ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στις 16 Ιουνίου κάθε χρόνο η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του αγίου Τύχωνος, Επισκόπου Αμαθούντος της Κύπρου. Έζησε τον 5ον αι.
Όταν ακόμη ήταν νέος, έγινε πωλητής στο φούρνο του πατέρα του. Εκείνος αντί να πωλεί, μοίραζε το ψωμί στούς πτωχούς. Ο πατέρας του τον επιτιμούσε, Αλλ΄εκείνος είχε μια πειστική απάντηση. Η συνέχεια βρίσκεται στη διήγηση.
Αλλά το μεγαλύτερο θαῦμα, που έκαμε και είναι διαρκές και μοναδικό στο είδος του είναι το ακόλουθο. Σε ένα χωράφι φύτευαν αμπέλι. Οι καλλιεργητές εδιάλεγαν τις κληματόβεργες. Φύτευαν τις καλές και επέταγαν τις ακατάλληλες.
Ο άγιος Τύχων έσκυψε , πήρε στα χέρια του μία απ΄αυτές τις άχρηστες, έστρεψε τα μάτια του στον ουρανό, προσευχήθηκε και στη συνέχεια φύτεψε την κληματόβεργα. Ω, του θαύματος! Η κληματόβεργα αμέσως βλάστησε, έλαβε ύψος και έκαμε καρπούς, πολύ νόστιμα σταφύλια. Τότε ο άγιος εἰπε: αυτό θα γίνεται κάθε χρόνο, μια φορά το χρόνο, για να με θυμάσθε και για να δοξάζετε το όνομα του Θεού. Έκτοτε κάθε χρόνο στη μνήμη του αγίου, στις 16 Ιουνίου, το κλήμα ανθίζει και δίνει ώριμα και πολύ νόστιμα σταφύλια.
Οι λεπτομέρειες τώρα στη διήγηση. Εγώ δε αναφωνώ: «μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα». Ἀγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.
Και επιλέγω: η πίστη εἰναι για ρωμαλέα πνεύματα.
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Ένδειξη μετρητού 38 388
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
Η διήγηση.
«"Οτε ό άγιος ήτο νέος, διωρίσθη ἀπό τόν πατέρα του, άρτοπώλην ὄντα, νά πωλῆ ψωμία εἰς τούς ἀγοράζοντας· αὐτός ὅμως άντί νά τά πωλῆ τά ἔδιδε χάρισμα εἰς τούς πτωχούς. Μαθών δέ τοῦτο ό πατήρ του ώργίσθη, ἐπειδή ἀπό τό ἐπάγγελμα τοῦτο ἐπορίζετο τά πρός τήν χρείαν τοῦ οἴκου του· ὁ δέ Τύχων ἔλεγε πρός τόν πατέρα του ὅτι δανείζει τά ψωμία εἰς τόν Θεόν καί ὅτι ἔχει ἔγγραφον χρεωστικήν ὁμολογίαν ὅτι τά ἔλαβεν ὁ Θεός· καί, ὤ τοῦ θαύματος! παρευθύς ἔγινεν ἀληθής καί ἔμπρακτος ὁ λόγος τοῦ ἁγίου, ἐπειδή καί αἱ ἀποθήκαι τοῦ πατρός του εὑρέθησαν γεμάται ἀπό σίτον περισσότερον παρ' ὅσον ἐγέμιζον, ὅταν ἀπό τό ἀλώνιον ἐφέρετο ὁ σίτος. Τοῦτο δέ τό θαῦμα, ἄν καί εἶναι μεγάλον, πλήν καί ἄλλοι ἅγιοι τοιοῦτον ἐποίησαν, διότι ὁ πανάγαθος Θεός δέν λείπει άπό τοῦ νά δίδη εἰς τούς ἀνθρώπους σίτον καί τά ἄλλα ἀγαθά του, ἵνα καί αὐτοί μοιράζωσι πλουσίαν τήν ἐλεημοσύνην εἰς τούς πτωχούς.
Τό δέ μεγαλύτερον θαῦμα, τό εἰς δόξαν μόνου τοῦ ἁγίου τούτου ἀποβλέπον καί τό ὁποῖον σύγκρισιν μέ ἄλλο παρόμοιον δέν εἶχεν, εἶναι τοῦτο· ὁ ἅγιος οὗτος ἐφύτευσε κλῆμα, τό ὁποῖον παρευθύς ἐρριζώθη, παρευθύς ἐβλάστησε φύλλα, παρευθύς ἤνθησε, παρευθύς ἔκαμε σταφυλάς ὡρίμους καί γλυκεῖίς. Διότι εἰς ποῖον ἄλλο μέρος τῆς Κύπρου ἐφάνη ποτέ σταφυλή ὥριμος, κατά τήν παροῦσαν δεκάτην ἕκτην τοῦ Ἰουνίου, κατά τήν ὁποίαν ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου τούτου τελεῖται;
Βεβαίως εἰς κανένα· τό δέ παράδοξον τοῦτο γίνεται οὕτω. Τό κλῆμα ἐκεῖνο τό φυτευθέν ὑπό τοῦ ἁγίου ἔχει μέν σταφύλια ἄγουρα, ὅταν δέ ἀρχίση ἡ θεία λειτουργία ἐν τῆ ἑορτή τοῦ ἁγίου, ἀρχίζουν καί τά ἄγουρα σταφύλια τοῦ κλήματος νά μαυρίζωσι καί νά ὡριμάζωσιν ὅταν δέ τελείωση ή ἱερά λειτουργία, τότε καί τά σταφύλια γίνονται ὥριμα, γλυκύτατα καί εἰς τό φαγεῖν χρησιμώτατα».
(βλ. Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Συναξαριστής, Έκδοση «Ορθοδόξου Κυψέλης 1989».