___Ελάβαμε και ευχαρίστως προβαίνουμε στην ανάρτηση μιάς Ανακοινώσεως, την οποία ελάβαμε από τήν Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Αναφέρεται στο Πατρινό Καρναβάλι και ειδικώτερα στον ευτελισμό του Μοναχισμού, τον οποίον επιχει-ρούν δια των σατυρικών αρμάτων.
_____Το Καρναβάλι είναι ένας θεσμός, ο οποίος έλκει την προέλευσή του από τήν ειδωλολα- τρική εποχή. Είναι στην ουσία του μία σάτυρα. Αλλά υπό το πρόσχημα της σάτυρας δεν μπορούμε να γελοιοποιούμε τους θεσμούς, όπως είναι η θρησκεία, τά ιερά θρησκευτικά ή εθνικά σύμβολα, τα πρόσωπα κ.ού. κ.
_____Το Καρναβάλι θα μπορούσε να δεχθή την κατανόησή μας, εάν και εφ΄όσον με τα αρματα κλπ συνέβαλε στην ψυχική ανόρθωση των μελών μιάς Κοινωνίας.
_____Το Καρναβάλι, όσο κι' αν επεκτείνεται συνεχώς, δεν μπορεί να τύχη της ανοχής μας εφ΄όσον οδηγεί τόν άνθρωπο σε μια κατάσταση υποκρισίας και ηθικής αποχαλινώσεως, η οποία καμουφλάρεται και κρύβεται επιμελώς πίσω από μια μάσκα.
_____Το Καρναβάλι λανσάρει τή ΜΑΣΚΑ. Η Εκκλησία βροντοφωνεί καί λέγει: Παιδιά μου, Ξεσχίστε, βγάλτε τις μάσκες! Γίνετε αυθεντικοί, ειλικρινείς και ανυπόκριτοι!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009
*********
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΛΑΥΡΑ ΤΟY ΑΓΙΟY ΣΑΒΒΑ
ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ
ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΦΕΤΙΝΟ ΠΑΤΡΙΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ
Αφ' ότου πληροφορηθήκαμε στην ιερά Λαύρα του Αγίου Σάββα το θέμα της ετοιμαζομένης στην Πάτρα εφετινής καρναβαλικής εορτής, η καρδιά μας γέμισε με πολλή Λύπη καί φοβερή ανησυχία.
Διότι δεν είναι μόνο το πρόσωπο του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ της Ιεράς Μονής τού Βατοπαιδίου το όποιο διακωμωδείται καί εξευτελίζεται στον εφετινό καρνάβαλο, αλλά ολόκληρο το Μοναχικόν Τάγμα, του οποίου το μαύρο ράσο αποτελεί την χαρακτηριστική ενδυμασία πνευματικής μάχης, καθώς άλλωστε καί του τιμημένου Ελληνικού Κλήρου. Υβρίζονται λοιπόν καί η Παναγία Θεοτόκος, η πρώτη ασκήτρια στα Άγια των Αγίων των Ιεροσολύμων και Ηγουμένη του Αγίου Όρους · εξυβρίζονται τα άφθονα άγια σκηνώματα καί τα ασκητήρια των Αγίων μας, όπως του Αγίου Σάββα, οι οποίοι αγίασαν το χώμα τής Ελλάδος ή καί άλλου μέ τους ασκητικούς - - αγώνες τους, φορώντας το μαύρο Μοναχικό Σχήμα, το όποιο μισούν μόνον οι εχθροί τής Ορθοδοξίας καί το τρέμουν οι δαιμονικές δυνάμεις- — διακωμωδείται ό Μοναχικός Θεσμός, ο όποιος διέσωσε έκτος τής Πίστεως, καί τήν αυτοσυνειδησία τού Γένους, τη γλώσσα, την Ιστορία καί τη γραμματεία του, σε περιόδους δουλείας ή κινδύνων, με μεγάλες μορφές Αγίων, Εθνομαρτύρων, Διδασκάλων καί Εθναρχών.
Οι ετερόθρησκοι των Αγίων Τόπων τιμούν τους Χριστιανούς Ρασοφόρους καί τους αποκαλούν «Αbbuna» ( «Πάτερ»), εις ένδειξιν τιμής προς το Βασιλικόν καί ενδοξον Γένος των Ρωμηών, των «Βυζαντινών», τούοποίου την Αυτοκρατορία εκληρονόμησαν · αλλά οι Ρωμηοί των Πατρών της νεωτέρας Ελλάδος θα διακηρύξουν "urbi et orbi" , στην πόλη καί τoν κόσμο, ότι στο βωμό της γελωτοποιΐας είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν αυτό πού πάντοτε αποτελούσε γνώρισμα των Ελλήνων, την τιμή προς τους θρησκευτικούς θεσμούς, όπως είναι πρόθυμοι καί να ενσταλάξουν με συνειρμούς στις αθώες παιδικές ψυχές καί στη συνείδηση των νέων, εκεί όπου θα φθάσει το Θέαμα τού καρνάβαλου, την γενική εντύπωση ότι η μαύρη Μοναχική Περιβολή των Ορθοδόξων Μοναχών δεν είναι ανθρώπων. πού αγωνίζονται πνευματικώς, μέ ενδεχόμενες ίσως ελλείψεις καί λάθη, . αλλά υποκριτών και διεφθαρμένων. Ο Χριστός μέσω τής Εκκλησίας Του, όπου διαπιστώσει αμαρτία καί πτώση, δρα θεραπευτικά, άλλα μέ αγάπη καί σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο. Η τωρινή γελωτοποΐα διαπομπεύει με απάνθρωπο τρόπο το πρόσωπο ενός κληρικού,κατάπαραβίασητου βασικού ανθρωπίνου καί δημοκρατικού δικαιώματος της αξιοπρέπειας, το οποίο απολαμβάνουν ακόμη καί εγκληματίες.
Δεν έφθαναν οι εκτροπές του καρνάβαλου από μόνες τους, τα αμαρτήματα της νύκτας καί της εντροπής καί οι φονικές εκτρώσεις ; Δεν ήταν αρκετή αμαρτία η βεβήλωση της πλέον σημαντικής περιόδου του έτους, δηλ. των Αγίων Νηστειών, όταν ενθυμούμεθα τήν Β' Παρουσία του Κυρίου την Κυριακή της Απόκρεω ; Αλλά τώρα, η σύγχρονη Πάτρα καί η νεοειδωλολατρική καί νεοεποχική λατρεία των εΙδώλων του καρναβαλικού σατυρισμού ανασταυρώνει τον Χριστό μέσω των συμβόλων του Μοναχικού Θεσμού, σύμβολα πού ίσως εμείς οι σύγχρονοι μοναχοί αναξίως φορούμε, δεν παύουν όμως να είναι τα ένδοξα εμβλήματα των Αγγελικών Ταγμάτων καί των Απ' αιώνος Οσίων Πατέρων.
Είναι φοβερή η διήγηση από τά βιβλία της Εκκλησίας μας, σύμφωνα με την οποία ένας παλαιός Πατριάρχης για να εξευτελίση ένα Μοναχό πού αμάρτησε, φόρεσε το σχήμα του σε ένα χοίρο. Τότε εμφανίσθηκε ό Τίμιος Πρόδρομος καί Βαπτιστής καί του είπε ότι δεν θα του συγχώρηση αυτή τήν αμαρτία ούτε στή Δευτέρα Παρουσία. Και δεν του την συνεχώρησε, ούτε όταν ό Πατριάρχης αυτός έκτισε ένα Ναό προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου, διότι ό Τίμιος Πρόδρομος εμφανίσθηκε στον Πατριάρχη καί του είπε πάλιν, ότι όσους Ναούς καί εάν κτίση δεν θα του συγχώρηση τήν αμαρτίαν αυτή, με την οποία προσβλήθηκε το Μοναχικόν Σχήμα, του οποίου ο Βαπτιστής είναι Αρχηγός.
Παρακαλούμε θερμώς όσους πιστούς ακόμη αγωνίζονται στους προμαχώνες του Γένους καί της Πίστεως, ξεπερνώντας φόβο καί ανθρωπαρέσκεια, αλλά καί όσους θέλουν να βλέπουν τα γεγονότα βαθύτερα από τις τηλεοπτικές κάμερες καί διαχρονικώτερα από εφήμερους γελοιασμούς, να αντιληφθούν τους συμβολισμούς, τις συγκυρίες καί τους σκοπούς μιας τέτοιας πάνδημης βλασφημίας στην οποία παρασύρονται οι συμπατριώτες μας καί νά ασκήσουν πειθώ μετερχόμενοι κάθε ειρηνικό καί νόμιμο μέσο γιά τήν αποτροπή της. Και αν τίποτε δεν κατορθωθή, να απόσχουν παντελώς κάθε καρναβαλικής εκδηλώσεως, παρακαλώντας μέ δάκρυα το έλεος τού Θεού.
Και κάτι τελευταίο η διακωμώδηση των ιερών χριστιανικών θεσμών είναι συστατικό στοιχείο της τελετουργίας του σατανισμού καί της μαγείας. Αντιλαμβάνονται οι διοργανωτές του καρνάβαλου ποιες δαιμονικές πύλες ανοίγουν καί ποιους πνευματικούς νόμους ενεργοποιούν πάνω στην πόλη των Πατρών Ιδιαίτερα μέ τόν εφετινό καρνάβαλο;
Είθε ο Χριστός μέ τήν φιλανθρωπία Του να αποτρέψη την αμαρτία αυτή καί τά επακόλουθα της.
Ιεροσόλυμα, Φεβρουάριος 2009, Κυριακή του Ασώτου
ΟΙ ΣΑΒΒΑΪΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
Shoufat, P.O.Box 25 196
East Jerousalem
97300 ISRAEL
***************************************************************
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΟΜΙΛΙΑ ΜΙΑΣ ΑΞΕΧΑΣΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ
Ευχαριστώ τον αγαπητό Συνεργάτη κ. Ν.Μ., που μας έστειλε αυτό το κέιμενο.
ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΝ...
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Κυροῦ Μελίτωνος στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἀθηνῶν, τὴν Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου, 8η Ἀπριλίου 1970.
Ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Κυροῦ Μελίτωνος στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἀθηνῶν, τὴν Κυριακὴ τῆς Τυροφάγου, 8η Ἀπριλίου 1970.
Εἶναι γνωστὴ ὡς ἡ ὁμιλία γιὰ τὸν καρνάβαλο.
Ἀδελφοί μου,
Τίποτε δὲν καυτηρίασε ὁ Κύριος τόσο πολύ, ὅσο τὴν ὑποκρισία.Καὶ ὀρθῶς, εἰς αὐτὴν εἶδεν, ὅτι ὑπάρχει πάντοτε ὁ μεγαλύτερος παραπλανητικὸς κίνδυνος, δηλαδὴ τὸ ἑωσφορικὸν ἀγγελο-φανὲς φῶς. Εἶναι πράγματι φοβερὴ ἡ δύναμις τῆς ὑποκρισίας. Τόσο γι᾿ αὐτὸν ποὺ τὴ ζῆ καὶ τὴν ἀσκεῖ, ὅσο καὶ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τὴν ὑφίστανται.
Καὶ εἶναι ἐπικίνδυνη ἡ ὑποκρισία, γιατί ἀνταποκρίνεται πρὸς βαθύτατον ψυχολογικὸν αἴτημα τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ φανῆ αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι. Ἀκόμη καὶ ἐνώπιον τοῦ ἐαυτοῦ του καὶ ἐνώπιον τοῦ θεοῦ. Καὶ ἔτσι ξεφεύγει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἁπλότητα καὶ φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν σωτηρίαν.
Σὲ λίγες ὧρες ἔξω ἀπὸ αὐτὸν τὸν ναόν, ἔξω ἀπὸ τὴν γαλήνην του, εἰς τοὺς δρόμους αὐτῆς τῆς Πολιτείας, θὰ παρέλαση ὁ Καρνάβαλος. Μὴ τὸν περιφρονήσετε καὶ μὴ τὸν χλευάσετε καὶ μὴ μὲ κατακρίνετε, ποὺ τὸν ἀναφέρω αὐτὴ τὴ στιγμή. Δὲν εἶναι καθόλου ἄσχετος μὲ τὸ μέγιστο πρόβλημα τῆς ὑποκρισίας. Νὰ τὸν προσέξετε ἐφέτος τὸν Καρνάβαλο μὲ σεβασμὸ καὶ βαθὺ στοχασμό. Εἶναι πανάρχαιο τὸ φαινόμενο καὶ εἶναι φαινόμενο βαθύτατου καὶ ἀγχώδους αἰτήματος τῆς ψυχῆς τοῦ ἄνθρωπου, νὰ λυτρωθῆ ἀπὸ τὴν καθημερινή του ὑποκρισία μὲ μίαν ἔκφρασιν ἀνωνύμου, διονυσιακῆς νέας ὑποκρισίας.
Εἶναι τραγικὴ μορφὴ ὁ Καρνάβαλος.Ζητεῖ νὰ λυτρωθῆ ἀπὸ τὴν ὑποκρισίαν ὑποκρινόμενος. Ζητεῖ νὰ καταλύσῃ ὅλες τὶς ποικίλες προσωπίδες, ποὺ φορεῖ κάθε μέρα μὲ μία νέα, τὴν πιὸ ἀπίθανη. Ζητεῖ νὰ ἐκκενώσῃ ὅ,τι ὑπάρχει ἀπωθημένο μέσα στὸ ὑποσυνείδητό του καὶ νὰ ἐλευθερωθῇ, ἀλλὰ ἐλευθερία δὲν ὑπάρχει, ἡ τραγωδία τοῦ Καρνάβαλου παραμένει ἄλυτη. Τὸ βαθύτατο αἴτημά του εἶναι νὰ μεταμορφωθῆ.
Ἐδῶ, λοιπόν, εἶναι ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας, κοντὰ στὸν Καρνάβαλο. Σ᾿ αὐτὸν ποὺ ζητεῖ μεταμόρφωση, τὸ κεντρικὸ κήρυγμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴ μεταμόρφωσι. Νὰ μὴ τὸν καταδικάσουμε, λοιπόν, τὸν Καρνάβαλο, ἀλλὰ νὰ σταθοῦμε καὶ κάτω ἀπὸ τὴν προσωπίδα του νὰ ἀκούσωμε τὴν ἀγωνία του, τὴν ἔκκλησί του καὶ τὸ δάκρυ του. Ἐπαναλαμβάνω, τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ βαθύτερο κήρυγμα ζητεῖ ὁ Καρνάβαλος, περιφερόμενος εἰς τοὺς δρόμους τῆς Πολιτείας: Τὴ μεταμόρφωσι. Καὶ εἶναι ὁ εἰλικρινέστερος καὶ ἐντιμότερος τῶν ὑποκριτῶν.
Ἴσως θὰ νομίσετε, ὅτι ἀστειεύομαι. Ἀπολύτως ὄχι. Δὲν ὑπάρχει σοβαρώτερο πρόβλημα αὕτη τὴν ὥρα διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα ἡ Ὀρθόδοξος, ἡ δική μας Ἐκκλησία, νὰ νοηθῆ ὡς ἄσχετη πρὸς τὴ ζωή, πρὸς τοὺς καιρούς, πρὸς τὴν ἀγωνίαν αὐτῆς τῆς ὥρας, πρὸς τὰ φλέγοντα προβλήματα αὐτῆς τῆς στιγμῆς, ἁπλῶς ὡς πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη καὶ θεωροῦσα τὰ περὶ αὐτήν. Ὡς Ἐκκλησία εἴμεθα ἐμπεπλεγμένοι εἰς τὴν πορείαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, εἰς τὴν μεγάλην αὐτὴν περιπέτεια, ποὺ ὀνομάζεται Ἱστορία, ἄγουσα εἰς τὴν τελείωσιν τῶν ἐσχάτων.
Ὑποκρινόμενοι τὴν χθές, ἀπουσιάζομεν ἀπὸ τὴν σήμερον καὶ ἡ αὔριον ἔρχεται ἄνευ ἡμῶν. Ὁμιλῶν εἰς τὴν 4ην Πανορθόδοξον Διάσκεψιν τῆς Γενεύης, εἶχον εἰπεῖ: «Ἡ χθὲς παρῆλθε πρὸ πολλοῦ, οὔτε κἂν τὴν σήμερον ζῶμεν, μᾶς προέλαβεν ἢ μεθαύριον». Τὸ ἐπαναλαμβάνω αὐτὸ σήμερον ἐντονώτερον. Διότι εἶναι ἡ πέραν τῆς αὐτάρκους ὑποκρισίας ἀλήθεια, ἡ ἁπλή, ἡ εὐκολωτέρα ἀντιμετώπισις τῶν προβλημάτων εἶναι νὰ τὰ χλευάση καὶ νὰ τὰ κατακρίνη κανεὶς καὶ νὰ ἀντιπαρέλθη, ὅπως ὁ Ἱερεὺς καὶ ὁ λευΐτης τῆς Σαμαρειτικῆς παραβολῆς. Ἀλλὰ ἡ πληγὴ εἶναι ἐδῶ καὶ κράζει.
Ποιὸς μπορεῖ ὑπευθύνως νὰ μᾶς πῆ, ὅτι εἶναι ἔξω κάθε ἱστορικῆς, ἐξελικτικῆς πραγματικότητας ὅλα αὐτὰ τὰ συνταρακτικὰ γεγονότα καὶ φαινόμενα τῆς νέας γενεᾶς τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ἔξαλλη μουσική, οἱ ἔξαλλοι χοροί, ἡ ἔξαλλη ἐπένδυσις, ὅλη αὐτὴ ἡ παγκόσμιος ἐπανάστασις τῆς νεολαίας;Άν ὅλοι οἱ μικρόνοες, ὅλοι οἱ ἐθελοτυφλοῦντες, ὅλοι οἱ παρελθοντολόγοι καὶ ἐγκαυχώμενοι διὰ τὴν ἀρετὴν τῆς ἐποχῆς των συνωμοτήσουν, διὰ νὰ κατακρίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα, ἡ Ἐκκλησία ἔχει χρέος νὰ σταθῆ μὲ θεανδρικὴν κατανόησιν, ἐνανθρωπιζομένη ὅπως ὁ Κύριός της ἐν μέσω ἑνὸς νέου κόσμου, ποὺ ἔρχεται μακρόθεν, καὶ νὰ ἀκούση αὐτὴ τὴν ἀγωνιώδη κραυγήν, ποὺ ἀναπηδᾶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θεωρούμενα ἀπὸ μᾶς ἔξαλλα πράγματα. Κάτι ἔχει νὰ μᾶς πῆ μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα αὐτὸς ὁ κόσμος, ποὺ ἔρχεται νέος εἰς τὸ προσκήνιον τῆς Ἱστορίας.
Τὰ νομιζόμενα ἔξαλλα δι᾿ ἡμᾶς τοὺς παλαιούς, ὅταν λάβωμεν ὑπ᾿ ὄψιν τὸ φοβερὸν γεγονός, ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ τεραστία ἀπόστασις, ποὺ ὑπάρχει στὴ διαδοχὴ τῶν γενεῶν, δηλαδὴ ἡ γενεά, ἡ ὁποία ἔρχεται ἔπειτα ἀπὸ ἐμένα ἔχει ἀπόστασιν τριῶν γενεῶν. Πῶς ἔχομεν τὴν ἀξίωσιν νὰ τὴν κατανοήσωμεν ἡμεῖς αὐτὴν τὴν νέαν γενεάν, ποὺ ἔρχεται, ἐὰν δὲν εἴμεθα Ἐκκλησία Χριστοῦ συνεχῶς ἐνανθρωπίζομενη, συνεχῶς μεταμορφουμένη καὶ συνεχῶς μεταμορφώνουσα;
...
Δὲν θὰ ἐπιζήσωμεν ὡς χριστιανικαὶ ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίαι καὶ Ὁμολογίαι τοῦ κύματος αὐτοῦ τῶν ἐπερχομένων, ἐὰν δὲν ἑνωθῶμεν ὅλοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Εἶναι πλέον ἡ ὥρα νὰ λυτρωθῶμεν ἐκ τῆς ἀντιπατερικῆς Ἰδέας, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μόνον μέχρις ἑνὸς ὁρισμένου σημείου τῆς Ἱστορίας ἦτο δυνατὸν νὰ ἑρμηνεύση τὴν θείαν Ἀποκάλυψιν. Πρέπει, ἐπὶ πλέον τοῦ πατερικοῦ πνεύματος, νὰ ἀναλάβωμεν ὡς Ἐκκλησία τὴν θείαν ὑπευθυνότητα καὶ τόλμην καὶ γενναιότητα τῶν Πατέρων καὶ νὰ θεολογήσωμεν τὸν Χριστόν, τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν. Ὄχι μὲ νομοκρατικὴν φαρμακίδειον, φερ᾿ εἰπεῖν, σωματειακὴν ἀντίληψιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ, ζῶντος ἐν τὴ ἀναστάσει.
Ἀδελφοί μου,
Τώρα εἰσερχόμεθα εἰς τὴν Ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν καὶ στὸ βάθος μᾶς ἀναμένει τὸ δράμα, τὸ θαῦμα καὶ τὸ βίωμα τῆς Ἀναστάσεως, τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἂς πορευθῶμεν πρὸς αὐτὸ τὸ ὅραμα καὶ βίωμα, ὄχι ἀσυγχώρητοι, ὄχι μὴ συγχωρήσαντες, ὄχι ἐν νηστείᾳ ἁπλῶς κρέατος καὶ ἐλαίου, ὄχι ἐν ὑποκρισίᾳ, ἀλλὰ ἐν θείᾳ ἐλευθερίᾳ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ. Ἐν τῷ πνεύματι τῆς ἀληθείας, ἐν τῇ ἀληθείᾳ τοῦ πνεύματος.
Ὁ Χαλκηδόνος ΜΕΛΙΤΩΝ
Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Κύρου Μελίτωνος, Λόγοι καὶ Ὁμιλίαι, 1991,
Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Κύρου Μελίτωνος, Λόγοι καὶ Ὁμιλίαι, 1991,
ἐκδ. Πανσέληνος