τον έρωτα που του ενέπνευσε η ομορφιά της Κασσιανής και την αναζητούσε στα Μοναστήρια της αυτοκρατορίας του. Κάποτε που έφτασε στο μοναστήρι της, η Κασσιανή κρύφτηκε για να αποφύγει την ανεπιθύμητη αυτή συνάντηση. Ήταν τότε που συνέθεσε το ιδιόμελο της. Το κείμενο βρισκόταν στο αναλόγιο μισοτελειωμένο, ως τη φράση : «ων (ποδών) εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν». Ο Θεόφιλος διάβασε το τροπάριο, αναγνώρισε το ύφος της Κασσίας, και θέλησε να την πειράξει για μια ακόμα φορά. Πήρε τη γραφίδα και συμπλήρωσε τη φράση «κρότων τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω εκρύβη», κάνοντας έτσι υπαινιγμό στο φόβο που αυτή ένιωσε, όταν άκουσε τον θόρυβο των βημάτων του. Όταν ο Θεόφιλος έφυγε, η Κασσία γύρισε στο κελί της και με έκπληξη είδε την επέμβαση του Θεόφιλου. Χωρίς όμως να απαλείψει τη φράση, συνέχισε και ολοκλήρωσε τον ύμνο της.

________ Η ζωή και η ιστορία έχουν τους δικούς τους μυστικούς νόμους. Δύο γυναίκες αντίπαλες σε μια κορυφαία κρίση υποβολής και κοσμικής εξουσίας, παραδόθηκαν στη συνέχεια στην κρίση της ιστορίας. Η μιά έγινε βασίλισσα κι αργότερα αγία, η άλλη ταπεινή μοναχή. Οπωσδήποτε και οι δύο δικαιώθηκαν ενώπιον του θρόνου του Θεού. Γνωρίζουμε όμως εμείς, ποια από τις δύο κέρδισε την υστεροφημία και τη συμπάθεια των ανθρώπων. Η ταπεινή μοναχή Κασσιανή, έχασε τον επίγειο θρόνο, αλλά έγινε πιο διάσημη και πιο δημοφιλής, με ένα μόνο τροπάριο. Η Κασσιανή κατέχει στην ιστορία των Βυζαντινών γραμμάτων ξεχωριστή θέση ως αξιόλογη ποιήτρια με πολλά κοσμικά ποιήματα και άλλα συγγράμματα, αλλά και πολλά εκκλησιαστικά ποιήματα, ύμνους, τροπάρια, ιδιόμελα κ.λ.π. Σπουδαίο υμνογραφικό έργο είναι το πρώτο δοξαστικό του εσπερινού των Χριστουγέννων «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γής...». Με την εκκλησιαστική ποίησή της μας μεταφέρει σε ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα. Δεν γράφει για τον εαυτό της, για τον κόσμο, για τους ανθρώπους, αλλά θέτει την πλούσια ποίησή της στην υπηρεσία της Εκκλησίας και την κάνει φωνή θρησκευτικού ενθουσιασμού, μετάνοιας, προσευχής και δοξολογίας. Το επεισόδιο της Κασσιανής με το Θεόφιλο ήταν φυσικό να περάσει και στην περιοχή της λόγιας λογοτεχνίας και προ πάντων στην νέα Ελληνική Λογοτεχνία όπου γράφηκαν πολλά ποιήματα και τρυφερά διηγήματα και μυθιστορήματα.

________ Το θέμα της Κασσιανής επηρέασε έντονα πολλούς Βυζαντινούς χρονογράφους, ιστορικούς και φιλολόγους, τον Κωστή Παλαμά, τον Ψυχάρη, τον Πολίτη κ।α. Το τροπάριο της Κασσιανής είναι αυτό:

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ· κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις · ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου ; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος».

______Ο Κωστής Παλαμάς το απέδωσε στη δημοτική με έναν δικό του τρόπο:

«Η Κασσιανή Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά - πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου. Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου μιλά μέσ΄ στην καρδιά μου! Κύριε, προτού Σε κρύψ΄ η εντάφια γη από τη δροσαυγή, λουλούδια πήρα κι απ΄ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή, Σου φέρνω μύρα. Οίστρος με σέρνει ακολασίας... Νυχτιά, σκοτάδι αφέγγαρο, άναστρο με ζώνει το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά με καίει, με λιώνει. Εσύ που από τα πέλαα τα νερά τα υψώνεις νέφη, πάρε τα, Έρωτά μου, κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά τα δάκρυά μου. Γύρε σ΄ εμέ. Η ψυχή πώς πονεί! Δέξου με Εσύ, που δέχτηκες και γείραν άφραστα ως εδώ κάτου οι ουρανοί και σάρκα επήραν. Στ΄ άχραντά Σου τα πόδια, βασιλιά μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω, και με της κεφαλής μου τα μαλλιά θα στα σφουγγίσω. Τ΄ άκουσεν η Εύα μέσ΄ στο αποσπερνό της παράδεισος φως ν΄ αντιχτυπάνε, κι αλαφιασμένη κρύφτηκε... Πονώ, σώσε, έλεος κάνε. Ψυχοσώστ΄, οι αμαρτίες μου λαός. Τα αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση; Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός! 'Αβυσσο η κρίση».

posted by Εαρινή Συμφωνία at 21.4.08

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ
ΟΜΙΛΙΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΤΑΛΑΝΤΑ

«Πρόσεξε δε ότι παντού δεν απαιτεί αμέσως αυτά που εμπιστεύθηκε. Διότι στην παραβολή του αμπελώνα (Ματθ. 21, 33), αφού τον παρέδωκε στους γεωργούς, αποδήμησε. Και εδώ εμπιστεύθηκε τα τάλαντα και αποδήμησε. Για να μάθεις από αυτό τη μακροθυμία Του.

Εγώ δε, νομίζω ότι λέγοντας αυτά, υπονοεί και την Ανάσταση. Μόνο που εδώ, δεν αναφέρονται πλέον γεωργοί και αμπελώνας, αλλά όλοι είναι εργάτες. Διότι δεν αναφέρεται μόνο στους άρχοντες, ούτε στους Ιουδαίους, αλλά σε όλους. Και εκείνοι μεν που προσφέρουν, ομολογούν με ευγνωμοσύνη και τα δικά τους, αλλά και όσα τους έδωσε ο Δεσπότης. Έτσι, ο μεν ένας λέει: «Κύριε, πέντε τάλαντα μου έδωσες», ο δε άλλος λέει «δύο», δείχνοντας ότι από Εκείνον πήραν το κεφάλαιο της εργασίας τους, και Του αναγνωρίζουν μεγάλη χάρη, και αποδίδουν το παν σ’ Αυτόν. Τι λέει λοιπόν ο Δεσπότης; «Εύγε, δούλε καλέ» (διότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό του αγαθού, το να βλέπει στον πλησίον) «και πιστέ· σε λίγα φάνηκες πιστός, σε πολλά θα σε εγκαταστήσω. Μπές στη χαρά του Κυρίου σου», φανερώνοντας με την απάντηση όλη τη μακαριότητα.
Δεν μιλάει όμως και ο άλλος έτσι, αλλά πώς; «Γνώριζα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος και ότι θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και μαζεύεις εκεί όπου δεν σκόρπισες. Και επειδή φοβήθηκα, έκρυψα το τάλαντό σου. Ορίστε, πάρε πίσω αυτό που είναι δικό σου». Τι του απαντά λοιπόν ο Δεσπότης; «Έπρεπε να βάλεις τα χρήματά σου στους τραπεζίτες», δηλαδή, έπρεπε να μιλήσει, να παραινέσει, να συμβουλέψει. Αλλά δεν πείθονται; Αυτό δεν αφορά εσένα. Τι θα μπορούσε να γίνει περισσότερο λογικό από αυτό;
Οι άνθρωποι όμως δεν κάνουν έτσι, αλλά καθιστούν υπεύθυνο του απαιτουμένου εισοδήματος τον ίδιον τον δανειστή τους. Αυτός όμως δεν ενεργεί έτσι, αλλά λέει ότι συ έπρεπε να πληρώσεις και να μου επιστρέψεις το απαιτούμενο κέρδος. «Και εγώ θα τα έπαιρνα πίσω με τόκο»· τόκο εννοώντας την επίδειξη των έργων. Συ έπρεπε να κάνεις το ευκολώτερο και να αφήσεις το δυσκολώτερο σε μένα. Επειδή λοιπόν δεν το έκανε αυτό, λέει: «Πάρτε το τάλαντο από αυτόν και δώστε το σ’ εκείνον που έχει τα δέκα τάλαντα, διότι σ’ εκείνον που έχει θα δοθούν και άλλα, και θα περισσέψουν. Όμως από εκείνον ο οποίος δεν έχει, θα του αφαιρεθεί και αυτό που έχει».

Ας μιλήσουμε λοιπόν έτσι, ώστε από την ομιλία μας να γίνωνται φανερά τα λόγια του Χριστού. Διότι δεν λέω τα λόγια του Χριστού, αν πω μόνο «σήκω και περπάτησε» (Πραξ. 3, 6), ούτε αν πω «Ταβιθά σήκω» (Πραξ. 9, 40). Αλλά πολύ περισσότερο, όταν, ενώ με βρίζουν, ευλογώ. Ενώ με απειλούν, προσεύχομαι υπέρ εκείνου που με απειλεί (Ματθ. 5, 44). Άλλοτε μεν λοιπόν έλεγα, ότι η γλώσσα μας είναι χέρι, το οποίο ακουμπά τα πόδια του Θεού. Τώρα όμως με πολλή επίταση λέω, ότι η γλώσσα μας είναι γλώσσα, που μιμείται τη γλώσσα του Χριστού, όταν βέβαια δείχνει την προσοχή που χρειάζεται, όταν λέμε όσα Εκείνος θέλει. Ποιά δε είναι αυτά που Εκείνος θέλει να λέμε; Είναι τα γεμάτα επιείκεια και πραότητα λόγια. Όπως λοιπόν μιλούσε και Εκείνος, λέγοντας σ᾽ αυτούς που Τον ύβριζαν: «Εγώ δεν έχω δαιμόνιο» (Ματθ. 11, 18), και αλλού: «Αν μίλησα κακώς, ομολόγησε το καλό που είπα» (Ιω. 18, 23). Αν έτσι μιλάς και συ, αν μιλάς αποβλέποντας στη διόρθωση του πλησίον, έχεις γλώσσα, που μοιάζει με τη γλώσσα του Χριστού.
Και αυτά τα λέει ο Ίδιος ο Θεός, με το να λέει: «αυτός που βγάζει έντιμο από ανάξιο, είναι σαν στόμα μου» (Ιερ. 15, 19). Όταν λοιπόν η γλώσσα σου είναι όπως η γλώσσα του Χριστού, και το στόμα σου γίνει στόμα του Πατέρα, και είσαι ναός του Αγίου Πνεύματος, τότε με ποιά τιμή θα μπορούσε να συγκριθεί αυτή; Διότι ούτε εάν το στόμα σου ήταν φτιαγμένο από χρυσάφι, ούτε αν ήταν από πολύτιμους λίθους, θα έλαμπε τόσο, όπως λάμπει τώρα, πού φωτίζεται από τον κόσμο της επιείκειας. Διότι, τι είναι πιο ποθητό, από ένα στόμα που δεν ξέρει να βρίζει, αλλά έχει μάθει να ευλογεί και να καλομιλάει; Αν δε, δεν ανέχεσαι να ευλογείς εκείνον που σε καταριέται, τότε σιώπα, και αυτό κάμε το στην αρχή. Έπειτα βαδίζοντας στήν οδό και προσέχοντας, θα φτάσεις και σ᾽ εκείνο και θ’ αποκτήσεις στόμα τέτοιο, σαν αυτό που αναφέραμε προηγουμένως.

Και μη νομίσεις πως είναι τολμηρό αυτό που είπα. Διότι ο Δεσπότης είναι φιλάνθρωπος και αυτό θα σου δοθεί σαν δώρο της αγαθότητάς Του. Τολμηρό είναι να έχει στόμα που να μοιάζει στο διάβολο, να έχει γλώσσα όμοια με του πονηρού δαίμονα, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνος ο οποίος συμμετέχει σε τόσο μεγάλα μυστήρια και κοινωνεί την ίδια τη Σάρκα του Δεσπότου. Έχοντας λοιπόν στο νου σου αυτά, γίνε όπως ταιριάζει σε Εκείνον όσο μπορείς. Όταν λοιπόν γίνεις όμοιος με Αυτόν, δεν θα μπορέσει ο διάβολος πλέον να σε αντιμετωπίσει. Επειδή θα διακρίνει στη μορφή σου, το χαρακτήρα τον βασιλικό. Γνωρίζει τα όπλα του Χριστού, με τα οποία ηττήθηκε. Και ποια είναι αυτά; Η επιείκεια και η πραότητα. Διότι, όταν κατά τους πειρασμούς τον τιμώρησε στο όρος και τον επέπληξε (Ματθ. 4, 1-11), δεν ήταν γνωστό, ότι ήταν ο Χριστός, αλλά τον έδιωξε με τα λόγια μόνο. Τον νίκησε με την επιείκεια, τον κατατρόπωσε με την πραότητα. Αυτό κάνε και συ. Όταν δείς άνθρωπο ο οποίος έγινε διάβολος και σε πλησιάζει, έτσι νίκησέ τον και συ. Σου έδωσε ο Χριστός τη δύναμη να Του μοιάσεις, όσον εξαρτάται από σένα. Μη φοβηθείς ακούοντας αυτό το λόγο. Φόβος είναι, να μη γίνεις όπως εκείνος. Μίλησε λοιπόν όπως Εκείνος και Του έμοιασες σ᾽ αυτό, στα ανθρώπινα βέβαια μέτρα. Γι᾽ αυτό είναι ανώτερος εκείνος που μιλά έτσι, παρά εκείνος που προφητεύει. Διότι η μεν προφητεία είναι χάρισμα. Ενώ εδώ, το να μιλάς δηλαδή όπως ο Χριστός, χρειάζεται και κόπος δικός σου και ιδρώτας. Δίδαξε τη ψυχή σου, να σου διαπαιδαγωγήσει το στόμα έτσι, που να μοιάζει με το στόμα του Χριστού. Γιατί μπορεί, αν θέλει, και αυτό να κατορθώσει. Γνωρίζει τον τρόπο, αν δεν είναι ράθυμη. Και πως φτιάχνεται τέτοιο στόμα; Με ποια χρώματα; Με ποιο υλικό; Με κανένα υλικό βέβαια και χρώμα, παρά μόνο με αρετή και επιείκεια και ταπεινοφροσύνη.Ας δούμε πως γίνεται και το στόμα του διαβόλου, για να μη φτιάξουμε ποτέ κάτι τέτοιο. Πώς φτιάχνεται λοιπόν; Με κατάρες, με βρισιές, με βασκανίες, με επιορκίες. Διότι όταν κάποιος χρησιμοποιεί τα λόγια του διαβόλου παίρνει και τη γλώσσα του. Ποιά λοιπόν συγχώρηση θα έχουμε, ή μάλλον ποιά τιμωρία δεν θα υποστούμε, όταν επιτρέπουμε στη γλώσσα, με την οποία αξιωθήκαμε να γευθούμε τη Σάρκα του Δεσπότη Χριστού, να χρησιμοποιεί λόγια του διαβόλου; Ας μη της επιτρέψουμε λοιπόν, αλλά ας καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να την εκπαιδεύσουμε να μιμείται το Δεσπότη της. Διότι αν αυτό τη διδάξουμε, με πολλή παρρησία θα μας τοποθετήσει στο Βήμα του Χριστού. Αν κανένας δεν γνωρίζει να μιλά έτσι, ούτε ο Κριτής θα τον ακούσει. Γιατί όπως, όταν συμβεί να είναι Ρωμαίος ο δικαστής, δεν θα καταλάβει τι λέει εκείνος που απολογείται, και δεν γνωρίζει να μιλά Ρωμαϊκά, έτσι και ο Χριστός. Αν δεν μιλάς με το δικό Του τρόπο, δεν θα σε ακούσει, ούτε θα σε προσέξει.Ας μάθουμε λοιπόν να μιλάμε έτσι, όπως συνήθισε να ακούει ο Βασιλιάς ο δικός μας. Ας προσπαθήσουμε να μιμούμαστε την γλώσσα εκείνη. Και αν βρεθείς σε πένθος, πρόσεχε να μη σου διαστρεβλώσει το στόμα η μεγάλη λύπη, αλλά να μιλήσεις, όπως ο Χριστός. Διότι πένθησε και Αυτός τον Λάζαρο (Ιω. 11, 33-35) και τον Ιούδα. Αν βρεθείς σε φόβο, φρόντισε πάλι να μιλήσεις όπως Εκείνος. Διότι βρέθηκε και Αυτός σε φόβο για σένα “κατ᾽ οικονομίαν”. Πες και συ: «Ας μη γίνει όμως το θέλημά μου, αλλά το δικό σου» (Λουκ. 22, 42). Και όταν κλαις, δάκρυσε ήρεμα, όπως Εκείνος. Και όταν βρεθείς σε σκευωρίες και λύπη, και αυτά να τα αντιμετωπίσεις όπως ο Χριστός. Διότι και μηχανορραφίες αντιμετώπισε, και λυπήθηκε, αλλά είπε: «Η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι θανάτου» (Ματθ. 26, 38). Και σου χάρισε όλα τα υποδείγματα, για να τα τηρείς “ως μέτρον” και να μη καταστρατηγείς τους κανόνες, που σου έχουν δοθεί. Έτσι, θα μπορέσεις να έχεις στόμα, όμοιο με το στόμα Εκείνου. Έτσι, ενώ θα βαδίζεις πάνω στη γη, θα δείχνεις σε μας, γλώσσα όμοια με τη γλώσσα Εκείνου, που βρίσκεται στον ουρανό, διατηρώντας το μέτρο στη λύπη , στην οργή, στο πένθος, στην αγωνία. Πόσοι από σας είναι εκείνοι που επιθυμούν να δουν τη μορφή Του;


Να λοιπόν, ότι είναι δυνατόν όχι μόνο να Τον δούμε, αλλά και να γίνουμε όμοιοι με Αυτόν, αν προσπαθήσουμε. Ας μη αναβάλλουμε λοιπόν. Διότι δεν αγαπά τόσο το στόμα των προφητών, όσο εκείνο των επιεικών και πράων ανθρώπων. «Πολλοί», λέει, «θα μου πουν: Δεν προφητεύσαμε στο όνομά Σου; Και εγώ θα τους πω: Δεν σας γνωρίζω» (Ματθ. 7, 22). Το δε στόμα του Μωϋσή, επειδή ήταν πολύ επιεικής και πράος (διότι «ο Μωϋσής», λέγει, «ήταν άνθρωπος πράος περισσότερο από όλους τους ανθρώπους της γης» (Αριθμ. 12, 3), τόσο πολύ το αγαπούσε, ώστε να πει: «μιλούσε από πολύ κοντά, στόμα με στόμα, όπως μιλά ένας φίλος με το φίλο του» (Εξ. 33, 11 καί Αριθμ. 12, 8). Δεν θα δίνεις εντολές στους δαίμονες τώρα, αλλά θα διατάσσεις τότε εκεί το πυρ της γεέννης, αν βέβαια έχεις το στόμα σου όμοιο με το στόμα του Χριστού. Θα διατάσσεις την άβυσσο του πυρός και θα λες: «Σιώπα φιμώσου» (Μαρκ. 4, 39), και με πολλή παρρησία θα ανέβεις στους ουρανούς και θα απολαύσεις τη βασιλεία, την οποία, είθε να επιτύχουμε όλοι εμείς, με τη Χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίον ανήκει, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα, η δόξα, η δύναμη, η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ιδού ο Νυμφίος...

Μεγάλη Δευτέρα. Πρώτη ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος του Θείου Δράματος που τα κατανυκτικά του επεισόδια, αρχίζοντας με την είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, την πόλη των προφητών, ξετυλίγονται μέσα σε μια ατμόσφαιρα θρησκευτικού δέους και κοσμογονικού μυστηρίου προς τη θαυματουργή κάθαρση της Αναστάσεως. Με θρίαμβο αρχίζει και με θρίαμβο τελειώνει η Εβδομάς των Παθών. Ο πρώτος θρίαμβος προμυνητικός του δευτέρου, είναι η βασιλική είσοδος του Θεανθρώπου στα Ιεροσόλυμα. Ο Κύριος, υπακούοντας με αγαλλίαση στο Θείο κέλευσμα του Υψίστου που τον φανέρωσε ανάμεσα στους ανθρώπους για να καθαρίσει την ψυχή τους από το ρύπο της αμαρτίας και να φωτίσει τη σκοτεινή και σκληρή ζωή τους με το γλυκύτατο φως της αγάπης και της αδελφωσύνης, έχει γίνει πλέον η παρηγοριά και η μόνη ελπίδα μυριάδων δυστυχισμένων. Η αίγλη της φωτεινής και σχεδόν άϋλης φυσιογνωμίας του, το ανέσπερο φως των πράων ματιών του, ο γλυκύτατος λόγος του και τ' αμέτρητα θαύματά του, ακατάπαυστα πληθαίνουν τη στρατιά όλων εκείνων που διψούσαν για δικαιοσύνη κι' αγάπη. Απ' όπου κι' αν περνάει, όπου κι' αν πηγαίνει, η παρουσία του γλυκαίνει τα πάντα, γαληνεύει τις τρικυμίες των ψυχών, δαμάζει τη φύση, ξυπνάει παντού το πνεύμα και τη ζεστασιά της καλωσύνης. Περνάει ο Θεάνθρωπος, κι όλα γύρω του, ακόμα και τ΄άψυχα, αποκτούν μίλημα κι' ανταποκρίνονται ευδαιμωνικά στο μυστικό κάλεσμά του. Το όρος των Ελαιών που συνειθίζει να καταφεύγει σ' αυτό ο Κύριος με τους μαθητάς του, είναι ένα κομμάτι παραδεισιακής φύσεως που εμψυχώθηκε όλη από το χριστιανικό πνεύμα. 'Όλα εκεί, φυτά, πουλιά, δέντρα, γλυκοσαλεύουν γύρω του και του ψιθυρίζουν με τη μαγική γλώσσα της φύσεως, λατρευτικούς ύμνους ευχαριστίας: Ξένε, ποιος είσαι, που χωρίς καμώματα και μάγια μαγεύεις; Κοίτα! όπου πατάς άχραντα βγαίνουν βάγια! Σε βλέπει, και τη δόξα σου, Μεσσία, ποιος δεν κηρήττει; Γιατί σκορπάς τη μυστικήν αυγή του αποσπερίτη; Γιατί καθείς που σ' απαντάει, ξεχνάει τη Γη, και θέλει να σέρνεται απ' τα χείλη σου που στάζουν θείο μέλι: Δε φοβερίζει ο Λόγος σου, μήτε η ματιά σου καίει· πώς τρέμουν έτσι αγνάντια σου κι' οι άγριοι Σαδουκαίοι; Αλήθεια, μ' ένα λόγο σου πώς το κακό γιατρεύεις κι' ακόμα κι' απ' το θάνατο πώς και νεκρούς γυρεύεις; Οι λίμνες της Γενησαρέτ και της Τιβεριάδας, Τα ρόδα του Γεθσημανή, τα κρίνα της κοιλάδας Σε ξέρουν· είσαι των παιδιών χαμόγελο και ακτίνα των γυναικών· τα χέρια σου, δυο θαύματα κι' εκείνα, όταν τ' ανοίγεις απλωτά, θαρρεί κανείς την πλάση ολόκληρην η αγκάλη σου πως θέλει ν' αγκαλιάσει. κι' εμπρός σου χαμηλώνεται και φτωχική απομένει του Σολομώντα η εκκλησιά η φεγγοβολισμένη! (ΠΑΛΑΜΑΣ) Μα τώρα, έχει αποφασίσει ο Κύριος να πορευτεί με τους μαθητάς του προς τα Ιεροσόλυμα. Πηγαίνει συνειδητά προς το προγεγραμμένο μαρτύριο, γιατί ξέρει πως το άχραντο αίμα του θα προσδώσει αιώνια δύναμη στο Θείο του Λόγο και στο πρωτάκουστο κήρυγμά του για Αγάπη κι' Αδελφοσύνη, για Ανεξικακία και λήθη του κακού, για Αρετή και Λιτότητα, για Πίστη και για Αιώνια Ζωή. Ξέρει πως η Πίστη έχει δίδυμη αδελφή την Αυτοθυσία, κι' έτσι πορεύεται με θεϊκή επίγνωση προς εκείνους που στα Ιεροσόλυμα προετοιμάζουν το μαρτυρικό του θάνατο, γιατί μέσα στο σκοτάδι της κακίας τους δε βλέπουν πως από τον Τάφο του Κυρίου θα ξεπηδήσει η Αθανασία του Θείου Λόγου, για ν' αστραποβολάει παντοτεινά μ' όλα τ' άχραντα σύμβολα του Μαρτυρίου του. Ο Θεάνθρωπος, έχει περιτρέξει όλες τις χώρες της Ιουδαίας, και πορεύεται τώρα προς τα Ιεροσόλυμα, για να δώσει εκεί την τελική μάχη με τον κόσμο της ανομίας και της αμαρτίας, με τους μαύρους ανθρώπους που τους έχει τυλίξει γερά στα πλοκάμια του το κακό. Η φήμη των θαυμάτων του και η μυστηριακή δύναμη των λόγων του, έχει φλογίσει τις ψυχές του πληθυσμού των Ιεροσολύμων που τον καρτεράει χυμένο στους δρόμους και του ετοιμάζει μεγαλόπρεπη υποδοχή. Κι' εκείνος, αφήνοντας το μοσκοβολημένο Όρος των Ελαιών και «καθεσθείς επί πώλου όνου» κατεβαλίνει προς τη μεγάλη πολιτεία με τους λαμπρούς ναούς, τους πλούσιους εμπόρους, τους Αρχιερείς, τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, και το μέγα πλήθος των δυστυχισμένων που περιμένει τον Σωτήρα. Ιησούν τον προφήτην από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Το φανέρωμα του Θεανθρώπου, προξενεί απερίγραπτο ενθουσιασμό στα πλήθη εκείνα. Μονομιάς, τα δέντρα της Ιερουσαλήμ χάνουν όλα τα κλαριά τους και τα δροσερά ανοιξιάτικα φύλλα τους που μ' αυτά το πλήθος στρώνει τους δρόμους για να στολίσει το πέρασμα του Κυρίου. Άλλοι βγάζουν πυρετικά τα ενδύματά τους και τα στρώνουν μπροστά Του, άλλοι σειούναι στα υψωμένα χέρια τους κλαδιά από βάγια, κι' όλοι μαζί φωνάζουν λέγοντας: «Ωσσανά τω υιώ του Δαυΐδ· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Μα εκείνος δεν ήρθε για να χαρεί τις εφήμερες χαρές των δημοκόπων Ρωμαίων Ηγεμόνων της εποχής του. Ήρθε να συμπληρώσει το ασύγκριτο έργο του. Κατευθύνεται προς το Ναό, διώχνει τους εμπόρους και τους χρηματιστάς που τον είχαν μεταβάλει σε οίκο εμπορίου, κι' ενώ συνεχίζει την σειρά των θαυμάτων του γιατρεύοντας του τυφλούς, τους παράλυτους, τους χωλούς και τους δαιμονισμένους, διδάσκει ακατάπαυτα τα πλήθη που τον περιστοιχίζουν. Οι κρουνοί του Λόγου του, φωτίζουν τις σκοτισμένες διάνοιες, γαληνεύουν τις τρικυμισμένες ψυχές των αμαρτωλών, αναστηλώνουν την αξία της αρετής, αποστομώνουν τους δοκησίσοφους που θέλουν να διαμφισβητήσουν την αλήθεια του κηρύγματός του. Ο θρίαμβός του είναι απόλυτος. Ο λαός της Ιερουσαλήμ κρέμεται από το στόμα του και τον ανακηρύττει Προφήτη και Βασιλέα. Αλλ' ακριβώς, από τη στιγμή αυτή του Θριάμβου, διαγράφεται στον ορίζοντα ο πένθιμος Γολγοθάς κι' η σκιά του ξύλινου σταυρού προβάλλει τεράστια στον ουρανό της Γαλιλαίας. Γιατί από τη στιγμή αυτή, αρχίζουν να υφαίνονται οι ιστοί του θείου δράματος. Ενώ σ' όλα τα στόματα μονάχα μια λέξη προφέρεται τ' όνομα του Χριστού, φόβος μέγας κι' ακατανίκητος παραλύει τις καρδιές των ισχυρών και των κρατούντων. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, βλέπουν πως ο Κύριος έχει κερδίσει την αγάπη του λαού και πως πλησιάζει η ώρα του τέλους τους. Θα χάσουν τα πάντα, την εξουσία, τον πλούτο, τη δύναμη που στηρίζεται στη δυστυχία των πολλών. Ανήσυχοι συναθροίζονται και μέσα στο ημίφως των αιθουσών του Συνεδρίου, προσπαθούν να βρουν τρόπο για να εκμηδενίσουν τη δύναμη του Θεανθρώπου, να σταματήσουν τη μαγική επιρροή του. Ο Χριστός που εμφανίζεται ως υιός του Θεού, που διακηρύσσει πως είναι ο προστάτης των ταπεινών και των πονεμένων, πρέπει να εξαφανισθεί, να θανατωθεί. Μα το εγχείρημα αυτό είναι δύσκολο. Για να στηριχθεί κατηγορία κατά του Χριστού, που τον λατρεύει το πλήθος, πρέπει να βρεθεί μια εύλογη αφορμή, ώστε να μη φανούν οι προθέσεις των Φαρισαίων. Προσπαθούν πρώτα να κλονίσουν την υπόληψή του στη συνείδηση του κόσμου, να τον παρουσιάσουν ως εχθρό του Καίσαρος της Ρώμης και ως άνθρωπο που επιδιώκει να σφετερισθεί την εξουσία. Μα ο καρδιογνώστης, γνωρίζοντας τους επίβουλους σκοπούς των, τους απαντάει πως τα του Καίσαρος ανήκουν στον Καίσαρα και τα του Θεού τω Θεώ. Όμως, οι άνθρωποι του σκότους είναι αποφασισμένοι. Επιστρατεύουν όλους τους δοκησισόφους και τους στέλνουν να παρασύρουν τον Κύριο σε συζητήσεις που θα τον παρουσίαζαν στα μάτια του κόσμου ως εχθρό του λαού και του Κράτους. Μα ο Θεάνθρωπος έχοντας μέσα του την πηγή της αλήθειας και του Θείου Λόγου, εκμηδενίζει όλες αυτές τις προσπάθειες και κάνει τους Γραμματείς και τους Σαδουκαίους να υποχωρήσουν ντροπιασμένοι. Κι' ο Κύριος απτόητος και γαλήνιος, ξέροντας πως ζυγώνει η ώρα του τέλους, συνεχίζει το κήρυγμά του, αφοσιώνεται περισσότερο στους μαθητάς του που αυτοί θα συνεχίσουν το έργο του, και, με τις υπέροχες εκείνες παραβολές και τα ουράνια αποφθέγματά του, ελέγχει αδυσώπητα το κακό και ζωγραφίζει θεσπέσια το καλό. Μαστιγώνει τους ανθρώπους που καλλιεργούν την παρανομία, μιλεί για τη βασιλεία των ουρανών, προφητεύει το θάνατό του και την ανάστασή του, και στα μάτια των εκστατικών του ακροατών προβάλλει και ζωγραφίζει πανέκλαμπρο και φοβερό τ' όραμα της ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ, την επιστροφή του για την τελική ώρα της κρίσεως των ανθρώπων. Έτσι, μέσα σ' αυτή τη μυστηριακή και ταραγμένη ατμόσφαιρα, όπου ετοιμάζεται να δώση την τελευταία μάχη το Καλό με το Κακό, η Ζωή με ο Θάνατο, μέσα στην ατμόσφαιρα των επευφημιών του πλήθους και των σκοτεινών ραδιουργιών των Φαρισαίων, ο Ιησούς συγκεντρώνει πάλι τους μαθητάς του και ολοκληρώνει τη διδαχή του. Τους λέει πως πρέπει να είναι έτοιμοι· πως η ψυχή τους πρέπει να γρηγορεί για την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας αλλά και της θριαμβευτικής δικαιοσύνης. Θα ξανάρθει, τους λέει, όμως θα ξανάρθει όπως ο Νυμφίος εν τω μέσω της Νυκτός. Γι' αυτό πρέπει να τον περιμένουν άγρυπνοι, πανέτοιμοι ψυχικά και σωματικά, με ορθάνοιχτα τα μάτια τους στη θέα του Καλού, μη αφήνοντάς τα να κλείσουν κάτω από το βάρος του ύπνου της αμαρτίας.

Του Ανδρέα Καραντώνη
Αναδημοσιευση από τον ιστοτοπο www.ecclesia.gr.....Μυριόβιβλος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Ομιλία εις τα Βαΐα

ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Επισκόπου Κυπρου

Αίρε με ασυγκράτητη χαρά, θυγατέρα της Σιών. Απόλαυσε βαθιά χαρά και αναγάλλιασε, ολόκληρη του Χριστού η Εκκλησία. Έρχεται πάλι σε σένα ο Βασιλιάς. Ο νυμφίος σου έρχεται καθισμένος στο πουλάρι, όπως σε θρόνο. Ας βγούμε να Τον προϋπαντήσουμε. Ας βιαστούμε να δούμε τη δόξα Του. Ας προλάβωμε να τιμήσωμε τον ερχομό Του με χαρά. Άλλη μια φορά σωτηρία στον κόσμο, πάλι ο Θεός έρχεται για να σταυρωθή. Ο Βασιλιάς της Σιών, η προσδοκία των εθνών, ξαναέρχεται σ᾽ αυτήν και χαρίζει πάλι τη σωτηρία στον κόσμο. Το φως άλλη μια φορά μας επισκέπτεται και η πλάνη διαλύεται, η αλήθεια λουλουδίζει, χορεύει η Εκκλησία και χηρεύει η Συναγωγή. Παλι ντροπιάζονται οι δαίμονες, σκορπίζει η κατάρα, και πάλι ταράζονται οι Εβραίοι, συντρίβεται ο δράκοντας, χαίρονται τα Έθνη και η Σιών στολίζεται. Έρχεται ο Χριστός καθισμένος στο πουλάρι, όπως σε θρόνο. Αναγαλλιάστε ουρανοί. Υμνήστε Άγγελοι. Ευφρανθήτε τα βουνά. Σκιρτήστε λόφοι. Παφλάστε ποταμοί. Ο λαός της Σιών χορέψετε, οι Εκκλησίες χαρήτε. Ψαλλετε Ιερείς, προφήτες ελάτε πρώτοι, ευαγγελιστήτε μαθηταί, υποδεχθήτε λαοί. Τρέξτε μαζί και οι γέροντες, χορέψετε μητέρες και τα νήπια τραγουδήστε. Φωνάξτε νέοι, οι φυλές μαζευτήτε. Καθε πλάσμα, κάθε ύπαρξη, κάθε τάξη, κάθε τι που αναπνέει, όλη η γη, κάθε αξίωμα, όλες οι ηλικίες, όλες οι αρχές των εθνών, όλες οι βασιλείες, ας υποδεχθούν βασιλικά το βασιλιά των βασιλέων, δεσποτικά των δεσποτών το Δεσπότη. Ας προσκυνήσωμε, ας τραγουδήσωμε θεϊκά τραγούδια στο Θεο των Θεών, στον αιώνιο νυμφίο θεϊκούς νυφιάτικους χορούς, ας χορέψωμε. Χαρούμενοι ας ανάψωμε τις χαρωπές λαμπάδες μας, τούς χιτώνες των ψυχών μας, όπως ταιριάζει για να τιμήσουμε τον Θεο, ας αλλάξωμε. Ας ετοιμάσωμε όμορφα τούς δρόμους της ζωής, τα βαΐα της νίκης ας κρατήσωμε για το νικητή του θανάτου. Και ας σείσωμε τούς βλαστούς της ελιάς στο βλαστό της Μαρίας. Αγγελικά ας υμνήσουμε το Θεο των Αγγέλων. Ας κραυγάσωμε μαζί με τα παιδιά, όπως πρέπει στο Θεο. Μαζί με το πλήθος και εμείς την κραυγή του πλήθους ας πούμε: «Ωσαννά, στον ουρανό. Ευλογημένος αυτός που έρχεται στ᾽ όνομα του Θεού». Ο Θεός και ο Κυριος φάνηκε σαν φως, έλαμψε σ᾽ εμάς που καθόμασταν στο σκότος και τη σκια του θανάτου. Εφάνηκε η επανόρθωση για όσους έπεσαν, φάνηκε η σωτηρία των αιχμαλώτων, φάνηκε η ανάβλεψη των τυφλών, φάνηκε η παρηγορία για όσους πενθούν, φάνηκε η ανάπαυση όσων κοπιάζουν. Φανηκε των διψασμένων το ξεδίψασμα. Φανηκε η δικαίωση των αδικημένων. Φανηκε των απελπισμένων η λύτρωση. Φανηκε η ένωση των χωρισμένων. Φανηκε η θεραπεία των ασθενών. Φανηκε η γαλήνη όσων είχαν βρεθή σε τρικυμία.
Γι᾽ αυτό και εμείς μαζί με το πλήθος ας φωνάξωμε σήμερα στο Χριστό:«Ωσαννά», που θα πει «Σώσε μας ο ουράνιος Θεός». Ω καινούργια πράγματα, θαύματα ανέλπιστα! Χτες ο Χριστός ανέστησε το Λαζαρο, σήμερα ο Ίδιος βαδίζει προς το θάνατο. Σε άλλον χτες, σαν Ζωη, τη ζωη εχάρισε και σήμερα ο ζωοδότης έρχεται στο θάνατο. Χτες έλυσε τα σάβανα του Λαζάρου, σήμερα έρχεται να τυλιχτή στα σάβανα ο Ίδιος, θεληματικά. Χτες από το σκοτάδι έβγαλε τον άνθρωπο. Σημερα για τον άνθρωπο έρχεται να μπη στα σκότη και τη σκια του θανάτου. Χτες, έξι μέρες πριν από το Πασχα, ζωντανό και με τις πέντε αισθήσεις, τον τετραήμερο ο Τριήμερος, στις δυο αδελφές τον ένα αδελφό τους χαρίζει. Και σήμερα βαδίζει στο Σταυρό. Στη Μαρία τον τετραήμερο νεκρό χαρίζει, ενώ στην Εκκλησία τριήμερο χαρίζει τον Εαυτό Του ο Χριστός. Εκεί μόνο η Βηθανία θαυμάζει. Εδώ εορτάζει ολόκληρη η Εκκλησία. Εορτάζει την εορτή των εορτών, έχοντας στο μέσο το βασιλιά των αΰλων Δυνάμεων, ως Νυμφίο μαζί και Βασιλιά. Εορτάζει εορτή, σαν ελιά κατάκαρπη στον κήπο του Θεού, που πυκνόφυλλη πάντα σκιάζει. Εορτάζει η Εκκλησία εορτή, και είναι σαν κρίνο ανοιξιάτικο, όπου ο Χριστός είναι το αληθινό κρίνο, το θαλερό, που δεν κρίνει αλλά σώζει τον κόσμο. Όπου ο Χριστός είναι το γιατρευτικό βότανο, που γιατρεύει αληθινά τα πάθη των αρρώστων. Όπου ο Χριστός είναι το αμπέλι που λέει: «Εγώ είμαι το αμπέλι το αληθινό.» Όπου ο ελαιώνας ο Οποίος αληθινά ελεεί όσους ελπίζουν σ᾽ Αυτόν. Εκεί είναι όπου εβλάστησε ο κλάδος ο προαιώνιος από τη ρίζα του Ιεσσαί, χωρίς να καλλιεργήση και να σκάψη ο γεωργός. Εκεί όπου βρίσκεται η αέναη πηγή. Εκεί όπου δεν υπάρχει Φυσών και Γεών, Τιγρις και Ευφράτης, αλλά Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς και Ιωάννης, που ποτίζουν της Εκκλησίας του Χριστού το περιβόλι. Εκεί όπου όλη σήμερα η νεολαία, καθώς ελαία κατάκαρπη γεμάτη από ελιές, τον ελεήμονα Χριστό παρακαλούμε. Φυτεμένοι στο κτήμα του Χριστού, ανοιξιάτικα μέσα στον κήπο Του ανθισμένοι, εορτάζομε την εορτή μας, βλέποντας ότι έχει υποχωρήσει η χειμωνιά του Νομου.
Γιόρταζε, Εκκλησία του Χριστού, όχι τυπικά και σωματικά, αλλά χορεύοντας χορό πνευματικό. Γιόρταζε τη γιορτη σου, βλέποντας την πτώση των ειδώλων και ζώντας τη δική σου ανάσταση. Προσθέτω τη φωνή μου στην ιερή και ισχυρή φωνή του Παύλου: «Περασαν τα παλιά· όλα ιδού, έχουν γίνει καινούργια». Αλλά και ανέλπιστα. Γι᾽ αυτό χαρήτε, χαρήτε, νεολαία του Χριστού. Είστε η Εκκλησία του Χριστού. Γιόρταζε, η Εκκλησία, η κόρη του Θεού και αγαλλίασε. Δική σου είναι ακέραια η δόξα, γνήσια κόρη του βασιλιά Χριστού. Και δεν είσαι η χήρα κάποιου αλλά του Θεού η σύζυγος, που ανθίζεις, όχι στ᾽ αριστερά του Θεού για τούς ειδωλολάτρες, αλλά στα δεξιά. Είσαι το λουλούδι της θεογνωσίας. Δεν σε μολύνει αίμα δουλικό, αλλά του Θεού το Αίμα σε σφραγίζει. Δεν λατρεύεις τον Ωβήλ αλλά τον Εμμανουήλ. Δεν ανυμνείς την Τρωάδα αλλά την Τριάδα. Δεν τιμάς τον Πλάτωνα παρά τον Παντοκράτορα Θεο μας. Δεν τιμάς τον αλεξίκακο Ηρακλή, αλλά τον Παράκλητο, τον ποιητή των όλων. Δεν προσκυνείς τον Αριστοτέλη που σ᾽ έκαμε σοφό, αλλά τον Θεο που σ᾽ έσωσε για όλους τούς αιώνες. Έπεσε ο Κρόνος γιατί προσέλαβε σάρκα ο Θεός Λογος. Δεν γεννήθηκε με συνέργεια ανδρός αλλά γεννήθηκε με δύναμη Θεού από τη Μαρία. Προσέξετε τη χάρη της ημέρας. Δήτε τη λαμπρότητα της εορτής. Χαίρε λοιπόν και αγαλλίασε, της Σιών κόρη. Γεμισε ευφροσύνη και αναγάλλιασε όλη η Εκκλησία του Χριστού. Γυρισε γύρω τα μάτια σου και κοίταξε μαζεμένα τώρα, τα σκορπισμένα πρώτα στα έθνη παιδιά σου. Δες της γιορτής την ευλάβεια. Δες του λαού τούς σύμφωνους ύμνους. Δες όλες τις γλώσσες ενωμένες, όλα τα στόματα σαν να ᾽ναι ένα να αναπέμπουν δοξολογικά τον ίδιο ύμνο. Δες τα πρόβατα που πρώτα είχαν ξεγλιστρίσει έξω από την πόρτα σου να είναι τώρα στην αγκαλιά σου. Άκουσε των εθνών την επιφήμιση, που είναι των ασωμάτων Αγγέλων η μίμηση. Πρόσεξε την αρμονία των αγγελικών χορών. Πρόσεξε ανθρώπων πλήθος που μοιάζει με παρατάξεις Αγγέλων. Θεώρησε τούς ψαλμούς σαν ύμνους Αγγέλων και τα παιδιά σαν άκακα αρνάκια που ψάλλουν στο Χριστό και λένε: «Ωσαννά στον ουράνιο Θεο. Ευλογημένος Αυτός που έρχεται.» Μαζί τους χτύπησε χαρούμενα και πανηγυρικά και το χέρι σου και φώναξε με καθαρή και λιονταρήσια φωνή λόγους εόρτιους και ευχαριστήριους. Ιδού εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός, σ᾽ εμένα που ήμουν κάποτε άτεκνη και ασήμαντη στείρα. Ευλογημένος Αυτός που ήρθε, αλλά και που έρχεται στ᾽ όνομα του Κυρίου. Θεός μας και Κυριος είναι και φάνηκε για μας Αυτός που έρχεται και που ο κόσμος ολόκληρος δεν μπορεί να Τον περικλείσει. Ευλογημένος Αυτός που έρχεται χωρίς να απομακρύνεται από τον ουρανό. Ευλογημένος ας είναι Αυτός που έρχεται ως άνθρωπος, και που θα έρθει πάλι ως Θεός. Ευλογημένος Αυτός που ήρθε σ᾽ εμένα συμβολικά καβαλλικεύοντας σε γαϊδουράκι σαν να ᾽ταν πάνω σε Χερουβίμ. Άκουσε τι μας λέει ο ιεροκήρυκας Ευαγγελιστής της εορτής.
Όταν πλησίαζε ο Κυριος στη Βηθφαγή και στη Βηθανία, κοντα στο βουνό που λέγεται των Ελαιών, έστειλε δύο από τούς μαθητάς Του παραγγέλλοντάς τους: «Πηγαίνετε στο απέναντι χωριό και καθώς μπαίνετε θα βρήτε γαϊδουράκι δεμένο. Λυστε το και φέρτε το εδώ.» Έκαμαν οι Μαθηταί όπως τούς παράγγειλε ο Ιησούς. Έστρωσαν τα ρούχα τους στο γαϊδουράκι και καβαλλίκεψε ο Ιησούς. Και όταν έφτασε στούς πρόποδες του βουνού, ο κόσμος που είχε συναχτή για την εορτή, πήραν κλαδιά φοινίκων και βγήκαν να υποδεχθούν τον Ιησού. Και όσοι πήγαιναν μπροστά και όσοι ακολουθούσαν φώναζαν: «Ωσαννά στο γιο του Δαυΐδ, ευλογημένος Αυτός που έρχεται στ᾽ όνομα του Κυρίου.» Αυτή είναι η Δεσποτική παρουσία στην παρούσα εορτή μας. Αυτή είναι η παλαιά και η νέα παραμονή στην Σιών του Βασιλέως των Βασιλέων. Αυτή είναι η πανηγυρική και πάνδημη έλευση της σημερινής ημέρας του Δημιουργού των όλων. Γι᾽ αυτό, αδελφοί μου, τώρα, όλο το πλήθος που ήρθαμε στην εορτή, ας βγούμε να Τον υποδεχτούμε, ορατοί και αόρατοι εορτασταί, οι προφήτες που προηγούνται χρονικά, και οι διδάσκαλοι και όσοι ακολουθούν το γαϊδουράκι, όλοι όσους δένει αναμεταξύ τους η πίστη στο Θεο. Σημερα τα ουράνια με τα επίγεια και τα καταχθόνια μαζί ας ψάλλουν. Καθε στόμα και πνεύμα ας ανοίξη για τη δοξολογία του Θεού. Τα Χερουβίμ βροντοφωνήστε: «Άγιος, άγιος, άγιος, Κυριος ο Τρισάγιος, Σαβαώθ· από τη δόξα Του γεμάτος ο ουρανός και η γη.» Σεραφείμ, υμνήστε, προφήτες, κηρύξετε. Ας λέη ο άλλος:«Χαίρε, Κορη της Σιών, διαλάλησε, Κορη της Ιερουσαλήμ.» Και ο άλλος ας κραυγάση ατενίζοντας το βασιλέα Χριστό: «Ιδού το αρνι του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου.» Κι άλλος ας διαλαλήση για τον Ίδιο τον Κυριο: «Αυτός είναι ο Θεός μας· δεν θα σταθή άλλος κοντα Του.» Και κάποιος άλλος ας προσθέση: « Ιδού ο άνθρωπος μαζί και Θεός, Ανατολή είναι το όνομά Του.» Και ο Δαυΐδ ατενίζοντας το Χριστό που προήλθε από τη γενιά του, ας ψάλλη: « Είναι Θεός και Κυριος μας και παρουσιάστηκε για μας.» Καποιος άλλος το γόνυ κλίνοντας ας πη στο Χριστό: «Ολόκληρη η γη ας σε προσκυνήση.» Και άλλος ας προτρέψη τούς λαούς: «Συγκροτήστε γιορτη στον ίσκιο ως τις άκρες του θυσιαστηρίου.»
Έτσι γινόταν παλαιά ο ερχομός του Κυρίου μας με το πουλάρι στη Σιών. Πανδημη ομόνοια, οι χοροί των Πατέρων, των δικαίων ο λαός, τα πνεύματα των προφητών, τα παιδιά των Εβραίων, τα νήπια των μητέρων, τα πλήθη των Αγγέλων. Άλλοι άπλωναν τις φτερούγες τους, άλλοι κρατούσαν τα βάγια κι άλλοι ακολουθούσαν. Τούτοι έκοβαν κλαδιά, εκείνοι έπλεκαν στεφάνια, αυτοί έλυναν το γαϊδουράκι, άλλοι έστρωναν τα ρούχα τους, άλλοι άνοιγαν τις πύλες κι άλλοι καθάριζαν του δρόμους. Αυτοί ετοίμαζαν το γαϊδουράκι κι εκείνοι διαλαλούσαν τη νίκη, άλλοι κουνούσαν τα κλαδιά κι άλλοι έλεγαν στα νήπια: «Υμνήστε, παιδιά, το Κυριο». Τα παιδιά αποκρίνονταν: «Ωσαννά, ευλογημένος Αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου.» Ω καινούργια πράγματα κι ανέλπιστα θαύματα της εορτής. Τα παιδιά σαν θεολόγοι χαρακτηρίζουν ως Θεο το Χριστό και οι ιερείς τον υβρίζουν. Τον προσκυνούν παιδιά που θηλάζουν, και δείχνουν ασέβεια οι διδάσκαλοι. Τα παιδιά τραγουδούν «Ωσαννά» και οι Εβραίοι κραυγάζουν να σταυρωθή. Αυτά έρχονται με τα βάγια στο Χριστό κι εκείνοι Τον ζυγώνουν με μαχαίρια. Αυτά κόβουν κλαδιά κι εκείνοι ετοιμάζουν το ξύλο του Σταυρού. Τα παιδιά στρώνουν τα ρούχα τους στο Χριστό και οι ιερείς σκίζουν τα ρούχα του Χριστού. Τα παιδιά ανεβάζουν το Χριστό στο γαϊδουράκι κι οι γέροντες ανεβάζουν το Χριστό στο Σταυρό. Τα παιδιά προσκύνησαν τα πόδια του Χριστού κι εκείνοι κάρφωσαν με τα καρφιά τα πόδια του Χριστού.Τα παιδιά Του αφιερώνουν τον ύμνο κι αυτοί Του προσφέρουν το ξίδι. Τα παιδιά την τιμή και τη χολή εκείνοι. Τα παιδιά κουνούν τα βάγια κι αυτοί με τη ρομφαία Τον τρυπούν. Τα παιδιά υμνούν το Χριστό πάνω στο πουλάρι κι αυτοί Τον αναβάτη του πουλαριού πουλούν.
«Το βόδι κατάλαβε τον Κυριο του, όταν πλησίασε στη φάτνη Του κι οι λαοί αναγνώρισαν τον κατακτητή τους. Ο Ισραήλ μόνο δεν αναγνώρισε το Χριστό το Θεο του.» Οι άγριες κάποτε φυλές, θεοφίλητες έγιναν, οι άνομοι έννομοι και οι έννομοι παράνομοι. Ας είναι. Δεν ντράπηκες τούς προφήτες, σκότωσες τούς ιερείς, διέστρεψες τις Γραφές, κατέλυσες το Νομο, καταπριόνισες τούς δικαίους, αψήφησες το Μωυσή, κατέσφαξες τούς γιούς, εβεβήλωσες το Ναο, παράτησες το Θεο, δεν επίστεψες στο Χριστό, εξευτέλισες τα θαύματα, δυσπίστησες για το Λαζαρο, δεν επίστεψες στούς τυφλούς που ξαναβρήκαν το φως τους. Καλά όλα αυτά. Τι έχεις όμως να πης γι᾽ αυτά τα παιδιά; Τι δογματίζεις για τον ύμνο των νηπίων; Πες μου ποιός τα εφώτισε; Ποιός τα εδίδαξε; Η ποιός τα παρώτρυνε και τούς έδωσε τη γνώση; Ποιός ξαφνικά στ᾽ αμάθητα παιδιά έδωσε το λόγο, αν όχι ο Χριστός ο προαιώνιος Λογος; Τωρα οι νέοι και τα παιδιά και τα νήπια, που με το ένα χέρι κρατούν το μητρικό μαστό, τον αγγελικό ύμνο αναμέλπουν. Κρατούνε το μαστό με το ένα χέρι και με το άλλο κουνούνε τα κλαδιά στο Χριστό. Τα παιδιά, η φύση χωρίς να έχη πείρα του λόγου, θεολογούν: αμέσως το λόγο τον προφητικό, των Αγγέλων τον ύμνο προσφέρουν, σαν δώρο στο Θεο και κραυγάζουν : «Ωσαννά στον ουρανό. Ευλογημένος Αυτός που έρχεται στο όνομα Κυρίου. Είναι ο Θεός και Κυριος μας κι ήρθε για μας.»
Μεσα στο ξέσπασμα της χαράς και της εορτής, παίρνοντας θάρρος απευθύνω τις ερωτήσεις μου σ᾽ αυτά τα ένθεα παιδιά. Τι λέτε, παιδιά του Θεού, του Θεού υμνολόγοι. Πως συγχρονίζετε τις φωνές σας με τον ύμνο των Χερουβίμ; Και πως, ενώ σαν άνθρωπο βλέπετε το Χριστό στο γαϊδουράκι, κραυγάζετε όπως ταιριάζει στο Θεο «Ωσαννά στον ουράνιο»; Ναι, μας λένε τα παιδιά με τη θεία γλώσσα. Στο γαϊδουράκι κάθεται ο Χριστός, χωρίς να απομακρύνεται καθόλου από τον πατρικό κόλπο. Στο γαϊδουράκι κάθεται, αλλά το θρόνο των Χερουβίμ δεν εγκαταλείπει. Αλλά Αυτός ο ένσαρκος που ζει ανάμεσα στούς θνητούς, ο Ίδιος συγχρόνως και στον ουρανό υπάρχει αληθινός Θεός, ο Κυριος των πάντων, του κόσμου, των εθνών. Είναι ο αληθινός Θεός και ο δωρητής. Είναι ο δημιουργός και ο οδηγός και ο Σωτήρας όλων. Αυτός κάμει την είσοδό Του στην κάτω Ιερουσαλήμ και δεν απομακρύνεται από την ανωτέρω. Αυτός είναι ο δημιουργός των αιώνων. Έρχεται από την αιωνιότητα και πορεύεται στην αιωνιότητα. Αυτός είναι ο μόνος δημιουργός του ουρανού. Αυτός βαδίζει στη θάλασσα σαν να είναι στη γη. Αυτός τυλίγει τη θάλασσα με την ομίχλη. Αυτός έβαλε κορωνίδα του κόσμου τον άνθρωπο. Αυτός ερρύθμισε τα όρια των θαλασσών. Αυτός άπλωσε τη γη μετέωρη στο κενό. Αυτός φρόντισε την ομορφιά των λουλουδιών. Αυτός άπλωσε σαν ρούχο τον ουρανό και με λαμπρά τον εστόλισε αστέρια. Αυτόν τρέμουν τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ φοβούνται. Αυτόν υμνεί ο ήλιος και δοξολογεί η σελήνη. Αυτόν ψάλλουν τα άστρα κι υπηρετούν οι πηγές. Αυτόν φοβούνται οι άβυσσοι, μπροστά Του τα τάρταρα δειλιάζουν. Σ᾽ Αυτόν υπακούουν τα θηρία της θάλασσας κι οι δράκοντες τρέμουν. Αυτόν υπηρετούν οι βροχές και τα πνεύματα σέβονται. Αυτός έδωσε στον καθένα το φυσικό του, εδημιούργησε τα πλάσματα, χώρισε τις τάξεις. Αυτός είναι ο Δημιουργός των όντων της γης και του ουρανού, ο Θεός και Κυριος μας. Σ᾽ Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στούς αιώνες. Αμήν.

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

ΑΣ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ!

____Αλήθεια, πότε πέρασε η Μεγάλη σαρακοστή!Φθάσαμε πια στη Μεγάλη Εβδιομάδα. Σάββατο του Λαζάρου σήμερα. Ας λυτρωθούμε λοιπόν από την μιζέραι της καθημερινό-τητος. Φθάνουν πια τα περί οικονομίας, φορολογίας κλπ. στα οποία όλοι μας έχουμε εμπλακεί. Ο Χριστό μας προβάλλει ὡς Νυμφίος και διεκδικεί τήν καρδιά μας. "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται..."θα ακούσουμε και πάλι αύριο το βράδυ. Ας ετοιμασθούμε λοιπόν για τη μεγάλη συνάντηση. Ας τρέξουμε στην εξομολόγηση. Ας καθαρίσουμε ψυχή καί σῶμα, για να ενωθούμε με το Χριστό μας μέσα από το Μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Ας γίνουμε κοινωνοί του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας. "Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε" είναι το διαρκές κάλεσμα της Εκκλησίας πρός τόν χοϊκό άνθρωπο.

Με πατρική αγάπη

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ\

Σάββατον του Λαζάρου, 27 Μαρτίου 2010

***************

Πορεία προς το Πάσχα.

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη».Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας.
Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύχτα «τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο», που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.
Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»; Με ποια έννοια «εορτάζομεν» - καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε – «θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...»;
Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό. Μάς δόθηκε τη μέρα που βαπτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος: «...συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4).[...]
Μήπως όμως δε χάνουμε πολύ συχνά και δεν προδίνουμε αυτή τη «νέα ζωή» που λάβαμε σαν δώρο, και στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός; Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, και ζούμε σταθερά με «πίστη ελπίδα και αγάπη» στο επίπεδο εκείνο που μάς ανέβασε ο Χριστός όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού». Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε. Μέσα σ’ αυτή τη λησμοσύνη, την αποτυχία και την αμαρτία η ζωή μας γίνεται ξανά «παλαιά», ευτελής, σκοτεινή και τελικά χωρίς σημασία, γίνεται ένα χωρίς νόημα ταξίδι για ένα χωρίς νόημα τέρμα. Καταφέρνουμε να ξεχνάμε ακόμα και το θάνατο και τελικά, εντελώς αιφνιδιαστικά, μέσα στις «απολαύσεις της ζωής» μάς έρχεται τρομακτικός, αναπόφευκτος, παράλογος. Μπορεί κατά καιρούς να παραδεχόμαστε τις ποικίλες «αμαρτίες» μας και να τις εξομολογούμαστε, όμως εξακολουθούμε να μην αναφέρουμε τη ζωή μας σ’ εκείνη τη νέα ζωή που ο Χριστός αποκάλυψε και μάς έδωσε. Πραγματικά ζούμε σαν να μην ήρθε ποτέ Εκείνος. Αυτή είναι η μόνη πραγματική αμαρτία, η αμαρτία όλων των αμαρτιών, η απύθμενη θλίψη και τραγωδία όλων των κατ’ όνομα χριστιανών.
Αν το αναγνωρίζουμε αυτό, τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι το Πάσχα και γιατί χρειάζεται και προϋποθέτει τη Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι η λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας και όλος ο κύκλος των ακολουθιών της υπάρχουν, πρώτα απ’ όλα, για να μάς βοηθήσουν να ξαναβρούμε το όραμα και την γεύση αυτής της νέας ζωής, που τόσο εύκολα χάνουμε και προδίνουμε, και ύστερα να μπορέσουμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην Εκκλησία. Πώς είναι δυνατόν να αγαπάμε και να επιθυμούμε κάτι που δεν το ξέρουμε; Πώς μπορούμε να βάλουμε πάνω από καθετί άλλο στη ζωή μας κάτι που ποτέ δεν έχουμε δει και δεν έχουμε χαρεί; Με άλλα λόγια: πώς μπορούμε, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε μια Βασιλεία για την οποία δεν έχουμε ιδέα; Η λατρεία της Εκκλησίας ήταν από την αρχή και είναι ακόμα και τώρα η είσοδος και η επικοινωνία μας με τη νέα ζωή της Βασιλείας. Και στο κέντρο της λειτουργικής ζωής, σαν καρδιά της και μεσουράνημά της – σαν ήλιος που οι ακτίνες του διαπερνούν καθετί - είναι το Πάσχα. Το Πάσχα είναι η πόρτα, ανοιχτή κάθε χρόνο, που οδηγεί στην υπέρλαμπρη Βασιλεία του Χριστού, είναι η πρόγευση της αιώνιας χαράς που μάς περιμένει, είναι η δόξα της νίκης η οποία από τώρα, αν και αόρατη, πλημμυρίζει όλη την κτίση: «νικήθηκε ο θάνατος».
Ολόκληρη η λατρεία της Εκκλησίας είναι οργανωμένη γύρω από το Πάσχα, γι’ αυτό και ο λειτουργικός χρόνος, δηλαδή η διαδοχή των εποχών και των εορτών, γίνεται ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα στο Πάσχα, που είναι το Τέλος και που ταυτόχρονα είναι η Αρχή. Είναι το τέλος όλων αυτών που αποτελούν τα «παλαιά» και η αρχή της «νέας ζωής», μια συνεχής «διάβαση» από τον «κόσμο τούτο» στην Βασιλεία που έχει αποκαλυφτεί «εν Χριστώ».
Παρ’ όλα αυτά η «παλαιά» ζωή, η ζωή της αμαρτίας και της μικρότητας, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί και ν’ αλλάξει. Το Ευαγγέλιο περιμένει και ζητάει από τον άνθρωπο να κάνει μια προσπάθεια η οποία, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα ο άνθρωπος, είναι ουσιαστικά απραγματοποίητη. Αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Το όραμα, ο στόχος, ο τρόπος της νέας ζωής είναι για μάς μια πρόκληση που βρίσκεται τόσο πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας!
Γι’ αυτό, ακόμα και οι Απόστολοι, όταν άκουσαν τη διδασκαλία του Κυρίου Τον ρώτησαν απελπισμένα: «τις άρα δύναται σωθήναι;» (Ματθ. 19,26). Στ’ αλήθεια δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ απαρνηθείς ένα ασήμαντο ιδανικό ζωής καμωμένο με τις καθημερινές φροντίδες, με την αναζήτηση των υλικών αγαθών, με την ασφάλεια και την απόλαυση και να δεχτείς ένα άλλο ιδανικό ζωής το οποίο βέβαια δεν στερείται καθόλου τελειότητας στο σκοπό του: «Γίνεσθε τέλειοι ως ο Πατήρ ημών εν ουρανοίς τέλειος εστίν». Αυτός ο κόσμος με όλα του τα «μέσα» μάς λέει: να είσαι χαρούμενος, μην ανησυχείς, ακολούθα τον «ευρύ» δρόμο. Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει: διάλεξε το στενό δρόμο, αγωνίσου και υπόφερε, γιατί αυτός είναι ο δρόμος για τη μόνη (genuine) αληθινή ευτυχία. Και αν η Εκκλησία δεν βοηθήσει πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη φοβερή εκλογή; Πώς μπορούμε να μετανοήσουμε και να ξαναγυρίσουμε στην υπέροχη υπόσχεση που μας δίνεται κάθε χρόνο το Πάσχα; Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που εμφανίζεται η Μεγάλη Σαρακοστή. Αυτή είναι η «χείρα βοηθείας» που απλώνει σε μάς η Εκκλησία. Είναι το σχολείο της μετάνοιας που θα μάς δώσει δύναμη να δεχτούμε το Πάσχα όχι σαν μια απλή ευκαιρία να φάμε, να πιούμε, ν’ αναπαυτούμε, αλλά, βασικά, σαν το τέλος των «παλαιών» που είναι μέσα μας και σαν είσοδό μας στο «νέο».
Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι «Κατηχούμενοι», δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνο τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας. Αλλά ακόμα και τώρα που η Εκκλησία δεν βαφτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαφτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίνουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο Βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μάς είναι η επιστροφή, που κάθε χρόνο κάνουμε, στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτή την επιστροφή – η αργή αλλά επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας «διάβαση», το «Πάσχα» μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι, καθώς θα δούμε, οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται «αρχαιολογικά» απομεινάρια, αλλά είναι κάτι ζωντανό και ουσιαστικό για μας. Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μια ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον «δια βαπτίσματος» μας θάνατο και την ανάσταση.
Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε – μακριά, πολύ μακριά - τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, Φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στο ορίζοντα. «Μη καταισχύνης ημάς από της προσδοκίας ημών, Φιλάνθρωπε!»
Από το Βιβλίο «Μεγάλη Σαρακοστή» Αλέξανδρου Σμέμαν Εκδ. Ακρίτας

ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΣΑΝ ΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ!

ΤΗΝ 21η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

____Έπειτα από σκλαβιά στον Τουρκικό ζυγό, που διήρκεσε τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, ο Θεός εχάρισε την ελευθερία στην πολύπαθη Πατρίδα μας! Την σπίθα της ελευθερίας άναψε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μέσα στο Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.Όσο κι αν θέλουν να αμφισβητήσουν το γεγονός οι διάφοροι κουλτου-ριάρηδες της νεώτερης εποχής, οι "φωτισμένοι" ή οι "νεοφωτιστές" της εποχής μας, η αλήθεια παραμένει ανέπαφη! Υπάρχουν οι πηγές, οι οποίοες τους διαψεύδουν! Ό,τι λοιπόν η Επανάστασις του 1821 άρχισε στην ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας το αποδεικνύει περίτρανα η "Διακήρυξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού", που έλαβε χώρα στην Αγία Λαύρα στις 2ο Μαρτίου 1821 και δημοσιεύθηκε στην Γαλλική Εφημερίδα "Le Constitutionel" λίγο αργότερα, δηλ. στίς 16 Ιουνίου 1821. Τότε η δημοσιογραφία ήταν ανόθευτη και αγνή! Υπηρετούσε την αλήθεια! Ενώ σήμερα κατά κανόνα είναι κατευθυνόμενη, υποτάσσεται σε σκοπιμότητες, υπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς. Είναι κομματική! Είναι πληρωμένη!

_____Στίς 16 Ιουνίου 1821 λοιπόν στο Παρίσι δημοσιεύθηκε ανταπόκριση από την Ελλάδα, η οποία είχε ως εξής:

"Εξωτερικόν-Πελοπόννησος "

Διακήρυξις του Γερμανού Εξάρχου της πρώτης κατά την τάξιν Αχαΐας, Αρχιεπισκόπου Πατρών, πρός τον Κλήρον και τους πιστούς της Πελοποννήσου, η οποία εξεφωνήθη εντός της Μονής των Αδελφών της Λαύρας του όρους Βελιά την 8ην (20ήν) Μαρτίου 1821".

(Δημοσιεύεται ολόκληρη στο Βιβλίο "Καλάβρυτα, Γη Μνημείων, Ηρώων και Αγίων", Έκδοσις της Ιεράς ημών Μητροπόλεως. Διατίθεται από το Βιβλιοπωλείον μας "Βιβλίο καί Εικόνα¨, Ερμού, αριθμ. 2-2510 00 ΑΙΓΙΟΝ, τηλ. 26910 29333. Τιμάται 10 €. Αποστέλλεται και ταχυδρομικώς.)

______Κατά συνέπεια εμείς εδώ στα Καλάβρυτα ανοίξαμε τον εορταστικό κύκλο της εθνικής μας επετείου. Χθές λοιπόν γιορτάσαμε την απελευθέρωση των Καλαβρύτων από τον Τουρκικό ζυγό! Έχουμε αυτό το δικαίωμα, αφού τα Καλάβρυτα ήταν η πρώτη πόλις που απελευθερώθηκε! Τον πανηγυρικό έξεφώνησε ο Σχολικός Σύμβουλος κ. Επαμεινώνδας Φωκάς, ο οποίος και καταχειροκροτήθηκε. Στη συνέχεια παραθέτουμε ολόκληρη την ομιλία. Συγχαίρουμε τον ομιλητή καί τον όλως ιδιαιτέρως τον ευχαριστούμε γιά την ευγενική παραχώρηση του κειμένου πρός δημοσίευση από τον ιστότοπό μας.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2010

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 21η Μαρτίου 1821

Του κ. Επαμεινώνδα Φωκά, Σχολικού Συμβούλου.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η πατρίδα μας γιορτάζει μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας της.

Γιορτάζει με περισσή υπερηφάνεια την αρχή της επανάστασης εναντίον των Τούρκων μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Ξαναμυρίζει από το λιβάνι της ανάστασής της και αγάλλεται. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε καρδιά η θύμηση αυτής της ξεχωριστής ημέρας λάμπει αμόλυντη και λυτρωτική. Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά η θύμηση αυτή παραμένει νωπή. Μας ανυψώνει, μας καθοδηγεί και μας συμπληρώνει σα λαό και σαν όνομα μέσα στο χώρο κα το χρόνο.

Ο γείτονας κατακτητής κοντεύει να συμπληρώσει 400 χρόνια κατάκτησης. Διάστημα κατά το οποίο δε χάνει την ευκαιρία να απολαμβάνει τα αγαθά της ωμότητας και της φιλοσοφίας του. Δε δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα. Περισσότερο ασχολείται με τα εσωτερικά του προβλήματα και με τους κατά τόπους πασάδες παρά με τους ελεεινούς ραγιάδες, που μοιρολατρικά μένουν χωρίς διάθεση γι αντίδραση. Κάτι περίεργες κινήσεις Ελλήνων πολεμιστών δε φαίνονται ικανές είτε να τον παραξενέψουν είτε να τον ανησυχήσουν.

Κάπου όμως υποβόσκει μια ιδέα. Αόρατη και φανταστική για πολλούς. Κάποιος Ρήγας Φεραίος βρίσκει βρίσκει στίχους που καθηλώνουν. Δεν πιστεύει ότι τα λόγια του συγκινούν μόνο τον ίδιο. Πιστεύει ότι μεταφέρουν τα ίδια μηνύματα σε όλους όσοι έχουν το ίδιο όνομα με το δικό του, σε όλους όσοι φέρνουν τα τρία δάχτυλα στο μέτωπο για να κάνουν το σταυρό τους.

Πρωτόγνωρα αισθήματα πλημμυρίζουν τον κάθε οικογενειάρχη, τον κάθε έμπορο, τον κάθε διαβασμένο, τον κάθε έφηβο. Μήπως είναι η ώρα; Μήπως ο στόχος είναι εφικτός; Οι σκέψεις γίνονται προτάσεις και οι προτάσεις γίνονται σχέδια. Ο στόχος εκεί, να λάμπει και να θερμαίνει. Τι πιο φυσικό να ξυπνήσει ο ενθουσιασμός. Αντάμωσαν τις μνήμες τους οι Έλληνες και ανατρίχιασαν. 4 αιώνες είναι μεγάλο διάστημα, μικρό όμως γι αυτούς.. Φιλική εταιρεία. Υψηλάντης. Όρκος μέχρι το θάνατο, όρκος με το θάνατο. Πείσμα σε κάθε εμπόδιο.. Η αρχή έγινε.

Το χαρμόσυνο μήνυμα της 25ης Μαρτίου του αρχάγγελου Γαβριήλ προς την Παναγία μας μετουσιώνεται σε μήνυμα σωτηρίας της πατρίδας μας. Διπλή γιορτή. Διπλή συγκίνηση. Όλα είναι νέα πια!

Η Επαρχία Καλαβρύτων διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης κατά των Τούρκων Κατακτητών, το Μάρτιο του 1821.
Στα τέλη Ιανουαρίου 1821 (26 έως 29) μετά την άφιξη του Παπαφλέσσα, πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία των μυηθέντων στην Φιλική Εταιρία η σύσκεψη της Βοστίτσας (Αιγίου), - στη μονή Ταξιαρχών ή στο σπίτι του Ανδρέα Λόντου - συνολικά πέντε συσκέψεις προεστών και ανώτατων κληρικών της Αχαΐας, των Καλαβρύτων και της Βοστίτσας, ( μεταξύ αυτών και οι Επίσκοποι Χριστιανουπόλεως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Νικόλαος Λόντος και ο Ασημάκης Ζαΐμης), αλλά σε καμία δεν αποφασίστηκε η έναρξη του Επαναστατικού Αγώνα
Αποφασίστηκε όμως να αρχίσουν προετοιμασίες στις διάφορες περιοχές και συζητηθήκαν ως πιθανότερες ημερομηνίες η 25η Μαρτίου, η 23η Απριλίου (του Αγίου Γεωργίου) ή το αργότερο η 21η Μαΐου (του Αγίου Κωνσταντίνου & Ελένης).

Από τις αρχές του 1821 στην τούρκικη διοίκηση της Τρίπολης είχαν αρχίσει να φτάνουν οι πληροφορίες για τους ραγιάδες που συνομωτούν. Στα μέσα του Φλεβάρη δόθηκαν διαταγές οι πρόκριτοι και οι επίσκοποι της Πελοποννήσου, μεταξύ αυτών και της επαρχίας Καλαβρύτων και Βοστίτσας να μεταβούν στην Τρίπολη για σύσκεψη επί σημαντικών θεμάτων του τόπου. Επί της ουσίας για να δόσουν εξηγήσεις για τα τεκταινόμενα. Ο Κόκκινος γράφει ότι οι πρόκριτοι Βοστίτσας και Καλαβρύτων, και οι Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Κερνίκης Προκόπιος προσπάθησαν να χρονοτριβίσουν και να αποφύγουν την μετάβαση στην Τρίπολη, μαζί τους και οι επίσκοποι Έλους, Μεθώνης και Βρεσθένης. Τελικά ύστερα από πιέσεις ξεκίνησαν την 9η Μαρτίου συνοδευόμενοι από τουρκική συνοδεία. Φθάνοντας στα Μαζέϊκα καλύβια αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο Χάνι του Μαζαίου Θανάση Δαφαλιά. Ο ιστορικός Κόκκινος επιμένει ότι ο Δαφαλιάς ενημερωμένος από τον επίσκοπο Χριστιανουπόλεως και άλλους για τις πραγματικές προθέσεις των αρχών της Τρίπολης έπεισε τους προκρίτους και τους ιερωμένους να επιστρέψουν στα Καλάβρυτα και να εγκαταλείψουν το ταξίδι για την Τρίπολη. Έτσι και έγινε. Όλοι δέχονται ότι εκείνο το βράδυ, στο χάνι του Δαφαλία γύρισε μια αποφασιστική σελίδα στην ιστορία του υπόδουλου έθνους. Αυτός ο ισχυρισμός αποδεικνύεται περίτρανα από τα διαδραματισθέντα στην συνέχεια γεγονότα.
Στις 10 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα, έγινε σύσκεψη στην οποία έλαβαν μέρος οι ιεράρχες Παλαιών Πατρών Γερμανός και Κερνίκης Προκόπιος, ο Ασημάκης Ζαϊμης, ο Ασημάκης Φωτήλας, ο Σωτήρης Θεοχαρόπουλος, ο Σωτήρης Χαραλάμπης, ο Παναγιώτης Φωτήλας, ο Ανδρέας Ζαϊμης και ο Ανδρέας Λόντος. Παρά τους ενδιασμούς ορισμένων - μεταξύ αυτών και του Π. Π. Γερμανού - αποφασίστηκε τελικά να κηρυχθεί η επανάσταση και αναχώρησαν για διάφορες περιοχές για στρατολογία αγωνιστών. Ο Γερμανός, ο Προκόπιος και ο Ανδρέας Ζαΐμης πήγαν στα Νεζερά. Ο Σωτήρης Θεοχαρόπουλος στη Ζαρούχλα, ο Παναγιώτης Φωτήλας στο Λιβάρτζι, ο Ανδρέας Λόντος στα Βούρα (Διακοφτό). Οι Ασημάκης Ζαϊμης και Ασημάκης Φωτήλας πήγαν στο χωριό Κερπινή, βόρεια των Καλαβρύτων, όπου συνάντησαν των Ιωάννη Χονδρογιάννη, από του Μάζι, που τότε ήταν το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής. Στις 15 Μαρτίου, ο Ιωάννης Χονδρογιάννης εξεδήλωσε στον Ασημάκη Ζαϊμη την απόφασή του να επιτεθεί στους εισπράκτορες φόρων και τοκογλύφους Σεϊδη Λαλιώτη και Ταμπακόπουλο και τη συνοδεία τους που κατά τις πληροφορίες του την επόμενη θα κατευθυνόταν από Καλάβρυτα για Τρίπολη και να φέρουν τα χρήματα. Ο Ζαϊμης ενέκρινε την κίνηση.

Πρώτος ο Νικόλαος Σολιώτης, αγνοώντας τις ατέρμονες συνελεύσεις των προεστών, μαζί με τον Αναγνώστη Κορδή και άλλους κλέφτες, στις 14 Μαρτίου 1821 έστησαν ενέδρα και χτύπησαν σε τοποθεσία κοντά στο Αγρίδι της Νωνάκριδος τρεις γυφτοχαρατζήδες και τρεις ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του καϊμακάμη Μεχμέτ Σελήχ στον Χουρσήτ πασά στα Ιωάννινα, κατόπιν παροτρύνσεως του Σωτήρη Χαραλάμπη.
Ακολούθησε στις 18 Μαρτίου 1821 η επίθεση του Χονδρογιάννη στην τοποθεσία Χελωνοσπηλιά της Κατσάνας (Λυκούρια), εναντίον του εισπράκτορα Λαλαίου Τουρκαλβανού Σεϊδή, που μετέφερε μαζί με τον καταγόμενο από τη Βυτίνα «Σαράφη» Νικόλαο Ταμπακόπουλο, χρεόγραφα από την Κερπινή Καλαβρύτων στην Τριπολιτσά.
Μετά τη Χελωνοσπηλιά καταγράφεται επίσης η εχθρική ενέργεια του Νικόλαου Σολιώτη και του Ανδρέα Πετιμεζά, κατά διαταγή του Ασημάκη Φωτήλα στο Λιβάρτζι, εναντίον δύο σπαχήδων από την Τριπολιτσά, των Τσιπουγλαίων.
Ιδιαίτερης σημασίας κρίνεται η επίθεση εναντίον ανθρώπων του Τούρκου διοικητή των Καλαβρύτων Ιμπραήμ πασά Αρναούτογλου, που ανήσυχος από την κατάσταση ξεκίνησε με ολόκληρη τη φρουρά του για την Τριπολιτσά (μέσα Μαρτίου 1821).
Στη θέση Παλαιόπυργος ή Φροξυλιά ο Σωτήρης Παπαδαίος, ο Θανάσης Φεφές και ο Θανάσης Κωστόπουλος από το Μάζι, ο Γιαννάκης Βίρας από τα Κρινόφυτα και ο Γαλάνης από τα Βρώσθαινα, σκότωσαν σε ενέδρα τον Αιθίοπα (δούλο του Αρναούτογλου). Το απόγευμα της ίδιας μέρας η προφυλακή του Αρναούτογλου, έπεσε σε ενέδρα στη θέση Πλατάνια, που έστησαν οι ίδιοι μαζί με άλλους.
Ο Αρναούτογλου, όταν πληροφορήθηκε όσα συνέβησαν, έντρομος έσπευσε να κλειστεί μαζί με τους Τούρκους στους τρεις οχυρούς πύργους των Καλαβρύτων.

Στις 17 Μαρτίου, εορτή του Αγίου Αλεξίου «του ανθρώπου του Θεού» είχαν συγκεντρωθεί στην Αγία Λαύρα όλοι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, Κληρικοί και λαϊκοί προύχοντες και προεστοί˙ δεν πήγαν στην Τρίπολη που τους κάλεσε ο καϊμακάμης με διαταγή του σουλτάνου (οι μόνοι που δεν πήγαν απ’ όλη την Πελοπόννησο ήσαν οι προεστοί των Καλαβρύτων), λόγω και της εορτής, οπότε ελήφθη η απόφαση κηρύξεως της Επαναστάσεως. Αν πήγαιναν και οι Καλαβρυτινοί στην Τριπολιτσά θα ήσαν και εκείνοι όμηροι και η επανάσταση δεν θα υφίστατο.Καρά βάση η ανυπακοή στην πρόσκληση του Τούρκου Διοικητού της Τριπολιτσάς από τους Καλαβρυτινούς ήταν η γενναία απόφαση περί κηρύξεως της Επαναστάσεως.Παραθέτουμε και το μήνυμα ενάρξεως του αγώνα που απεστάλη από την Αγία Λαύρα με προτροπή του Ασημάκη Φωτήλα προς τον Μαυρομιχάλη και τους λοιπούς οπλαρχηγούς και προεστούς της Μεσσηνίας, με τον Συνθηματικό Κώδικα της Φιλικής Εταιρίας.:

Εξοχώτατε Α.Μ. Χθες ετελέσθη το στεφάνωμα και έστω προς γνώση σας.

Ν. Χριστόδουλος Σολιώτης - Α. ΣκαλτσάςΚαλάβρυτα, 19 Μαρτίου 1821

Στις 20 προς 21 Μαρτίου: Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων: Στον παλαιό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το λιγοστό φως τρυπώνει με δυσκολία από τους φεγγίτες. Δεν έχει ακόμη ξημερώσει και η ομίχλη είναι πυκνή. Και όμως! Στην Ωραία Πύλη διακρίνεται περίλαμπρος, μέσα στα ολομέταξα αρχιερατικά του άμφια, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Εκ δεξιών του ο επίσκοπος Καλαβρύτων και Κερνίτσης Προκόπιος στυλώνει τα μάτια του στον Παντοκράτορα του τρούλου. Εξ αριστερών του ο ηγούμενος της Μονής Καλλίνικος σκυμμένος σιγοψέλνει μια προσευχή των καλόγερων. Τριγύρω βρίσκονται συγκεντρωμένοι οι προεστοί της επαρχίας και οι οπλαρχηγοί με τις παχιές τις φουστανέλες και τα μεϊντανογέλεκα. Γονατιστά και τα πρωτοπαλίκαρα του τόπου με χείλη σφαλιστά και τις ψυχές παραδομένες στον Αγώνα.
«Ελευθερία ή Θάνατος, παλικάρια μου» φωνάζει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και υψώνει για λάβαρο το χρυσοπόρφυρο παραπέτασμα του «Φοβερού Βήματος». Ο Ασημάκης Ζαΐμης, γέρος ­ και ακόμη σκλαβωμένος ­ δακρύζει στην προοπτική της λευτεριάς. Ο γιος του, Ανδρέας Ζαΐμης, σφιχταγκαλιάζεται με τους Πετμεζαίους, τον Αναγνώστη και τον Βασίλη, ενώ ο Λόντος και ο Χαραλάμπης κρατούν ακόμη τα χέρια τους ψηλά, στο σχήμα του σταυρού. «Το Θούριο, μωρέ παιδιά» ακούγεται ο Θεοχαρόπουλος και ο Ασημάκης ο Σκαλτσάς αρχίζει την αντάρα: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή...».

Το πρωί της 21 Μαρτίου 1821 κάτω από τον αιωνόβιο ιστορικό πλάτανο όρκισε 600 αγωνιστές με σημαία το παραπέτασμα της ωραίας Πύλης του ιστορικού Ναού με την εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και με το σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ» εξόρμησαν δια την απελευθέρωση των Καλαβρύτων.Με σημαιοφόρο τον Διάκονο της Μονής Γρηγόριο Ντόκο, εκ Σκεπαστού Καλαβρύτων, βαστάζοντας με εθνική υπερηφάνεια το ιστορικό Λάβαρο οι αγωνιστές, με αρχηγούς τον Σωτήρη Χαραλάμπη, τον Φωτήλα, τον Σωτήρη Θεοχαρόπουλο, τον Ιωάννη Παπαδόπουλο, τον Νικόλαο Σολιώτη και τους Πετιμεζαίους έφθασαν κι πολιόρκησαν τα Καλάβρυτα, (υπήρχαν 2 τζαμιά, 3 πύργοι και φρουρά από 20 αστυνομικούς Τούρκους με διοικητή τον Αρναούτογλου, ήσαν και 100 περίπου τουρκικές οικογένειες). Από τη θέση όπου σήμερα βρίσκεται το εξωκκλήσι των αγίων Αναργύρων, οι αγωνιστές κτύπησαν τον πύργο που ήταν πίσω από το σημερινό Ξενοδοχείο «Χελμός» όπου εκεί ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι Τούρκοι.Ένας, μάλιστα, Τούρκος με το καριοφίλι του σημάδεψε στο λόφο το λάβαρο και το κτύπησε και σήμερα φαίνεται η τρύπα από το Τούρκικο βόλι. Μετά από πενθήμερη αντίσταση (21-25 Μαρτίου) ο Αρναούτογλου παραδόθηκε. Μετά την απελευθέρωση στην πόλη και στην Ιστορική Μονή της Αγίας Λαύρας τελέστηκε επίσημη δοξολογία.
Σχεδόν ταυτόχρονα απελευθερώνεται η Καλαμάτα από ‘Ελληνες αγωνιστές με επικεφαλής τους Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Παπαφλέσσα, ενώ ο Ανδρέας Λόντος κηρύσσει την επανάσταση στη Βοστίτσα, την οποία εγκατέλειψαν οι Τούρκοι κάτοικοι της. Στις 25 Μαρτίου 400 Αγωνιστές από τη Βοστίτσα, υπό τον Λόντο, θα συμμετάσχουν στην πολιορκία του φρουρίου της Πάτρας, στην οποία είχαν εισέλθει οι επαναστάτες από τις 22 Μαρτίου.
Η 25η Μαρτίου ορίστηκε ως ημέρα εθνικού πανηγυρισμού με το διάταγμα που εξέδωσε ο βασιλιάς Όθων την 27η Μαρτίου 1838.

Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του αναφερόμενος στην σπίθα της επανάστασης επιβεβαιώνει ‘πρώτα στα Καλάβρυτα'. Η επαναστατική φλόγα μεταλαμπαδεύτηκε ραγδαία από ψυχή σε ψυχή και διέλυσε κάθε προηγούμενο δισταγμό. Όλοι γνώριζαν ότι ο αγώνας για την ανεξαρτησία θα ήταν σκληρός και μακρύς, αδυσώπητος. Το τίμημα βαρύ, αλλά υπέρτερο το όραμα και ο πόθος για Ελευθερία, που όπως πρόβλεψε ο Σολωμός, υποχρεωτικά θα συναντιόταν με την κόψη του σπαθιού την τρομερή και θα έβγαινε από τα κόκκαλα τα ιερά των ηρώων.Συσχετίζοντας τα γεγονότα των Καλαβρύτων και γενικότερα στην Πελοπόννησο με την γενικότερη κατάσταση και τα ευρύτερα δεδομένα, εύκολα οι μελετητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα προαναφερθέντα γεγονότα ήταν απότοκα ενός σοφού σχεδιασμού. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε την επαναστατική δράση στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 στην Μολδοβλαχία που αν και δεν κατόρθωσε να τελεσφορήσει επιτόπια δημιούργησε τις προϋποθέσεις ο σπόρος της επανάστασης να φυτρώσει και να θεριέψει στην Πελοπόννησο και στη Στερεά Ελλάδα.

Σα σήμερα ακούστηκε μια πιστολιά. Κι ήταν τόσο δυνατός ο κρότος που ακούστηκε σ όλη την Ελλάδα! Ξύπνησε κάτι κοιμισμένα παλληκάρια. Ήρωες θρεμμένοι με αγριόχορτα και αγρίμια ανακλαδίζονται και κουβαλάνε έναν ολόκληρο λαό στις πλάτες τους. Ξεπλενουν ταπεινώσεις αιώνων προκαλώντας τα ξένα βόλια. Ο Έλληνας σ όλο του το μεγαλείο. Ο αυθόρμητος, ακράτητος και ατρόμητος Έλληνας. Ένα σπάνιο είδος που καταρρίπτει κάθε δύναμη θρεμμένη στην αδικία. Θέλει να ζήσει ελεύθερος, να ξαναγυρίσει στους ζωντανούς. Τι πιο γλυκό να πεθάνει γι αυτό; Όσο παράλογο κι αν φαίνεται, δε σκέφτεται την θυσία του.
Στρατηγοί κι αμούστακα παιδιά πολεμούν μαζί, ένα σώμα μια ψυχή. Όχι πια δούλοι, όχι πια ξένοι στο χώμα το δικό τους. Με το μπαρούτι θα γίνει αλήθεια αυτό. Κι οι Τούρκοι λιγοστεύουν. Κι οι αφέντες εξαφανίζονται. Οι παππούδες μας τα κατάφεραν. Το παν και το καναν!

Υπάρχουν όνειρα, υπάρχει και πραγματικότητα. Στο 21 αυτά τα δύο συνυπάρχουν. Η ιστορία χαρίζει υπερηφάνεια και ταπείνωση, τιμή και ντροπή. Το 21 ξεκαθαρίζει τη θέση της Ελλάδας. Τη σημαδεύει και τη σφραγίζει για πάντα. Τη δικαιώνει στους αιώνες και την προικίζει με αθάνατες αξίες. Δείχνει στον καθένα ότι αυτό το κομμάτι γης είναι γραμμένο ν αξίζει πάρα πολύ. Πιστοποιεί ότι εδώ κατοικούν μερικοί άνθρωποι που θεωρούν την ελευθερία και το δίκαιο σαν την υπέρτατη εντολή που δόθηκε στον άνθρωπο.
Ο υπεράνθρωπος αγώνας της νίκης του 21 φορτώνει τον καθένα μας με το καθήκον της συνέπειας απέναντι στην πατρίδα, το καθήκον για ετοιμότητα όταν απειλείται η ανεξαρτησία της. Οι γεροντότεροι το έχουν αποδείξει, εμείς δίνουμε υπόσχεση γι αυτό. Το 21 ήταν δοκιμασία. Κάθε παρέκκλιση είναι άρνηση.
Οι πρόγονοί μας κέρδισαν μεγάλο κομμάτι δόξας, τιμής και θαυμασμού. Το αξίζουν και τους ευχαριστούμε.

Μαζί με τους ανιδιοτελείς αγωνιστές όμως συνυπήρξαν και οι επίδοξοι διαχειριστές που θέλησαν και πέτυχαν να προσαρμόσουν την ιστορία στις δικές τους επιδιώξεις.
Όψιμοι πατριώτες, άκαπνοι επαναστάτες, φραγκοφερμένοι πολικάντηδες έριξαν στο περιθώριο τις πιο τίμιες μορφές αυτού του αγώνα και στέρησαν απ΄το μαχόμενο λαό την έμπνευση, το πάθος, τη ζωντάνια. Για να βάλουν έτσι την επανάσταση υποθήκη στις ΄΄καλές προθέσεις των προστάτιδων δυνάμεων΄΄ και να βγάλουν τον λαό απ΄ το προσκήνιο.
Μ’ όλα τούτα η υπόθεση της επανάστασης τραυματίστηκε μα δεν χάθηκε και διατηρεί ακέραιο χαρακτήρα σαν μια προσπάθεια Εθνική, έστω κι αν χρειάστηκε να τονωθεί σε μια κρίσιμη καμπή της απ’ την επέμβαση ξένων δυνάμεων.
Την απαρχή της Εθνικής τους ζωής οι Έλληνες – γράφει ο Γάλλος ιστορικός Κινέ – που συχνά τους κατηγορούν πως την απόχτησαν από ευεγερσία, την χρωστούν στον ίδιο τον εαυτό τους. Στάθηκε έργο των χεριών τους. Η Ευρώπη επενέβη μετά από 7 χρόνια όταν πια χόρτασε το θέαμα της σφαγής.
Δίχως όμως το έπος εκείνου του ανεπανάληπτου αγώνα η νέα Ελλάδα δεν θάχε βαθιές ρίζες. Θα ‘ταν μικρή, όχι σε έκταση, μα σα λαός και σαν ιστορία.
Χωρίς το 21 η συνείδηση του Έθνους δεν θα ‘ξερε από πού να αντλήσει πεποίθηση και δύναμη.
Το 21 άφησε μια παρακαταθήκη που θα εμπνέει τον Ελληνισμό για μύρια χρόνια ακόμα. Πως κάθε κατάχτηση Εθνική ή Κοινωνική είναι υπόθεση πάλης και αγώνα.

Κυρίες και κύριοι, τα ευχολόγια είναι και ωραία και εύκολα. Πρέπει όμως και σε προσωπικό επίπεδο να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Η σημερινή νεολαία είναι σπλάχνο μας, είναι η συνέχεια αυτού του τόπου και τρόπου ζωής. Τι θετικό κρατάνε αντικρύζοντάς μας; Τι αισθάνονται ότι θα κληρονομήσουν; Υπάρχει κάποιος να τους απαντήσει ότι ευθύνεται; Υπάρχει κάποιος να τους πει ότι « ουκ επ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος»; Ότι Έλλην σημαίνει αυτός που φέρνει το φως;

Οι κοινωνικές αξίες, τα ιδανικά και οι αρετές των αγωνιστών του 21 εξακολουθούν να παραμένουν αιτούμενα στο δικό μας κόσμο παρά την κοινωνική πρόοδο. Η αγάπη για την Πατρίδα όμως και η Θρησκεία ήταν οι δύο μοχλοί που κίνησαν το βράχο της επανάστασης του 21.

Να αντιτάξουμε, απέναντι σε αυτούς που ομιλούν για μια νέα τάξη πραγμάτων, που αποκαλούν τους λαούς της γης τρομοκράτες και επικαλούνται τη θεία φώτιση στις αμετροεπείς και άλογες ενέργειές τους την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των κοινωνιών, τη σταθερή και αταλάντευτη προσήλωσή μας στη δημοκρατία , στο δικαίωμα του να διαφεντεύει ο καθένας τον τόπο του.

Ο Μακρυγιάννης γράφει στα απομνημονεύματα του: «η Πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η Θρησκεία είναι το Παν και πρέπει να θυσιάζει και πατριωτισμόν και να ζεί αυτός και οι συγγενείς του ως τίμιοι άνθρωποι στην κοινωνία. Και τότε λέγονται Έθνη όταν είναι στολισμένα με πατριωτικά αιστήματα˙ το αναντίον λέγονται παλιόψαθες των Εθνών και βάρος της γης». Ποιος τολμά να διαφωνήσει με το Μακρυγιάννη, αν η ζωή του γεμίζει με καθημερινές μικροψυχίες και συμφέροντα; Αν δεν έχει να καταθέσει κάτι σημαντικό ως προσωπικότητα;

Η ιστορική μας μνήμη είναι βαριά κληρονομιά. Κληρονομιά, που τραγουδήσαμε στα τραγούδια μας, τη διηγηθήκαμε στα παραμύθια μας και τις παροιμίες. Κληρονομιά που οφείλουμε να την κρατάμε αμόλυντη και σωστική. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Τα Καλάβρυτα μοιάζουν αιώνια «ευλογημένα» να είναι ελεύθερα. Χτισμένα αρκετά ψηλά μπορούν να ατενίζουν τον κάμπο, να δίνουν στους κατοίκους τους αυτή την αίσθηση του ανυπότακτου, του λεύτερου.
Έμελλε στον τόπο αυτό να γραφούν πολλές σελίδες ένδοξες και τραγικές της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, ακόμα και στα νεώτερα χρόνια. Ο πόνος και η δόξα συγκατοίκησαν σε τούτες τις πέτρες, που δε σκουριάζουν. Ο περιπατητής που θα ξεκινήσει από τα Καλάβρυτα και μέσα από την κοιλάδα του Αροάνιου και του Λάδωνα θα κατευθυνθεί προς την Τρίπολη είναι ‘Περιπατητής της Ιστορίας'. Αναστοχάζοντας, θα αποκαλέσει αυτή τη διαδρομή ‘Δρόμο ή Κοιλάδα της Ανεξαρτησίας.
Τιμή και Δόξα στους ήρωες. Ζήτω το 1821.
Σας ευχαριστώ.

ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΤΗΝ ΦΤΩΧΟΜΑΝΝΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!

ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ!

______Από τόν παρελθόντα Οκτώβριο, από τότε δηλ. που αναδείχθηκε η νέα Κυβέρνησις, το κεντρικό θέμα των ειδήσεων καθημερινώς είναι ένα και μόνο. Η κατάστασις της Οικονομίας! Συνεχώς εξαγγέλλονται νέα μέτρα και συνεχώς επιβάλλονται νέες φορολογίες! Το δε χειρότερο είναι ότι ο ελληνικός Λαός απειλείται με τον μπαμπούλα λήψεως ακόμη πιο σκληρών μέτρων! Χθές ανακοινώθηκε, ότι τα σκληρά μέτρα αρχίζουν από την Εκκλησία, στην οποία επιβάλλεται φορολόγησις που φθάνει το 20%.
______Δεν είμεθα οικονομολόγοι! Παρά ταύτα νομιμοποιούμεθα, ως άνθρωπος, που διαθέτει τον κοινόν νούν, να έχουμε και να διατυπώσουμε τη γνώμη μας. Και χωρίς περιστροφές το λέμε ευθέως: Η Κυβέρνηση υποβάλλει τον Ελληνικό Λαό σε θυσίες, ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ! Η Χώρα εισέρχεται σε περίοδο μεγάλης δυστυχίας! Ο Έλλην θα πεινάσει! Η δυστυχία θα είναι το γνώρισμα των επομένων ετών. Διότι με τα μέτρα, τα οποία λαμβάνει η Κυβέρνησις το οικονομικό πρόβλημα ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ! Για τον απλούστατο λόγο: Είναι σαν κάποιος να έχει μια αγελάδα. Την αρμέγει, την ξανααρμέγει, και πάλιν την αρμέγει, χωρίς να την ταϊζει. Στο τέλος η αγελάδα θα ψοφίσει! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλη λύσις!
_______Η Κυβέρνησις λοιπόν θεωρώντας τον Ελληνικό Λαό σαν μια αγελάδα την αρμέγει συνεχώς, επιβάλλοντας νέους φόρους! Αλλά δεν τροφοδοτεί την αγορά, ώστε να ανοίξουν οι εργασίες. Δεν ενισχύει την ανάπτυξη. Δεν παράγει αγαθά! Δεν σκύβει στον ’Ελληνα αγρότη. Δεν παίρνει μέτρα για να τον στηρίξει. Τα λεμόνια και τα πορτοκάλια μας εδώ στην Αιγιάλεια πέφτουν και σαπίζουν, αλλά στην αγορά κυκλοφορούν τα αντίστοιχα προϊόντα εισαγωγής από την Τουρκία. Ακόμη και ντομάτες -τις λιαστές δα- εισάγουμε από την Τουρκία, κι ας μας φέρνουν και την ηπατίτιδα!
_______ Από την άλλη πλευρά οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων χαϊδεύουν το κεφάλαιο, χαρίζουν φόρους, απαλλάσσουν, αποφυλακίζουν εμπόρους ναρκωτικών! Η ειδησεογραφία μόλις της παρελθούσης Κυριακής (14 Μαρτόυ 2010) είναι αρκούντως εύγλωττη. «Χάρισαν τις ποινές στην κυρία Μπριγκίτα και στην κυρία της ΜΕΒΓΑΛ! Και σε μεγαλέμπορο ναρκωτικών με 20 χρόνια καταδίκη» γράφει « Το ΠΑΡΟΝ» στην 1η σελίδα! «Μετά το χάρισμα του προστίμου της ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ κι άλλη ….δωρεά της Εφορείας σε μεγαλοεπιχειρηματία! Μόνο 3.000 ευρώ το πρόστιμο στον ιδιοκτήτη του κέντρου της Μυκόνου που διοργάνωσε συναυλία του Ρέμου χωρίς να κόψει ούτε μια απόδειξη» (στην ίδια εφημερίδα σελ. 34). Στην ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗ- ΡΙΑΚΗ χάρισαν ένα πρόστιμο 5.500.000 €. Στη συναυλία του Ρέμου επήγαν 3.000 άτομα περίπου, επλήρωσαν δε το εισιτήριο 250 € έκαστος. Και όμως ο επιχειρηματίας υποχρεώθηκε να καταβάλει φόρο στο Ελληνικό Δημόσιο μόνο 3.000 €.
_______Επομένως με μαθηματική ακρίβεια η Ελληνική Κοινωνία οδηγείται σε αποσύνθεση. Οι «έχοντες και κατέχοντες» μένουν σχεδόν στο απυρόβλητο, ενώ οι οικονομικώς ασθενέστεροι οδηγούνται σε αιματηρές θυσίες. Τα μέτρα της Κυβερνήσεως θα φέρουν μεγάλη φτώχεια! Θα αυξηθή η ανεργία, διότι θα κλείσουν επιχειρήσεις. Αντί να αυξηθή η παραγωγή του εθνικού προϊόντος, θα μειωθή περαιτέρω η παραγωγή. Θα θυμηθούμε τα χρόνια της Κατοχής 1940-1944, τα οποία εμείς οι παλαιότεροι ζήσαμε τότε. Θα πούμε «το ψωμί, ψωμάκι»! Θα θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές-θύματα είτε της πείνας, είτε της εγκληματικότητος. Η Χώρα οδεύει πρός μίαν περίοδον υπερτάτης δυστυχίας.
_____Σε μια τέτοια περίοδο εθνικής δυστυχίας θα έπρεπε να ενισχυθή ο ρόλος της Εκκλησίας, διότι Αυτή είναι η φτωχομάννα τους Λαού μας. Αντιθέτως η Κυβέρνηση επιτίθεται με μανία εναντίον Της και επιβάλλει αιματηρούς φόρους, χωρίς να υπολογίζει ότι τελικά το τίμημα θα επιβαρύνει τον φτωχό Λαό, που σπεύδει καθημερινώς στην Εκκλησία για να λάβει οικονομική βοήθεια, ένα πιάτιο φαγητό ή μια ζεστή στέγη στα τόσα και τόσα ευαγή εκκλησιαστικά Ιδρύματα. Εμείς εδώ στο Αίγιο ή στα Καλάβρυτα συντηρούμε δύο Γηροκομεία, δύο Στέγες κατακοίτων, με συνολικό αριθμό ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ (120) κλίνες περίπου, ένα Βρεφονηπιακό Σταθμό, ένα Εστιατόριο με τίτλο «το Στέκι της Αγάπης», ένα Κατάστημα δωρεάν διανομής τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης με τίτλο «Το Κελάρι της Αγάπης», το Κεντρικό «Ταμείο Φιλανθρωπίας και Ευποιΐας» με Παραρτήματα σε πολλές Ενορίες, το «Ταμείο Υποτροφιών», το «Ευαγές Ταμείον Μητροπολίτου», το «Ταμείον ‘Εκκλησιαστικής Δράσεως», το «Internet Caffe», το Κέντρον Νεότητος «Νέοι Ορίζοντες», το Κέντρον Νεότητος «το Όραμα», τη Σχολή Αγιογραφίας, τη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής τόσο στο Αίγιο όσο και στα Καλάβρυτα και άλλες ακόμη δραστηριότητες! Τι άραγε νομίζουν οι Κυβερνώντες. Με την φορολόγηση που επιβάλλουν ΔΕΝ θα πληγούν ούτε ο Μητροπολίτης, ούτε οι Ιερείς μας, οι οποίοι θα εξακολουθούν να επιτελούν την αποστολήν των από αγάπη στο Θεό και στον άνθρωπο! Θα πληγούν όμως όλοι εκείνοι, οι οποίοι δέχονται την ευεργετική δράση της Μητροπόλεως, και άρα της Εκκλησίας γενικώτερα, δηλ. αυτοί που –κάτω από τις νέες συνθήκες- θα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη! Θα πληγούν ενδεχομένως οι ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ (95) εργαζόμενοι, οι οποίοι εργάζονται στις παραπάνω δραστηριότητες και μισθοδοτούνται από την Ιεράν Μητρόπολιν.
______Η οικονομική πολιτική της Κυβερνήσεως είναι σχιζοφρενική! Διότι αντί να ανακουφίζει την οικονομία, με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί σε μαρασμό! Γράψτε το κάπου, για να το επαληθεύσετε. Με συντελεστή ΦΠΑ 19% το Υπουργείο Οικονομικών εισέπραττε περισσότερα όσων θα εισπράξει τώρα, που αυξάνει τον συνετελεστή ΦΠΑ σε 21%. Διότι απλούστατα αντί να διευκολύνη την προμήθεια αγαθών από το αγοραστικό κοινό, παρέχοντας φθηνότερα αγαθά, με την επιβαλλόμενη ακρίβεια, περιορίζει την αγοραστική ικανότητα!
_______Τις απόψεις μας είχαμε την ευκαιρία να διατυπώσουμε επισήμως δι’ επιστολής μας προς τον Εξοχώτατο Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων κ. Φίλιππο Πετσάλνικο διά της από 4ης Μαρτίου 2010 επιστολής μας, ευθύς αμέσως ως ανακοινώθηκε η αξιέπαινη πρωτοβουλία του για την δημιουργία «Ταμείου Στήριξης της Ελλάδος». Εγράψαμε τότε τά εξής:

«……Παρεπιμπτόντως επιτρέψατέ μας νά Σας διατυπώσωμεν τήν ταπεινήν προσωπικήν μας άποψιν επί του προβλήματος, παρά τό γεγονός, ότι δέν είμεθα οικονομολόγος. Πληροφορήσατε, λοιπόν, τήν Κυβέρνησιν, ότι κατά τήν κοινήν λογικήν κρινόμενα τά λαμβανόμενα μέτρα δέν ευρίσκονται πρός τήν ορθήν κατεύθυνσιν! Διά νά εισπράξετε χρήματα, χρειάζεται νά κυκλοφορή άφθονον χρήμα! Διαφορετικά «ουκ άν λάβης παρά του μή έχοντος»! Η αγορά σήμερον όμως στενάζει! Τό χρήμα δέν κυκλοφορεί, διότι απλούστατα δέν υπάρχει! Τά καταστήματα καί οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν! Οι ἐπιταγές σφραγίζονται! Η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς, θά αυξηθή δέ περαιτέρω κατά γεωμετρικήν πρόοδον! Πόθεν λοιπόν θά προέλθουν έσοδα εις τό Δημόσιον Ταμείον; Η αύξησις του Φ.Π.Α. θά προκαλέση υστέρησιν των εσόδων, διότι απλούστατα θά μειωθή η κατανάλωσις!
_____Νά δώσετε λοιπόν εργασίαν εις τον Έλληνα! Συγχρόνως νά συλλάβετε τούς μεγάλους καταχραστές του Δημοσίου χρήματος! Νά ανοίξετε τούς τραπεζικούς Λογαριασμούς όλων χωρίς διατυπώσεις! Νά παρακολουθήσετε τήν διαδρομήν του χρήματος. Νά φυλακίσετε αμέσως καί μέ συνοπτικές διαδικασίες τούς επωνύμους καί τούς ανωνύμους, όσοι κατεχράσθησαν τόν ιδρώτα του Ελληνικού Λαού! Νά εισπράξετε από τά συγκροτήματα των ΜΜΕ όσα οφείλουν, όπως π.χ. τό τέλος του αγγελιοσήμου! Νά μειώσετε τίς δαπάνες πολυτελείας των Ὑπουργείων καί των Δημοσίων Ὑπηρεσιών! Νά νομοθετήσετε, ότι ουδείς εκ των εργαζομένων εις τόν Δημόσιον Τομέα δύναται νά λαμβάνη αποδοχές, οι οποίες θά υπερβαίνουν εκείνες του Πρωθυπουργού της Χώρας. Δεν μπορούν κάποιοι τηλεπαρουσιαστές της ΕΡΤ νά έχουν ἀποδοχές, οι οποίες εγγίζουν τό ύψος των τετρακοσίων χιλιάδων (400.000) € ετησίως!
_____Παραλλήλως νά μειώσετε δραστικά τόν ἀριθμόν των Βουλευτών καί δι’ένα ωρισμένον χρονικόν διάστημα δύο ή τριών ετών τίς υπέρογκες αμοιβές των κ.κ. Βουλευτών, συμπεριλαμβανομένων των παροχών εις είδος, όπως π.χ. προσωπικόν Γραφείου, ειδικήν φρουράν, όχημα, ηλεκτρονικόν υπολογιστήν, κινητόν τηλέφωνον κλπ. Η Χώρα εισήλθεν ήδη εις περίοδον φτώχειας καί υπό τό καθεστώς αυτό, τό ὁποίον θά επιδεινωθή αύριον, θά διανύση ολόκληρον τήν δεκαετίαν 2010-2020! Νά προλάβετε, λοιπόν, τήν καταστροφήν!
____Τό ΠΑΣΟΚ κατά τήν πρώτην περίοδον της ζωής του εδημιούργησεν τούς «νεόπλουτους»! Τήν ιδίαν μέθοδον ηκολούθησεν, δυστυχώς, καί η Νέα Δημοκρατία ως Κυβέρνησις! Ο όρος «τά δικά μας παιδιά» εγένετο προσφιλής εις ολόκληρον τό φάσμα του πολιτικού βίου! Τώρα ο Πρωθυπουργός κ. Γεώργ. Παπανδρέου καλείται «νά βγάλει τά κάστανα απ’ τή φωτιά». Νά αντιμετωπίση τήν ανόρθωσιν της οικονομίας εν μέσῳ τόσων καί τόσων δυσχερειών καί αντιξοοτήτων. Οι έως χθές φίλοι μας καί Εταίροι μας εις τήν Ε.Ε., αντί νά μας συνδράμουν, μας καταπιέζουν!

_____Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων,
_____Η πρωτοβουλία Σας ηρέθισε τήν φιλοτιμίαν του Έλληνος! Είμεθα ικανοί νά θεραπεύσωμεν τήν οικονομίαν της Πατρίδος μας μέ τόν ιδρώτα μας καί μέ τήν στέρησιν αγαθών, εις τήν οποίαν εκουσίως θά υποβληθώμεν. Πρέπει ο Πρωθυπουργός μας κ. Γεώργιος Παπανδρέου νά αποδείξῃ εις τούς εκτός των συνόρων «φίλους» καί «εταίρους» μας, ότι ηγείται ενός Λαού υπερήφανου! Η εθνική μας υπερηφάνεια είναι τό Ταμείον εκ του οποίου θά αντλήση τά αναγκαία κεφάλαια. Μέχρι σήμερα ελέγετο, ότι οι Έλληνες ευημερούν καί η Ελλάδα στερείται. Ήλθεν η ώρα νά διορθώσωμεν τήν κατάστασιν. Δώστε πειστήρια μιάς εντίμου διαχειρίσεως του Δημοσίου χρήματος καί τότε όλα θά διορθωθούν! Τό τίμιον πρόσωπον του Εξοχωτάτου Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Καρόλου Παπούλια αποτελεί εγγύησιν, αρκεί ο ρόλος Του νά είναι ουσιαστικός καί νά μή περιορισθή εις μίαν τιμητικήν επιστασίαν…..»

_______Αυτή λοιπόν είναι η δική μας απάντηση στα σκληρά οικονομικής φύσεως μέτρα της Κυβερνήσεως εναντίον της Εκκλησίας. Και δεν είναι μόνον αυτά. Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε ένα ιδεολογικό πόλεμο, ο οποίος εκπορεύεται από τους Κυβερνώντες και στοχεύει στην απομάκρυνση του Λαού από την Ορθόδοξη πίστη και από την Ελληνική παράδοση. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι πολλά από τά Μέλη της Κυβερνήσεως σήμερα δεν αποκρύπτουν την αποστροφή τους προς την Μητέρα Εκκλησία! Ας θυμηθούμε τα λόγια του τέως Πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη σε σύγγραμμά του:

«Η πολιτική μας είναι να ενισχύσουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο την αδιαφορία απέναντι σε εξελίξεις με ιδεολογικό προσανατολισμό, μια χωρίς απήχηση ελληνική χριστιανική παράδοση. Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του Έθνους και στη χριστιανική παράδοση, που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μία σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα»!

Σημ. Το έτος 1992, ο κ. Σημίτης έγραψε και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο"Εθνικιστικός Λαϊκισμός ή Ελληνική πολιτική". Στην πρώτη έκδοση και στησελίδα 75, διαβάζουμε τις παραπάνω θέσεις του κ. Σημίτη ως προς την ιδέα του Έθνους και ως προς την Ελληνική Χριστιανική παράδοση. Βεβαίως εμείς δεν έχουμε το ανωτέρω βιβλίο, για να επιβεβαιώσουμε την πληροφορία, η οποία εν τούτοις μας διαβιβάσθηκε από αξιόπιστη πηγή.

_________ Τα ανωτέρω, δυστυχώς, ευρίσκονται σε ευθεία γραμμή με όσα έχει διατυπώσει και ο άλλοτε αναπληρωτής Υπουργός των Εξωτερικών των Η.Π.Α. κ. Στρόουμπ Τάλμποτ. Δημοσιεύθηκαν στην «Βoston Globe» και αναδημοσίευσε η Ελευθεροτυπία στις 23 Απριλίου 2000.

«Έννοιες όπως η εθνική κυριαρχία και η εθνική ταυτότητα εξακολουθούν να δεσπόζουν στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό. Παρ' όλα αυτά, τα πιο επιτυχημένα μοντέλα κρατών θα είναι οι δημοκρατίες που εκμεταλλεύονται τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης αντί να τις απορρίπτουν. Θα εμφανιστούν περισσότερα τέτοια κράτη σε εκείνες τις περιοχές της γής που έχουν αναπτύξει τους κατάλληλους μηχανισμούς για την δημιουργία πιο ανοικτών κοινωνιών και συνόρων, την προστασία των μειονοτήτων, την προώθηση των διμερών συνεργασιών και την εμπέδωση της αρχής που υπαγορεύει ότι οι γλωσσικές και οι πολιτισμικές διαφορές στους κόλπους του ιδίου του κράτους μπορούν να αποτελέσουν πηγή δύναμης και πλούτου. Οι ΗΠΑ έχουν ιδιαίτερη υποχρέωση να προωθήσουν αυτά τα ιδεώδη. Η χώρα μας είναι η κοιτίδα τους και συγχρόνως αυτή που εκμεταλλεύεται σε σημαντικό βαθμό το δυναμικό και τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης. Αυτό ακριβώς το δυναμικό, θα προσφέρει λύσεις κάθε φορά που οι δυνάμεις οι οποίες διεκδικούν την αυτοδιάθεση θα συγκρούονται με τις δυνάμεις που επικαλούνται την εθνική κυριαρχία. Οι ΗΠΑ διευκολύνοντας την καλύτερη ένταξη των μειονοτήτων στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κράτους και την μεταξύ τους συνεργασία με βάση τις αρχές της δημοκρατίας, προωθούν ταυτόχρονα τις δικές τους αξίες και τα συμφέροντά τους».

_______Εξ άλλου από το 2006 η Επιτροπή Πολιτικών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. υιοθέτησε έκθεση που προβλέπει την διά νόμου χορήγηση ιθαγενείας στα παιδιά των μεταναστών και δικαίωμα ψήφου (Καθημερινή 4/6/2006, Ναυτεμπορική 13/6/2006). Αυτά λοιπόν από την πολιτική διάσταση του ζητήματος.

________Και τώρα ας έλθουμε στη στάση της Διοικούσης Εκκλησίας. Από την Ιερά Σύνοδο κυκλοφορήθηκε μιά Εγκύκλιος, που θα διαβασθή την προσεχή Κυριακή σ’ όλους τους Ναούς. Το περιεχόμενό της κατά βάσιν είναι καλό, αλλ΄όχι και αρκετό! Δεν είναι αρκετό, καθ’ όσον δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του! Δεν παρενοχλεί τους Κυβερνώντες! Δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματα της φτωχολογιάς! Δεν αντιστέκεται στην καταλήστευση του Δημοσίου Χρήματος. Δεν καταγγέλλει τους απατεώνες, όποιοι κι αν είναι! Δεν ζητεί κάθαρση! Δεν επικαλείται την κοινωνική Δικαιοσύνη ως αναγκαιότητα! Δεν υπερασπίζεται τα δίκαια της Εκκλησίας! Δεν ζητεί κάτι από την Κυβέρνηση! Το μόνο που λέγει πρός τον Λαό είναι: «Αφού δεν έχετε να φάτε…..νηστέψτε!», όπως χαρισματικά και χαρακτηριστικά έγραψε χθές η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ»!
_______Ας κλείσουμε το σημείωμά μας με την συμπεριφορά ενός Μέλους της Κυβερνήσεως:

Υπουργός της Κυβερνήσεως έχει ένα γιο,….. που πηγαίνει στη Δευτέρα Λυκείου. Ο γιός…., όμως πηγαίνει σε ιδιωτικό Σχολείο (στου Γείτονα, στη Βάρη) και μάλιστα ΔΕΝ παρακολουθεί το Ελληνικό πρόγραμμα αλλά το IB. Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα:
1. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο... Δημόσιο Σχολείο.

2. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αφού είναι γνωστό ότι όποιος παρακολουθεί το ΙΒ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις και πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό.

________Και όμως το Κυβερνητικό αυτό Μέλος από του Βήματος της Βουλής υπεραμύνθηκε του Δημόσιου Σχολείου καί του Πανεπιστημίου!
***
______Έλληνες! Κάποιοι μας κοροϊδεύουν! Ή και μας εκμεταλλεύονται! Οι θυσίες στις οποίες μας υποβάλλουν, δεν έχουν αντίκρυσμα! Δεν έχουν ελπίδα! Θέλετε περαιτέρω αποδείξεις; Σήμερα; Οι εφημερίδες γράφουν: «Καταρρίπτεται ο μύθος, ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητος επηρεάζει τα spreads»!!!! Η φράση αυτή, που αποδίδεται στη Λούκα Κατσέλη, …..άναψε νέες φωτιές στην Κυβέρνηση» (βλ. ΕΘΝΟΣ, 17 Μαρτίου 2010).

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Τετάρτη, 17 Μαρτίου 2010

ΣΩΖΕΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ!

ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ

Αλήθεια, πόσο πολύ δοκιμάζεται κάποτε κάποτε η εμπιστοσύνη μας στον Θεό! Λαβαμε την παρακάτω ιστορία! Την θεωρήσαμε συγκλοντιστική και πολλές φορές.. αρκετά κοντά στην καθημερινότητά μας.
ΕΣΥ, τι θα έκανες;
Ανοίγω τα email μου και βλέπω ένα μήνυμα από τα πολλά, πού μου τραβάει το ενδιαφέρον περισσότερο απ' όλα τα άλλα. Το θέμα του: Το σxοινί. Δεν ξέρω γιατί μου κίνησε τόσο την περιέργεια, αλλά θέλησα αμέσως να το ανοίξω. Περιμένω με αγωνία μέχρι να ανοίξει και σε πολύ λίγο χρόνο εμφανίζεται στην οθόνη μου μία εικόνα ενός ψηλού βουνού αρκετά χιονισμένου. Έκτος από την εικόνα υπάρχει και ένας τίτλος με έντονα κόκκινα γράμματα «ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ», αλλά και κείμενο το οποίο αρχίζω να διαβάζω χωρίς καθυστέρηση:

______Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, ο οποίος θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρο¬μερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει... και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
- Θεέ μου, βοήθησε με!
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
- Τί θέλεις να κάνω;
- Σώσε με, Θεέ μου!
- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
- ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ...».

Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και με απορία σκέφτηκα: «Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη. Αλήθεια, ΕΣΥ, τί θα έκανες; Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν με βεβαιότητα για την απάντηση μου, συνεχίζω να διαβάζω:

«Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα μακριά από τη γη.....».

Και εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σχοινί σου; Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει η σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα.

Σημ. Ευχαριστώ τον αγαπητό μας Συνεργάτη κ. Ν.Μ. ο οποίος είχε την καλωσύνη να μας αποστείλει το παραπάνω διδακτικό κείμενο.

+ Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Αίγιο, 15 Μαρτίου 2010