Με e-mail ελάβαμε το απρακάτω κείμενο. Το θεωρούμε σημαντικό. Εκφράζει το γενικό αίσθημα. Οι πιστοί ζητούν μια πιό δυναμική παρέμβαση της Εκκλησίας στα καθημερινά ζητήματα. Θέλουν να ακούγετι καθαρή και κρυστάλλινη η φωνή της! Δεν θέλουν μισόλογα. Δεν θέλουν συμβιβασμούς. Δεν θέλουν σιωπήν! Το ίδιο ζητούν καί από τον οικοδεσπότη του Blog οι αναγώστες του.
Παραθέτω το κείμενο αυτούσιο, αποκρύπτω τό όνομα του αποστολέως για λόγους τάξεως. Δεν εζήτησα την άδειά του για την ανάρτηση. Η αποστολεύς είναι Φιλόλογος Καθηγήτρια. Την ευχαριστώ θερμά.
--------------------
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιε,
προσκυνώ με κάθε σεβασμό, ασπάζομαι την Δεξιάν Σας.
Πολύ συχνά ακούω από ποικίλα πρόσωπα πως η Εκκλησία και η Πολιτεία έχουν και πρέπει να έχουν διακριτούς ρόλους. Υποστηρίζουν βροντοφώνως πως η Εκκλησία δεν πρέπει να ασχολείται με θέματα που αφορούν την πολιτική, με θέματα κοινωνικής φύσεως και ηθικής τάξεως. Θέλουν την Εκκλησία να ασχολείται αποκλειστικώς με τα του οίκου της (Ακολουθίες, Μυστήρια, κ.τ.τ.). Ζητούν μια Εκκλησία βουβή, αμέτοχη, με ρόλο κατώτερο κι από δευτερεύοντα, δίχως λόγο και άποψη για σοβαρά θέματα που αφορούν τους πολίτες αυτής της χώρας. Στην Ελλάδα, επίσημη Θρησκεία, αναγνωρισμένη από το Σύνταγμα, είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική. Οι κάτοικοι της πατρίδας μας είναι κυρίως Έλληνες, υπαρχόντων, βεβαίως, και αλλοεθνών με ποικίλη θρησκευτική ταυτότητα. Εφόσον, λοιπόν, ο Έλληνας πολίτης είναι και Ορθόδοξος ως επί το πλείστον, εφόσον η αδιάψευστη μαρτυρία της επίσημης ιστορίας αναγνωρίζει πως Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι στοιχεία αλληλένδετα εδώ και 20 αιώνες, δεν είναι δυνατόν, να ευρίσκονται κάποιοι και να διακηρύσσουν πως Εκκλησία και Πολιτεία δεν πρέπει να δρουν από κοινού ή να αποφασίζουν από κοινού˙ ζουν εκτός πραγματικότητος όσοι απαιτούν η Εκκλησία να μην αναμιγνύεται στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα και να μην έχει λόγο πάνω σε αυτά, αφήνοντας ερήμην τον λαό σε αποφάσεις και δραστηριότητες που θάπτουν την ψυχή και την ζωή του. Δυστυχώς, υπάρχουν και ορισμένοι Κληρικοί, οι οποίοι κατοχυρώνονται πίσω από τις απόψεις αυτές, κάνοντας μεγάλη ζημία σε πολλές συνειδήσεις.
Ο Απόστολος Παύλος, βεβαίως, έχει διαφορετική γνώμη και θέλει την Εκκλησία δυναμικώς παρούσα, με άποψη και εξουσία. Ποιος υπάρχει που να τολμά να αμφισβητήσει την εγκυρότητα των θέσεων του Αποστόλου Παύλου; Διαβάζουμε στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή : Όλως ακούεται εν υμιν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται, ώστε γυναίκα τινά του πατρός έχειν. Και υμεις πεφυσιωμένοι εστέ, και ουχί μάλλον επενθήσατε, ίνα εξαρθη εκ μέσου υμων ο το έργον τουτο ποιήσας! Εγώ μεν γάρ ως απών τω ονόματι, παρών δε τω πνεύματι, ήδη κέκρικα ως παρών τον ούτω τουτο κατεργασάμενον, εν τω ονόματι του Κυρίου ημων Ιησου Χριστου συναχθέντων υμων, και του εμου πνεύματος συν τη δυνάμει του Κυρίου ημων Ιησου Χριστου παραδουναι τόν τοιουτον τω σατανα εις όλεθρον της σαρκός, ίνα τό πνευμα σωθη εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησου. Ου καλόν το καύχημα υμων. Ουκ οίδατε ότι μικρά ζύμη όλον τό φύραμα ζυμοι; (Α΄ Κορ., ε΄ 1-6.) ... Νυν δε έγραψα υμιν μή συναναμίγνυσθαι εάν τίς αδελφός ονομαζόμενος η πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή λοίδορος ή μέθυσος ή άρπαξ τω τοιούτω μηδέ συνεσθίειν (Α΄ Κορ., ε΄ 11.). Στην υπόθεση του αιμομίκτου και πόρνου, ο Απόστολος Παύλος δεν αδιαφόρησε, δεν κώφευσε, δεν σώπασε. Πήρε θέση, κατεδίκασε την αποτρόπαιη πράξη και προέταξε την παραδειγματική τιμωρία του πεσόντος, ώστε να συναισθανθεί την πράξη του και να μετανοήσει , αλλά και ώστε να παραδειγματιστούν κι οι υπόλοιποι, και να μην πέσουν σε ανάλογο παράπτωμα, αισθανόμενοι την φοβερότητα του να προδίδει κανείς Τον Κύριο, που τόσο αγαπά τα τέκνα Του. Μάλιστα, ελέγχει τους Κορινθίους ο Απόστολος για την αδιαφορία που έδειξαν σχετικά με την υπόθεση της αιμομιξίας, προειδοποιώντας τους ότι το λίγο προζύμι ζυμώνει όλη την μάζα του ζυμαριού, άρα ακόμα και το ένα πρόσωπο, όταν προβαίνει σε επαίσχυντες πράξεις, δύναται να μολύνει όλη την κοινωνία, αν αυτή δεν αντιδράσει και δεχθεί την έκπτωση των ηθών με παθητικότητα ή αδιαφορία. Επίσης, ο Απόστολος δίνει ως εντολή και το να μην συντρώγουν ακόμη οι πιστοί με πόρνους και άλλους σοβαρούς παραβάτες.
Ερχόμενοι στα της σημερινής εποχής, που δεν διαφέρει και πολύ από την τότε, πώς η Εκκλησία σήμερα θα αδιαφορήσει όταν ψηφίζονται νόμοι και γίνονται πράξεις που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα αναφέρονται στην Αγία Γραφή και με όσα διδάσκει η Ιερά μας Παράδοση; Πώς η Εκκλησία θα σωπάσει, όταν με καμάρι, δίχως ίχνος αιδούς προτείνεται το νομοσχέδιο για το σύμφωνο ελευθέρας συμβιώσεως; Πώς η Εκκλησία θα κλείσει τα μάτια μπροστά στους «γάμους» στην Τήλο ανάμεσα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Η σιωπή της Εκκλησίας ενισχύει παθητικώς τις δραστηριότητες αυτές. Η παρέμβαση της Εκκλησίας είναι απαραίτητη, με στόχο, πάντοτε, αφενός να βοηθά τον ένοχο που οδηγείται στην καταστροφή, να βρει την σωτηρία του, κι αφετέρου να αφυπνίσει συνειδήσεις. Η Εκκλησία απαγορεύεται να κρατά ουδέτερη και παθητική στάση, γιατί αυτή της η στάση είναι που επιτείνει το κοινωνικο-πολιτικό, ηθικό και πνευματικό μας αδιέξοδο και έρχεται σε αντίθεση με όσα διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη και με όσα τήρησαν οι Άγιοι Πατέρες. Στην υπόθεση του αιμομίκτου η παρέμβαση του Αποστόλου Παύλου και της Εκκλησίας της Κορίνθου απεδείχθη σωτήρια, καθώς μετενόησε ο παραβάτης και παραδειγματίστηκε όλος ο λαός, ο οποίος τη προτροπή του Αποστόλου δραστηριοποιήθηκε κατά του αμαρτήσαντος, δείχνοντας ζήλο υπέρ του Θεού και κατά της ηθικής ανομίας. Διαβάζουμε στην Β΄ Κορ. β΄ 6-8 : ικανόν τω τοιούτω η επιτιμία αύτη η υπό των πλειόνων˙ ώστε τουναντίον μαλλον υμας χαρίσασθαι και παρακαλέσαι, μήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθη ο τοιουτος. Διό παρακαλω υμας κυρωσαι εις αυτόν αγάπην. Και στην συνέχεια γράφει ο Απόστολος : νυν χαίρω, ουχ ότι ελυπήθητε, αλλ’ ότι ελυπήθητε εις μετάνοιαν˙ ελυπήθητε γαρ κατά Θεόν, ίνα εν μηδενί ζημιωθητε εξ ημων. Η γάρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται˙ η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. Ιδού γαρ αυτό τουτο, τό κατά Θεόν λυπηθηναι υμας, πόσην κατηργάσατο υμιν σπουδήν, αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά επιπόθησιν, αλλά ζηλον, αλλά εκδίκησιν! Εν παντί συνεστήσατε εαυτούς αγνούς ειναι εν τω πράγματι (Β΄ Κορ., ζ΄ 9-11).
Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας, με προεξάρχοντες τον Ιερό Χρυσόστομο και τον Μεγάλο Βασίλειο, και εν γένει όλοι οι Επίσκοποι και Κληρικοί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μέσα στους 20 αιώνες της Εκκλησίας μας δεν αδιαφόρησαν απέναντι στην ηθική σήψη της κοινωνίας. Έλεγχαν, νουθετούσαν, αντιδρούσαν, εξανίσταντο, απεκήρυτταν τις ηθικές και κοινωνικές παρεκτροπές με πύρινους λόγους και φλογερή δράση. Έσπευδαν να επιτιμήσουν τους ατάκτους, να τους νουθετήσουν, να τους οδηγήσουν σε συναίσθηση της αμαρτίας τους και να τους καλέσουν εις μετάνοιαν, αγωνίζονταν για την πρόληψη και τη διόρθωση του κακού, με σκοπό την σωτηρία του ποιμνίου τους και αυτών των παρεκτρεπομένων φυσικά. Οι Πατέρες δεν σώπασαν ούτε και απέναντι στις ηθικές παρεκτροπές των εξουσιαστών, ούτε και σε περιπτώσεις που οι ιθύνοντες και κατέχοντες την εξουσία ακολουθούσαν επιζήμια για τον λαό πολιτική. Επιπλέον, δεν μπορούμε να λησμονούμε ιδιαιτέρως το παράδειγμα του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος έλεγχε με την παρρησία που η χάρη Του Θεού δίδει, τον βασιλιά Ηρώδη, επειδή συζούσε ο βασιλιάς με την γυναίκα του αδελφού του, και έλεγε γαρ αυτω ο Ιωάννης, ουκ έξεστί σοι έχειν αυτήν ( Ματθ. ιδ΄ 3-4). Πόσο διδάσκει το παράδειγμα του Αγίου Ιωάννου και των Πατέρων, Επισκόπων και Κληρικών για το ποια στάση πρέπει η Εκκλησία να τηρεί σε τέτοιες μα και σε όποιες περιστάσεις. Στην νυν εποχή, κάνουν λάθος όσοι επιμένουν να τονίζουν ότι η Εκκλησία πρέπει να κρατάει κλειστό το στόμα της και να δέχεται αδιαμαρτύρητα όλα τα εκθεμελιωτικά της υποστάσεως της οικογενείας, της κοινωνίας, του έθνους, της πατρίδος, και όλα όσα προκαλούν την αυτοκαταστροφή του ανθρώπου. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκης έθεσε στην Βουλή προς ψήφισιν τον νόμο που νομιμοποιεί την εκπορνευμένη συζυγική συμβίωση μεταξύ των ετεροφύλων, υποστηρίζοντας πως η κοινωνία είναι έτοιμη για αυτήν την τραγωδία. Έπεται και η νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων, αφού οι τελευταίοι βλέπουμε πως διεκδικούν και τους παραχωρούνται παράνομα και επαίσχυντα δικαιώματα. Η Εκκλησία θα λάβει θέση σε κάτι τόσο κρίσιμο; Τονίζουμε και πάλι, πως εάν η Εκκλησία τηρεί σιγή σε αυτά τα τεκταινόμενα, είναι συνένοχη και συνυπεύθυνη για όλα αυτά και συνάμα αναπολόγητη ενώπιον Του Θεού.
Σεβασμιώτατε, πονώ όταν αντικρύζω την «εξέλιξη» της κοινωνίας μας, μα ξέρω πως δεν πονώ περισσότερο από Σας. Ο Θεός Σας κατέστησε εις τόπον και εις τύπον Χριστού, Σας κατέστησε έναν από τους Πατέρες μας. Με το θάρρος αυτής της άμεσης πνευματικής συγγένειας Σας γράφω. Εμπιστεύομαι Τον Κύριό μας πρωτίστως και απολύτως. Εμπιστεύομαι Εσάς ως απεσταλμένο Του. Ακουμπώ επάνω Σας αυτόν τον πόνο της ψυχής μου και περιμένω ευλαβώς ό,τι Σας φωτίσει ο Κύριός μας. Ο Θεός να Σας σκεπάζει.
Ζητώ την πατρική Σας ευχή. Προσκυνώ και ασπάζομαι την Δεξιάν Σας.
Ι......Β. Κ......, Φιλόλογος
προσκυνώ με κάθε σεβασμό, ασπάζομαι την Δεξιάν Σας.
Πολύ συχνά ακούω από ποικίλα πρόσωπα πως η Εκκλησία και η Πολιτεία έχουν και πρέπει να έχουν διακριτούς ρόλους. Υποστηρίζουν βροντοφώνως πως η Εκκλησία δεν πρέπει να ασχολείται με θέματα που αφορούν την πολιτική, με θέματα κοινωνικής φύσεως και ηθικής τάξεως. Θέλουν την Εκκλησία να ασχολείται αποκλειστικώς με τα του οίκου της (Ακολουθίες, Μυστήρια, κ.τ.τ.). Ζητούν μια Εκκλησία βουβή, αμέτοχη, με ρόλο κατώτερο κι από δευτερεύοντα, δίχως λόγο και άποψη για σοβαρά θέματα που αφορούν τους πολίτες αυτής της χώρας. Στην Ελλάδα, επίσημη Θρησκεία, αναγνωρισμένη από το Σύνταγμα, είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική. Οι κάτοικοι της πατρίδας μας είναι κυρίως Έλληνες, υπαρχόντων, βεβαίως, και αλλοεθνών με ποικίλη θρησκευτική ταυτότητα. Εφόσον, λοιπόν, ο Έλληνας πολίτης είναι και Ορθόδοξος ως επί το πλείστον, εφόσον η αδιάψευστη μαρτυρία της επίσημης ιστορίας αναγνωρίζει πως Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι στοιχεία αλληλένδετα εδώ και 20 αιώνες, δεν είναι δυνατόν, να ευρίσκονται κάποιοι και να διακηρύσσουν πως Εκκλησία και Πολιτεία δεν πρέπει να δρουν από κοινού ή να αποφασίζουν από κοινού˙ ζουν εκτός πραγματικότητος όσοι απαιτούν η Εκκλησία να μην αναμιγνύεται στα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα και να μην έχει λόγο πάνω σε αυτά, αφήνοντας ερήμην τον λαό σε αποφάσεις και δραστηριότητες που θάπτουν την ψυχή και την ζωή του. Δυστυχώς, υπάρχουν και ορισμένοι Κληρικοί, οι οποίοι κατοχυρώνονται πίσω από τις απόψεις αυτές, κάνοντας μεγάλη ζημία σε πολλές συνειδήσεις.
Ο Απόστολος Παύλος, βεβαίως, έχει διαφορετική γνώμη και θέλει την Εκκλησία δυναμικώς παρούσα, με άποψη και εξουσία. Ποιος υπάρχει που να τολμά να αμφισβητήσει την εγκυρότητα των θέσεων του Αποστόλου Παύλου; Διαβάζουμε στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή : Όλως ακούεται εν υμιν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται, ώστε γυναίκα τινά του πατρός έχειν. Και υμεις πεφυσιωμένοι εστέ, και ουχί μάλλον επενθήσατε, ίνα εξαρθη εκ μέσου υμων ο το έργον τουτο ποιήσας! Εγώ μεν γάρ ως απών τω ονόματι, παρών δε τω πνεύματι, ήδη κέκρικα ως παρών τον ούτω τουτο κατεργασάμενον, εν τω ονόματι του Κυρίου ημων Ιησου Χριστου συναχθέντων υμων, και του εμου πνεύματος συν τη δυνάμει του Κυρίου ημων Ιησου Χριστου παραδουναι τόν τοιουτον τω σατανα εις όλεθρον της σαρκός, ίνα τό πνευμα σωθη εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησου. Ου καλόν το καύχημα υμων. Ουκ οίδατε ότι μικρά ζύμη όλον τό φύραμα ζυμοι; (Α΄ Κορ., ε΄ 1-6.) ... Νυν δε έγραψα υμιν μή συναναμίγνυσθαι εάν τίς αδελφός ονομαζόμενος η πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή λοίδορος ή μέθυσος ή άρπαξ τω τοιούτω μηδέ συνεσθίειν (Α΄ Κορ., ε΄ 11.). Στην υπόθεση του αιμομίκτου και πόρνου, ο Απόστολος Παύλος δεν αδιαφόρησε, δεν κώφευσε, δεν σώπασε. Πήρε θέση, κατεδίκασε την αποτρόπαιη πράξη και προέταξε την παραδειγματική τιμωρία του πεσόντος, ώστε να συναισθανθεί την πράξη του και να μετανοήσει , αλλά και ώστε να παραδειγματιστούν κι οι υπόλοιποι, και να μην πέσουν σε ανάλογο παράπτωμα, αισθανόμενοι την φοβερότητα του να προδίδει κανείς Τον Κύριο, που τόσο αγαπά τα τέκνα Του. Μάλιστα, ελέγχει τους Κορινθίους ο Απόστολος για την αδιαφορία που έδειξαν σχετικά με την υπόθεση της αιμομιξίας, προειδοποιώντας τους ότι το λίγο προζύμι ζυμώνει όλη την μάζα του ζυμαριού, άρα ακόμα και το ένα πρόσωπο, όταν προβαίνει σε επαίσχυντες πράξεις, δύναται να μολύνει όλη την κοινωνία, αν αυτή δεν αντιδράσει και δεχθεί την έκπτωση των ηθών με παθητικότητα ή αδιαφορία. Επίσης, ο Απόστολος δίνει ως εντολή και το να μην συντρώγουν ακόμη οι πιστοί με πόρνους και άλλους σοβαρούς παραβάτες.
Ερχόμενοι στα της σημερινής εποχής, που δεν διαφέρει και πολύ από την τότε, πώς η Εκκλησία σήμερα θα αδιαφορήσει όταν ψηφίζονται νόμοι και γίνονται πράξεις που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα αναφέρονται στην Αγία Γραφή και με όσα διδάσκει η Ιερά μας Παράδοση; Πώς η Εκκλησία θα σωπάσει, όταν με καμάρι, δίχως ίχνος αιδούς προτείνεται το νομοσχέδιο για το σύμφωνο ελευθέρας συμβιώσεως; Πώς η Εκκλησία θα κλείσει τα μάτια μπροστά στους «γάμους» στην Τήλο ανάμεσα σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια; Η σιωπή της Εκκλησίας ενισχύει παθητικώς τις δραστηριότητες αυτές. Η παρέμβαση της Εκκλησίας είναι απαραίτητη, με στόχο, πάντοτε, αφενός να βοηθά τον ένοχο που οδηγείται στην καταστροφή, να βρει την σωτηρία του, κι αφετέρου να αφυπνίσει συνειδήσεις. Η Εκκλησία απαγορεύεται να κρατά ουδέτερη και παθητική στάση, γιατί αυτή της η στάση είναι που επιτείνει το κοινωνικο-πολιτικό, ηθικό και πνευματικό μας αδιέξοδο και έρχεται σε αντίθεση με όσα διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη και με όσα τήρησαν οι Άγιοι Πατέρες. Στην υπόθεση του αιμομίκτου η παρέμβαση του Αποστόλου Παύλου και της Εκκλησίας της Κορίνθου απεδείχθη σωτήρια, καθώς μετενόησε ο παραβάτης και παραδειγματίστηκε όλος ο λαός, ο οποίος τη προτροπή του Αποστόλου δραστηριοποιήθηκε κατά του αμαρτήσαντος, δείχνοντας ζήλο υπέρ του Θεού και κατά της ηθικής ανομίας. Διαβάζουμε στην Β΄ Κορ. β΄ 6-8 : ικανόν τω τοιούτω η επιτιμία αύτη η υπό των πλειόνων˙ ώστε τουναντίον μαλλον υμας χαρίσασθαι και παρακαλέσαι, μήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθη ο τοιουτος. Διό παρακαλω υμας κυρωσαι εις αυτόν αγάπην. Και στην συνέχεια γράφει ο Απόστολος : νυν χαίρω, ουχ ότι ελυπήθητε, αλλ’ ότι ελυπήθητε εις μετάνοιαν˙ ελυπήθητε γαρ κατά Θεόν, ίνα εν μηδενί ζημιωθητε εξ ημων. Η γάρ κατά Θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται˙ η δε του κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται. Ιδού γαρ αυτό τουτο, τό κατά Θεόν λυπηθηναι υμας, πόσην κατηργάσατο υμιν σπουδήν, αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά επιπόθησιν, αλλά ζηλον, αλλά εκδίκησιν! Εν παντί συνεστήσατε εαυτούς αγνούς ειναι εν τω πράγματι (Β΄ Κορ., ζ΄ 9-11).
Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας, με προεξάρχοντες τον Ιερό Χρυσόστομο και τον Μεγάλο Βασίλειο, και εν γένει όλοι οι Επίσκοποι και Κληρικοί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μέσα στους 20 αιώνες της Εκκλησίας μας δεν αδιαφόρησαν απέναντι στην ηθική σήψη της κοινωνίας. Έλεγχαν, νουθετούσαν, αντιδρούσαν, εξανίσταντο, απεκήρυτταν τις ηθικές και κοινωνικές παρεκτροπές με πύρινους λόγους και φλογερή δράση. Έσπευδαν να επιτιμήσουν τους ατάκτους, να τους νουθετήσουν, να τους οδηγήσουν σε συναίσθηση της αμαρτίας τους και να τους καλέσουν εις μετάνοιαν, αγωνίζονταν για την πρόληψη και τη διόρθωση του κακού, με σκοπό την σωτηρία του ποιμνίου τους και αυτών των παρεκτρεπομένων φυσικά. Οι Πατέρες δεν σώπασαν ούτε και απέναντι στις ηθικές παρεκτροπές των εξουσιαστών, ούτε και σε περιπτώσεις που οι ιθύνοντες και κατέχοντες την εξουσία ακολουθούσαν επιζήμια για τον λαό πολιτική. Επιπλέον, δεν μπορούμε να λησμονούμε ιδιαιτέρως το παράδειγμα του Τιμίου Προδρόμου, ο οποίος έλεγχε με την παρρησία που η χάρη Του Θεού δίδει, τον βασιλιά Ηρώδη, επειδή συζούσε ο βασιλιάς με την γυναίκα του αδελφού του, και έλεγε γαρ αυτω ο Ιωάννης, ουκ έξεστί σοι έχειν αυτήν ( Ματθ. ιδ΄ 3-4). Πόσο διδάσκει το παράδειγμα του Αγίου Ιωάννου και των Πατέρων, Επισκόπων και Κληρικών για το ποια στάση πρέπει η Εκκλησία να τηρεί σε τέτοιες μα και σε όποιες περιστάσεις. Στην νυν εποχή, κάνουν λάθος όσοι επιμένουν να τονίζουν ότι η Εκκλησία πρέπει να κρατάει κλειστό το στόμα της και να δέχεται αδιαμαρτύρητα όλα τα εκθεμελιωτικά της υποστάσεως της οικογενείας, της κοινωνίας, του έθνους, της πατρίδος, και όλα όσα προκαλούν την αυτοκαταστροφή του ανθρώπου. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χατζηγάκης έθεσε στην Βουλή προς ψήφισιν τον νόμο που νομιμοποιεί την εκπορνευμένη συζυγική συμβίωση μεταξύ των ετεροφύλων, υποστηρίζοντας πως η κοινωνία είναι έτοιμη για αυτήν την τραγωδία. Έπεται και η νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων, αφού οι τελευταίοι βλέπουμε πως διεκδικούν και τους παραχωρούνται παράνομα και επαίσχυντα δικαιώματα. Η Εκκλησία θα λάβει θέση σε κάτι τόσο κρίσιμο; Τονίζουμε και πάλι, πως εάν η Εκκλησία τηρεί σιγή σε αυτά τα τεκταινόμενα, είναι συνένοχη και συνυπεύθυνη για όλα αυτά και συνάμα αναπολόγητη ενώπιον Του Θεού.
Σεβασμιώτατε, πονώ όταν αντικρύζω την «εξέλιξη» της κοινωνίας μας, μα ξέρω πως δεν πονώ περισσότερο από Σας. Ο Θεός Σας κατέστησε εις τόπον και εις τύπον Χριστού, Σας κατέστησε έναν από τους Πατέρες μας. Με το θάρρος αυτής της άμεσης πνευματικής συγγένειας Σας γράφω. Εμπιστεύομαι Τον Κύριό μας πρωτίστως και απολύτως. Εμπιστεύομαι Εσάς ως απεσταλμένο Του. Ακουμπώ επάνω Σας αυτόν τον πόνο της ψυχής μου και περιμένω ευλαβώς ό,τι Σας φωτίσει ο Κύριός μας. Ο Θεός να Σας σκεπάζει.
Ζητώ την πατρική Σας ευχή. Προσκυνώ και ασπάζομαι την Δεξιάν Σας.
Ι......Β. Κ......, Φιλόλογος
ΣΗΜ Η νέα γραμμή του Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ κινείται σε διαφορετική βάση.
Σε προσεχή ανάρτηση θα παρουσιἀσουμε την ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΟΜΙΛΙΑ ενώπιον τῆς Ιεραρχίας της 24ης ΙΟυνίου 2008.
+Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
24 Ιουνίου 2008, Ώρα 11.20 μ.μ.