Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΥΟ ΕΜΒΡΥΩΝ


Υπάρχει Ζωή Μετά τη Γέννα;!

Στην κοιλιά της εγκύου δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.

Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: «Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;»
Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: «Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά.»
Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: «Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;»
Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: «Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!»
Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: «Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!»
Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: «Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ.»
Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: «Κανείς, και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!»
Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: «Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση. αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει.»
Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: «Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά πού είναι αυτή; Θα ήθελα να σε ρωτήσω».
Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: «Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ’ αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!»
Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: «Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της -είναι αρκετά προφανές- διότι απλά, δεν υπάρχει!»
Το μικρό που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: «Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!»

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Πηγή: Henri Nouwen, Our Greatest Gift: A Meditation on Dying and Caring (Harper: SanFrancisco, 1994), pp. 19-20

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 



Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

ΑΝΟΙΚΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΡΟΣ ΠΑΝΤΑ ΑΡΜΟΔΙΟΝ

ΜΑΣΣΩΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Όχι μόνον απερίγραπτη θλίψη, αλλά αγανάκτηση και θυμό  προξένησε στις καρδιές όλων μας, του Μητροπολίτου, των Κληρικών και των Λαϊκών μελών της Μητροπόλεώς μας, η εικόνα μερικών οπαδών της Στοάς, των κοινώς λεγομένων Μασσώνων, οι οποίοι, φέροντες τα  καθιερωμένα Σύμβολα της πλάνης των, με πολλήν θρασύτητα ΔΙΑ ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ έλαβαν μέρος στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, που έγινε στο Νέο Ηράκλειο Αττικής, αλλά τηλεοπτικά έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο, με την ευκαιρία  της επετείου της εθνικής ημών παλιγγενεσίας!
          Οι  κατατρύχουσες την καρδιά μας απορίες είναι:
  1.  Πως, γιατί και υπό ποίαν έννοιαν μετέσχον οι ανωτέρω εξονομασθέντες στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου;
  2.  Πόθεν έλαβαν την σχετική άδεια;
  3. Με ποιό τρόπο οι Μασσώνοι της Ελλάδος συνδέονται με τα επαναστατικά γεγονότα του 1821, ώστε να δικαιούνται της συμμετοχής των στην παρέλαση;
  4. Και γιατί άραγε επί ΕΚΑΤΟΝ ΕΝΕΝΗΝΤΑ (190) ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ δεν άσκησαν, εάν έχουν, το δικαίωμα τούτο;
Εξ όσων ημείς τουλάχιστον, ερευνώντες, γνωρίζομεν, οι Τέκτονες, οι κοινώς αποκαλούμενοι Μασσώνοι, για την εποχή των επαναστατικών γεγονότων του 1821, εθεωρούντο ως αποβράσματα της κοινωνίας και μόνον την περιφρόνηση των υγιώς φρονούντων αντιμετώπιζαν! Εχαρακτηρίζοντο ως «αίρεσις αθέων και μάγων»!
Ένα σημαντικότατο κείμενο της εποχής περί των Μασσόνων, που μας διέσωσε ο αείμνηστος Καθηγητής  του Πανεπιστημίου Αθηνών Εμμ. Γ.  Πρωτοψάλτης,  διαλαμβάνει τα εξής:
      «Εις την Ελλάδα εξ όλων των αιρέσεων, αι οποίαι ευρίσκονται εν Ευρώπη, η των  Ελευθεροτεκτόνων είναι η μόνη, ήτις είναι γνωστή και διά την οποίαν πιστεύεται, ότι  αποτελείται εξ αθέων και μάγων, οίτινες ευρίσκονται εις σχέσιν μετά του Διαβόλου και οίτινες είναι εχθροί όλων των Χριστιανών» ([1]).
  Κατόπιν των ανωτέρω απευθυνόμεθα προς πάντα αρμόδιο παράγοντα τόσον του Κράτους, όσον και της τοπικής Αυτοδιοικήσεως, και παρακαλούμε να  πληροφορήσει τον  Ελληνικό Λαό, απαντώντας στις παραπάνω  ερωτήσεις-απορίες μας.

        + Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ


[1] Ἐμμ. Γ. Πρωτοψάλτη , ἔνθ. ἀνωτ. Τόμος Β, σελ. 334
Βλέπε καί ἡμετέραν μελέτην: «Τεκτονισμός καί Φιλική Ἐταιρεία», Ἐκδόσεις ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ, σελ. 71-75


***************

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ!!!
 ΜΑΣΩΝΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

Τρίτη, 26 Μαρτίου 2013 
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ
Το απίστευτο αυτό στιγμιότυπο είναι από την παρέλαση στο Νέο Ηράκλειο, όπου οι Μασώνοι είχαν το θράσος να παρελάσουν με πλήρη...εξοπλισμό (ποδιές και άλλα μασωνικά σύμβολα)!!! Όπως διαβάζουμε εδώ:
Στο τέλος της παρέλασης, αφού είχαν περάσει τα μαθητικά τμήματα, οι σύλλογοι, οι οργανώσεις, έκαναν την εμφάνισή τους μέλη της Στοάς ΔΙΟΝΥΣΟΣ αρ.111 της Grande Oriente Universal Greece. Με επικεφαλής τον Α. Τσιπίδη 33ο , παρέλασαν με πλήρη Τεκτονική περιβολή. Είναι η πρώτη φορά που στην χώρα μας Τεκτονική Δύναμη εμφανίζεται σε παρέλαση. 

ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ: 
- Ποιος έδωσε το δικαίωμα στους εχθρούς του Έθνους και της Ορθοδοξίας Μασώνους να παρελάσουν;;; 
- Δεν αντέδρασε κανείς σε αυτή την απίστευτη πρόκληση; Ο τοπικός Επίσκοπος, ΚΑΝΕΙΣ;;; 

Πρόκειται, αδιαμφισβήτητα, για μια επίδειξη δύναμης των Μασώνων, που μαγάρισαν την Εθνική μας Εορτή!!! 
Ο κατήφορος της σύγχρονης Ελλάδας, δεν έχει τελειωμό...! 

ΠΗΓΗ: http://www.zougla.gr


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


« ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΕΘΟΥΣΙΩΝ »

      Ο Άγιος Μάρκος ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίου (337 – 361 μ.Χ.) και του Ιουλιανού του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.). Ήταν Επίσκοπος Αρεθουσίων. 
     Το έτος 341 μ.Χ. συμμετείχε στην Σύνοδο της Αντιόχειας. Στα Πρακτικά μάλιστα αυτής, διασώζεται «Έκθεσις Πίστεως Μάρκου Αρεθουσίων». Το επόμενο έτος συμμετείχε στην αντιπροσωπεία Επισκόπων, η οποία μετέβη στα Τρέβηρα για να συναντήσει τον αυτοκράτορα Κώνσταντα. Το έτος 343 μ.Χ. έλαβε μέρος στην Σύνοδο της Φιλιππουπόλεως και το έτος 351 μ.Χ. στην Σύνοδο του Σιρμίου, η οποία καταδίκασε τον Φωτεινό, Επίσκοπο Σιρμίου, ως οπαδό του αιρετικού Επισκόπου Αγκύρας, Μαρκέλλου. Τον συναντάμε,
επίσης, στην Σύνοδο της Σελευκείας της Ισαυρίας, το έτος 358 μ.Χ.
     Ο Άγιος Μάρκος αναδείχθηκε μεγάλος διώκτης της ειδωλολατρίας και οδήγησε με τον φιλόθεο βίο και το ευαγγελικό κήρυγμά του πολλούς Εθνικούς στην αληθινή πίστη. Με την προτροπή του δε οι Χριστιανοί, οι οποίοι προέρχονταν από τον κόσμο των Εθνικών, γκρέμισαν έναν ειδωλολατρικό ναό. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης απαιτούσε από τον Άγιο η να δώσει αποζημίωση για τον κατεστραμμένο ναό η να τον ξαναοικοδομήσει. Γι’ αυτό, όταν πληροφορήθηκε την σύλληψη πολλών Χριστιανών για το συγκεκριμένο γεγονός, παρουσιάσθηκε μόνος του στις αρχές που τον καταδίωκαν, το 363 μ.Χ.
     Το μαρτύριο και τα βασανιστήρια, τα οποία υπέστη ο Άγιος Μάρκος, χαρακτηρίζονται από τον Θεοδώρητο Κύρου ως πραγματική τραγωδία. Να πως περιγράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το μαρτύριο του Αγίου: «Οδηγούσαν τον γέροντα Επίσκοπο, τον εθελοντή αθλητή, δια μέσου της πόλεως και σε όλους ήταν σεβαστός για την πολιτεία του, πλην των διωκτών και τυράννων, που αγωνίζονταν πως να υπερβάλλουν ο ένας τον άλλον στην θρασύτητα κατά του πρεσβύτου. Τον έσυραν δια μέσου πλατειών, τον ωθούσαν προς υπονόμους, τον έσυραν από τα μαλλιά και τα γένια. Δεν υπήρχε μέλος του σώματός του που να μην υπέστη μαζί με τις κακώσεις και ταπείνωση. Τον ύψωναν μετέωρο από τα πόδια και με τις μυτερές γραφίδες έκαναν παιχνίδι τους την τραγωδία. Του τρυπούσαν τα αυτιά… Τον κρέμασαν ψηλά μέσα σε δίχτυ και τον άλειψαν με μέλι και αλάτι. Οι σφίγγες και οι μέλισσες τον κεντούσαν, ενώ το καταμεσήμερο ο ήλιος με τις καυστικές του ακτίνες αύξανε την φλόγωση».
     Ο Άγιος Μάρκος τα υπέμεινε όλα με καρτερία και ανεξικακία. Ευχαριστούσε και δοξολογούσε το Όνομα του Τριαδικού Θεού.
     Ο ύπαρχος της πόλεως Αρεθούσης θαύμασε την γενναιότητα και την πνευματική ανδρεία του Αγίου Μάρκου και εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του προς τον αυτοκράτορα Ιουλιανό για τον διωγμό του Αγίου. Ζήτησε δε μάλιστα την απελευθέρωσή του. Ο Άγιος όχι μόνο ελευθερώθηκε, αλλά με την Χάρη του Θεού βάπτισε Χριστιανούς και τους διώκτες του. Ο Άγιος Μάρκος κοιμήθηκε με ειρήνη.
Εορτάζει στις 29 Μαρτίου.
Πηγή: http://xristianos.gr/

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

ΤΟ ΗΘΟΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

     
   

Με τον όρο παιδεία εννοούμε τη συστηματική παροχή γνώσεων, την ψυχική και πνευματική καλλιέργεια που παρέχονται μέσω της Εκπαίδευσης. Εκπαίδευση δεν σημαίνει οποιαδήποτε συσσώρευση γνώσεων. Η Εκπαίδευση αποσκοπεί επίσης στη μόρφωση του ανθρώπου, καθώς και στη διάπλασή του, δηλαδή στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και στην ανάπτυξη του ήθους του.
     Στη σημερινή εποχή υπάρχουν, ευτυχώς, ακόμη εκπαιδευτικοί που αγαπούν αυτό που κάνουν και προσπαθούν για το καλύτερο. Πιστεύω πως είναι λίγοι οι δάσκαλοι που φέρονται ως υπάλληλοι και δεν έχουν ευαισθησίες κι ανησυχίες. Ο κάθε δάσκαλος οφείλει να είναι παιδαγωγός. ψυχαγωγός και πλάστης ψυχών. Οφείλει να δίνει το είναι του στη μετάδοση της παιδείας.
     Σήμερα οι δάσκαλοι καλούνται να προσφέρουν τις γνώσεις και τις υπηρεσίες τους υπό αντίξοες συνθήκες. Οι τελευταίες κυβερνήσεις τους έχουν μειώσει τις αποδοχές κατά πολύ και οι άνθρωποι βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, όπως και όλοι οι Έλληνες. Έτσι οι μέριμνες τους απομακρύνουν από την εκτέλεση του καθήκοντος. Όμως παρόλα αυτά συνεχίζουν τον αγώνα τους.
     Εκτός των οικονομικών δυσκολιών υπάρχουν και άλλα προβλήματα στην Εκπαίδευση. Μεταξύ αυτών των προβλημάτων είναι και ο πόλεμος που γίνεται από τους ιθύνοντες, εναντίον της Πατρίδας μας και της Εκκλησίας μας. Η ανθελληνική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα είναι διάχυτη μέσα στα σχολικά εγχειρίδια. Η απαίτηση κάποιων να κατέβουν οι εικόνες από τις αίθουσες των σχολείων, ολοένα και αυξάνεται.
     Οι νέοι είναι απαραίτητο να εφοδιασθούν με ηθικές αρχές και πνευματικές αξίες. Το πρώτο ζητούμενο της παιδείας είναι να διαπλάθει ανθρώπους με ήθος και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Δυστυχώς στη σημερινή εποχή κύριο μέλημα κάποιων ιθυνόντων είναι να μη συνεπαρθούν τα παιδιά από αρχέτυπα ηρώων αυτοθυσίας και φιλοπατρίας. Γι’ αυτό και πολεμούνται οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και οι ήρωες της Πατρίδας μας.
     Ένας άνθρωπος που αγωνίσθηκε για την Ελληνική Παιδεία ήταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Ένας άνθρωπος πιστός Χριστιανός, αφού πήγαινε όρθρου βαθέως στην Εκκλησία για να εκκλησιασθεί. Ένας άνθρωπος που πίστευε στον Θεό και αντλούσε δύναμη από Αυτόν. Δυστυχώς στη σημερινή εποχή οι πολιτικοί μας ή αδιαφορούν για την πίστη ή δεν πιστεύουν.
     Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν διπλωμάτης, πολιτικός και θεμελιωτής του συγχρόνου Ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776. Οι γονείς του ήταν ο Αντώνιος Καποδίστριας και η Διαμαντίνα Γονίμου. Σπούδασε ιατρική και νομική στην Πάντοβα της Ιταλίας. Το 1797 δούλεψε ως ιατρός στην Κέρκυρα και στη σύντομη Ρωσική κατοχή διορίσθηκε επικεφαλής στο στρατιωτικό νοσοκομείο.
     Ο Καποδίστριας είχε σαν κύριο μέλημά του την οργάνωση της παιδείας και την ανασυγκρότηση του κράτους και του Έθνους. Η Παιδεία και η Εκκλησία ήταν για τον Καποδίστρια τα βασικά ενδιαφέροντά του, για την πνευματική συνέχεια του Έθνους. Η Εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων απασχολούσε τον Καποδίστρια, από την έναρξη της πολιτικής και διπλωματικής του διαδρομής μέχρι και τον θάνατό του.
     Τον Ιανουάριο του 1816 ο Ιωάννης Καποδίστριας διορίσθηκε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, μετά την διακήρυξη της Ιεράς Συμμαχίας. Πέρασε κάποιο διάστημα και στην Ελβετία. Οι εμφύλιοι πόλεμοι, η αναρχία και οι αντιξοότητες γενικά, που υπήρχαν μετά την Επανάσταση του 1821, οδήγησαν τα μέλη της Συνελεύσεως στην Τροιζήνα, να ανακηρύξουν ομόφωνα, στις 3 Απριλίου 1827, τον Καποδίστρια κυβερνήτη της Ελλάδας για μια επταετία.
    Από τους πρώτους υποστηρικτές του νέου κυβερνήτη ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Έτσι λοιπόν φθάνει στο Ναύπλιο, στις 6 Ιανουαρίου 1828 και στις 11 Ιανουαρίου του ιδίου έτους, στην έδρα της κυβερνήσεως στην Αίγινα. Από τις πρώτες ενέργειες ήταν να έλθει πλοίο από την Ανκόνα με φορτίο καλαμποκιού και από την Αγγλία φορτίο με πατάτες, καθώς και το ποσό των 300.000 φράγκων για το άδειο Εθνικό ταμείο.
     Δυστυχώς αυτός ο υπέροχος άνθρωπος δολοφονήθηκε από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, έξω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, καθώς ο κυβερνήτης πήγαινε για να εκκλησιασθεί. Οι Μαυρομιχαλαίοι του είχαν στήσει καρτέρι, τον πυροβόλησαν και τον μαχαίρωσαν. Το λείψανό του το μετέφεραν στην Κέρκυρα.
     Το 1976 ο Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων εξέδωσε μικρό βιβλίο αφιερωμένο στον Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν η εποχή, που η Ελλάδα είχε ακόμη ανθρώπους που την στήριζαν. Στη σημερινή εποχή που ποινικοποιήθηκε ακόμη και η λέξη «εθνικός», παραποιήθηκε και η Ελληνική Ιστορία. Σήμερα το φως της δημοσιότητας έχουν δει εγχειρίδια κουρελουργήματα τύπου Ρεπούση.
     Ο Καποδίστριας είχε συλλάβει εναργέστατα την ιδέα ότι για να ανορθωθεί ο λαός χρειάζεται σωστή παιδεία. Όπως υποστήριζε ο ίδιος : «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». Δυστυχώς αυτά σήμερα θεωρούνται απαρχαιωμένα. Γι’ αυτό και περισσεύουν η ανηθικότητα, η αθεΐα και η αφιλοπατρία.
     Το Ελληνικό πνεύμα διακρίνεται από οξύτητα, δυναμισμό, ευρηματικότητα, εφευρετικότητα, αλλά και αφομοιωτική ικανότητα. Αυτά όλα προσπαθούν να τα υποβαθμίσουν με εγχειρίδια σχολικά κατώτερα των περιστάσεων, όπου υπάρχει ακόμη και η πτωχεία του λόγου. Ο Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά : «Αντιλαμβανόμαστε, βέβαια, ότι πτωχεία του λόγου αντανακλά και πτωχεία της σκέψης και, γενικώτερα, του ψυχικού κόσμου». ( Ποιμαίνοντες μετ’ επιστήμης, σελίδα 89 ).
     Αυτοί που πολεμούν την Ελληνική Παιδεία ξέρουν τι κάνουν ! Αυτό είναι το κύριο μέλημά τους, να οδηγήσουν τα παιδιά σε μια φτωχοποίηση της σκέψης, αλλά και του ψυχικού κόσμου. Όμως θα θέλαμε μια παιδεία, που θα θωρακίσει τη χώρα μας από ξενικές επιρροές, που αλλοιώνουν τη γλώσσα και τα βασικά συστατικά της πνευματικής μας φυσιογνωμίας. Ας προσπαθήσουμε όλοι λοιπόν για την καλυτέρευση της Παιδείας μας. Μην επαναπαυόμαστε ! 


Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γιαννακόπουλος

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Η «ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ» ΤΗΣ ΒΟΣΤΙΤΣΑΣ

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

__________Σήμερα οι Έλληνες γιορτάζουν! Αλλά μόνον οι "γνήσιοι" Έλληνες!  Επειδή, βλέπετε, υπάρχουν και οι άλλοι! Αυτοί που δεν αγαπούν την Πατρίδα! Βλέπετε, σ' αυτόν εδώ τον τόπο πάντοτε "υπήρχαν και οι Εφιάλτες", δηλ. οι αρνησιπάτριδες, οι πουλημένοι, οι εντός των τειχών προδότες! Όλοι αυτοί σήμερα δεν χαίρονται! Το μόνο που σκέπτονται είναι το πως και με τρόπο θα διαγραφή η επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 από την ιστορική μνήμη των νεωτέρων Ελλήνων. Γράφουν, λοιπόν, και προβάλλουν με θρασύτητα τις βλακείες των, αλλοιώνοντας τα ιστορικά δεδομένα! Είναι΄γνωστή πιά η θεωρία της κας Ρεπούση περί "συνωστισμού στη Σμύρνη" εξ αιτίας του οποίου χάθηκαν τόσοι και τόσοι Έλληνες κατά την Μικρασιατική Καταστροφή!!!!  Προχθές ακόμη οπαδοί του ΠΑΜΕ υποστήριζαν ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι απατεώνας! 
__________Συμβάλλοντες, λοιπόν, κι εμείς όχι μόνο στην ισχυροποίηση της εθνικής συνειδήσεως, αλλά και στην κατοχύρωση της ιστορικής αλήθειας, σήμερα έχουμε τη ιδιαίτερη χαρά να σας προσφέρουμε το κείμενο μιάς εξαιρετικής ομιλίας  του Ελλογιμωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου καί συγχρόνως Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεωργίου Μεταλληνού με θέμα "Η «ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ» ΤΗΣ ΒΟΣΤΙΤΣΑΣ", η οποία πραγματοποιήθηκε εδώ στο Αίγιο από 26 έως 29 Ιανουαρίου 1821 με σκοπό την προετοιμασία των σκλάβων Ελλήνων εναντίον του Τούρκου κατακτητού των. ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ! ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ! 
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον,  25 Μαρτίου 2013

  ΣΗΜ. Καλό θα ήταν οι τοπικοί μας Άρχοντες σε αγαστή συνεργασία με τους επιστημονικούς Φορείς καί Συλλόγους της πόλεως να ασχοληθούν κάποτε με το πρόβλημα: "πως θα αναδείξουμε αυτή την περίφημη Σύσκεψη", την οποία οι περισσότεροι σήμερα αγνούν! Κάπου στην Τέμενη επιδεικνύεται και ο χώρος, όπου έλαβε χώραν αυτή η Σύσκεψη

                                                    *****************
Η «ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ» ΤΗΣ ΒΟΣΤΙΤΣΑΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ 
(Επετειακή ομιλία) 
Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού 
Ομοτίμου Καθηγητού Παν/μίου Αθηνών

 Η διερεύνηση των συμβάντων στην Βοστίτσα στο τετραήμερο 26 – 29 Ιανουαρίου 1821, που συστηματικότερα αυτή τη φορά επεχείρησα, με έπεισε ότι πρόκειται για πλήρωση των κανόνων της ελληνικής διαλεκτικής και επαλήθευσή της. Η ελληνική διαλεκτική, ως αντιπαραβολή των αντιθέσεων, με την ανάπτυξη του διαλόγου, από την αρχαιότητα οδηγεί, κατά κανόνα, στην σύνθεση των αντιθέτων (compositio oppositorum) και επίτευξη, μέσω αυτής της αρμονίας ως ύψιστης πραγματικότητας. Μέσα από αυτό το πρίσμα θα προσεγγίσουμε το τιμώμενο σήμερα γεγονός. 

1. Το φθινόπωρο του 1820 (1) έφθασαν επιστολές της Αρχής της Φιλικής Εταιρείας προς την Εφορεία των Φιλικών της Πελοποννήσου, με αποτέλεσμα να διορισθούν τα ακόλουθα Μέλη της: Παλαιών Πατρών Γερμανός, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Ασημάκης Ζαΐμης, Σωτήριος Χαραλάμπης, Θεοχαράκης Τρέντης, με ταμίες τους Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο και Παναγιώτη Αρβάλη. Η κανονική συνέλευση της Εφορείας ορίσθηκε για τον Φεβρουάριο του 1821 στο Μ. Σπήλαιο. Το κλίμα ήταν πρόσφορο μετά την απομάκρυνση του πρώην Μεγάλου Βεζύρη του Μοριά Βαλεσή Χουρσήτ Πασά για την αντιμετώπιση της εξέγερσης του Αλή Πασά. Νέα τροπή όμως των πραγμάτων επρόκειτο να δώσει η άφιξη στο Μοριά του Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου Δικαίου–Παπαφλέσσα, τον Δεκέμβριο του 1820 και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στις 6 Ιανουαρίου 1821 στην Καρδαμύλη. 
Η εμφάνιση στο προσκήνιο του Παπαφλέσσα, γνωστού για τον άστατο χαρακτήρα του, προκάλεσε την επίσπευση της συνέλευσης και την αλλαγή του τόπου. Προτιμήθηκε η Ι. Μονή Ταξιαρχών και κατ᾽ άλλους η οικία του Ανδρέα Λόντου στην Βοστίτσα, για λόγους ασφαλείας, διότι ο Παπαφλέσσας «είχε δημιουργήσει ολόκληρον κύκλον γύρω του, που προκαλούσε θόρυβον»(2). Ο καθησυχασμός των πάντα καχύποπτων Τούρκων επιτεύχθηκε με τη δικαιολογία, ότι επρόκειτο για διευθέτηση κτηματικών διαφορών των Ι. Μονών Ταξιαρχών και Μ. Σπηλαίου. Λόγω της σημασίας της «Μυστικής Σύσκεψης» της Βοστίτσας, ο ιστορικός Γ. Φίνλεϋ την ονομάζει δίκαια «αναβίωσιν της Αχαϊκής Συμπολιτείας» (3). 
Σκοπός της Σύσκεψης ήταν η διακρίβωση του λόγου της αφίξεωςτού απεσταλμένου της «Σεβαστής Αρχής». 
Στις πέντε συνεδρίες της Σύσκεψης έλαβαν μέρος, εκτός από τα μέλη της Εφορείας, οι Ιεράρχες: Παλαιών Πατρών Γερμανός, Κερνίκης Προκόπιος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός και ο Πρωτοσύγκελλος Αμβρόσιος Φραντζής, ιστορικός του Αγώνα. Επίσης οι Πρόκριτοι: Ανδρέας Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, Πανάγος Δεληγιάννης, Γιάννης Παπαδόπουλος η Μουρτογιάννης, Σωτήριος Θεοχαρόπουλος, Ανδρέας Λόντος, Δημήτριος Μελετόπουλος, Σωτήρης Ιωάννου κ.α. Ο Παπαφλέσσας, για την ενίσχυση του κύρους του, επέδειξε συστατική επιστολή του Υψηλάντη, που τον ανέφερε με την βαρύνουσα φράση «Άλλος Εγώ», συνιστώντας να ακολουθήσουν τις οδηγίες του και να είναι έτοιμοι, ώστε μετά την άφιξη του ίδιου (του Υψηλάντη) να αρχίσει η Επανάσταση. Ο Παπαφλέσσας πίστευε ότι με τα διαπιστευτήρια αυτά θα ήρετο κάθε καχυποψία απέναντί του και θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη των Προκρίτων. 
Με την γνωστή ρητορεία του ο φλογερός Αρχιμανδρίτης προσπάθησε να πείσει για την ευκολία του ετοιμαζομένου εγχειρήματος, υποστηρίζοντας ότι μια Ξένη Δύναμις (υπονοώντας τη Ρωσία) θα βοηθούσε, συμπληρώνοντας ότι ο τουρκικός στόλος θα πυρπολείτο στο λιμάνι της Πόλης και θα ακολουθούσε ο εμπρησμός της και η δολοφονία του Σουλτάνου. Είναι δε γεγονός, ότι αυτό διαδιδόταν ευρύτερα. Ο Παπαφλέσσας αποκάλυπτε, έτσι, το «μεγάλο σχέδιο» (4), για την επιτάχυνση των ρυθμών και την ταχεία λήψη αποφάσεως. Στο σημείο αυτό ακριβώς αρχίζει η λειτουργία της ελληνικής διαλεκτικής. 

Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο αγών 

2. Στη Βοστίτσα διαλέχθηκαν από τη μια μεριά η σύνεση και περίσκεψη των άμεσα υπευθύνων για την τύχη του Έθνους, Κληρικών και Προκρίτων, και από την άλλη η παράφορη ορμητικότητα και αψίκορη τόλμη, που ενσάρκωνε ο Παπαφλέσσας. Η ιστορική αυτή αντιπαράθεση επικεντρώθηκε στα πρόσωπα του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου Παπαφλέσσα, που εκπροσωπούσαν όλο το Έθνος την κρίσιμη αυτή στιγμή. 
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (1771–1826) διακρίθηκε ως ικανότατος πολιτικός κατά την διάρκεια του Αγώνα, σε σημείο που κάποιοι να θεωρούν τον ρόλο του αυτόν σημαντικότερο από εκείνον του εκκλησιαστικού. Έχοντας λάβει υψηλή παιδεία, χρησιμοποίησε τα προσόντα και τις γνώσεις του στον Αγώνα του Έθνους, στον οποίο προσέφερε όλη την ύπαρξή του. Η νηφάλια κρίση, έξω από ιδεολογικές και παραταξιακές δεσμεύσεις, επιτρέπει την αντικειμενική αποτίμηση της προσφοράς του και συγκεκριμένα της στάσης του στην Βοστίτσα. Ο Γερμανός ήταν ήδη διακεκριμένο στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας στον Μοριά, γνωρίζοντας καίσυμμεριζόμενος τους σκοπούς της. 
Ενσάρκωνε, άλλωστε, και αυτός την φιλελεύθερη παράδοση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 
Στην ορθοδοξοπατερική παράδοση οι αρχές της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης αποτελούν συστατικά της εν Χριστώ κοινωνίας. 
Οι φιλελεύθερες ρίζες του Ελληνισμού καθαγιάστηκαν και καταξιώθηκαν μέσα στην Ορθοδοξία ως στοιχεία της εν Χριστώ υπάρξεως. 
Η Ορθοδοξία στα πρόσωπα των Αγίων της, βλέπει την ελευθερία εσωτερικά μεν ως καθαρότητα της καρδίας και εξωτερικά, κοινωνικά δηλαδή και εθνικά, ως το φυσικό κλίμα αναπτύξεως και πραγματώσεως του ανθρώπου ως προσώπου, κοινωνικού δηλαδή όντος. Έτσι εξηγείται όχι μόνον η εκ μέρους του Κλήρου ευλογία και συμπαράσταση στους αμυντικούς και απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους μας, άλλα και η συμμετοχή του σ᾽ αυτούς. Η στάση αυτή του ορθοδόξου Κλήρου μένει αστασίαστη και αμετακίνητη στην πορεία των αιώνων, ως θυσία του ποιμένα υπέρ των προβάτων του (Ιωάν. 10,12–13). Η ελληνορθόδοξη παράδοση, ήδη μέσα στη Ρωμανία/Βυζάντιο, γνώρισε τους Κληρικούς ως πρωταγωνιστές στους αγώνες για την ελευθερία και αυτό συνεχίσθηκε και κατά την μακρόσυρτη δουλεία. Το '21, λοιπόν, δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Πρέπει μάλιστα να υπογραμμισθεί, ότι το πρόβλημα για τον ελληνορθόδοξο Κλήρο δεν είναι η συμμετοχή η μη συμμετοχή στους εθνικούς αγώνες, άλλα ο υπερτονισμός –συχνά και από τους Κληρικούς– της ιστορικής διαστάσεως του Έθνους και ο κίνδυνος μεταβολής της Ορθοδοξίας σε απλό διάκονο ενδοκοσμικών στοχοθεσιών και συμβατικοτήτων (5). 
Σ᾽ αυτή την παράδοση θήτευαν και ο Γερμανός και ο Παπαφλέσσας, εκφράζοντάς την μέσα από τις χαρακτηριολογικές ιδιαιτερότητές τους, στο πνεύμα της προσωπικής τους ελευθερίας. Ο Γερμανός είναι αυτός, που εμύησε στην Φιλική Εταιρεία τον Κερνίτσης Προκόπιο, τον Χαριουπόλεως Βησσαρίωνα και άλλους Κληρικούς και Προκρίτους. Με την υπόδειξή του δε η Υπέρτατη Αρχή της Εταιρείας διόρισε στον Μοριά Εφορεία για τη διατήρηση της αναγκαίας πειθαρχίας και την συστηματικότερη μεθόδευση της προσπάθειας. Με την σύνεση δε και ωριμότητά του κέρδισε γρήγορα τον σεβασμό και την εκτίμηση Λαού και Προκρίτων και όχι μόνο του Μοριά, άλλα και των Νήσων και της Στερεάς, ώστε να ασκεί μεγάλη επιρροή στα όρια, βέβαια, της συνεχώς αυξανόμενης ευθύνης του. Μόνο φαινομενικά επικεφαλής της Εφορείας ήταν ο Πρόξενος της Ρωσίας στην Πάτρα Ιωάννης Βλασσόπουλος, γιατί ουσιαστικά Πρόεδρός της ήταν ο Γερμανός, που υπέγραφε πάντα πρώτος όχι λόγω της Αρχιεροσύνης του, αλλά και της κοινής αναγνώρισής του. Δεν πρέπει όμως να λησμονείται ότι ο ρόλος του Ποιμένα είναι προστατευτικός για το ποίμνιό του και δεν το εκθέτει στην σφαγή. Κάθε παράβαση της αρχής αυτής προκαλεί την συνείδηση του Λαού. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Επίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος, ο επιλεγόμενος Σκυλόσοφος (†1611). Οι αποδεδειγμένα παράτολμες ενέργειές του (εξεγέρσεις του 1601 και 1611), που οδήγησαν στον όλεθρο εκατοντάδες Έλληνες, επαινούνται μεν από μερίδα ιστορικών, ο Λαός (το ποίμνιό του) όμως αντέδρασε διαφορετικά, δηλαδή επικριτικά, όπως θυμίζει το σχετικό δημοτικό τραγούδι: 

«Δεσπότη μου, τι σήκωσες τον κόσμο στο σεφέρι, 
και ρήμαξαν τα Γιάννενα και ρήμαξεν ο τόπος; 
Μείναν τα σπίτια αδειανά, γέμισαν τα χαντάκια, 
Κι ο Τούρκος δεν απόσωσε να κόβη και να καίει ... 
Δεν έχει η μάννα πια παιδιά και τα παιδιά γονέους ...».(6) 

Στους εθνεγέρτες, άλλα και συνετούς ποιμένες ανήκε και ο Γερμανός. Ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων τον ονομάζει «βαρύτητος και νοημοσύνης πρόσωπον». Τόσο δε ο Γερμανός, όσο και οι Πρόκριτοι, μυημένοι ήδη στα σχέδια της Φιλικής, κρατούσαν στα χέρια τους τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, που θα έθετε στον έσχατο κίνδυνο κάθε παράτολμη απόφασή τους. 

Ανυπότακτος φύσις ο Παπαφλέσσας
   
3. Ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος–Παπαφλέσσας (1786– 1825)αποκαλύπτεται στις Πηγές ως μία φιλελεύθερη και γι αυτό ανυπότακτη φύση, που ενσάρκωνε –στα μέτρα της ιδιαιτερότητάς της– την ελληνορθόδοξη παράδοση της ελευθερίας. Μία ενιαία κρίση γι᾽ αυτόν δυσχεραίνεται αφάνταστα από τις αντιφατικές τοποθετήσεις των συγχρόνων του, που σχεδόν καθολικά καθορίζονται από παραταξιακά η και ηθικιστικά κριτήρια, μέσα από τα οποία επιχειρείται συνήθως η προσέγγισή του. Κατά τον Αναστάσιο Γούδα (7) «έκαστος εξετίμησε (τον Παπαφλέσσα) κατά το μέτρον της εαυτού κρίσεως... Ο ανήρ ούτος δεν ήτο εκ των λεγομένων κοινών ανθρώπων». Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, εξ άλλου, παρατηρεί, ότι «ήθελε δικαίως επικληθή ο Βότσαρης και ο Διάκος της Πελοποννήσου, εάν είχεν ολίγον πλείονα χρηστότητα». Αλλά και από τους συγχρόνους μας ο επιφανής ιστορικός αείμνηστος Απόστολος Βακαλόπουλος τον χαρακτηρίζει: «ο αψίκορος, ορμητικός και φανατικός Γρηγόριος Δικαίος... με την παράφορη συμπεριφορά του, με την υπεραισιοδοξία και τις υπερβολές του» (9). Ήταν, άλλωστε, γνωστός στους πάντες ως φίλερις. Όλοι μιλούσαν για τις παλαιότερες συγκρούσεις του με τον Μητροπολίτη Μονεμβασίας και τον Τούρκο Αγά (10). Η αγάπη όμως προς την ελευθερία τον συνέδεσε με τον Γερμανό και τους Προκρίτους, αλλά κάθε πλευρά ζούσε το δράμα αυτό με τον δικό της τρόπο. Ο Παπαφλέσσας ορθά χαρακτηρίσθηκε «μέγας απόστολος της λευτεριάς» (11). Κυριαρχόταν όμως από υπέρμετρο αυθορμητισμό. Ήταν και αυτός φιλικός και μυήθηκε στις 21 Ιουνίου 1818 από τον Αναγνωσταρά η κατ᾽ άλλους τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο (12). Μύησε δε και αυτός περίπου τριάντα άλλους. Κατά τον Φίνλεϋ ήταν «ένας πολύ λίγο ιερωμένος παπάς, αλλά άφοβος συνωμότης... Η ακολασία, η αναλήθεια και η σπατάλη του τον κάνανε ακατάλληλο για οποιαδήποτε μυστική δουλειά, που απαιτούσε σύνεση» (13). Κατά τον Μελετόπουλο, τέλος, και αυτός ο Παναγιώτης Σέκερης (1785–1846) έγραψε στις 18.1.1821,λίγο πριν δηλαδή από την Βοστίτσα, στον Παπαφλέσσα: 
«Γενού μετριώτερον ορμητικός και μη αποφασίσης ποτέ απροστοχάστως, δια να μη λάβης να μετανοιώσης» (14). 
Κατά τη δική μας εκτίμηση οΠαπαφλέσσας ήταν τόσο γνωστός για τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητάς του, ώστε να είναι το πιόακατάλληλο πρόσωπο, για να πείσει τους συγκεντρωμένους στην Βοστίτσα Προεστούς και Ιεράρχες! 
Είναι εύκολο, λοιπόν, κάποιος να τους κατηγορήσει για πρόταξη των συμφερόντων τους, αλλ᾽ αυτό θα ίσχυε, αν δεν είχαν απέναντί τους τον Παπαφλέσσα. Απλούστατα, η εκ των πραγμάτων επιβαλλόμενη διστακτικότητα βρέθηκε αντιμέτωπη με την ηφαιστιακή ορμητικότητα (15). 

Ο έντονος διάλογος Παπαφλέσσα – Γερμανού 

4. Η σύνεση του Γερμανού φάνηκε σ᾽ όλο της το μεγαλείο στην Βοστίτσα. Με την εμφάνιση του Παπαφλέσσα «όλοι κατεταράχθησαν• εγνώριζαν με ποίον είχαν να κάμουν», γράφει ο Διον. Κόκκινος (16). Οι δισταγμοί των Προυχόντων δεν ήσαν αστήρικτοι. Η Πελοπόννησος ήταν ανέτοιμη για μια εξέγερση. Η τραγική εμπειρία του παρελθόντος επίεζε αδυσώπητα. Και πριν από πενήντα χρόνια είχαν πιστέψει στη ρωσική βοήθεια, κατά τα Ορλωφικά (1769/70) και έζησαν αληθινή πανωλεθρία. Ο Μητροπολίτης Γερμανός, έχοντας —όπως είπαμε— ηγετικό ρόλο, έθεσε στον Παπαφλέσσα καίρια ερωτήματα, προκαλώντας έναν έντονο διάλογο μαζί του. Τον ρώτησε λ.χ. αν όλο το Έθνος συμφωνούσε με την προετοιμαζόμενη επανάσταση, αν υπήρχαν τα αναγκαία μέσα για την επιτυχία της• ποιές ήταν οι πολεμικές δυνάμεις του έθνους, πότε και που θα γινόταν η έναρξη, ποιές ξένες δυνάμεις είχαν την διάθεση να βοηθήσουν και με ποιό τρόπο, ποιά θα ήταν η στάση της Ρωσίας, ποιοί θα είχαν την αρχηγία στον αγώνα και πως θα αντιμετωπιζόταν η περίπτωση αποκαλύψεως της προετοιμασίας (17). 
Ερωτήματα καίρια, σαφή και δίκαια,που εξέφραζαν όλους τους Προκρίτους και που απαιτούσαν αυτοσυγκράτηση και νηφαλιότητα, για να απαντηθούν, και αναφορά σε συγκεκριμένα στοιχεία. 
Οι απαντήσεις όμως του Παπαφλέσσα, που διέθετε μόνο την πυριταποθήκη της καρδιάς του, ήταν φυσικό να είναι αόριστες. Υποστήριξε ωστόσο την αναμενόμενη ρωσική βοήθεια και την πίστη του στην επιτυχία της εξέγερσης. Οι πηγές αναφέρουν και κάτι σπουδαίο σ᾽ αυτή την συνάφεια, την επιλογή δηλαδή από την Φιλική Εταιρεία της 25ης Μαρτίου, εορτής του Ευαγγελισμού, ως ημέρας έναρξης του Αγώνα. Και αυτό έχει τεράστια σημασία, διότι συνδέεται άμεσα με την ιδεολογική θεμελίωσή του. Άλλωστε και η Προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη (24.2.1821) άρχισε με τη φράση «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», που από μία παράδοση αποδίδεται στον αυτοκράτορα της άλωσης Κωνσταντίνο Παλαιολόγο (18). Στην αμφισβήτηση των λόγων του Παπαφλέσσα προχώρησαν και άλλοι Προύχοντες, όπως ο Ασημάκης Ζαΐμης, που θεώρησε τις διαβεβαιώσεις του Αρχιμανδρίτη αβάσιμες. Όλοι, άλλωστε, τον υποψιάζονταν λόγω του άστατου χαρακτήρα του. Μια ερώτηση του Σωτήρη Χαραλαμπάκη προσφέρεται για την ενοχοποίηση των Προκρίτων. Και η ερώτηση αυτή ήταν: Ποιός θα διοικούσε μετά την εκδίωξη των Τούρκων; Ο Παπαφλέσσας όμως απάντησε διπλωματικά, αποκαλύπτοντας συνάμα το δημοκρατικό φρόνημά του: «Το έθνος —είπε— θα αποφασίσει να δοθεί η εξουσία σ᾽ αυτούς τους ίδιους, που διέθεταν την αναγκαία πείρα»! Η απάντησή του ικανοποίησε όλους.Έτσι, οι Πρόκριτοι του Αιγίου (Ανδρέας Λόντος, Δημήτριος Μελετόπουλος και Λέων Μεσηνέζης) συντάχθηκαν ανοικτά μαζί του. Όταν δε ο Γερμανός, απαντώντας στον ασυγκράτητο ενθουσιασμό του Παπαφλέσσα, του είπε «είσαι άρπαξ, απατεών και εξωλέστατος» (19), μίλησε σαν Δεσπότης και όχι ως Επίσκοπος. Όλα αυτά δείχνουν το κλίμα, που επικρατούσε στην σύσκεψη, κάτι που μαρτυρείται από όλες τις Πηγές. 

Εξέγερσις ολοκλήρου της Ρωμιοσύνης 

5. Ο Παπαφλέσσας παρά την αμφισβήτηση των θέσεών του άναψε φωτιά, που δεν μπορούσε να σβήσει, διότι στο βάθος της συνειδήσεως όλων των παρόντων λειτουργούσε ο πόθος της ελευθερίας. Γι᾽ αυτό όχι μόνο δεν κατέληξαν οι συζητήσεις σε αποτυχία, αλλ᾽αντίθετα οι ληφθείσες αποφάσεις υπήρξαν σημαντικές. Η πλειοψηφία αποφάσισε να αναβληθεί η επανάσταση. Ο Φίνλεϋ βρίσκει την αφορμή να επικρίνει: «Η αναβλητικότητα, γράφει, είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων Επισκόπων και Προεστών, όπως και των Τούρκων πασάδων και αγάδων» (20). Βέβαια, την ίδια διστακτικότητα και αναβλητικότητα έδειξαν και ο Κοραής και ο Καποδίστριας, σκεπτόμενοι με τους κανόνες της λογικής. Αλλ᾽ όπως ευφυώς σχολιάζει ο Γιάννης Σκαρίμπας, «άλλα ήταν τα μαθηματικά εκείνων και άλλα του Παπαφλέσσα». Ορθά επισημαίνει ο Τάσος Γριτσόπουλος: «Με μονίμως κρατούσαν την αντίληψιν των συντηρητικών επανάστασις δεν θα εγίνετο ποτέ! Αλλά και με εξάλλους ενθουσιασμούς μόνον και με εμπρηστικά κηρύγματα και απατηλάς υποσχέσεις του Παπαφλέσσα το κίνημα θα ήτο καταδικασμένον» (21). Μια άλλη σημαντική απόφαση ήταν να τηρηθεί απόλυτη μυστικότητα, διότι υπήρχε ο δικαιολογημένος φόβος αποκάλυψης του μυστικού. Θετικά βήματα ήταν όμως η έναρξη προετοιμασίας στις επαρχίες και η αποστολή αντιπροσώπων στον Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο στην Πίζα και στον Καποδίστρια, για να εξιχνιαστούν οι αληθινές προθέσεις των Ρώσων. Η σκέψη όλων ήταν για μια γενική εξέγερση και όχι μόνο της Πελοποννήσου. Κατά την δική μου εκτίμηση, ίσως υποκρυπτόταν έδω ο οικουμενικός μεγαλοϊδεατισμός, τουλάχιστον των Κληρικών, που εκινούντο στο πνεύμα της Εθναρχίας, άλλα και του Ρήγα και του Πατροκοσμά, που μιλούσε καθαρά για «ρωμαίϊκο». Η έναρξη, άλλωστε, της επανάστασης στον Προύθο και την Μολδαυία, μαρτυρεί την εξέγερση όλης της Ρωμηοσύνης, με όλες τις λαότητές της, και όχι μόνο μιας εθνότητας, όπως θα εκτραπεί το σχέδιο της Φιλικής με την αποτυχία του Υψηλάντη. Και αυτό έχει υποστηριχθεί από έγκριτους ιστορικούς (22). Μετά τον Υψηλάντη ο οικουμενικός μεγαλοϊδεατισμός, (ανάσταση δηλαδή όλης της αυτοκρατορίας) θα γίνει αλυτρωτικός, αποκατάσταση δηλαδή μόνον «της ελληνικής φυλής» κατά τον κεφαλλήνα Ριζοσπάστη Ηλία Ζερβό–Ιακωβάτο. 
Στις θετικές αποφάσεις της Σύσκεψης, που φανερώνουν και τις προθέσεις των Προκρίτων, ήταν και ο μεταξύ τους έρανος (συγκέντρωσαν περίπου 10.000 γρόσια, με τα οποία ο ταμίας Ι. Παπαδιαμαντόπουλος αγόρασε αμέσως πολεμοφόδια και όπλα, αποθηκεύοντάς τα στην Πάτρα (23). Η σύσκεψη δέχθηκε εξ άλλου ως ημέρα έναρξης την 25η Μαρτίου, με εναλλακτικές λύσεις την 23η Απριλίου (του Αγ. Γεωργίου) η την 21η Μαΐου (των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, των αυτοκρατόρων μας). Η πίστη παρέμενε, συνεπώς, παρά τις ολίγες διαφοροποιήσεις των ιδεολογικά σκεπτόμενων, στο κέντρο της πορείας των πραγμάτων. Όσο για τον «μπουρλοτιέρη των ψυχών» Παπαφλέσσα ο φόβος των άλλων παρέμενε αισθητός. Κοινή ήταν η απόφαση να αποσυρθεί σε μοναστήρι και να ησυχάσει, διότι η ελεύθερη κίνησή του εθεωρείτο επικίνδυνη για τον Αγώνα. Όλοι επέμειναν να αναμείνουν τον «Προσδοκώμενον», δηλαδή τον Αλέξ. Υψηλάντη. 

Η μυστική σύσκεψις της Βοστίτσης 

6. Όχι άδικα, λοιπόν, για την αξιολόγηση της «Μυστικής Σύσκεψης» της Βοστίτσας έγινε αναφορά στη λειτουργία της ελληνικής διαλεκτικής, με βασικούς πόλους τον Π. Π. Γερμανό και τον Γρηγόριο Παπαφλέσσα. Έχουμε δε αλλού επισημάνει, ότι σ᾽ όλους τους εθνικούς διχασμούς μας, που έχουν κεντρικό άξονα την φιλοπατρία ως πατριωτισμό, η ελληνική διαλεκτική φθάνει στην σύνθεση. Αρκεί να αναφέρουμε τον Γοργοπόταμο ως κορυφαία στιγμή της αντίστασής μας. Αντίθετα, όταν κυριαρχεί η εξάρτηση από ξένες δυνάμεις, τότε η διαλεκτική μας μένει ανολοκλήρωτη και το χάσμα αγεφύρωτο (24). Είναι η κατάσταση της Ελλάδας μετά το 1944 και τον παρατεινόμενο ως σήμερα κομματικό εμφύλιο, που από τα βουνά μεταφέρθηκε στις πόλεις και τα χωριά μας. 
Γερμανός και Παπαφλέσας, και οι δύο κληρικοί, πρωταγωνιστούν στην σύσκεψη της Βοστίτσας. Θεωρώντας τα πράγματα μέσα από την οπτική των Ιεραρχών και Προκρίτων, που είχαν άμεση γνώση των τραγικών εμπειριών του Μοριά στα προηγούμενα χρόνια, δικαιώνουμε την σύνεσή τους. Η συζήτησή τους απέδειξε ότι «η υλική οργάνωση του κινήματος, παρά τις κατά τόπους προσπάθειες, βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα» (25). Από τη δική του όμως σκοπιά δικαιώνεται και ο Παπαφλέσσας. Ο ενθουσιασμός είναι αναγκαίος σε τέτοια διαβήματα. Είναι όμως αρκετός; 
Εκ των υστέρων ο Παπαφλέσσας δικαιώνεται. Αν όμως αποτύγχανε η Επανάσταση —και έφθασε στα όρια της αποτυχίας με τον εμφύλιο— θα ήταν μία ακόμη αποτυχημένη εξέγερση, όπως οι δεκάδες εξεγέρσεις στην περίοδο της δουλείας. Την δικαιολογημένη σύνεση των Προκρίτων, άλλωστε, δείχνει και μία αποστροφή των Δεληγιανναίων προς τον Παπαφλέσσα στα Λαγκάδια, πατρίδα των Δεληγιανναίων, στις 2/14 Φεβρουαρίου 1821, άρα μετά και την Βοστίτσα και τον Γερμανό: «Ημείς δε με τους ιδικούς σου λόγους και με του Υψηλάντη τα ονειροπολήματα, και με τας ξηράς και ανυπάρκτους υποσχέσεις, δεν είμεθα ανόητοι, μήτε απελπισμένοι να καταστρέψωμεν την Πατρίδα μας, μήτε πλανήται ωσάν εσάς, και αν αποφασίσωμεν να κάμωμεν την επανάστασιν, θα σκεφθώμεν σοβαρώς και θα την κάμωμεν ημείς χωρίς τας εδικάς σας ανυπάρκτους υποσχέσεις...» (26). 
Είναι όμως γεγονός, ότι η επιμονή του Παπαφλέσσα —καρπός μιας «παράλογης» ηρωϊκότητας, που κατευθυνόταν από την καρδιά και όχι από τη λογική— έκαμε ως ένα σημείο και τους Προκρίτους να κινητοποιηθούν. Ορθά παρατηρεί ο αείμνηστος Τάσος Γριτσόπουλος: «Αναμφιβόλως, αν δεν ενεφανίζετο ο Παπαφλέσσας τας παραμονάς της ενάρξεως της επαναστάσεως και αν δεν μετεχειρίζετο παν μέσον, δια να εκραγή η θρυαλλίς, ην έφερε κάτω από τα ηρωικά του ράσα, επανάστασις δεν θα εγίνετο και η ελευθερία δεν θα επανήρχετο εις την Χώραν» (27). Δικαιολογείται όμως η στάση του Γερμανού, που συμπεριεφέρθη ως γνήσιος Ποιμένας και ηγέτης, που έχει συνείδηση της ευθύνης του για την ασφάλεια του Ποιμνίου του, που απηλείτο από κάθε αλόγιστη και εσπευσμένη ενέργεια. Όσοι κρίνουν, λοιπόν, εκ των υστέρων τα πράγματα, είναι εύκολο να βρίσκουν οποιεσδήποτε αφορμές για κριτική των προσώπων, όταν μάλιστα κρίνουν με βάση την ιδεολογία και την παράταξή τους, και όχι αντικειμενικά. Η μετάθεση όμως στη θέση των προσώπων εκείνων βοηθεί σε μια αντικειμενικότερη εκτίμηση και στην αποφυγή της «χρήσης» της ιστορίας. Είναι γνωστή, άλλωστε, η απάντηση του Γερμανού στον Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο, όταν εκείνος του εχλεύαζε τα γράμματα σαν αμαθή και παράλογα, συνιστώντας του ανάπαυση, διότι δεν θα προέκυπτε αποτέλεσμα: «Και εγώ, αδελφέ, είχον ανάπαυσιν και δόξαν και πλούτον, αρχιερατεύων εις τας λαμπράς Πάτρας εν καιρώ της εξουσίας των Τούρκων, αλλά κατεφρόνησα πάντων τούτων και προέκρινα μετά των λοιπών ομογενών κακουχίαν επ᾽ ελπίδι κοινής ωφελείας της πατρίδος, χωρίς να έχω ποτέ ιδιαιτέρως σκοπούς ιδιοτελείας» (28). Να μη λησμονείται, εξ άλλου, ότι οι Πρόκριτοι και Αρχιερείς «έπαιξαν με το κεφάλι τους» (29), διότι η τακτική των Τούρκων δεν ήταν τα αντίποινα του ναζιστικού τύπου, αλλά η τιμωρία των κεφαλών του Γένους. Χαρακτηριστική περίπτωση η εκτέλεση του Οικουμενικού Πατριάρχου, Αγίου Γρηγορίου Ε´ και των λοιπών Ιεραρχών και Προκρίτων (10.4. 1821). Γι᾽ αυτό προέτρεπε ο Πατροκοσμάς τον Λαό να προσεύχεται για τους Προεστούς προσθέτοντας: «Ο,τι χρεία τύχη της Χώρας, τους Προεστούς γυρεύουν και σεις κοιμάσθε ξέγνοιαστοι» (30)! Ο Παπαφλέσσας, αντίθετα, «είχε συνηθίσει να λέγη καταπληκτικάς υπερβολάς» (31), χωρίς να κρύβει και το ψυχολογικό κίνητρό του, το άσβεστο μίσος του κατά των Τούρκων. Στο πλαίσιο αυτό κατανοείται και ο λόγος του Γερμανού γι᾽ αυτόν: «απατεών και εξωλέστατος καλόγηρος». 

Οι εκπρόσωποι και των δύο πλευρών, λοιπόν, επετέλεσαν το χρέος τους, αναδειχθέντες άξιοι της Πατρίδας. Ο Παπαφλέσσας, αντιδρώντας στους ενδοιασμούς και την αναβλητικότητα των Προκρίτων «τους έσπρωχνε σε κάποια δραστηριότητα» (32). Ώσπου οι δισταγμοί διαλύθηκαν. Δύο μήνες αργότερα (23 Μαρτίου) ο Γερμανός πρωτοστάτησε στην ύψωση της σημαίας της επαναστάσεως στην Πελοπόννησο, ευλογώντας τον αγώνα (33). Η ευρύτατα επικρατούσα βεβαιότητα για την πανηγυρική ύψωση της επαναστατικής σημαίας από τον Π. Π. Γερμανό αποτελεί λαμπρή επιβεβαίωση της θέσης του στην εθνική συνείδηση. Ο Γερμανός έγινε σύμβολο του αγώνα. Άλλα και ο Παπαφλέσσας, παρ᾽όλα τα ελαττώματά του, απέδειξε με τον ηρωικό θάνατό του, ότι είχε άδολο πατριωτισμό. «Στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας ανέστησε την Ελλάδα», κατά τον Σπύρο Μελά (34). 
Η αθάνατη ελληνική διαλεκτική επιβεβαιώθηκε και πάλι στα πρόσωπα των ηρωικών πρωταγωνιστών της εξέγερσης, θαυματουργώντας για μια ακόμη φορά, όπως άλλοτε στον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα! 

Σημειώσεις 
1. Μια περιεκτική έκθεση των ιστορουμένων εδώ προσφέρει η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδ. Εκδοτικής Αθηνών, τ. ΙΒ´, Αθήναι 1975, σ. 75–79. Έφη Αλλαμανή). Πρβλ. Απόστολου Ε. Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού ..., τ. Ε, Θεσσαλονίκη 1980, σ. 311 ε.ε. (βιβλιογραφία). Βλ. ακόμη, Τάσου Αθ. Γριτσοπούλου, Η εις Βοστίτζαν μυστική συνέλευσις των Πελοποννησίων ηγετών (26–29 Ιανουαρίου 1821), «Μνημοσύνη» 4 (1972– 73), σ. 3–60, όπου και η σχετική βιβλιογραφία, π. Γ. Δ. Μεταλληνού, Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (1771–1826),στον έργο του Ιδίου, Μικρά ιστορικά,  Λευκωσία 1988, σ. 41–47. Του Ιδίου, λήμμα «Παπαφλέσσας» στη Θ.Η.Ε., τ. 10 (1967) στ. 4–5. Βασιλείου Βλ. Σφυρόερα,Παπαφλέσ(σ)ας στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό (της Εκδοτικής Αθηνών), τ. 8 (1991), σ. 162–163. 
2. Βλ. Διονυσίου Α. Κοκκίνου,Η Ελληνική Επανάσταση, τ. Α´, εκδ. ΜΕΛΙΣΣΑ, τ. Α´, Αθήναι 1967, σ. 168. 
3. Γεωργίου Φίνλεϋ, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τ. Α´, εκδ. «Ο Κόσμος», χ. χρ., σ. 214. 
4. Στο ίδιο, σ. 213. 
5. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνού, Το Ράσο στη θυσία για την ελευθερία (με αφορμή τη θυσία του Παπαφλέσσα), στο: Του Ιδίου,Ορθοδοξία και Ελληνικότητα..., Αθήνα 19983, σ. 236–246. 
6. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνού, Τουρκοκρατία. Οι Έλληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, Αθήνα 19892, σ.96. 
7. Αναστασίου Γούδα,Βίοι Παράλληλοι, 1872 , σ. 172. 
8. Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. τ. ΣΤ´,σ. 165. 
9. Οπ. π., σ. 317. 
10. Βασιλείου Βλ. Σφυρόερα, άρθρο «Παπαφλέσ(σ)ας», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό (Εκδοτικής Αθηνών), τ. 8 (1991), σ. 162. 
11. Σπύρου Μελά,Ματωμένα Ράσα, σ. 129. 
12. Βασιλείου Βλ. Σφυρόερα, οπ. π. 
13. Οπ. π., σ. 212. 
14. Στου Απόστολου Βακαλόπουλου, οπ. π., σ. 317, σημ. 56. 
15. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Τάσος Γριτσόπουλος,στην Βοστίτσα «συναντήθηκαν οι αντίθετες απόψεις, ως δύο πόλοι, παραφροσύνη και ψυχραιμία, σύνεσις και έξαψις, Δικαίοι και Γερμανοί». Βλ. το λήμμα του «Γερμανός» στην Θ.Η.Ε., τ. 4 (1964), στ.393. 16. Οπ. π., σ. 170. 17. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, οπ. π., σ. 78–79. Πρβλ. Διονυσίου Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάσταση, οπ. π., σ. 169. 
18. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού,Ελλαδικού Αυτοκεφάλου Παραλειπόμενα, Αθήνα 19892, σ. 39. 
19. Διονυσίου Κόκκινου, οπ. π., σ.170. 
20. Οπ. π., σ. 210. 
21. «Γερμανός», οπ. π., στ. 393. 
22. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού, Παράδοση και αλλοτρίωση, οπ. π., σ. 191 επ. (=Το ανολοκλήρωτο ᾽21). 
23. Γράφει ο Δ. Κόκκινος (οπ. π., σ.171): «Η συνεισφορά που ενηργήθη τότε μεταξύ των συνελθόντων εις την Βοστίτσαν φανερώνει ότι οι Αρχιερείς και οι πρόκριτοι παρεσκευάζοντο δια την επανάστασιν. Η αντίθεσίς των προς τον Παπαφλέσσαν ωφείλετο εις τας υπερβολάς του και εις τον θόρυ- βον, που επροκάλει, οι δε δισταγμοί των περιωρίζοντο εις το ζήτημα της επαρκείας των μέσων και επομένως εις τον χρόνον της ενάρξεως της επαναστάσεως». 
24. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού,Η διάστασις Ενωτικών —Ανθενωτικών και αι συνέπειαί της δια το Γένος μας,Αθήναι 2009, σ. 22 επ. 
25. Απόστολου Βακαλόπουλου, Ιστορία ..., οπ. π., σ. 317. 
26. Βλ. στο ίδιο, σ. 319/320, σημ. 64. 
27. «Γερμανός», οπ. π., σ. 393. 
28. Τάσου Αθ. Γριτσοπούλου, «Γερμανός», οπ. π., στ. 395. 
29. Απόστολου Βακαλόπουλου, Ιστορία..., οπ. π., σ. 317. 
30. Στου π. Γ. Δ.Μεταλληνού, Παράδοση και αλλοτρίωση, οπ. π., σ. 105. 
31. Διονύσιος Κόκκινος, οπ. π., σ. 169. 
32. Απόστολου Βακαλόπουλου, Ιστορία..., οπ. π., σ. 319. 
33. Στο ίδιο, σ. 330. 
34. Ματωμένα Ράσα, σ. 129.

ΠΗΓΗ: Από το blog: resaltomag.blogspot.com

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

OΤΑΝ ΔΙΝΕΙΣ, ΠΛΟΥΤΙΖΕΙΣ....ΔΕΝ ΦΤΩΧΑΙΝΕΙΣ!!!


ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.
- Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;
- Αμ’  τίνος να'ναι;
- Και δεν τα τρως;
- Βρε φύγε από δω!
- Δώσε μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω!!!!
- Φύγε σου είπα, παράτα με.
- Αφεντικό!!!
- Φεύγεις ή δεν φεύγεις;
- Αφεντικό!!!!! Παρακαλούσε ο φτωχός...
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη λέξη του, και ο φούρναρης του πετάει ένα καρβέλι ψωμί, βάζοντας σημάδι το κεφάλι του πεινασμένου. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το τρώει... Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν νευριασμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάρθει, έλεγε μέσα του βράζοντας από θυμό…
Τη νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος και καταϊδρωμένος.

- Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φέρε μου μία φανέλα να αλλάξω και να σου πω. Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι, ποιός να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό. Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναίκα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει.
Εμείς όμως;  Μοναχοί, Ἱερείς, Λαϊκοί, το έχουμε καταλάβει;  Μήπως φοβόμαστε να δώσουμε;
Να κάνουμε ένα καλό;
Μήπως η "κρίση" μας βούλιαξε στην ολιγοπιστία;
Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο Ὀρθόδοξοι χριστιανοί;;;
Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, πως όταν κάνουμε ένα καλό, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε.
Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ανάγκη και περιμένουν έστω και ένα κομμάτι ψωμί...
Φίλοι μου, μην ξεχνάτε ότι: Η πρώτη θυγατέρα του Θεού είναι η ελεημοσύνη.

 Αυτή η ελεημοσύνη έπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο.................

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com
Επιμέλεια άρθρου: Κυριάκος Διαμαντόπουλος

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 


Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ


« ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ Ο ΕΚ ΔΗΜΗΤΣΑΝΗΣ »

     Μεγάλος ήταν ο φόρος αίματος που πλήρωσε ο Ελληνικός λαός κατά τους αιώνες της Τουρκοκρατίας, στην προσπάθειά του να αντισταθεί στον κατακτητή και να αποκτήσει την πολυπόθητη ελευθερία.
Η Αρκαδία με τα δυσπρόσιτα βουνά της υπήρξε καταφύγιο των διωκομένων ραγιάδων και προσέφερε μεγάλο αριθμό μαρτύρων κατά τους χρόνους της σκλαβιάς, αλλά και κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως. Ανάμεσά τους ξεχωριστή θέση κατέχουν οι Αρκάδες Νεομάρτυρες, οι οποίοι αντιστάθηκαν στην πολιτική εξισλαμισμού, με τελικό σκοπό τον εκτουρκισμό, που με συνέπεια άσκησε η Οθωμανική εξουσία.
     Με ιδανικό το «σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω», οι νέοι εκείνης της ταραγμένης εποχής προσέφεραν τη ζωή τους θυσία για να ξεπληρώσουν τις οφειλές τους προς το Θεό των προγόνων τους, αλλά και για να αποτελέσουν παράδειγμα και ελπίδα για τους καταπιεσμένους συμπατριώτες τους.
     Ανάμεσα στη χορεία των Νεομαρτύρων ξεχωριστή θέση κατέχει ο Ευθύμιος ο Πελοποννήσιος, ένας Άγιος με Βυτινιώτικη καταγωγή.
     O Άγιος Οσιομάρτυς Ευθύμιος καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Δημητσάνας και το κοσμικό του όνομα ήταν Ελευθέριος Ηλιόπουλος. Ο πατέρας του Αθανάσιος ήταν φημισμένος χρυσικός (αργυροχρυσοχόος). Η μητέρα του Αικατερίνη ήταν από τη Βυτίνα. Δυστυχώς όμως δεν μας έχουν διασωθεί περισσότερα στοιχεία για την καταγωγή της, ούτε το πατρικό της επώνυμο.
     Ο νεαρός Ελευθέριος εκπαιδεύτηκε στη φημισμένη σχολή της κωμοπόλεώς του Δημητσάνας. Στη συνέχεια συμπλήρωσε, μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη, τις σπουδές του στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινουπόλεως και έπειτα πήγαν μαζί στο Ιάσιο της Παραδουνάβιας Ηγεμονίας της Μολδαβίας, όπου βρισκόταν ο πατέρας τους μαζί με τα μεγαλύτερα αδέλφια τους Γεώργιο και Χρήστο.
Από εκεί αποφάσισε να μεταβεί στο Άγιον Όρος για να γίνει μοναχός, επειδή όμως δεν μπόρεσε λόγω ειδικών συνθηκών, πήγε στο Βουκουρέστι, όπου παρέμεινε κοντά σε ένα Γάλλο πρόξενο και κατόπιν κοντά σε ένα Ρώσο ανώτερο υπάλληλο. Αργότερα προσκολλήθηκε κοντά σε κάποιους Τούρκους και στο δρόμο για την Κωνσταντινούπολη εξισλαμίσθηκε και ονομάστηκε Ρεσίτης.
    Αμέσως μετά την περιτομή, ο εξισλαμισμένος πλέον Ελευθέριος κατάλαβε το ανοσιούργημά του και αισθανόμενος τύψεις συνειδήσεως ζητούσε την ευκαιρία να επανέλθει στην πατρώα πίστη. Ήρθε λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί η Ρωσική πρεσβεία τον διευκόλυνε να φύγει στο Άγιον Όρος, όπου συνάντησε τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε', ο οποίος είχε εκθρονισθεί από το 1810 και είχε καταφύγει στη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Σε αυτόν εξομολογήθηκε την αποστασία του και έτυχε παρηγοριάς και προστασίας. Αφού περιήλθε πολλές σκήτες και μονές εξομολογούμενος την εξωμοσία του και ζώντας με προσευχή, άσκηση και νηστεία, εκάρη μοναχός με το όνομα Ευθύμιος.
Αργότερα, με τις ευχές πολλών αγιορειτών μοναχών, συνοδευόμενος από ένα μοναχό ονομαζόμενο Γρηγόριο, έφθασε στο Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως στις 19 Μαρτίου του 1814. Αφού κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων κατά την Κυριακή των Βαΐων, έβγαλε τη μοναχική ενδυμασία, ντύθηκε τούρκικα ενδύματα, έβαλε μετάνοια στο συνοδίτη μοναχό Γρηγόριο και ξεκίνησε την πορεία του προς το μαρτύριο.
     Κρατώντας στα χέρια του βάγια και σταυρό, παρουσιάστηκε ενώπιον του Βεζίρη Ρουσούτ πασά και, αφού καταπάτησε ενώπιόν του το τούρκικο φέσι του, ομολόγησε τον Ιησού Χριστό Θεό αληθινό και δήλωσε ότι αρνείται την θρησκεία του Μωάμεθ, χαρακτηρίζοντάς την μεγάλη απάτη. Κατά διαταγή του Βεζίρη υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια και κλείστηκε στη φυλακή. Και όταν πάλι προσήχθη για δεύτερη φορά ενώπιον του άρχοντα, ούτε τότε ενέδωσε στις κολακείες και στις απειλές. Με σταθερό φρόνημα και γενναία ψυχή ο Οσιομάρτυρας Ευθύμιος ομολογούσε το όνομα του Κυρίου, μένοντας αμετακίνητος στην πίστη του.
     Η άρνησή του να προσκυνήσει εκ νέου το Ισλάμ οδήγησε στη θανάτωσή του δι' αποκεφαλισμού στις 22 Μαρτίου 1814. Οι συμπατριώτες του, για να τον τιμήσουν, έχτισαν ναό στο όνομα του μαζί με αυτό του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' στη Δημητσάνα.
Η μνήμη του τιμάται την 22α Μαρτίου, ημέρα του μαρτυρίου του, ενώ συνεορτάζεται και μαζί με τους Οσιομάρτυρες Ιγνάτιο το Νέο και Ακάκιο την 1η Μαΐου.

ΠΗΓΗ:http://vytinaiika.blogspot.gr
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ" ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ

Πρωτ.  Βασίλειος Γιαννακόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ-ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Πρεσβυτέρα Νικολίτσα Γκοτσοπούλου


ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 


Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

ΑΠΑΤΕΩΝΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟ

ΕΞ ΕΠΟΨΕΩΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

"ΔΥΣΤΥΧΩΣ........ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ"

_________Δανείζομαι, αγαπητοί μου φίλοι, αυτή την περιώνυμη φράση του Χαριλάου Τρικούπη για να αναφερθώ όχι βέβαια στην οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει σήμερα τη Χώρα μας και της οποίας τα καταστροφικά αποτελέσματα λιγότερο ή περισσότερο όλοι μας τα βιώνουμε, αλλά για να θίξω μια άλλη -πιο σημαντική κατά την ταπεινή μου άποψη- κρίση, η οποία ταλανίζει επίσης την Ελλάδα μας, αυτή τη Χώρα της σοφίας, της ανδρείας και γενικώτερα της αρετής, την κρίση της εθνικής μας ταυτότητος και αυτοσυνειδησίας! 
__________ Αυτή η κρίση, την οποίαν εκφράζουν και υπηρετούν τα αριστερόστροφα πολιτικά Κόμματα και πρόσωπα, συνιστά μια πιο σοβαρή και πιο μεγάλη απειλή και από αυτήν την οικονομική κρίση! Διότι η Ελλάδα και άλλοτε "επτώχευσε", αλλ' όμως δεν χάθηκε! Δεν έσβυσε και δεν εξαφανίσθηκε από από τον παγκόσμιο Χάρτη! 
__________ Τα αριστερόστροφα Κόμματα ή πρόσωπα και άλλοτε επούλησαν την Ελλάδα μας. Κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου πεπλανημμένοι Αδελφοί μας είχαν ταυτισθεί μέ ξένα Κέντρα Αποφάσεων του Ανατολικού τότε μπλόκ και ήθελαν να μας εντάξουν στο σύστημα του ξεχασμένου πια "Σιδηρού Παραπετάσματος"! Χάρις όμως στην παλληκαριά των Ελλήνων η Ελλάδα μας σώθηκε! 
__________ Σήμερα οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, δηλ. οι οπαδοί της Αριστεράς, στρέφουν τα βέλη τους κατά της Θρησκείας και κατά της Πατρίδος. Τα περί Θρησκείας ας τα αφήσουμε προς το παρόν.  Ας δούμε όμως τι ενεργούν κατά της φιλτάτης Πατρίδος μας. Προσπαθούν με αλλοίωση των ιστορικών δεδομένων, τα οποία χωρίς ντροπή προβάλλουν, να μας αλλάξουν τα εθνικά μας "πιστεύω"!  Ο κίνδυνος βέβαια δεν είναι για μας τους μεγαλυτέρους στην ηλικία. Κίνδυνο διατρέχουν τα παιδιά μας, τό αύριο της φυλής μας και της Χώρας μας. 
__________ Έτσι λοιπόν από τη μια μεριά έχουμε την περιώνυνη Κυρία Ρεπούση, η οποία εντελώς ξαφνικά ανακάλυψε, ότι στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του Ελληνικού στοιχείου της πόλεως, αλλά "ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ" !!!!!!! Και όμως η κυρία Ρεπούση πληρώνεται από το Ελληνικό Δημόσιο ως Βουλευτής, ώστε ανενόχλητη να συσκοτίζει την ιστορία και να δολοφονεί την ιστορική αλήθεια! 
__________ Το νέο φρούτο μας έρχεται τώρα πια απο το ΠΑΜΕ! "Το ΠΑΜΕ αποκαλεί τόν Παλαιών Πατρών Γερμανό απατεώνα", διαβάσαμε στην τοπική εφημερίδα "Το ΒΗΜΑ της Αιγιάλειας" και .....ανατριχιάσαμε. "Η επιστολή, που έφτασε στα σχολεία, απευθύνεται σε μαθητές, εν όψει της Εθνικής Επετείου"(φ. της 16ης Μαρτίου ε.έ.). "Φτύστε τους ωρέ", θα σας έλεγα, για να καταλάβουν, ότι πρέπει να λογικευθούν!  Μη τους αφήνετε να κακοποιούν τόσο πολύ την ιστορική αλήθεια. 
__________ Εμείς, λοιπόν, από το μικρό αυτό μετερίζι μας, χαράζουμε αυτές τις γραμμές, μόνο και μόνο για να αποδείξουμε, ότι δεν τους φοβούμεθα -μεταφορικά βέβαια- τους φτύνουμε κατάμουτρα με το να παρουσιάζουμε εδώ για δεύτερη (πέρυσι  την παρουσιάσαμε από την ίδια αυτή θέση) την περίφημη Διακήρυξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού, που έγινε στο ιστορικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, μετά την οποία άρχισε η Ελληνική Επανάστασις και της οποίας πρώτος καρπός ήταν η απελευθέρωσις των Καλαβρύτων, γεγονός, το οποίον πανδήμως εορτάζεται σήμερα στην πόλη αυτή της ποιμαντικής μας δικαιοδοσίας. __________ Έλληνες, Χριστιανοί, Πατριώτες, Αδελφοί, Πατέρες ήλθεν η ώρα να σηκώσουμε κεφάλι! Αντισταθήτε, λογομαχήστε, ακυρώσετε τυχόν φιλίες με πρόσωπα, τα οποία προσβάλλουν είτε την Πατρίδα μας, είτε την Πίστη μας! Σηκώστε κεφάλι!  Στην θρασύτητα, απαντήστε με θρασύτητα! "Οργίζεσθε.και μη αμαρτάνετε" μας συμβουλεύει ο Απόστολος Παύλος( Εφεσ. 4, 26). Ραγηάδες του 2013, εγερθήτε, σηκώστε κεφάλι! Αν, βέβαια, αγαπάτε την Ελλάδα μας.  Από τη μια μεριά οι της Τρόϊκα, ο κ. Σόϋμπλε της Γερμανίας και μερικοί κλέφτες και λωποδύτες θεράποντες του Κρατικού Μηχανισμού (πρώην Υπουργοί και μεγαλόσχημοι), και από την άλλη το ΠΑΜΕ, η κα Ρεπούση,  η κα Δραγώνα και όποιοι άλλοι έχουν βάλει στόχο να διαλύσουν την Ελλάδα μας! Θα τους αφήσουμε άραγε; 
__________ Στη συνέχεια σας παραθέτουμε την Διακήρυξη του Π.Π. Γερμανού και  ακολούθως το δημοσίευμα της τοπικής μας εφημερίδος.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 21 Μαρτίου 2013
 ***********
ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ 
ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ LE CONSTITUTIONNEL

JOURNAL DU COMMERCE, POLITIQUE ET LITTERAIRE

ΠΑΡΙΣΙ 6 ΙΟΥΝΙΟΥ 1821

«ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ-ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»

Διακήρυξις του Γερμανού, Εξάρχου της πρώτης κατά την τάξιν Αχαΐας, Αρχιεπισκόπου Πατρών, προς τον Κλήρον και τους πιστούς της Πελοποννήσου, η οποία εξεφωνήθη εντός της Μονής των Αδελφών της Λαύρας του όρους Βελιά την 8ην (20ην) Μαρτίου 1821

«Πολυαγαπημένοι μας αδελφοί, ο Κύριος, ο οποίος ετιμώρησε (ενν. διά της υποδουλώσεως εις τον κατακτητήν) τους πατέρας μας και τα τέκνα των, σας αναγγέλλει διά του στόματός μου το τέλος των ημερών των δακρύων και των δοκιμασιών. Η φωνή Του είπε ότι θα είσθε ο στέφανος του κάλλους Του και το διάδημα της Βασιλείας Του. Η αγία Σιών δεν θα παραδοθή πλέον εις την ερήμωσιν (Ησαΐα, 62,3). Ο ναός του Κυρίου, ο οποίος εβεβηλώθη, ωσάν ένας άθλιος χώρος, τα σκεύη της δόξης, τα οποία εσύρθηκαν εις τον βούρκον (Α Μακαβ. 2, 8-9), θα γίνουν καταιγίς! Η άβυσσος την άβυσσον επικαλείται (Ψαλμ. 41,8) η παλαιόθεν (δηλ. η εγνωσμένη) ευσπλαγχνία του Κυρίου (Θρήνοι Ιερεμίου 5,1) θα επισκιάση τον Λαόν Του.
Η φυλή των Τούρκων υπερέβη το μέτρον των ανομιών, η ώρα του καθαρμού έφθασε, συμφώνως προς τον λόγον του Αιωνίου: «να πετάξης έξω, να διώξης, τον σκλάβον και τον υιόν του» (Γενεσ. 21,10). Να είσθε, λοιπόν, αγαπημένοι, ω γένος των Ελλήνων, φυλή Ελληνική, (ενν, καθώς είσθε) δύο φορές δοξασμένοι από του Πατέρες σας, οπλισθήτε με τον ζήλον του Θεού, έκαστος εξ υμών ας ζωσθή την ρομφαίαν του, διότι είναι προτιμώτερον να αποθάνη τις με τα όπλα ανά χείρας, παρά να καταισχύνη τα ιερά της Πίστεώς του και την Πατρίδα του (Ψαλμ. 44,4). Εμπρός λοιπόν «ας συντρίψωμεν τα δεσμά, τον ζυγόν ο οποίος επικάθηται επί την κεφαλήν μας» (Ψαλμ. 2,3), διότι είμεθα οι κληρονόμοι του Θεού και οι συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού (Ψαλμ. 8,17).
Οι άλλοι, και όχι εμείς οι Ιερωμένοι (κατά λέξιν: εκτός του Ιερατείου σας), θα σας ομιλήσουν διά την δόξαν των προγόνων σας. Εγώ όμως θα σας επαναλάβω το όνομα του Θεού, προς τον Οποίον οφείλομεν αγάπην ισχυροτέραν και από τον θάνατον (Άσμα Ασμάτων 8,6).
Αύριον, ακολουθούντες τον Σταυρόν, θα βαδίσωμεν προς αυτήν την πόλιν των Πατρών, της οποίας η γη είναι ηγιασμένη από το αίμα του ενδόξου Μάρτυρος Αποστόλου Αγίου Ανδρέου. Ο Κύριος θα εκατονταπλασιάση το θάρρος σας. Ίνα δε προστεθούν εις υμάς αι αναγκαίαι δια να αναζωογονηθήτε δυνάμεις, σας απαλλάσσω από την νηστείαν της Τεσσαρακοστής, την οποίαν τηρούμεν.

Στρατιώται του Σταυρού, ότι καλείσθε να υπερασπισθήτε, είναι αυτό τούτο το θέλημα του Ουρανού! Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος να είσθε ευλογημένοι και συγκεχωρημένοι από πάσας τας αμαρτίας σας».



ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΒΑΡΟ -ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ


"Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥ" ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ LE CONSTITUTTONNEL- ΠΑΡΙΣΙ 06 IOYNIOY 1821 


Η επιστολή που έφτασε στα σχολεία απευθύνεται σε μαθητές, ενόψει της Εθνικής Επετείου!!! 

Αίσθηση προκαλεί επιστολή εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ που έφτασε σε σχολεία της χώρας και απευθύνεται σε μαθητές, ενόψει της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου.

Επιστολή των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μαρτίου:

«Οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να νικήσουν!

Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια

Ίσως έχεις βαρεθεί να ακούς συνέχεια για επετείους και γιορτές, ειδικά σήμερα που η πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του συστήματος των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών κάνουν επίθεση στη ζωή σου και στην οικογένειά σου. Κράτα όμως το εξής: ό,τι επίθεση και να σου κάνουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να στοχεύουν στο μυαλό σου. Γι' αυτό σου λένε ψέματα και μισές αλήθειες και για την 25η Μαρτίου, όπως κάνουν και για την 28η Οκτώβρη αλλά και για το Πολυτεχνείο.

Είναι ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!

Δεν σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 στις 25η Μαρτίου ενώ ήδη στις 23 Μάρτη του 1821 η Καλαμάτα και άλλα μέρη της Πελοποννήσου είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους;

Η απάντηση είναι ότι με διάταγμα του 1838, δηλαδή 13 χρόνια αργότερα, ορίσθηκε εθνική γιορτή η μέρα του Ευαγγελισμού για να ντύσουν την επανάσταση με θρησκευτικό μανδύα.

Όμως η επίσημη Εκκλησία δεν ήταν υπέρ της Επανάστασης. Όταν ο Παπαφλέσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την επανάσταση, ο τελευταίος άρχισε να τον βρίζει ότι είναι απατεώνας. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μάλιστα είχε πει: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου»!

Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να' χει δικαιώματα»!

Είναι ψέμα ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε πρώτος τη σημαία της επανάστασης του 1821. Τη σημαία στην Πάτρα την ύψωσε ο λαϊκός ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας.

Τι σημαίνει αυτό;

Η επανάσταση του 1821 ήταν σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό και συνδέονταν με την απελευθέρωση. Όλοι οι Έλληνες δεν ήταν υπέρ της επανάστασης. Μάλιστα υπήρχαν Έλληνες που ήταν μέρος του Οθωμανικού Συστήματος εξουσίας.

Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Ελληνες το γένος. Πήραν μέρος, κατ' αρχήν, οι λεγόμενοι Φιλέλληνες, από το χώρο της Δυτικής Ευρώπης.

Εκτός από τους Φιλέλληνες, ωστόσο, πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.

Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;

Ξέρεις ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο; Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.

Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών.

Ήρθαν στιγμές που Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν μαζί, εναντίον των Βενετών, των Ισπανών και του Πάπα (και αντίστροφα), προτιμώντας οι Ελληνες ραγιάδες την τουρκική από τη δυτικοευρωπαϊκή φεουδαρχία, αφού η τελευταία υπήρξε κατά πολύ σκληρότερη της τουρκικής.

Αλλά και οι Φιλέλληνες της Δυτικής Ευρώπης που συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821, είχαν ταξικά κίνητρα: να κυριαρχήσουν τα ιδανικά και οι σκοποί της μεγάλης (αστικής) Γαλλικής Επανάστασης, ανεξάρτητα από το ότι υπήρχε και ο θαυμασμός τους για την αρχαία παιδεία. Και όπως γνωρίζουμε, η εκκλησία στη Γαλλία δεν πέρασε και πολύ καλές ημέρες κατά τη Γαλλική Επανάσταση Όλα αυτά λοιπόν δεν θα στα πουν τα σχολικά βιβλία γιατί δεν θέλουν να ξέρεις τι είναι η επανάσταση για να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα για το σήμερα και τη ζωή σου.

Σου λέμε λοιπόν:
Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε κοινωνικό χαρακτήρα.
Κάθε κοινωνική επανάσταση δίνει απάντηση στο ερώτημα: ποια τάξη θα είναι στην εξουσία.
Η επανάσταση είναι το όχημα για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά.

Σκέψου λοιπόν ότι σε όλη την Ευρώπη εκείνη την περίοδο ξεσπούσαν αστικές επαναστάσεις, δηλαδή επαναστάσεις που έβαζαν στόχο να φύγουν οι φεουδάρχες (κάτοχοι γης) από την εξουσία και να πάρουν την πολιτική εξουσία οι αστοί (κάτοχοι κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται την ελεύθερη εργατική δύναμη).

Βγάλε τα συμπεράσματα σου για το σήμερα!


Σήμερα πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, δηλαδή αυτοί που μπορούν και θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, είναι η εργατική τάξη. Η αστική τάξη είναι πια αντιδραστική. Το ξέρεις, το ζεις! Γι' αυτό κάνει τέτοια επίθεση στη ζωή σου, γι' αυτό στέλνει τα ΜΑΤ όταν αγωνίζεσαι, σε θέλει σύγχρονο σκλάβο με μισθό ψίχουλα, με ζωή χωρίς δικαιώματα, σε βομβαρδίζει με ναρκωτικά.

Η επανάσταση του 21, όπως κάθε επανάσταση, ασκεί βία και δεν σέβεται κανέναν θεσμό, καμιά νομιμότητα που εκμεταλλεύεται τους λαούς.

Στη σημαία της δεν γράφει τίποτα για το νόμιμο αλλά για το δίκαιο.

Και σήμερα επίκαιρο σύνθημα είναι: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη»!

Οι επαναστάτες του 21 λέγανε «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», δεν διαπραγματεύονταν με τους εχθρούς τους. Σήμερα, προσκυνημένοι είναι αυτοί που στηρίζουν την ΕΕ, το ΔΝΤ, την κοινωνία του κέρδους και της αγοράς.

Ο στρατός της αντίδρασης (Ιερή συμμαχία τότε, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ σήμερα) δεν είναι ανίκητος.

Οι κοινωνίες χωρίζονται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Στο λαό και τους από πάνω. Η αντίθεσή τους δεν λύνεται με διάλογο αλλά με πάλη.

Ο λαός που πιστεύει στη δύναμή του νικά- ο λαός που παραδίνεται χάνει!

Κράτα το καλά: είτε στον αγώνα είτε στην υποταγή, ποτέ όλοι οι Έλληνες δεν ήταν μαζί!

Το 1821 κάποιοι έβλεπαν στον Οθωμανό κατακτητή, τον φίλο, το στήριγμα της δικής τους εξουσίας. Το 1940 κάποιοι έλεγαν, οι «Γερμανοί είναι φίλοι μας» και συνεργάστηκαν με τους φασίστες. Είναι οι πολιτικοί πατεράδες των σύγχρονων ναζιστών της Χρυσής Αυγής.

Το 1821 κάποιοι καλούσαν το λαό σε ομοψυχία για να αντέχει στον τουρκικό ζυγό. Το 1940 κάποιοι έλεγαν ότι είναι τρέλα η αντίσταση. Σήμερα κάποιοι σε καλούν σε εθνική ομοψυχία για να βγούμε από την κρίση και εννοούν να θυσιάσεις τη ζωή και τα όνειρά σου για να σωθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, του συστήματος τους! Κάποιοι άλλοι, μιλάνε για «κατοχή» από ξένα κράτη, για να κρύψουν τους Έλληνες επιχειρηματίες που πλουτίζουν από τον ιδρώτα των γονιών σου.

Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί! Σήμερα είναι η δική σου σειρά.

Η πάλη για τις ανάγκες σου θα είναι σκληρή αλλά δίκαιη. Έτσι ήταν πάντα!

Οργάνωσε τον αγώνα σου για τα δικαιώματά σου, διάβασε και μάθε την αληθινή ιστορία του λαού και του τόπου σου.

Αντάρτης-κλέφτης-παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός!

Αθήνα 14/3/2013


(Πηγή: ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ 16/3/2013)