Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

ΣΗΜΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΗΨΕΩΣ!

ΚΑΙ Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΜΕ ΜΙΑ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

______Ελάβαμε και ευχαρίστως αναδημοσιεύουμε εδώ δυό σημαντικά κείμενα, τα οποία μας ήλθαν δια του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
______Το ένα επιγράφεται: "αυτή είναι η χειρότερη κρίση" και αναφέρεται σε μια παρέα νέων παιδιών, παιδιών της εποχής μας, τα οποία μπήκαν θορυβωδώς στο λεωφορείο της γραμμής και αναστάτωσαν κυριολεκτικά το επιβατικό κοινό με την αχαρακτήριστη συμπεριφορά τους. Το άκρον άωτον της ασεβείας ήταν η συμπεριφορά ενός εξ αυτών, ο οποίος έφτυσε στο πρόσωπο ένα σεβάσμιο επιβάτη, λίγο προτού κατέβει από το λεωφορείο! Και όχι μόνον! Ὀταν κατέβηκε από το λεωφορείο ἐκαμε και μιά ἀπρεπη χειρονομία! Είναι τα παιδιά τα οποία παράγει σήμερα η άθρησκη παιδεία του Υπουργείου τής σχέτης (δηλ. όχι της εθνικής) Παιδείας και της διά βίου μάθησης, άντε και ......των Θρησκευμάτων! Ας τα χαίρεται η κα Ἀννα Διαμαντοπούλου, η οποία χθές γιόρταζε και τα ονομαστήριά της. Τέτοια μπουμπούκια θα μας δίνει τώρα πλέον η Ελληνική, η χωρίς Θεό καί χωρίς Εθνικά ιδανικά, Παιδεία του νέου ΠΑΣΟΚ.
______ Ο κ. Ιωάννης Ζαφείρης, ο οποίος είχε την καλωσύνη να μας αποστείλει τή σχετική εἴδηση, προβαίνει σε κάποιες πολύ εύστοχες παρατηρήσεις για να καταλήξει, ὀτι η ηθική κρίση είναι πολύ πιό σοβαρή από την οικονομική τοιαύτη. Ποιός δεν θα συμφωνήσει με τη διαπίστωση αυτή;
_______Το δεύτερο κείμενο προέρχεται από το γλαφυρό κάλαμο ενός εκλεκτοῦ φίλου, Δικηγόρου, εντίμου οικογενειάρχη και πιστού της Εκκλησίας τέκνου. Πρόκειται για τον αγαπητό μας κ. Σπύρο Μπαζίνα. Έχει τίτλο: "Πήραμε τη ζωή μας λάθος και αλλάξαμε ζωή!". Θάλεγε κάποιος, ότι το δεύτερο άρθρο έρχεται να συμπληρώσει τό πρώτο. Ο κ. Μπαζίνας με τρόπο στοχαστικό, αλλά και με περισσή εμβρίθεια και με λιπαρά γνώση της ιστορίας μας, εμβαθύνει στην ιστορική πορεία του Γένους καί οδηγεί τον αναγνώστη του σε βαθυστόχαστα συμπεράσματα. Η καλύτερη επαλήθευση των σκέψεων και των παρατηρήσεών του είναι, κατά τη γνώμη μας, το περιστατικό από την σύγχρονη νεολαία! Σας παραδίδω, αγαπητοί μου φίλοι, τα κείμενα αυτά, προσθέτοντας τα δικά μας δάκρυα για το κατάντημα της σύγχρονης Ελλάδος. Δυστυχώς επτωχεύσαμεν πνευματικά! Η επαπειλούμενη οικονομική πτώχευση της Ελλάδος δεν είναι τίποτα μπροστά στην μεγάλη ηθική κρίση, από την οποία μαστίζεται ο τόπος μας. Το τελευταίο οχυρό ήταν η Δικαιοσύνη! Πάει κι αυτή έπεσε! Μια γελοιογραφία σε κυριακάτικο φύλλο (25.07.2010) αθηναϊκής εφημερίδος παρουσιάζει τήν Δικαιοσύνη σαν μια γυναίκα, η οποία έχει πράσινο τό ένα μάτι καί γαλάζιο τό άλλο. Κάτω από τό σκίτσο έχει τό σχόλιο: "Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή! Το ένα της μάτι είναι πράσινο καί τό άλλο γαλάζιο!"
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Καλάβρυτα, 26 Ιουλίου 2010

********
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΡΙΣΗ
==============
Απόγευμα. Διπλό λεωφορείο από Γλυφάδα για κέντρο. Φίσκα. Οι όρθιοι κρεμασμένοι από τις χειρολαβές. Οι καθισμένοι έκλειναν τα μάτια κατάκοποι από δουλειά και έγνοιες. Μέσα κατήφεια κι ιδρώτας. Από τα ανοιχτά παράθυρα αύρα και καυσαέριο. Σε μια στάση επιβιβάστηκε μια μεγάλη παρέα εφήβων. Απλώθηκαν σπρώχνοντας άγαρμπα τους ήδη στριμωγμένους. Από την άμμο που σκόρπισαν σε κάθε τους κίνηση φαινόταν ότι επέστρεφαν από μπάνιο στη θάλασσα. 'Αρχισαν να φωνάζουν. Για την ακρίβεια να ουρλιάζουν. Η εθνική μας λέξη επανερχόταν σε κάθε φράση υποκαθιστώντας ονόματα, επίθετα, ουσιαστικά, ρήματα. Δεν ήταν κουβέντα αλλά παραλήρημα. Υστερία διανθισμένη με άναρθρες κραυγές που ξεσήκωναν τα εξωπραγματικά γέλια των υπόλοιπων της αγέλης.
Η μόνη αντίδραση στην εισβολή, απειροελάχιστες συσπάσεις ενόχλησης στα πρόσωπα των επιβατών. Και ερμητικό κλείσιμο στο καβούκι του ο καθένας. Καρτερικά. Ώσπου κάποιος δεν άντεξε. Ήταν γύρω στα εξηνταπέντε με εβδομήντα. Στον τόνο παράπονου κι όχι της επίπληξης, με χροιά απελπισίας, είπε χαμηλόφωνα στον έφηβο που στεκόταν δίπλα του και έκανε το μεγαλύτερο σαματά: “Βρε αγόρι μου κουφός είσαι και φωνάζεις έτσι; Πιο σιγά, σε παρακαλώ, δεν αντέχουμε. Κουρασμένοι άνθρωποι είμαστε.”
Οι επιβάτες αναθάρρησαν για μια στιγμή, πιστεύοντας ότι θα έπιαναν τόπο τα λόγια του. Τα ουρλιαχτά σταμάτησαν για δευτερόλεπτα για να συνεχίσουν επιδεικτικά εντονότερα από πριν. Στάση τη στάση η αγέλη άρχισε να αποδεκατίζεται. Τελευταίος έμεινε ο έφηβος που δέχτηκε την παράκληση του ηλικιωμένου. Επιτέλους ήσυχος. Το μόνο που έκανε ήταν κάποιες περίεργες, ανεξήγητες γκριμάτσες με το στόμα του.
Κάποια στιγμή πάτησε κι εκείνος το κουμπί για στάση. Όταν άνοιξε η πόρτα έσκυψε αστραπιαία στον επιβάτη που τόλμησε να μιλήσει, τον έφτυσε κατάμουτρα, πήδηξε έξω από το λεωφορείο και πριν εξαφανιστεί τέντωσε θριαμβευτικά τον μέσο του δεξιού του χεριού προς το παράθυρο που καθόταν ο αποδέκτης της γιγαντιαίας ροχάλας.
Ο ηλικιωμένος δεν είδε τη χειρονομία. Στεκόταν ακίνητος στη θέση του σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτό που μόλις είχε συμβεί. Μόνο όταν έκλεισε η πόρτα και το λεωφορείο ξεκίνησε, έβγαλε από την τσέπη του με αργές κινήσεις ένα υφασμάτινο άσπρο μαντήλι. Όλοι τριγύρω που είχαν δει τη σκηνή στράφηκαν προς άλλες κατευθύνσεις, αφήνοντάς τον διακριτικά μόνο να σκουπίσει πρώτα το μάτι, μετά το μάγουλό του και τέλος το πουκάμισό του. Ύστερα το δίπλωσε προσεκτικά στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι. Μέχρι το τέρμα δεν σήκωσε το κεφάλι. Το βλέμμα του έμεινε προσηλωμένο στα δάχτυλα που τρέμοντας έστριβαν τις άκρες του υγρού μαντηλιού.
Κανένας δεν σχολίασε, κανένας δεν είπε κουβέντα. Μόνο μετά από αρκετή ώρα, ανηφορίζοντας πια τη Συγγρού κάποιος μουρμούρισε: “Αυτή είναι η χειρότερη κρίση...” Η φωνή του όμως σκεπάστηκε από τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου.

*********
«Πήραμε την ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή»


Είναι καιρός να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, πίσω από τελετές και επετείους και να δούμε την σκληρή αλήθεια. Με το σαράκι της διχόνοιας που μας ταλαιπωρεί ανεκαθεν (για αυτό και ο εθνικός ποιητής μας εξορκίζει να την αποφύγουμε «να μην πουν στο λογισμό τους τα ξένα έθνη αληθινά, αν μισούνται αναμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά») υπονομεύσαμε μόνοι μας την επιτυχία της επανάστασης του 1821 και δεχτήκαμε μια μειωμένη ανεξαρτησία από το συνέδριο του Λονδίνου το 1830.
Σκοπός του συνεδρίου ήταν να διχοτομήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία (στην οποία οι Ρωμιοί είχαμε ένα μεγάλο μερίδιο) και να δημιουργήσει ένα μικρό δεύτερο ανάχωμα στην κάθοδο των Ρώσων στο Αιγαίο. Ο πρώτος λόγος εξέλειπε (αν θέλουν να διχοτομήσουν την Τουρκία, έχουν τους Κούρδους). Τον δεύτερο δεν τολμάμε φαίνεται ούτε να τον αμφισβητήσουμε, παρά το γεγονός ότι οι «μεγάλοι σύμμαχοι» μας στην Δύση έχουν ήδη συμμαχήσει με όλους τους εχθρούς μας και μας φτύνουν καθημερινά κατάμουτρα, ενώ εμείς κάνουμε σαν να … ψιχαλίζει. Κάνουμε σαν μη τρέχει τίποτα, σαν η κύρια μέριμνα μας να είναι τα λεφτά και τα νιτερέσα, τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θα καζαντίσουμε («μες στον ψεύτικο ντουνιά, και ο μήνας έχει εννιά»). Έτσι, οδεύουμε προς την καταστροφή. «Των οικιών ημών εμπιπραμμένων, ημείς αδωμεν», σαν τα σαλιγκάρια που σιγοψήνονται σε χαμηλή φωτιά και σφυρίζουν.
Από το 1830 και μετά, προσδεθήκαμε στο άρμα της «διαφωτισμένης» Δύσης και αλλοιωθήκαμε όσο ποτέ άλλοτε, ξεχνώντας τις παραδοσιακές θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες της Ρωμιοσύνης, ξεχνώντας ότι για γενεές γενεών το φως της ζωής μας ήταν ο Χριστός. Έτσι, περάσαμε και περνάμε μια Βαβυλώνια αιχμαλωσία σε ξένες αδιέξοδες ιδέες και πρόσκαιρα σχήματα. Αποτέλεσμα; Στα τελευταία 200 χρόνια χάσαμε τον εαυτό μας και υπέστημεν μεγαλύτερες καταστροφές από ό,τι στα τελευταία 2000 χρόνια. Η καταστροφή της Ρωμιοσύνης στην Μικρασία τον Σεπτέμβριο του 1922 είναι η μεγαλύτερη καταστροφή από την καταστροφή των Αθηναίων στην Σικελία τον Σεπτέμβριο του 413 π.Χ.. (ακόμα αναρωτιούνται οι σοφοί αν μπορεί να υπάρξει Ρωμιοσύνη χωρίς την ψυχική ισορροπία που μας έδινε η Μικρασία). Το ίδιο ισχυει για την καταστροφή της Ρωμιοσύνης της Πόλης το 1955 (όταν οριστικά «εάλω η πόλις» χωρίς το Ελλαδικό Κράτος και οι «σύμμαχοι» του να πουν κουβέντα, ενώ κάποιοι από τους μεγάλους μας συμμάχους συνιστουσαν σε δήμιους και θύτες … «ψυχραιμία»). Το ίδιο επίσης ισχυει και για την Κυπριακή καταστροφή που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1974 επί Κυβέρνησης Καραμανλή μετά το αμίμητο «η Κύπρος είναι μακριά»). Το ίδιο ισχύει όμως κυρίως για την γλωσσική και πολιτισμική παρακμή μας τα τελευταία 50 χρόνια τουλάχιστον.
Έτσι, αυτό που βλέπουμε στην σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την Ρωμιοσύνη (δεν λέω Ελληνισμό, γιατί, αντίθετα με τα όσα λένε οι «διαφωτισμένοι φίλοι» μας, ο Ελληνισμός ολοκληρώθηκε στην Ορθοδοξία ως Ρωμιοσύνη, ο Πλάτωνας είναι ο παππούς μας αλλά ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ο πατέρας μας). Τι να πει κανείς; Είμαστε ένα από τα αρχαιότερα γένη των ανθρώπων και στον 20ο αιώνα αναγορεύσαμε (όχι εμείς, ούτε και οι ίδιοι, αλλά οι παρατρεχάμενοι τους για να σιγουρέψουν την θέση τους) δυο «εθνάρχες» σαν να γεννηθήκαμε σαν γένος (όχι έθνος, γιατί είμαστε πολλά έθνη-ρατσες με κοινη πιστη, γλωσσα και πολιτισμο) τον 20ο αιώνα και σαν να μην ήταν ο 20ος αιώνας ένας από τους πιο καταστρεπτικούς για την Ρωμιοσύνη!
Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στο να επιστρέψουμε σε ένα άλλο συνέδριο του Λονδίνου (στην τρόικα) την με αίμα μαρτύρων και ηρώων κερδισμένη ανεξαρτησία μας, και με αυτή και την εδαφική μας ακεραιότητα. Η Θράκη έχει ήδη αυτονομηθεί. Στο Αιγαίο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα έχουν ήδη ατονήσει αφού δεν τα ασκούμε. Με την παραχώρηση του ονόματος, επιχειρούμε να παραχωρήσουμε τα εδάφη της Μακεδονίας στο κατασκεύασμα των Σκοπίων. Με το σχέδιο Αννάν, που κάποιοι άφρονες στην Ελλάδα αποδέχτηκαν και αποτελεί σημείο εκκίνησης κάθε συζήτησης για τους Τούρκους και την διεθνή κοινότητα, επιχειρήσαμε να καταργήσουμε το Κράτος της Κύπρου και να νομιμοποιήσουμε την κατοχή και τις συνέπειες της. Εγκαταλείψαμε την κιβωτό μας μέσα στον κατακλυσμό, την Εκκλησία μας, την γλώσσα μας, τον πολιτισμό μας. Που πάμε;!
«Το σφάλλειν ανθρώπινον και το ομολογείν ανδρικόν». Ας το παραδεχθούμε λοιπόν πριν είναι πολύ αργά. «Πήραμε την ζωή μας λάθος», όχι τα τελευταία 20 αλλά τα τελευταία 200 χρόνια. Καιρός να αλλάξουμε ζωή, όσο ακόμη υπάρχουμε και «κινούμεθα και εσμέν». Καιρός να ανακαλύψουμε και πάλι κάτω από την στάχτη ως αναγεννώμενο φοίνικα τον εαυτό μας στην κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση των Ρωμαίικων κοινοτήτων, όπου έκαστος συνεισφέρει όσα δύναται και εσοδεύει όσα χρειάζεται για μια λιτή ζωή. Καιρός να ξαναθυμηθούμε τις αρετές μας, την αδελφική αλληλεγγύη στο όνομα του Χριστού, το αγωνιστικό πνεύμα του «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Καιρός να ξαναανακαλύψουμε την αγάπη, την θυσία, το φως, την ζωή, τον Χριστό, για να μη ξαναπερπατησουμε στο σκοτάδι. Χωρίς δειλία. Χωρίς αμφιβολία. Χωρίς μίσος για κανένα (εθνικισμός και Ρωμιοσύνη είναι αντίθετες έννοιες, αφού η Ρωμιοσύνη έχει οικουμενικό χαρακτήρα και αγκαλιάζει όλους όσους συμμετέχουν της «ημετέρας παιδείας» και θέλουν να είναι και να λέγονται Ρωμιοί). Έχουμε ζωντανό παράδειγμα να ακολουθήσουμε, το Άγιον Όρος, που διέσωσε αυτήν την παράδοση για μας και για όλη την ανθρωπότητα. Για αυτό βάλλεται με τόση λύσσα, από αμετανόητους αλλά και ανόητους, που πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται και αυτοί και ο κόσμος όλος.
Ας πορευτούμε μαζί με όσους δεν τόχουν ακόμη χάσει τελείως και δεν είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν αυτήν την πορεία αυτοκαταστροφής που έχουμε πάρει κι εμείς και ο κόσμος όλος. Ας πορευτούμε μαζί με όσους θέλουν να μας ακολουθήσουν μακριά από το απέραντο κοιμητήριο, την Δύση που ανακάλυψε στην τύφλα της από τον πολύ «διαφωτισμό» τον θάνατο του Θεού. Μαζί με την «καθ’ ημάς Ανατολή» και κυρίως τους ομόδοξους αδελφούς μας από την Ρωσία, που ανακαλύπτει τον εαυτό της πιο γρήγορα από μας και μας καλεί να πάρουμε την θέση μας στην κεφαλή του κοινού αγώνα. Με θάρρος και ελπίδα, εδώ που φτάσαμε θα τραγουδήσουμε και πάλι, εν ανάγκη, σαν τους πατέρες μας το προφητικό τραγούδι του λαού μας (γιατί, αντίθετα με ο,τι πιστεύουν πολλοί, λαό ικανό και φιλότιμο έχουμε, ανάλογη ηγεσία δεν έχουμε). «Ακόμη ένα καλοκαίρι, ραγιάδες, ραγιάδες. Ώσπου νάρθει ο Μόσκοβος την λευτεριά να φέρει.»